Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Одам кај свеска ми. Одам или би одел. Одам да не ја најдам сама или ми рекла дека е сама.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Утрото побрзав да станам. Го замолив рецепционерот да ми го даде пасошот, требаше да одам да ги завршам своите работи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Требаше да одам да побарам кутија цигари, кога Жабе од ќошот му викна на продавачот: „Чане, дај му на Симона едно пиво, нека се олади“. Она „нека се олади“ го нагласи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неговите луѓе, сигурно по негово барање, порачале да одам да работам таму.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не можеш да погледнеш од внатрешната страна. Да одам да му побарам лек?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Да, ве разбирам, наполно, но веќе немав каде да одам да се пожалам ... извинете што ви го одземав времето ... ви благодарам...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога мајка ми кажуваше за татко ми како одел да ги паси овците и козите со празно торбуле мене дури и сега ми се плаче.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ненадејно го напушта Кембриџ и оди да живее сам во Норвешка, во колибата која сам за себе ја изградил.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За кратко време ги наведува Расел и Мур да постапуваат со него како со интелектуално рамен на нив.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ерик одеше да скија на вода со Џерард и дојде на една журка со нас.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А сега одиш да се бориш рамо до рамо со тие твои другари и за тој наивен народ!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Не заборави да земе и некоја пара од Митра, убедувајќи ја дека сега ќе оди да бара место каде ќе се приберат кога ќе побегнат од Полчишта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се раздаде барутот и се расподели народот по планот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Како да не! Ке ода да и го арча златен барут и сачми на Турците, кога можа со него да си отепам десетина лесици", — си префрли преку Становица, оставајќи го својот десетар Ушка да вика во темницата: „Кај вати, Петкоооо!“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се повтори оној ист разговор што го водеше Толе со дедот Волчета Мијов над Орле, со еден исклучок што не му кажа веднаш кој е, ами го матна со друго име и оди да бара некое добитче да купи по овие села.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Го заскокотка доаѓањето на професорите... Ќе оди да се советува со дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Високиот снег значеше само едно олеснување: добитокот не можеше да оди подалеку од потокот, Бојан не мораше да оди да го надгледува и да го собира.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А сега да одиме да си ги видиме децата и да каснеме некое компирче.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ќе дојде татко ти и не ќе има што да вечера. Да оди да купи леб. Па тоа е страшно!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Целото село се сјати да оди да види што чудо се случило.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во тоа време, кога одеа да го собираат владичниот, грчките битолски владици, од страв од ајдути, а и за да го натераат народот да го плати данокот, одеа опкружени со големи тајфи составени од заптии и ѓакони, а Партениј, за оваа пригода, беше се зајакнал уште и со некои свои послушници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оние излезените во полето по работа, се сретнуваа на кладенците, на поилата за добитокот, каде што намерно одеа да киснат `рженица за јажици, на бунарите во бавчите, во колибите по бостаните и итро избегнувајќи да се определат за едната или за другата страна си докажуваа едни на други дека кога-тогаш меѓу скараните ќе дојде до отворено крвопролевање, а оние, што беа останати во селото, редовниците, старите и болните, за неа дознаа од децата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Акиноските, стриковците и братучедите Максимови, кои дотогаш и не ја напуштаа Потковицата, освен во исклучителни случаи, кога одеа да закопаат некого свој во Битола, или кога одеа во Прилеп или во Битола да оженат или да омажат своја челад, преку Прилеп, Битола и Солун,се раштркаа, во Софија, во Цариград, во Русија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ми пријде, и како да ми се извинува промрмори дека нема да руча туку ќе оди да прилегне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Учителката рече сите да одиме да го видиме. А за Весна зборот на учителката е закон над законите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Има една планина на лицето од земјата“, рече Филозофот, „што се вика Папок. Одиме да ја посетиме“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И затоа ќе одам во Рим, Богу да се исповедам оти и јас гледав со очите на нечестивиот и согрешив; оти сум видел нешто што привид е, а привидот е дело на нечестивиот; одам да ја уцврстам вербата своја во Бога, ако веќе не е предоцна“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беа сиромашни: Земанек се трудеше и да работи (покрај училиштето), па често одеше да помага во една кафеана; му даваа по некој денар, а тој беше вреден и со ноќи остануваше на работа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зарем Нечестивиот не е присутен секогаш и секаде а, притоа, ни ора ни копа! Му реков на Стефан да оди да си игра.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Рече дека не сум сакала да одам во училиште затоа што не сум можела да ги научам основните работи; рече дека не умеам ни да разговарам па затоа не одам да играм со девојчињата; рече дека сликањето не е за девојчиња.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Слегуваше Профим со фенер в рака низ брегот и одеше да го бара; да го прибере дома.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

МЕТОДИ: Тогаш, ти дочекај го Ивана и Младичот, а јас одам да го однесам ова... (Мавта со писмото.) ... горе. (Излегува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Еве седнав ја, ај брго оди да си го земеш јунаството, да се обидиме, кој е појунак.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Но вети ми, љубов, дека утре одиме да направиме уште една контрола на пулмологија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Змејко беше во групата деца што заминуваа првопратено, како него, се чувствуваа мажи, имаа по десетина години, одеа да печалат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Оди да налееш, викам зар може и вода да нема. - Ниедно време е, Јоне, вели, кај се оди сега? 242

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се престрашам, ќе одам да го барам, натемаме натема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега што да правиме? Ќе одиме да ја прашаме Маса Ќулумоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе одам да прашам кај Дуковица Вендиоска. Да не ѝ се наоѓа. Викам по Дуковица. Не се одзива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе ископаме заедно, вели Лазор Ночески, јас ќе ти помагам. - И така чини, велам, и одам да го изведам телето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Под селото имаше едни италијански пленици. Кога одевме да работиме ги гледавме како се мачат. 107

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами брзо оди кај Маса Ќулумоска, ми вели Мисајлејца, оди да те крдиса, оти таа од сите работи чепкат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одам да ја прашам Маса Ќулумоска, да барам ум, помош.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои од мажите се исплашиле од многувлакнестата сенка од која кокошките по дрвјата се споулавувале, некои посилни од ужасот на врколачките ноќи пак оделе да шопаат крај оградите или зад нив враќајќи се дома со искокорени очи дури пред изгревите; потоа се нашле двајца или тројца антихристи и го намердале врколакот, го соблекле и со стапови го потерале кон пештерите во кои обработувале камен ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги виде една старичка од својот прозорец и се прекрсти - безработниците одеа да крадат бостан!

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Одеше да се збогува со нив. Нив ги немаше, а тука беа само нивните книги... ***

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Разочарани се затоа што не можат да одат да го гледаат бесењето, ете во што е проблемот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Си замислуваше да биде исто онаква каква што имаше во градот Бристол во Англија каде што често одеше да ја лечи реумата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сѐ што требаше да направиш е да согледаш што те пали и да купиш порно часопис кој им одговара на твоите склоности, исто како кога одиш да купиш храна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Старата обично одеше да крштава само машки деца за да може, кога ќе пораснат, да се кокори на свадбите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На пат за мастпазар ќе наврати првин кај бацка си Петруша да му рече „доброутро" и да му го честита денот, па после ќе оди да го продава сирењето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Почна да собира порез, прирез, да собира војници, а требаше да оди и потера, оти собраните витолошки „Б'лгари“ не сакаа да одат да се бијат со својот „б'лгарски“ Војвода Јована Ѓуровчето, кој заедно со Гурлука и други „патриоти“ се врати во своето Мариово летото 1913 година со голема чета и дојде во Биновиот реон — онаа пуста Опстраница. каде што се Сукаловите колиби.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа им ја зголеми желбата на противниците, та овие често одеа да ги прибираат овие предмети и да протутнат по некој навистина крвав ден, сите во окопите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ууу, братко, — се јави невестата Менка, која што се спремаше да оди да ја вика Доста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе одам да распулам! и таа скокнува во светлината на денот и ја снемува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Бидејќи големиот пазар не ѝ беше далеку, таа, како при катадневен ритуал, одеше да купува со два големи зембили, зеленчук, овошје, ориз, грав, брашно и многу други производи, од кои најмалку употребуваше самата таа, а другото повторно им го раздаваше на своите сиромашни соседи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Беше некаде околу полноќ, пред да одат да водат љубов за првпат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нели ќе одевме да ја полеваме пченката?

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Дорчо е гладен. Ќе одам да го попасам.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Го изгубив коњчето, одам да го барам! - излага Трајче.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Одев да им светам вода. Да им ги крштевам децата. Да им пеам в црква.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Изабела оди да го полие цвеќето. Пред тоа ми нуди цветен ликер.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Прат е аматер-архитект, џентлмен со свежи впечатоци од петгодишниот престој во Франција и Италија.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

На другиот ден, кога Мацко пак од никого не доби јадење, го молеше Ловџија да одат да ловат глувци, ветувајќи дека сега ќе биде повнимателен и ќе го фати глушецот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Аха, значи, кражба! – исцеди Кузе. – Ајде жено, тргнувај пред мене.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Потоа почна да дава команди: мирно, слободно, налево, надесно, и одеше да гледа од секоја страна дали стројот е рамен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

25 ОСМИОТ ДЕН од денот кога дозна за смртта на Ристо, Крстовица го прегази џадето и, откако го помина бурјаништето, стаса до беловицата што беше ја забележана порано кога со жените одеше да собира суварки.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Има ли доброволци што сакаат да одат да растовараат? - праша Евдоксија, а потоа слезе од бината, отиде потаму во игралиштето и викна: - Доброволците да се постројат по двајца покрај мене!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го заобиколи трњакот и влезе во питомината на која до пред една недела, изгледа, не беше ожнеана пченицата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зашто знаеше дека мајка ѝ оди да ја извади онаа петолирка од ралото шарени зетовски чорапи на татка ѝ што тој ја прати како аманет од Влашко пред да издивне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мартин, дете коешто оној ден беше со децата на Бистар Кладенец, беше заспан и сонуваше како е голем па нарамил пушка и ќе оди да го фаќа Луман арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Немаа и одеа да го молат Бошка: - Аман, Бошко, ќе му платиме, само да сака да нѐ почека...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

ТОМЧЕ: Го заборавив елекот. НАЦА: Одам да го донесам. (Излегува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тоа ти оди едното со другото како умот со главата. Кога ќе заборавиш каде ти е главата, ќе го загубиш и умот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И за сосема да ја изгони сликата на Пела уште неколку пати се бореше со вителот под врбата и на крајот сосема исцрпен одеше да спие под некоја сенка со полн стомак од праски набрани од самото дрво под кое легнуваше.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ќе одам да ѝ се пријавам на власта.