лежи (гл.) - во (предл.)

Мртовците станаа и тргнаа на разни страни, кој каде.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лежејќи во гробот, старецот мокреше. Но не го чувствуваше тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оголените вдлабнатинки изгледа, токму поради тоа што беа како две плитки длабки, лежеа во својата сопствена сенка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дуваше галејќи ги зелените пасишта со нивните многу ретки кладенци- поила, кој како сини очи тук- таму лежеа во тревниците.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ме обзеде луто чувство на љубомора поради кое одеднаш губам волја за младата убавица со која голи лежиме во сексуална споеност. Чудно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Треба да знае дека и за моите пари може да лежи в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За мала една грешка се лежеше в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Лага е, си велев лежејќи во креветот на грб, со рацете прсти во прсти под тилот, ако не е лага, тогаш зошто воопшто имал потреба да го каже тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговиот мотив е дека доколку ние мислиме дека јазичните игри секогаш би требало да бидат ограничени од правилата, тоа би значело дека повторно би ја прифатиле идејата на Tractatus-от за фиксирани правила кои лежат во основата на јазикот, или поопшто земено, на еден поим за смислата на изразите кој е објективно детерминиран, независно од употребата која им ја наметнуваат говорниците на јазикот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Она на што Витгенштајн сака да му се спротистави, е барањето изразено преку тврдењето „доколку има некаква нејасност во правилата, тоа воопшто не е игра”, или барем дека тоа не е „совршена” игра (PI, I, 100).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Причините за постојано присутната криза на слатка вода лежат во преголемото трошење на водата, за наводнување на огромни комплекси земјишта, за електро-енергетските централи и за сѐ појаката индустријализација, како и во нараснување на потрошувачката на вода за комуналната хигиена.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Би можел кој сака и што сака да му направи, а тоа и натаму си останува исто: ни напади добивам, ни лежам в постела.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Па и откако ќе ја пресече душманот сакам таа да лежи во оваа земја што се напои овие дни со толку маченичка крв.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто за ваков ситна работа да гнијат тебе коските и предвреме да лежиш во гробот?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кој е тој непознат човек шо сака да ми помогне? — праша Најдо и се протегна да ги размрда мускулите, да му се раздвижи крвта, бидејќи ете, неколку дена како лежи во темната јама без воздух, без светлина, бетер од оние во прилепскиот затвор и во Катилане во Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овчарот се изгуби, момчето што го донесе извештајот за амнестијата си ја нарами торбичката и си киниса, ветувајќи им на војводите дека нема да ги предаде на аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ранетите лежат во планините. Ставете му до знаење. Далеку од идеални услови“.193
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Мојата храброст и мојата суровост ноќва лежат во зборовите на презир кон тебе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Паднал. Долго лежел во бессознание.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Како мислиш? - Па нели и тој лежел во таков затвор? - Така, мислам, рече.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Работиш, чепкаш и в раце ти доаѓаат предмети што лежат в земја илјада години, предмети што ги изработувале и употребувале луѓе за кои знаеме само дека постоеле, а како се викале, како живееле, какви судбини имале, не знаеме...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Порано Бојан често ќе се вовлечеше во плевната, па ќе лежеше во сеното или ќе се катереше по гредите и одозгора се ѓувкаше во тој дебел, зелен мек душек.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Најголемите опасности лежат во користењето нечисти игли при интравенозна употреба или кога се земаат големи дози по период на апстиненција.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Камилите лежат во стрмата суводолица среде далгите на ветерот и гледаат кон премините на планината.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој лежеше во прегратката на Славчо и предеше. - Хр-р, вр-р, хр-р, вр-р-р.., Ете, мачорот Сурко за предење го биваше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И тајната за тоа лежеше во дното на неговата душа и тој се движеше како во некој самрак, што некогаш се закануваше да се згусне во темница, нешто што никогаш не се случи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Им завидуваш на болните, на оние што лежат во болниците, зашто лекарите и лекарствата може да им помогнат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој мирно си лежеше во креветот слушајќи си го срцето како му чука и како спиралата на пружината на креветот вибрира како одговор на неговото срце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дедо Васја умре. Дедо Васја лежеше во гробот со вовлечена глава и плеќи, со силно истакнатите јагодици на лицето и со впаднатите очи, клепките како семе од тиквите. Во рацете гореше свеќа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
После, седум дена си лежел в кревет, си се исповедал и си се причестил очекувајќи да умреш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И дека задоволството, како што ви расправав веќе, лежи во одлагањето, во исчекувањето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На крајот, заклучува Милер, Циганка (особено катаклизмичната завршна нумера, Обратот на Роуз) не допушта никаква можност ниту за „помирување“, ниту за „избор... меѓу обожаваната мајка која ни чува место и омразеното чудовиште што нѐ лишува од него). (120) ‌Искушение е да се изнесе сродно тврдење за геј-привлечноста на кулминацискиот судир меѓу мајката и ќерката во Милдред Пирс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, искушение е да се шпекулира дека камп-вредноста на таа мелодраматична епизода можеби лежи во нејзиниот повик до геј-мажите безопасно да се вратат на сцената на една слична траума (било вистинска било замислена): траумата на протерувањето од мајчиното присуство и од жариштето на нејзините благост, дозвола и општествена потврда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На крајот на краиштата, токму дозволата од мајка му не само што успевала да го одложи, иако само привремено, забранувачкото женско обродување на театарската сцена туку и му дозволувала на момчето да претендира на оној вид општествен идентитет и субјективна целовитост што можел да го достигне само со имагинативна изведба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Малку или многу беше количината на фрленото железо и олово врз главите на немоќните луѓе, малку или многу се загинатите чии коски лежат во масовни гробници на просторот меѓу раскрсницата пред селото ’Рби и мостот на Пероо - Кулата, меѓу брегот на Големото и песоците и трските на Малото Преспанско Езеро?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Врбник е чисто македонско село. Лежи во благо рамна котлина, со поглед на југ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во еден поран есеј, се обидов да ги покажам епските призвуци што лежат во основата на неговата доцна поезија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поезијата - и литературата впрочем - така се разбираат не толку како средства да се изразат искуства, туку како занаетчиски творби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден блок понатаму поминав покрај пар гаќи што лежеа во еден вир и забележав дека беа моите; ми испаднале од задниот џеб додека трчавме кон твојата куќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едниот тој вели: „Јас сум оној кој среде ноќта брои слогови, а во другиот зборува за себе како за “човек што мавта со единаесетерец“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти бев благодарен за тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дождот престана додека да се искачам по скалите до перонот на Е1.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојат два реда што го содржат ова согледување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1. Една старица лежеше во мракот на собата и со склопени очи пребаруваше по своите најрани сеќавања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одеше во предилниците и ткајачниците, и ги убедуваше жените да ѝ се придружат во борбата за исти права со мажите, за право на глас, и за можност за политичко дејствување, а полицијата ја приведуваше; ја осудуваа на лежење во самица сѐ додека брат ѝ не измолеше да биде ослободена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одеше по фабриките и ги поттикнуваше работниците да штрајкуваат за покусо работно време и поголеми плати, а фабрикантите плаќаа луѓе да ја претепуваат толку крвнички што со денови лежеше во бессознание, а потоа, кога ќе се исправеше на нозе, одново одеше по фабриките и ги организираше работниците и одново ја претепуваа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Гнездо не работеа само сенилните, парализираните, и оние кои неподвижно лежеа в кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Освен што доктор Гете ја сметаше работата за лек, таа беше и начин да се наполни касата на Гнездо, затоа што таму имаше многу луѓе за кои никој не плаќал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прочу глас дека преминала, дека е упокоена, друг глас велеше дека е болна, трет глас дека некој ја силувал и ја претепал, па таа лежела во постела болна, искршена.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
60. Вистина, со националното прашање ние ќе се занимаваме 20-30 години, но кривината за тоа лежи во нашите претходници што не ја сознаа сета негова важност и не го кладоа да зрее.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ѕирка во мене одгоре, како да лежам во некој сандак, или во џиновски куфер, или на колор фотографијата на средната станица на шарениот журнал, добредојден да се скуси здодевното патување со празен воз.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Побара вино да те лекува, сега лежи во плевнана и 'рчи. Дојди, ќе си поразговараме.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле се напентарил по стеблото со мртва кора Онисифор Мечкојад и го повлекол по себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јазикот ми беше влакнест, старечки: лежеше во ковчегот на вилиците како бессилен мртовец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги крена очите кон мене. „Ѓаволот му е ортак на Никола Влашки“, ми довикна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето џвакаа и зачудено го гледаа. Нивните големи залаци предизвикуваа болка во моето грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никако не можел да го заборави умирањето на момчето со крвава уста додека самиот лежел во заседа и со кубура чие значење во почетокот на битката не го знаел или не сакал да го знае: свеќите на неколку животи, почнувајќи од оној здрав старец со мустаќи, догорувале пред неговиот замаглен поглед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но помеѓу ноќното ловење на полуголиот господов слуга и настанот што долу, во селото, тој некако им го раскажал на ловците од Кукулино и на неколцината ранобудни лесновци, лежеле во просторот на времето полни тринаесет години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Онисифор Проказник, со тага гледајќи го колењето на премаленото и збревтаво животно, заповеда да заземат место на чука од која ќе може да се гледа на сите страни и на која не ќе бидат изненадени со напад. Свенувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Групата од економисти, биолози, физичари, истражувачи на сметачите и на многу други дисциплини која го формира институтот се надева дека ќе успее да ги разлачи принципите кои лежат во основите на сите такви сложени адаптивни системи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Многу ретко можеа да останат лежејќи во мекиот полушепот на врнежот, кој сосема не беше тишина, а очкувањето на новиот писок зинуваше во нив со уште поужасна бела јалова морница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Лежеше во каушот. До него седеше Патрокле.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не ми е баш мило да лежам во вошките. Што можам јас?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лежев во средина на собата, од лево до мене Јуле, десно Ана, која беше подвижна, односно ѝ беше дозволено да потстане и да изоди два чекора до прозорецот и назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А колку само од нив им јавиле на домашните дека некој пресечен дрвар останал да леже во планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури на прашањето од свети Ксавиер, врагот само се усмевна, не удостојувајќи го со одговор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Единствената причина што врагот, кој толку ја мразеше работата што сестрата на Иван еднаш добро го искара затоа што нема плуски на дланките, се согласи и понатаму да ѝ аргатува на дуријата, лежеше во неговото очајничко решение да го истера моралниот дремеж што се закануваше да го надвие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Големата заблуда лежи во претпоставката дека дури и вистините од она што е познато како чиста алгебра, се апстрактни или општовистинити.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со голтнатите раце, овенатите ракави лежеа во скутот, како ракави на кловн или сакат, дршките на очилата наместо за ушите беа закачени едната за другата на тилот, за да стојат на место.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нивната работа, наречена „филозофска херменевтика“, покажа дека поделбата ум - тело, што лежи во основа на современата медицина е социјално договорена интерпретација, а не одраз на објективната реалност надвор од човековото искуство (Messer, Sass i Woolfolk, 1988).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Обично, причините за навраќање кон спомените лежат во нивното обновување и зачувување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Пред едно јулско пладне стасав до неголемото езеро. Позлатено, лежеше во обрач на трски.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А тој пак ги храбрел: ”Има семиња”, им рекол, ”кој со илјадници години лежат в земја: чиниш згниени се, распаднати се.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога понекогаш ќе останеше Богдан сам во собата, правеше големи напори да стане од креветот и одеше во плевната и лежејќи во неа дишеше лакомо чувствувајќи како да лежи во цветна ливада.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И му се закани на Богдана: ако и нив ги отруе, заедно со нив ќе лежи в гроб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нивните црнки со отапени врвови не допираат далеку и умираат во своето лежиште, лежат во смртта поклопени со нејасност и непознатост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Солидно е присутен „духот на починатата СФРЈ“, никако не од носталгични причини туку во обид да се биде конструктивен; имено, слично на Фројд (в. стр. 162 и сетете се на зборовите на Портогеси: „Загубата на сеќавањето, а не култот на сеќавањето, од нас ќе направи заробеници на минатото”) сметаме дека голем дел од причините за сегашните проблеми лежат во неразрешените минати недоразбирања.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Средишната точка на човечката (јазична) тежа, на човечката (јазичка) гравитација, лежи во разборитоста.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Понекогаш ќе се заклучеа во соба со сестрите и ќе си читаа тивко, ќе се кикотеа, воздивнуваа...откога ќе останеше сама, Томаица ќе си пуштеше музика на грамофонот и долго си лежеше во креветот, во темница, гледајќи низ прозорецот во ѕвезденото небо, препуштајќи ја нејзината романтична душа на нежните крилја на мечтите за голема Љубов.... ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По неколку минути влезе Тина најоѓајки ја Томето како лежи во креветот и липа безнадежно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Поради неоснована клевета кај Французите, наводно дека се дружел со непријателите на Французите, тој е отпуштен од службата, дури и уапсен, но оставен да лежи во Командата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Навистина, тој е само вечен, неговата големина лежи во сѐ и над сѐ, безимен е, додека она што му припаѓа има само едно име и презиме - Богдан Јанков.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој ја беше забележал како лежи во излогот на едно запуштено дуќанче со стари работи во еден беден кварт од градот ( во кој точно кварт, не можеше да се сети ) и веднаш го обзеде неотповиклива желба да ја поседува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Двомислата лежи во самата суштина на Ангсоц-от, затоа што основен чин на Партијата е да употребува свесна лага, задржувајќи ја притоа цврстината на намерата, што пак од своја страна бара целосна чесност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеш да ги видиш како лежат во вировите под врбите и мавтаат со опашките!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од гледна точка на нашите сегашни управувачи, според тоа, единствените вистински опасности лежат во евентуалното отцепување на некоја нова група на способни, несоодветно вработени и жедни за власт луѓе и од појавата на либерализам и скептицизам во нивните сопствени редови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лежиме во скутот на Дух кој е посилен од нас.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ти лежеше во твојот кревет со инфузиите кои што течеа низ твоите вени.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Лежејќи во водата, Кала ќе ослабеше некое кило но со јадење брзо го надоместуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледаа на нив да биде испишано името на затвореникот и годините кога лежел в затвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
РЕЧНИК НА ТУРСКИ ЗБОРОВИ И ПРОВИНЦИЈАЛИЗМИ
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кладе нов кадија на прилепскиот кадилак, но стариот не можеше да му го доведе на везирот, бидејќи и овој, како и силниот Сулејман, беше се преселил кај големиот пророк уште зимата, кога затворениците лежеа во Цариградскиот затвор.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но длановите твои не венат со грстои риеш по мртвиот мрак по земјата со трендафил на усни Црвенице што раката те знае расцути ми со уште еден цвет од земја мрак и видело што иде Добрлижи ги заспаните што лежат во пазувите нежни лулкај ги поубав ден да иссонуваат За нив тој цвет од виножитни бои во старава и бессонава шума и венење и листеж што ја знаат
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Како и многу друго во модерната уметност така и корените на овој интерес за детската уметност лежат во романтичарското движење кое меѓу другото, детската наивност ја интерпретира како „генијалност”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Според романтичарите, концептот за детската невиност обезбедува четири нови квалитети: прво, многу подиректен пристап во уметничката инспирација; второ, способност да се видат работите пообјективно - какви што навистина се.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако не се вратам, ве молам коските да ми ги пренесете да лежат во гробиштата, крај вас...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
После и в затвор заедно лежеле онаму горе кај Црни мост, во истата зграда што беше интернат и во која после тие двајцата лежеа в затвор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Несреќата мора да лежи во друго. Не во мене и не во нив, двете Марии, прскаа искрите во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И после, кога се разведри, или другпат еднаш, не знаеше, лежеа в трева.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не, несреќата мора да лежи во друго, мислеше. Не мислеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Овците крај реката лежеа во ладовината и преживаа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
III Лежам во тревата загледана во летниот облак каде ми се изјази погледот по сенката на липата што уште трепери во споменот на небото и сонот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Најпосле престанаа да се смеат, и останаа лежејќи во постелата, во студената ноќ, држејќи се за раце, со главите што се допираа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Лежеше во маѓепсаност и ужас, а потоа падна во исцрпувачки сон.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Лежеше во најубавата соба, со најубавите дебели пердиња и најубавите килими. Мајка ѝ таму сакаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Е, па ти, претеруваш. Јас благодарам. Јас не сакам пијан да лежам во таа кралска када.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мојата домаќинка секогаш ми даваше парче пченкарно лепче, по некое бонбонче, а јас им ги давав на партизаните што лежеа во болницата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оние што имаа здрави нозе шетаа, водеа љубов, играа, се радуваа, зашто знаеја тие осумнаесет и дваесетгодишници дека се во расцутот на својата младост, на својот живот и такви умираа, се осакатуваа, лежеа во подгниените бараки, имајќи за постела само три педи лошо изделкани голи штици и дека по овој разголен ороспиин свет можеби и најдолгиот пат што се вика живот ќе го доодат без нозе, без раце, сакати...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како да замижеш пред оваа глетка - глето - глина - глодар спружена гледливо и пожелно на небето, под јазикот небаре вино лежено во визбите на вечноста!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. суша Шарите на желкината кора на земјата немо лежат во грмушките на сонот а под спарушените и глуви усни на мостовите времето носи на грб мали куќи од мов па ги рони за да ги изгради пак на своите крупни рамена без одмор времето се носи себеси
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
За оние без искуство, разликата помеѓу европејците и американците лежи во тоа што овие вторите во своите дела вклучуваат повеќе тишина.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ги затвораме очите. Но, повеќе не можеме ни да заспиеме, лежиме во креветот будни и покрај неброените обиди да потонеме во сон зошто чувството на вина ни го гризе сонот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
111 Неговите портрети на минувачи, изложени - меѓу другото – на Биеналето во Венеција, во Центарот „Жорж Помпиду“ и на Шанзелизе во Париз – ја поставуваат случајноста во центарот на создавањето значење, истовремено егзалтирајќи „химна за потенцијалната и непознатата креативност, за не-признавањето на уметникот-поет кој е избришан од историјата“ (Акилe Бонито Олива).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Препуштајќи му го на случајот изборот на фотографираните субјекти, извлекувајќи ги од анонимност случајните минувачи и поставувајќи ги во центарот на вниманието резервиран само за славните, делото на Димитријевиќ претставува критика како на системот на вредности со неговите очигледно произволни хиерархии, така и на идеологиите кои лежат во основата на рекламниот дискурс и политичкиот култ на личноста: „Се обидов да најдам одреден вид на активност што ќе ми овозможи да ги надминам рамките на формалната еволуција и да се обидам фундаментално да го променам нашиот пасивен однос кон опкружувањето.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Но првите од овие три области лежат во вардарскиот басен и географски ѝ припаѓаат на Македонија, Охрид е зад планините во басенот на Дрин" и сметале дека "од економска и стратегиска основа би било оправдано Охрид да ѝ се даде на Албанија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Експертите на Форин офис посебно место во анализата посветиле на револуционерните движења што се појавиле на Балканот во текот на Втората светска војна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Постојано од командата им ветуваа топли цокули и чорапи, панталони, блузи и фанели... Лежат во студената земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Седат, лежат во сенките на шаторите и прашалнички гледаат на Амуда, Николер, Петре Пелени, Буф, Алексова Чешма, Ореската, Остри Врв и Аљавица, на Свети Илија и Горуша.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
(Пауза. Пие.) Ти не знаеш зошто јас лежев во затвор. На сите различно им кажувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЕВТО: До вчера лежеше во затвор сега се шета со клучовите од затворот околу прст.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Парата лежи во корпорациските пребегувања.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)