ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Покај сѐ и тоа ќе ти помогне да се вратиш од мракот кон светлината, од немирот, кон мирот во душата; од сатаната кон бога, кон спасение; нема човек безгрешен, па дури и еден ден да живеел на земјата, зашто потекнуваме од грешните Адам и Ева, како што вели Јов, но ако се покае, господ му простува.

„Нема човек што нема мака, некои имаат големи, а некои мали.

Ама, јас на трпението гледам како на особина од карактерот (нема човек што може со часови да чека на граница, а да не попизди), а мене мува не ме лази.

А сега? Сега имам четиринаесет години, и нема човек, ако не ме видел извесно време, да не рече зачудено: „Леле, Бреза, колкава си пораснала, голема девојка си станала”, и да не ме одмери од глава до пети, загледувајќи се во мене како да сум осмо светско чудо.

Ми доаѓа на таквите да им речам, што сте зинале бре, што има толку интересно да се гледа на мене?

Нема човек кој во младоста не поминал преку тие мостови.

А што барам таму, вели, зар овдека нема луѓе за спасување.

ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...

— Го нема човекот, велам, никаде нема човек... Ами...

Немаш човек да ти каже нешто и стравот уште повеќе те совладува.

— Ех, Маша, Машенка, ќе вели Перипелицина, нема човек што не ја оставил работата за да те слуша.

Таму немаше луѓе.

Додека ја придружува од судницата, чие скалиште го тријат две самопрегорни жени, сонцето им ја озарува светлата иднина.

Какви и да се субверзивните задоволства во филмот, а сигурно ги има многу, нема човек што може да го обвини за политичка прогресивност. ‌Како што се забележувало многупати, Милдред Пирс не е само класична холивудска мелодрама, добар пример за „женски филм“ и ремек-дело на црната серија [филм ноар] од Ворнер брадерс (барем во кадрирањето).

Го нема човекот што го познавав! Овој што го видовме го имаше само неговиот глас, мил и топол, со позната боја, ама без силина и цврстина.

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

Во летната медитеранска екстаза на Езерото, кога над него владее огромната сина тишина, нема човек, посебно поет кој искачен на вишинката кај манастирот Свети Наум не чувствува потреба да напише песна туку е обземен од внатрешниот неодреден порив да ги - раскаже разликите од светот од кој иде!

Бургиба ќе живее уште неколку години со митот на својата ограничена величина, но сигурен дека ќе заземе високо место во историјата

XV Речиси нема човек кој не заборава дека на овој свет сме дојдени по чиста случајност.

Се обидував, да ја споредам својата судбина на балканскиот дел на Медитеранот, на Охридското Езеро, како негов некогашен дел со камиевската во потрагата по енигмите на природата и забрзаните одговори на историјата, посебно балканската историја, како и реакциите на големите поети на светот, кои овде ќе минат неколку рајски денови(Андре Френо)...

Имаше човек и нема човек. И мислиш дека само душата си врти над водата.

- Тоа беше сепак само облека, бледа, искрпена, туѓа; во неа немаше човек.

Немаше човек да не го познаваше Чанга. Тој имаше остар и непредвидлив ум, не беше лесно некој да го надмудри.

Демневме затскриени: немаше човек ниту зад зградата ниту на некој прозорец.

„Гледате - шрафцигер. Ама да не мислите ќе отшрафувам. Шрафцигерот го потпикнувам под амблемот, натиснувам и - го откорнувам. Ќе оперираме еден по еден.“

„Имам само еден алат“ од џебот Љупчо извлече шрафцигер со зелена рачка.

Пак и нема човек кој би ти одговорил на тоа твое прашање.

Немаше човек кој ја минуваше границата, барем за малку време, да не поверува во Бога.

Немаше човек кој не ја паметеше по добрина.

А немаш човек да те види, од некаде сонце да те угрее...

25. Не се заколнувај, бидејќи секоја заклетва е претерување.

26. Спротивстави му се на злото, но без страв и без гнев.

На оној што ќе те удри по десниот образ, можеш да му го свртиш и другиот, доколку на тоа не те наведува стравот.

24. Не претерувај со вера во вистината; нема човек кој на крајот на денот не лажел, со причина, многу пати.