продолжува (гл.) - да (сврз.)

И тие минимални приходи што ги остварува угостителската единица во овој период продолжуваат да се слеваат во централната сметка на Центарот, и како по правило, угостителската единица не добива ништо за возврат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После 2000-та приходите во угостителската единица почнуваат значително да се намалуваат, а исплатата на платите почнува да задоцнува.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Одеше прво до своите книги, продолжуваше да прелистува, да бара, да пребарува во книгите, во сеќавањето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го прашуваа Чанга зошто, но тој не можеше да одговори точно, па продолжуваше да им го свртува вниманието на ангорската коза, позната во Турција, Иран, Пакистан, Русија, Австралија, Америка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми продолжуваше да измислува нова плетка со плеталото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јован продолжуваше да копа и повремено да фрла од земјата горе, принудувајќи некои од луѓето да се повлекуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога сака нешто да каже, бидејќи не може, само ќе се изнасмее со некакво зеење, ќе ја зафрли притоа главата назад, и продолжува да влече. Рацете му се канџи, суви и крвави.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа мистериозна игра, која јас така почнав да ја нарекувам, продолжуваше да трае сѐ до крајот на работниот ден и многу често ми пречеше во работата, особено кога се трудев да се задлабочам во нешто.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Значи, секој продолжува да верува во своите светци, нели? - Па, повеќе би рекле дека тоа се мислења, ставови...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Додека Мо, размислуваше дали Вици се гледа со некој Вени ... едни земји излегуваа од рецесија, за потоа да влезат во свински грип, Џералдин се разнесе во супермаркетот каде не можеше да го најде својот Бог, Марио и Славе продолжуваа да се тепаат за школската ужинка, General Motors отпушти 10.000 работници, Лира и Вања се кубеа за коса, за тоа која - чиј дечко земала, бројот на жртвите во ураганот Катрина достигна 1836, Во Церн сѐ уште преговараат дали после експериментот, Земјата ќе ја голтне црна дупка - веднаш или неколку дена потоа?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На тоа Танас ни малку не се лути. Намигнува со едното око, а другото го врти кон височината на раката и со прстите продолжува да нишани во носот на учителот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Она што веќе го рековме, дека во „Две тишини“ никој ништо и никого не штеди и дека дури и потенцијалниот читател е наполно незаштитен од стихот, од поетот, но и од страдањето (на зборовите, буквите, вокалите,.. белинките) распламтено до усвит, во собата на вокалот Е продолжува да се пее до коска и подлабоко, дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната го развејува знамето на својата победа (или предавство, сеедно) и истекува во една од двете претстојни тишини, во онаа во која се испраќа и во онаа во која се заминува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Ајде, побрзај, те молам! Ѝ рече продолжувајќи да си ја мрмори својата румба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Карев продолжуваше да ги отвора и да ги чита писмата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како и да е, потиснувајќи ја болката од разделбата со тоа што се трудеше да се убеди дека сето тоа е природно, за разлика од жена му која како мајка ја преживуваше разделбата како доилка што одбила рулче од боска, Гого продолжуваше да слика (зашто ништо друго и не умееше) следејќи го својот темперамент со истиот нагон и снага.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа е сѐ што останало од некогаш големото царство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа што кога еден збор или подолг лингвистички низ (string) - што можеме да го наречеме текст - е напишан, тој продолжува да постои независно од неговото изрекување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но каде да го лоцираме овој концепт? Не, според Сосир, во пишаното.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кучињата продолжуваа да лајат, а тој им подвикна и ја фрли гламњата што уште ја држеше в рака.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мускулите веќе почнаа да го болат, челото му се ороси со пот, а тој со стиснати заби продолжуваше да се напнува, да се инаети, да се надминува себеси.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сметам дека времето на загубените вредности Мој Императоре продолжува да живурка:
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Мајка му се враќа од подрумот и продолжува да работи низ претсобјето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
ПАНДЕ: Зашто не е Влашко... Од Америка враќаат!... (Продолжува да лапа). (Останатите, со лајците в раце, чекаат да им објасни).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ПАНДЕ: (продолжувајќи да лапа, колку што му позволува можноста).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Меѓутоа, имајќи ја десната рака положено на срцето, Софроние продолжуваше да молчи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Продолжи веселото друштво на масата да пие и да се весели, а јас овде продолжувам да го водам антисталинистичкиот бој како амбициозен балкански Дон Кихот со бункерите – ветерници и наредбодателите на нивните градители...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Продолжував да размислувам: на што запрело нивното внимание, што ги предизвикало на ваква постојана провокација.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Продолжуваат да разговараат во мислите еден со друг.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега ноќите стануваа сѐ пократки и се стемнуваше пред осум часот, но тие продолжуваа да седат во темница.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Продолжува да брсти. Прстите му се вешти како на тајландски хирург- шарлатан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги одмерува строго и ги трга на страна - поклон за неговиот пријател сликар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А филозофот сѐ така еднакво продолжуваше да говори, спокојно, кротко, смерно, но строго и праведно, со зборови болни, но точни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-Од самиот почеток знаев дека си некое необично суштество, некој чудак, залутан тука по планинава, надвор од сите цивилизации – се уверуваше Еразмо, продолжувајќи да му зборува. –Ми падна чудно исто така, што цело време не побара јадење, ниту пиење!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Продолжувам да возам што е можно пополека и се обидувам со мислата да вообразам барем еден мал дел од крвата слика.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прашањето е: дали ова постоење овде, ако нема некоја повисока смисла, не е потполно бесмислено?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вам ова што го нарекувате затвор, ова овде ви е ослободување од затворот што сте го чувствувале надвор одовде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се ослободи Бугарија и се усили државата на Немањиќевците, во која влезе поранешниот дел од Македонија, т.е. денешна Србија, – таа, т.е. Македонија во денешната нејзина големина уште остануваше византиска земја, каде што продолжуваа да се креваат востанија против Византија, за коишто се бараше сојуз и покровителство од соседните држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако тие потребности на поданиците не се зачуваат и ако Турција продолжува да биде неискрена во прилагањето на реформите, тогаш од тоа ќе: настрада најмногу пак таа: 1/ таа ќе биде принудена со сила да воведе некои реформи, 2/ ако и потоа населението не биде оградено во национално-религиозен и економски однос, тогаш тоа ќе го искористат непријателите на Турција да направат брканица во Македонија за да ловат риба во матна вода.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Марш џукело“, вика таа и со израз на гадење продолжува да чекори.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Понекогаш, кога ќе му останеше во планините некоја заделена крава, што забегнала од стршенот, или останала расипана од дивината, оној продолжуваше да ака по неа и во вечерите, заедно со нејзиниот стопан со едно фенерче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да живее само во тој дел од себе, со сите други делови од своето тело мртов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Застануваше и продолжуваше да стои, сѐ додека она во него не се разлабавеше сосема.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да стои на прозорецот, со ноктите вкопани во дланките, со прежилени тупаници, еден црвенокос човек, како врзан во тие ѕидови, сосема сам со себе си без потреба да се помрдне, а тоа во него беше како вик како врескање во таа сонлива белина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој само зави малку посилно, за'ржа, насетувајќи го сето она, што можеше да му се случи, но тој и го стори сето тоа сепак упорно продолжувајќи да останува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога го откри него на дрвото, волкот си ја зеде неа со себе и отстапи в страна, продолжувајќи да ја дроби бавно со своите заби.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да чекори, размислувајќи само на тоа дека тој беше дојден тука за да се врати, откако ќе ја сврши работата, и еве сега тој си се враќаше, дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од зад него сега допираа само уште тивките потлуснувања на огнот, што продолжуваше да се шири, неговата топлина и неговото застрашување, полека и трпеливо да надоаѓа и кон неговиот пар, а по снегот, пламнувајќи, се носеа неговите одблесоци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во крвавиот траг на боиштето остана само едно од тие изребрени суви тела, што се превиваше во морничаво, жилаво умирање, продолжувајќи за сето време да замавнува во празнината со своите задни нозе, чиниш и во своите последни соништа продолжуваше да бега, некаде во некоја шума, некаде меѓу некои стебла, однесувајќи ја и од онаа страна на животот својата исконска глад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше и една пеколна тиштина, зад која што од сите страни продолжуваше да си постои онаа раздвиженост; тој сега го носеше и тоа како уште поморничаво бреме по угорницата, го сеќаваше како го дебне од зад секое дрво, но продолжуваше нагоре.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во оваа доба обично ја наполнуваше печката така, што се чинеше само уште што не тргнало да полета од разгореност, тоа огромно буре, а потоа, издолжен на креветот, или притивнат на прозорецот, продолжуваше да чека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му дојде сега и она тага, што требаше да му биде заедничка со неа, но која секогаш продолжуваше да останува само нејзина тага, од тоа, што таа не можеше да му роди уште некое дете; тоа лекарите го рекоа уште веднаш кога го имаа Јовко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжувајќи да длаби по тие зборови, тој можеше да црвенее, мислејќи на оној ден, кога отстапи, оној ден, кога откажа да биде бригадир, кога ги тресна од земја документите за во Партијата, кога не откаса никаде ни збор за тоа, и кога довербата му остана откината, исто како што може експлозијата од некоја бомба да им ја однесе во војната на луѓето едната нога, или едната рака, и да ги остави сами без неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само немој да забораваш, продолжуваше понатаму, дека во себе носиш барем едно од оние мои три зрна, а местото, каде што го носиш него, не ќе да е многу згодно за тебе, штом продолжуваш да крвавиш вака, по целава оваа долга трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа најгустиот круг, што го имаше оваа ноќ, и продолжуваа да се приближуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја чувствуваше многу добро и во себе онаа исконска прибраност пред тој висок снег, што го покриваше сиот свет; беше притивнат како едно од сите оние дрвја околу неговата куќичка, продолжуваше да трае, живеејќи само со некоја срцевина, провлечена како црвена врвца по најскриената средина на своето тело и на своите денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само по десетина чекори и раната пак продолжуваше да ја цеди својата црвена шурка, оставајќи по снегот тешки и речиси црни капки згрушена крв.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Темничината продолжуваше да пламнува црвено и тој еднаш толку добро го виде тоа, што за миг ги имаше испозагубено веќе сите свои мисли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, петлите продолжуваа да крвават, а малку потоа небото зрачеше пак со онаа своја топла белина, наполно мирно во еден миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да останува на своето место, гребејќи за тоа остануваше сила и од своите дланки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го побара околу себе и го најде. И сега лежеше тука, здола, со трите свои нозе подвиткани под себе и со едната останата назад; лежеше постојано со муцката дигната нагоре, а гладот продолжуваше да му чади погано од неговите очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сеќаваше дека е тука повеќе од здивот, знаеше дека беше дојдено по тие рубинени сртови најмногу со својата кожа, врз која она беше некаков игрив допир, а за сето време продолжуваше да скита со погледот по сиот рубинен свет крај себе, не испуштајќи ниеден миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ги сложи сите делчиња од затворачот, и кога го остави настрана сето тоа, зглобено и спремно, погледна низ прозорецот и таму изнајде една вредра, месечева ноќ, во која како црни сенки, продолжуваа да се развласуваат по небото топлите јужни облаци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тој успеваше да се додржи на својот провев благодарејќи само на својата дигната пушка, за која продолжуваше да се додржува како за некоја сѐ уште цврста гранка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она што го определуваше сегашниот негов однос, дојде дури отпосле, во овие неодамнешни години, и продолжуваше да ја длаби провалијата до овој врнежлив ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таму, горе, по белината на скаменетиот снег, по која што се распознаваа траговите од јазиците на ветерот, почнуваше да зацарува некое волшебно усвитување, и тој знаеше дека тоа го носи оној сега сосема неразбиен бран на виделината, што продолжуваше да надоаѓа од зад планините, додека во сенките под него сѐ уште лебдеше густата модрина на ноќта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И наеднаш им стана чудно: како тоа сѐ досега тие да не ја имаат сетено убавината на таа малечка собичка среде снегот, на тоа седело, што луѓето го имаа оделено од белата долина наоколу само за себе и на леглото, и на развалената печка, и на прозорецот, пред кој снежинките како цветови продолжуваа да си ја играат својата волшебна игра, понесени од бавниот игрив виор на врнежот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А после пак продолжуваше да ги прави оние свои мачни чекори, додека топорејќи му се со некое свое урнување врз него со сета нејзина тежина и недоодливост се надвиснуваше најпеколната мачна угорница на белиов свет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, денот си врвеше по старому и барабанџијата со својот оптегнат глас ја најави пак вечерната конференција на Народниот фронт,а на светлината од газиените лампи и вечерта сите селани продолжуваа да молчат и да чмурат со своите цигари во ќошковите на единствената поширока училница на основното училиште, како секоја вечер, ниеден од нив не велејќи НЕ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јадеа долго, бавно, со задоволство, додека снегот надвор продолжуваше да си врне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
I. Снегот врнеше целиот ден у бога и небото ниеднаш не порасте над врвовите на највисоките дрвја, но тие тројца постојано продолжуваа да чекорат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше, приближувајќи се до стеблото, на своите раце, мислеше на својот чекор, продолжуваше да сеќава некаква неизбежна радост, некаква неизбежна тишина, што му го опфаќаше целото тело, а за сето време загледан само во тоа масивно стебло, целото извиено, вивнато нагоре и смирено под беличестозеленикавите висулки бради, со кои што беше обрастено по корубата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваа да се радуваат, додека тој поставуваше на масичката; јасно сетија дека им е сосема добро. Сега јадеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Постоеше пак една далечина, стоеше неначната и една исплашеност во тие околчави итри очи, јаренцето дури и истрча и се затскри зад сандакот со храната, но тој и сега можеше да го гледа опавчето, што продолжуваше да поигрува одвреме навреме и таму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се оддели од дирата и зачекоре на десетина чекори од неа, напоредно со неа, продолжувајќи да ја следи во истиот правец, но внимавајќи ниеднаш да не ѝ се приближи и не испуштајќи ја од погледот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше дека му претстои само уште да си ги собере сите преостанати сили, за да може уште еднаш сосема сам да му се врати на оној, неговиот живот, на овој живот, за кој беше роден и во кој единствено можеше да продолжува да биде она што е.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега сите само продолжуваа да гледаат во снежинките, што се гонеа во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Језекил можеше само да ги дослуша сите тие тупи удари надолу, без да направи ниеден чекор, тоа таму, удирајќи де во ѕидовите, де во скелињата, продолжуваше да паѓа младото цврсто тело на малтерџијата со големите бакарни топки на мускулите по рамениците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оние двајца продолжуваа да лежат на креветот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше само една негова помисла, во која не беше сигурен. А сега, сега продолжуваше да ги бара нив...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но и после, и кога беше совладан од тешкиот сон, таа црвојадина продолжуваше да го глода и да ги населува неговите соништа, терајќи го и таму, и во соништата, да продолжува да се ежи и да се преметнува, да стенка и со некакво чудно завивање да им се одѕива на сите оние расплакани и закискани од ветерот лелеци на дивината надвор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа шумата продолжуваше да трае, една бела шума од снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога не можеше да направи ни еден чекор понатаму, кога се спружи, гушејќи се во својот здив, долу, на работ од шумата, со која се граничеше Белата Долина, и кога остана легнат, со лицето во снегот, можеше само уште да слуша и уште да продолжува да биде свесен за тоа пуфтање на стапките зад него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да се искачува, а во исто време некако да тоне во сета таа глува штамовина околу себе, веќе не ни очекувајќи некое полесно пречекорување, веќе заборавајќи на тоа дека некогаш можело да постои и поинакво чекорење, од сето ова запретувањето до половината на снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Немаше, сепак, никаква сигурност, продолжуваше да останува само чекање. И наеднаш - беше тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа се чинеше дека пак продолжува да останува да си биде сѐ во ред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас продолжувам да си сечам. Сечам и редам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај покажуваш глава, главо букова, вели брат му, Дејан Деспотоски, и продолжува да пука како ништо да не било.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Непознатото битие во безобличност каква што е возможна во ноќите со издолжени сенки дури и на најмали грмушки, сенки што напоредно се протегаат од секое нешто како црни ребра на земјата, се веднело над заспаните, им се загледувало в лице, се исправало и пак продолжувало да бара под косо плеснатата поплава на месечината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Срцето во градите му затупотело од нова возбуда. Внимателно се подисправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот се клати пред коњот. Само понекогаш ќе се заврти наведнат за да ги види зад колата босите нозе и ќе воздивне. Не од тага. Од замор, од тежина на жегата. И пак продолжува да размислува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не се противеше; се усмивнуваше и продолжуваше да пие со крвава уста.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Жолтите одеа бавно и достоинствено, белите се обѕираа по нас, сините брзаа, се судруваа и не извинувајќи се, продолжуваа да чекорат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
БАБА АНЧА: Еве го иде... (продолжува да иде во средба од Илија, го дочекува и нешто му говори).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Од сите нив излегуваше густа пареа која, малку по малку, формира облак кој рееше неподвижен, не поместувајќи се ни нагоре ни надолу, а во внатрешноста на тој голем памучен чадор, ние и понатаму продолжувавме да работиме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Весниците го фалеа тој изум: таа кондензирана пареа – објаснуваа – спречува работниците, на врвот од воздушната структура, да ја видат бездната под нив; а тоа ја спречува вртоглавицата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И по погребот дождот продолжуваше да плуска и да го натопува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јас бев застапникот, највисокиот преставник на Титовата креација во земјата на Титовиот пријател од периодот на неврзаноста, таткото на туниската нација Хабиб Бургиба, во времето кога продолжуваше да живее култот на Тито, со последната генерација на неговите соработници во колегијалното претседателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во светот се насетуваше крајот на биполарната епоха, се наѕираа првите пукнатини на Берлинскиот ѕид, крајот на Варшавскиот пакт и СССР, продолжуваше да живее. Движењето на неврзаните, макар што нејзините основачи Нехру, Насер, Сукарно, Тито и други беа исчезнати од животот и политичката сцена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Продолжував да читам во отворената книга на која никој не ми обрнуваше внимание: Војникот го означува најболниот белег на варварството кој опстанува меѓу луѓето!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Следи ја татковата мудрост! Ја следев со внимание, таа продолжуваше да ми ги кажува пораките, кои како да беа татковите: Ние сине опстанавме како семејство на кое не му се смислува историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немаше маало кое не продолжуваше да живее во меморијата на луѓето со своите легенди.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Винстон исто така стана и се облече. Неуморниот глас продолжуваше да пее:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ додека продолжуваа да работат и да се размножуваат, нивните останати активности беа без значење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа заглушувачки крик на бес и очајание, едно длабоко и гласно „ О-о-о-о-ох!“ што продолжуваше да одѕвонува како вибрации од камбана.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му вели да стане да се напие вода и да се врати назад во креветот продолжувајќи да спие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Се дуе како „орел в торба и продолжува да се фали како е арен човек, како ќе попушти на селаните, ако се вади сноп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се судруваа, се разминуваа, се сопнуваа еден од друг, ама без роптеж продолжуваа да си го осигуруваат брложето што го имаа зафатено.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јасна продолжува да ме кара, а јас уште еднаш фрлам поглед кон мојот монитор и колегата Вајсмен на него. Ех, Вајсмен, копито едно... не знаеш што пропушташ!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Продолжуваше да живее во мојата свест, со вкусовите на кашите на сиромаштијата, на потпеченото тесто, извиено во чудесни форми од нејзините вешти прсти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но таа, сепак, продолжуваше да пребарува длабоко во своето сеќавање, по лавиринтите на својата длабока тишина, да ги обликува контурите на исчезнатите, во живата присутност на стеблото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XX Мајка, загледана од чардакот во солунските галеби кои повторно се враќаа и застануваа на малото островче на реката, продолжуваше да го прелистува, по којзнае кој пат, својот каталог на италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода во Италија, во 1949 година.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу години по Татковото заминување, кога ќе светнеше жолтата ламба среде татковите книги, ние верувавме дека Татковата душа е тука, крај неговите книги кои таинствено, во долгите ноќи, продолжуваше да ги прелистува Мајка... ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да живее во нас сликата за загубената мода од една далечна италијанска пролет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На мигови, во тажаленка­та, му се обраќаше на Севишниот, да ѝ каже каде згрешила што повеќе не може да ги спасува своите чеда, а самата продолжува да живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да говори дека нејзината мисија, која ѝ ја доверил Севишниот, не беше завршена, макар што ние, децата, веќе бевме излезени на своите патишта од животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Големото семејство продолжуваше да се раслојува и да се обновува во нови мали семејства кои продолжуваа да гравитираат сега околу Мајкиниот дом.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние си продолжувавме да придонесуваме, секој на свој начин, во фондовите на Мајка, наменети за сиромасите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваме да живееме во Солун, во разгорот на светска војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да го удри со клоци Наќо по мевот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Излегуваа надвор, ја гледаа, ја проверуваа. И секој ден продолжуваа да ја потпираат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А Танаил продолжуваше да вади камења, да пука позачестено како да сакаше да му ја распарчи сосем куќата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога не пука непријателот на нас, господ продолжува да пука: постојано нѐ опсипува со снег и дожд. Солзите ни се мешат со него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XXIV Уште од рани зори луѓето во селото почнаа да ги буди лавежот на кучињата и некаков тропот; стануваа од постелата, ги лепеа очите на прозорците, излегуваа на чардаците и гледаа исплашено: колони војници врвеа низ селото; им светкаа шлемовите и оружјето на виделинката од зората; од сите сокаци се точкаа војници, а коњите што влечкаа тешко оружје, опрема, муниција и казани за јадење, врвеа по широкиот пат крај езерото; фрчеа коњите со носевите, збивтаа под теретот, чувствуваа жед и ги вртеа главите кон езерото што на утринското ветре шлапкаше бранчиња на брегот; од војниците избиваше пареа поднаведнати под тежината на ранците и оружјето; кучињата непрестајно лаеја и напињаа на синџирите да ги скинат; оние што беа пуштени, се втурнуваа кон војниците, но кога ќе добиеја клоца, ќе сквичеа, се тргаа настрана и продолжуваа да лаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потем се соземам несвесно се враќам со временската машина во виртуелната стварност и продолжувам да си играм да се занесувам оти како инаку ќе преживеам Мамо - не знам!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Вие продолжувате да гледате во отворениот простор барајќи облик облик нудејќи.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
По навика продолжуваш да се преправаш  да глумиш жизнерадосност  да бегаш од себеси  „да не се досетат Власите“ си велиш, и тука се лажеш: никој не побегнал од себеси - жив.  Очајот, и покрај сѐ паѓа, како ноќ полека, но сигурно. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој продолжуваше да зборува за незавршениот круг, како симбол на патувањето на јагулите: - Движењето на јагулата, почитуван пријателе, симболизира еден кружен, временски тек.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како продолжуваше да раскажува така тропањето на камчето во матарката на Шишмана, аритмично, му ја прекинуваше нишката на кажувањето секогаш каде што помалку треба.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ако, си рече Србин и не престанувајќи продолжуваше да опоменува: - Бегајте... . Народе... - Види, види, - рече некој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зајдисонцето ме гледа од твоите очи на твојот лик продолжува да зрачи и в мракот што надоаѓа.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Од друга страна, продолжував да размислувам, објавувајќи ја својата неприкосновена волја. тој наш Создател, зарем требаше врз едни народи да ја истури сета своја љубезност а другите да ги одмине, или пак, во оние, најлошине случаи, дури и да ги зачади со темјанот на проклетството, му реков на Никола Леко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се смееше и Зрновски. Се смееше и кришум разговараше со Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Милошевски продолжуваше да молчи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очигледно му беше порачано да си поигрува со моето спокојство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Глупоста има безброј имиња, си шепотев а луѓето од многу причини не се спремни да спомнат ниту едно од тие имиња“, и продолжував да се смеам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кажи ми, што се случува со неа кога ќе ја исмеат, продолжував да трагам по одговорот злоупотребувајќи ги не само зборовите туку и мислите на Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Перото на Грофот продолжуваше да крцка везејќи по листот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам за каков привид можеше да станува збор, но наеднаш ми се пристори дека буквите што ги пишуваше Грофот, ги имав видено извезени на мали картички, помали и од личните посетници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или ако бевме спомнати како сведоци кои сметаат дека е најумно да го заборават она што го слушнале?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но плачот на Самоников, како кутре што се плаши да не се загуби, постојано се враќаше и продолжуваше да се врти околу мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Така и коковчето, и пиленцето, остануваат на ѕидот, а Зоки и Лидија продолжуваат да шеткаат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„А зошто те викал“, продолжувам да испрашувам. „Донеси еден леѓен топла вода“, вели, „да си ги згреам нозете.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Развеселените гости на вечерата тоа не го ни забележуваат, туку продолжуваат да се клештат, плукаат и ждригаат, фрлајќи им остатоци од храната на секаде присутните стаорци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Џабе викав: мирен! мирен!... Продолжуваше да клоца, да рипа, мрчеше во кафезот. Гровташе како вистински ѕвер! Margina #21 [1995] | okno.mk 123
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во еден момент господинот Сенка станува, снажно удира со раката по масата (здробувајќи, притоа, еден алчен стаорец) и вели: -Доста!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И покрај тоа што беше швркнат, како да претчувствуваше нешто необично...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Милчо продолжуваше да плаче, да олцка: - Не е точно... - повторуваше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дончо не се ни завртува туку продолжува да мава со стапот лево и десно без да забележи дека патчето го има оддалечено од рекичката и дека го влечи речиси по средина на една бескрајна градина: лево домати, десно пиперки и гласот на Чана што го запира како висок плет Каде ти е Митра бре Дончо? и дури сега открива многу работнички околу мајка му.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И вие имате некоја мака, продолжува да потпрашува момчето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа си продолжува да вика, воопшто не нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Камбаната продолжува да бие. Ветерот го носи нејзиниот тажен одзвук и мракот го изсполнува со морничавост.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Продолжувам да читам: „12 елеци; 8 панталони; 2 шала; 4 пешкири; 9 рала гаќи...“ - Машки или женски? - праша некој и водот удри во долга кикотлива смеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама ќе процениме ние во штабот дали јас сум во право... продолжувам да читам и немојте да ме прекинувате. Срамота... Молк!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Продолжувам да читам, а вие погрижете се да го запамтете секој збор кој нас нѐ окрилува...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Е, баш ќе станам крадец, и лажго и вагабонт! Ќе одам во Елдорадо, како оној од филмот, и ќе собирам златни камчиња од реките, нема да учам и нема да завршам факултет, за инает на тато, - продолжував да си зборувам самиот со себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И продолжуваат да се гледаат преку прозорците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Продолжуваат да разговараат во мислите еден со друг.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)