отвора (гл.) - око (имн.)

Таа блажено, никогаш поспокојна, ги отвораше очите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така, во главата ги враќаше сликите што сам ги произведуваше и за кои сакаше да се случиле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, чувствува сенка што му паѓа на лицето. Неволно ги отвора очите и гледа: пред него стои црноока девојка во долг фустан и престилка до земја, со ориентален ут во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Свири нежно и тажно, како да сака да ја опфати болката не само на еден град, туку на сиот Медитеран и Исток, а потем засвирува постраствено.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Полека ги отвора очите. Иако е доцна, не спие.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Марко ги отвора очите. „Најарно да му кажам“, помислува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А пак пустото злато (покажува со рацете на очите) олкави ти ги отвора очите! Нека види и татко, нека се зарадува!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Знам што ве мачи”, повтори .
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Тоа е оној мој проблем што на сите ни виси над главите”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе почнеше Караѓозо, а јас си ги отворав очите, ушите и душата, слушав и ја запишував приказната. ...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во мигот, кога ги отвораше очите, една голема нежна рака го држеше нејзиното чело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Струјкаше од некаде пријатна ладина. Навикнувајќи се на светлината, Арсо полека ги отвораше очите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Моите три... еднакво на мир Наутро отворам очи покрај моето сонценце, на пладне ме грее насмевката на ангелот мој, навечер ме заспива смеата на месечината.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги отворам очите и гледам - Уља ми ја зела главата во скутот и плаче над мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отворам очите и гледам: над врвот од буките се наведнало сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Широко ги отворам очите, моите драги, со насолзени очи и топли насмевки ме греат.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Ги отвора очите. Го нема на своето место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Заминуваш. Пред да се појави светлината насетуваш и чувствуваш некоја неодолима не-човечка топлина се вселува во светот во којшто сѐ уште живееш и ти.  Потем светлината сама ти ги отвора очите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сега слушај: ноќе ги отворав очите да те видам сета, да го впијам во себе целиот твој грев кој уште не постоеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Збрканост. Тласок. „Господи, па тој се уби!“ извикувам, и ги отворам очите и таму долу капетанот е потпрен на ракетата, со черепот расцелен од куршум, со отворени очи, со јазикот спружен помеѓу белите заби.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
СПИРО: (Го вади кадифето од џеб и му ги брише чевлите.) Еве, чорбаџи.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ама сто пати сум ти рекол, отворај очи кога ми обуваш чевли, фати ги убаво, со дикат, за топуци, а ти, трап, одозгора! Тоа ли е ред?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Почекав, нема ништо и се престрашив да ги отворам очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги отворам очите, а се отвора и вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
16. По неколку недели ги отворам очите ко кукурек под снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги отворам очите, а над мене едно дрво ту ми го затскрива сонцето, ту ми припушта светлина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само како ги отвораме очите, како ги кривиме устите и колку пот се одлева од нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа важеше за ибн Пајко. Отворај очи и уши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Глупаво ќе беше од него, внук на еден од тројцата синови на Исхак бег, најголемиот градител на Скопје, да не отвора очи и уши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)