рече (гл.) - да (сврз.)

Рече да дојдат подоцна, но тие веќе разговарале со други козари и повеќе не се вратија кај нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ние децата се подготвувавме да одиме кон паркот, на последното големо видување со Чанга и со неговите кози, татко ми нѐ запре пред портата и ни рече да го почекаме, зашто и тој сакаше да дојде со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога се обидов, тогаш јас сѐ уште во повоздигната расположба, да му речам да каже на сите, дека треба да се направи прослава по повод завршувањето на водоводот, тој се сврти: „Ами ние прославивме“, рече.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ѓавол да го земе и лисјево што ни шушти под нозете, зашто чичко Петре стопати налутено ни рече да внимаваме и кроце да газиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Учителот седна на работ од клупата и, откако убаво се изразвика за тоа што сѐ уште сме се зафаќале со овие меѓусебни поделби и расправии, ни рече да излеземе, а Буза и Марка ги задржа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му реков да не ми се врти во бавчата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Бахтијаровите Анадолци во верига ги претресуваа не само селата, колибите и пештерите каде што можеше човек да се заклони, ами и сите смреки и грмушки, небарем зајаци бараа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, море, тука тука. Било речено да ги оставиме коските по овие пустелии, нема што — тажно промрморија скоро сите Сарафови приврзеници кои до пред некој ден мислеа дека се веќе надвор од опасноста и скоро ќе се најдат „во слободната мајка Б'лгарија" да ги понесат венците за услугата што му ја направија на Кобурга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас продавам татко, дедо, како тој што рекол, та може ќе речам повисоко, туку знаиш како велите вие каурите „со еден мавнување дрвото не се сечит", та и јас, ќе речам да платите пет стотини лири и интизапот царцки што ќе фатит.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа јас би рекол да не ѓибаме ние вадева, ами да си прејдиме пак преку река, та шо ќе намине крај нас да си свршиме работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си реков да тркнам до бифено да мавнам 2-3 коњака да ме релаксираат од досадните куротресачки дрдорења.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Учителката ни рече да нацртаме маче. Сакам јас да има најдобар цртеж но не знам да нацртам маче. Ќе ми нацрташ ли ти?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
АНЃЕЛЕ: Еднаш реков да ги направам чекови, како што секој носи, ама се премислив.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: И, како било, да ти дадеме. Досега пиеја маживе пак рекоа да го фрлам, да побрзаат да каснат пак да излегуваме. Кате, донеси го пагурчето!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНА: Јас ќе им речам да не ми се лутат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ПАНДЕ: Не реков да го вратат, не сум разија, ама сешто бидува.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Не верувам рече да се појдени ни до уќуматот.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Седете тука, никој не ве тера. Нели рековте да го сочекаме Пандета додека дојде?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Но, јас тропав, господин директоре“, реков. „Но јас не реков да влезеш“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем ја притиснав благо вратата и таа се отвори; тој седеше на масата, решаваше некаков ребус или крстозбор, и сосема незадолжително погледна во мене: „Кој ти рече да влезеш?“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така кога помина и шестата недела, рековме да оди Иљо, кој беше малку пошетан, зашто на времето, пред големиот бој, одеше на печалба – жнеење во Тесалија, а есента, по орање и сеење, одеше во Тракија да прави ќумур.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И по скалите, еден зад друг се симнавме од пампурот, болните и старите и жените заедно со доенчињата ги спуштија на земја со кошеви и ни рекоа да одиме на другата страна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И собраа стотици, ги пратија во бој, а нам, на помалите, ни рекоа да растеме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Замисли како би ти било тешко таа, новата жена да ти рече да ја извадиш сликата на мама, како нешто непотребно, нешто што пречи, или да посака да ја уништиш таа слика, а и јас тоа да го слушнам, да го знам...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да му речам да оди по неа, да ја пресретне, но, сфаќав дека тој се плаши да нѐ остави нас повторно сами, да не дојде нешто полошо, уште пострашно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во малиот ходник во кој мирисаше на мувла една врата беше подотворена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тропнавме на вратата. Децата ни рекоа да не чекаме, туку да влеземе. Вратата беше отворена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој се насмевна и рече да ме изнесат пред колибата. И ми ја покажа муграта.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И не јас, туку баба ти ми рече да прозборам еден машки муабет со тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Никодине, Никодинеее! Сто пати ти реков да ставиш коломаз на чекркот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еј, ѓаволе, му рече Змејко. Што има? Срнчето на тоа само помрдна со увцињата, како да му рече да молкне, а потоа пак се скамени.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше умрен таткото на едно нивно другарче од одделението, а оној што рече да дојдат можеби беше и нивниот учител, заминаа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа зарипнато му рече да стане и да се облече.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Колкупати во студот сум си рекла да слезиме долу кај пашитата. Да си дишеме заедно со добитокот. Едни со други да се топлиме. Како што правеа мнозина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се рече да се капиме во Црна Река, да се позачистиме од земја, од смрдеа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога го закопаа Каравила Пејкоски, луѓето рекоа да не се задржуваме крај гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш некој рече да одиме по цвеќињата и да бараме пчели што пасат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па после се рече да правиме пат за кон Боишта. Удрија барабанче низ селото, го свикаа народот и кажаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога видоа така, се рече да ме пренесат во Лазаретот. Кај Битола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја отвори едната дланка и ми подаде сребрен прстен со голем зелен камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа чул, бездруго го викале, и грубо тргајќи ѝ ги младите раце од своите врели дамари ѝ рекол да бега, да се врати дома.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полека говорел за да може да го разбере по движењето на усните што сакал да каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Лозан Перуника се вратил од почва на гримизна топлина во зелен свет на стварност, не за да го предаде својот сој и неговиот нагон туку да го надрасне густото шепотење на крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Благо, без тежина, тој му го поклопил на видовникот едното рамо со дланка и му рекол да не се спротивставува, да легне на грб пред неговите нозе, да остане без отпор пред ножот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѝ рекол да се врати, го повторил тоа уште еднаш и пак уште еднаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме праша дали се познавам и натаму ми рече да говорам со него.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Којо Пипиле кога дозна дека ќе се венчаат, му рече да не ја зема Марија за жена, зашто во неa има нешто кобно, фатално: досега ѝ умреле неколку мажи што ги имала. А пред да ја земат биле здрави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сега разбра што мислел О'Брајан кога му рече да се погледне и од профил. Кривината на 'рбетот беше вчудовидувачка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не рече да бидам мирна, да не се плашам, бидејќи е тој, Симон.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На Лена ѝ реков да седне назад, спроти мене, а јас напред каде што беа веслата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакам, некако, ако може, да ја најдам и да ѝ речам еден збор, да ѝ речам да ми прости на мојот простотилак, да ѝ кажам дека не сум таков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми рече да седнам и јас да се обидам со јадицата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За да го отстраши и од смртта, татко му пак го викнал вајарот и му рекол да ја изваја смртта онака како што му ја опишал синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ѝ скрои ракав, ѝ насука конци, ѝ купи нови игли, и стрико ѝ Трајко ѝ направи убава шарена кончарка, и ѝ рече да везе нишка по нишка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа и му рече да не заима пари од вујка си Гура.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Значи, сега Крсте ќе се заборче кај вујка си и после ќе му ги одработува“ — Ц'к, ц'к!“ — си направи таа и му рече да не заима.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Везирот го викна кај него, му рече да го симне турбанот и со голема возбуда му рече да застане до Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Рече да си одите, да не јадите ќотек. – За ќотек сме дојдени ние, агачко, за ќотек.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога од станицата стигнаа пред зградава, додека сите се качуваа на првата плоча преку неколкуте басамаци, таа си рече Да признам што има ваму долу? чкртна со кибритчето, го наала кончето на свеќата, нив постојано ги пикаше во пазувата, и лелејавото пламенче дури долу по ходничето и таму лево во двете прегратки ги заваби сите. И гуските, се разбира.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
7. О иде иде слушате ли иде песната таа крупноока желба За мене иде во час ненаспан и за вас иде што спиете морни И пее пее со илјада гласои низ мракот пее за денот ви пее О мугро бела бели посестрими цветови млади во темнава мрака доаѓате ми дојдовте и сега рацете ми се куси да ве стасам И веќе јурам зборот да го најдам за да ја речам да ја изболам тагата на ноќите без сон и радоста што толку ви ја сонев
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Генералот ми рече да исчезнам некаде. Па да се вратам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ти реков, дека ми рече да не ти ги давам сите, да чувам резерва, ти рече, Борис, малку те тепам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Кога рекоа да ја отворат портата, кучињата однатре се вдадоа како на лиот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Расмеани се погледнаа и забележаа дека ќе врне. Си рекоа да побрзаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Ножиња за бричење во неа држев па реков да ти ја донесам. Можеби ќе ја сакаш, а?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Па дури и да ти рекол да влезеш не значи дека мораш да се втурнеш во дуќанот за да ноќеваш во него?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТЕОДОС: Не, јас се враќам, а вие чекајте друг.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Колку пати сум ти рекол да не се мешаш во моите работи.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Рече да го разбудиме чорбаџијата, а тој ќе го причека на патот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Та рековме да си најдеме друг касмет, како што е адетот наш рисјански.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Оној мој лесен и занесен, вели, се на вересија дава“...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Ама не чини што треба ние да го разбудиме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми ми рече да не си играм на лулашки ама јас не ја послушав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си го пособирам чаршафот под гушата и ми иде да му речам да не ме сече кај што сѐ уште сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им реков да ми купат два бели леба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ми е срам да ти речам да се венчаме, вели, дека Никифор...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До колку е речено да не смогнеме до излезот, сакам да умреме вака заедно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Срцето ти рече да се викам Нова Година.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Невесто, ѝ рече баба на мајка, да му речиш да кумот да не кандиса друго име, ами само Митре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги распоредија по куќи и им рекоа да почиваат до квечерина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Зар ќе дојдев да те викам ако не сакав- Брат ми Трпче тогаш на Килета му рече: - Да не сакаше немаше да ги наполни гаќите од радост кога баба ми му рече да дојде да те викне.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Рековме да помислиме, а и од вас да чуеме како направивте и што направивите?...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Нели ти реков да не ме прекинуваш? - се налутив јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На деветти јуни, предпоследниот училишен ден, наставничката Трпана, на часот по македонски, ни рече да напишеме состав на слободна тема. Јас пишував за мојата мајка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти ветувам – одговори, па свика: - Ама, сум ти рекол да ги заборавиш тие твои глупости!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти ветувам за ова, ти ветувам за она, баш си досадија! Кога ќе извлечам ветување од татко ми, мирна ми е душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене еднаш еден ми вели, слушај сине, кажи му на тато дека се јави чичко... му го заборавив името, и ми рече да ти кажам, го измочкал камчето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, па браво, сакав да му речам, алал вера, а си мислев, што ми е бре мене гајле за твоето камче, откачи се!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го сожалив и тупкајќи го по рамото му реков да се развесели.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На Цане му дадоа еден динар. И му рекоа да си купи со него што сака.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)