носи (гл.) - со (предл.)

Потоа од другиот џеб извади едно друго шамивче, врзано во јазол, па рече: - Еве, да видиш, ова се чешниња од лук, ја секогаш ги носам со себе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чанга, откако брзо се описмени, носеше со себе еден жолт бележник во кој постојано нешто бележеше, допишуваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се наведна крај себе и од покрај столот крена една најлон ќеса со хартии, која ја носеше со себе уште кога дојде.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го сакаше зашто ним им ја оставаше радоста, додека грижите и осаменоста ги носеше со себе во кројачкиот дуќан, ја разбираше секогаш, а ја прекоруваше само со поглед, го сакаше зашто сакаше за сѐ да разговара со неа, го сакаше зашто го гледаше колку му недостасува мајка ѝ, а при тоа го гледаше како ги задушува емоциите кои излегуваа само во вид на повремени, несвесни воздишки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во Париз, на пример, се смета навредливо и многу просто ако загледаш некоја жена или ѝ дофрлиш некакви непријатни зборови, но на секоја од нив можеш да ѝ се приближиш ако носи со себе кученце и ако тоа го држи в рацете - можеш да го помилуваш, а пак дамата за ваквиот гест ќе те награди со насмевка...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Старите патници не ги збуни прашањето на германските царинарници дали носат со себе ракија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Узото, салатата и виното секогаш се носат со печената риба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А стана тоа вака. Пискулиев си седеше во библиотеката и ги превртуваше бавно оние свои скрипти што секогаш ги носеше со себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој го пригрна разбирањето, сѐ уште недоволно образложено а уште помалку општо признато, дека шахот е уметност, и дека да му служиш, значи да ги доживуваш сите оние наслади, но и ломења, што ги носи со себе службата на возбудениот дух.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Каде ќе нѐ носите со детево? ... Зар не ви е грев?... - Кај другите ... Има доста како тебе ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тие целата своја биографија ја носат со себеси и низ неа - исчезнуваат. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Ба, и праќа! Не веруам. И носи со него, пците главата да му а носат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ситната се носи со гајби во рибарницата, која тогаш и се отвора.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Задоволен, носеше со себе преполна чанта со книги и дефтери.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Струеше тоа леко и меко, доаѓајќи од некои далечни западни врвови на Плачковица, носејќи со себе миризби на далечини, на задпланински полиња...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Велот на морализаторството и сензационалистичките прилози по разните медиуми направија информациите за дрогите и ризикот што тие го носат со себе да станат недостапни како за родителите така и за нивните корисници.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Го напуштив Балканот во времето на југословенските братоубиствени војни, но го носев со себе делот од неговите болки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нѐ туркаат и нѐ носат со себе, како да сме зрнца песок, случајно затечени на патот на зазбивтаната вода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што подразбирате под „разговор“? Речникот сугерира некои значења.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Покрај тоа, бидејќи зборовите/ поимите автоматски ги носат со себе нивните опозити,- кои, делумно, делуваат како некој вид автоматски ограничувачи на значење - да го погледнеме парот „разговор/не-разговор“ Разговор: - општествен однос; зборување заедно, неофицијален или фамилијарен говор; вербална размена на идеи или информации.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кусите денови на студенилото носеа со себе сива здодевност.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го носел со себе од студениот север сѐ до топлата Африка.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги отпечати расказите и со Зипото кој иако беше непушач секогаш ја носеше со себе, за пријателите пушачи да не ја прекинуваат сред збор нервозно буричкајќи во ташната и реторички извикувајќи „абе кај ми е упаљачот?“, потпали убав оган.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А може да ги носи со кола, вели, ко тикви што се носат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кога ќе наполниш сѐ, велам, вода ќе носиш со решето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во последните две ноќи и во последните две разденувања, ни месечината ни сонцето не се запирале над толпата и брзале да бидат што подалеку од смртта на лутата крв што селанецот ја носи со себе од оној ден кога како глембаво новороденче ќе се стави на јачмена слама.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Преку ноќ чудовиштето можело да биде онакво какво што тој им го опишал но по ден тоа ќе се исплашело од темните влакнести лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Еј, Спиро“, се сврте кон мене со тил. „Ти си носел со кираџии железо од овој крај. Далеку ли сме од селото на свети Гаврил Лесновски?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Свиткан, со забуцана брада во колениците, ни буден ни мртов, чувствував дека земјата лази под мене, тече и ја носи со себе топлината на луѓето и на огнот. Ако пуштев корен и самиот ќе се движев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бидејќи имаше време на претек, тајно, без знаење на Рада, веќе ги беше купил венчалните прстени кои секогаш ги носеше со себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бремето што Рада го носеше со себе беше преголемо, па реши да ја посети црквата во градот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можат вода да ми носат со оглед на самосвесноста. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Потоа зафатија силни ветрови да дуваат и го спотераа дождот; дуваа од сите страни, дуваа и од височина, се креваа и од земјата, налетуваа во бранови со прескокнување, со бучење, со завивање; ги витлеа короните на дрвјата, носеа со себе откинати гранки, валми сено и лисја и сѐ што можеа да соберат; носеа и сламени покриви од плевните, ги тресеа прозорците на куќите и втеруваа страв и во луѓето и во добитокот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тенка линија И да сакам не можам денот да го носам со недоумица..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Вака стуткан и модар од муграта, не носеше со себе ни страв ни доверба. Како да не беше тој.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе носам со себе само шише вино. Темно како нечиста крв.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ја носев со себе пораката за Лакхдар Брахими.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сефардските Евреи, доселени во оваа маало уште во средниот век, го носеле со себе и во себе јудеошпанскиот или ладино-јазикот, старошпанскиот јазик од времето на Колумбо и Сервантес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кои се книгите на Монтескје што ги носиш со себе?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со хебрејскиот јазик се служеле рабините, додека во домашната употреба ретко бил практикуван.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овие книги, особено втората, најчесто ги цитираше во својот незавршен проект и постојано ги носеше со себе, при сите преселби.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Повремено преку визијата минуваше магла, ја носеше со себе и ослободуваше простор за нова визија: наеднаш Рубина Фаин е широколика и ковчеста идна родилка во ленена кошула; околу неа , под араратските или карпатски или алпски масиви, лежат разбранети златни полиња или пасишта со онаа трева што кај нас, не знам зошто, селаните ја викаат слак; чекори, чекори, ќе стаса ли на историската цел негде кај што, според неа, крвта се измива со крв?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неколку книги. Секогаш, така, носам со себе некои книги.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во папката што ја носев со мене имав и една фотографија од погребот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Пливаш во парите, ја уживаш моќта но образот ти е избербатен беднику неподнослива реа се шири ко кочина од тебе лажлив контаминиран скоту Затни ја таа слаткоречива муцка биди за момент доблесен и признај колку ли гревови носиш со себе додека пред сите изигруваш светец
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Едно утро, нѐ разбуди гласот на радиото, во форма на паун, коешто Татко го донесе уште од Цариград и го носеше со себе при сите преселби.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Податоците што овојпат ги соопштува иако се труди да не ги прикаже како крајно сериозна појава, во иднина, додаде тој, а можеби и во некој близок ден, ќе претставуваат основа за многу посериозни приоди кон проблемите и опасностите што ги носи со себе сѐ уште не расветлената појава што во моите проучувања ја именував како наезда на сенките, истакна професорот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мис Стон го прочитала тој расказ во некој од весниците што ги носела со себе, и бидејќи очигледно била збунета или изненадена од верувањето на Јапонците дека со душата можат да упрауваат и некои други сили покрај Спасителот , побарала и негово мислење по ова прашање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Сполај ти, Пандо, ама ништо нема да носам со мене.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога ја гледам, секогаш ми се чини дека ќе ми се врати синот... а знам дека нема да се врати.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Поттикнати од потребата за поголема безбедност преку користење на физички и институционални граници, како и од 120 Lizabeth Cohen,“From Town Center to Shopping Center: The Reconfiguration of Community Marketplaces in Postwar America,” The American Historical Review 101 (1996): 1059. 121 autonome a.f.r.i.k.a. gruppe, “Communication Guerrillas: Us- ing the Language of Power” in Battling Big Business: countering greenwash, infiltration and other forms of corporate bullying, ed. Eveline Lubbers, (Melbourne: Scribe Publications, 2003), 173. 102 „постојаните обиди за симболизирање на статусот преку забележлива потрошувачка, рекреација и исклучување“122,
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
овие станбени области со ограничен пристап и класната, расната и културната исклучивост која тие ја носат со себе претставуваат директна закана за „поопштите идеи на граѓанска заедница, комшиска поврзаност и заемна поддршка“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Е, тоа пукање уште ми се слуша, си го носам со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо ти го собраа аскерите, а мене ме собраа партизаните за да носам со добитокот... и на плеќи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Осаменоста - товар што го носеше со себе илјадници, милиони години, без да може да се ослободи од него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога си заминувавме дома, милиционерот го посоветува тако ми: од утре, на дедо да му ја напишеме на едно ливче адресата и телефонот, и постојано да ги носи со себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Постои паралела со Кралот Иби на Жари, кој совеста си ја носи со себе... во торбичка.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Брат ми ѝ објасни дека пудриерата ја купил во некоја старинарница, а мајка ми обожава стари предмети, колку постари- толку повеќе ѝ се допаѓаат, а од ова огледалце просто не може да се одвои. Го носи со себе каде и да оди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А и пари не носевме со себе за да свртиме едно кругче со автомобилчињата, па така немаше што да се размислува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ги менува чантите, ако е посвечено облечена, па не ѝ одговара таа што секој ден ја носи на работа, во другата, свечената, го преместува и огледалцето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Право кон езерцата! Таму беше потивко, ама имаше многу љубовни двојки по клупите и во тревата, се прегрнале, се гушкаат, се бакнуваат, а нам ни беше непријатно да им се моткаме наоколу и решивме да ги оставиме на мира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)