пушти (гл.) - ја (зам.)

Таа кроце отвори една мала, ниска дрвена порта, влезе внатре и се распули наоколу.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сашо го гледа штркот и му вика: - Пушти ја, пушти ја, бе! Штркот не се ни помрднува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Умира Пецо и нарачува. Слушај, жено, кога ќе ги затворам очите, пушти ја мачката да ме рипне.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Керам, бегу. Пушти ја. Таа е нема.“ Залипа и повтори: „Таа е нема.“ Не-ма!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Муљазимот, гледајќи ја жената како се подгрбавила од тежината на чергите, се сожали, му мавна со рака на стражарот да се тргне и нареди: - Пушти ја, нека врви!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Жената се обиде да му ги прегрне колениците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пушти ја уште малку да аздисува, а тој што ќе ја земе нека му мисли како ќе ја смирува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таму пушти ја - рече дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)