потчукнува (гл.) - по (предл.)

Попладнето дојде лекарот, повторно. Го потчукнуваше по градите како по некаков мал барабан.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го потчукнувам по рамото. (Нешто како пафтање со раката на утехата, а всушност му завидувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А додека тој ја прашуваше дали се сложува со него таа ме потчукнуваше по рамото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дуда веројатно сметаше дека за да легнат туѓите прашања во моите раштимани мисли потребен е ангажман и на рацете а не само на зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со тенко дрвено стапче се потчукнува по колкот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со тенко дрвено стапче се потчукнува по колкот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)