Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Договорот нема да се раскине ако другата страна понуди или се согласи соодветните услови од договорот да се изменат справедливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

304 Револтот и сомнежот за корупција во редовите на овие јавни функционери и службеници, кои се блиски до локалните моќници, а којшто е јавна тајна меѓу работниците, и кој на моменти оправдано преминуваше во отворен гнев и презир – со право, пред нас, ја постави дилемата дека, во наредниот период, треба да направиме студиозно истражување на оваа доста загадочна и мошне скокотлива тема.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Страната која бара раскинување на договорот не може да се повикува на променетите околности што настапиле по истекот на рокот определен за исполнување на нејзината обврска.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, кога тужениот, во одговорот на тужбата, не го оспорил тужбеното барање, или нема да дојде на подготвителното рочиште до неговото заклучување, или на првото рочиште за главната расправа ако подготвително рочиште не е одржано или ако дојде на овие рочишта, но не сака да се впушти во расправање или се отстрани од рочиштето, а не го оспори тужбеното барање – ќе се донесе пресуда со која се усвојува тужбеното барање, ако се исполнети следниве услови, т.е. ако: 1) тужениот бил уредно повикан; 2) тужителот предложи донесување на пресуда поради изостанок; 3) тужениот одговорот на тужба или со друг поднесок не го оспорил тужбеното барање; 4) основаноста на тужбеното барање произлегува од фактите наведени во тужбата; 5) фактите врз кои се заснова тужбеното барање не се во спротивност со доказите што самиот тужител ги поднел или со факти што се општопознати и 6) не постојат општопознати околности од кои произлегува дека тужениот го спречиле оправдани причини да дојде на рочиштето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Утврдувањето на кривичната одговорност на сопственикот на фирмата,7 која треба по службена должност да ја утврди полицијата и јавниот обвинител, беше исто така трнлив пат кој го изодеа Јакшиќ и неговиот новоангажиран адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Парничните трошоци , кои исто така паднаа на товар на тужениот, изнесуваа 3.000 денари и ги опфаќаа само судските такси за поднесување тужба и за донесување одлука.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа постапка, во февруари 2011, заврши со осудителна Пресуда XIX K.бр. 1652/10 против сопственикот и управител на градежната компанија (градежен инженер Т. Орцев), со која тој беше прогласен за виновен за сторено квалифицирано кривично дело тешки дела против општата сигурност10 затоа што свесно не ги испочитувал одредбите од тогаш важечкиот Закон за заштита при работа (1998 – денес вон сила, бидејќи е заменет со ЗБЗР/2007).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Правото на државата да ги наплати таксите [во никој случај] не може да биде поважно од правото на [пристап до] судот! 5) Недоверба во „институциите на системот“ Во овој дел мораме да ја истакнеме изразената недоверба на работниците кон надлежните државни институции, кој се најповикани да ги разгледуваат прашањата од трудовоправната сфера (покрај судовите, тука пред сè мислиме на: МТСП преку своите подрачни единици, АВРМ преку своите центри за вработување и „озлогласениот“ Трудов инспекторат преку своите локални, општински одделенија).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа, по сево ова е убедена во фактот дека менаџерите, вработени во претпријатието, сакале – во тоа време – да ја искористат приватизацијата на тој начин што ќе го разработат претпријатието, ама на вработените нема да им даваат плата!? ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Најпрво, и покрај уредното пријавување на случајот кај јавниот обвинител да ја преземе кривичната постапка, тие беа одбиени односно, со писмен акт III РО бр. 228/08, во мај 2008 беа известени дека надлежниот основен јавен обвинител (Д.Михајловска) нема да покрене кривична постапка со образложение дека „не постои основано сомнение дека се работи за сторено кривично дело“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа првостепена пресуда беше доброволно извршена од страна на директорот на туженото акционерско друштво (Љ.Дракуловски) – при што немаше потреба да се иницира нова постапка за присилна наплата кај извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Против решението на судот со кое се одлучува по барањето за одлагање на рочиштето, не е дозволена посебна жалба (чл. 108, ЗПП). 5. Процесноправниот институт „контумациона пресуда“ кај нас е регулирана во ЗПП под називот пресуда поради изостанок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нему, како дотогаш неосудувано лице и фамилијарен човек, му беше одредена алтернативна мерка условна осуда од шест месеци казна затвор, со напомена дека оваа затворска санкција нема да се изврши доколку осудениот, во рок од наредни две години, не стори ново 201 кривично дело.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако често дивјачки и нецивилизирано напаѓан од официелните критичарски морони, кои, меѓу нас кажано, во филм се разбираат колку нашиот архиепископ во кик-бокс, ТОЈ сепак не се предаде! (Смеење) А како и нема да биде напаѓан?! Како и нема?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Старецот: Дами и господа! Вечерва се собравме на ова прекрасно место за да му одадеме признание на човекот кој еве веќе 15 години (погледнува кон таванот), фала му на Бога, ја тресе и потресува оваа зачмаена средина! (Се слушаат извици на одобрување)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Нема да му дозволам да го распарчи имотот... –се бореше таа со самата себе... војуваше со себе си.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Вчудовидените жители забелжуваат илјади кози со нивните козари – нови регрути на работничката класа , кои настапуваат со главниот слоган: „Ние нема да направиме ниту чекор во социјализмот без нашите кози!“

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најмалото братче, бришејќи ги солзите, прво запраша: – Чичко, вие нели нема да ги утепате нашите козички?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите ги земаа со себе клучевите на своите куќи, во кои, беа сигурни, никогаш нема да се вратат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На секретарот на Партијата, кој бара начини да се ослободи од оваа бела наезда, Чанга, портпаролот на козарите, му прогрмува: Ние нема да зачекориме ниту стапка во социјализмот без нашите кози!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Работите не одат на арно! – го промени веднаш текот на разговорот татко ми. – Со Сталин или без него, ние остануваме со нашите кози! – пресече Чанга. – Но независно од Сталин – продолжи татко ми – кај нас сигурно нема да доцнат „плановите за новата социјалистичка изградба”, кои секако ќе ги зафатат и нашите кози. – И во мене нешто коби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Секогаш е барем малку потаму од тоа место иако ни таму нема да го најдеш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во електричната инсталација знам еден таков дефект што вечер кога ќе се шкрапне било кој прекинувач, кога некој каде и да е ќе ја вклучи струјата, ќе се предизвика таков куршлус од кој куќата цела ќе пламне како кога се пали автомобил и никој жив нема да остане.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Знам“, реков јас, „многу ми е жал. Никогаш нема да ја заборавам онаа посета на гробиштата крај океанот, каде што лежат двајцата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мртов да ружаш можеш, ама тој нема да прозбори, нема уста да отвори, ниту да те покуди, ниту да те пофали.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема да речам фанатик, не затоа што тој збор упатува на еден вид патологија, туку зашто навистина не би било точно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И особено кога внимаваш да не го повредиш другиот, кога нема да му го урнисаш животот со својата огромна, неизмерна себичност, а божем во името на Алтруизмот, Правдата, Уметноста, Искуството...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стоев дури удри дожд. Потоа заминав, а тие останаа загледани од округлите сликички кладени на крстовите, кон воденото пространство, кон морските патишта по кои дошле и по кои, веќе никогаш, нема да се вратат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема да раскажувам за сите мислења што се кажаа за тоа каде можела да исчезне водата, кога и каде се случило нешто слично, за сочувствителните зборови кажувани на некој посебен, маказаречки начин, за помолчувањето и вртењето глава.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Вода нема да излезе, ама ако случајно излезе, овде да се направи синема, кино на отворено, драјв ин, како во Мелбурн“, се јави оној гласниот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И не само мислење, нудеше сослушување, совети, рамо за плачење, пречекуваше, испраќаше клиенти, тешејќи ги дека сѐ ќе биде во ред, дека нема да биде залудно нивното барање што го доставиле, дека ќе се случи чудо и дека токму ним ќе им биде помогнато, дека не смеат да изгубат надеж во институциите на системот, дека тој искрено верува ... иако сѐ што му се плеткаше во главата, во моментите кога ги кажуваше овие сказни од земјата на заблудата, беше едно здушено „ееххх, кутри луѓе, штом животот не ви помогнал до сега ... но којзнае...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Значи се договоривме: куче од мала раса, лесно за чување, одржување, кое нема да влегува во разни кучешки тепачки и нема да крева голема врева.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Со едно чувство на „језа” го фаќам предметот, зашто сигурно немаше да се шетам со предметот во ногавицата и да ги привлекувам сите љубопитни погледи врз себе, кои беа потенцијално урокливи.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ако не ме заболеше бубрегот, немаше да дознаам дека имам повишен холестерол, па можеше да ми настрада и жолчката.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Изминаа веќе три часа откако Ева се обидуваше да го скине сочното јаболко, кое речиси доземи ја беше навалило гранката на старата јаболкница, а сите мислеа дека таа никогаш повеќе нема да раѓа плодови.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тајната не беше во преместувањето на компјутерот или работната столица, тајната немаше да биде ниту во промената на работното биро, доколку тоа се случеше, а немаше да биде ниту во промената на работната просторија, па дури ни во комплетната промена на работното место.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сѐ што не е наведено во поканата - можете да го сметате за дел од изненадувачкиот процес. * Доколку изненадувањето наведено погоре, не биде пријатно или не ги задоволува вашите очекувања - парите нема да ви бидат вратени!

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Уште утре ќе купиме куче и потоа нема да имаме потреба од преговарање дали сакаме да шетаме во паркот, секогаш ќе мора да шетаме, ќе мора него да го шетаме, шетањето ќе стане нужност. (Кога не му паѓа на памет да шетаме дете - ќе шетаме куче).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ден-два пред да ја сместиме во болница, во еден миг ми прелета мислата дека ако мајка ми умре ќе ми биде толку многу жал што нема да можам да издржам...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тие во Берлин само се кочоперат. Нема да се осмелат да сторат ништо поодредено.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Тоа нема да се прифати. Нема веќе пазарење.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Но, јас веќе имам решение.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Додека Тејлор висеше на него, типот извади нож.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се појавуваат идеи дека еден ден веќе нема да бидат потребни технички средства за пренос, туку и мислите и идеите ќе се одвиваат низ чиста размена по пат на мозочни бранови што ќе пулсираат низ целиот свет, секој пронаоѓајќи ја својата цел во тој „организиран хаос”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Одненадеж, Тејлор скокна врз него. („Имав впечаток дека скокам на челична статуа. Толку беше јак“, ми рече подоцна Тејлор).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лесно е да кажеме што не чини, туку ајде да направиме како чини. жалосно е ако луѓе со позитивна енергија решат да се бават со самоуринирање.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нема да имаат време да бидат креативни, нешто да создадат. Башка, прскаат и од страна...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Никој не се помести, сите беа премногу исплашени за да направат било што, освен, секако, Пол, кој веднаш почна да му зборува на типот дека полицијата ќе дојде веднаш бидејќи сигурно го чуле истрелот, но типот му одговори дека му е сеедно и дека нема да си оди додека не ги собере своите 500 долари - а тогаш погледна наоколу и рече дека ќе ја понесе филмската опрема и еден заложник.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кој се ослободил од мегаломанската фантазија дека судбината на Хрватска е нешто единствено на светот, нешто што ни е сфатливо само нам Хрватите во екстаза од сопственото национално чувство и што белосветските игноранти никогаш ни приближно нема да можат да го разберат, тој знае дека порано или подоцна на местото на овој самиот-себеси-направен аутизам ќе мора да настапи рационалното комуницирање со светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Неговото задирање во приватноста не е насилно бидејќи изложувањето на феноменот на урбана култура во градски простор мора да биде нешто што граѓаните нема да го доживеат како вознемирувачко продирање во секојдневието, туку како дел од околината со кој се служат и во којшто живеат.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Придвижување од историската кал во која денес е закопано хрватското општество се чини дека исто така нема да биде можно без промена на традиционалната парадигма на односите меѓу половите која сѐ уште ги проникнува сите форми на нашиот општествен живот. 38 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пријателката ѝ одговорила со повишен глас: - А што мислиш ти, дали ти, госпоѓо моја, нема да плачеш ако ти умре твојата ќерка!? И пријателството од тој ден меѓу нив престанало.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Ало такси, ало такси, еј такси!“ - се слушаат често повици од некои граѓани по автомобилот со ознака „такси“, но таксистот иако вози празен по улицата, нема да сопре.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За одредно време за мерките кои веќе се набележани, нема да се допушти ограничување на консумацијата на водата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во колата настапи вистинска радост штом се виде знакот дека се ближиме кон автопатот, кој нема да нѐ напушта сѐ до Прага.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ВЕТА: Што? Ти заминуваш! Нема да се земеме! (Плаче) Тодоре, зошто така правиш! Ќе загинеш млад и зелен…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Некаде каде што нема да морам да ги набројувам левите притоки на Вардар за да заспијам.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Можеби ако другите не ги водеа овие битки јас ќе ги водев, но бидејќи тие го правеа тоа многу добро, јас работев нешто друго. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Да се втемели една филозофија значеше за мене едно ново раздобје во кое немаше да влезам да не беше Феликс.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А потоа тихо, со стегнато грло шепна: - Од денеска деца нема да учиме. Ќе се разделиме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ќе им објасниме и веројатно нема да нѐ вратат назад и нема да ни речат како порано: „Вашата задача засега е во селото ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тоа патување и таа радост никогаш нема да ги заборавам!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се растуривме денеска и можеби никогаш веќе нема да се видиме и собереме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не смее да подлижува ни на едната ни на другата страна, зашто Едното нема да биде Другото, туку на Другото ќе му недостига она што капнало, што подлижало, она што побегнало од патот, она што Едното го загубило (не)сакајќи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Глас е тоа на јазик кој одамна исчезнал и во кој боите, должината и ритамот на самогласките меѓу нив никогаш веќе нема да се преповтори и слушне.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Човекот, бидејќи е Исус, сосем е јасно дека нема да страда само кога е грешен, туку уште повеќе кога е - безгрешен!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ако сака нека те загледува, ако нејќе - уште подобро. Чевли и така нема да ти купи!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ако пак ни се случи како со Џеки и Белчо?“ воздивна Дејко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ќе го криеме Црни додека можеме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас не признавам ни грнци, ни букари, и сакам мојот збор да се слуша! — провика утрото пак Толе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само нека ме гибне по таа работа, лебами, ич нема да му се, плаша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако не дадат, нема да се кокорат кај мариовките, — го убедува Митре Раифа и уште на кинисување завитка две мартинки во сакмата и му ги товари на куцото магаре, та ги однесе во Градешница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Каленци, Крушевичани, Чанивци, Пештанци, Вепрчанци и други „прекуреканци" останаа испретепани во Дуње да ги ложат бабите со кромид и сол, а дунските сиромаси што немаа да платат, ги собра Мефаил со него да ги тепа во другите мариовски села и со нив да ги плаши тамошните сиромаси.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сигурно Ѓорче ќе ни каже — промрмори Сарафов, иако знаеше дека никаква помош нема да дадат неговите пријатели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Белким нема да умриме уште сега, уште сме млади, — одговори Јован и пак умот му отиде во Катето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа си достоја на клетвата дека без него нема да живее.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ошче поарно. Тогаш и твоите блиски муабети со неа нема да им паднат в очи на другарите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе го нарача Колета уште од саботата навечер и овој даде збор дека утре само нему ќе му свири, па ако сака и самиот Челебија нека слезе да му наредува, нема да го слуша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Не, не! Нема да и остава да робуваат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Селаните се узбунија и вечерта влегоа кај Толета петшеест души, еден поеден, да му стават до знаење, дека нема да го прибираат понатаму.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Белите бечви со црни гајтани, долгата козинава сакма и под неа кусата манлихера; убавите нови јанински опинци наполно одговараа на добро спремен четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Не, Толе. Ти нема да ме дадиш повторно во неговите нокти!..“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И повелаше, пашуваше, попуваше, та дури и владикуваше Толе. Се заинати поп Тодор во Градешница и неќе да го венча сина му на сиромашецот Васил Ватралката оти немал да му плати две лири, една за него, една за владиката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И навистина, една вечер доведе Мисирлијата од Витолишча во четата на Толета еден „четник".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го најде Петрета во колибата на Костевци, навистина со Пацето, кое беше дошло да му донесе на бацка си Петрета алишта за преслекување.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да не ме издадиш пред другарите, а јас сам нема да се издада. Не бери гајле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чешмата вода има, гората засолниште, сигурно нема да бидат забележани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште да ги нападиме и спаиите, авалеџиите, беглиџиите и сите други дерикожи, сигурно нема да не колне народот!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во вршидба време отиде во Битола со десетина селани и на излегувањето сите изнесоа по две три. Раиф ефендија си достоја на зборот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас су овде и владика и патрика, — му нареди Толе и му се опули на Брниклијата, кој веднаш рипна и го грабна попот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тој маж досега на сто пусии паднал, ама ниедна го нема задржано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И немаше да морам, како сега, на продавачот на печени пченки на кејот да му објаснувам дека е срамота при толку ѓубре корпите за отпадоци да се празни.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Лозарот од Неготино, испечен од тиквешкото сонце, избрчкан од мислата како да врзи крај со крај во месецот и веќе подгрбавен од наведнувањето кон секое грозде, овој лозар од Неготино, значи, никогаш нема да разбере што значат Клиничките патеки што ги воведе власта во лекувањето на обичните луѓе.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И да беше тчно напладне, ќе се сторев Гари Купер, па ќе видеше ти убаво што ќе ти сторев, а и ќе ти ја соберев женската.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не е баш препорачливо да зјапнеш во тукушто избањатите божици, особено ако лижеш сладолед баш кога врви нивната гиздавост.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Си платил цел, а ќе излижеш одвај половина сладолед а на тукушто избањатите божици секако нема да ве видат, инаку барем ќе ви се изнасмееја на сладоледните капаници.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се разбира, и денеска е понеделник на морскиот брег пред куќата на Маркес во Картагена де Индиас, и денеска две петлиња се перчат и му плачат мајче на Хозе Буендија башка и се занесуваат дека петлињата што ќе се најдат на морскиот брег кога тогаш ќе станат галеби, гиздави и отмени, кои во даден момент нема да ја пропуштат приликата да му се посерат на немиената глава на Хозе Буендија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ако си малку од малку среќлија, ќе се сликаш со некоја Викуња и на сликата нема да личиш на суров ловџија што си го истура бесот врз недолжни животинчиња.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Со Fallen Warrior (1970), тој ги карикира ставовите на ликовите на Мур (Henry Moore), ракувајќи со пародијата како со оружје кое ќе го употреби против скулптурата, а нема да ги поштеди ниту пријателите, како на пример Ричард Лонг (Richard Long). Маргина 34 29

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој е оддалечен од централното подрачје на градот - од најблиската железничка станица се пешачи петнаесетина минути, а влезницата чини 17,5 долари; на просечниот Јапонец, кој во уметнички музеј оди еднаш на две години, МОТ веројатно нема да му се види ни доволно евтин, ни доволно убедлив. 140 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Како и кога станува збор за други потраги, нема да нѐ изненади ако оваа покрај својата цел произведе и некои изненадувачки нешта.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Дилерот со уметнички дела, Hidenori Ota, вели дека неговите млади клиенти „немаше да знаат дека овде се сместени делата на Warhol и Hockney, ако немаше контроверзија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Доколку не беше усраниот провајдер да ми го исклучи нетот, немаше да сфатам дека и јас спаѓам во групата на интернет џанкери.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ќе рмбаш ко коњ и бел ден нема да видиш , а парите ќе ги трошиш коа ќе идеш у пензија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Никаква информација ни за Душко млекарот, ни за инцидентот, ни за Цеца ни за пичке материне нема да го подобри вашиот живот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тие мрчале надолго и широко ќе ви продаваат морал, а доколку тоа не би го правеле и би ги пуштиле на пазар да продаваат компир сигурно нема да продадат ниту 2 кила, но затоа доколку ги оставите пред МТВ би биле успешни проститутки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Единствено што се надевам е дека нема да дојде денот кога луѓето ќе престанат да зборат и наместо говор ќе ги користат само рацете на тастатура кои ќе станат извежбани како на секретарката у суд, а пола Македонија да носи тегли наочари тројка од што ќе си ги истера очите пред своето Пи-Си.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ако да бех знала, чедо, че зло ште го најдит, него немаше да пуштам, в тој ден клетиј, черниј.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Не ште пишеше перо ми с крваво мастило, немаше да ви опишам наше тешко време!

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Се упатува кон вратата, иако знае дека нема да успее да ја отвори. Едноставно, цариник во главата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

И токму тоа е тематизираниот „дигитален изглед“: сите уметнички облици ќе станат, преку дигитализацијата, егзактни научни дисциплини и така нема да можеме повеќе да ги разликуваме од науката. 114 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

До честа и до пријателството... А колку за пари?... Еве, нема да остане поназад од нив...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За прошетки и забава избираше места и друштва каде сигурно знаеше дека нема да ја сретне.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да му предложеше таа мома од секоја друга куќа можеше да поверува дека нема да му откажат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од карање нема да ти се урне бисерот!... - Го советуваше башмајсторот Аргир.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Нема белки да ја пишевме „Карабуниште”? Тоа таму не само што нема да го разбереа, туку и тешко ќе го префлеа преку јазикот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не се дотеруваше како другите негови домски другари - да спие со врзана коса, да црта ќумурни мустаќи, да пушта долги нокти на малиот прст - зашто однапред знаеше дека со ништо нема да го подобри својот физички изглед, за евентуално да го сврти вниманието на некоја од оние девојки што живееја како нив во државната установа на милосрдието и дарежливоста, само преку ѕид.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Треба да ја погодиш мушичката, - му објаснуваше Фоте, одбирајќи ги пред да ги закачи на јадицата. - Инаку нема да загризе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Нема да го пржам, ќе го печам, и тоа на трска.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Нема да биде бадијала. Откако ќе ја подготвам монодрамата, ќе барам средства од Министерството, па макар и пред комисија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не беше израдувана од дињчето, веројатно немаше да биде ни од цвеќето, ќе ѝ се ококореа очите само со мирисот на кафето. - Види што донесов - дигна едно рипче за опавче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Макар што кабинетот му беше во подрумот на поликлиниката, тој бавно но сигурно се искачуваше по излижаните скалила на хиерархијата во зградата на струката - од асистент до предавач, без амбиции да го замени пензионираниот шеф на катедрата и раководител на клиниката, за што и така немаше да наиде на поддршка ни кај колегите ни пошироко.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Уште повеќе, кога разумот - кој е универзален - ќе надвладее, ќе има помалку војни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Двете подрачја на дискурсот се јасно раздвоени едно од друго.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, модернистите исто така се надеваат дека нивните нови теории, да го цитираме Хјум, “нема да бидат инфериорни во поглед на извесноста и ќе бидат многу посупериорни во поглед на корисноста од кое и да е друго човечко сфаќање”.8

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Цицај, батко ти Бојан нема да те остави гладна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И кога да видиш, тие граѓаните што решиле да дојдат тука, нема да згрешат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Важно, Стрела е жива и знае дека во никој случај, дури и по цена на сопствениот живот, нема да ја прати во челустите на волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Оние платна веќе нема да ги распнувате! - рече дедо Димо. - Ќе уредиме спиење во плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Натпреварот за најдебела Американка нема да биде толкуван како карневалски бунт на грдото тело против убавото, или барем како негова логична спротивност, туку попрво ќе биде налик на административно допуштање на демократската Америка на постоењето на алтернатива, варијанта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Поради тоа е јасно дека под дејство на дрога ниту уметникот како креатор, ниту реципиентот како сведок на креацијата нема да можат на целосен начин да ја сфатат убавината на архитектонското дело или музичката симфонија како збирен израз на поединечни запазувања, хармониски созвучја, акорди, златен пресек и.т.н.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сѐ она што нема да се случи, по примерот на притоките на ветерот, некаде ќе исчезне.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но срната нема да се огледа во реката црвена на молњата.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Штом сенките некој ни ги отме Зарем нема да станеме глуварче (најпослушно дете на тишината)* што најдробен ветрец го соголува?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Едноставно, потсвеста е таа што доживотно ќе ја прогонува личноста на поетот и ќе го возобновува архетипот, но никогаш, и покрај огромните напори, авторот нема да успее најпрецизно автентично да го репродуцира (за среќа!) туку осознавајќи го ќе го надградува со својата филозовска порака и имагинација.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Несвесно за својата спекулативна моќ низ времето, тоа го размножува првичниот визуелен, колористичен или звучен архетип во безброј нови заменки но никогаш тоа битие во животот, по силана сè, нема да успее да се ослободи од маѓепсното дејство на неговиот прв оган, прво оро, на неговиот прв збор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Се разбира, нема да се откаже ни од бонбончето, зашто уште поубаво е да слушаш приказна и да си лишкаш бонбонче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Митко и Сашо се сами дома. Мајка им е излезена и нема да се врати до вечерта.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не, нема да оди! - Оф, мамо! Страшно ме боли главата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Чекај, чедо, не брзај, земи збогум со сестра ти, таа нема да дојде со нас, не чини да ја затвораме куќава сама.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кулачки и малограѓански работи нема да има.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Така невер ова село нема да стигне до супермаркет...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Оргијата инаку нема да ни успее. И таму ќе се расоблечеме. Голи, како од мајка родени.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На Брчалото секој месец, некое време околу половината на месецот, поштарот му носеше по еден долгнавест жолтеникав плик после, така што тие дена одеше в град и по најмалку неколку денови го немаше да се врати.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И ни вели тој на сите како што бевме собрани во училиштето: кучиња повеќе во селото наше нема да има! До едно мора да бидат поштомени.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И нема да дозволам, еве, на зборот си стојам, смртник да пречи од сега“.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Пред тебе клетва ќе ветам; Албанецот нема да згазне на зборот и лага не ќе е клетвата света"!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

На рацете нема да залулам внуче, а ете, каде ме остави, каде?!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Нема да личи на бол непреболен.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Никогаш нема да разбере никој, какво е тоа чудо што слухот за човечност за миг го умира, релативна е само глупоста на мигот и стихот кој таа сага за неповрат ја опишува.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

А вечерта, на срецелото, со главите на другите домаќинства, по долги меѓусебни разговори и откако врз основа на долгогодишни искуства ќе ги утврдеа временските прилики, сигурно дека и ова лето нема да ги изненади со невреме, ја прогласуваа жетвата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Каде, кај кого во Прилеп, не му кажуваа, но отворено му се заканија дека ако одбие да ја изврши заповедта, не само што ќе го затворат веднаш, туку овој пат нема да го пуштат жив да излезе од затвор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ни Јауз бег нема да сака да премине Руса кај нас, односно кај Муслиовци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тиа немало да се плаќаат како досега во стока, туку во пари, потребни за да се купат некои работи за војската кои ги немало тука, во царството, туку ги имало таму некаде, во дуњата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За припомош, само додека ја натоварат бомбата на колата, му доделија двајца копуци, но силни мажи, како него. Алекса Ризески и Дикса и Бориза Енда.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога пропеале трети петли и ко почнало да се разденува а Бошета уште го немало да се врати, стрико Никола сиот се вомјазил да не му се сторило ништо лошо и заедно со стрина Николица и со Атанаса ги разбудиле сите домашни и сите зедно, со запалени вивки и гламни, истрчале на срецело и надале гласови, троа навистински троа од навал, за сите да чујат каква нова несреќа ги снашла и да тргнат да го бараат Бошета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако не оставиме да ги осветат грчки попишта, а ние нема да оставиме, ако писмото во црквата биде наше, а не грчко, ако децата во училиштето не учат наше писмо, а не грчко, ако во општината се служиме со наше писмо и наш јазик, црквата, општината и училиштето ќе бидат наши а не грчки, вели Максим Акиноски и ја зема од скутот тутурката која на краевите и на средината е заврзана со црвена панделка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мусли бег нема да го испушти Јована да премине на чифлигот Јаузоски, припратен е по него како по свој, го научи турско писмо, го изучи да свири ут и го изучи да го толкува Коранот и му има повеќе доверба од на синовите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогај морен нема да шепнам за спомен со засипнат глас, а бурно, ех, бурно ќе викнам: ете нѐ братко, најсреќни нас!

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ги гледав моите сопатници, во лажно срдечна прегратка со сталинизмот, како ми намигнуваат со јасна порака дека нивниот овдешен однос сигурно нема да има никакво значење на другата страна од границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира дека она, за мешето го поверував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За жал твоето сомнение нема да ѝ помогне на девојката!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност и сега можам да потврдам дека однапред не постоела одредена цел бидејќи не постоел план.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште нешто што можеби ја објаснува суштината на проблемот и го прави беспредметен овој разговор: јас знаев, а и сега знам, дека ништо нема да потврдат дури и евентуалните надворешни сличности или разлики помеѓу нас двајцата, помеѓу мене и Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, тоа јавно никој не го кажуваше но веројатно многумина мислеа дека без нас праведноста немаше да постои!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури не бев ни сигурна што може да значи за мене смртта на Таша.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми пријде, и како да ми се извинува промрмори дека нема да руча туку ќе оди да прилегне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа сегашното и поранешното признание нема да си противречат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа попусто ќе настојуваш да се сетиш на сите поединости што си ги видел бидејќи нема да успееш да си објасниш што се се случувало во тој момент и што се си успеал да различиш и да издвоиш од сината светлина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вистина може да е само тоа дека во моментот кога сум ја видел Јана сум помислил дека би можел да остварам контакт со неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но признај, информацијава многу ќе те изненадеше ако ја слушнеше од некој друг.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не знам дали се сложуваш со мене но јас токму од оваа твоја порака извлеков заклучок дека несреќниците во животот постојано се чувствуваат излажани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку зар немаше да сме уште понесреќни поради големиот број испразнети рамки што ќе ни се нишаа пред тоа зачудено око на споменот?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со таквите крпчиња ни рацете нема да можеш да си ги избришеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислев дека нема да можам да се вклопам во тажниов настан.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш го слушнав поштарот како ѝ вели на мајка ми „Онаа, легнатана, ако стоеше немаше да ни се причинува толку голема“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нема и да оспорат ништо во случај да не постојат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зарем немав право? Ако не постоеше тој црн знак верувам дека немаше да бидат спомнати планинските беспаќа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А јас, лековерниот, и тоа на политички собир, презентирав цела една теоретска расправа за тоа дека праведноста не ја измисливме ние.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А таму јасно и нагласено стои дека минатата вечер изјавив оти ќерката на Ѓурчин ја имам видено повеќепати и дека единствената намера што сум можел да ја имам при тие случајни средби веројатно била желбата да ги откријам сличностите помеѓу нас двајцата: помеѓу неа и мене, се разбира, во колку постои.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако бев задоцнил само за неколку секунди, или ако срнчето истрчаше пред првите удари на Орде, сега не ќе лежеше мртво пред моиве нозе, а јас немаше да се чувствувам толку тажен.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ох, не, тие немаат ништо против ако излеземе надвор. Никој нема да ни замери.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Па дури и да немаше ништо повеќе од она што го виде тој - и сѐ додека е жива тој нема да може да се сеќава на тој момент без болка; болка која ќе му го кине срцето - сепак она што го виде беше многу повеќе од она што воопшто можеше да прифати, да опрости или да заборави.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мачорот повторно испушти тажно мјаукање, полно со чудење што доаѓаше од некоја забавена лутина, што избиваше длабоко од него, каде што припитомувањето сѐ уште не беше допрело, а можеби ни по милион години нема да допре дотаму.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Проблемот на националниот идентитет во Источна Европа е длабок и нема да биде решен во блиска иднина.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На тоа вие веќе ништо нема да кажете, само ќе го погледнете Сухов со вџашеност во очите. 68 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Нема Луцијо, никогаш веќе нема да дојдам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Да си одиме по пругата“, рече Земанек и јас знаев зошто вели така: во таа општа дезориентираност во тој широк простор, во таа светлина што гаснеше, единствена сигурност да не се изгубиме нудеше пругата; таа водеше некаде, водеше на конкретно место, и гарантираше дека ако се оди по неа, нема да се скршне од вистинскиот пат; мостот нѐ воведуваше право во тунелот, тунелот што изгледаше како да ќе нѐ шмукне, како да ќе нѐ голтне, како да ќе нѐ спроведе на саканото место.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти кажано е: непријателот твој најдобар лекар е на мааните твои, оти подобро ги гледа од пријателот, кој од учтивост или ласкање никогаш отворено нема да ти ги изглаголи!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А најтајното место во ова царство е одајата со три печати, оти во неа сигурно никој нема да влезе, за да не го навлече проклетството врз себе“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Им заповедав да копаат на тоа место. И реков: „Влезете и копајте во водата, и не бојте се, оти нема да се исподавите како глувци.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Господине, директоре, ве преколнувам да ми ја вратите песнарката; јас ништо друго освен таа песнарка нема да понесам од овие четири години овде“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одев и сакав да одминам, оти знаев дека Лествичникот не е таму, дека блудничи со девојката во источната одаја на гревот, кога одеднаш ми падна на ум нешто: можеби чашата на Соломон, изворникот изгубен на сите неволји и записи чудни, се наоѓа токму во неговата одаја, на место сосема видно, незаклучено, оти таму законот нема да ја бара, туку на место скришно и недостапно за виделото човеково?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот нема да биде задоволен кога ќе види дека клуч за страшното пророштво воопшто нема.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И нема да се посомнева!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Познато беше тоа уште од времето на нацизмот; фолклорот во тој случај се претвори во политички обред на фетишизација на тестисите на Големиот Предок, чија една можна инкарнација станува Големиот Диктатор; мислам дека и немаше да ме разбере, оти Луција не беше интелектуално неограничена, иако беше многу работлива и чувствителна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако се знае во царството наше за одајата кобна (за која голтка знаење ви преподадов веќе, о жедни), со ин и неразјаснет запис, и откако таа одаја и записот се поврзуваат со проклетството кое го било царството и најдобрите колена во родот негов, се знае: додека не се разбере што говори записот, каква ука дава, нема да има мир и спокојство, и проклетството ќе виси над градот и царството наше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ти никогаш нема да сфатиш“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му го познавав добро табиетот, и знаев дека нема да се откаже; во еден миг, веќе зажалив што повторно се сретнав со него, и реков: „Добро. Но само четврт час“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи, Луција му ја дала песнарката откако ја понижив; тоа можеби значеше дека Луција немаше да им ја даде, доколку јас не го сторев она што го сторив на кејот, и дека таа им ја дала сега затоа што ме сака, односно затоа што ме мрази, а ме мрази затоа што јас не ѝ дозволив да ме сака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кој нема да сочувствува со нејзината болка, со нејзината вџашена неверба во свирепоста и неблагодарноста на ќерка ѝ?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, им нуди и збеснатата мајка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Платено е, газда? Не? Јас плаќам...

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

И нема да одиме на маневарка!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Немам разбирање за нивната самобендисаност и нема да го имам...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако ги немате тие документи, за жал, нема да можете да влезете во Албанија. Такви се нашите правила. Простете.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога стигнавме пред куќи, соседот навали уво до моето уво и тивко ми шепна: - Ами сега шом се зак’лнаме дека нема да зборваме по наши, ка ќе се разбериме со жените?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- А има ли некој стар тука во Перењас... - Постар од мене нема да најдеш.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Весникот „Елефтеротипија“, на 7 јули 1959 година вака напиша: „Во селото Каридја,16 во околијата Птолемаида, во дворот на основното училиште се собраа сите жители од селото и откако се одржа свечената богослужба, тие дадоа заклетва дека во иднина нема да зборуваат на словенски дијалект и тоа во секое место и во секое време.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Се разбира дека турско, ама нема да биде вистински турско.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Е, шо велите, шо ќе прајме со името? Ќе го дајте? - А вие? – го прашувам. - Не, ние нема да го дајме. Име не се дава. И вие да не го дајте.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Туа – мешајќи го костурскиот говор со македонскиот литературен јазик - од купчето оддели неколку исечоци од весници – пиши како ние тој ден дадовме заклетва дека нема да си го зборуваме нашиот јазик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

40 Да мислеа тие, кои не поведоа, сигурно ќе немаше да стигнеме до болниците во Корча, во Елбасан, да ги слушаме лелеците на мајките кога поминувавме низ Прењес, немаше да стигнеме до Бурели и во далечни туѓи поднебја...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во бројот од 11 август 1959 година атинскиот весник „Катимерини“ вака напиша: „Во селото Атрапос18, Леринско, се одржа свеченост на која жителите од селото се заколнаа дека во иднина веќе нема да зборуваат на нивниот словенски дијалект.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немаше да ни биде криво ако нашите овци и кози и говеда би завршиле во партизанските казани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ништо во градот нема да се вика по тебе, а и подобро замисли ти се погоди депонија, или улица што не води никаде.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Односите биле такви што за секого било јасно дека потоците крв на нашиот народ нема да трогнат никоја од големите сили никоја од нив нема да застане цврсто на негова страна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ако таква интерпелација биде поднесена, рекол тој, „мојот одговор нема да биде тежок“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Постепено таа станала свесна дека нема да бидат никогаш среќни со мажот поради таа страшна вистина, колку и да се сакаат.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

За тоа не сакав да ја прашам ни тетка Рајна, зашто знаев дека таа нема да ми дозволи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Кога би му кажала така, знаеше дека нејзиниот маж нема да ја остави да го стори тоа, да ја оствари таа своја намера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И Ели нема да сака ни да чуе да оди со неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Си мислев често, кога ќе пораснам голема нема да дозволам што било да ѝ недостасува во сите години што доаѓаат...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ти знаеш дека татко ти е сталожен, сериозен човек и нема да брза со која било да се ожени.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Едно стануваше јасно и посигурно од сѐ - мама веќе никогаш нема да се врати.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Другата мајка, ако се реши татко ти пак да се ожени, како таа што ве родила нема да може да стане, но може пак да биде многу добра и да ја засакате, зашто ќе ве гледа, ќе ве подига во добри луѓе.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Оваа прва Нова година по земјотресот знаев дека скоро никаде нема да се пречекува во градот така како други години.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Тето, немој да се замеруваш со тато за Ели, нема да ја пушти.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Лекарите установиле дека таа млада жена нема да може никогаш да роди дете.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но Далтон никогаш нема да фати волку голема риба.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Првиот пат кога преминаа преку реката, ⥊ беше страв.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И на нашите највисоки државни тужители, ниту на кое и да е друго јавно или приватно лице тоа нема да им биде возможно или дозволено, кога и да е или во каква и да е прилика тоа да се спомнува, обвинува или прогонува на кој и да е суд или судска власт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Далтон мораше да ја грабне за рака.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

По години, до неа ќе стигне писмо, но тоа нема да биде чеканото љубовно писмо, туку известување од власта за социјална помош, доколку по својата смрт го остави на општината одајчето во кое живее.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вие нема да го колете, туку со пушка треба да му пресудам јас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сето тоа овде нема да трае долго.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Љубовта на мајката кон детето е љубов кон еден дел од самата себе. Една форма на самовљубеност.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На почетокот од септември десната нога на мајка ја зафати гангрена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сакате сега да ја видите Клара?,“ ме праша доктор Гете, кога влегов во неговата канцеларија во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога нема да го гледа така, ќе го осуди на смрт.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во нејзината беспомошност ја препознавав беспомошноста на моето детство и мојата младост, и секој мој непријателски збор или постапка кон тоа суштество кое бавно умираше немаше да биде одмазда, туку изживување врз себе, врз мојот спомен за девојчето, за девојката и за младата жена која бев некогаш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но овој пат таа нема да има други цели, туку преку добиената културна автономија за Македонија да ја јакне македонската индивидуалност, преку создавање македонски културно-просветни установи на македонски јазик и создавање македонска самостојна црква на чело со македонски патријарх.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нема сомнение дека тука нема да биде така лесно окупационите власти да се ориентираат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но бугарското русофилство беше со сметка и не беше трајно, значи, и руската политика немаше да се измени конечно штом не се знаеше до колку е искрена и трајна бугарската надворешна политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

После, сите, од Македонците се готови да направат отстапки од своја страна за обединувањето во едно национално цело, но ни еден од следбениците на трите национални пропаганди нема да ја изневери својата пропаганда за да капитулира пред друга.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Може да биде сосем спротивното на тоа што го реков јас погоре за комитетите, т. е. тие се готови да ѝ дадат на Европа секакви гаранции Македонија да не се соедини со Бугарија, но тие никојпат не ќе се согласат да се упразни во Македонија бугарскиот јазик и бугарското име во полза на централното македонско наречје и името „Македонец”, со други зборови, тоа што го реков јас дека имало само еден чекор од таа положба што Македонците и македонските комитети по македонското прашање се држат кон Бугарија, па до полното отцепување на Македонија и Македонците од бугарските национални интереси, не е право, зашто не еден чекор, ами цела пропаст го одделува едното од другото, и комитетите ќе покажат најсилно спротивставување на новото течење; 2) ако се допушти оти комитетите никојпат нема да се согласат со упразнувањето на бугарското име и јазик од Македонија, а заедно со нив против новото течење ќе биде и целата македонска интелигенција со бугарско образование, тогаш од каде ќе црпи сила за себе новото течење?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште во времено на февруарското руско официјално соопштение беше јасно оти Европа никојпат нема да ги задоволи во полна степен барањата на комитетот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарите можеби ќе речат оти новата словенска народност со свој литературен јазик ќе биде пак бугарска, само со друго име. 138 Ние Македонците, се разбира, нема да имаме ништо не само против Бугарите ако нѐ признаат нас за Бугари, но и против Србо-Хрватите, ако последниве не признаваат нас за чисти Срби или Хрвати.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарија и да водеше „самостојна” и „национална” политика, т.е. да беше орудие на Тројниот сојуз против Русија, пак немаше да направи нешто, зашто сега ги нема тие натегнати односи помеѓу нив што беа при Стамболова.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

105. Сарафов, Радев, Јанков уверуваа оти тие се борат со девизата „Македонија за Македонците”, за сите Македонци без разлика, и оти никогаш Македонија нема да се соедини со Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе го викнат Петар – нема да се оѕве Иван, Лазар, Велика и други.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најпосле, за зачувувањето на националната целост меѓу Бугарија и Македонија првата нема да се согласи за општ литературен јазик на Македонците и Бугарите да се избере македонското централно наречје наместо источнобугарското.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Спасот никојпат нема да ни дојде од пропагандите, зашто ако е денеска едната посилна – утре ќе стане и другата таква, а првата ќе ослабне.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но јасно е оти такво замешување нема да дојде.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со други зборови, ние пред Турците се кажувавме така како што нема да се налути агата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пак и да има место, нема да му го дадат на еден што свршил во Србија, туку на еден свој кандидат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако е така, зар можеме да се чудиме на поведението на Руската влада по македонското прашање и на нејзината изјава оти Русија нема да му помогне на комитетот да се создаде “Бугарска Македонија”?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Попладнево, Реа не можеше да издржи: - Да знаев дека повторно ќе ми зборуваш за него, немаше да дојдам!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Чувствува, нема да остари. Го замислува своето плотно, бело тело без брчки, без кал, без шевови.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

4. Кога еднаш надвор од природата ќе бидам, јас никогаш В тело од природни нешта нема да се најдам Туку во облик кој златарите грчки го прават Од ковано злато и емајл златен За со нив сонливиот цар да го држат буден; Или на златна гранка ќе им пеам седнат На господата и дамите од Визант За она што минало, минува или доаѓа. (В.Б. Јејтс – „Едрење во Византија“)

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ќе играат само сенките. Но јас веќе нема да бидам таму.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Членовите на британскиот музички состав, „Кошин“, за да настапат на отворањето на музички фестивал во Бања Лука, побарале од организаторот за време ручекот да им се сервира топла супа во која нема да мрда, ама јасно ќе се гледала опашка од вол, а питата што требала да има централно место на трпезата, морала да биде свинска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Адаптирано: Еден од директорите на театрите кај нас, му испраќа билети на првиот човек на партијата која го назначила за директор: „Ви ги испраќам сите билети за премиерата. Ако не дојдете, нема да има премиера“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мажот со цигарата меѓу прстите, онака формално, ги прашува оние кои се уште јадат: - Нема да ви пречи да запалам , нели?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Една турска поговорка, пак, вели: „Кој е роден да биде обесен, нема да се удави в река“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Добро е што не попуштив... И никогаш нема да попуштам...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ете, нема! Нема да ја пуштам! Нека вика Мја-а-а-а-у!“ - се подбиваше Златко со мачката.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ИВАН: Ти многу добро знаеш дека нема да те оставам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И не плаши се, јас... јас нема да бидам далеку, нема... нема... (Нешто тропнува во собата каде што остана Луков.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Никогаш нема да ја заборавам; првин, ноќта како да распукна пред острината на пиринскиот врв, потоа пак сѐ поцрне, за да се искапе, малку потоа, снежниот врв во белината што почна да паѓа низ него, како превез низ снагата од мома.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Таа е скриена таму каде што ти жив никогаш нема да стигнеш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А долу, под нас, црнееја долините. Ми се стори дека никогаш, таму долу, нема да се раздени...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мене тоа, откако ќе го прочитам, сосема нема да ме интересира.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Одбери таква задача од која никој од нас нема да се врати жив.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Се наведнува и го влече кон собата, по пат го удира со нозете онесвестениот Фезлиев.) Нема да се спасиш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: Ќе ми платите за сѐ. Нема да умрам додека не ве истребам до последниот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Токму ја испратив по скалите. Отиде в град и рече дека нема да се врати сѐ до вечера.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И птиците не се делат од своето јато Кога газиш, погледни , ќе се осакатиш од тло со трње животот е полн со веројатности Остануваш, ко изгубено кутре сред густа шума Лавови бездушни ќе те распарчат и нема да пуштеш ни солза...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„Сега децата ќе јадат млака лубеница и нема да им се бендиса!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мислам со тоа дека нема да има контрола на раѓањето, а во интерес на нашата кауза.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако имаш забрана, повторно можеш да измислиш обврски од типот дополнителни часови по некој предмет и ревносно да ги посетуваш, па кога еднаш нема да излезеш, дури и мајка ти, која ти води евиденција на движење со минутажа, да те потсети дека ќе пропуштиш важно предавање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За породувањето Ако гледаш на филм како се раѓа дете, нема да посакаш ни да се „онадиш“ со некого, па да заносиш, а не па да сакаш да раѓаш... не дај Боже!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас знам дека и денес, кога во недела на причест нема да се појави некое дете, кое одамна има свои деца, мора да каже зошто отсуствува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не за друго, туку дека таков редок примерок не прошетал пред нив, а тие треба да полагаат на него и на неговите долги, тенки и дебели кои, ако не куртулат, нема да бидат ни за кукурек.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И така, тргнува да весла, без платно, научена дека љубовта нема ама баш никаква врска со гужвањето чаршави, па сама веќе си ги одвоила тие две категории исто како и „појаките“ и олеснета со сознанието дека на наткасната никој нема да ѝ остави банкнота (е тоа е понижувачки!), без прибор за лов и риболов, се фали јавно со уловот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Докторе, јас често патувам и се плашам дека срцето нема да може да го издржи напорот“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А вага никој нема да извага.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не се сомневам дека ќе бидам слушана на радио „Ласер“ или гледана во моето шоу за обични луѓе со необични проблеми ама, за секој случај емисиите ќе бидат снимени и, кога телефоните нема да заѕвонат во контактниот дел, тогаш, како сите други, ќе речам: „Драги мои, гледаноста е сензационална,линиите се блокирани од јавувања.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, една средба од час и долги 6 месеци и, кога ги раздени, тој немаше со што да се пофали кај другарите уз ж’та зашто се зарече дека нема да се приближи до шишето никогаш повеќе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само, се плашам дека нема да ме пуштат од овде, па би те молел да запишеш сѐ што ќе ти кажам и еден ден да го објавиш и да побараш правда за мене“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Единствено треба да положиш кај нејзините другарки зашто тие ќе ти ја дадат или нема да ти ја дадат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, нема да биде наведено дека во ходникот треба да направиш плакар од ѕид до ѕид, само за чевли, патики, штикли и чорапи внатре во секој чевел, заборавени, се разбира, и смрдливи, се разбира уште повеќе; и табла со шајки за сите комплети клучеви закачени заедно со „амбрелите“, и секогаш фали твојот клуч, нели?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако не се средам, нема да го доведам до заблуда дека сум помлада од што сум.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нема да можеш да општиш со младата по дома, туку само во кола на некој запуштен паркинг зашто секогаш едно ќе биде со температура, па ќе биде дома, или сите ќе бидат здрави, ама барем две ќе бидат тажни дека им фали оној другиот родител што не е дел од ова, закрпеново семејство.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ај, ќе се воздржам и ништо нема да речам, ама, ме стаса до вратата, да ме доисплаши: „Невесто! За Свети Никола дома да си седиш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Какви чувства ќе се разбудат во тебе кога твоите „ангелари“ со развеани коси долги ќе поминат покрај клупата во градскиот парк, а ти, покриен со стари весници, ќе им се израдуваш на убавината, младоста и среќата... и нема да ги препознаеш, а ни тие тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И така, ја одбив љубезната промоција на готвени јадења, супи, чорби и месено... зашто, ако некој треба да си оди од дома и да ме напушти, последните зборови сигурно нема да му бидат: „Да си ибеш векот, стварно убаво готвиш“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Или - нема да го носиш ова „сукњиче“!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нема да има потреба од ништо, бидејќи смртта заменува сѐ.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Нема веќе да има потреба од: разумни одлуки, исплатливи инвестиции, детални објаснувања, големи планови ни од автомобил, оти нема да има кај да се оди, ни од часовник затоа што времето ќе престане.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Реков ја уште на Конгресот дека нема да арно да испадне. Нејсе...

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Нему попуштени му беа само нервите. Друго и немаше да понуди во општото ценкање.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Е, будала овде нема да најдеш“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Иван Иванович е премногу љубопитен. Боже сочувај, ако започнеш нешто да му раскажуваш и нема да довршиш!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ах, каква мрскост! Но сепак, јас се радувам; вие нема да ми верувате Клиневичу, нема да поверувате какво отсуство на живот и остроумност имаме овде!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Треба задолжително со будала и со една темна рака”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Иван Иванович си ја бричи брадата два пати неделно; Иван Никифорович, еднаш. 138 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, сепак, душевниот немир ѝ навестуваше дека видувањето можеби и нема да се оствари.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Свадба нема да има! - викна колку што ја држи гласот, - заради сервираната лага и подметнатото кукавичјо јајце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Леле, леле! Што ли уште нема да чујам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ма, ти не си нормална! Ако земам уште еден кредит нема да имаме за јадење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Нема да поверуваш Јана, сега сум многу блиску до нашиот крај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мислам дека нема да стасаме до таму, нема да чекаме толку... Бригадирон Језекил, мислеше сега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мечката, што го имаше речиси преполовена просторот меѓу нив, се исправи пак и вресна толку ужасно и превивајќи се, што тој прво помисли дека таа уште еднаш нема да биде во состојба да ја пронајде посоката кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И само уште да ги исфрла по него сите преостанати зрна во својата пушка, однапред сигурен дека со нив повеќе нема да може ни да го достаса, а не пак нешто да му стори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да беше со мене барем уште еден човек, додека оној се чиктиса право кон мене, и кога сакаше да ме разнесе со своите секачи, сандакон сега немаше да ни биде празен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нема да најдеш ни крвав снег, зошто оние најгладните и најслабите од суриите и него го јадат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе го имаш пак само доколку си останал без тоа негде блиску, за да можеш да се повратиш; но ако си одел без тоа толку долго, за веќе да си имал време да ја свртиш браздата на твојот живот во сосема друга насока по која што те повела таа твоја загубена рамнотежа, тогаш повеќе ни еднаш нема да бидеш во состојба да го побараш и да го најдеш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти за тоа нема да имаш срце ни по уште толку денови гладување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ кај тебе е згодно и ти си еден таков самјак, каков што јас веќе ниеднаш повеќе нема да сретнам; кај тебе е сѐ згодно, но ти би требало да сториш така.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти ќе речеш дека нема да можеме да издржиме, му зборуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И да замолчат, ако немаат да кажат нешто друго, како што им се вели на децата. Премолчете, едвај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секогаш се случуваше така, снегот да преврне а после или да заплисне југовината со својата блага бура, што ќе слисти барем една дебела половина од наврнатиот снег, што ќе размекне, ќе спитоми, ќе одврзе, а ќе му даде и нему доста вода за да си ги сврши сите работи, за кои беше дојден; или пак ќе дојде една од оние ведрини, ќе се изостри една таква при која сонцето ни во најцрвеното и најослепувачки огреаното пладне нема да биде во состојба да му излишти ниту една капка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кон таму сега повеќе нема да може да заскита ниедна твоја мисла, макар и да пцовисаш од глад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само не вака. Не вака, со овој свој гостин, што трепереше онака исплашено првата вечер, а после што ти даде можност да ги споделиш со него сите оние свои најоптегнати безгласности на твојата самота, сигурно дека нема да можеш, човече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но само тој знае дека не е потребно тоа, дека нема да дојде до тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ајде да се качиме горе, утре е пазарен ден, движење, врева, бркотници и со динамит да пробиваме никој нема да нѐ чуе. Целиот ден ќе го употребиме околу цевката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И се кријат сега, долу, него го држат при мевот. Не, тоа нема да го дозволи тој.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Очекуваше. Во него се роеја очајнички мисли. Нема да им се даде в раце.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Од тоа сепак ќе имаат корист, така, нема да им ги закачи тешките вериги.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Драги мој атентаторе, нема да те пуштам. Потребен си ми.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Што ќе помисли Киркор за него кога навистина тој нема да појде и не појде денес да си го плати костумот со штедрата рака на богат расипник.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо прави неколку брзи чекори. Сега ништо нема да го запре.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не, тоа нема да ви дозволам да го сторите! Не! Не!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Злобниците велат дека ова беше начин да се бркаат женски и дека ако некои момци не се истетовирале, никогаш немало да успеат да се оженат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Е, господ да ти даде многу здравје, му велам јас на Мисајлета Ковачот оти ова добро нема да ти го заборавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ноќ е. Нема да ме познаат моите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А човек нема да му ископа гропче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И во влечењето да се сопнеш, да паднеш, мајката пак ќе рече: мене да ме нема, чедо, оти да не бев јас, немаше да паднеш и да се удриш, ќе рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако бидете мирни и дење, како кога спиете ноќе, нема да има колење.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добро е што врне, вели Гоше Љубин, барем цевките нема да ни се усвитат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јагнињата на ноктите носат среќа, велам, сигурно Германците нема да го искачат топот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и Јон нема да ти го заборави, му велам, оти ти го врати откај мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема да се чепатам пред Јона, а ваму не се трае. Мислиш ти се кинат цревата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некоја радост ме поткрева над земјата и ништо нема да ми запне, да ме препне. Сѐ е рамно, полно и недогледно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Јоше ќе гледал и ќе плачел над дупката, како над рана што никогаш нема да заздравее, Така - еднаш, двапати, така - трипати, четири и Јоше Свирачот избегал од кај татка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се изукаат и ќе се опулат нагоре дали иде ручекот и до кај дошло сонцето. И јас што ќе правам, нема да се тепам, си го терам редот пред себе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ако ми дојдеш уште еднаш... - Нема да доаѓам, ја прекинал Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе ми платиш за ова. Смеа, тивка и одмаздничка: - Кучка сум, затоа апам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Предвечер ќе се спушти под Малиот мост на Сена и не ќе се чуди што од очите нема да исцеди ни една солза.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На старицата ѝ паѓа тешко разделбата со внукот и затоа го држи со ковчестите прсти за тврдата дланка и прикажува, малку побрзо отколку обично, како да се плаши дека нема да ги доискаже сите свои мисли што ја исполнуваат незината осаменост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тие од тоа раснат и кога ќе пораснат, нема да плачат веќе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И се заколнав: во мавтањето нека ми одлетаат рацете од рамо, но стихови веќе нема да пишувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Август нема да биде заборавен, оној Август од Виена луѓето долго ќе го памтат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

За тоа нема да се мешам и да им наредувам која.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А пак на улица да лежи, нема да ја оставам!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Вие можете сто пати да си дадете збор не еднаш, и пак ништо од тоа нема да биде. Јас кога ќе дам, тога.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А и политикант: нема да се размножуваат гркоманите! (ја чука по коленото) Разбираш ли?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Девери мои, рекла таа, не заради мене, туку заради мртвиот ви брат, помислете на чедото мое и не оставајте да умре од глад.