пропадне (гл.) - во (предл.)

Се враќаме една вечер од театар и дур’ се свртев, туку ја снема, а бе, не ми веруваш ти, ама ја здувна, аш, исчезна, како да пропадна во земја.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Стариот остана сам во визбата, на истото место, како нозете да му пропаднаа в земи, суво дрво што го дрма ветер.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако кликнете во обоеното „Во овој текст ќе се обидам...“ ќе пропаднете во дупката на хипер-просторот, којзнае каде!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Христијаните стравуваа да не Турците, за да пружат докази пред властите дека навистина е тој, Јован Акиноски, е злосторник каков што не ќе се роди друг во царството, одново искасапат некое христијанско семејство, а Турците, татковците, веќе уверени дека колежот над Акиноските го извршиле нивните синови, да не гласот за тоа допре до султаните во Константинопол па и едните и другите молеа бога да отпочне нов брј со Маџарско, за тоа веќе и се зборуваше во царството, и сета таа грозна историја да пропадне во заборав.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тагата треба да ја потиснеш, да исчезне од твоето небо, да пропадне во длабочина, во дамарите на твоето битие.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Небаре пропаднал во вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Претпоставувам оти во занесот од завршената работа обневидел и пропаднал во водите на морето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нараторот претпоставува дека „во занесот од завршената работа обневидел и пропаднал во водите на морето“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Очите ѝ беа пропаднати во длапките под веѓите и беше многу видливо дека сосила ѝ ги затворале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се изгубија сенките, сѐ пропадна во темница, во оној есенски сон, опоен како мирис на босилек и длабок како мајчина тага.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еден кловн умре... На шеснаесетти мај 1936 година пропадна во Скопје еден Циркус.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Влегувам во такси и го чувствувам пулсот како ми удира во главата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Си замислувам дека сум пропаднал во Зоната на самракот, гледајќи како реалноста полека почнува да исчезнува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Веќе чувствуваше дека сосема ќе пропадне во таа длабочина. Во тој процеп. ...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
ПОМИНА ЦЕЛА ГОДИНА, завлезе во втората откако Анѓа пропадна во харемот на кадијата, и сѐ што можеше направи тој да ја наговори да се потурчи, па да ја нареди во редот на своите законити анами, ама не успеа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По овој збор Суљо нареди, та речиси половината сејмени се накачија на мостот и првите веќе беа на другиот крај, кога од врбјаците под мостот и над мостот се заорија бесни викотници и залп од стотина пушки, а во тој момент мостот се урна надолу и пропаднаа во длабокиот вир.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Одеднаш пропаднаа во една голема дупка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И тие малку оревчиња и лешничиња што ги имаше украдено од комшиката Буба, пропаднаа во замрзнатиот снег.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Беше тоа во „Генитрон”, омиленото списание (дваесет и пет страни) на пронаоѓачите-занаетчии од Париското Подрачје, кога мојот вујко Едуар ја имаше таа среќа да го запознае еден ден...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Повторно во врска со признавањето на својот патент- систем, најдобриот, најхерметичниот, за секаков вид пумпи за точаци...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пак ќе пропаднеш во твоите будалштини!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пропадна во шолјата. Мајсторот ја повлече рачката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Како да беше пропаднал в земја.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Толку бев збунет што се најдов во ваква нова средина, што дури во тој момент ми текна дека моето не толку далечно семејство е нешто невообичаено, дека дури и мајка ми и баба ми, кои дури двапати годишно ги чистеа ѕидовите од станот, не беа толку чисти, уредни и вознемирени околу чистотата на куќата како што беше тетка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Легнав на подот и се обидов да направам неколку стомачни - но притисокот во стомакот ми беше толку голем, што при секое исправување од подот ми се заматуваше во главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се смрзнав во место, исплашен да не скршам или да не уништам нешто, а потоа ги собув чевлите и смрдливите нозе ми пропаднаа во белиот килим, кој беше толку чист што моите чорапи сигурно го навредија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како што зачекорив внатре, чевлите ми пропаднаа во пуфчестите јазли и застанав закопан во место, бидејќи забележав дека само јас сум влезен во куќата, а тетка Олга ги соблекува своите чевли надвор, на килимчето пред вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пројде една девојка и пропаднав во шахта, пројде една сина, се пресеков на средина.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Влатко гледаше возхитен. Ваква глетка само во сон: поначесто сонува како лета над некаков непознат предел, гледа надолу, а таму сивило, магла - како во сон што може да биде... се плаши одд таа глетка и замижува - како во сон што замижува - се плаши да не пропадне во тој неидентификуван просор.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Десетарот ја фати за рака, наведна глава напред, вчекори во наметот и до гуша пропадна во снегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)