погледне (гл.) - во (предл.)

Потоа тие двајцата се доближуваат до синот младоженец и земајќи го под рака, заедно со него чекорат водејќи го под свадбената хупа, поставена на отворно, под ѕведеното небо, сè според обичајот и го оставаат таму да ја чека својата избраничка под белиот балдахин, како што некогаш, на почетокот на времето и на Адам му било наложено да ја чека Ева под балдахинот во рајската градина кога Бог ќе му ја донесе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледни во воздушното пространство на твоето родно Крушево.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Мајката и трите деца погледнаа во неговиот прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше дека ќе поминат денови пред да му се даде можност да погледне во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
... - Ова го излажав - го прекинав читањето и погледнав во мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од пазувите го вади часовникот, откако погледнува во него и ставајќи го пак в пазува вели: Време е да ги оставиме домаќиниве да се соземат малку.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Насекаде околу нас надоаѓаа светла, брзајќи преку песокта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сите погледнаа во мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Авторот беше толку изненаден што не можеше да поверува и како да прави нешто што не треба, погледна в лево и в десно по улицата, чиниш исплашен некој да не го види.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа бабата, или дедото, станува, и вели: „Да одиме…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Воодушевен од патетичната глетка, ја слушам неговата песна. кога ќе забележиш дека те нема и продолжиш да чекориш како ништо да не било како сенка залепена на чевлите што одат во место во ритмот на навиките и погледнеш во огледало стакло или поток и кога ќе забележиш дека и таму те нема измени го светот и изненади кај не очекува затоа што те нема Натоварен со желба за муабет и римување, влегувам во станот на мојот буквално стар пријател. 58 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Знам, вашите солзи тежат како црна земја, плачот на вашето срце ги пара порите на земјата, само вие ја знаете вистината, вие кои ја видовте со своите родени очи, бидејќи ниту еден од ситните души ја немаше храброста да погледне во целиот свет, урнат, запален, срушен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потоа ги сврте сите слики со лицето кон ѕидот зашто не можеше да си ги гледа, како што не се осмелуваше ни да се погледне во дланка вода, а не пак во попатно огледало.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не ме гледај во лице.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бенвениста погледнува во мажот, поминува со дланката по ракавот на новиот костум и му проговорува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ќе погледнам во себе и околу себе, ме заблескува светлина и го слушам гласот што зборува: „Спознај дека си настанал, таков каков што си, месо и крв, животно, за мене, кој барам сексуално задоволување во една потполна женска, во црна дупка, дека си настанал без сулфур и без електрика, спознај дека си станал незанимлив и ништожен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Професорот зачудено погледна во неизбриченото војничко смело лице. И го грабна дневникот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Потем погледна во записот на карпата и рече: „Писмото е слатка, но смртоносна работа, како и медот и виното, и другите неотровни сластија, ако во неумерени количества се земаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
О'Брајан повторно погледна во рачниот часовник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тато ми ја даде в раце и отиде на каса да плати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но кога го погледнав в очи ми се причини дека очекува поодреден одговор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, не погледна во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По навика погледна во гредата над вратата, ги крена рацете, но не скокна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се повлеков од една пуста, ширум отворена врата и погледнав во часовникот. Десет!
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го зеде в раце учебникот по историја и погледна во сликата на Големиот Брат на корицата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сакал да се увери дали девојката од куќата на крвопролевањето во кое загинал Борис Калпак не се влече уште по нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Што е тоа?“, прашав и погледнав во чудното сочинение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Очуден и исплашен погледнав во трупот на удавениот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сепак, и покрај чрчорењето на мојава весела придружничка, како да се работеше за неделна прошетка низ чаршијата, кога влеговме во дуќанот, не се осмелив веднаш да го погледнам в лице.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Општеството мора повторно да го пронајде патот кон самото себе и да ѝ погледне в очи на сопствената вистина за да може во минатото да го остави она што таму и припаѓа и да гради иднина што ќе биде ослободена од заборав и лаги.”
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Па, ти мислиш сериозно? – се налутив. – И тамам мислев да го разубедам, погледнав во татко ми и, што да видам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Свилената марама ме натера да можам да се погледнам во огледало без однапред познатата аверзија, фрлајќи во дефокус секаков натпис од девијантна природа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Много л' лежех, малко л' лежех без свест и без памјат... али кога дојдох в себе и погледнах в кашта, видох, синко, што сум сама, нема Турци клети.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Сега стариот молчеше како да му е изваден тој проклет јазик, па дури и не го подигаше погледот не да не се погледне в очи со жената колку да не дојде пак во судир со режимот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сега ќе почне да го распрашува како се вика, кои му се родителите, каде живее и учи - треперев и не се осмелував да погледнам во него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Престанав со плачењето, сите молчевме, секој гледаше пред себе со наведната глава, немавме смелост да се погледнеме во очи, никој немаше повеќе што да каже, сега сѐ беше кажано, сега сѐ беше готово.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Драган се потргна, подобро да се погледне во огледалото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И ако само малку погледнете во иднината, можете да замислите илјадници луѓе што почнуваат да емитираат ТВ програма од сопствените компјутери.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Информацијата напишана на кафезот вели дека златниот орел може да живее триесет години, подолго од многу филмски ѕвезди, подолго од Хендрикс и Џенис и Џим Морисон и Џејмс Дин.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ајде сега, душо---“ „Не ме гледај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се погледнав во огледалото ѝ забележав дека, кога ќе се насмеам дупчињата на образите ми ја прават насмевката поубава.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Погледна во неа под белата светлина на полноќното небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јас, Антонио На внук ми Анте Јас, Антонио, поет и отец, христијанин и Македонец од Александрија, ги изучував градбата и поредокот но бестелесното и сите болести ги одгатнував според болестите на словата и на зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оној кој доаѓа од Гурок има адресар во левиот џеб (навистина имаше), во кој, ако сега го извади, отвори и погледне во него (тој го стори тоа) ќе погледне во извесен телефонски број (тоа беше бројот во кој тој гледаше).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Очите ѝ биле поинакви кога погледнала во дојденците; го оставила јамакот пред возбудениот Куно Бунгур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност стануваше збор само за привремено одлагање на таа средба но не и за нејзино спречување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и родената мајка ќе се исплаши кога ќе те погледне в очи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Дора беше запозната со својата улога уште пред да тргнат и се прпелкаше во рацете на Авни кој полека ја симнуваше надолу, на подот, земајќи ѝ го лицето меѓу дланките, за да ја погледне во очите, за да знае дека таа е навистина таа, која, речиси, никогаш дотогаш не ја видел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа животот на З се претвори во спиење меѓу корици; дремење без надеж дека некое дете, некаде, некогаш, повторно ќе погледне во неговите вечно млади румени образи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По навика, погледнав во „Nevada“-та. 18 и 37.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Винстон погледна во портретот на Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Штом ќе завлезете во павилјонот, а тој е, речиси сиот од бел и сив мермер, чувствувате широчина и ве обзема некоја пријатна тишина, особено ако погледнете во пејсажите на најубавите југословенски езера и на Јадранскиот брег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се погледна во огледалото за да си ја поправи фризурата. Му се допаѓаше како изгледа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И пак, откосо, кришум, погледнува во гостинот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кети не можеше да поднесе да погледне во лицето на сина си.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако не се грижиме за тоа што ќе се случи еден ден, мора да видиме што ќе се случи денес, сега во тие проклети пет минути, да погледнеме во својот и животите на луѓето околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во тој миг, погледнаа во веќе наоблаченото небо.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неуспешни.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Конечно, ја крена главата, погледна во логотетот, и откако виде дека овој, со калем на своето сочинение испишал под првото нешто малума, а под второто такете, рече: „И јас мислам како логотетот“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А јас си ја гушнав мојата мандолина и погледнав во мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Овој пат во третата класа погребуваа едно шестмина, меѓу нив генерал и госпоѓа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И сите стражари који погледнале во книгата умреле уште истата ноќ, со очи отворени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа суштество на гравурата, кое се наоѓа во мигот на својата загледаност во небиднината, има крилја, но не е ангел; таа жена е алегорија на меланхолијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не си деклариран, разбираш? Толку ли ти е тешко да се декларираш? Па еве и Земанек...“, рече без да заврши, без да ме погледне во очи, онака свртена со грб и јас гледав како полека ја ведне главата и дека плаче; ребрата ѝ се ширеа и спуштаа како кај кораб неосвоен од туѓ морнар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Две фиданки од еден корен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас погледнав во претсобјето и успокоено соопштив: - Некое шугаво старче си го симнува палтото.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Гледав во неговите очи кои плачеа навнатре и солзите капеа во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секое дете од ред го одмеруваше, како да велеше: - Глувци едни, глувци ниедни бандити, повелете погледнете во овие неранимајковци (се задржа крај мене и Кејтен), погледнете и запомнете, научете што е тоа ред, дисциплина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Девојка погледна во старецот и го враќа сонцето од него да не заоѓа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапонски агенти: оџачари со мердивани за да погледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предвоени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрачкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Засрамена од таква мисла дури нејќе да погледне во снаата, да не би да ја открие. - Душа човечка - лакомштилак!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Овие две повеќекатници коишто со своите прозорци се гледаа очи в очи, го стеснуваа видикот, така што не можеше да се види ниту светла рига од небото горе, ниту црна рига од земјата на влезот во градината, оградена со железна решетка таму долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја мразев својата пречувствителност, треперев и посакував да можам да си го задушам треперењето, се самосожалував и си го мразев самосожалувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да беше онаа синкава светлина малку појака, тој секако ќе забележеше дека се вцрвив во лицето и дека ми е непријатно да го погледнам в очи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можам ли да му погледнам во устата? – Се разбира, – рече Мурад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога им се закани, жените погледнаа во најстариот човек, а тој вртејќи го лулето им нареди да се откријат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Одтрепкувајќи го слепилото, се стркалав од твоето тело сопирајќи се на коленици и се чувствував толку беспомошен колку што само разголеноста може да те направи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со гордост погледнав во дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Погледна во отворениот мозок на Х сакајќи да прочита некоја од неговите мисли. А мисли воопшто немаше.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
После цело време да ми е незгодно да погледнам во патникот со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во турнирската сала, пред очите на тиха публика, тој ги смислува, како сосем отсутен од стварноста, своите потези или пак прошетува со одмерен чекор меѓу шаховските столчиња, погледнувајќи ги позициите на другите табли, а изразот му е задлабочен, продуховен, и некако само од себе му се налага да ја чувствува својата важност и како случајно да погледне во публиката сакајќи да види дали се одразува на неа сугестивно тоа негово чувство.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но, штом ќе погледнев во Колета, тогаш и самиот се успокојував.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Вадим стана да погледне во што е работата, но кога пријде, татко му веќе беше мртов. Насекаде завладеа тишина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Погледот на Самуел Ароести, мојот дедо по мајка, покрај кого натерани во трк одат неговата жена, мојата баба, нивните две ќерки, никогаш незапознаените тетки и други, непознати луѓе претворени во вечно живи филмски сенки.  Поручникот со презир погледнува во Хана Голдблум, која меѓу униформите стои исправена, и на ќерка ѝ, ѝ се чини, ненадејно и силно извишена, облечена во својата долга домашна наметка, вита и издолжена како во најубавите години од нејзиниот живот.  „...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сите со ужас погледнаа во унаказе­ ната појава.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој не можеше, можеби не смееше да ги подигне очните капаци и да погледне во луѓето во салата. Се надигна од сите страни врева.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ти не ми даде да се омажам ни за Никола, - рече таа и го погледна в очи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа во тоа утро Отец Симеон им рече на браќата: „Над нас се збираат темни облаци.“ Тие погледнаа во белото небо и со неверување прашаа навистина ли спомена тој некакви облаци а Отец Симеон рече дека точно тоа споменал и дека коњот ќе му донесе несреќа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вечерта погледнав во нив и си реков оти треба некаде да ги оставам, да не ги влечам назад со себе зошто цариниците ќе ме откријат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ване се наведна, не толку да каже што сака колку да погледне во човекот што седеше во својот киоск, најверојатно на висок подвижен стол за да дофати по полиците околу него сè што имаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога го изнесов месото и го оставив на сред маса свекрва ми љубопитно погледна во тенџерето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ако погледнеш од горе, гледаш само црневица од забрадени, бабуњосани, свиткани и стуткани сенки како врват со наведнати глави и со одвај видлив чекор, една до друга покрај казаните и, без да погледнат во чинијата, во војничката наполу ‘рѓосана порција, во бакарното котленце, во исчаденото тенџерче, во лименката од празна конзерва, тргнуваат со уште порастреперен чекор кон своите рогозини во старите италијански коњушници во кои никој не успеа да го сотре мирисот на коњската моч.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој не сака да погледне во неа, дури ни кога таа ќе му свирне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Западнав во голема неволја.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Онисифоре, слушнал исплашен глас. - Болен си.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Звукот на неговите чекори како да продолжуваше и понатаму, како расипана плоча, иако не изгледаше дека неговата големина се промени кога се приближи и се задржа тука.1 Кога застанав и погледнав во небото, забележав дека светот се врти.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми беше незгодно да погледнам во било кој од соучениците, кои претпоставив дека ме виделе со новата учителка прегрната.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потем ја притиснав благо вратата и таа се отвори; тој седеше на масата, решаваше некаков ребус или крстозбор, и сосема незадолжително погледна во мене: „Кој ти рече да влезеш?“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од издишката, низ подотворената рибја уста му се цедеше некоја црна леплива магла која ги нагризуваше или наразуваше, како со киселина, очите на секој кој ќе погледнеше во него, волно или неволно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Цепепко погледна во сонцето, ги размрда гранките на дрвјето и зачекори по нагорнината кон Крушево.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дури и не сакаше да се мрдне за да погледне во својот рачен часовник и да види колку е часот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На моменти ќе погледнев во тебе: "Што сè не направиме со тебе, ова ли си ти, нашиот Бојан, или е една машина со цевки и шишиња?
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Еден по еден, се изредија над мртовецот, му погледнаа во сувото лице.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Конечно, ги отвори очите и погледна во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не можев дури ни да погледнам во тој ескалатор од премногу емоции што ме опфаќаа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Татко ми замислено погледна во редот книги од библиотеката кои се однесуваа на балканските империи, па возвишено, небаре заборавајќи на прашањето од Чанга, продолжи: – Ние луѓето, пријателе мој Чанга, ти имавме со козите, со домашните животни од дамни времиња еден заеднички сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бидејки Даниел речиси никогаш не се посомнева дека некој ја одгатнал неговата тајна, никогаш не му падна на ум да погледне во очите на татко му за да открие каков и да било знак.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Без да погледне во Боб и без да му рече збор, а исто така и на Даниел, таа стана и излезе надвор, со Даниел веднаш зад неа, како кога детектив апси некого на јавно место, без да им даде никаков знак на другите за тоа што се случува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ќе погледнам така надвор, па ќе погледнам во војниците меѓу нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Уште еден ден си отиде, рече Роден Мегленоски и уште еднаш погледна во гробот на својата мајка, Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веку мој, ѕверу мој, кој прв Ќе ти погледне во зениците…
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
КУРТА: Кога погледнав во чинијата, што да видам!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Отец Стефан се накашла, погледна во отец Пелазгиј, овој цинично се насмеа и промрморе, така што и логотетот слушна: „Значи јас попусто сум старешина на библиотеката, старешина на небото, морето и земјата!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја погледна во очи и ѝ рече: „Петар Димоски. Чест ми е да Ве запознаам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дури откако си го свикна погледот на неа, можеше да му погледне во лицето на денот надвор, што настапуваше, сиот црвен; тој ден се дотркалуваше како огромна црвена кугла, на која ѝ беше тесно дури и под вишното светлосино небо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но кога си погледна во рацете, не можеше да им поверува на очите: цели тутки влакна ѝ беа намотани околу прстите. Како на гребен, како на гребло.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Старецот имаше светечки лик. Затоа се срамев пред врсниците и се плашев да погледнам во чии и да било очи како сега. Затоа рано созреав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Госпоѓа Мариела ја затвори папката, погледна во возбудените лица на осамените срца, направи пауза од неколку мига, и рече: „Ве слушнав и можам со сигурност да ви речам, вие сте во право.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не можев да ѝ погледнам во очите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- А кај нас, - се одгласи жена од другиот крај - кај нас во листопад, на Митровден, на Копанче падна последниот лист од лозата на Петревци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Новодојдените сè уште си ја дозволуваа таа слобода да се свртат лево или десно, да погледнат во малото, високо небо над домот или само така бесцелно со погледот часови да лунѕаат по шарениот ѕид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А секако имате и право да го направите тоа затоа што... па, погледнете во нивните заоставштини.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Молам?! Што рече?! – праша таа изненадено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден ден се погледнав во огледало, се вчудовидов од тоа како изгледам… руина.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Затоа притаено праша веднејќи се и претчувствувајќи - жените се враќаа од гробишта: „Пари?“ Со надеж погледнаа во него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Подарок од сестра ми, по повод Олимписките игри во Барселона 1992, кои онака незаборавно ги одбележаа Фреди и Монсерат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дура кога на првиот час учителката вршеше прозивка, таа во прв момент не стана кога изговори „Груда Дојчиновска”, па откако никоја не стана туку сите погледнаа во неа, најпосле сфати дека тоа е таа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како и обично, Винстон одвај погледна во Џулија додека одеа во пресрет еден на друг низ толпата, но при брзиот поглед што го фрли врз нејзиното лице, му се стори дека е побледо од обично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Џули, што ти е?“ прашав збунет и тогаш сноп на рефлекторска светлина премина преку нас и јас погледнав во неговото заслепувачко око.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можноста да ја погледне в лице, му предизвика паника која моментално го направи нечувствителен кон телесната болка и кон душевното страдање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како да сака да се успокои тој погледна во невознемиреното лице на портретот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оваа птица овде најверојатно ќе ја надживее Сани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога ќе ми наидат ваквите размисли секогаш пред очи ми излегува сенката на дед Павел, застанат на чардакот на неговиот имот во Горни Балван.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Корец погледнува во жена си.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Оној што го соблекол кога го тепал ќе знае каква дупка затнал со неговата мантија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човек што се сомнева би им поверувал на своите очи, наместо на своето срце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во моментот кога му го фати погледот, таа погледна во друг правец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Погледнав во Земанек, и дополнив: „Онаа со скалите“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се протнав меѓу молчеливите луѓе, како нешто да ме влечеше и јас да погледнам во морето. И тогаш што видов?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа погледна во мене.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сите погледнаа во младиот човек, некогашен затвореник, а сегашен студент, опашан со калфинска престилка и со закашкани раце во кал.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се принаведна, погледна во разводникот, го прст ги одвои платините, чепна уште нешто, па со прст и го затвори разводникот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Објава повеќе драми се случуваат во мигот на обраќање зборовите ги одгледавте но срцето неприпитомливо интимно тера по свое граѓани час е кога мораме да погледнеме во мисловните спреги од нив зависи тежината на зборот климата на подрачјето на душата обновата на смислата младоста граѓани час е да се свртиме еден спроти друг со силата на љубовта во име на огнот допуштам да се размножува симболиката на Дрвото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Едниот од нив има часовник, па постојано погледнува во него и вели: “Има време, ќе стигнеме“.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Погледнав во гробовите - ужасно: вода, и тоа каква вода! Сосем зелена и... па што натаму! Секоја минута гробарот со црпка ја исфрлаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се детска надеж погледнав во него и прашав за зелените луѓе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сите агалари се насмевнаа и погледнаа во новите свои колеги Јунуса и Рифата, а кадијата му одговори место аџиите: – Плати го ти, папаз, борчот овдека, ние ќе плаќаме таму.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Брзакот, набрзина, некако исплашено, погледнува в лево и в десно, ги протрива китките на двете раце како уште да ги чувствува последиците од лисиците и, потоа, бавно станува од столицата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Што и да ѝ се случувало на таквата личност во животот, колку и да била повредувана, таа секогаш може да погледне во минатото и да почувствува дека може да биде сакана. 54 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Слушај ---“ „Ти погледнуваат во документите, па погледнуваат во тебе.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога Филозофот погледна во чудното сочинение на масата, се насмеа; за првпат откако го видов, се насмеа и потем рече: „Сочини препис на ова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И кога дојдов до сознание дека зборот стои повисоко од честа и откако погледнаа во моите свитоци рекоа дека тоа не се божји зборови и божја мисла, та на Собирот во Константинопол, 553, ме осудија и фрлија анатема и врз мене и врз моите свитоци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Исправете ги главите и погледнете в очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Освежено и опуштено се погледнав во големото огледало, ја исплукав пенливата течност и вомјазено се залепив на ѕидот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој во меѓувреме се исклучил од разговорот и фатил да решава крстозбор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Апостол на албански неколку пати им нареди да се откријат жените, а тие застанаа во положба да се молат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не можев поинаку!“ додаде речиси налутено и кревајќи ја главата за да погледне во Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А јас, како да не беше ништо, седнав на столчето до вратата, полека си ја врзав дрвената, станав, пак погледнав во ходникот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ќерка ми е мојата гордост”. „Вашата гордост има чифутско потекло.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но не со претсмртна хистерија, туку со небески нијанси; во тоа цивкаво пеење, се чинеше како да има нешто баховско.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Еден возрасен маж, на кого Бојан му се обрати со „Добар ден чичко Станојко“, мавташе со вила пред себе, зад себе, в страни, и одвај ли погледна во момчињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Немав храброст да отидам и да погледнам во копаното.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И тука имаше некој мотив, па почна да пее француски шансони под тушот - и наутро и навечер - при што не можеше да го слушне само таа, туку и целата зграда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нема шанса дека вашата Лична Состојба може да произведе такви погубувања и масакри и фанатизми на минатото и сегашноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Господи, погледни во нас, гости во сопствениот живот.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Селаните се размрдаа лево и десно и сите погледнаа во Доста Рожденката, која веќе ја криеше главата од погледите да не ѝ се насмеат уште тука, в очи, во првиот судбоносен момент.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дали смееш да му погледнеш в очи на плачот и да го запреш кога тој навира во тебе?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еден од тие денови, кога моето истражување го прогласив за завршено, ѝ реков на мајка ми, само што беше влегла дома од работа: - Бидете без гајле, вашиот син не пуши! – и задоволно и гордо, значајно погледнав во неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа ми се доближи и ме погледна в очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Клекна над него и земајќи ја свеќата од калуѓерите, му ја поткрена главата, го погледна во очите, во устата; Наќо направи напор да му рече нешто, закркори со грлото, и му стече крв од устата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Погледна кон небото што се темнееше од бурата. Погледна во брзата река. Го почувствува асфалтот под чевлите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој застана и по третпат погледна во часовникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не дека животот не познаваше врски како нивната, поентата беше во тоа дека тие беа осудени на неуспех, од прогон од етничките и верските заедници на кои им припаѓаа, до фрустрациите што ги доживуваа ако само малку погледнеа во заедничката иднина, сѐ до постојани криења и сѐ поголемите и подолгите лаги што мораа, и таа и тој, да ги плетат пред блиските, за да можат да се наоѓаат и да ја живеат својата интимна фантазија и својата сѐ пострасна љубов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Погледни во каква состојба си“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше збунет, не знаеше што да рече и неговите темнокафени очи за миг погледнаа во нејзините, но тој миг беше битен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јан Лудвик го исмеваше нашиот свет и тврдеше дека тоа е лажен свет, дека е илузија; ние моравме да се браниме себеси, да го одбраниме светот во кој живеевме, оти немавме друг свет, свој свет, како што имаше тој; ако го изгубевме светот на Партијата, ние ќе останевме сами со себе, и ќе моравме да погледнеме во празнотијата на сопствените души.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како ќе се погледнев во огледалото што го немав, да постапев така?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не, јас веќе никому не ќе пуштам крв, рекол со напнат глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не погледнал во нејасното лице на долгманестиот Борис Калпак. - Што е, ти пречи ако поспијам? - Ами, зошто?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледна во портата што се отвораше, подзастанувајќи како да е дојден да го пречека оној што оттаму ќе излезе и, истовремено, сеќавајќи се на песната „Таму кајшто има високи балкони, таму има, убави кокони“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ете вака: ќе погледнеш во порцијата и што гледаш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И логотетот погледна во прстенот и рече: „Леб ќе јадеме и вода ќе пиеме“. „Сосем верно, логотету“, рече Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислат ли тие, ги праша, дека тој ќе ја претвори својата соба в штала, а браќата Крловец со остар песок под кожата на табаните не смееја да погледнат во него повторувајќи еднобојно дека нивната соба е мала и за мачка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе погледаат во сонцето, па ќе погледнат во сенката за да видат колку им е скусена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Полека, синко, има време, законите не се учат преку ноќ“, го прекоруваше Гамалиел, избегнувајќи да го погледне в очи кога тој, речиси борејќи се за здив, го опсипуваше со прашања.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Малиот се сепна, само за миг, и притоа имаше време само колку да погледне во него нагоре, а после веќе не мислеше на тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За клетвите Се проколнувам себе и сè на светот кога ќе погледнам во едни очи, а тие ме читаат како прочитана книга, вртена, превртувана, претворена во зелка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во тој момент погледнав во Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Избегнував да гледам во огледалата, а секогаш кога ќе погледнев во една репродукција од Дирер, ми се чинеше дека се гледам самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Мораш да ---“ „Не ме гледај.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои од нив, дури и кога се погледнуваат во огледалото, таму го здогледуваат Исус, Наполеон, или пак некоја владетелка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Болката беше веќе полузаборавена. Тој ги отвори очите и со благодарност погледна во О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И сите околу огнот, па и тие кои беа зад нив и чекаа ред да дојдат поблиску до топлината, ја почувствуваа горчината и многу од нив се погледнаа в очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За миг сноп светлина ѝ се задржа на купчето интимни влакна преклопени од отокот на нејзиниот стомак, па речиси срамежливо тргна надолу по нозете и тогаш сите цајкани погледнаа во нас, посебно во тебе, а ти си го стегна ќебето како да се плашеше дека ќе го конфискуваат како доказ или ќе го употребат како покривка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ќе подадам раце по тебе, ветвуштенику, за да насаскаш пци на мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеме: ја затегнува учителот блузата, погледнува во чевлите и полека ја замазнува косата раштркана над челото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Бидејќи и јас се свртев во тој момент, видов човекот со колкаво изненадување погледна во Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Нѐ донесоа овде со првата група, во зимата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Странецот му заблагодари. Чуварот намуртено погледна во Марија. Којзнае што си помисли.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во секој случај веројатно и не помислуваш дека со овие објаснувања се обидувам да ги одредам причините што ме спречуваа утрово да побрзам за да те погледнам в очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледнав во фиоката, иако знаев што ќе видам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ѕвезда со уплав погледнува во баба си и се згушува во мајка си.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Спакуван во мрачни инстинкти, погледни во образот на мојата болна свест...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Јас погледнав во Земанек и реков: „Прашајте ја, дали сака, по тренингот, да се омажи со мене?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го погледнав во очи оној што го цепеше крстот, го гледав долго. Не се засрами.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Додека минуваше крај мене немав смелост да ја погледнам во лицето и не знам дали таа забележа дека веќе бев седнат на масата меѓу адвокатот и полицаецот кој малку поназад од мене стоеше отпростум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не смееше да погледне во очите на мајка си, па и на сестрите...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Војничето виде дека Мајка влегува во шемата на инструкцијата и, пред да го постави предвиденото прашање, уште еднаш погледна во паспортот па, подавајќи ѝ го на смирената Мајка, ѝ рече: – Те разбирам, те разбирам, Мајко, ама не можам да разберам зошто си ја напушташ татковината предвреме кога таму, преку границата, толку многу си страдала!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- ме праша директорот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нејзините сини очи погледнаа во очите на Даниел, кои беа темни и мрачни под веѓите што личеа на качулка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се колнам, видов како душмански го погледна во тој миг, да можеше со вилата ќе го избодеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Утринава, кога заврши тоа второ негово јавување таа се сврте кон огледалото заглавено помеѓу тоалетот и шифоњерот и се погледна в очи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
При крајот на овојата „беседа", се ослободи и погледна во публиката од еден ред во друг и стигна со очите до третиот каде што стоеја Бојана, Достите и до нив малата Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Погледна в десно кон каде што го здогледа ѕвончето, го притисна и го врати погледот врз фотографијата на истоименикот Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го залепив носот на прозорецот и погледнав во дворот кој беше обелен.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Како ќе погледнам во некого, така овој ќе ја наведне главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човекот од патот ќе погледнеше во сенката и ќе се обесвестеше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
А Митровскиот на Петковден седум деца од нашето село останаа на Аљавица, на Орле и на Полената по еден, на Бигла и на Бел Камек по двајца.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Долго време не смеев да погледнам во жена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Низ нашите очи се тркалаа крупни солзи. Мајка нежно нѐ погледа, го помилува најмалото братче по коси и продолжи: – Откако се смирив, убаво погледнав во визбата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Страв ми е да погледнам во тој нерешен крстозбор што ги кочи сите можни сознанија, за тоа каков би бил крајот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Синоќа си го кажаа само најважното.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш Веле не можеше да ја крене главата и да ги погледне во очите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И тој остана. Еве го, гледаш. Погледнав во челото на раскажувачот но не видов белег.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ти си во мантија, со сомневање погледнал во човекот со креста на глава Илчо Просинек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разбојник со сета своја сила се обидуваше да не погледне во рацете на Пиерот, затскривајќи го своето мало опавче што почна френетично да мавта.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се скамениле градителите. Побелуваат од јад и погледнуваат во најстариот, знае тој дунѓер многу - ѕидал и за Арапите и за Кинезите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не смеат твоите зелени ириси да погледнат во реалноста.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога амбулантната кола пристигна, еден од црните болничари веднаш го допре стетоскопот до надуениот стомак на жената и објави, „Го удавила и бебето.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гледав во цртежот, а потоа погледнав во Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бессоница.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Понекогаш најубавите нешта се случуваат во најтешките времиња,“ рече, и погледна во својот стомак.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе се погледнев во огледало, не можев да се препознаам, бев облечена во тетовска облека, образите ми ги нацрвија небаре тетовски јаболка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој нестрпливо се заврте и погледна во мајка си...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Всушност тие стигнуваат до последниот вагон, до вагонот на Чана, застануваат, се погледнуваат во чудо една во друга и тргнуваат назад испаничени А нашиот вагон бре Милке кај го однеле!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се обидував да му побегнам на тоа прашање кое ми го поставуваше некоја сенка во мене, како што избегнував да погледнам во огледалата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првата хируршка операција на којашто присуствував, во Глазговската кралска болница, беше многу атипична за болничката хирургија во тоа доба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И во првиот јуриш, јас, митралезецот на втората десетина на четвртиот вод, штом се најдов на дваесетина метри пред четата, се свртев, погледнав во момчињата со англиски шлемови и почнав да пукам по нив, не... почнав да пукам по Макронисос...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- „Не будали се“, ѝ вели мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бев збунет и не смеев да ја погледнам во очите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Навистина беше пролет, Иван беше веќе проодил, а јас секој ден се преоблекував во тие три фустани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чана молчи, ја стиска болката во себе и одвреме-навреме погледнува во трите главички што се стиснале врз сламарникот на дрвениот одар каде што спиеја со баба им.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Грешиш“, му рече додека се обидуваше да го погледне в очи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Погледна во компјутерот пред себе. Курсорот трепкаше на местото каде што застана.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Без да погледне во таблата на железната порта, Грдан влезе низ неа и се упати право кон зградата, не обрнувајќи внимание на децата што трчаа по издишената топка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тие не идеа како минувачи што случајно погледнале во витрината и решиле да влезат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тогаш, кога веќе сите папсаа, најстариот на масата не погледна во часовникот на раката туку во прозорецот што зазоруваше, па рече: „Никоја доба. Само за мадиња бесење“.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Затоа се срамев пред врсниците и се плашев да погледнам во чии и да било очи како до сега. Затоа рано созреав.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие прво прашално погледнаа во него, па зачудено во нас - се разгракаа над шишето што го отвораше келнерот, ги кренаа полните чаши и гласно ни наздравија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- „Што можеме да промениме?“ Со едната рака ги зграпчуваме своите спомени, а со другата ги пакуваме своите куфери.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И самиот дом ми беше некакво огледало, сенка на сенката која ми го поставуваше прашањето кое се колеба меѓу постоењето и непостоењето, и затоа дури и кога студот влегуваше в коски, дури и кога ветерот биеше толку силно што мораше да се затвораат очите, јас лутав по улиците, застанував на мостовите, влегував во некоја синагога или пак црква, седнував на некоја клупа, и така ја проветрував душата како ткаенина во која се насобрал горок мирис.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку месеци потоа, кога ќе се погледнел во огледалото забележал оти носот му станува клунест, очите му стануваат сосема тркалезни, вратот му се издолжува, прстите на нозете му канџосуваат, црвенеат и се одвојуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А, кога ќе го видиме само погледнува во твојот џеп и во моето тенџере на шпоретот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе имам ли сила да те погледнам во очи?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стопанот ја поткрена главата, со влажните очи погледна во милиционерот и пак ја сведна главата вуземи и не го симна катинарот од устата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Едо погледна во разводникот и бидејќи разводникот не покажа знак на спротивставување, Едо тргна кон милиционерот на влезот од училишната зграда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Запали цигара и погледна во часовникот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Долго време не смеев да погледнам во жена.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Јас тоа го избегнав, само му ја дадов пушката и му посакав сè убаво да му биде.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Копук! Мислеше ќе се залетам по неговото партизанско минато. Зарем не се погледнал во огледало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Што да му прават сегаФелдфеделот де тажно погледни во отепаниот, де назабено во Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Изморен и тој намали, подзапре со работата. Погледна во Трајана.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Погледнал во чекорењето преку рамо. Очите го болеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби за миг погледнал во избраникот на игуменијата Минадора и можеби видел дека тој е третиот што ќе му помогне на качарот Никифор да ја смени скршената оска: така е, тој мајчин син бега од неволата на болниот Неделко, се прави удрен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можев за тоа да погледнам во некоја книга, но таквото проучување... бубачките... не е за жена.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Рашела погледна во мајка ми.  „Немаме”, им рече таа студено на службениците, а на Рашела строго ѝ рече, на влашки: „Ајде, што чекаш, оди заврши си ги работите!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Прво погледна во зениците на нејзините очи, бидејќи како лекар знаеше дека тие се огледало на општата состојба на пациентот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќеркичата повремено погледнува во правецот во кој гледа Криста, знае дека таму има нешто што го гледа само мајка ѝ , нешто што тие не можат да го видат, но го претпоставуваат, го чувствуваат тоа нешто во кое таа е загледана, и кое ја проголтува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се погледнав во блескавото огледало пред мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Другите луѓе, кои се обидуваат да ги разуверат во тоа кои тие навистина се, ним им изгледаат како завидливци кои не сакаат да им го признаат значењето, или како затапени суштества кои не можат да ја видат реалноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со надеж погледнав во неговите долги раце, а тој, иако не гледаше во мене, ме разбра.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Жената застана и не без сомневање ме погледна в очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас со страв погледнав во Марина, таа да не се разжали. Марина гледаше низ прозорецот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Позитивни искуства: помали дози предизвикуваат еуфорија, а поголеми дози - поспаност, а понекогаш и кома. (За детали погледни во посебниот дел за хероинот) Дури и најсилните опијати не секогаш создаваат навика, што зависи од самата личност; има луѓе кои се повремени корисници со нормален “начин на живот”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Крај“, се стресна тој. Пак погледна во езерото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
При таа помисла, двајцата преостанати во шаторот погледнаа во третиот, инаку првиот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас со страв погледнав во другите деца а тие само неколку бисквитчиња во раце, па ми беше незгодно да го примам пакетчето, зашто имаше сигурно три килограми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ќе погледнеме во речникот. Томе многу често употребува зборови на високо ниво!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Божја работа беше тоа“ рече логотетот и погледна во отец Стефан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Барем не се плашев да погледнам во амбисот. (Критичната фаза на повлекувањето се јавува на некои 20-30 часа од последниот дим, со максимална снага од 36 до 72 часа.) Третиот ден 9.00 Врели бранови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)