помине (гл.) - и (сврз.)

Луѓето поминуваат и заминуваат по своите работи, ме поздравуваат, но не се радуваат, имаат прашален изглед, како нешто во врска со мене да не им е јасно: Што барам јас овде, не сум ни шумар, ни ветеринар!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тетка Анѓа долго се врткаше во училиштето и упорно се бореше со немаштијата и гладот, штедејќи го брашненцето за подолги и потешки денови; чичко Петре постојано ѝ помагаше, ѝ се наоѓаше за што било и ја утешуваше дека и ова еден ден ќе помине и ќе дојде време убаво и среќно.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ги прибра Толе и другите четници и, речи си, уште неизмиени казаните во кои се вареше манџа за аскерот, тој со сета своја арамиска тајфа се истресе една вечер во Градешница. (Тука му беше повеќе врталиштето).
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Арно си поминаме и ние, бериќатверсан. Тука се, кај стоката на колибата — му одговори попот задоволен што му услужи на Толета и со тоа го покаја оној грев од Маргара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Цел ден ги обиколуваше ридиштата, помина и откај колибата на покојниот дедо Иван, каде сега за добитокот се грижеше некој туѓ човек, измеќар, бидејќи син му на дедо Иван не можеше да се врзе за колибата, беше премногу зафатен со полски работи околу селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби со упорноста на зборовите Помеѓу коровот ќе издлаби патека По која ќе посакаш да поминеш и Ти.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пак ќе ѝ избегам. Ќе помине и ова. Нашла умирачката со кого играчки да си игра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Преку девет постели помина и пак назад се врати. Што е тоа?” „Вошка!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сигурно нема да имаш ништо против ако начекаш и некоја дива свиња, да ја пречекаме да помине тука, еден од оние самјаци, што не водат сметка колку е висок снегот за да продолжат да се прошетуваат од една млака до друга, што продолжуваат и во зимните ноќи да ги откопуваат корењето од папрадот и од другите билјачки; а може да се пречека и некоја нивна сурија, што поминува и го остава по себе пооран сиот снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И којзнае зошто сето тоа ме враќа кон нешто поминато и познато.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури одоздола, од петиците до темето ќе ми помине и јас ќе се приберам кај децата. А којзнае дали вошките не ни ја донесоа таа палена болест. 79
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Подобро од моево му тропа! (ја поттргнува Саветка настрана од Антица и поверливо) Јас веќе говорев со него и ми вети, ако му ја дам да помине и тој во грчката партија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Беше тоа еден вид игра. Тие се држеа за раце кренати високо за да те пропуштат да поминеш и кога ќе стигнеа до „еве еден џелат да ти го скине вратот“ ги спуштаа рацете и те запираа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Празникот Преображение поминал и сега сѐ околу него е тивко и во неколкуте викенд- куќички поназад таму, на местото на некогашното големо село, е тивко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Викендот помина. Помина и целата следна недела. И следниот викенд.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Милувам секој ден под твојов прозорец да поминам и секој пат со уста слатко да ми се насмееш и со очи мило да ме погледаш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: (Прва се тргнува). Пушти ме... Пушти ме...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Меѓувремено разредувачкиот облак смог помина и преку авторот после што панорамата на Скопје се гледаше сѐ појасно и порасбетливо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И покрај заслугите што ги имаше во борбата против фашизмот и домашните предавници, Трим Тоска, по војната, задолжен од Партијата за „братството и единството на народите” во крајезерската земја, не беше без амбиции еден ден да помине и во Републиката, според поволниот клуч на малцински структури, на некоја висока функција, токму во времето кога и децата ќе стасаа за студии.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По патот нагоре и надолу минуваа главно војници;одеа повеќето пешки, но се видуваше и по некое магаре или маска, а помина и една кола прегната со волови.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со тие зборови и друзи Силјан целата ноќ си ја поминал и одвај во зората беше мигнал малку, та кога се разбудил сонцето беше огреало.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Од оваа мисла лутината брзо му поминува и неговото лице со наклоност се насмевнува кон гостинчето од село.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кај ќе поминеме и ќе ни остави по нешто...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да поминат и над моето село, ќе си велам, може да слезат во Костурското Езеро.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и времето така: не знаеш колку поминало и колку има за врвење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Помина и таа мака. Само два дена откако малку се одмори, му текна да оди во Охрид за да прави предновогодишна ревија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)