поздрави (гл.) - со (предл.)

Чанга се поздрави со нив, а татко ми него го покани на чашка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Трговецот се поздрави со мудурот, длабоко се поклони и се качи на пајтонот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тука слегов, заедно со Митре. Се поздравивме со сите, што го продолжуваа патот. Со Митре се разделивме на станицата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Три нешта На внука ми Ирина Пред засекогаш да се поздрави со светлината и сѐ друго што се обидуваше да распознае низ неа, тој слушна нечиј глас кој не можеше да го одгатне: да не би да си заборавил нешто да довршиш за да си бидеш сосема спокоен?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Куле дојде и се поздрави со Толета. — Е, стрико? Ние со побратимот тргнаме в планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Возилото помина над нив, тие му промавтаа со рацете, поздравувајќи се со шумарот кој ги поздрави со сирената.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој и нѐ поздравува со непроменливата насмевка - клише.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
МАРА: (која се поздравила со гостите) Амин!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Таа тоа го направи мирно, иако беше повредена во душата; го напушти без да се поздрави со него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ги гледав дотераните парижанки како поминуват по улиците, бистроата полни со луѓе, Сена чинам ме поздрави со сета своја убавина, во далечината истото го стори и Ајфелова кула... .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Старецот го доиспи кафето, со обете раце се поздрави со нас и, клинкајќи тргна пругоре по улицата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во истиот момент тетка ми, со патната торба во рацете, истрча налутено од куќата и, без да се поздрави со мене и со Ели, излезе низ дворната врата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дали ние Македонците /Словените/ во таков случај ќе можеме да се поздравиме со успех? Мислам, не.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И секогаш, кога ќе мораше да се поздрави со тоа старче, Змејко секогаш долго потоа го носеше во прстите впечатокот како да се поздравил со мртовец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да се поздравиме со Огнена Ѓорго и да си одиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По Крстовден, откако од обраните лозја се преселиле кршлаците, соопштувајќи дека водениците се арамиски засолништа, селото го поздравиле со оружје и со закани стемнети суварии.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, во еден петок, скоро во ист миг умрел тешко ранетиот Метуш Батковец и се родил неговиот прв и последен син да ја продолжи лозата со името на таткото, а по закопот, го подгониле на суд Цене Папчев со незараснатата рана на слабината, додека Чучук-Андреј неколку дни пред тоа пошол накуцувајќи и со пушка и кубура по трагите на Онисифоровата ајдутска дружина, да ѝ се придружи негде, да се одмаздува и да ѝ се колне на својата судбина дека не ќе се смири додека не зацрни толку анами колку што имало вдовици во Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Домаќините Никодин, Светлана и Рада, Ѓорѓе ги затекна на вечера. Рада ледено го пречека својот маж на вратата. Се поздрави со него без гушкање.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека тој се излежуваше, размислувајќи за своите благодати, во дворот срамежливо потскокнуваа мали кафеави зајачиња; ќе го одминеше јато синкави еребици со бели шарки на главата, во еден ред, прелетувајќи дваесет јарди; по некој клукајдрвец во лов на тарантули, ќе скокнеше над оградата и ќе го поздравеше со мавтање на долгата опашка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа значи дека тој самиот си ги снабдуваше своите стада овци со дрва, вода и прехранбени продукти, производи на неговиот личен труд, наместо да најмува посебен „наемник“ за тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се враќам назад, а Ди-џејот ги пушта композициите на Пјер Хенри (Pierre Henri), стар boho фанк со авангарден пискот на синтисајзерот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сакам да играм, но мора да се поздравам со една девојка која ја познавам од порано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се поздрави со ќерка си, ја повика и таа да седне спроти него.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Елоквентниот Месади, откако ја отвори свечената седница и го поздрави со избрани зборови врховниот борец Хабиб Бургиба, ги претстави и претседателите на дваесетина стари и нови партии, кои требаше да се претстават со своите нови програми.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се поздравија со тупаницата горе, како некогаш шпанските борци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако Камилски срдечно се поздрави со Татко, наврапито и внимателно го отвори волшебното жолто куферче, ги положи речниците врз масата, со тоа давајќи му на знаење на Татко дека е веднаш готов да започнат со ловот на опасните зборови, небаре тие ќе исчезнеа засекогаш без да ја доживеат замислената осуда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој се поздрави со г-ѓа Парсонс и тргна кон вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се поздрави со г. Черингтон и се спушти сам по скалите, за да не дозволи стариот човек да го види како ја испитува улицата пред да излезе низ вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се поздрави со Стоја и со Трајка, им ја честита новата снаа и, по обичајот, си го зеде пагурчето од камарчето над оганот. (Да му се најде нешто в раце: Невела е да седи човека празен на радост или жалост, „господ да чува!“)
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Трети бора на Трибор први го поздравија со своите подароци, а росата што беше на нив пополека се слизгаше од гранка на гранка за да слезе по стебло дури до корен и се скрие на жилите на борот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се поздрави со мудурот и другите Турци, му направија место на чело на софрата, на која веќе беше поставена и една погача ненакршена, саани со есенско сирење, а дедот Петко си го држеше пагурчето готов да го благослови идниот брак. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Без колебање, откако од далеку се поздрави со Милета, им пристапи, рече: „Миле, посебно ме интересира дали некој од твоите пријатели чул за некој Едо Бранов! За такво име?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги срети на појадок. Се поздрави со сите, а потем седна до секретарот Сретен Јаворов, спроти експертите од Министерството за урбанизам.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ќе поздравеше со кревање на раката и со веднување на главата и заминуваше понатаму.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Оној со нарамникот се погоди исто така роднина, па го пушти товарот на земја и дојде да се поздрави со братучедите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го остави послужавникот на столчето блиску до вратата и дојде до масата прво да се поздрави со гостите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Чичко Анѓеле се поздрави со командирот Планински, му пристапи на Трајчета, го прегрна, го избаци и му рече: - Благодарам, Трајче, ти ме спаси!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Овчарот се поздрави со Анѓелета, го стегна за рамото и му шепна нешто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Анѓеле и Трајче се поздравија со Горјана, ги одврзаа коњите и тргнаа в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Смрт на фашизмот! - поздрави со стисната тупаница Саво.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се собраа пред манастирот. Директорката и одделенските раководители се поздравија со монахот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Генералот се поздрави со командантот и го праша сѐ додека му ја држеше раката: - До границата колку е далеку?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)