каже (гл.) - дека (сврз.)

Не сакав да ѝ објаснувам дека на овој свет сѐ има врска со сѐ; се задоволив само (не треба да се заборави тука и фактот дека јас сепак, ѝ се додворував, и дека цената на тоа додворување беше и извесно интелектуално претерување, како и извесна желба да ѝ оставам впечаток на што понеклиширан и поучен човек) со тоа што ѝ кажав дека јас верувам во реинкарнација, и дека за мене границите меѓу културите и расите паѓаат во вода токму поради простиот факт на реинкарнацијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Навистина ќе го убијам“, сакав некако да кажам дека Арсо Арнаутче го убил првиот ден на мојата пролет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Би можел дури и да кажам дека тоа е каков си се родил – во смисла на тоа дека ако си се родил и си растел во Америка, неминовно стануваш Американец, ваков или онаков, без разлика дали сакаш или не сакаш да станеш Американец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
После одиграната партија пинг-понг, ми кажа дека потпишал за Легијата на странците.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Или, пак, некој ќе ми каже дека токму во тој дел од денот помислил на мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Херб Меим, кој седеше недалеку од нив, на својата работна маса, рече: „Тој сака да каже дека мозокот тогаш ја граби онаа просторна вселена која ќе се најде најблиску, која е најдофатлива.“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дечко ми не ми олесни многу, освен што ме вклопи со мајка му кога ми кажа дека таа е психијатар. Тоа некако ми влезе под кожа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како може некому воопшто да не му е чудно, а камоли смешно, кога ќе му кажеш дека твоето име е име на дрво?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој може да каже дека месо во вода или месо во карпа не е една форма на совршенство?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
— Ујгун работа излезе! — рече Толе кога му го предложија ова.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа дефиницијата која за сликата ќе каже дека е „претставување кое е сочинето од делови кои се присутни во духот на набљудувачот, преведувачот“ е сосем јасна и точна.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Гледав кон отворената врата, домаќинката знаеше во што.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од деконструкцијата се очекува да го подрие текстот на следниов начин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе ве излажам ако ви кажам дека и самата не го сакам тој паразник.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе бидам ли сфатен озбилно ако кажам дека кучиња – скитници едноставно не постојат? Зашто – не знам.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Зошто токму Македонците се прекоруваат и се исмеваат секој пат кога јасно и гласно ќе кажат дека се Македонци, дури и кога не зборуваат за никого друг?“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Лежи. Ќе запалам оган. И не срами се - сакаш ли малку ракија?“ Сакав вода и молчев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слободно може да се каже дека либералната демократија е рамна на судбината на човечкиот историски живот токму од оној момент кога таа идеја некому му паднала на ум.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
-Овде, чесно речено, лежи просто лудак - соопштува тој со незадоволен тон - но лудак, знаете ли, со здив на гнилеж; сакам да кажам дека одеднаш не можеш да разбереш дали тој навистина е лудак, или е, што би се рекло, премногу „префриган“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Па, засега можам да кажам дека документот на имателот му дава определена моќ во извесни кругови, каде што таквата моќ е од непроценлива важност.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ѝ велам да го бара секаде, и по секако да го побара и да му каже дека Чако по цела ноќ завива за него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Воспитувајќи ве имено според таквиот модел, вашите родители вам ви го пренесоа најсуштественото: дека единствениот приоритет во секој еден живот не се ниту материјалните вредности (колку и да се тие важни), ниту формалните успеси и таканаречената слава (колку и да е таа заводлива), дури ниту култот на здравјето на кој толку често се повикуваме...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сакате да кажете дека цело време ќе го минуваме во фантазиски свет?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ми се чини дека би можело да се каже дека хипертекстот и хиперлитературата во добар дел се токму практично остварување на постмодернистичките теориски разгледувања, што, патем речено, до сега, освен ретки исклучоци, беше само желба а не и стварност.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со моите најубави мисли и чувства Елен Лејбовиц Ce 1 VI 2001 Monsieur Pour vous vitеr de nouvelles dсоnvеnuеѕ avec le fax, je dois vous dire que demain, comme chaque аnnе je quitte pour 4 mois la Сtе dАzur et ses chaleurs, son bruit, ses agitations, etc. Si vous souhaitez mсrirе, le plus simple serait, nouveau, par e-mail. Avec mes реnѕеѕ et mes sentiments les meilleurs. Hlnе Lejbowicz 7 јуни 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И по долг пат би можел да кажам дека глаголот во песната е проколнато нешто, тоа се брутовите кои го држат распнато телото на песната врз крстот на времето.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пред сè, би било праведно да се каже дека значајното лице набргу по заминувањето на кутриот, сосема сотрениот од него Акакиј Акакиевич, почувствувало нешто слично на сожалување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Поезија и проза Кога ќе се каже дека еден добар поет напишал добро прозно дело, што всушност се истакнува - дека е тоа чудно, или дека е невозможно?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оваа постапка постигна врв во Јаже (1948), во кој нема резови; може да се каже дека целиот филм, поради постојаното движење на камерата, е еден единствен долг кадар (Составен е, всушност, од осум кадри по десет минути - еден кадар за секој колут).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас сум христијанин, и иако знам дека разговараме за метафизика, а не за религија, морам да кажам дека киберпросторот постапува како Господ, си игра со идејата за Господ кој е сѐ, сѐ гледа и сѐ слуша.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Неговата преокупираност со сексот, насилството, хуморот, критиката (комично или грешно е да се каже дека јас бев првиот кој фрли јајце - итн...): но Роботовиот измет е бел и во обликот потсетува на витамини, дезодоранси и еленски брбушки; пенисот е сенка на прстот; а вагината потсетува на вагината на китот. 4.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Родителите и децата не ги учат децата како да бидат геј онака како што ги учат да бидат Американци. (Иако понекогаш децата ги учат како да бидат стрејт на начини што толку силно им се удираат од глава што слободно може да се каже дека, всушност, ги учат децата како да бидат геј).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Им кажал дека насила бил мобилизиран од Бугарите, им кажал дека ниеден куршум од фронтот не испукал во човек, туку само во воздух, им кажал, дека негова љубов е добитокот, а не убивање луѓе - и тие го пуштиле.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со тоа сакам да кажам дека добри глумци се оние кои достигнале висок статус во општеството, т.е. во друштвото, на овој или на оној начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Треба некои некаде да кажат дека државните пари не треба да се трошат за слепа имитација, како она со бугарскиот „Лувр“, на пример.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сакам да кажам дека мене така ми доаѓа во колењето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ете зошто „мелодрамата“, сфатена како безвредна, недостојна книжевна форма, по правило се користи за да се карактеризираат, а и за да се обезвреднат, сентименталните животи на другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Почна на сите да им кажува дека сум му девојка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А што се однесува до перформансот на Кулик може да се каже дека Запад наоѓа естетско уживање во набљудувањето на рускиот „пес” само под услов тој да не се однесува на вистински кучешки начин!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ако кажам дека хашишот е само фрагмент и дека никогаш не ја открива целината, дали само се препознавам себе во обидите да допрам нешто што ми бега?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ти кажав дека е доволно да имаме не повеќе од 50 негови пубични влакна за повеќе на тој лигуш да не му се дигне.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дедо Геро за него велеше: - Тој е исправен тука за да ни каже дека колку и да сме меѓу свои луѓе, сепак дома не сме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Грета: О, не! Сто пати сум ти кажала дека те сакам само тебе!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сакаше да ѝ каже дека со Сталин сѐ уште не беше готово.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој ни раскажа дека непознатото лице бил Орце, главаторот на анархистите, кој дошол да му каже дека тие решиле веќе да дејствуваат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ова претставува поповолна регулатива споредено со регулирањето на ова право во Законот за трговските претпријатија од 1996 година, но сепак не може да се каже дека го достигнува нивото согласно на уставната одредба дека сопственоста и трудот се основа за управување и учество во одлучувањето (чл. 58, Устав на Република Македонија). 163 Што донесоа измените и дополнувањата на Законот за јавните претпријатија?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
- Сакаш да кажеш дека ти ... заради мене... - Таман работа!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се обидов да му кажам дека убивањето на птиците е злосторство, нискост, некултура, а тој ми рече дека јас треба да си ја гледам работата и дека од десетте убиени птици светот нема да пропадне!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Што се чудите?! Не одат тие работи туку така.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дојдов на тој од вас што се вика Бугарин да му кажам дека го вика ротниот. Веднаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да им каже дека сфатила со какви луѓе дошла да го живее својот живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се излажав. Побарав авантура од прагматичен и прецизен Германец!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Меѓутоа, сега, откако успеав да ја совладам, но не без мака оваа одбивност, јас би сакала да ви кажам дека секогаш евоцирањето на вашите родители ме исполнува со чудесност и восхит.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Јас не успеав да ти кажам дека веќе сум оженет.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Никој не можеше да каже дека некогаш го видел на некаква вечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа, со право може да се каже дека Христов е Македонец што станал Американец, а воедно и Американец што останал поголем Македонец.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш ми кажа дека утредента ќе дојдел човекот кој бил сведок на погибијата од нејзиниот девер, а помал брат на дедо Петре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сакаш да кажеш дека тебе ти недостига родителска строгост, ако добро те разбрав?!?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јебем ти таква демократија. Ако е тоа демократија тогаш мора да кажам дека е најпосраниот систем на уредување кој е измислен досега и не е ништо друго освен дупење у здрав мозок и трговија со гласови.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
За Џаспер, изгледа, не можеше да се каже дека е многу дрдорко.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас сум за слобода на изразот, слобода на дишењето, слобода на насмевката, слобода на изборот да се умре или да се живее.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нецел месец подоцна, откако е сместен во лудницата во Сен Реми, Винсент му пишува на Тео: “Сакам да ти кажам дека направив добро што дојдов овде, пред сѐ кога ја гледам реалноста на животот на лудаците и на разни чукнати типови во оваа установа, го губам оној нејасен страв, стравот од лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во твојот глас има нешто што вели – да, не постои бесмртност, сите се смртни, освен јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓутоа, полицаецот Панајот, велешанец, кажал дека Милан Арсов се дружел со Орце, со мене, и сите други ги пуштија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не е чудо што не предизвика идентичен одговор од машките геј-гледачи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И морам да кажам дека бевме најтажни кога сонцето не светеше, кога небото го покриваа црни облаци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден од начините да се пишува музика: е проучување на Дишан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Знаеше да каже дека животот е прекрасен, само внимавај самиот да не си го направиш пекол.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа гледа во него и почнува да го свири мането од неговата омилена солунска песна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ти тогаш имаше едвај една година.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На одарот од другата страна обично е испружен Бај Шишко, ако не потпевнува тогаш со гласовите на носот кажува дека не треба гласно да учам француски или руски за да не му го растурам сонот, меѓутоа не можам да сфатам како забележува или како станува свесен дека не учам и дека внимателно сум се спружил држејќи си ја главата со двете дланки зад тилот, тогаш се открива дека не ни спиел, не ни потпевнувал, туку само демнел миг кога ќе се опуштам за да почне разговор со мене.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По него (по Варлаам) во Византија се појавил неговиот ученик Григориј Акиндин, кој иако јавно кажал дека не се сложува со Варллаам, трудовите го прикажуваат како апсолутен негов приврзеник и истомисленик.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога преку дедото и кажав дека немам татко, сираче сум, реков, таа ме гушна и почна да плаче.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Којшто ќе каже дека ме љуби како Господа, и јас ќе го заљубам, ќе му се покажам самиот и во него ќе си направам храм и тој ќе ми биде син, јас ќе му бидам татко.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
И така, може слободно да се каже дека историјата на преселбата на нашето семејство беше и епопеја на преселбата на Татковите и на малкуте Мајкини книги, историја на минувањето на балканските граници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога на Американец ќе му кажеш дека нешто си немал како мал, тој мисли дека си немал пари да си го приуштиш.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
- Ех, те гледам како се воодушевуваш на обични работи, но мора да ти кажам дека малкумина луѓе ова го имаат откриено.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ќе му кажеш дека ќерка му се вика Амалија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Поради тоа, тука сè уште ги имаме тие ужасни доув, што се срање - амфетамин, ништо, МDЕА, само во малку случаи МDМА.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така, тој на сите им кажа дека е подготвен да ја сподели одговорноста за војната што не ја предизвика и за мирот што е подготвен да им го донесе. Само ако влезе во власта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Понекогаш,“ му реков, „кога сум будна и ми е тешко, посакувам покрај мене да има рака, и да ја фати мојата рака.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзините очи и интуицијата ѝ кажаа дека нешто добро го натерало да дојде кај неа и таа брзо стана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Судот го запозна Китана со оваа и му кажа дека е беспредметно да се врши експертиза, кога трошоците за доказната постапка се поголеми од сумата за која што се води спорот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Заборавив да кажам дека татко ми реши, пред да се ожени Спиро, ние да го напуштиме селото и да заминеме за Србија, така тогаш ја викавме Вардарска Македонија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зар вистински маж да каже дека љуби жена! Ниту се чуло ниту се видело!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кажи, кажи дека ќе се потурчиш да му речам сега да ги натера сите да клекнат пред тебе и да ти се поклонат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ха, неверојатно! Кога ќе им кажам дека те сретнав ќе кажат дека се просерувам!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Каталогот ни кажува дека Макс Бергман е германски сликар кој се сретнал со Дишан во Париз 1910 година (на изложбата, дневникот на Дишан беше изложен во истата витрина и отворен на истата страна на која е забележана нивната прва средба).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, добри мои, секому му е јасно дека оваа мала приказна сака да ни каже дека треба да го цениме времето, дека времето тече, не чека.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не би можело да се каже дека медиумите го помагаат издаваштвото, но ова е тема која не би ја коментирала, зашто ветив дека малку ќе ви пишувам, ветување кое не успеав да го одржам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оттаму некој речник на таканаречените синоними може да го даде совршен како синоним за идеален или возило како синоним за превоз но во никој случај не може да се каже дека постои комплетна еквивалентност, бидејќи секоја единица во себе содржи множество од непреносливи асоцијации и конотации.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Драги пријатели, ви пишувам сега за да ви кажам дека кога дојдов кај вас, верувајќи дека сум пратен од Исус Христос да ви зборувам за Радосната Вест, а повикан од вас самите да ви ги отворам срцата за неа, мислев дека треба да го сторам тоа со прости зборови, на вашиот јазик, за да разберете.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За да може да си претставите што тоа значи - фуга во шест гласа, доволно е да се каже дека сиот Добро наштиман клавир, што значи четириесет и осум прелудиуми и фуги, содржи само две фуги во пет гласа и ниту една во шест!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ако го прашаат, би можел уверливо да каже дека бара да купи жилети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Многу луѓе сметаат за потребно да кажат дека тогаш и тогаш вечерале или биле на „џез“ музика во една од многуте сали и ресторани на „Хилтон“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Што се однесува до обидот на Кулик да создаде нова „соединета култура на ноосферата“ која ќе биде втемелена на сетилото за мирис, можеме само да кажеме дека културата како таква - наспроти природата - е воспоставена дури со моментот кога човечките суштества престануваат да се потпираат на чувството за мирис.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Чудно беше тоа суштество, имаше женско име, а со сигурност може да се каже дека ништо убаво, нежно не извираше од него.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Да му кажам дека останав сама, да му кажам дека Ристо... дека Ристо не знам како е, што прави...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Господе, Боже..., колку болело да изгубиш некој најблизок. 14 мај Ако ти кажам дека река од солзи течеше низ моето лице, дали ќе ми веруваш?
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе кажеш дека сум само твоја. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Акиндин е веројатно вториот мошне значаен Словен, кој по Климент Охридски успеал да стане познат во Византија, а и во соседните земји.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
—Пред сѐ, би сакала да кажам дека на вашата работа ѝ приоѓам како визуелен уметник.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Адријан поспано и зашеметено кажува дека се чувствува “задоволен”, што не ме чуди после половинката што ја зема и после двете пинти во кои потона пред ручек.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
При тоа, морам да кажам дека во споменатиот естаблишмент малку кој (не по раѓање, туку психолошки и духовно) ѝ припаѓаше на култура којашто се сосредоточува во поимот град, полис, па според тоа и во поимот демократија.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Рано беше да каже дека тоа ќ е биде некаква ретроспектива, ама сепак некој репрезентативен избор од неговата дваесетгодишна работа, а пак за некаков јубилеј не сакаше ни да помисли (како сам себеси да си прави и уште да слави - јубилеј?).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа застана, како да се колебаше дали да каже дека не се многу блиски.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Многу е тешко да се каже дека визуелниот уметнички свет е имун на оваа клима, било надворешно, како импликација на некои негови врски со деловните или националните интереси, или внатрешно, како микрокосмос на истиот конфликт на вредности. Guy Brett е писател од Лондон. 14 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со тоа сакаат да кажат дека нивниот свет е во голема мера човекова градба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Секоја будала може да каже дека тоа е метла“. (...) Цигарите во Лос Ангелес кои ги потпиша Дишан и кои беа испушени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За да не ве исплашиме веднаш, ќе ви кажеме дека кога Зоки Поки се буди и протега прави – ааааа-ах, кога се смее – хо-хо-хо, кога плаче – ооооолелееее, а кога некому му се подбива – у-у-уаааа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Процесот преку кој луѓето стануваат геј е понепознат, а тоа е и причината поради која вреди да се истражува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е особено оригинално, не? 4Дали работата со која се занимавате му служи на тоа откривање на идентитетот? 4Исцело, но обидот за откривање самиот оддалечува, уште подалеку.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Офнав и се склопчив на креветот.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Всушност, многу е веројатно дека најголем дел од настраните обожаватели на Џоан Крафорд не сакаат сериозно да бидат таа и сигурно не би се решиле да бидат, дури и кога би можеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, всушност, тоа баш покажува колку е навистина важно суштествувањето како геј – макар токму колку да го драматизира очигледно големиот притисок да обзнаниш дека тоа што си геј е небитно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали да му одговори? Да му каже дека ги примила парите, - мислеше, будна, длабоко во ноќта...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да му кажам дека и јас сакам еднаш да се најадам боршч без тавтабити.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немаме потреба од дебата. Ниту на крај памет не ни е да кажеме дека живееме во несовршено општество.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби би било поточно да се каже дека ги засилија претходните убедувања за уметноста на архитектурата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Што се однесува до градежникот (се обидувам да бидам прецизна), мислам дека, всушност, не може да се каже дека тој лично беше она што се нарекува образован човек: тој баш и не поседуваше „знаење“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Истрчав од дома, со страв, и со премален здив се тутнав во собата на мојот школски другар, познатиот Специјалист за чудни болести и му кажав дека на моето прашање: „ Што е тоа што веќе го нема“, некој друг Невидлив, со темен глас ми одговори „Тебе те нема.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ај, не станувам дури да се развидели - и домаќинката, до мене заспана уште малку да си поспие... си вели Петре - со здив притаен а очи оџарени ја скорива возбудата на она далечно време, кога Ѕвезда, домаќинката негова во големи пости пред Рождество Христово му кажала дека е несама...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Откако му објаснив дека се викам исто како и едно дрво што расте во нашиве краишта, Игбал има обичај да рече: - Познавам две Брези, едно девојче и едно дрво и тоа е сосема доволно да можам да кажам дека ја познавам твојата татковина и дека го разбирам јазикот на кој зборувате.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сеѕt dans ce contexte dѕоlаnt que je dсоuvriѕ, un jour, Lе temps des сhvrеѕ de Luan Starova, puis Lеѕ livres de mon рrе et Lе muѕе de Lаthiѕmе que vous avez ditѕ. Je suis, сеѕt certain, trop ignorante de lhiѕtоirе et de la culture des peuples qui y sont vоquѕ pour pouvoir аррrhеndеr correctement la dimension politique de ces сritѕ. Luan Starova рrосdе toujours de mаnirе trѕ allusive et јаi du souvent avoir recours des dictionnaires et des atlas pour tenter de me rерrеr dans cet еnсhеvtrеmеnt. Mais peu importe, lеѕѕеntiеl a t lmеrvеillеmеnt qui mа saisie devant un homme, le рrе de lаutеur. Le plus impressionnant nеѕt pas tant les situations chaotiques ou dramatiques quil a du incessamment affronter depuis les bords du lac dОhrid јuѕquаuх rives du Bosphore, mais la mаnirе dont il les a аffrоntеѕ et les a fait affronter a sa famille, en ayant ses сtѕ une роuѕе tout aussi admirable. Il me suffisait dоuvrir ces livres, et presque nimроrtе quelle page, pour sentir irradier une рrѕеnсе lumineuse qui ѕimроѕаit comme lехасtе аntithѕе de tout ce quunе certaine асtuаlit nаvаit alors cesse de рrѕеntеr: haine, сruаut, folie, et par-dessus tout btiѕе. Et cette sensation tаit la seule vritаblеmеnt rсоnfоrtаntе. Certaines traditions mystiques rapportent que si lhumаnit nа pas encore рri, victime de ses propres errements, сеѕt grсе la presence de quelques Јuѕtеѕ toujours inconnus, mais dont le rayonnement invisible neutralise les tnbrеѕ environnantes. Lorsque јеѕѕауаiѕ de rерrеr, sur une carte, les chemins imрrviѕiblеѕ suivis par ce рrе quun fils a si раѕѕiоnnmеnt аim et vnr il me semblait voir courir furtivement une flamme. Oh certes, une flamme fragile, tremblante et mеnасе, mais, une flamme dont aucun coup du sort, aucune trahison nаurаit pu ternir la сlаrt. Comme tout lecteur, je suppose, la реnѕе mtаit parfois venue dсrirе certains auteurs, mais je ne lаvаiѕ jamais fait: јаvаiѕ trop la sensation que Monsieur ou Madame X demeurant telle adresse ne pouvait pas trе la mmе personne que celle qui vit dans ses livres. Mais le contexte dans lequel јаvаiѕ dсоuvеrt luvrе de Luan Starova tаit particulier et јрrоuvаiѕ le besoin de rendre en quelque sorte hommage ces trеѕ exceptionnels quаvаiеnt t son рrе et sa mrе. Ce que јаi fait en сrivаnt une dizaine de lignes leur fils, car ce ntаit pas lаutеur que je voulais mаdrеѕѕеr. Il est des circonstances о le fait littrаirе рѕе de peu de poids. Quelque mois арrѕ, Luan Starova mа rроndu me demandant de continuer lui сrirе. Sur ces entrefaites lt dernier, un article dans Tlrаmа (dont je vous joins la copie pour le cas о vous nеn auriez pas eu connaissance) mа fаitdсоuvrir que Lе temps des сhvrеѕ et Lеѕ livres de mon рrе avaient pour traducteur lасtuеl ambassadeur de France en Albanie. Et l encore, quel homme exceptionnel! Au milieu des inсоhrеnсеѕ et des gсhiѕ dont est souvent tiѕѕе lехiѕtеnсе, comment ne pas ѕmеrvеillеr que ce soit lui, justement, qui ait t аmеn par dimрrviѕiblеѕ voies traduire cette oeuvre, comme ѕil tаit en quelque sorte un membre de cette famille spirituelle? Tard dans la nuit, il mаrrivе parfois de penser quil doit trе encore реnсh sur un de ces livres dont le personnage principal reste ce sage qui, lui aussi, poursuivait dintеrminаblеѕ lectures nocturnes. Et quelle aventure insolite que de se livrer la traduction avec deux policiers аrmѕ la porte de son appartement! Il y a quelque temps Luan Starova mаvаit joyeusement аnnоnс la sortie de Lа сl bаlkаniquе, et aussi Lе temps des сhvrеѕ en collection de poche. La, il vient de mсrirе avec tristesse que ces projets tаiеnt аbаndоnnѕ. Il ne mарраrtiеnt pas de juger une politique ditоriаlе. Je ne connais rien au commerce du livre, mais le peu que je lis, que јеntеndѕ ou que je vois me laisse souvent pantoise. Et on ne peut vraiment pas dire que les mdiаѕ aident les ditеurѕ; sujet sur lequel je mаbѕtiеndrаi de tout commentaire, car je vous avais promis une courte missive, promesse que je ne suis pas аrrivе tenir. Mais pour terminer je voudrais vous dire seulement ceci. Le monde que dсrit Luan Starova dans ses livres et qui mtаit, jusque l presque totalement inconnu, mеѕt devenu soudain trаngеmеnt familier. Faire connaitre une telle uvrе tаit, semble-t-il, une entreprise riѕquе puisque vous estimez nсеѕѕаirе de lintеrrоmрrе, aussi ne puis-je que vous remercier trѕ fort de lаvоir tеntе. Croyez, Monsieur lехрrеѕѕiоn de mes sentiments les plus cordiaux. Hlnе Lejbowicz XXIV Епизодата со Фајар и прекинувањето со објавувањето на најавените романи од балканската сага Балкански клуч и Патот на јагулите, колку и да се одрази на динамиката на објавувањето на книгите во Франција, таа немаше одраз врз моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За различни луѓе имам различно мислење, но не можам да кажам дека мразам било кого на овој свет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А тој само го интензи­вираше тој момент.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сакаше да влезе во кругот и да им каже дека ќе се поправи но силите го издадоа и тој пригушено заплака сам и незабележан во својот заклон.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Со еден збор, Чамецот за спасување спаѓа во сосема друг вид филмови од оние на Хичкок: оној вид психолошки драми, кадешто групата луѓе се наоѓа на ограничен простор и егзистенцијално заострената ситуација ги присилува да ги „откријат картите”, да го докажат својот вистински карактер, да смогнат доволно сили за спасувачката одлука или да пропаднат.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А таа и сестра ѝ гледаа во земја и чекаа татко им да им каже дека можат да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Требаше да собереш сили, уште во почетокот да ми кажеш дека за твојата мајка и твојот татко има многу горчливи, многу трагични, болни настани сврзани со мојата земја...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Легендата кажува дека многу одамна, а кога — не се знае, живееле долу крај реката Црна во селиштето Разлог тројца браќа: Раде, Гале и Вите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А ти, попе, ако сакаш и натаму да имаш брада, тогаш на сите кумови да им кажеш дека ќе крстат само по оваа книга.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога и да заѕвони телефонот, било да спие или да е буден, тој никогаш не се двоуми дали да одговори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не сум уморен, постои чувство на задоволство, смиреност и топлина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Витгенштајн всушност не оди дотаму да каже дека една јазична игра како целина може да биде не-нормативна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На ова место се затвора како концептуалниот круг на односите на новата британска уметност и поп-културата така и кругот на пазарната логика во којашто таа се наоѓа. 186 okno.mk Оваа пазарна логика (која кај нас нема шанси да постои уште долго време), истовремено е инспирација и природно живеалиште на праксата за која што стана збор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Велат дека Татјана сега личи на мајка ни и јас се согласувам со тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако објавиш слика на еден вид таблета и кажеш дека е добра, утре ќе имаш иста таква само без ништо во неа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Утрото сретнавме еден овчар и тој ни кажа дека војниците си заминале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури може да се каже дека еден од темелите на руската литература воопшто е токму сатиричниот дух.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Димостен му пратил порака преку некој човек и го замолил да го пречека на станица, ама иникому да не кажува дека ќе поминува по Скопје.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Сакаш да кажеш дека си ме сонувала мртов. - Не, не сум те сонувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му кажа дека и во Италија за време на војната некој научник работел на ваков експеримент и успеал да создаде само некој вирус кој бил многу опасен - смртоносен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но можам со сигурност да ви кажам дека со него во еден долг период ја споделувам потрагата по полнотата на балканскиот човек во тешкиот и комплексен век за разбирање на судбината на човекот на нашата рланета Земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Сакаш да кажеш дека ти украле грош од објалото“, рече тромаво Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не смеам да ѝ глотам во болката, немам храброст да ѝ кажам дека таков е животот, зар малкумина си заминаа оваа зима?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Патот сам ти кажува дека понатаму не може ни човек, ни ѕвер.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И ќе ти кажам дека никогаш не ми беше потпора.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко сакаше уште да каже дека, на Балканот мирните времиња се исто толку опасни како и немирните, ако не и поопасни, но премолча.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе ти кажам дека мене не ми е битно: Како се викаш, што работиш, како заработуваш за живот, дали некаде членуваш, како се облекуваш, каква музика слушаш, колку години имаш, во која фирма работиш, како ги трошиш парите, кој јазик го зборуваш,колку си висока и тешка...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Многу од авторите кои сакаат своите творечки изјави да ги пласираат како постдрамски ќе кажат дека најдобро дело е она што не е напишано со зборови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Првин да каже дека сè добро завршило, дури и нова функција добил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од кај дојде, што дојде — тие ќе кажат дека народот беше нарачан од муљазимот и се собра на сретсело пред црквата, а Толе никна како од земја.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но, во воведната реченица се настојува дека нема разлика поради ваквата разлика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нема да ви го прераскажувам тој расказ, само ќе ви кажам дека тој волшебен збор е „молам“, и само толку да ви кажам дека детето што пред да научи да го употребува тој збор било несреќно, никој не сакал ниту една желба да му исполни, зашто било остро на јазикот, но штом го научило волшебниот збор „молам“ сите желби почнале да му се исполнуваат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Единствено на север во близина на Скопје, може да се каже дека Македонските Словени се подоминантно Срби по национално чувство".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Ќе те обесат, абдалиште. Кажи дека не си виновен, дека Онисифор Мечкојад сака да се извлече со тебе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа навистина погоди куп луѓе што сакаа да ги одржат старите стереотипи. често се прашував: „Дали тие луѓе кои си играат криенка воопшто се грижат за оние сиротички луѓе кои едноставно не можат да се вклопат во зададените улоги?“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Да им каже дека неговата женидба е свршен чин.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Мамо, ќе те молам нешто! - Што? - Ама кажи дека ќе ми ја исполниш молбата? - Ако е за исполнување, зошто да не?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Љаке наместо да им каже дека се од исто село рече: - Што да ги прашам?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Госпоѓата што го најави концертот кажа дека и покрај тоа што Оливие тешко можел да ја прифати поканата да свири на овој божиќен концерт затоа што сите негови термини за концерти по целиот свет се закажани година дена однапред... Ја слушав Госпоѓата како зборува: ...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не знам дали знаете, ама ако не знаете ќе ви кажам дека вистинското турско кафе не се вари на оган и на пламен и ниту на плоча загревана со електрика, туку само на спуза.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А да бил некој кој бил на Молитвена Вода или на Самовилец, тој пред полноќ не би се вратил, тоа не би било во склад со верувањата кои кажуваат дека сите молитви и сите маѓии се врзуваат ако бидат изговорени или направени точно на полноќ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тургењев, за судбината ќе каже дека е создадена од секого и дека секој е создаден од неа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Штом излегол од кабинетот пријателот што беше допатувал од внатрешноста, дури се замислил за кутриот Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Четири години пред Фројд да ја забележи и да ја опише генеричката верзија на неговата „семејна романса“ – фантазијата на детето дека оние што го одгледуваат не му се вистински родители и дека вистинските луѓе му се од поблагороден и пораскошен свет од оној на неговото наводно семејство – Вила Катер веќе имала дијагностицирано таков геј-случај кај Пол.257 ‌Раскажувачот на Катер ни кажува дека штом Пол допатувал во Њујорк и си се сместил во Волдорф, мошне бргу почнал „да се сомнева во вистинитоста на своето минато“. ‌Знаел ли тој некогаш за место по име улица Корделија, каде што окапани деловни луѓе го фаќале утринскиот превоз?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да се каже дека знае повеќе, значи дека постои некое дефинитивно знаење, дека постои техника и дека може да им се предаде на квалификувани ученици.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зборувајќи за wie man dem toten Hasen die Bilder erklart (Како да се објасни слика на мртов зајак, 1965), Бојс кажал дека повеќе сака да му зборува на мртов зајак поради тоа што публиката според него не е доволно жива и не го сфаќа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто ова го спомнувам? За да кажам дека тоа беше моето прво и последно присуствување на организирано јавно читање на пиеса.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За да не застранам во излагањата, ќе си се свртам кон театарот и ќе кажам дека наведениот изум-плаштот што те прави невидлив, може да најде ефикасна примена и во театарскиот живот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ВГ: Не можам да кажам дека ми се допаѓа тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го погледнав љубопитно, не многу пријателски; не сакав да му кажам дека медот му капе оп белата кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Дали ќе ве изненади ако ви кажам дека и филмот разочара? •Хичкок: „Не, не, се согласувам, сметам дека сѐ е премногу комплицирано и дека објасненијата на крајот се премногу конфузни.” 144 Margina #22 [1995] | okno.mk Озлогласената (Notorius), 1946г. •Бев нестрплив додека стигнавме до Озлогласената, бидејќи тоа е ваш филм што најмногу го сакам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Или кажи дека дома немаш ниту една касета (ЦД-та тогаш беа светла иднина) од Црвена јабука и нивните музички побратими, Хари Мата Хари, Плави Оркестар, или Мерлин.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Што ли прави ова дете без контрола?“ се фати за глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Утре кога ќе дојдеш ќе ти кажам дека ноќта имаше светла месечинка, кога ме бакнуваш носот секогаш ти е студен собата мирисаше на портокал од нашите корупки што сестрата утрово пак ги фрли.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Слободно можам да кажам дека ние бевме третирани исто како и унгарските ученици, кои си плаќаа за нивниот престој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ова е поимот што ја опишува недостоинствената алтернатива на трагичното страдање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Освен што кажа дека го чека војникот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еден од одговорите е дека гемиџиите го добиле ова име затоа што сакале на симболичен начин да кажат дека тие биле луѓе што веќе се простиле од животот и го пуштиле својот чун (гемија) во бурното море, што или ќе го извадат на брегот (ќе успеат) или ќе го разбијат од карпите, т.е. нема да успеат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Газдата на хотелот ни кажа дека во таа соба има престојувано Џон Кенеди Џуниор. Колку беше убав Вермонт.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Би било неправедно да се каже дека тоа сценарио е резултат на еден компромис, бидејќи, зборувајќи искрено, тоа е друга приказна.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но тоа не значи и дека се намалуваат шансите на поединецот да ѝ се измолкне на идеологијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие се преполни со расправи за différance И нејзините делувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Но не може ли, Онисифоре, да се случи ние со нашиве ноќни огнови да привлечеме немили гости?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ќе можам мирно да го напуштам овој свет и да кажам дека ја исполнив својата цел.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие ни кажаа дека непријателот пред малку отишол во насоката од каде што дојдовме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Рече дека не сум сакала да одам во училиште затоа што не сум можела да ги научам основните работи; рече дека не умеам ни да разговарам па затоа не одам да играм со девојчињата; рече дека сликањето не е за девојчиња.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Шефот на салата ги однесе до местото што Јехуда го беше резервирал веднаш штом му кажав дека треба да го стори тоа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со растреперена рака посегнува во пазуварката и, кога ја отвори широката испечена и испукана дланка, жените видоа свиткано ливче хартија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Немој да ми кажеш дека ќе ме пикнат в притвор. Не пак.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Постојано ни се кажува дека геј-културата е мртва.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сè што ќе наумам – е, добро де, не баш се, ама многу од тоа – ми успева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Само ваков имаше, само ваков ми даде продавачката, - се правдав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Види, човече, ’ко статив е... немој да ми кажеш дека го снимал ова од рамо!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Оттогаш почна да ме споредува со другите девојчиња, да ми кажува дека никогаш нема да бидам како нив, да ми вели дека мојот живот секогаш ќе биде мачна празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Светло за краткиот кадар: Кери Грант свиркајќи му приоѓа на поштенското сандаче и го уфрлува писмото.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Шатев во своите први спомени208 кажува дека се плашеле оти од страна на Организацијата “ќе ни се префрлува ако не успееме“ и затоа требало да му се вратат парите на Сарафов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По два часа, клекната крај мене на колена, со рацете и со главата во мојот скут, со голема доверба и со исчекување ми кажа дека ја добила првата менструација.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можеме да кажеме дека денес ВИ системите можат да покажат само ограничени аспекти на интелигенцијата, но не можеме да видиме никаков доказ против континуираниот развој на овие системи, сѐ до точката кога ќе може да се каже дека тие покажуваат интелигенција со сите длабоки конотации на овој термин.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да кажеш дека геј- мажите имаат својствен, посебен, карактеристичен однос со културата на поширокото општество во кое живеат не е ништо повеќе од кажување нешто крајно очигледно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обајцата лежиме навалени под агол од 20 степени; обајцата топли; задоволно наполнети откако претходно изџвакавме полн куп јагоди, манго, сендвичи и пола шише од искричавото Burgundy.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И тешко може да се каже дека беше умно дете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Личните расположенија на валијата беа, значи, поволни - пишува Стег - но требаше без одлагање да му се каже дека злоупотребите беа веќе сторени.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Можам да кажам дека во голем број случаи им успева.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Арно ама, претчувствувам дека нема да доживеам да го препознам и да го внесам во тајните; тој ќе се појави,ќе го покаже своето вистинско лице дури откако јас ќе умрам, и кога ќе дојде време, со вцрвенети образи, ќе застане пред своите родители и ќе каже дека му е доста од сè и единствено на што потајно се надевам е дека дотогаш ќе остане уште нешто од моите банкноти, зашто го изменив тестаментот и остатокот од имотот му го завештав на оној кој прв ќе направи очигледен знак дека е предодреден да тргне по моите стапки...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, кога веќе ги спомнав писателите, творците, сакам да кажам дека повод да го напишам овој текст ми даде интервјуто со уважениот професор Мухиќ што го гледав на една од локалните телевизии.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Сакаш да кажеш дека немате кригла од една пинта во целава проклета кафеана?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Сакам да кажам дека ќе роди мое дете! Затоа и дојдов.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зборуваш за деца, а не смееш да кажеш дека си дошла по детето свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој сега ми кажа дека не е крив и дека така наредил воспитачот, а нему му рекле да си ја гледа работата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурно не беше дојдена да му каже дека децата се гладни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Очигледно станува збор за ружа што вене, не може да се каже дека тоа е медицински проблем, или земјоделски проблем.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А потоа, во едно писмо од петти јули, кажува дека повремено повторно го совладува стравот: “Неколку дена бев со сосем замрачен разум, како во Арл, ако не и полошо, а треба да се претпостави дека тие кризи пак ќе се враќаат во иднина, тоа е грозно.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
О'Брајан направи едно мало нестрпливо движење, како да сака да каже дека потсетувањето на разговорот е одвај потребно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ТРОШЧЕЈКИН: Да, а навистина е чудно: може да се каже дека на улицата ни лист не затреперува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сакам да кажам дека на немиот филм му недостасуваа многу малку работи, само природен тон.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Со тоа царот сака да ни каже дека богатството е ништо...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И ќе ти кажам дека никогаш не сакав да те затворам. И ќе ти кажам дека ти ме расипа.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
За Борис Биџов се кажа дека е на горната плоча во другиот влез, каде што се сместил и Коста Ципата со својот накот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гронинг:Испровоцираните директори на училиштата. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ми стана јасно дека тој немал сила да ми каже дека ја сонува Луција на ист начин како и јас, дека копнеел по нека, дека онојпат, на разбојот, ми го препуштил првенството, небаре е христијански духовник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
— Сега ќе разбериме ќе има ли некоја помош од Бугарија или ќе се прибираме сите внатре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Моите дома беа среќни кога им кажав дека излегувам со Филип.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Беше неделно попладне кога Зигмунд ни кажа дека Софи му јавила дека е бремена со трето дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Евелин се врати дури немав време да ѝ кажам дека сакам да ставам крај на нашата врска .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На последната страница од биографијата на Нирвана, Курт Кобеин кажува дека би сакал да го реиздаде целиот нивен досегашен материјал на винил, но повторно продуциран Lo-fi, во стилот на рок панкот. превод: Нора Палмер извор на петте текста: FRIEZE, мај 94. 158 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
“ „Веќе ти кажав дека сè што знам сега е нецелосно“, повторно воздивна старецот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ема, која често ми се јавува и чиј глас многу ме куражи, ми кажува дека во весникот Време пишувало оти по смртта на Борко, планираната прослава по повод петгодишнината од изградбата на браната Долнец, немало да се одржи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во тапанчето два куршума, за нив кажува дека изгледаат неиспукани, ама дека не сакале да се огласат Навлажен е барутот, а?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се присетуваше и на други работи кога таа го тепаше и затвораше без јадење; се потсетуваше и сè повеќе чувствуваше одбивност и омраза кон неа. XXVI Богуле секој ден сè повеќе се оттуѓуваше од мајка си; гледаше што помалку време да е дома, што помалку да се сретнува со неа; и што и да го прашуваше таа, тој молчеше ништо не и одговараше; се обидуваше таа и со убаво и со благи зборови да го скроти, да го смири, да му каже дека само него го има на светот, дека тој ѝ е најмил од сè, дека тој е главата на куќата, дека тој е домаќинот, дека тој треба да ја преземе сега грижата околу имотот; го чекаше за јадење, и за ручек и за вечера, но тој не јадеше со неа; му оставаше напишано на ливче каде се наоѓа на работа, на која нива или ливада, да појде и тој да ѝ помогне во работата, но тој не одеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тие само се смееја гласно, а тој знаеше дека успеал, со лицето, со очите, да им каже дека е сега многу, премногу добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
2. Приговори кои произлегуваат од погрешното разбирање на природата на функционирањето на компјутерите и на теоремата на Gödel Многу коментатори на AI малку се разбираат во компјутерските науки. Ry- chlack е доволно чесен во воведот на AIHR да ни каже дека неговите идеи за компјутерите биле повеќе изведени од играње со сортери на бушени картички и од детски пластични модели отколку од било каква техничка едукација.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Разговараа. Ѝ кажа дека е при крај со работата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дојде друга птица со глас на Спиро Првославец и кажа дека сега знае, пресметал, утре пред ноќ дружината ќе биде во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Јас сакам да останам овде,“ рекла Добрата Душичка, стуткувајќи се во креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оваа „високообразовна” и профитабилна институција од спортски карактер започна да се развива пред околу 15 години и денеска може да се каже дека спаѓа во редот на најатрактивните и најпосетени места во градот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Може да се каже дека божјаците расфрлени низ расказите на Ренџов се солта на неговото раскажување, и можеби од нив потекнува главното чувство што тие раскази го будат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Како?“, успеав само да пропелтечам. „Па и ливчето на отец Мида“, продолжуваше Филозофот, „не е цело сочувано, и завршува токму кога за ѓаволот треба да глаголи, вака: ,Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...’ Како да сака да каже дека местото е толку невидливо што видливо е сосем, а во таа одаја повидливо место од она на ѓаволот – нема.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се обидов да му кажам дека не сум виновна и дека ме принудиле да дојдам на сослушувањето; тој не сакаше воопшто да разговара за тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Воскресија забележа дека Игора го заинтересира судбината на соседот: - Ќерка ми Марија кажува дека кога ја собира прашината од книгите во неговата библиотека, видела и многу записи и цртежи на јагули, пеперутки, кози, оружје и што не…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Одвишно е да се каже дека мамката на сексуално понижување е контраиндикативна за очигледните хомосексуалци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не сакајќи да избегам од мојата опсесивна тема Театарот, ќе кажам дека во нашите театри завидливоста и појавата на плагијат, зборувам воопштено, скоро е незабележителна, то ест не дава никаков прилог кон сценското творештво.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Немој, те молам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“ Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, стр. 21. 7 Фројд, Ја и оно, стр. 102. 176 okno.mk naff За некои дела на Damien Hirst (р. 1965), како што е овде репродуцираното, Одделен од стадото (Away from the Flock, 1994), може да се каже дека се ико­нични за уметноста на деведесеттите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Сакаш да ми кажеш дека во секој човек има човечност? – изреагира Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кажа дека се родила во Прага, татко ѝ бил трговец, мајка ѝ работела во заводот за заштита на работниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како еден од обидите за самоубиство е и фрлањето под воз кое порано во Македонија беше практика, но денеска може да се каже дека е сè поретко и тешко спроведливо со оглед на кризата во Македонски железници и само два воза кои сообраќаат во текот на денот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„И?“ Можеше да игра фарса - да ни каже дека некој странски дипломат измолил да ги пуштат неговите деца, него и жена му, а самиот тој е немоќен да стори што и да е за спас на други луѓе; можеше да игра фарса, но тоа не беше негов жанр.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Следејќи го истражувањето на фалоцентризмот на Иригаре, може да се каже дека бинарната логика на етноцентризмот не вклучува два независни термини, туку станува збор само за привид на два термина.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тие му бација рака на отец Иларион и му кажаа дека им е ќерка.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Заедничката критичка активност на дебата и јавниот дискурс се заменува со пасивно консумирање на културата проследено со „аполитична друштвеност“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Добро, не може да се каже дека баш не учеше. Напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сакав на Луција да ѝ кажам дека воопшто не ми е грижа ни за нејзиниот народен дух, ниту за партијата што го брани, и дека сѐ што сакам е да ја фатам за рака, да ја прегрнам и да ја одведам некаде каде нема ни народен, ни добар, ни зол дух, ни партии; на некој остров каде ќе можам до мила волја да ја бакнувам во папокот, да пијам вино од таа слатка чаша на нејзиниот стомак, да ја опсипувам со милувања и бакнежи; но не смеев да кажам ништо затоа што Луција гледаше сосема разочарано во мене, ме мразеше, ме презираше поради мојата недекларираност, поради отсуството на здрав корен во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ќе ти кажам дека никогаш не застана до мене.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да го прашав брат ми, тој би можел да ми каже дека лудило е кога човековото Јас несвесно си создава нов, истовремено надворешен и внатрешен свет; а дека тој нов свет е изграден според желбите на несвесното, па причината за тоа раскинување со надворешниот свет е сериозната и наизглед неподнослива спротивставеност на реалноста и желбите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А таквата општествена состојба е состојба на светот во којашто историјата не се дефинира во загрозената линеарност на чувствата на некакви си „историски цели” (финалност еднаш засекогаш формулирана, што ќе каже дека преминала од другата страна на финалноста на практичниот разум, во еден екстрем на вирулентно, логички недофатливо постоење), туку дијалошки, аналитички, се испрашува и раствора во самиот човечки живот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во однос на грчките интереси, експертите на Форин офис заклучиле дека "Грција има етнички интерес, Солун и поголемиот дел од областа беа населени со Грци уште пред христијанската ера (види параграф 13, горе).
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сакав да ѝ кажам дека има нешта кои, откако ќе ни се случат, не можеме да ги заборавиме луѓето кои биле поврзани со тие случувања, но таа веќе се имаше свртено и беше тргнала по својот пат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Особено кога тоа е Тики Ди, најдобриот млад режисер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лузните, разочарувањата, болката и раните од животот со сета сила обидете се да ги затворите, не се срамете од нив, полесно ќе чекорите ако ја излечите душата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Здравиот разум најверојатно би ни кажал дека тоа е јаболкото во центарот на најдолниот слој на пирамидата. Да видиме.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Па да, некој од вас нека оди кај Тодор и нека му каже дека може да работиме во радиото, се јави Димитар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Еда, и тепале, вели Давиде Недолетниот, еда, не кажа дека и тепале...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Галантноста на таткото - што и покрај своето колаборантство останува џентлмен од стар ков - е секако во тоа што во моментот кога ќе го чуе автомобилот со којшто ќерка му се враќа дома, и со тоа ќе го открие блефот на јунакот, не се разлутува, туку мирно си ја продолжува работата, и му кажува дека „му ги прочитал картите” во самиот облик на признанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А вам кој ви кажа дека запалил куќа лесновска?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се разбуди со чувство дека спиел долго, но еден поглед врз старомодниот часовник му кажа дека е само дваесет и триесет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури можам да кажам дека воопшто ништо не се промени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И денес можам да кажам дека почнав да пишувам поезија поради Џони Штулиќ и дека кога повторно би излегла рубриката во „Џубокс“ во кој читателите ширум тогашна Југославија требаше да изберат нај-гитарист, јас би гласал за Влатко Стефановски и само за него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зашто, некој прадедо, пред педесетина години, тој бил производител и трговец на розово масло, враќајќи се дома, пеплосан сиот од бес, застанал пред прагот на собата и со сета сила го фрлил среде посланиот килим шишенцето со розово масло и извикал: - Та мене ли ќе ми кажат дека тоа не е чисто масло!...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Марија ја разбра вистината. – Те молам, зајче! – рече вџашена. – Немој да ми кажеш дека и ти веруваш оти сум луда! – Како можеш да го помислиш тоа! –рече тој, обидувајќи се да се насмее. – Работата е во тоа што за сите ќе биде подобро да останеш овде уште извесно време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уметноста требало да биде радијантен симбол на топлината на телата. (Како момче од шест години, 1927 г.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со кои зборови да ѝ кажам дека безвреме сум се загледала во очите на едно момче со огнено име?!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кажете дека сте Циганка, тоа е О.К. - инсистираше да ми помогне добронамерниот чекач.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога се однесува на член на Партијата, означува лојална готовност да се каже дека црното е бело кога партиската дисциплина го бара тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Има убави алишта, не можам да кажам дека нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема потреба да се каже дека ова, сега неизбежно, бегство од идеолошкото зачаурување во индивидуалност (идентитет, субјективитет) не потекнува само од праксата со електронските мемории.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нема излегување – барем не многу лесно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
По моето враќање од Париз морав и на неа да и кажам дека е готово со мојата врска со Филип и дека се зљубив во некој што е толку години помлад од мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Драго ми е што се сложуваме и по ова прашање. А сега, да излеземе. (Никако не ми доаѓаше во моментов да му кажам дека сум бремена.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
За различни луѓе имам различно мислење, но не можам да кажам дека мразам било кого на овој свет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како што смета авторот, ако на почетокот од последниве два века (за кои слободно може да се каже дека се во знакот на борбата помеѓу идеологијата и поединецот) бил посилен аспектот идеологијата против поединецот , со постепеното ослабување на врската на поединецот со општеството доаѓа до сѐ поголемо засилување на аспектот поединецот против идеологијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Имав една млада пријателка Мони, која беше масерка. Ѝ се јавив на телефон и ѝ кажав дека тешко си болен и ако не ѝпречи да дојде дома малку да те измасира.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Да и кажам дека ми треба и дека се уште не сум подготвена да живеам без неа!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Накратко, може да кажеме дека екранот мора да биде набиен со емоции”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А ти, побрза да кажеш дека сум бил шофер и сега ете, на! Ме пикнале во кабина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И на татко ми му се заканувале, а тој им рекол: Прашајте ја првин Мила, ако сака, тогаш носете ја! – им кажал дека сум по вода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Да летне во Жешов, да го посети гробот на реб Апфелблум, да се сретне со д-р Блумфелд, по можност да му објасни што тоа се случи, одново да разговара со Зимха Зајден и да се обиде да му одговори на неговите нови опрашања што впрочем и него самиот го мачат, да прошета низ Кертнер штрасе во Виена, да ги сретне своите угладени професори од рабинската семинарија и да им каже дека не е виновен за тоа што се случи со неговата паства, дека постапуваше како што тие го учеа, дека не ги лажеше во своите обраќања, туку се обидуваше да ги утеши и да ги спаси од предвременото очајување; потем да оди во Виена при виенското еврејство и високиот слој кој само почна да му се отвора, но на кој всушност никогаш не успеа да му припадне, а потоа да оди во Музикферајн, да влезе во позлатениот необарок на салата, да се намести удобно на седиштето и да слуша; да слуша возвишена музика, созвучја исткаени од занесот и дарбата на Шуберт, на Хајдн, на таа возвишена, на таа рафинирана музика со симфониска исполнетост, на која е воспитуван и на која сега сака сосем да ѝ се врати...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Можеби мислиш... Да не сакаш да кажеш дека Хелвиг може да ми го одземе детето?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа му кажува дека нема доволно брашно, дека има малку, колку еднаш да замеси за нејзе и нејзиниот син.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Затоа може да се каже дека се работи само за една недовршена градба чија цел е конечно да ги разбере својствата на песочната дина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога зборував со нив за ова тие ми рекоа дека можат да го добијат поривот дури и 10 пати дневно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Одговорните, како што е одговорниот на компанијата “Cramps”, Џани Саси, мислат дека во ситуација како во Милано и \енова добро е тоа што публиката е непомирлива, туку активна; но фактот дека постапуваат така да не може да се чуе она за што дојдоа да го чујат, а потоа да кажат дека работата која не ја чуле е успех...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кети ми кажа дека во вашето семејство, со генерации наназад, колку што знаат, првороденчето секогаш било машко.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Може, на пример, да се каже дека боите предизвикуваат звуци, а звуците калеидоскопски спектар на најразновидни бои, дури и со затворени очи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Оттогаш до денеска ништо се нема чуено за Симиќа; Лазор Перуноски уште тогаш му кажал дека тие тројцата, тој, Лазор, Амди ага и Ордан Бришкоски го одвеле дури до Галичка Река и откако му удриле уште по некој стап, го оставиле на брегот на реката, близу до водата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го догледа на масичето телефонот и си помисли да го побара татка си и да му каже дека е гладен и дека е сам, и дека вратата е заклучена.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но и покрај тоа тој му нареди на чиновникот да почека за да му покаже на пријателот, кој веќе одамна не бил во служба туку си живеел дома в село, колку време чиновниците чекаат во неговото претсобје.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- А кој ти рече тебе да се занимаваш со тие работи, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сакаше да му каже дека се вратила од враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако ја презедов таа прва мерка на внимание, морам да кажам дека сум зачуден поради обвинувањата за ирационално или антирационално.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Веќе почнуваше да ми надоаѓа мачнина од муабетот, но се оправда кога кажа дека фатил заушки кога бил во Скопје, на што се направив дека му верувам, зошто имаше доказ дека навистина тој период владееше таква епидемија, тоа го имав слушнато од вестите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во сите тие гласови го немаше гласот на Клара Климт, во криковите на тие ноќи кои се прелеваа едни во други и се нижеа во години, во моите обиди да ги чујам нејзините ноќи, Клара остануваше нема, Клара копнееше по тишина, Клара сакаше само едно малечко парче од овој свет во кој би можела безбедно да ја свие главата и да преноќи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За среќната петка Ако некому му кажете дека здрав-прав треба да легне во постела и да лежи 180 дена без станување, а нема скршено ниту рака, ниту нога, ниту ребра, ќе побегне без да се сврти, но јас се согласив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но картата, за која впрочем им кажав дека му ја имав покажано на Борко Угрин дури тој беше жив, немаше врска со просторот на којшто беа најдени коските.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ама си се заплеткал, за Твоја голема среќа, на најдобар можен начин!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас веднаш како санитарка му ја преврзав раката, а тој ми рече: Сега, нема ли да ми кажеш дека ме сакаш, а јас му одговорив: Ќе се земеме ако останеме живи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш Зигмунд ми кажа дека најбогатите, благодарение на влијанието и парите, можат да го избегнат законот, кој забрануваше абортуси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Е, да ти кажам дека во одредот имам и седум девојки.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но парадоксот е во тоа што дури и кога живеев во Советскиот Сојуз, се чувствував како некој раскажувач на приказни, па така ништо во суштина не се промени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Грета: Ма го знам уште од порано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Насмеаната жена не само што ја наслика онаква каква што и самата се гледаше (негде длабоко во срцето), туку си направи и слика за себе, само што Пелагија требаше да ги одбере расфрланите зборови од татнежот и да се заклучи дека тетката Перса ( Името ми е Перса, рече) не била од секогаш сама, туку имала добар сопруг, името му било Панајот, бавчаванџија (Ми стопанствоно Острово половината беше наше), господ ги дарил со мома (Елена мајкин изгор, лична како тебе, мила), ама пустата војна ги однела и двајцата, и токму тука, на овој дел од разговорот тетката Перса ја грабнува малечката Пелагија и почнува да ја гушка и да ја бакнува, (Златната она на баба, дојди ми миличка да те помилувам!) и продолжи да кажува дека оваа малечка куќарка е голема за неа самата, а знае дека барала некое местенце за да се прибере со момичето, рече Оваа одајка од десно што гледа на страната на кај Острово ќе биде за мене, а оваа другава, од оваа страна, што гледа на кај зградата за бегалци нека биде за вас, и продолжи На кучево ќе му направиме куќичка во градинава! и ја отвора вратата сѐ уште стискајќи ја Пела на градите, ги внесува во претсобје големо колку нејзиното подрумче во кое се пулат четири врати и Пелагија нема време сѐ да собере во своите очи оти тетката Перса веднаш ја отвора вратата од одајката која со едно ама големо прозорче гледа на кај фабриката и на кај зградата на бегалците.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да не се другарите на брат ми, кои одвреме-навреме ќе ми упатат по некој збор, а и тој онака, патем и обично на зафркавање, не ќе можев да кажам дека познавам макар едно момче што има петнаесет години, а не пак дека се дружам со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се разбира, во таков случај, никому нема да му падне на ум да каже дека имаме „партиско-кадровско цунами“, оти цунамито нема врз што да дејствува, всушност, никој нема да го види, а уште помалку да каже дека последиците во театарот се како после ударот на неправедно омаловажен ураган.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Заѕвони телефонот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сакаат да кажат дека за таква културна дистинкција треба да имаш нос и тоа - да не ти е затнат. Тоа е во науката.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Норман Спинрад... - патем речено, ми се допаѓа Норман.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Немој да ми кажеш дека си заборавил.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога најпосле стана, во својство на виновник, си рече, кога ќе влезе во спалната да ѝ каже дека програмата завршила, дека морал да дојде да си легне, да ѝ се извини некако.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И така, Џон се соочувал со тешка битка во обидот да си ги завери мажествените исправи, па му требала сета помош што може да ја присобере, а која мојот скандалозен предмет баш и не му ја давал. (Можеби вреди во врска со ова и да се каже дека за мојот предмет никогаш не сум добил приговори од геј-мажи што се гордеат со својата флагрантна женственост и што се исплашиле дека тоа што во описот на предметот ја спомнувам „мускул-културата“ може да наведе некого по грешка да мисли дека и тие се некакви типови што се носат војнички или дека се некакви забегани фитнес-отоци во тренерки, кои обожаваат тимски спортови и немаат никаква смисла за духовит збор.) ‌Главната причина поради која не би било мудро да се отфрлат приговорите на Џон со некаква праведничка самозадоволност или со некаква покровителска надменост е што на тој начин би се потценила нивната политичка моќ и би се превидело дека се втемелени во еден конкретен спој на општествени и историски настани, за кои, всушност, даваат важно и корисно навестување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Која е природата на таа темпоралност?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе му кажеш дека и таа и јас сме добро.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нека ни е со среќа, побратими, братучеди и браќа. По манастирите се колнеме, овде се крадеме. Ашколсун, навистина.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Оние што дошле да се распрашуваат за него заборавиле да ти кажат дека го имаат прибрано“, ми вели Сане деверот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Иако студиите по историја на уметноста ми беа под „бе”, значи нешто како хоби, можам да кажам дека кустосот е надминат како дискосот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Многу ме погоди кога ми кажа дека играла многу добро чочек пред да... ја осакатите.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
И ако земете предвид дека баронот имаше шеесет и пет години и тежеше четириесет и девет килограми и имаше слушнато за Кинг Џејмс, и дека тој (баронот) тежнееше кон „vita simplex“18, па затоа немаше пушка со себе, а и да ја имаше тој сигурно немаше ни да ја искористи, тогаш не смеете да го осудите ако ви кажам дека насмевките со коишто трубадурот му ги наполни брчките, се избришаа и на истото место повторно се појавија старите, обични брчки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, мора да се каже дека Мајкината „италијанска врска” беше измешана со грчката, така што беше тешко да се разделат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На тоа Косров згрмел: – Доста, велам дека не е штета.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ти беше онаа што се справи со четворица на оној таван во вилата!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од нејзината пожртвуваност, на многумина ситнодушни „мажи“, кои милуваат да ги нарекуваме синдикални лидери, може само да им поцрвенат образите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Беше омажена за еден салонски магионичар, со кого што требаше да се сретне тој ден по посетата на роднините во Сарагоса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се вљубила во свој врсник веднаш по завршувањето на гимназијата, се венчале неколку години подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека си го бара омиленото шеширче, на радиото кажуваат дека снемало гориво на бензинските пумпи.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
За да ја терам играта до крај, му кажав дека Елентина ми рекла за неговите другарки дека сите се курви и дека треба да се пазам од нив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но ако не се прави ништо за да се пробуди интересот на читателите, тогаш луѓето повеќе ќе сакаат да се занимаваат, се разбира, со сензационалистичка литература...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Гури Порадеци, со стреловита брзина, се искачи по скалите. – Брате мој, доцниме, остави ги тие книги, ако сакаш живи и здрави да ја минеме границата! – Брате мили, морам да ти кажам дека не ми се веруваше оти толку тешко ќе се разделам од книгиве.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Побрзав да кажам дека од таа девојка, нејзина ќерка или комшика, побарав вода, жеден сум, ги наврев опинците да побарам бунар или чешма.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мешавина од елиптични формули, длабоко нејасни или претерано едноставни, кои се разјаснуваат исклучиво преку набљудување спроти светлоста на париското сонце, бидејќи според мислењето на авторот, делото е ориентирано во правец исток/запад, иако може да се каже дека токму низ тој прозорец низ којшто е претставено делото, Бојс исчезнал во синилото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Односно, станува оној што си. ‌А штом ќе стане оној што си, си заглавил во неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мојата најголема животна мака е токму тоа што не можам да кажам дека сум била некаде во странство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти сега на судот ќе кажеш дека тој те нападна прв со јатаганот и ти за да се одбраниш мораше, во стравот од смртта и во лутината, да го удриш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За пиесата, уште може да се каже дека е апологија на верувањето: на Балканот, ако не те прогласат за мртов - не стигаш никаде.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се сметало на две можности. Првата: дека е убиен и тоа одблизу, сигурно од човек кого добро го познавал; а втората: дека е во прашање самоубиство, а може и несреќен случај.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ех, да има некои кои на нашите тетарџии ќе им кажат дека претставите им се само дотерани моми кои немаат каде да одат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Покрај сексуалната возбуда што ја предизвикува измешаноста на расите, треба да се каже дека црното, пигментот на темните раси, е како природно црвило кое избива од вештачкото црвило и создава убавина - не сексуална убавина: анимална и возвишена - што очајнички им недостасува на бледите лица.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нема потреба да кажам дека книгата никогаш не беше отпечатена.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А таа е едноставна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, и тој, како и сите други кои го дефинираат писателот на идентичен начин, забораваат да кажат дека покрај љубовта кон пишувањето, писателите мора да имаат и љубов кон читањето или да не можат да живеат, ако не читаат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Елена почувствува дека Марија го нагласи тоа „лекарот“, веројатно за да каже дека сето ова е со негова согласност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да им каже дека тој тука нема што да им проштава дека тоа треба да си го сторат самите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но од друга страна, пак, - доколку Дерида е во право - можеби не постои ништо одредено што би требало да се разбере.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој, „штедриот и милостивиот Мустафа-бег”, како што стоеше во документот, „пред светлото и чисто шеријатско заседание, го изведе тужениот брат Иса-бег, гордоста меѓу заповедниците, сопственикот на големи знаења, мајданот на милоста, гордоста на државата и верата, и против него кажа дека целата задужбина, имаретот и медресата, и двата амама, селаните и книгите, зградите, нивите и бавчите, дуќаните, и сето друго - нему и на неговите браќа Иса-бег и Паша-бег им останало како заедничко наследство”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знаете, од техничка гледна точка, конфликтот е покриен, репрезентиран, секој ден можете да видите слики, веќе не може да се каже дека конфликтот е погрешно интерпретиран, но на некој начин недостасува поголема идеја, интерпретација.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сакав да им кажам дека светот ќе биде обеспокоен од писмата на фантомите од подземниот град но на Кузмана му се заколнав дека ќе молчам и јас молчев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А, сум чул. Кажуваат дека кај вас, во Гогов Валог, дошле инжилери, а?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Круме Волнаровски е во затвор, можеш ли да сфатиш?!“ ме праша Ема како да се прашува себеси.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му кажав дека никогаш повеќе не сакам да живеам во Западот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сега, посматрано со извесна временска дистанца, можам да кажам дека тој период беше ренесанса на скопското културно подземје.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Петрович во овој случај не пропушти да каже дека тој само онака, зашто живее без фирма и во мала уличка, и згора дека го познавал одамна Акакиј Акакиевич, па поради тоа му зел толку ефтино; а дека на Невски проспект само за шиењето ќе му земеле седумдесет и пет рубли.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Помислата дека тоа сигурно е Рози, која му го подготвува појадокот, му зададе болка; наскоро таа може да се качи горе за да му каже дека појадокот му е подготвен, а можеби и ќе му го донесе на послужавник горе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
АНТИЦА: Ич не е срамота. Како за тебе може да се каже дека е згодна прилика.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
— На што се жалите, вели, што не ви достига? Правда... Како да му кажам дека само правда ми недостига.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со два збора им кажаа дека ги бара Ѓорче, кој иде во помош со педесетина четници и осум товари џебане.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За момент замолчев, но потоа видов дека сѐ е на своето место.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не слушна дека и него и неа ги затвориле?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Размислувам дали би изгледала посмешно со крваво око, но решавам да бидам врвна во својата мизерија и да прогласам дека повреда на носот е најлоша, бидејќи е централна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ќе дојдеш ќе ти кажам дека ноќва твоите ноти ми спиеја низ трепките, неотворени мастилни булки обвиткани во свилени парчиња лушпи. Мокри.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Брат ми можеше да заигра фарса – да каже дека ги напишал само имињата на своите деца, своето име и името на сопругата – значи на оние кои му ги посочиле од службите како луѓе кои може да ги стави на список на блиски луѓе кои би ги спасил, па ги навел само тие имиња, само најблиските; можеше да заигра фарса – но тоа не беше негов жанр.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тикви нашле, иако се кажува дека биле скриени некаде во некои подалечни, другоселски населби.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дури тогаш Јани му кажа дека „патем“ тој навраќа до дома зашто имал нешто да се разбере со жена му. (Еби си мајката, помисли Едо и со сила се насмевна за да ја прикрие непристојната мисла.)
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Аха, да. Рибата ми ја отвори вратата, јас ѝ кажав дека ми треба дел од нејзиниот задник и ѝ ги треснувам оние дваесет зелени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Треба со него да се означи театарскиот простор, па после нека се осмели некој да каже дека не нѐ бидувало за театар.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А, ако ги изложеше за време на забавните сесии, луѓето ќе те сакаа дури и повеќе поради својата решеност да бидеш силен и да кажеш дека си поинаков од другите, а на крајот и да се шегуваш (да си играш) со тоа. ◊ Кога некој ми се заканува, едноставно не го слушам повеќе. ◊ Чудно е тоа што осумдесеттите се толку налик на шеесеттите.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А јас сакав да ти кажам дека Сале е еден чуден тип и дека на крај не можам да излезам со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обѕрнав лево-десно како некому ќе му кажам дека, ете, таква ти била работата, ама, нормално, немаше никој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А: Оууу! Незгоден удар за вашето пријателче. А што не било во ред со грамофонот?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Г. С. Сакаш да кажеш дека оваа реплика не следи логично по претходната.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И таа е наредена — одговори спокојно Илија и му објасни на Митрета, дека тој им рече на трупарите и на мајсторот да и кажат на потерата дека дојде Толе Паша, зеде леб и фати нагоре орманот, а од нивна страна веднаш тргна Илија да стори абер в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ова ниво е наречено изместување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Властите испратија абер во Потковицата дека пребегале во Бугарија, но никој до денеска не се јавил да каже дека ги видел или дека слушнал од некого оти нашинците се најдуват таму, во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе се израдуваат кога ќе им кажам дека сме се виделе... и дека добро се чувствуваш.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ми треба помош. Навистина, еве, повторно ќе кажам дека ми треба некој што ќе ми ја подаде раката и ќе ме спаси од пропаста.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Појдовме кај Пена на Танаско да призниме како се имаат сместено и снегот нè начека на сред плоштад и како што паѓа пороен дожд, така се истури одеднаш снегот. Ѝ кажа дека додека стигнале пред Фестивална снегот нагнетил скоро две педи, а и тоа дека одвај ја пронашле Пена на Танаско оти котарче си заградиле меѓу два ѕида од надворешната страна на Фестивална.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само пристојно се насмевнав и киднав, немајќи сила да му кажам дека сиротата Македонија, поради онаа грчка будалаштина, всушност навива за Меккејн.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Геј-мажите, според него, навистина се одликуваат со природна состојба: заедничко ни е својството да му припаѓаме на трет или меѓупросторен пол, на половина пат помеѓу машкиот и женскиот (но поблизок до вториов). ‌Таа отворено есенцијалистичка или есенцијализирачка визија за природите на геј-мажите ги носи со себе вообичаените недостатоци, проблемите што по правило ги тиштат сите есенцијалистички модели на општествениот идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Питон: (предизвикувачки) Значи? Решете се! Испорачајте ме. Можете дури да кажете дека бев шеф. (долго молчење)
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Лошо е да се биде во таква состојба, застрашувачки; но бесмислено е поради тоа сентиментално да се ламентира, тоа тогаш би била чевларска фраза; треба да се каже дека би требало да се биде пливач ако човек се осмели да тргне надвор од таквиот оркан на времето, или, ако човек е невротичен, треба да се тргне кон некое идилично столетие...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тепачките во салуните, или она што во вестерните го работат кога ќе го нокаутираат главниот јунак или кога еден тип ќе собори друг на масата која под нив се крши - тие во салуните секогаш кршат барем една маса - секогаш се снимаат оддалеку.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Ви кажав како си отиде Маријанти?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се јави една тетка и јас ѝ кажав дека сум гладен а лебот изгорел в тава.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Како да му кажам дека никој не прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас, пак, седнав да напишам писмо на Мане Шнајдерот, да му кажам дека заминуваме за Кичево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стомачето се испоналути кога му кажав дека тие денови во дуќанот турбо се работи, па може да се случи и на тој ден да работам до десет часот навечер.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Оттогаш па сѐ до денес, во ДУТ „Спектар“ – ДОО Битола не е формиран нов синдикат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сепак, најголемата трагедија те задесува кога ќе ти кажат дека не смееш да имаш машина за перење.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
После никој не ќе може да каже дека големиот Еди Краста не прави добри дела!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да им каже дека тоа не стои до него, или најпросто да им каже сѐ, што мисли, па нека се чадат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дејан подголтнува и ме бакнува и ми кажува дека сум убаво грда, јас го галам по боцкавата брада и не сакам да знам што крие под таа газа, зошто му ја ставиле и кога ќе си оди оттука.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Му кажав дека сме дојдени да му посакаме среќен роденден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тука сакав да го прашам да не имаат и влакно од мечка за бас-гитара, ама ме фати уплав да не ми каже дека имаат.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ќе се сретнеме пак. И ќе ти кажам дека беше пичка.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Краста: Да. Нати и Хели се извонредно дресирани горили и...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тодор зборуваше со Христина за славата кај стрико Ѓорги и кажа дека нема намера да се враќа таму.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Марија, колку да се каже дека рекла, потсети: - Попладне е, не заборавајте!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Затоа не им верујте на пазарџиските преваранти кога ќе ви кажат дека ракијата е домашна затоа што е немогуче да продаа 500 кила месечно, а тоа да биде домашна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Мал си. Наведни ја главата и молчи.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но мера за нови чевли ми зеде само мене, а на Банета му кажа дека неговите чевли ќе одат на поправка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој нѐ предупреди, и навистина, потоа три месеци ме следеше F.B.I.” •Озлогласената се прикажуваше повеќе пати во целиот свет и дури и по 20 години останува крајно модерен филм.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дедо Трајко не знаеше да го цитира Рацин, ама муабетот му врвеше во таа насока кога ќе сакаше да каже дека жолтите отрови, на млади години, не му биле непознати.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Повеќето други општествени групи – било малцинските групи како што се Афроамериканците, било мнозинските групи, како што се Американците без предзнак – се иницираат во своите култури и дома и на училиште, како и преку телевизијата и преку филмовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Следењето на правила е обичај, пракса okno.mk | Margina #15-16 [1995] 63 (PI, I, 198, 202); би било нонсенс да се каже дека во историјата на светот некое правило било следено (или некоја игра играна, некоја реченица изговорена), само еднаш (RFM, 332-328).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И покрај сеопштата желба на човекот за „вештачките раеви“, без оглед дали се реализира во текот на животот или не, таа секогаш е присутна и би можело да се каже дека е повеќе правило отколку исклучок.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сега ќе кажам дека со Владета се сретнав еднаш пред околу два месеца, беше јули, ми се чини.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Сакам да кажам дека ти зборуваш за престанокот на постоењето како на него да нѐ осудуваш сите нас, а себе се изземаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
“Немој да кажеш дека веќе ми ги спремил отпусните документи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Важно е да се промени амбиентот, да се биде на море и да се каже дека се било на странско море.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И кога тие се вратија и си ги побараа тие работи, некои од останатите им кажаа дека Толе им ги зеде, и овие го нападнаа Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
-Што е, е - кој би знаел зошто зборувате во истото време додека Сухов упорно ве влече кон соседниот гроб.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пред да и каже дека ќе се жени, нејзиниот поранешен маж, уште еднаш разговарал со неа, молејќи ја да попушти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А јас дојдов да ти кажам дека некој те бара.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Адем го побара дома Толета, ги напсува жените што не отидоа утринава на работа и, кога му кажаа дека Толе отиде кај орачите, го јавна коњот и со трчанка отиде на нивата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама како да ѝ кажам дека времето ми поминало во правење автенце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А денеска, токму утрово, дојде да ѝ каже дека дава отказ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Попрво би кажал дека сега сонува за пластичниот Бамби со кој си играл како малечок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Всушност сакав да му кажам дека треба да биде тука за да може да не почувствува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Премногу е рано да кажам дека добив од животот се што сакам, но се што сакам до сега го добивам во неограничени количини, а тоа е безусловна љубов која ме направи денес тоа што сум.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во врска со сето ова, како податок лично за себе, ќе кажам дека меѓу моите текстови има малку такви што се врзуваат во метафорика, и воопшто по изразните својства, со македонската народна поезија. т.е. што се пишувани , по обичното велење, во духот на народната поезија“, вели поетот Блаже Конески, соопштувајќи ни одредени посебности од неговиот поетски опит.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Следејќи ја Пелерин, може да се каже дека границите извршуваат неколку важни функции: 1) Диференцијација: - границите означуваат разлики, кои понатаму служат како основа за практикување на вклученост и исклученост; 2) Регулатори на внатрешниот простор: - просторот се создава не само преку повлекување на линија околу она што е внатре, туку и преку нагласување на она што треба да се разликува однадвор; 3) Простор на моќ: 25 - границата не е само место, туку и специфичен начин на покажување на моќ.22 3.1.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Беше крадец кој одеше од гратче во гратче за да не биде фатен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останатите вработени во Секретаријатот, за кои Тодор често сакаше да каже дека е едно големо семејство кое што живее и твори под заеднички покрив, едноставно беа вработени преку врски и пријатели на пониско ниво.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но ако, како што вие ми најавувате, сакате да го имате моето мислење, ми се чини дека е чесно да ви кажам дека книжевната критика е домен во кој немам никаква компетенција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе кажам дека примарно, сепак, е неутрална.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Главно се состои од технички детали кои не можев да ги следам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На земјата остана сега веќе засекогаш неподвижниот леш: но лицето веќе не му беше онака скаменето како за време на неговиот мртов живот; беше изобличено со грчот на човечки страв и надеж...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дури и ако новите технолошки предности не ни даваат чиста брзина, се осмелувам да кажам дека тие се индикативи за нова форма на темпоралноста, современото чувство за подесување на времето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Владимир! Што не кажеш дека си ти? Ме преплаши!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дај немој да ми кажеш дека сум се омажил за некој што мисли дека ова е убава санитарија“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби специфичноста на таквиот однос произлегува токму од некаква потреба по научна објективност (или, можеби, по академска неутралност?) врз која тој и се втемелува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сега веќе и не ги гледаме, само ѕвончињата кажуваат дека уште се близу.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе кажам дека повторно со другарките ќе шетаме по корзото, дека ќе постоиме пред "Нама".
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се премисли, не ѝ кажа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој веднаш ќе ти каже дека знае.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Камилски беше готов јасно и гласно да каже дека работат за доброто на нивната иднина, но Татко веднаш го повлече и изговорените зборови не излегоа од прозорецот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со чувство дека му зборува на О'Брајан, и истовремено дека поставува значајна аксиома, тој напиша: „ Слободата е слобода да се каже дека два плус два прават четири.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да, искуството од некои последни посети ми кажува дека ти си во право...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Во право сте госпоѓо Рада. Резултатите не се добри. Повеќе би кажал дека се многу лоши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гронинг: Па, секогаш кога децата ќе најдат нешто што ги воодушевува, се наоѓа и некој кој кажува дека тоа мора да е лошо.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во разговор со нив, ми кажаа дека се водат како осигурени преку некоја приватна агенција за обезбедување, но дека плата немаат видено „којзнае од кога“...!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, колку и да е искажлив и разбирлив, оној “едниот единствен пат” истрајува. 4Сакате да кажете дека не сакате да имате идентитет? 4Да, како и сите други.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога мама не беше дома, јас одев во собата на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но дел од случајот на приватниот јазик се состои во тоа што бидејќи не би можело да има независна проверка на нечие употребување на овие внатрешни когнитивни ресурси, човек не би бил во состојба да ја препознае нивната употреба како коректна, и според тоа, за него воопшто не би можело да се каже дека го употребува изразот (го следи правилото).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како да му кажам дека го слушнав гласот на Никифор Абазовски. „Зар не можеше да почекаш да се изладам во гробот?“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За самата креација на едно такво тврдење, пак, може да се каже дека е само пламнување на таа величествена искра интуиција.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Изложбата организирана од страна на Харолд Симан, напротив, покажува дека делото на Бојс може совршено добро да се постави во простор - со мали скратувања - без оптоварувања заради некои полемики кои делото ги побудува (како идеализмот и германскиот романтизам).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Мамо, се сетив тогаш – што го нема бато да се јави од Лондон?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега можам слободно да кажам дека тие приказни беа најинтересното нешто што ми се случуваше во мојата академска кариера.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа веселост, се потсети, прилегаше на есенско сонце – топло и пријатно ти ги грее коските, но сепак одвреме-навреме затреперуваш од неговиот прикриен студ – тоа сонце ти кажува дека доаѓа зимата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Игуменот им кажа дека е градена во вид на крст, лежи на четири столбови, со апсида на источната и западната страна, со две куполи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се свести во полската болница на фронтот каде што му го извадија куршумот и му кажаа дека патролата само него го нашла жив и дека имал среќа што не бил смртоносно погоден.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Немој да ми кажеш дека ќе морам пеш до долу! горко промрморе во себе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А тоа е една од причините поради кои оваа верзија е толку поневпечатлива од оригиналниот филм, и покрај визуелната убавина на фотографијата и поголемата убедливост на приказната.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку повеќе наближуваше до канцеларијата на адвокатот, почна да се плаши тој да не му каже дека веќе е доцна за вакво барање.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако направам холограм на масава и честичките во холограмот ги распределам со истата густина со која се распределени во масата, бидејќи знам дека и масава е еден компјутиран збир од точки исто како и холограмот - ако значи со своите сетила или сознание не можам да ја утврдам разликата помеѓу холограмот на масава и самата маса, тогаш нема веќе никаква смисла да се каже дека холограмот е симулација на масата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Будалче, промрморе таа следејќи ја линијата на моите усни со својот тенок прст пресвлечен со пластична фолија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Им ја раскажав приказната од книгата и на моите другарчиња, а тие се чудеа кога им кажав дека сето тоа е напишано во книга.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Во многу погледи тоа потсетува на третото ниво од Хегеловата дијалектика.5За новите концепти за кои станува збор може да се каже дека ја трансцендираат (aufhebt) опозицијата; тие често се нарекувани неразрешливи според слабата аналогија со Геделовата теорема.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И ако го најдеш, ќе му кажеш дека станал татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште ако кажам дека е преплануо од сунца, широких рамена и небесно плавих очију... А таков е , стварно.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Не, нема да кажам дека јорганот на нана е како приказната за жабакот на Марк Твен, квинтесенцијата на пишаниот материјал што веќе со години го сервирам на македонската книжевна јавност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Онде, кај оградата Мурџо како да знае дека Пелагија не може да го наваби сонот и одвреме-навреме испушта некој чуден цвилеж, нешто што кажува дека и тој сочувствува со неа, заедно како да го преживуваат времето од нивното доаѓање во Скопје.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ја испружив мојата рака кон него, и му кажав дека понекогаш сонувам како паѓам и како ја подавам раката за да се придржам за некоја друга рака, и мојата рака навистина се испружува додека спијам, и удира од ѕидот, па од тој удар се будам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ќе се осмелам да кажам дека станува збор за некаква над- етичка или над-политичка “радикализација”, па дури ни тоа, а во оваа прилика тоа ќе нѐ однесе премногу далеку, дали зборовите “етика” или “политика” денес најпримерено ја именуваат таа друга потреба, блага и неподложна, таа потреба токму неподложна на другиот... извор: Quorum 1, 1994. превод: Г. Н. Ом okno.mk | Margina #11-12 [1994] 47 Жак Дерида: за граматологијата (Jacques Derrida: De la grammatologie, Paris, Ed. de Minuit, 1985, pp.11 - 21)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Разранети им се копитата од острото камење на бескрајните друмови на историјата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сепак морам да кажам дека колата не е многу удобна, акустичната изолација не е баш најдобра, а дизајнот наликува на тула.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Што ни требаше да тргнеме да ги бараме велосипедите, проклети да се, се прекорував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Овој пат таму, крајно игнорантски и безобразно, му е кажано дека „може слободно да тужи“ – алудирајќи на претходните „случаи“ како него, кои исто така тужеа но го изгубија спорот останувајќи изиграни и од судот и од тужената странка, која нели е во државна сопственост.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Идентификација“ е начин да се каже дека машката геј-култура е, некако, комплексно зафатена со ликот на Џоан Крафорд – дека тој лик воодушевил некои геј-мажи, дека неговите фигуративни можности ги погодиле и дека тие емотивно се поврзале со него или дека се понесени од односите на блискост или на совпаѓање или на коинцидентност што успеале да ги остварат со него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, пак ќе кажам дека ја сакам, зошто таа е мојата муза. Се вика СВЕСТ. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
За него не можеше да се каже дека е неисправен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За да проверам дали сум во право со сомнежите, веднаш се јавив на мајка му. Ѝ кажав дека син ѝ нема клуч и дека јас сум замината, па затоа тој во секој момент треба да пристигне во куќата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Што можеме да дознаеме од овој чуден артефакт?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Сакал да ти каже дека докторот лично му кажал оти заминувањето на вујко ви можело да се одолжи дури и за некој ден“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Згора на тоа, поради неговата итерабилност, еден текст може да се чита на многу начини; т.е. да се интерпретира така што да значи различни нешта во различни контексти (со што, секако, не сака да каже дека тој може да се интерпретира за да значи што И да е).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Замолив за средба со директорот, но секретарката на која збунето ѝ кажав дека имам книга и дека сакам да им ја понудам, со потсмев ми рече дека директорот е зафатен.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Конечно, што значи да се каже дека животот истекува кога нашата мачка го прегризува оклопот внесувајќи метеж во мекото ткиво?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И ќе ти кажам дека си отидов од тебе зошто не можев да поднесам да сум невидлива.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Сигурно некој му пишал, или му кажал дека е болна и му порачал да си дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
СПИРО: (Брза да поправи.) Тој — ништо, луѓе сме, ќе го чекам кај врбјакот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не се сеќавам што би рекла мајка ми во ракописот што ни го остави за да ни каже колку малку им се посветуваме на оние кои не сакаат, колку време мина од разговорот со неа, еден или два часа, кога ми се јавија од клиниката да ми кажат дека и е лошо и дека не знаат дали ќе и издржи срцето!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој таму, во својот роман, кажува дека љубел „Бугарки“ само не кажува од кои села биле.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Им кажав дека би можеле да направиме нешто големо за тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Потем, во тој наш смртен живот сега, кога осознаваме, спасението нѐ ослободува од ропството на гревот, за во иднина да бидеме избавени од Божјиот грев со нови воскреснати тела.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Морам да кажам дека ме чудат луѓе на кои навистина им се допаѓа филмов, а демек ги навредува тоа што некои од нас сметаат дека сосема му стои звањето – најкампест филм на сите времиња!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали можеби некој сака да каже дека ова е Boris Artzybasheff објективен факт?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Му кажав дека не ми се јаде.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сакам, некако, ако може, да ја најдам и да ѝ речам еден збор, да ѝ речам да ми прости на мојот простотилак, да ѝ кажам дека не сум таков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На долниот кат имало директен пристап кон собите, преку долги централни ходници што водат од едниот до другиот крај на куќата (иако дотогаш ходниците беа користени во Англија, нивното уредување во Колсилската куќа е нешто ново).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Огништето кажува дека тука некогаш седеле тројца.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Поточно би било да се каже дека ние ги гледаме теоријата на шемите и когнитивната наука во еволутивен процес како одговор на критиките за ограниченоста на нашето досегашно разбирање на умот и личноста. превод: Георги Стојанов okno.mk | Margina #3 [1994] 85 Journal of Experimental & Theoretical Artificial Inteligence vol. 4. num. 4. Oct-Dec 1992. PATRICK J. HAYES, KENETH M. FORD и JACK R. ADAMS-WEBBER Човечко размислување за вештачката интелигенција Апстракт.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ќе си дозволам уникатниот статус на Твојата книжевна (фикционална) хероина да го дефинирам сосема поедноставено и да кажам дека таа е различна затоа што не доаѓа од некој реален, банален, жителски секојдневен свет контекст, туку се појавува директно од оној заумен и сосема бартовски имагинариј, оној сооднос на јазикот, сликата и гестот, кој вели книжевната теорија понекогаш, кога ќе го допре некоја моќна авторска рака, умее да се опредмети и како знаковното ткаење што потоа го именуваме како текст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Секој пишувач ќе ви каже дека ова особено важи за измислувањето имиња ( и презимиња) на (измислените) ликови.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Марија го сфати знакот, погледна отстрана и ја здогледа Херкулина, секогаш подготвена за напад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
1938-40 Енди преживува три нервни слома.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Викендичката не се наоѓа у Маврово, туку на едно прекрасно езеро на 2 саата возење од Торонто, а за глисерот заборавив да кажам дека има 200 коња.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Зошто е потребен јазикот кога уметноста веќе го има во себе?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Морам да им кажам дека сум многу старомоден, практично пуританец, и дека единствено пушам како оџак - сега кога на секоја кутија цигари се наоѓа предупредување, на секоја цигара има по два филтера - и дека пијам кафе наутро, напладне и ноќе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И уште ни кажа дека чупето немало шушумига, туку дека увото ѝ берело, ѝ гноело.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Убаво го рзапознаваш тогај гласот на овој заробеник: Неговите црвени цветови живеат само еден ден – колку да ја поздрават својата татковина Африка и низ долг атавизам одново да кажат дека долго памети крвта и дека никогаш и ништо не е изгубено.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
„Да, сакаше да ми кажеш дека меѓу животот и смртта има само едно влакно, како ова од мустаќите (и ми скубна влакно од левиот мустак) или како она под мадињата (и ме удри со коленото меѓу ципите).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не сакам да се навреди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Љаке задоволно отиде да каже дека едниот, посилниот, го наговорил да се борат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа тој му го остави писмото на еден од везирите што ги бркаше царските работи и му кажаа дека луѓето што се споменуваат во писмото му се предадени на мудурот во затворот; кога ќе се врати султанот таму да ги бараат. Co тоа тој си ја исполни својата задача и по два дена си ги собра сејмените и се врати во Прилеп.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Немаше туѓ прст само да го допре едниот тас на вагата, па да можеше да каже дека донел решение под надворешно влијание.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Татко ти тоа го вели на шега, а употребувајќи ги тие изрази сака да каже дека јас сум некаков борец за правата на жените за ослободување и менување на нивниот, со векови непроменет, живот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакам да кажам дека книгите од Твојата иницијална (прва) авторска фаза оние десетина тома во кои се собирани Твоите есеистички и критички текстови концентрирани врз одделни книжевни феномени или маркантни писателски личности (да не ги заборавам патописите!) главно ги читав како колешка, професорка по компаративна книжевност, теоретичарка на која примарниот (дури и исклучителен) интерес ѝ се посочените топоси или теми што Ти си решил да ги третираш следејќи ги строгите правила на научната методологија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас ги гледав моите сестри – летото што измина тие четирите, без да ми кажат дека се подготвуваат за тоа, заминаа да чуваат деца кај германски семејства кои живееја во Париз.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како само си смеела да помислиш, а не да кажеш дека зајаците од шапката на магионичарот ти се поубави од кривите нозе на твојата учителка?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Студираат медицина. Едниот од нив доаѓа од Гурок (тој).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Меѓу многубројните растенија претставени на килимот, едно дрво ми заличе на бреза и јас тогаш му кажав дека моето име е всушност име на дрво и, не знам зошто, но прв пат се осмелив некому отворено да му се пожалам дека таквото име многу ми пречи и ми носи големи неволји.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе дојдеш ќе ти кажам дека сум си го заборавила името.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Јас не појдов по неа. Се подвратив до домот на Рајнер, но не тропнав на неговата врата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А што со Мојсеј во реката со неизбежната судбина принцеза да го извлече од трските?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кузе се сврте и откако се загледа во горниот дел на Прењес, рече: - Тој е шофер на другарите...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но, има и подиректни начини на убедување.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Треба да се каже дека вистинското задоволство нема да биде достижно ако работите не ги поставиме така човечката душа да биде зафатена со паника и очајување.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ми кажаа дека прво му го одзела здивот, му нанела неподносливо ужасни главоболки, вкочанетост на екстремитетите, симптоми на грчење и дијареа, нагли промени на температурата, треска, студена пот низ целото тело и на крајот, ужасни црвени мозолчиња.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ако сега ве прашам кој ,од овие два збора, според вас е поедноставен, постои прилично голема шанса да кажете дека првиот збор изгледа поедноставно затоа што содржи лесно препознатлив образец а имено само едно здодевно повторување на двојката АБ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Седиме околу и разговараме некаде околу четири часа пред да си појдам дома. 16.00 Станувам од кревет иако вистински не може да се каже дека сум спиел.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Важно е да се каже дека поголемиот дел од претставените дела се наоѓаат во колекцијата на Чарлс Сачи, рекламниот магнат кој и самиот ја збогати комерцијалната поп-иконографија во своите реклами.15 Уметноста од рекламата ги позајми моќта за комуникација и манипулација, но и увидот во организацијата на економскиот систем.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А ѝ одговараше и на Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ако си анемична, има мигови во кои одеднаш не можеш да слушнеш ништо околу себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Љатиф само скока и се тркала, меѓу гранките, не му се дава да каже дека го боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
- Ако некој те праша зошто ја носиш свечената црна кошула, кажи дека ѝ е роденден на мајка ти или дека по завршувањето на смената треба за прв пат да излезеш со потенцијалната девојка.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И еве, гледаме како тој, забавувајќи ја брзината по десетина метри, се наближува кон трибините и со подигнати раце им отпоздравува на навивачите.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Јас кажав дека дрвото е курблинаво, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Како мртов? и не сакајќи, допрел дланка до преврзаното око.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да. Занесен, интензивен, страсен, полн со љубов - заборавив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога му кажа дека не може да дојде, имаше чувство како да е измамен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе би­ дам првиот што ќе признае дека сме верзија на “Cheap Trick” во девеесеттите или на “Knack” можеби, но и последниот кој ќе каже дека тоа не се исплати.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, она што ги прави интересни во прв ред е потполната свест дека, иако значењето е лоцирано во дискурсот, а се чита во контекстот, дури ни традиционално сигурниот контекст (високата култура) не е во можност потполно да ги контролира значењето што го „влече со себе“ и значењето од другите контексти. нафф 6 „Нема сомневање дека отпорот на свесното и предсвесното Јас стои во служба на принципот на задоволство, сака да го спречи незадоволството што би било предизвикано со ослободување на потиснатото и нашиот труд оди во таа насока да се издејствува допуштање на таквото незадоволство со повикување на принципот на реалноста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Станувањето геј е таинствено бидејќи – за разлика од станувањето Американец – не се одвива преку примарна социјализација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Тогаш е тоа прекрасно! - се одушеви Ѓорче.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Едно младо дете, црномуресто, отспротива ме погледна и ми пријде велејќи: Ве молам од каде ви е ова килимче?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По ѕвонењето дојде командирот: Милке, што е?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Вие сакате некој друг да ви каже дека сте во право, да ве тупне по рамото и да ви ги реши проблемите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Потоа, малку по малку, доаѓам во состојба да го гледам лудилото како болест слична на секоја друга болест.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа ни кажа дека во Париз постои една агенција која што посредува за работа о пер во француски семејства.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сакам да кажам дека сите сме на пат да станеме безумни роботи без душа, или дека индивидуалноста ќе исчезне во океанот на хомогеноста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Му кажав дека никогаш порано не бев чул за него.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нема да се ограничм на тоа но би можел да кажам дека текстовите се така конструирани, дека така функционираат, а лектирата на видело може да ги изнесе тие функции, тие напнатости, тие неодлучливости на смислата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ќе дојдам кај вас со неа, кога ќе ми кажете дека за тоа сте подготвени.“
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сакам да кажам дека писателот мора да биде подготвен да преживее нееднаква изведба, што може да биде погубно во другите професии.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Немој да ми кажеш дека во животот никогаш не си гледал порно филм.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Еднаш неговиот сопствен син Арак трчаше осум блока до берберницата каде што татко му ги поткаструваше мустаќите, за да му каже дека куќата им е во пламен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Засега е доволно да се каже дека на обете страни од поделбата хуманисти/научници има бројни недоразбирања во поглед на ова прашање (но и во поглед на други прашања).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Несреќата ја стегна за грло и и ги потсече нозете.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но звучи чудно кога ќе се каже дека концертот бил успешен...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сакам да кажам дека лисецот најлесно ги лови заспаните животинки. - Сакаше, кажа, рекол Метуш Батковец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, воопшто не ја избегнувам темата, господин судија; јас само сакам да ви кажам дека дента, кога се јави (четврток беше), рече дека уште утредента ќе биде тука; рече дека многу го поздравува Земанек (воопшто не знаеше, или се преправаше дека не знае дека Земанек веќе не живее со мене и Здењичка); како да стоеше во времето, како за него сѐ уште да беше оној ден кога јас и Земанек го испративме во циркусот, со саксофонот на рамо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа може да се каже дека интерно создадениот свет на сонот на свеста ѝ се претставува како надворешен универзум.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Она што сакам да кажам е дека во Фектори немаше лицемерство и мислам дека нѐ напаѓаа токму поради тоа што одбивавме да ја прифатиме играта и да се претвораме дека сме она што всушност не сме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Знам само една работа – дека грев е само она што човек го прави спротивно на своето цврсто уверување...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Немој да ми кажеш дека песнава толку те растажи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Јас, на пример, можам да кажам дека навистина не ми е гордост тоа што сум геј,“ гордо пишува Бре Дегрант на Salon.com кога го срочила написот со задолжителното одрекување од гејството за годишното издание по повод Геј-гордоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не ли ќе се сретнам веќе со Доди, со друфиве момчаци?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го видов фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, М.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Му кажав дека е во Долнец и му го дадов бројот на телефонот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако еднаш го стартуваме, никогаш веќе нема да дозволи да се задоволи со рутински задачи. u Не ли е премногу идеалистички да се каже дека сакаат луѓето да прават свои сопствени програми?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Единствено што 144 okno.mk сакам е да му докажам на светот дека мојата мисија е праведна!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најупадливиот и најкарактеристичен израз на тоа чувство на надмоќ е тврдоглавото одбивање да се поверува дека, всушност, си рожба на поединците што тврдат дека ти се родители.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој ден кога Русинот дотрча радосно во бараката кај нас да ни каже дека царот руски паднал, дека има нова власт во Русија и дека ни е отворен патот за назад, Анастас веќе испушташе душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се вративме во Њујорк, ни се јави Џон и ни кажа дека го стопирале проектот заради „морални причини“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Понекогаш го охрабрувал стадото да создава сопствена топлина, како тогаш кога рекол дека “секој човек може да биде уметник”, а понекогаш го прекорувал поради тоа што не ја чувствувал неговата топлина врз себе - што е проекција на неговите чувства за родителската рамнодушност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
— Кажете дека со лесна смрт сум поминал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На крајот, сакам да им се извинам на театарџиите и да им кажам дека ова со Чак Норис е само голема чудесија што треба да открие мали тајни во нашиот театарски живот и ништо повеќе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сега кога велат деца бегалци од Егејскиот дел на Македонија зошто не кажуваат дека со нас беа и грчиња од цела Грција, чии родители беа партизани.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
ТЛ: Мило ми е.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Наскоро му се јавив на Пајк (чие дело, разговор, перформан­си, секојдневно однесување не престанува наизменично да ме восхитува, шоки­ра и понекогаш да ме преплашува) и му кажав дека ќе го направам она што го бара.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа мисла ми беше малку непријатна, но беше во негов дух.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во ретките моменти на навлегување на својата најдискретна зона во односите со мене и моите книги, кога трагав по причините за нејзината голема приврзаност кон мојата балканска сага, Елен Лејбовиц не криеше да каже дека читајќи ги книгите на мојата балканска сага, најмногу се приврза за ликот на татко ми.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А кога ќе те праша за што беше и за што се дискутираше, кажи дека не знаеш и дека цело време паметот ти бил кај неа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас сакав да ѝ кажам дека од сите најмногу ми се допаѓа, ама не се осмелив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Затоа што таа љубов е мојот живот, за таква љубов бев родена.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А како да беше вчера.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Поучуваше Гаудама Буда: Само кога би смогнал, сеедно на кој начин, да ја искусам силата - да се втројам и размножам себеси во еден и единствен - ќе можам да кажам дека светот не е она што му се открива на окото туку само она кое се чувствува и не збиднува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Значи, не може да се каже дека на нашиот автор му недостасува дух, меѓутоа една од неговите најоригинални идеи во рамките на концептот „еколошка архитектура“ е сепак тнр. „дрво- потстанар“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога оздраве Богуле и се врати во интернатот, го викнаа и внимателно, полека му кажаа дека татко му е умрен, му ја подаде телеграмата и му изрази сочувство жулнувајќи го со рака по главата нежно, татковски и молејќи го да најде сили во себе да ја издржи оваа болка, оваа тага; му рече дека знае колку е тешко и жално да ти умре родител и колку мачно се доживува тоа, но што може да се прави кога е тоа веќе факт, кога не може ништо да поврати, ништо да стори; со плачење и со тагување може само да си го довлоши и онака слабото здравје.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да се распраша за него, да го најди и да му кажи дека јаска се добро... само, ете, ка шо пулиш, дел од к’шчата ми изгоре, све шо беше дома е испокрадено...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И тие што ме подготвуваа ми кажаа дека сè убаво било изведено а тие претходно се плашеле да не ме фати трема.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стопаните си прават реклама а пак на посетителите им прави чест да кажат дека биле во кафеаната во која, како гости, престојувале значајни француски личности од литературата, уметноста и политиката...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Утрата ни се одвиваат според утврдена рутина“, започнува Калифија Рајс, „што би ја препознал секој родител што има дете кои си бара многу“.457 ‌Војс го најавува своето Квир-издание со програмско заглавие на насловната: „Не викај нѐ геј“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, И во секој случај, интерпретацијата на еден текст е само уште еден текст, така што И тој бара да биде интерпретиран, а самиот нема привилегирана интерпретација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имено, откако на писателот на контроверзната пиеса за љубовта со козата, му кажале дека на Балканот не е чудно човек да се вљуби во коза, овој ревнал од радост.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сакате да кажете дека тој ќе побара друг издавач, или се подразбира дека тоа вие треба да го направите?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас го вадам „скакулецот“ и отсекувам едно големо парче од газот, таа дигна врева, како божем за тоа сум ѝ дал малку пари, а јас ѝ го растурам мозокот. Тогаш ја фукам од чисто зезање”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не се слагам со вас! Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го слушав фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, Ј. С. Бах, и морам да признам дека ептен ми се допадна умешноста, дури и генијалноста, со која ги преплетува лицето и опачината на еден ист мотив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Идиот. Требаше да кажеш дека е к`хо, - рече ефрејтерот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ова, се разбира, веднаш го отфрла.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со тоа не сакаше да каже дека театарот, како и црквата, ја има моќта за искупување на гревови, туку дека одењето на театар е исто како и одењето во црква- свечен чин.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се сеќаваш... минатото лето ти кажав дека го видов во ресторанот „Света Софија“ во Охрид заедно со менаџерот на владиниот организиран клептомански грабеж на општествениот имот на оваа сиромашка државичка!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Туку да ти кажам дека на сите што избегаа, значи дезертираа, народната власт им го зема имотот. Сѐ. И куќа и покуќнина и стока.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ревносната изведба на Кејт Винслет на насловниот лик – на неискусната, обична, испогазена, честопати патетична сиротица, која е повеќе жртва отколку независна жена – нема ништо од жестината, елегантноста и авторитетноста со кои Џоан Крафорд го отелотвори аристократскиот калап на средносталешката женственост. ‌Значи, не сакам да кажам дека текстописците од ТОНИ просто се самозалажуваат кога се обидуваат да ги опишат генерациските разлики меѓу последователните верзии на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Народниот гениј, на инаетчиите често им дава животински особености, па неретко, за некој инаетчија ќе каже дека е магаре, то ест дека се инати како магаре на мост.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кажете дека тоа не е Дишан, свртете го тоа, и еве го.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Потребно е да се каже дека значајниот човек начисто излажа: имаше време, тој со пријателот веќе одамна се изназборува за сѐ и сешто и веќе одамна разговорот го испресекуваа со многу долги молчења, лесно протресувајќи се еден другего по рамо и додавајќи: „Така ти е тоа, Иване Абрамович!“ – „Така, значи, Степан Варламович!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас ѝ кажав дека не знам што е да се биде анемична.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој впечатлив опис ни кажува дека станува збор за обичен човек од секојдневниот живот, со филмска иконографија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нашите ги фатиле, но тие не сакале ништо да кажат, па им удриле ќотек и тие умреле, а нашите ги покриле со шаторски крила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А никој друг тоа не го знае, нема кој да ги предупреди моите, да им каже дека претстои сотирање на мојата лоза.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Александар драго ми е што те гледам! Бојана сега ми кажа дека заедно работите.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Немав сила да кажам дека Пенчо лаже.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еден заеднички одговор на ова е да се каже дека колку и да се комплексни системите програмирани во машината, тие сѐ уште може да се само симулација на нешто реално. Searle повлекува јасна дистинкција помеѓу „јака” AI - идејата дека програмираниот компјутер навистина има когниција - и „слаба” AI, а тоа е тезата дека тој може да симулира когниција, дури и доследно да ја симулира.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сепак на една од двоколките, на својата, лежел истоштениот малодушник Неделко Шијак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Имам два дела земени под наем“, благо рече стариот Елисон. „Како да не“, рече Кинг Џејмс.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе имаат ли доблест некои од нашите творци за некое од изнедрените дела, некогаш да кажат дека не било начинето согласно законот, всушност, дека го создале прикривајќи се?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И Ти кога би ме прашала што, што е тоа што го чекаш, јас ќе Ти кажам дека ми е многу тешко да се каже што, но дека не е лесно за тоа и да се молчи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А субјективниот живот, инстинктите и интуициите нужно ќе ти ги обликува тоа што си Американец, ќе ти ги обликува поврзаноста со американската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Морам да кажам дека ме вика Кока, со што намига на фактот дека се викам Питер.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ема сакаше да ѝ каже дека сето тоа оди по налог на Шефот, но со потпис на началникот Круме Волнаровски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ама, кога и тогаш Атиџе не се појави, стрештен си помисли на три работи: или таа си игра со него и се кикотка зад фереџето што не го помрднува, преправајќи се дека е некоја друга, колку да види до каде достасува неговата верност и приврзаност: или бегот ѝ забранил да доаѓа повеќе во амамот, зашто ѝ кажал дека ја открил: или пак таа не иде во амамот зашто е навистина болна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако кажеш дека некој е „мелодраматичен“ или дека нешто е „мелодраматично“, ти одбиваш да му ги удостоиш страдањата со достоинственоста што ѝ прилегаат на трагедијата, која општествено повластените луѓе или оние што се стремат да заземат положба на општествена повластеност, се стремат да си ја чуваат за себе. ‌Страдањето што не може да тврди дека е трагично мора да излезе патетично.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И уште ви кажав дека смртниот живот е само еден од трите неопоходни чекори кон спасението, оти прво во него мораме да добиеме прошка за своите гревови од минатото, та од духовна смрт да преминеме во духовен живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пак една од жените ни рече: „Трчајте дечиња, кај Кате, кажете дека е дојден брат и од Америка...“
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Еден ден еден нов производител навратил во канцеларијата на Бирото, и им кажал дека планира да дистрибуира таблета што содржи 2CB.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
СПИРО: Јас веќе му кажав дека...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И потоа, ај кажи дека проституирање во најава, па макар и онака, виртуелно, не се исплатело.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Докторите и кажаа дека со сигурност нејзиното трето дете ќе биде машко.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кажа дека е од германската амбасада од Белград. Зборуваше српски.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега веќе и не ги гледаме, само ѕвончињата кажуваат дека уште се близу.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Потоа имавме другарска вечер, игравме и пеевме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И кажал дека ќе биде по­доб­ро да го игра Гоѕила во некој хорор, а Драгојла тоа така ја обесхраб­рува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И на тоа како реагираше кога му кажа дека е бремена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Непосредно после приватизацијата, може да се каже дека фирмата продолжува речиси со истиот обем на активности како и пред тоа, а работните услови и меѓучовечките односи се на ниво како и дотогаш, односно сосема солидни и на едно коректно ниво.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Не бегам, велам јас, идам да ви кажам дека целиот мој вод загина. Бре! ...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не може режисер или драмски писател да каже дека мрази да гледа театарски претстави или да чита туѓи драмски дела.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Само мене потоа сепак ми дојде срам од Еда така што нејзе ѝ реков на Еда да не му кажува дека некој го барал...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе ме погледнеше со неверување и со (зафркантски?) ужас и ќе ми викнеше: „О, не.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, написот на Калифија-Рајс слободно можел да има поднаслов „Не викај нѐ настрани“. ‌Калифија-Рајс води сметка да каже дека и тој и неговиот партнер се „трансродови мажи (од жени во мажи или ОЖМ), а дечко ми е мајка на моето дете“ (48).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да се биде Lo-fi, под техничките стандарди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Погрешно ме разбра!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Крстот на времето Зашто од невидливото ги цртав своите сознанија сиот мој порив беше да се пресоздадам во збор.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Никому нема да кажам дека си тука. И тие се од мајка родени.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нешто во тоа движење му кажа дека сестра му е на умирање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во Источен Берлин не може да се каже дека човек престојувал ако не ги погледал неговите музеи, можеби ако се нема време, не сите музеи, туку задолжително „Пергамон-музејот“, кој е на реката Шпре, која тече под него.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Може да се каже дека тука Хабермас му дава предност на првиот елемент во однос на вториот, т.е. рационалната критичка дебата ја става пред учеството.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Сепак, би сакала да кажам дека вистински домаќин во мојава куќа денес е брат ми Никодин и снаата Светлана, започна Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Шумарот од Лерна ми кажа дека го видел еднаш песот Гаро горе кај долнечките гробишта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Така, кога ќе се каже дека причините и последиците не постојат, се мисли дека постои немерлива бескрајност на причините и последиците, дека всушност секоја работа во севкупното време и простор е поврзана со секоја друга работа во севкупното време и простор.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Така, за многу жени може да се каже дека имаат нос за мажи, како што и за многу мажи дека имаат нос за жени.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ќе се најдеме пак и во наредниот. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Не е потребно да се каже дека постои јак реформаторски полет и во Деридините учења исто така.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа е така затоа што едноставно толку сте отворени за сугестии кога сте на ЛСД, што да ви кажат дека чоколадните бисквити можат да ви помогнат да ја контролирате дрогата, вие ќе поверувате и навистина ќе ви успее.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како тогаш може Дерида да каже дека différance е неизразлива?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исто така може да се каже дека човекот кој ќе гризне животно се третира како одговорен за своето однесување и може да биде казнет за својот насилен чин, додека во спротивниот случај не можеме да зборуваме за одговорност.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во тој поглед не мислам да се изменам ниту малку.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За Енди Ворхол може да се каже дека е најпознат уметник во Америка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дик Хигинс рече дека изел парче muscaria и дека од тоа видел зајаци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ми кажа дека е лекарка, но за да не оди во провинција, се решила за оваа работа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ама кажи дека ќе ми ја исполниш молбата? - Ако е за исполнување, зошто да не?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Како дете потрчуваше по мене. Го водам и го засакувам - овца ми бара да заколам, овца ќе заколам ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лежевме врз „парчето Виетнам“ (војничко шаторско крило од сомнително потекло, кое евтино го купив во едно second hand дуќанче) со глави потпрени на рацете, а низ продупчениот покрив веќе се гледаше Деница.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Човечкото тело е скандалозно неефикасно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Камбо тогаш ми рече: Миле, ќе кажам дека јас ја прекинав колоната, јас сум Циган и не е штета што ќе загинам, а ти си убаво девојче и ако загинеш цел баталјон ќе плаче, а кога ќе чујат во селото и тие ќе се расплачат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не треба да ви кажам дека и плочата беше потполно растурена.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Прекрасно е зезањето кога ќе го хипнотизираш попот и ќе му кажеш дека низ однос ќе достигне божествено соединување со Јагнето-Исус, а тогаш ќе му фрлиш покрај газот некоја стара, одвратна овца.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тики: Не, тој груб човек едноставно ја потценува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Никогаш, во ниедна прилика, во ниеден разговор Земанек не ми беше кажал дека му се допаѓа Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сакав да му кажам дека е важна обноската, сочувството со другиот, но тој не дочека.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се сеќавам како мојот португалски мешетар заборави англиски и се обиде на четири јазици да ми соопшти, едвај го разбрав, мислев дека ми кажува дека Медина гори.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Езотеричните професори, интелектуалци, дури и кога се здобиле со гламурозни книжевни имиња од кои се останува без здив, главно ги перципираме како вид книшки молци што произведуваат дебели и здодевни книги...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Од некого барав зрнце мудрост за да ме охрабри, некој да ми каже дека таа вистина не е вистина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Колку што ми е познато, тој никогаш не коментирал експлицитно за ова, но постои една забелешка на крајот на интервјуто со Ронс, која се чини се однесува на ова.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Модернистите исто така беа склони кон “мисионерски дела” за да ги убедат луѓето во нивната визија, која што вклучува ефикасност, рационалност, прецизно знаење, ослободување од физичката неудобност и занемарување на предрасудите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дознав малку повеќе за него кога му кажав дека сум бремена. Освен што поправал, тој и поткраднувал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Џеф се воздржа, но сепак прошепоти: „Како да ѝ кажам дека кобалтот е радиоактивен?“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но понекогаш, кога ќе се облече, долу зелено, горе сино, црни чевли и бел мантил, баш ми доаѓа да ѝ кажам дека не ѝ одговараат боите што ги наставала врз себе, ама не ѝ велам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ЉУБА: Ако сакате задолжително да знаете, тогаш да ви кажам дека трговецот со вино му плати на мојот маж во натура, за портретот што му го наслика.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На заштитничката Богородица ѝ кажаа дека Пела веќе цела недела оди на училиште, дека ја засака учителката, а од учителката добива само пофалби, дека денеска ќе имаат сè најубаво за себе а и за некој гостин ако помине низ нивната куќа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Христо Коцев за гемиџиите дава некои податоци, за кои, без резерва, може да се каже дека не се точни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Би било невнимателно да се каже дека мислата за превладувањето на метафизиката е модерна, бидејќи би можела да нѐ заведе кон претпоставката дека она што се нарекува модерност ја докрајчило метафизиката.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Си ги поделија шесте стотини лирички нашите петмина „ортаци“ уште на Добро Поле. Му дадоа секој по пет шест на Дима, да му даде нешто и на детето, и му ја покажаа Црничка пресоп, кај Локвите, да си одат во Црничани и да кажуваат дека бравите од Велиага ги најдоа предвреме трговците. ****
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мора да кажам дека со многу професии во животот сум се занимавала и, бидејќи сум шкорпија со подзнак шкорпија, сите сум ги работела со љубов.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И виолетовата боја на светлината ја плаши, а сината ја намамува иако нешто ѝ кажува дека треба да бега од пријатната сина боја и утеха да бара во начната виолетова боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не можеше да се каже дека ѓаволчето се смее, иако имаше видлива веселост, дури озареност во неговиот израз, како да е восхитено од она што го гледа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Маргина 36 85 Како пофалба на Берлинците треба да се каже дека помош понекогаш имаше од кочијашите на фиакери или од кафеџиите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Исправи се во април, а јас ќе отпатувам во Белград, понеси ги со себе сите песни на Здравко, а во мај ќе бидам невеста во розов фустан, таков сонував од мала... потрај како мај, барем 31 ден, те молам, за да бидам најубавиот јуни кога ќе бидеш летало од радост, зашто ќе ти кажам дека ќе станеш татко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, „марките” по кои лудуваа сите мои другарки, со кои беа полни убавите излози на бутиците и за кои рекламите беа најубави, не можам да кажам дека не ме привлекуваа. Напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Донски продолжи: - Кога сме кај објавувањето на сиџилите, би сакал да ви кажам дека утврдивме екипа која ќе работи на нивното преведување, лекторирање и редактирање.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Би можела да кажам дека е најсуровата зима до сега.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
За својата татковска болка не признаваше никаков специјалист и никого не викаше ни за консултант ни напомош; оти, кој ќе му кажеше дека и во современиот свет е редно синот да умре пред таткото?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Може дури да се каже дека песот станал најдобар пријател на човекот поради неможноста човек да биде најдобриот пријател на човекот!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сакаше да каже дека Крмакот можеби зел поткуп од Главина, а поткупот ако не ти е поделен со стрика Бориза, за грев ти се пишува. Ви текнува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Си станал заточеник на сопствената автентичност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да знаеш само колку се загрижува кога ќе му кажеш дека те гуши астмата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Наместо тоа, дејствува според општествената логика на одредницата „кич“ – како средство за погрда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да му каже дека пуста ми е куќата без него и без неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако нивниот свет треба да го вреднуваме како патријархален (во овие модерни времиња поимот патријархално станал нешто како синоним за старомодно!), тогаш нели ќе ни биде многу подобро доколку некако успееме да ги реституираме барем некои од есенцијалните вредности (и предности!) на тој старовремски, демодиран и тивок патријархат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- И? - И... не ѝ кажуваме на Елена! Се плашам ако ѝ кажеме дека твоето одење на Орелска Чука ќе остане само желба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се палеше да слуша рокенрол, дедо му му кажал дека од тоа може да постане педер. А сега е ди-џеј.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А има ли поголема болка од тоа да ти биде жал?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не ми е толку необично кога ми кажуваат дека баба ѝ на веселата сликарка Рози, која ми ја подари графиката со раздвижените змејови, некогаш се дружела со Блумбериевци и дека Д.Џ. Лоренс во тоа време ѝ се „нафрлувал“, или пак дека Фиона како девојче настапувала низ концертните сали во Европа, за потоа да биде прва виолина во оркестарот на Вангелис; или дека Џорџ Мартин, продуцентот на „Битлси“, кој живее во една од соседните куќи во Колсил, тркна во Лондон за време на прославата на јубилејот на кралицата („џубили“ го префрливме во „живели“) за да диригира на концертот на најголемите британски естрадни ѕвезди; дури и кога Дени ми ги покажува старите мапи на споменатото селце Колсил (со толкава очигледност на минатото) во трпезаријата на Clock House, тоа го примам само како дел од необврзаниот муабет по добрата вечера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па сепак, ние се грижиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа, најлошо е кога некој ќе ти каже дека имаш затнат нос.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Уште од „основната криза” - значи од теориите на Ајнштајн, Хајзенберг и Гедел - што е засилено и со поновите настојувања на теоријата на катастрофата и истражувањето на хаосот, или теориите за фрактали - самата наука ни кажува дека светот е окарактеризиран со плуралитет и хетерономија, дека парадоксите и паралогиите можат да бидат многу попристапни за негово осознавање од едноставните дедукции, дека реалноста сѐ на сѐ не е хомогена туку хетерогена; дека не е хармонична туку драматична; дека не е единствена туку диверсивна; накратко: поседува „постмодернистички“ дизајн.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
- Башка вечерва на вестите ќе кажеа дека Влатче те киднапирал и секој ден идел ќор пијан на работа.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Стоев пред мама како вистински виновник.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Овластен сум да кажам дека акцијата за која сега говориме лесно би можела да ја доведе војната до измерлива далечина од нејзиниот крај. Еве ја веста...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па некој тогаш нека ми каже дека не е важно колку долго писателот живее.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
2. Овие три начина на пишување мошне точно одговараат на трите различни состојби според кои можат да се разгледуваат луѓето обединети во народ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Веројатно би било поточно да се каже дека станувајќи постојана, војната престана да постои.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Младешки стравови“, си помисли, фаќајќи го повторно перото: „Браќа мои, седејќи тогаш со вас, јас ви кажав дека сум следбеник на учењето на Христа, она што многумина го нарекуваат секта, зашто знам дека така најдобро му служам на Бога, а тој Бог е оној истиот на нашите татковци, та јас сум тука не заради неверување, туку напротив, заради искрената верба во сето она што е запишано во Мојсеевите книги и во книгите на пророците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И зарем ќе ми кажеш дека Албанците ама баш воопшто не биле дискриминирани?“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Се надевам дека може да се каже дека и вие ќе ѝ припаднете на таа монастирлитска светла линија на верата”, му рече со спокоен глас претседателот на синагогалниот одбор, кога младиот Елеазар бен Цви беше поставен за рабин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Влеговме во првата куќа, тие спиеја, од едната страна воловите а од другата страна луѓето спиеја.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но таму само ни кажаа дека сме целосно рехабилитирани и дека не е докажано оти сме припаѓале на некоја организација што се бори против Советскиот Сојуз.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечеравме кога кажав дека сакам да научам да сликам, и тогаш мама се изнасмеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеме слободно да кажеме дека агресивноста на неолибералната политика, во Македонија во периодот 2010-2014 година претставува главен кулприт за контиунираната ерозија на работничките права, енормната класна раслоеност и намалениот животен стандард, кои се неопходен предуслов за остварување на што поголема „флексибилизација“ на трудот, што во пракса не е ништо друго освен еуфемизам кој означува дополнителна дерегулација на пазарот на трудот, намалување на вредноста на работникот во работниот процес, негова уште поголема експлоатација, обесправување и осиромашување.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Токму да кажам дека греши, кога молскавичниот блесок во окото ме впива во себе.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Додека прислужникот на училиштето влегуваше и излегуваше да донесе кафе и ракија за честење, Комисијата ја објасни целта на своето доаѓање; кажа дека треба да изврши проверка на местата од овој пограничен реон: да се одбележат синорите, да се изврши маркирање на теренот срамнувајќи го со картата во која е уцртана границата, односно да се изврши разграничувањето меѓу двете држави.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Затоа оваа жена- борец е пример за бескомпромисност и бестрашност во борбата за ра- ботнички права против богаташите-капиталисти, без притоа да се изгуби гордоста и достоинството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова не е за да се минимизира индо-муслиманската ситуација, туку за да се каже дека индиското дисјунктивно колонијално и постколонијално искуство создаде нови форми на живот кои се функционални, без санирање на културните разлики.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Засега можам да кажам дека сум многу задоволна од себе и можеби ќе звучи претерано, но себеси се сметам за едно навистина среќно девојче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој вели дека таа двојба е наша судбина, кој воопшто се осмелува да каже дека своите интелектуални узори мораме да ги бараме меѓу претседателските камердинери и дворските лиферанти, меѓу тие сливари на човечкиот дух и морал?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Баш сега, додека стопанот го затвора прозорецот, црешовиот цвет дошепнува дека човек кога е мртов станува омилен.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Бев многу депресивен, би можело да се рече очаен, ушто повеќе, се чувствував како да сум заглибен во дупка со катран.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Крај.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, што останува од неговото присуство, од неговиот говор врз овие црни слики?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури чичкото кажал дека било големо чудо што јас не сум умрела, затоа што тој во последното водење љубов, во мене го засадил плодот, па ако се фател, од самата магија можело да умрам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во таа смисла, колку и тоа парадоксално да звучи, може да се каже дека во тие вицови токму Херцеговците се жртви на хрватскиот антисемитизам, жртви токму на оној политички проект при чиешто остварување тие ја стекнаа својата бесмртна првоборечка слава, проектот на етнички чистата хрватска државност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
По многу години од Арагон, еден друг, исто така, творец на уметничкиот израз - филмски актер, во едно интервју ќе каже дека изиграл театарска претстава само поради тоа што во публиката забележал две очи кои му испраќале така топли, така искрени и полни со разбирање, погледи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Од полицијата ѝ рекле оти можат само да кажат дека кој и да бил злосторникот, цевката на пушката, при истрелот, се наоѓала во непосредна близина на неговото срце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имам внука која не го сака училиштето и на која лилјаците ѝ се поинтересни од песните за татковината!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Има нешто во вашите очи што ми кажува дека создавате, дека сте, дека сте...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Судијата го прашува зошто ја остава, а тој му кажува дека таа е причината што тој се разболел, дека има нешто фатално во неа; пред да ја земе бил здрав како челик, никогаш, од дете, не бил болен...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Како да сакал отец Мида да каже дека човек треба да застане на местото од ѓаволот, во ѓавол да се престори за да го разбере словото; тоа е цената на читањето на скриените значења!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како да сака да каже дека мислите и желбите малку ни помагаат да се извлечеме од некои непријатни животни ситуации.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нема потреба да се составува машки геј-канон на настрани мигови во холивудската кинематографија: Пуиг веќе ни ја завршил работата.146 Уште еден проѕирец во ова множество дава Нил Барет, англискиот геј-романописец, историчар, драмски писател и театарски режисер, кој кажува дека сопствените извори на уметничка инспирација ги наоѓал во она што се вика главнотековна култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што е најглавно, Трајко треба да најде пари да му се плати „трудот“ на владиката што го направи Петка поп. Не поминаа ни дватри дена, Трајко дојде кај Петка и му кажа дека другиден тргаат кај владиката на попење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми кажаа дека немаат деца, рекоа дека живееле некое време во градов, и се подготвуваа да заминат дома. Сакаа да се вратат со дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гласот на Геле кажува дека им требаат дрва за огнот оти ќе се изгаснел.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Параскева нѐ покани дома и ни кажа дека издава наместени соби за летувачи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Излупената барака што дење се чинеше напуштена од своите градители и годна единствено за намерници во неволја, сега светеше само однатре - со што како да сакаше да каже дека веќе е затворена за нови гости.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само сакав да ти кажам дека на екранот тоа изгледа феноменално!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, за мал број од тие израстоци може да се каже дека се вистински носеви.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ова мора да е она чувство што го искусиле оние кои кажуваат дека биле погалени од рака на ангел, си реков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Би можел да кажам дека јазикот на науката го употребувам на поетски начин. Создавам нови икони... okno.mk | Margina #3 [1994] 49
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Утредента сите нѐ собра во одајата, го тргна покривот од лелајката за да го видиме бепчето, а потоа нѐ спотера по селото да ја рашириме веста, да кажеме дека ни се роди братче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја чекам да се соблече, да руча, па да се одмори, како секој ден, но таа само се соблече и продолжи да се вртка околу мене. Сигурно ѝ е тешко, си мислам, да ми каже дека добила единица.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го најде и се пријави, но му кажаа дека стариот султан умре уште пред два месеца, а новиот отиде на боиштето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тука се собравме за да ни кажат дека патот ќе не води натаму, а каде, има луѓе кои знаат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Поговорките за штедењето кажуваат дека луѓето од секогаш штеделе, чувале за утре, за задутре, за црни времиња, како што се вели, и штедењето им било начин да преживеат да соѕидаат куќа, да купат парче земја, да остават нешто за своите синови и внуци.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Во едно општество кое на сите нивоа е репресивно и кое ни го наметнува ритамот на живеење и умирање, темпото на нашето работење и нашето слободно време, би кажал дека Александар Бренер е поважен отколку Казимир Малевич: зар секогаш не се претпочита животот пред смртта, безгрижните пролетни соништа не се постимулативни од сувите лета или безволната есен?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сакам да кажам дека робијата е отмена работа, бидејќи човекот таму страда, зарем не, додека свеченоста во Неи е простачка работа, бидејќи човекот таму се весели. Таков е човечкиот живот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Уште од својата венчавка шест години пред тоа, таа не беше дошла во Виена, а за тоа време Зигмунд и Марта ја имаа посетено во Хамбург само двапати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа го прекина тоа што во моментот го правеше за да каже дека влегле двајца млади луѓе. Добредојдени се.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И токму од овој разлог тој опишува, во За граматологијата и во “Платоновото лекарство”, како претсократовците, Платон и Аристотел ѝ дале на философијата метафизичка насока, на тој начин покажувајќи ни дека нештата би можеле да бидат поинакви.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Божем таков маж, а не виде дека лажам божем умна а не знаев да ти кажам дека ноќе се галам со морската пена дека иста како сите сум. Во тело на девојче заробена жена. 52 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Неговиот најдобар пријател, оној што на крајот од таквите седенки, по дискусиите, толку добро ги пееше Азра, Бијело дугме, Идоли и Рибља чорба додека тој го придружуваше на гитара, им кажа дека ја презира земјата во која живеат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сепак тој успева да ја задржи својата позиција благодарение на контраверзноста што го следи поп-артот од самиот почеток.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потем се приберува и пријдува до пред иконата и се крсти).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Еднаш се однесува со мене како да сум му центар на светот, а еднаш како да не ме препознава.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми доаѓаше во сон како да сакаше да ми каже нешто, но никако не успеваше да изусти или кога ќе успееше да пушти глас јас не можев да слушнам...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„А за да може некој да не верува во Бога, и да каже дека нема Бог, зарем не треба и самиот да гледа сѐ и да биде и самиот снеможен, односно и самиот да биде Бог?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Се сеќаваш ли“, продолжи тој, „дека во дневникот напиша 'Слободата е слобода да кажеш дека два и два се четири'. „Да“, рече Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се случуваше да ми каже дека не требало да земам ова од некоја од полиците, а да го ставам таму она.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Оставајќи го Пикасовото на Пикасо, ќе кажам дека за нашите театарски творци случајноста е другото име на Господ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Господине, За да избегнеме нови проблеми со факсот, треба да ви кажам дека утре како и секоја година јас го напуштам Азурниот Брег во траење од четири месеци, спасувајќи се од овдешнава горештина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Лежев будна цела ноќ, и ги замислував нејзините ноќи, се обидував да ги слушнам тие ноќи затоа што мракот го голта она што може да биде видено, и ги слушав криковите кои ја распаруваат темнината, ги слушав оние кои се осудени да бидат затворени со своето лудило и да го мешаат со туѓото лудило: некој глас ги довикува своите деца, некој глас кажува дека гори, дека пламенот го зафаќа телото, го слушав и зарипнатиот глас на една жена која повторува како го убила својот сопруг.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јака е како коњ. Внимавај на неа. Кога сте сами немој да се напиеш.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Требаше да ѝ кажам дека одлично изгледа во својот црвен свилен фустан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Посебно во овој момент ми се чини дека овие прекривки, кои го прекриваат столот околу кој се собира семејството за обедите, за мене добива посебно значење.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да не сака да му каже дека така треба да постапи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Значи самата ќе мора да го надополнува писмото а и да најде охрабрување за бабата Петра, не ќе може туку така да ѝ каже дека го преселиле на тумбата кај гробиштата да им биде стражар.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Започнале „жешка врска“, но Калифија-Рајс во тоа време имала друга врска и раскинала со Мет; кога, по три години, биле одново заедно, „Мет веќе неколку години бил на тестостерон, имал операција на градите и брада...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Плукај на сѐ, па дури и на себе, биди достоен на својот имиџ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу луѓе штом првпат слушнат „виртуелна реалност” веднаш одговараат, „О, се разбира, живеам таму цело време”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тики: Можам да ти кажам дека токму тие две влакнести бонбончиња се најсаканите галеничиња на Зомби.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Подава раце, го допира подот и пак со скршен и тивок одвај чуен, а ту прониклив и здавен, глув, тажовит и болен, мајчински топол сладок шепот, моли: - Стани, Ристе, стани чедо на мајка, стани...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ние имавме можност да се запознајме и морам да Ви кажам дека имате прекрасна ќерка со која секој родител можи само горд да биди.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Можеби не знаеш, - продолжи Гоце - треба да ти кажам дека уште лани, во 1893 година, во Солун е основан првиот таен револуционерен комитет за борба на Македонците за ослободување од турското ропство.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Утринум, ноќем, секој со своја молитва ја возвеличува смртта или животот, сѐ дури Буда не го довика Исуса да му каже дека преминува но дека не ја открил тајната на преминот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога тој,на неговите студенти во Америка, им кажал дека лично се сретнал со Гордон Крег, со Тристан Цара, со Пикасо, со Албер Ками, ама и со многу други, исто така, значајни личности во уметноста, студентите, изненадени, го прашале дали го познава и Балзак.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со приватизацијата на организацијата престанува да постои и синдикатот на ниво на работодавач.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дејан ми кажува дека носот му бил најубавото нешто на неговото лице.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Д-р Џуџу: Не верувам дека во овој момент мисли на Шекспир.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Истрча надвор и комшиите и кажаа дека отишла кај Шерда.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И ќе ти кажам дека дозволи стравот те изеде и да не ја играш играта со кеиф.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Нашите дома може да не нѐ пуштат да одиме, од страв да не нѐ стемни таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Механизацијава која наликува на музејски експонати јасно кажува дека ова било современо и напредно домаќинство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Клара молчеше. Следниот ден му предложи на доктор Гете, наместо да го слушаме секоја прва сабота во месецот да ни објаснува за нашите болести, ние да зборуваме за нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рано изутрината тој се упати кај началникот; но му беше кажано дека спие; тој дојде во десет – пак му беше кажано: спие; тој дојде во единаесет часот – му беше кажано: па началникот не е дома; дојде за време на ручекот – но писарите во претсобјето никако не сакаа да го пуштат и на секој начин сакаа да дознаат каква е таа работа и која потреба го довела и што му се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но Билјана не престануваше секогаш да ми кажува дека за малку, за влакно, за влакненце ќе добиела петка, ама не добила.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И јас одам долу, на линијата. Успеав да добијам прекоманда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ми дозволија да направам список на луѓе кои ми се блиски, кои би заминале со мене од Австрија,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Човекот знае силно да сака и ако сакаш некого, лесно е, кажи му, зошто можеби и тој чека да ти каже дека неможе без тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Павле собра воздух во своите гради: - Ќе им кажам дека се предавам. Заклучете ја вратата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога доаѓа на ред третиот вид глупост, ќе кажам дека се соџвакува и најлесно поминува низ општественото грло.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не би требало да бидам толку апсурдно догматичен, но морам да кажам дека не давам ни пет пари за таквата музика.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Одвај има потреба да се каже дека најсуптилни применувачи на двомислата се токму оние кои ја измислија и кои знаат дека таа е еден простран систем на ментално мамење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Така некако.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој на надворешниот свет механички му наметнува идеи, сметајќи ги за сопствени вистини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во најмала рака, ова го наметнува барањето дека сè што се смета за израз од јазикот мора да има улога која може да се спецификува преку она што се прави или што може со него да се направи во јазикот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не можете да го решите проблемот со истиот начин на мислење кој го создал проблемот. Алберт Анштајн okno.mk | Margina #4-5 [1994] 29
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој ги средуваше своите инструменти, решен да и каже дека за тоа веќе не ќе и биде нужен лекар, дека истата мака не ќе ја доведе повеќе кај него, дека е обогатена со бесплодност.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А ако нашол, зошто не кажал дека се враќа дома, дега го напушта Одредот?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се осмелувам да кажам дека е во прашање исконски, небаре библиски модел на среќно семејство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се вратија таа есен, и за само едно годишно време се беа претвориле во прекрасни млади жени со префинето однесување, со француски фрази во кокетливиот говор, со израз на лицето кој не изразуваше збунетост и пониженост, туку една лежерна скромност и радост од животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зошто никој не ѝ кажал дека среќата е поројна самоизмама што извира во одаите на витлите бесни?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
МАНЕ: Немој после да кажеш дека јас сум крив!
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не сфатив како за моето дело може да се каже дека успеало, бидејќи никој не можеше да види и чуе што правев, но тоа беше еден вид општествен настан не... (лентата овде се прекинува)  Б: Кога било тоа?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
3 Втората смисла во која што Дерида е философ литерат е дека од било кои разлози, тој често ги одбегнува традиционалните философски стилови на пишување во полза на стиловите за кои може да се каже дека се поодомаќени во литературните дела.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На минување низ селото полковниците Жино и Бонети го побараа кметот и учителот да му кажат дека си заминуваат, а Стивенс отиде кај Аврам Сујак да ја купи кожата од мечката која пред некој ден ја виде и му се допадна: кожата по бојата и по светливото влакно личеше на онаа што ја бркаше по планината.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Зар не ви кажав дека бевме во Романија?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жените се загледуваат во него, а тој стои молчалив, со стегнато грло, нем.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На домашните им кажал дека оди во вообичаена посета на Т., да купи јеменски темјан, цимет, алој и други мириси што во ова источно пристаниште пристигаа со богатите азиски каравани.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Страв ми е да кажам дека кај многумина од луѓето забележувам напори, слични на оние на Форест Гамп.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но кој може да каже дека иднината ќе биде подобра од сегашноста?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе му кажам дека не го колам. Ако биде мирен не го колам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога, на пример, за некој човек како за амалинот Сане, ќе се каже дека почнал да оди по воздухот, тоа значи дека тој, истовремено, ги загубил старите и добил нови својства.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На едно место кажува дека со машината за пишување излегувал, топорејќи се, и на балконот во Маказар, расоблечен, како што вели, несвесен што кажува и самиот, и раскрилен над целиот простор, за да го видат сите дека тој пишува, и тоа не било што, туку книги!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мора да се каже дека за цело ова време додека Ѓорѓиевски не е на работа, во Шеќераната се случуваат дополнителни турбуленции со кои додатно се отежнува можноста за спротивставување на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На крајот на краиштата, како да се оттргнеш од сопственото автентично јас? ‌Откако си го разобличил општествениот облик од неговото вкалапено, симболично, конвенционално, општоприфатено значење и откако си му внел длабоко и чисто лично, интимно значење, практично си го направил автентичен. (Ова е друг начин да се каже дека тој станува она што си ти.) А тоа значи и дека си се лишил од готовата постапка за бегство од него – за негово разглобување, раззначување, расветување и напуштање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сакам да ти кажам дека можете да бидете мирни, вашиот син е паметно момче и не паднал под лоши влијанија. Јас проверив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За оние што не биле во Битола, а биле, на пример, во Белград, да кажам дека Широк Сокак многу потсеќа на Кнез Михајлова.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Здраво посрамен и понижен, како и со чувство на разголеност и на непријатност, ќе се обидев да се извадам од глибот, ќе си го повлечев предлогот и ќе го уверев дека не сум мислел и не сум гледал како што треба кога сум го пофалил предметон – макар што не сум сигурен дека воопшто можев да се извадам од толку упадливо откривателна грешка, откако веќе ја направив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сите факти му припаѓаат само на проблемот, не на неговото решение Лудвиг Витгенштајн (Tractatus 6.4321) На прв поглед јас сум во искушение да кажам дека би сакал попрво себе овде да се цитирам отколку Ајнштајн или Витгенштајн.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Работи кои нервираат, ама не многу кога твојот ред во банка се движи побавно од сите други; кога ќе облечеш нешто наопаку; кога било притиснато на CapsLock; што никаде не се наоѓаат женски чевли број 41, а подоцна на распродажба се останати само од тој број; кога некој интересен филм постојано го фаќаш од пола; кога помеѓу сите можни шампони во продавницата се потрошил баш твојот; кога сред презентација ќе ти откаже видео бимот; кога некому ќе му кажеш дека нешто "мора" а тој ти одговара со "се мора само едно"; кога ДВД-то сецка сред порнич; кога ќе ти избега мисла; кога очекуваш мејл а тој отишол во спам; кога детето нејќе да ти заспие а ти паѓаш од умор; кога таман си се стуткал во топлиот кревет почнува да ти се моча; кога си на глуп состанок а надвор пука сонце. кога некој постојано ти вели „ај ќе се видиме“ а тебе ти иде да речеш „е добро де, кога??“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но, уште поизненадувачки беше типот на мрза од која страдаше У. (Може да се каже дека другите повеќе патеа од нејзината мрза.) Тоа не беше обична, туку заразна мрза.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Уште веднаш да ви кажам дека моето враќање во Скопје воопшто не ми донесе утеха, некаков надомест за сѐ она што ме снајде во Битола од проста причина што овде уште помалку имаше некој што можеше и сакаше такво нешто да ми учини.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“ Без сочувство за бедникот, попот намотуваше околу десниот показалец перче од брадата, со прстите на левата рака пресметуваше нешто во себе: се пие и се јаде, од брав и неколку кокошки ќе останат само разбуричкани коски: му доаѓа да се расплаче и да признае дека не сретнал поголем пријател од младоженецот и му доаѓа да штипне една од сестрите на кумот Геле Накотник; сепак - мирен е, тагува неподвижен; сака да каже дека не му се живее во селска опустеност, не може, јазикот му набабрел и се залепил за горното непце; седи, тагува, ги слуша Марковите прикаски за прекуморскиот живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога би постоело такво нешто, продолжуваат инпликациите, од сопствените когнитивни ресурси би можеле да препознаеме дека коректно употребуваме некој израз, (или, поопшто, следиме некои правило).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(...) Ми кажа дека му се враќаат, дека пред повеќе години му доаѓале соништа во кои работите кои ги видел и кои се случуваа не се разликуваа од јавето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа што таа секогаш велеше дека има толку многу да каже, ама не знае да се изрази на хартија (на компјутерите беше алергична) и не се осмелуваше да каже дека почнала да пишува!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Меѓу нив е и стариот стрико Васил кој прв се пресрами да ми каже дека сум трудна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нивните брадавици се познаваа преку наводенетите блузи; „срамежливо ме ѕиркаа“ – би рекле некои еуфемични луѓе, а јас ќе кажам дека бесрамно ги зјапав.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Па ајде да повториме некои од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Биолошкиот часовник на оваа група полека изминува па може да се каже дека оваа категорија набрзо ќе ја снема.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Јас претпоставувам дека вие сте сакале да кажете дека верувањето на вашите родители не се изразувало во дејства (actes) во ритуализирано милосрдие како што тоа го прават верниците од сите религии: кажувањето на молитвите, одењето в црква, синагога или џамија, крстењето, коленичење, простернации, палење свеќа пред фрески, икони итн.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Веќе не може да се каже дека во Франција има само Французи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И, морам да кажам дека снимањето и фотографирањето на свадбите не дека не можам да го разберам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Му кажав дека јас и синовите сакаме да преземеме иницијатива, амбулантата каде што ти работеше да го носи твоето име (бидејќи, истата немаше име).
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Би можело да се каже дека кај Leonardo сцената на спарувањето е развиена и во доменот на дводимензионалноста со еден сагитален пресек во однос на рамнината на еден лист хартија, она што низата од четирите еротични скулптури на Duchamp - од Not a shoe до Objet-Dard - го изложи тргнувајќи од тродимензионалноста на волуметрискиот предмет. ]е им пристапиме уште и на Leonardo-вите анатомски цртежи на вулва, во сета нивна груба соголеност и изложувањето на истиот орган во околината на Филаделфија, Со оглед дека..., каде што на погледот му е дадена, среде еден давинчиевски пејсаж еднакво таинствен како што е оној низ кој излегува Mona Lisa, енигма на една друга насмевка, овој пат вертикална, и која не е засенчена со никаква влакнавост во гарантираната анонимност на суштеството што ни ја нуди.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И еден ден, кога логотетот го свика советот по прашање воено, тој на крајот, откако советувањето заврши, побара збор и рече: „Пресветол и најмудар логотету; долго време веќе мислам и размислувам дека ќе го навлечеме врз себе гневот Божји ако не постапиме мудро: Бог знак ни испрати со Филозофот, и неговите чудесни дела што ни ги покажа овде кажуваат дека божја волја е него да го примиме како тринаесетти мудрец во советот наш, со тебе вкупно четиринаесетмина да бидеме.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако подразмисли подобро, може да каже дека е овде од страв.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Докторот ѝ кажал дека е кај татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
“Тоа беше Пајк кој се јави да каже дека претставата е завршена”. 3.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сигурно е дека активностите на Бирото за советување спречуваат болести и можеби спасуваат животи, меѓутоа никој не може со сигурност да каже дека им е загарантирана можноста за натамошна работа. 156 okno.mk „Секаде каде што има групи од млади луѓе, има дрога“, вели Херман.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Петра благо се насмевна сакајќи без лафови да ѝ каже дека знае што врти во главата, оти малку или многу, сите знаеја, таа тоа гласно го изговори на гаковската станица, дека врзала семка од Доне во мешето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ти на твоите ќе им кажеш дека си сместена во студентскиот дом.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се стресе од тоа откритие, исто како кога на луѓето прв пат ќе им кажат дека ’ркаат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Треба повторно да им каже дека земјата што десет години ја знаеја како своја може да се распадне и дека војната е реалност за која треба да се подготват.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во меѓувреме, вратени му се трошоците што ги плати на Основниот суд –  Битола, а за трошоците кои што ги плати на Апелација моментално има покренато друг спор пред надлежен суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
При тоа ги приведе и сведоците кои кажаа дека куќата била здрава пред да почне Танаил да употребува екслозив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се заблагодари и го остави нашиот подарок на масата покрај себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И дека еден ден пак ќе се сретнеме. Вети ми.“ „Ти ветувам,“ реков. А потоа морав да одам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе кажеа дека разголувањето е “и неодоливо и неволно”, јас тогаш ги запрашував за тоа како наоѓаат време за разголување 10 пати дневно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не дека не се посомневав оти може да е во прашање и такво нешто.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само сега, во овој момент, може да каже дека нема да го бара синот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ми дојде да станам, да им кажам дека ги слушнав, силно да се распискам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа го препознала и му кажала дека ми е другарка и дека живеам кај неа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Може да се каже дека има сè помалку тајни, односно сè поплашливи се оние последните што во телото сè уште можеме да ги откриеме (мислам на етичката дебата што токму се води врз прашањата за генетската технологија).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И даде лекови и праша каде ѝ е мајка ѝ. Му кажаа дека е на пат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ако успееш уште и да се забавиш на своја сметка, тогаш едноставно би те сакале уште повеќе, бидејќи имаш сила да кажеш дека си поинаков.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со оваа официјално издадена потврда, оштетениот работник повторно се обраќа до финансискиот сектор на фирмата и бара исплата на платите по мирен пат, за да не оди работата на суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ама ако ти кажам дека тој е избеган од манастирот Свети Ѓорѓија-Горг, сѐ ќе ти биде јасно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Поимот „идентификација“, изгледа, е уште еден пример за необработен, непрецизен чувател на местото на некој попрецизен опис или на некоја попрецизна анализа или категорија што засега ја немаме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
–– P.S. Морам у старт да кажам дека авторот на книжулево не се слага со сите ставови на Митре Стрелата, посебно околу eгејското прашање.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Тоа не е ниту природна состојба ниту поединечна особеност, туку колективна појава, последица од општествената припадност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и познатите „кофи хаус“ каде што во Амстердам легално се продаваат сите видови хашиш и марихуана, се на удар на критиката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Знам.... и овде за некои тамошни кажуваат дека нема голема блискост на родителите со децата... Кога ќе пораснат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Според тоа, сите текстови мораат да бидат интерпретирани - или читани, да употребиме поинаков жаргон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа ноќ Џонс бил тој човек, измислувајќи систем од јажиња и чекрци со чија помош бил во состојба да се подигне себеси за да може да ги наслика горните делови од платното, кои инаку не можел да ги досегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби за да кажам дека никој не знае кога конечно ќе престанат игрите од детството.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Маслов кажува дека: „личностите коишто имаат врвни доживувања живеат во царството на битието, поезијата, естетиката, симболите, трансцеденцијата, мистичката, личната, неинституционалната религија и крајното доживување”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како да сакаше да каже дека не сака тој да биде крај неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вечерта мајка и ја праша како помина денеска, a брат и не заборави да и каже дека оној попов шебек често гледа во неа и дека тие со Јошка сакале да го натепаат на одморот ама таа, Неда ги искарала да не се караат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Заѕвони и кога ќе излезе женската, дај ѝ ги парите и кажи дека ти треба парче од нејзиниот задник“. „О.К. стари“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уште ти чучи у срциту, пуста Пелагијо, проломотува Пена, додека Танаско, плеткајќи со јазикот, ѝ кажува дека тој Прид адно месиц, т′ка му испајѓа, да... мауце понапред али поназад, ми дујде адно лист, гу пија ва малечкта, ет пуминау пу то Велесот, са признау су нејни људе, ми уд там у то Неготинту, са вели и у адно Дубруву, Димир Капија нам, пу адни планини уд гулеми стени дур ду небту ти вели пу адна цапутинка гу пушча во Вардарут за на кај Гивгилија!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додо тажно ме погледна. Не сакаше да ми каже дека во Шумшул - град нема пошта и разнесувачи на писма.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Ами кога ќе и стегне мулазимот трупарите, нема ли да му кажат дека ти со ниј заедно тргна? — пак се беспокои Митре, сега за Илија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Посакав пенкалото да ми го извадеше окото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
—Сакате да кажете дека човечкото тело, во полна смисла на зборот, ќе исчезне?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во Виенската болница некои од хирурзите дел од своето работно време минувале правејќи ја таа од законот забранета, а сепак за некои луѓе дозволена дејност – таму абортирале ќерките и метресите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се врати назад кажа дека е преку полноќ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А после, додека следени од Карамана слегуваат по скалите и потоа додека одат во трлото кај Лазора Перуноски, си мисли дали да претрчаат до Зедница и да ги запалат вивките и така сè живо во Потковицата да кренат на нозе, или да претрчаат до Костадина Дамчески да му кажат дека некој јабанец дошол во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се разбира, не можеме да знаеме дали сите автори на рецензиите од втората група се геј-мажи (некои од најревносните коментатори кажуваат дека филмот го гледале заедно со сопрузите или со сопругите), ништо повеќе отколку што можеме да знаеме дали сите автори на првата група рецензии се стрејт (некои од највоздржаните коментатори велат дека филмот го гледале пред да излезат од плакарот или потоа).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наднасловот на написот го резимира она што го прави баш настрано семејството на Калифија Рајс: „Двајца татковци со една разлика: Ниеден од нас не се родил како машко“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во писмото кажуваат дека има можност локација за современа градска депонија да биде во експлоатираните окна на рудникот Осломеј.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да беше навистина толку небитно, што има да мораш постојано да го кажуваш тоа?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Игуменот им кажа дека манастирот го изградил свети Наум околу деветстотата година, дека бил светилник на словенската писменост и култура; дека по неговата смрт, дејноста ја продолжиле неговите ученици.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како ти очекува ја помогнам тебе, ако ти мене не кажеш дека ти не осеќа добро.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За да бидам во дослух со она што сакам да го наметнам како терапија, односно за да бидам смешен, ќе кажам дека доколку нашите театари заклучат дека не ги бидува да направат добри, лековити смешки, тогаш не им останува ништо друго освен да побараат помош, а од кој друг, ако не од - Чак Норис.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И твојот последен проект на некој начин е засегнат од некакви широки општествени случувања, и дури може да се каже дека е „ангажиран”, во најпозитивната смисла на тој збор.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога им кажав дека го познавав татко им Хрант уште од 1936 година, тие го прославија моето враќање како историски чин на книжарницата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога и кажав дека ми е дедо веднаш праша дали е жива баба ми. Ооохооо...... и реков жива е и тоа многу!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нема да ви зборувам како го минавме Широк Сокак, само ќе ви кажам дека тоа беше многу чудно одење, секој би рекол дека брат ми ме водеше баш како пес врзан за него со невидлив синџир.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но не може да се каже дека не ме измачуваше помислата: од каде кај девојката која што одвај ја познавав, оваа желба токму пред овој состав да ме оцрнува и понижува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во каталогот покрај тоа се наоѓаше и биографијата, документацијата на неговите пер­форманси и изложби, како и списокот на неговите објавени трудови и дела.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби дури и брат ми го пратиле да нѐ побара на Млечен (така ние накусо го нарекуваме просторот околу Млечниот ресторан каде што лете се собираме ние децата од околните улици), па ако се вратил и ако кажал дека таму никој не нѐ видел попладнево, ќе биде голема паника.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Извини мамо, ама имаше нови лулашки и после тоа отидов кај Мони и кај Бистра за да им кажам дека има лулашки и да не се качуваат на мостот затоа што е премачкан, оти така ми рекоа чичковците сабајле кога ги видов како ги местат лулашките и, - мајка ми тука ме прекина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- За Ристо ли да му кажам дека не знам каде ми е детето? Секоја ноќ го сонувам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па само сакав да кажам дека некој е контрадикторен ако каже нешто па потоа, во истата реченица, го негира.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- И јас ќе и кажам дека не сакаш и ти, - одговара Сашо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Така тврдоглаво стојат на ставот дека одредена пиеса која излегува од нивната театарска работилница е комедија, (а таа е обична лакардија), за актерите ќе кажат дека се одлични комичари, (а тие се обични хумористи - тоа што го реализираат на сцената може да се перципира како смешно, а не како комично).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му кажав дека човекот не ја знае паролата и дека има уште тројца со него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Однекаде изваде лист хартија, и рече: „Еве го списокот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Очекувате да кажам дека повеќе би сакал да сум повторно млад.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Роса ги бодри сите Слнцито појако уд ветрут, ама ветрут аку не беше уште ки плачише дедо Господ, ама са смилува, гу утвури окто да ни с нјде виа дена! и продолжува да кажува дека треба да му бидат многу благодарни на Господ што има срце за нив,оти,вели ка ј ќе им бил алот ако продолжел да шопурка одозгора, тогаш не ќе можеле да останат во овие топли дупки Тука, пуд земин!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
9. Ѓаволот ќе знае зошто го помнам сонувачот Маркс Баш во пабот Spanniards Inn во Лондон Но кога веќе го спомнав пабот Редно е да ви кажам дека таму често навраќаа И поетот Џон Китс и писателот Чарлс Дикенс Обајцата беа големи љубители на сонувачки пасијанс Па си редеа ред сон ред јаве И уште ред смеа ред тага Отпосле за нив се дозна дека му припаѓале На редот на големите сонувачи
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Не треба ни да се каже дека тој извор, така привикан, никогаш не е естетски туку роднински, не е одреден со естетското мерило на слободните институции на националната (како светска) литература туку со органскиот „указ” на апсолутната моќ на крвта и тлото.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Како да ѝ кажам дека не се одбира време за тоа. Никогаш не се пребира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во суштина, се гордеам со работите што сум ги постигнала.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Друг начин тоа да се претстави е да се каже дека нешто е случајно ако веќе не може понатаму да се збива, односно е инкомпресибилно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа стапка веројатно и понатаму ќе расте, едноставно затоа што е во пораст, и јас се осмелувам да кажам дека наскоро ќе ја достигне точката од сто проценти.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тогаш, Наде, сепак се реши да каже дека Марија им се пожалила на домашните, на лошите односи со родителите на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали од она што се сеќавате би можеле да кажете дека животот во 1925 бил подобар отколку што е сега, или полош ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иднината, ако тоа досега не го постигнале минатото и сегашноста, ќе ги разјасни определбите на овој исклучително комплексен и антологиски автор, за кого со право може да се каже дека напишал ремек дело за тажната увертира за запустувањето на нашата Магна Матер Македонија, за трагичните историски реминисценции на вечниот македонски народ, и за македонската дијаспора.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тоа не значи дека е избор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Шатев успеал да му каже дека, иако Мерџановата група е уапсена, полицијата ништо не знае за нивната дејност, дека каналот (“невестата“) не е откриен и дека сите се добри62.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Учителката го изведе пред таблата, и јавно пред сите, го изискара, и го натера да се извини, да каже дека згрешил, дека другпат тоа нема да го прави и да ги врати сите работи што ги украл.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Потоа се пријавив кај комесарот и му кажав дека јас ја прекинав колоната, тој најде една олеснителна околност: Ти си добар борец, Милке, за тебе тоа не важи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тогаш некој кажа дека е Нова година.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа ќе кажам дека за авторот искажаната лоша оценка од примачите на делото е секогаш подобра од премолчената добра.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој, кога ќе сакаше да каже дека за секоја работа треба да имаш љубов, ќе изјавеше: „Зорле лозје не се копа“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Простете... – го прекина тој молчењето - не ви кажав дека името ми е Исо, градежен инженер и сега во пензија...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
ПАВЛОВНА: Јас само сакав да кажам дека Мешаев, на пример, вети да го доведе и својот брат, орнитолог.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во овој напис јас нема да се обидам да го разгледам целокупното негово дело, туку само оној философски дел што е поврзан со темата за одредливоста на смислата (иако, дискутабилно, ова е централниот дел од неговото дело).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Та си седам јас овде под дивјачката така прибрано, а ти, те слушам, пак по некое време „Фиу, фиу...“ ми чиниш, сакаш да ме натераш да ти кажам дека сум те чула, ама јас пустата не те чув.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас само му ја држев раката во мојата за да му кажам дека ми е жал за него.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако платат.” 26 години подоцна, Курт Кобејн од Нирвана пишува, “Не се чувствувам ни малку виновен поради комерцијалното експлоати­ рање на сосема истрошената рок култура бидејќи, во овој момент на рок историја­ та, панк рокот (иако сѐ уште свет за некои), за мене, е мртов, не постои...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеше само да ни каже дека се соочила со големи маки при враќањето во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас малку го познавам светот на издавачите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Селанецот не ја разбира ревољуцјата, та и келку сакаш ти нему објаснувај, тој пак ќе ти меле за волови, овци и ниви и... да ви кажам дека по победата нема да има селани, ами сите ќе бидеме пролетери со две силни раце со кои ќе работиме за големото дело на комунизмо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас му кажав дека еден наш млад партизан загина на Плетвар и дека бидејќи претходно имаше земено ќебе од Германците, всушност, само за еден ден, ми го даде неговото домашно килимче за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не сакам да кажам дека Холанд не е критична кон “враќањето на преиндивидуалистичката патријархија” (96) кај Хајдегер или кон атомистичкиот индивудуализам кај Сартр.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Авторот нам повеќе пати ни кажува дека во неговите раскази „сите опишани настани се вистински настани“ и ние, без оглед на сите мистификации што ги дозволува текстот, како што веќе нагласив, мораме да му веруваме, дотолку повеќе што овој автор не страда од постмодернистичка треска.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако праша таа, можат само да кажат дека, од време на време, Хелвиг се интересира за неа дали е подобро со здравјето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дај кажи дека не е тоа!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога директорот на претпријатието (социјалистички израз за фирма) ќе му каже дека заради неисполнување на работните обврски може да летне од работа, Шурда ќе му го обели: - А, не!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
По Геро, по неговите стапалки, чекореше Евдо, асистент на асистентот - снимател, трудејќи се да не се забележи со каков напор го одржува долгиот чекор на Гера со својот краток и носејќи го стативот со ногарите со таква леснина како да сакаше да каже дека така би го носел под мишка и целиот шатор, само да е фабрички спакуван.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)