признава (гл.) - сѐ (прил.)

Ги излудуваше тоа што јас признавав сѐ; тие, веројатно, очекуваа да одречувам, да не признавам, но јас бев сосема на чисто со себеси и со нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука Фисот не можеше веќе да се воздржи и фрли со тешкиот часовник од масата по мене; часовникот удри една педа од мојата глава, во ѕидот и направи пристојна дупка; рече: „Ти признаваш сѐ?!“ Јас реков: „Да“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)