ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Мислите дека ја растуривте, но мене ми се чини дека не ќе оди така лесно таа работа како вие што си ја претставувате, — па се обрна кон Перевци: — Другари!

Кој сака, каде сака нека оди, нам местото ни е меѓу нашиот народ.

Одеа така Кире и дедо Димче позади коњите терајќи ги напред, полека со разговор стигнаа до логорот.

Си одел така како што си одел и дошол до една голема река.

Одевме така, не знам колку, оти времето стоеше во таа светлина; брзината беше бесмислен поим во тој пејсаж, во таа атмосфера на гаснење; веќе одевме кон еден од последните свиоци, пред Велес; отприлика беше некаде околу седум или осум часот, и пред нас веќе се појави мостот, а веднаш зад него тунелот; тоа беше класичен железнички мост, со метална конструкција од левата и десната страна, како коридор што веднаш се влеваше во утробата на тунелот, во неговото темно устие; и, во тој момент Земанек зад мене рече: „Гледај“. „Онде, долу“.

Одиш така со нозете една пред друга, како по некоја замислена права линија. Те води низ лавиринтите.

Колку време одеа така не можеа да определат.

Одат така по клавишите, како да си ја втасуваат среќата своја.

— Однесете им ги барем кошулава и чевливе, вели, да не одат така попусто.

— Како ќе одите така, не е до ондека... — Добро де, донеси!

И одиш така, стапка по стапка, одбираш кај можеш да згазиш, бараш здраво место што ќе те додржи.

Влегувам меѓу патерици, се поземам со нив и одам така со куцање.

Одиме така, ама оттаму немаме вести. Ни арно, ни лошо.

Само воени лица, и тоа офицери, одат така исправено и со рамен чекор.

Кога одеше така, задникот повеќе ѝ се истакнуваше, а и се подзатресуваше.

Еда, одам така и збирам, а едно мечиште, еда, ба му ти е мртви, беше нагазило еден мравјалник, еда, се расчекорило мечиштето над мравјалникот и лижи дали лижи.

И одиш така меѓу нив и гледаш дека дождот сите ги прави плачливи.

Им го гледам само тилот, Ама, одејќи така, еден од крајот на редот се сопна и, паѓајќи ме погледна право в очи.

лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,

Одиме така по куќи и исправаме. Влегуваме и во тремот на Дуко Вендија. Дуко наспичува колца и пуфка со цигарата.