може (гл.) - човек (имн.)

Навистина, не одеше само во алови кистови како Жиовката и Мита Доломарова, но затоа пак не можеше човек да ја види искината, закрпена или извалкана и исчурена, како што одеа Пиловите невести на кои преѓеска им се смееја со Митра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дали беше правилен неговиот избор на оваа висока положба или не, не би можел човек да се заколне, но на дела докажуваше дека ја заслужува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И над машкиот кат, и над женскиот има две дупки на ѕидот кои служат за прозорци, но, се разбира без стакло и толку малечки, што одвај може човек глава да појави преку нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го знајте, зет му на дедот Ѓура. Токо, јас се плаша дали ќе кандиса, сирома, оти децата му се ошче малечки, та може човекот ќе бара некоа сиромашка, да се прежени, а канонот црквени не дава преженет човек да застане на алтарот и да служи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- А тоа време е достатно, смета Максим загледан натаму, накај Камен, да може човек, ако тргне сега од Имотот, од Западна Порта, со ден да стигне на Камен и пред првиот мрак да се врати назад.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во кафето веќе можеше човек да забележи групички по масите од пет шест луѓе, кои секој ден на една маса седеа и водеа сериозни разговори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Страшно се лутеа офицерите и чаушите ако некој од селаните речеше: „јок“, на таквите им удираа стопати повеќе бој отколку на тие што велеа „вар“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бахтијаровите Анадолци во верига ги претресуваа не само селата, колибите и пештерите каде што можеше човек да се заклони, ами и сите смреки и грмушки, небарем зајаци бараа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А не можеше човек да види дали роси дали не: само некаков здавен шум ѕвечеше в уши, од испиено вино, од исплашената тишина во крчмата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пладне беше веќе заминато, ама не можеше човек да сети кое време е.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А за да може човек да ги ползува резултатите од својот труд, треба прво да се потруди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да работи и да се труди може човек и при постеснети политички услови.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не може човек да сфати нешто што не го чул а камо ли видел. Тоа е како да се обидеш да го сфатиш Бога.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сакаш – не сакаш и по тамина ќе зборуваш, зашто малку од она што го кажувам е по видено а повеќе по чуено, по начуено и по тоа како што може човек да си мисли...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таму полесно се продаваше и подобра цена можеше човек да добие.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Што можеше човек повеќе да посака?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
МИТРЕ: (се испружува убаво). Шуќур каде оставил господ лежење, да може човек да си ја одмори снагата...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Може човек да биде огорчен, во еден момент да се чувствува дури и сронат, но јас нема да паднам пред искушението на изгубена верба.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Па и ова јас што го кажувам за да се види колку може човек да истрпи и пак да остане.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кај може човек да живее како што сака и да мисли како што го тера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не може човек да се кара со никого.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не може човек да се покрие со превезот на самозаборавот зашто никогаш нема да излезе од затворениот круг на немоќта и сомнежите во сопствените сили, зашто под него се венее, сѐ се отуѓува и ретко надоаѓа утехата и надежта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На секој друг час можеше човек и да си дозволи таков луксуз, воопшто не беше опасно на друг час малку да се поспие, дури се претпочиташе како нешто нормално, природно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Да можеше човек уште од првиот час да се привикне на такво нешто: едноставно требаше да се биде само малку глуп и лицемерен, тогаш сигурно полесно ќе дојдеше до подобра карактеристика и сѐ што следуваше со тоа парче хартија.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Над цевките мермерна плоча и натпис: “ Για να ποτιζοντε η ριζες της ποντιακης ιστοριας”.10 И не би можел човек да не се запраша: што бараат тука корените на историјата што е поврзана со бреговите на Црното Море?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас можам човек да заколам. Човек, човек, ами што? Ни око да не ми трепне, ни рака да не ми мрдне.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Би можел човек, ако му е потребно, со мирна душа и спокојство да преживее внатре или да се засолни од ветришта, дождови и што ти ја знам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не може човек од ниедна страна да се доближи до Калето! – рече брзо постариот брат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но сега од овој балкански кафез тешко можеше да се излезе, можеше човек само да се префрли во друг кафез, а тоа речиси ќе беше исто како во овој кафез.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зар може човек да се бори со голи раце...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И тоа ли е метафизика: од другата страна на зборовите кл-ечат значења непроникливи имаат моќ светот да го состават и да го поделат а не можат човека да го сменат?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дрвената рамка му беше стара, распадната, тоа на повеќе места олупено и прошарано со темни бемки како бемките на снагата од Богуле, но сепак и понатаму можеше човек да се огледа во него и тоа цел од нозете до главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)