ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

На децата сè повеќе о, се распознавват ребрињата и очите како што им пропаѓаат во черепите така им стануваше сè пооврлени.

Еден куп академски шалабајзери кои вешто манипулираат со зборот и секогаш „имаат” решение за сите проблеми, а покрај тоа државата и понатаму пропаѓа во провалија.

Од бучавата, бифето одеднаш пропаѓа во дупка од молк, како да ви се дупнале тапанчињата на ушите.

Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;

-Јатото птици се губи, пропаѓа во длабочината на небото, и покрај тоа што се уште е таму.

Пиштеше џипот, се препелкаше, рикаше моторот на угорниците, пропаѓаше во доловите, тропаше по камењарите, удираше со страните по бреговите и го голташе патот.

Животот, на крајот од краиштата, е само колаж од одделни моменти на кои се сеќаваме – колку парадоксално е тоа што во него минуваат цели денови, месеци, години кои воопшто не ни остануваат со сеќавањето и поради својата истоветност пропааѓаат во заборав.

Ако ликот е безличен, можеби тоа е затоа што и авторот не се чувствува сосема добро - некој му го допира лицето, но прстите, тие долги ковчести и груби прсти на стварноста, пропаѓаат во меката кожа, која како глина го поприма нивниот облик.

Сам гледа - занаетот шивачки пропаѓа во вода.

По малку го запирам коњот, оти нозете му пропаѓаат во земјата, преполнета со вода и со снег.

Тие го туркаат нагоре, а тркалата му пропаѓаат во снегот, му завлекуваат.

- Јас пак, како да сум пропаѓала во некоја длабока тиња, вели Дуковица Вендиоска.

И пијам, пијам, а водата како во некоја кртечина да пропаѓа во мене. Никаде ја нема.

„Не“, му се колнев; се плашев од проклетото сечење на жилата помеѓу веѓите. „Ништо не ми е. Здрав сум.“

Во таа година Тексас се одвојува од Мексико (група јужни држави на Америка бара новата членка на Сојузот да го прифати црнечкото ропство) а Линколн, борец против ропството на црнците на југ, е пратеник во сојузната држава Илиноис.

Во исто време Турците ја имаат Либија под власт на отоманската Порта и пропаѓа во вазалската кнезовска Србија обидот за донесување на прогресивен Устав.

Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.

Гледа старицата по нив - тие пропаѓаат во темница.

Замира на запад бледата светлост: тоа сонцето пропаѓа во длабок сон пред студената приквечерина. Но до темнината е долго.

Нападите врз Рада доаѓаа од сите страни. Во еден миг само забележа дека Никодин пропаѓа во столот. Младен го крена за да се соземе.

- О, кутрото човече што си мислеше многу високо летнало, - рече Кејтен со горчлива насмевка, - ете, сега тој пропаѓа во темна бездна од која веќе никогаш нема да излезе.

Ѕвезда сети - за првпат сети - небаре пропаѓа во некаква витлива длабочина.

Одненадеж сети милина дека пропаѓа во тие о ч и д л а б о к и, чиниш длабок вир - ама од него блика некаква с в е т л и н а... заџарена молчи.

На овој дел од разговорот Петра навистина пропаѓа во сонот, и од тука до утрото е темница во нејзината глава каква што владееше и во просторијата, ама првата бледа светлина што удри низ дупката за џам ѝ ја поврати синоќешната слика па затоа се поткренува внимателно и го бара Костадина, а на местото каде што го гледаше веленцето притиснато, нагмечено, претворено во широко седело.

Сеќавав како стапалата ми пропаѓаат во меката влажна трева и како неговите долги суви прсти ми го стегаат вратот и како наеднаш нозете ми се ослободуваат од земјата иако и понатаму продолжуваа да го сечат воздухот (моите проклети нозе како да си играа ножички во рацете на многу умешен бербер) а проклетиот воздух сè потешко втасуваше до градите.

Господи, колкупати ги имам протрчано Слатински ливади кренат во раката на тоа чудовиште од човек.

Се руши право како дрвена кукла, не губејќи го вертикалното држење, како да пропаѓа во некоја дупка-стапица, и со сопствената површина ги впива своите урнатини.

Одиме и паѓаме во завеаните дупки, до гуша пропаѓаме во снегот.

И наеднаш пропаѓаше во сонот.