Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Чанга, мудро, не се определуваше, оставаше да се искаже на крајот, не сакаше да брза.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја оставам да прави што ќе прави и еве сум на вратата од големата свечена сала на Парламентот чие душеме го украсуваат мозаици, ѕидовите огледала и слики од нашите стари мајстори, а тука се и двете колонади мермерни каријатиди.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се разбира, претеруваше, но јас го оставав да живее со таа мала фиксидеја, зашто не гледав ништо особено лошо во тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Не, не! Нема да и остава да робуваат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

2 О ти оставаш да зборувам за љубовта како што верувам а тоа е сепак повеќе одошто умеам Оставаш да го возобновувам мигот кога излегуваш од својата насмевка и остануваш толку осамена што бршленот почнува да живее на твоите глуждови.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Шуќур каде не ми ги ватија, оти и таму сега не остават да извадиш злато.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Полека да крка на спуза сѐ додека не се подигне кајмакот и кога просторијата ќе се наполни со мирис, тогаш се тргнува настрана, малку се остава да одмори од вриењето и полека се сипе во филџанот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Постојано се шегувавме околу одењето таму.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Претензиите на Србија и Бугарија, од една страна, ни покажаа оти само конкуренцијата на тие две држави нѐ остава да робуваме уште на неопределен рок; од друга – тие претензии ни ја потврдија и без тоа познатата вистина оти во цела Македонија има само една, а не неколку словенски народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Понекогаш, ја заклучуваше во најмената соба над кафеаната „Боеми“ и ја оставаше да го чека, кога, околу полноќ, ќе се втурнеше смрдејќи на алкохол и цигари, хистерично се обвиваше околу него, го љубеше очајнички, збивташе како повреден пес.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Многу асални, здрави се исфрлени надвор, многу зарибани, зарѓани се оставаат да шетаат по средишната линија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И многу ретко ја оставаше да плати пијалак кога доаѓаше таму.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но откако ја излечи, таа пак не го оставаше да ја соголи, пред да му го издраска лицето со ноктите и пред да списка како да ја коле некој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во вагонот милосрдната сестра е сѐ: и лекар, и интендант и господ: дели по малку од водата, од лебот, од лековите; не остава да се моча по сламата, секому му подава кофа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Знаеш, јас сум една од оние која повеќе се експонира со гласот и квалитетот на срочените зборови во репортажата, а како изгледам јас тоа оставам да пресуди судот на моите блиски пријатели.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Состави поуверлива приказна. Пријатно. Те оставам да си ги средиш мислите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А пратеникот навидум човек мирен, но со опасни очи и со јаки вилици, го ниже со поглед. И го остава да размислува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Болеста му потфрла дрва, го ложи, го спотнува. Не остава да му подугасне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама господ не ме остава да колам на спиење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми помага само со сенката. Оти сенката иди со мене, по мене. Не ме остава да бидам сосема сам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Петровден беше поминат, а само до Петровден не ги оставав да влегуваат во вода. Да се мрцкаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не му се дели од нас, му навираат солзи, ама ги голта. Не ги пушта на земја, не остава да му се видат... 222

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не го остава да си почини.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чако пак припнува, слушам како им се пушта в нозе, в жили, не ги остава да кажат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Далеку е, мајко, знаеме. Но знаеме, а и ти знаеш - децата ни гладуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Таа е нема“, пак повтори жената, со дланки покажувајќи ѝ го лицето на девојката за да не гледа како сѐ уште ги распарчуваат мртвите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го видов пред паѓање оќоравениот Арсо Арнаутче и го видов полуголото старче како бега со крик низ вратата, слушнав извици на некои што доаѓаа и почувствував дека почнувам да повраќам чемер, и сѐ беше стравотија на крст што паѓа врз нас, нѐ дроби и остава да изгнијат под неговата тежина мртвите надежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господ не ги зема ами ни ги остава да се бориме за нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

РИСТАЌИ: Има една поговорка; „Него в село не го оставаат да влезе, а тој се смушнал кај попот дома и ја бара поповата ќерка“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Девери мои, рекла таа, не заради мене, туку заради мртвиот ви брат, помислете на чедото мое и не оставајте да умре од глад.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Откако ја сослуша ваквата определба, Акакиј Акакиевич тажно се одвлечка до својата соба, и како ја минал таму ноќта, му оставаме да пресуди на оној што макар малку може да навлезе во положбата на друг.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Браќата, исплашени, се согласиле да ѝ ја исполнат последната желба, и во висина на градите оставиле отвор за двете боски.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никогаш не поднесувал шминка. Никогаш додека беше со Аниса не ја оставаше да се шминка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Али Фети, држејќи ја запалената пура, во еден миг му се обрати неочекувано на својот внук, оддалечувајќи се од претходната тема, која оставаше да ја продолжи во некоја друга средба: Ти, синко, бездруго имаш свои планови, да ги продолжиш студиите во Цариград?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе те оставам да ти истече крвта и, сеедно жив ли си или не, ќе ти ја смачкам главата со каменов.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Осаменоста, тоа чедо на сомнежот, неизговорена беспоштедност и сладострастие кое ни утехата не ја остава да здивне.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Се будеше среде ноќ. Се стресуваше во сонот. Лоши соништа не ја оставаа да спие...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ами ако татко сторил ниет и дал збор без мене, нека ме има он на душа, јас пак не го оставам да биде страмен.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И оттогаш до животи Неда не оставаше да не замеси во сабота нешто за дома од кое тесто вадеше по една поскура и ја носеше во неделата во црквата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гракнежот нивни се слуша од поодамна, уште од пробивањето на фронтот кога луѓето од селото си ги бараа своите загинати по планината, им ги одграбнуваа, не им ги оставаа да ги колваат, ги носеа во селото и ги закопуваа во селските гробишта; отец Серафим пеејќи им молитва им ги споменуваше имињата и велеше: „Бог да ги прости“.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога ќе излезеа од бурињата не ги оставаа да се мијат, туку варта да им се засуши на кожата, да им направи тенка лушпа како од јајце, да ги заштити.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На дванаесетата страница следуваше практичниот запис За варење самварен сапун...се зема 10 килограми чист лој се клава во казанчето а после се зема 2 литри и ½ вода и се растворва во водата 1 и ¼ камена зода и се турва од таја размлачена вода во растопениот лој и тоа се кува еден сат после еден сат се турва уште 5 кгр и цела вода се остава да вари 2 сати а сетне се фрљае 2 – 3 грсти сол...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Понекои од нив палеле и свеќи и ги оставале да шетаат, да пловат околу нив.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но не ја оставав да пека по јаболка. Ѝ носев в пазува.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Имам и илјада други прашања, ама нешто постојано ме брани, не ме остава да преоѓам натаму.