нема (гл.) - човештина (имн.)

На судот ја ислушаа фирмата, нѐ ислушаа сите работници што работевме на зградата, и почна расправијата: едно судење, две, три; едни тврдеа едно, други друго; главниот сведок што бил во близината на Ѓеро, на последното судење ја сврте работата изјави дека Ѓеро бил крив; скокна Анастас во судницата, свика: нема човештина, нема совест, за пара и душите си ги продаваме и во лутината му удри шлаканица на главниот сведок; настана расправија и Анастас го осудија на три месеци затвор; издржа еден месец и го пуштија бидејќи плати глоба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во него нема човештина, никој за ништо не може да му се довери на овој груб и опасен човек.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таму нема човештина, ќе ме отепаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)