може (гл.) - никогаш (прил.)

Кутрата негова мајка, во болка и во чемер, во страдање и во надеж, не можеше никогаш да разбере што се случило во душата на синот?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А може никогаш и никој нема да се реши да го пресретне, вели Атанас Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Она што веќе го рековме, дека во „Две тишини“ никој ништо и никого не штеди и дека дури и потенцијалниот читател е наполно незаштитен од стихот, од поетот, но и од страдањето (на зборовите, буквите, вокалите,.. белинките) распламтено до усвит, во собата на вокалот Е продолжува да се пее до коска и подлабоко, дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната го развејува знамето на својата победа (или предавство, сеедно) и истекува во една од двете претстојни тишини, во онаа во која се испраќа и во онаа во која се заминува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се пее до коска и подлабоко, се пее дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната, еве, сепак успева да го развее знамето на својата победа, но и на своето самопредавство, капка по капка, стих по стих, истекувајќи во две тишини (“една мала, во која те сонувам / и чекам, и една голема / во која исчезнувам“).
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Целта на оваа вежба е да ја развие техниката која веднаш ќе го привлече читателот кон следниот параграф и ќе предизвика во него желба да тргне понатаму, бидејќи го приврзавме неговото внимание кон овој параграф, токму поради неговата занимливост. Ако не се извежбаме да пишуваме вакви параграфи, кои му претходат на дејствието, не можеме никогаш да постигнеме вистински суспенс.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Зошто, кога би било променето во која било форма погодна за дадениот момент, тогаш таа нова верзија е минатото и никакво поинакво минато не можело никогаш да постои.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше единственото што не ќе можат никогаш да го сторат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да беше јаничарството историска институција, воена, инструмент на освојување, таа така и ќе завршеше, но јаничарството продолжуваше, како аждер со повеќе глави, кој не можел никогаш да биде уништен, ако му била пресечена една глава, на истото место израснувала друга поголема глава, сепак меѓу нив имаше најмногу јаничари по судбина или по нешто друго загадочно и необјасниво за Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се плашев дека не ќе можам никогаш повторно да ги погледнам...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Лекарите установиле дека таа млада жена нема да може никогаш да роди дете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Пилци да се сторите и од куќава наша да одлетате, да в поле да појдете по трњето да стоите и еден-друзи да се барате, та да не можете никогаш да се најдете.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тики (Од џебот вади џоинт): Ќе дувнеме една?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Тебе не би можел никогаш да те одбијам. (Го зема џоинтот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Почувствувала во животот што значи бомбардирање и од тоа не можеше никогаш да се ослободи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја забележа мојата промена. Смалената амбиција...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа во младоста го беше спасила семејството од бомбардирање во старата куќа во Подградец, крај Охридското Езеро.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му завидував на смиреноста со која не можев никогаш да се здобијам, да го одржам спокојниот чекор, ритамот на минливоста, небаре презабрзан во некое друго време, да престигнам друго непознато време...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Не, Зоки, - вели тато, куќата и прозорците можат секако да се обојат, но тревата не може никогаш да биде црвена, ниту пак небото кафеаво или пак покривот зелен.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Беше толку добро информиран, што не можеше никогаш да биде оптимист.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тука, поблиску до небото на своите идеи, ги ковеше своите планови на големото заминување од кои не можеше никогаш да се ослободи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој не можеше никогаш да го замисли вистинското завршување на оваа голема книга без Мајкините директни записи од животот, од спасувањето на семејство, од неговото провлекување низ урнатините на империите за кои Татко пишуваше големи поглавја, за нивната величина, но и за нивните падови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Може никогаш суво место да не најдат, вели, и си ги забришува солзите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)