почива (гл.) - во (предл.)

Дури сакаше да му рече да ги остави султаните да си почиваат во спокој таму каде што се.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Едно тело ти почива во Стоунхенџ и таму е сѐ натприродно.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Дедото Киро го запали масленичето пред Богородица и, крстејќи се, гласно рече: - Нека и е лесна земјата и нека почива во мир... Амин...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Беше добра жена и нека почива во мир. - Амин, - кратко возврати Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На овој степен, од клучна важност за шизофреничарот е да ги почувствува сиот шарм и сите убавини што почиваат во меѓупросторот меѓу внатрешното и надворешното, и на сето она што е опфатено со доживувањето и откривањето на она што навистина му припаѓа на сопственото јас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Последица на тоа е што геј-привлечноста на нејзината песна сега почива во поп-музичката форма, во нејзиниот ритам и во хармониите, а не во содржината на нејзините болно искрени стихови.139 Формата е тоа што ѝ ја спасува песната.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, има, се чини, веројатност еден од возможните пристапи кон непатологизирачкото, нехомофобично сфаќање на машкиот геј-субјективитет да почива во изучувањето на културните идентификации на геј-мажите, во нивната емоционална вложеност во негеј-општествените и уметнички форми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не би можела да беше жива да замисли ниту мојата баба Хазбије, која сега почиваше во корчанските гробишта, имајќи среќа во смртта, нејзините посмртни останки да не ги преораат како оние на нејзиниот сопруг во повоениот Подградец, неговиот син Сами, не можела да замисли дека најпосле нејзиниот внук ја отворил нејзината голема затворена врата на животот (а kapi), станал амбасадор. Вратата која баба сакаше да ја отвори, вратата на границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Денес уште е тука, почива во Света Софија во Охрид, спомен - дом вечен за една надеж.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Она што ќе го ветиме не знае кога да се преправа дека не нè препознава, кога смее да се повикува на нашето кусо паметење, а кога насмевката своја да ја пушти за да нè озарува со празнично славје Она што ќе го ветиме расте и по грмушките на нашиот заборав Како и гроздот на лозата кој не знае што да стори со листот што му го крие сонцето Она што ќе го ветиме не знае кога да ја прифати нерешителноста на нашата верба и нејзините забавени чекори а кога да се исплаши дека ќе остари со нас Каменот што случајно ме сретна во младоста (го фотографирав за да не го заборавам) го чував за да го соочам со песната што му ја ветив пред да го вратам во песокта на заборавот Станува збор за единствениот камен на пирамидата што требаше да ја изградам во дворот на моето детство (Требаше рогот на мојата градба да го досегне дури Млечниот пат) така гласеше неразумната заповед на сонот Инсектот одреден да почива во пирамидата одамна е исчезнат од саркофагот на сеќавањето.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)