лади (гл.) - нога (имн.)

Се спуштивме дури до брегот и седнавме блиску до водата за да можеме да си ги ладиме нозете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таква ја паметам мајка ми од она време кога ќе ја заварев седната до потокот на оној син камен што можеби војникот на бел коњ го дотуркал. (Кога го спомнувам војникот на бел коњ всушност мислам на човекот кој ја качил на планинава а никогаш не ја венчал!) А можеби каменов го дотуркал таткото на тој војник на бел коњ кога првпат му се посакало седнат да си ги лади нозете во потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Шлапкавме, фрлавме камчиња, крекавме заедно со жабите, ги гледавме птиците како ловат мушички и мали рипчиња... како Робинзон-Крусовци на пусто острово, така се чувствувавме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Педесет денови, дваесет и пет различни дестинации. Газеа по веќе газените стапалки на Чеплес и на Солунска Глава, ги ладеа нозете во студеното Големо Езеро на Пелистер, преспаа во планинското бачило на Шара и ја почувствуваа исцелителната моќ на Банско, се искапеа дури во три мориња.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја замолив мајка ми да ми каже кој точно го дотуркал каменот, а таа се насмеа веројатно изненадена и самата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)