повика (гл.) - друг (прид.)

Повикаа еден лекар - не помогна. Повикаа друг лекар - и тој не помогна. Зорица никако да оздрави.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Нешто длабоко, силно, во татковиот дух се кршеше за да се спојат блоковите време од сиот негов живот, за да завршат во хармоничен глас кој ќе ги повика другите да му се придружат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Брзо го повика другиот. И тој погледна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги допревме ушите до мазното дрво: чувме ѕвецкање на чаши, шум на чекори, еден глас што ги повикува другите да се смират и да сослушаат некаква порака или говор.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зар не можеше да ги покриеш со церадата?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)