Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Потоа ми текна колку пати од една огромна кофа што ми ја купи татко ми сме јаделе еурокрем со Мони и си реков дека можеби и не е срамота тоа што ми се јаде додека ја гледам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Баџата рекол дека другарот Тито со Сталин не може, а ти не си ни кажал“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не би рекол дека сето тоа беше само по инерција.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но знај, синко, ти си виновникот заради ваквата моја несоница; ако те немав тебе, ќе се потрудев да го заборавам и него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Екологистичкото инсистирање врз избегнувањето на страдањето може да е вистинито кога станува збор за животните, за коишто можеме да речеме дека се придвижени со инстинктот за самоодржување; но, кога станува збор за луѓето, важи спротивното - како суштества на јазикот тие битно се означени со силата на самоуништувањето, т.е. со нагонот на смртта.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кметот се поднасмевна и рече дека е тоа најскромното нешто што можеа да го направат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

— А така, a? Toj Толе рече дека тој паша во Мариово, а? Добро, добро.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А таа кутрата, со непогрешивиот инстинкт да ја одржи рожбата, јасно и природно му рече дека може да се случи да изумрат децата додека дојде денот „Д”!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но беше рекол дека тоа го сторил сосема случајно и без некоја намера.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со право ме праша „а што ќе се случеше случајно да заѕвонев на влезната врата и Ѓурчин лично да ја отвореше?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој рече дека ќе ми даде мед, а јас – па ти си чудо!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Знаеше-како да не, поим немаше, ама кој му е крив што се прави важен па пропушта такви необични нешта како што беше тоа што се случи вечерта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ја слушав песната на радио и реков дека многу ми се допаѓа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се восхитувам од убавината што ја гледам и смислувајќи метафора не можам да најдам друг збор освен да речам дека е рајска.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Денес тешко би се заколнал дека најпрвин ликот па потоа името Рубина, испишано со мастилен молив на рамката за која можеше да се рече дека е симната од прозорец на стара балканска или еврејска или арапска куќа од која отишле и домашниот призрак.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Па, сега рече дека ти студи! - се зачуди мајка му.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Всушност тоа беше моментот кога Иван дотрча и кога рече дека по се изгледа на патот излегле змиите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Посакував, но не можев да станам... како да бев врзан со синџири за постелата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И тогаш кога го убија Максима во 1874-та, истите тие рекоа дека се извршила казната, за дека го убил пилето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој тврдеше дека тие имаат писмо, што го изрежуваат на дрво и дури ми покажа парче бело дрво со прикажани, не знам, дали зборови или одделни букви“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Некои рекоа дека отишле во Софија, други дека Јован ги испратил таму некаде, во Европа, кај свои пријатели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас почнав да верувам. Само така ми беше полесно да живеам без Мила. ***

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се обидов да му кажам дека убивањето на птиците е злосторство, нискост, некултура, а тој ми рече дека јас треба да си ја гледам работата и дека од десетте убиени птици светот нема да пропадне!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Навистина, тие денови имав некои посети за кои би се рекло дека беа вистински посети, не просто поминување- заминување крај дворот или низ дворот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И реков дека се лаже и себеси и нас, но не ѝ се противев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само за да ни ја покажел неговата машка гордост.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Молчеше смешкајќи се и бараше сили во себе да најде начин да рече дека само тоа не бидува.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Светлината што џарка од нивните дворни пенџериња, сите еднакви, еднакво мали и поредени едно подруго во долга и права низа од Северна Порта до Западна се растопува во светлината на месечината, па одвај, одвај да може да се рече дека таму има пенџериња и дека тие светат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На портата од нејзината зграда ѝ реков дека не е сè загубено, дека од нас зависи обидот за легитимна средба; сега таа ги знае правилата на играта, можеби ќе ни тргне од рака со оглед дека ништо друго нема да правиме освен да се бараме.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Веќе не знам ни кој беше рекол дека само вистинските зборови се лепат за хартијата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И ете, јас го започнав.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но може да се рече дека по некои свои обележја курбанотt можеме да го сметаме како балкански феномен...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

6. Тројцата американци рекоа дека таа не е од хартија.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

И сите рекоа дека тоа се случило случајно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

За некои автори, пак, застапени во овој избор, би можеле да речеме дека целокупниот книжевен опус им е врзан за урбаниот сензибилитет, па во таа смисла се забележува извесна доследност во нивната тематска преокупација како книжевни творци.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тета рече дека ќе легне да одмори, Љубе исто така, а јас останав да дежурам крај прозорецот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Знаев оти се лажни, знаев оти се нечисти, проклет да бидам, зошто плаче кога по првиот чекор жив ќе го изеде вујко ми за оние зборови кога ми рече дека ќе ме врати.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сакам да речам дека Роман Гигов Грофот беше клучната личност без чија помош егзекуцијата тешко ќе ја извршев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во канцеларијата на доктор Пачев, зад неговата работна маса е закачена последната слика на Загорка Пеперутката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Едноставно, од дома ми рекоа дека веќе имаме неколку кои што ги зел брат ми, па така нема потреба да се трошат пари.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Чувствувам дека сака нешто да каже, да ни открие нешто одамна доживеано, длабоко врежано во неговото паметење. – Рече дека во таа трикатна зграда живеевте пред шеесет години? 1948 година?... - Да...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Секој од нив веднаш е примен, поголемиот дел добиле инекција, а сите се дијагностицирани како шизофреници.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Кога му рече дека е дојден за работа, Ѓузепе го изгледа Толета од глава до пети и ја заврте главата задоволно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој самиот никогаш не рекол дека сето тоа било вистина но не им се спротивставувал на прикаските.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој, откако ни опиша како се расположени европските држави, рече дека најмногу пречат на нашите работи Русија и Австрија, иако се најзаинтересирани.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Може слободно да се рече дека сѐ што овде историјата, во своите чести брутални бранови, заматуваше во водите и душите на луѓето, во победите и падовите на империите, во налетот и манипулациите на идеологиите и неизвесноста на конверзиите, Езерото со својата магично обновлива чистота разбиструваше, ја осветлуваше надежта и во најмрачните времиња...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога се обиде самиот да си рече дека тој е ѕидарот на овој отворен театар, и дека сите разновидни операции беа под негов директен надзор, тоа му беше чудно и невозможно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Командатот Бодри со коњот отиде до прозорецот на најблиската куќа и почна да чука, а однатре се јави некоја баба.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Потем Фисот говореше глупости, како и обично; нѐ караше, ни се закануваше со укори, мавташе со прстот; и конечно, некаде пред крајот, рече дека би било добро да има што помасовен одглас на распишаниот конкурс за литературен состав на тема: „Перспективите на народната уметност денес.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во емотивно & афективно расположение рече дека ќе побара од нашите македонски соборци да му ја вратат битолската улица кај Лепотиците.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Мајка ми ми рече дека не е културно само нејзе да и го сторам тоа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Актуално и виртуално.........................................202 7 NSL Eda čufer & irwin . Nsk држава во времето...........................................154 10 глобална сцена Александар Бренер | Алексеј Зубражук | Антон Литвин | Богдан Мамонов | Александар Ревизоров Славој Жижек . Es gibt keinen Манифест како манифест.............207 staat in europa...................................156 Средба во москва.........................157 Московска декларација............168 Eda čufer & irwin . THE EAR BEHIND THE PAINTING..........................................160 МАРГИНА ЕЛЕМЕНТИ НА САМОСВЕСТ Не реков дека не постои центар, дека би можеле да поминеме без центар.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кога полковниците се напија, и кога во еден момент рекоа дека при решавањето на проблемот на селото, ќе ги имаат предвид неговите желби, кметот, учителот и гајдаџијата Веско пламнаа од радост; во еден момент Веско го отвори дувалото на гајдата и ја наполни гајдата со вино; почна од неа да им дава на полковниците да пијат: цицаа тие на сурлата како на босица.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потем ја прашав Луција што ќе прави сега, по укорот. Рече дека ќе размисли.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со парче од керамитка на еден камен од ѕидот влечевме црвена црта и со неа ги бележевме деновите што одминуваа и секоја ноќ сонувавме камиони што нѐ чекаа за да нѐ вратат дома, зашто беше речено дека по дваесетина денови ќе се вратиме... не знам зошто и не знам кој ни рече дека тука ќе дојдат камионите и тука секој ден ги чекавме...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тој ја прегледал и рекол дека е тешко ранета, и ако преживее до изутрина, се согласил да ја оперира.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Борхес повеќе пати рекол дека животот за него претставува товар и дека на смртта гледа како на добродојдено ослободување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

"Велиш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако ни е допуштено да направиме една дигресија, ќе речеме дека Тажниот младич во возот толку тажен само затоа што знае дека движењето што го оживува веќе престанало да биде апсолут, стварност по себе, како што беше според класичната механика која им се покоруваше на системите од галилеевските координати, туку нешто релативно, зависно од системот за запазување.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Јас ти реков дека веќе го знаеш одговорот. Сите го знаат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше и изгниени штици на скалилата што ги качувавме”.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таа му ја тутна тепсијата во раце, полна со нови колачи, и со скоро неразбирливиот француски акцент, му рече дека и таа испекла нешто за него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но бидејќи никогаш не е ништо сигурно во овој мал свет, одвај се осмелувам да ви речам дека јас сепак чувствувам големо олеснување!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сега го насочуваме погледот кон множењето и делењето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Верувајќи дека прекинале со ставовите на претходниците Евреите во море - раководителите на Фатах во 1968 година ќе застанат зад еден политички проект кој се сметал за реален и достоен за почит.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога бабата предложи да им постели за спиење, Толе одби и рече дека ќе спијат некаде надвор од селото, бидејќи таков им е занаетот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тврди дека ја има и сликата што ќе ми ја открие тајната по која толку долго трагам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наредбата беше по можност да не се пука, туку само да се соберат информации.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Замолча за момент и слушаше, а тогаш продолжи: „Па, би можело да се рече дека сум младолик.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И нема да згрешите ако речете дека токму таа е една од најзабележливите пројави секаде каде што ќе се појави смртта!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По споредниот пат некаде накај Тетово, полн со дупки и длапки, се доклацкаа до рекламата со зајачето од „Плејбој“, единствената среде тивките селски куќи од која доаѓаше музика.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Добро, да речеме дека знам што мислев и што смислив дотука.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Е, сега, не можам да речам дека секаде беше така.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Може да се рече дека синтагмата и башка и барабар, изразувајќи ја состојбата на златна средина, односно чувство за мера, умереност, воздржаност, претставува цивилизациски модел како да се сочуваат зачуваат традиционалните вредности на својот народ, но и да се споделат како заеднички со сите етнички и верски заедници на времето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но кога Сандо ја прашал дали слушнала дека некој посакал да и се обрати, одговорот на Јана бил негативен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- И? - Па добро беше, рече дека пак ќе ме викне...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

ЛУКОВ: И сигурно ќе речете дека таа жена е „срдечна, непосредна, мила“?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Чекав да ми рече дека ќе оди на спиење и откако ќе спуштев слушалка, после сто пати кажување чао и те сакам, конечно ме оставаше на мира.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пелтечаво, со бавни мисли, реков дека кошмарот го доживувам како стварност, дека на костурот со темни очила му ги слушам дури и кикотењето.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Немајќи обичај да пишува ваков вид писма, таа ми побара тоа да го направам за неа што многу радо прифатив, вие би се сомневале, се разбира, надевајќи се дека...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Им реков дека беа исти и со мојот син Иван во растот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа си се тепал заради баба ти: некое дете ти рекло дека била стара.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Салко Вадидуша, Чучук-Андреј и Борис Калпак со пушката никнаа од земја зад мене и, без да се грабаат за збор, секој со по една или две реченици рекоа дека Трипун Караѓоз и Осип Сечковски отишле и го однеле на двоколка Круме Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Испаѓа (со многу тешкотии за кои на ова место и сега не можам поподробно да зборувам - за тоа стануваше збор на други места, па и во текстовите од неодамна Du droit a la philosophie, Cirkonfesija и L’autre cap), испаѓа, значи, дека сум се родил, како што рековме, во склопот на европската преференција, давајќи му предност на францускиот јазик, народот или граѓанската припадност, да не наведувам други примери, а потоа и во преференцијата на ова време, на она што го сакаме, семејството, пријателите - и непријателите исто така, се разбира, итн.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Докторот што го прегледа, рече дека е последица од насилното спречување на функцијата на левата рака бидејќи кај левучарите тоа е вродена особина да се склони повеќе кон развивањето на левата рака.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тогаш, додека јас пишував изјава во канцеларијата на правникот другарот Бигата, влезе другарот Едо Бранов, ја прочита изјавата и рече дека тие „со оваа изјава можат да се сликаат“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Која е вашата средишна идеја кога станува збор за односот меѓу модернитетот и постмодернитетот? Би рекол дека постмодернитетот е модернитет за себе, модернитет што ја надминува својата неадекватна свест и достига до разбирањето на она што стварно е на дело, то ест, производството на амбиваленција и плурализам, и се мири со фактот дека целите кои првобитно биле поставени - рационалниот поредок и апсолутната вистина - никогаш нема да бидат достигнати.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Навистина беше штедра во понудата, особено по мажачката со Анатолиј, но во таа своја игра не би се рекло дека одеше докрај.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му реков дека неговите асоцијации во врска со гипсената положба на Пеперутката не се хумани.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бидејќи забележаа дека на своето тело нема отвори како што тие имаа (очи, нос, уста, уши итн), тие одлучија секој ден да му поклонуваат по еден отвор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во еден говор во Женева, во јуни 1973 година, тој ќе рече дека од една прашина од поединци, од магма племиња, потплемиња, сите веднати под тежеста на резигнацијата и фатализмот, создаде народ на граѓани.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сам размисли, сам одлучи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јошида ми рече дека има нешто што авторот пропуштил да го истакне, т.е. дека во Јапонија во овој момент живее еден многу ценет стрелец кој досега сѐ уште не успеал да го погоди средиштето на метата во среде бел ден.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Стигнавме во Берковица. Два дена останавме таму.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Хелвиг го разбра ова обраќање и рече дека, ако Марија сака, може да остане уште неколку дена...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Му рече дека и други научници во светот работат на ваков потфат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Лудвик не сакаше ништо да појадува; рече дека појадувал во возот и дека одвај чека да одиме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Татко ми, кога дозна што сторила мајка ми неопределено ја погледнал, но потем рекол дека добро сторила.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го видов дописникот на списанија за ментално здравје кој ќе ја утеши расплаканата толпа од каналот на заглавеното далечинско копче, и слепото око на светот кое сака само да слуша, затоа што не може и не сака да гледа. Ѝ реков дека е убава, многу убава.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Ќе го искршиме првиот ќунк на парчиња и ќе ги раз'рваме другите по него и така ќе се промолкниме еден по друг. А ми рекоа дека надвор од двориштево ѓеризот е ѕидан со плочи, четвртаст и толку широк што не ќе има потреба да го прошируваме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш, кога Ѓоре Дамчески Џаџоски рече дека се согласува да ја отера бомбата во Прилеп, Крсте Јанчески, војводата, иако во постојани сфатки со Дамчески, дали за инает на полицајците, или за овојпат да си остане таков каков што беше секогаш, праведен, одреди уште петмина мажи, меѓу кои и најмалиот од тројцата свои синови, Тодија, да отидат на Црн Камен и да им помогнат на првите тројца да ја натоварат бомбата на колата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ми рече дека кога би ја зборувал вистината, неговата публика би се намалила на шестмина луѓе.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Зошто? Зошто?“ „Кој би можел да рече дека еднаш, еден таков човек во токму таква машина од хартија и бамбус, нема да долета од небото и да фрли камења на Големиот Ѕид?“ запраша царот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бараше да се создадат претпоставки за воспитување и образование во школскиот систем, кои како прва и основна вредност ќе ја признаат националната култура, оти таа била „пиреј што не може да се искорне“, иако комунизмот, таа беда на духот се обидувала и тоа да го стори; рече дека денес, повеќе од кога и да е, се пристапува кон создавање народни спортски и пејачки друштва, младински и студентски сојузи, во кои се јакне националниот дух и свеста за народниот карактер на секоја голема уметност, а сѐ удира по сето она што одбива да се декларира како народна уметност.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може да ми се случи, како пред малку, да речам дека текстот „покажува“ ова или она.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ми рече дека имал триесет и пет години, дека знае оти е крајно време да се ожени, но бидејќи нема постојани приходи, ниту посебен стан в град, а од Маказар веќе еднаш заминал, бегал од мислата за таа работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Според мислењето на Finkielkraut живееме во време на feeling, на општа ревитализација на вредностите и отстранување на разликите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа, го загуби аргентинскиот народ со тоа што застана на страната на мачителите и убијците на сопствената нација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се знае дека е гол, сите знаат, што има да се збори”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Посебно не некој филозофски систем.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Седевме, пиевме кафе и молчевме во еден момент, кога младичот замавна со раката кон девојката која во тоа време влегуваше во градината.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Другаро Захаријади рече дека верата за народо е... чекај, како ли рече?...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не можела да ја усклади неговата изјава со она што самата го гледала. Тоа секако е прилично „влажен” изговор! Па, тој стварно тоа го направил.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Гледајќи го одоздола нагоре, помирливо му рече дека нема време за губење туку да го стори тоа што и другар му веќе го стори.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Инаку, околу Енцесбергер се расправавме; господинот Бузони рече дека тој тип на јазик личи на лелекањата што допираат од нашите културни импотенти навикнати на државни привилегии и дека Маргина не е место за таков тип текстови; господинот Вулкански (во нашата Бетмен-редакција што се наоѓа под дното на реката Вардар, во присуство на неговото верно куче Пингвин и уште пар сведоци по огледалата) одговори цитирајќи го Ханс Магнус: „Пара не прави уметник”, не го разбираш Енцо, тој е бескомпромисен пред сѐ кон себе и тој никогаш нема да падне на нивото на македонскиот културен работник, да пита плата”.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Да речеме дека јас веќе во Алжир се „пропрпелкав“ во литературата и филозофијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Не рече дека е к`хо, туку по негово.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Пол еднаш го праша Лу како тоа девојка им свири тапани, а овој му рече: „Многу едноставно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Би рекла дека таква компримирана поема не може да носи некое големо значење...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нели ти реков дека мајки и татковци не поднесувам?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Ајде, спомни ми барем некого со кого вечераш најчесто - праша таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си реков дека можеби нешто не е во ред со тој дел од листот, па се обидов да напишам нешто подолу, повторно безуспешно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А. и тој сака да работи со вас”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не може да се рече дека таа се одликува со сериозна устременост и дисциплина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Притоа не можам да речам дека до судири меѓу црните и другите луѓе доаѓа почесто отколку меѓу луѓето воопшто.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Нам да ни се речи дека наши другари се наши непријатели, шпиони и агенти на Тито и на Американците, беше исто како да фрлиш бензин во огнот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кој рече дека е од бомби?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Турчинот во таков миг за коњот би рекол дека е лумонтуз-табиет.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Докторите рекоа дека те ставиле на машина, дека си во кома, речиси никакви шанси да се повратиш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Во однос на ова, во телеграмата упатена од Константин Фотиќ до Божидар Пуриќ, се изнесува американскиот став и се истакнува дека „еден од главните помошници на Донован ми рече дека англиската одлука за повлекување на мисиите од генералот Михаиловиќ е донесена без претходна консултација со него и дека Американците не се согласуваат со таа политика.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Да, тоа беше гласот на чичко Љубе, немав веќе никаква дилема.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И кажав на баба ми а таа рече дека било пијавица.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Пред да тргнеме на разгледување само ми рече дека ти ќе не причекаш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ми рече дека никогаш не мрднала и не се оддалечила подалеку од еден ден одење, никогаш во животот не се тргнала од топлината и добрината на земјата на која се родила и пораснала и по неа се движи, којa ја копа и ора, ја обработува и облагородува, ја сее и собира плод.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сакам да речам дека сон е тоа што сакаме свои на свое да сме, значи да си имаме свое име и презиме, да си зборуваме и да пееме на свој јазик и поради тоа да не бидеме тепани, осрамотувани и влечени по судови...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се засркнал од радост. Но не се предавал, сакал да биде зол не сфаќајќи ја причината на својата одмазда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се рекло дека куршум што свири не убива.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И така, во еден сектор работел еден чиновник; чиновникот, не би можело да се рече дека бил некој особено бележит, со низичок раст, по малку дамчест, по малку лисест, по малку дури и некако како да не гледа добро, со неголема ќела на челото, со брчки од двете страни на образите и со боја на лице што би ја нарекле хемороидна...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Вчера, кога си игравме со Аделина, таа ми рече дека мајка ѝ Марина има поголеми цицки од мама.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ми рече дека бара од мене да ги повлечам сите обвиненија против неа и да ѐ испллатам 20 000 долари за сите сценарија што некогаш ги напишала и да ја уфрлам во секој мој филм и - ја заврши листата со најголемиот сон што може да okno.mk | Margina #17-18 [1995] 231 го има еден лудак - да ја уфрлам во Шоуто на Џони Карсон.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Понекогаш одев да го посетам на работа, а тој ден брат ми ме поведе кон еден оддел од болницата, за кој рече дека е таен, и постои надвор од законот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И јас сум ви онаа откаченана, дебелана транџа – онаа што демек е по откачени и фрикнати срања.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Тој појде по вас и рече дека сака да ви помогне, тивко, скоро срамежливо плачела жената.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Те сакам, кој ти рекол дека не те сакам, - вели дедо Спасе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

“Понекогаш ќе го видам тоа, па потоа ќе го насликам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се скара со селските комунисти околу демократијата, дали е тоа бескрајна цел или орудие за стабилизазија на човековата свест, ги испцу и им рече дека се улави.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Им рече дека границата што треба да се постави меѓу двете држави, треба да води сметка за природните, економските и топографските карактеристики и услови: манастирот со околните населби прави природна географска целина со Албанија; да се има предвид дека манастирот со околните населби во времето на Отоманското царство се наоѓал во синорот на Корчанската каза; дека по укинувањето на Охридската архиепископија во 1767 година, Охрид и манастирот Свети Наум биле долго време потчинети на Драчката митрополија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ќе речете можеби, тоа се приказни, а јас ќе речам дека тоа се вистини што нè упатуваат да го цениме лебот, да го почитуваме.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

„Влезе и се извини. Рече дека бара илегалци.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тука можеме да се согласиме со Pascal Bruckner, којшто аргументирано (со набројување на големи историски грозотии, направени под маска на висока култивираност) го застапува мислењето дека врската меѓу културата и моралот никако не е сама по себе разбирлива, дека е илузорно развојот Margina #32-33 [1996] | okno.mk 101 на слободата да се условува со образованието и дека на пример читањето романи сѐ уште не нѐ прави потолерантни. 1 Finkielkraut спаѓа меѓу оние критичари на популарната култура (и како што му прилега на еден филозоф, критичар на духот на времето, воопшто), што нѐ восхитуваат со блескав, изострен стил и богата ерудиција (треба да се признае дека во тој поглед противниците на популарната култура честопати ги надминуваат поборниците), но и покрај тоа не можат сосема да нѐ убедат со своите судови. Finkielkraut се обраќа токму на оние што за мизерната состојба на современата културна, политичка и општествена сцена не наоѓаат убави зборови и при тоа никогаш не забораваат да го наведат единствениот виновник: популарната култура во сите појавни облици (би можеле да речеме дека тука се среќаваме со своевидна форма на нетолеранција!).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му рекоа дека помеѓу урнатите ѕидови не е надена трага, дури ни часовникот на Осиповиот внук.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му реков дека пред носот германската колона требаше да ни помине, а местото беше такво што можеа и мравките да се видат а камоли ние.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Седевме во темница, па Дипен потстана со мисла да ја запали ламбата, но повторно седна без да го стори тоа, откако Г. рече дека е дојден да се посоветува со нас, или, поточно, да побара мислење од мојот пријател во врска со некоја службена работа што предизвикувала големи неволи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еднаш ми има речено дека нејзин број бил три и дека затоа носи девет прстени.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тој откако го сослуша, му рече дека се работи за опсесија.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Тој еднаш ми рече дека сум копиле, а јас сега му вратив“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти реков дека тука не преселија за да ја градиме железницата и фабриката и да копаме хром...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеби тој импулс му го зацврстила поддршката што ја добивал од „своето и од семејството на партнерот и од стрејт-соседите“, која шокантно спротивна на згрозеноста што ја изразиле „на интернет неколкумина хомофобични ОЖМ кои се идентификуваа како стрејт и кои почнаа да му се обраќаат на Мет со женското име, затоа што вистинските мажи не затруднуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нема што да памтам цел живот, ќе заборавам уште утре. 90" Морам да си легнам да спијам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас пред малку ви преподадов дека првин Лествичник, а потем Сказник ме нарекоа, но не ви реков дека јас самиот си се нареков со име за мене најпригодно: Мозаичник.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луѓето се насмеале кога попот им рекол дека животинчето му е како син и дека се вика Армодиј Давидовски и дека е заведен под реден број во црковната книга на родените, од татко Доситеј и од мајка Природа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му реков дека не треба да се залетува, зашто тоа не е играчка, туку нешто сериозно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Другар Претседателе, тој самиот рече дека пушката е добра.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како да сум му рекла дека го мразам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Јана сама рече дека сте луд и дека се кае.“ „Лажеш“, `рзна Отец Симеон и ги извади рацете од џеб. „Тоа таа не го рекла.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не заборавај дека сите ние, секој на свој начин, сме затворени во нашите сопствени куќи на намерите и желбите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога и реков дека престојот ќе го скратам за еден месец, таа ми го искажа прикриеното задоволство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Седев во хотелскиот бар кога Бароуз влезе со две прекрасни англиски момчиња.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Слушај, тој бара моушн график дизајнер и јас му реков дека имам прав човек за него.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

За мене Рајнер стана постојано присутно отсутно суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се рекло дека ако некоја лага се кажува и се прекажува доволно долго и доволно упорно, таа почнува да заличува на вистина, си помисли.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Македонските организации Захаријадис заедно со својата дружина порано ги беше отпишал, но овој пат им дојде часот сосема да ги столчи заедно со азбуката и јазикот. Рече дека се титови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Видов јас дека лежеш! Ми рече дека ќе гледаме добар филм, за оној со Бад и Хил, а потоа напиша во твојот весник дека е еден од најлошите. Како да ти верувам?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Кој рече дека имало една песна, Ахиле?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Дури сега мршарот се одзва со она свое тивко, цвичливо скимтење, беспомошно и исто онака, божем сакаше да му рече дека тој не е во состојба да му донесе ниеден од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Подобро ќе беше да речеш дека љубовта е слепа!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ни кажа: пред да преминеме во следната просторија, да се соблечеме, и секоја од нас да помни каде си ја остава облеката. Се соблекувавме бавно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Слушај, Ритон, предмалку реков дека ти си виновникот бидејќи нѐ приморуваш да поверуваме дека ти си ја убил Американката.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Никој ништо не ќе може да рече.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Димензиите?“ „Да, рече дека се четири. Исто така и за децата под десет години и за мечтата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— Браво, браво, а така де! — повикаа во еден глас сите тројца заповедници кога го видоа белото шамивче и зачекаа да се појават комитите на вратата и да се предадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повеќе би рекол дека сум прошетал малку по светот. - Блазе си ти.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никој не рече дека ќе павиме поплака кај властите во Прилеп, вели Костадин Дамчески кој е старешина на Потковицата и кој зашто е старешина и тој седи на чело на трпезата, од десната страна Максимова.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така Мерв ја наполни емисијата со андерграунд фрикови.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Па и јас се борам во Македонија за македонските работи и никому не сум му рекол дека сакам поголемо парче леб...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Реков дека сум ја купил за сестра ми, која демек такви украси носи секогаш само на едното уво.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Крцкањето и цивкањето на пружината, шепотот на Нанчо во кој навираше неговата страст или она женско Не, нее, не така... полекааа... од ноќ во ноќ сѐ побезобразно, сѐ поотворено, сѐ понападно, уште пред самиот да ми рече дека му пререкле од мензата дека треба да си заминам оти скришум ме ранел од таму, појдов до мојот вистински вујко, братот на мајка ми, кој во тоа време имаше навистина светла, просторна и убаво наместена одаја во една од зградите на Автокоманда со молба да ме прибере кај него додека дојдат моите од Војводина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас би рекла дека немаа храброст да се разделат.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му реков дека немам мобилен, но ако сака можам да му дадам фиксен број.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ти мислиш, би рекол дека наша главна задача е да измислуваме нови зборови. Тоа воопшто не е точно!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Рече дека го погледнало некако, накриво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го одвел автомобилот до касарната но таму веќе немало никаков Штаб; Штабот веќе бил повлечен негде надвор од градот, а стражарот пред касарната му рекол дека и тој чека наредба да се повлече, цели шест часа веќе ја чекал смената.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И маршалот Тито, во последните години од животот, во едно исповедно интервју, поставувајќи си го отворено прашање дали ќе живее во историјата, ќе рече дека е свесен дека малку животи загрозил за да спаси многу повеќе.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Иако бродвејскиот мјузикл може да им биде близок на стрејт-жените на начини на кои не им е близок на стрејт-мажите, иако може да ѝ создава помалку родови неволји на својата хетеросексуална женска публика отколку на хетеросексуалната машка публика353, изгледа дека нема стрејт-женски соодветник на силно самотното, бурно екстатичното, претерано сентиментално детско искуство на мјузиклот што го опишува Д. А. Милер.354 Италијанските вдовици од Фајер Ајленд носат дрег, но не личат на жени, ниту пак имаат таква намера.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сите рекоа дека предлогот на Лествичникот е добар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ти ќе речеш дека нема да можеме да издржиме, му зборуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од срам, или од жал, не ѝ рекоа дека Јован нивни се потурчил, туку дека го зеле во војска и дека кога ќе се врати бездруго ќе ја повика неа за да ја земе за невеста.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Реков дека тоа не било недостојно име, туку сум ја нарекол, реалистично, „курва фискултурна“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Утрото Јадранка ми рече дека еден ден ќе вози таков џип. Да ... - рече - ќе видиш... Јадранка да не се викам ако еден ден не возам ваков џип.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Еден од партизаните кои јa водат колоната рече дека таа планина е Грамос и дека од неа сѐ до Јанина во Епир, сите планински венци го носат нејзиното име.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од оној ден кога татко му му рече дека мора да продолжи со учење, постојано се кршеше во себе: од една страна, не му се одеше, а од друга, не сакаше да му ја расипе желбата на татка си.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Нема Македонец што не би рекол дека сме мал народ и дека трпиме големи неправди.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Почнавме да играме со сенките на нашите прсти – ги држевме одвоени моите од неговите, а сенките од прстите се преплетуваа на земјата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓутоа, голотијата во сите тие филмови не е ласцивна.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го впери револверот во Пол и го повлече орозот* - и ништо не се случи. (“Гледаш, помислив, сепак тој само се шегува”) Тогаш го впери револверот во плафонот, повлече и револверот пукна.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Еден посетител од Лајпциг, кој го гледал филмот, се изрази за него многу пофално и рече дека цела една недела се прикажувал филмот кино-салата била преполна со гледачи...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Низ големата врата влегоа двајца мажи, а зад нив, кривејќи сдеше млада жена со нагрдено лице.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ѝ реков дека џезот веќе е сосема испразнет од фолк-содржините на црната раса, од неговата изворна фолклорна содржина, дека е останата само неговата рамка, неговата универзална музичка форма, која сега треба да се полни со нашиот фолклор; и не само со нашиот, туку и со секој фолклор во светот, оти не е само нашиот фолклор богат, туку има такви уште неброени и незнајни богатства на планетава.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

За трговецот К.Т. ѝ рекоа дека бил најголемиот намќор во чаршијата кого никогаш не го виделе да се насмее, да седне да се повесели.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во говорот одржан на Конгресот, тој меѓу другото рекол дека врската помеѓу МРО не постои сега, “зашто Б. Сарафов сакаше да ни испрати оттука свои луѓе за раководители на Внатрешната организација.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Му подреков нешто на Крлежа, ама тој ми рече дека Туѓман ќе му се скара засекогаш.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

На некое повисоко драмско ниво сè се брише, речиси секој има двојно лице, како во, на пример, највеличественото дело на маниризмот (освен “Хамлет”, се разбира), “Мера за мера”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Зашто човекот на голем велосипед со крилја рекол дека им е рамен на птицитеи ги стиснал педалите со стапалките.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога го спомнав воденичкиот камен веројатно мислев на умот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога болеста го прикова за постела, може да се рече дека читањето му остануваше најсилната врска со животот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Јас веќе сосема ги имав пленето сите во класот со мојата уметност на разбојот, и бидејќи изведував секакви вратоломни фигури на разбојот, бев еден вид општ херој (освен за Луција, која од инает не ми посветуваше никакво внимание; јас веќе реков дека тој инает тогаш не го сфатив онака како што требаше, како маскирана наклонетост, оти бев во бестрага чесен и неупатен во општествено верификуваните ритуали на маскирање на чувствата, па за мене инаетот значеше – инает и ништо повеќе).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Без да го запрашаме, ни рече дека Мила е жива, дека ќе се врати.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога се трага по историјата на малкуте Мајкини пролеани и многуте задржани солзи, во бегалскиот живот на семејството, мора да се рече дека тие се дополнуваа и со историјата на Татковите, речиси непролеани солзи во долгиот брачен живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се двои мозокот на два дела.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ме прашаа дали навистина мислам дека луѓето кои се залагаат за здрава народна уметност, со здрав народен дух се „опиноци и гајдаџии“. Реков дека да.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Шефот ми рече дека сум постапила неправилно, а командирот Леко – правилно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Онисифор Проказник праша: „Ти си домаќин на куќава?“ а човекот со блесок на заби во брадата рече дека е така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас само сакам да ви речам дека идеите на сите без исклучок филозофи се сирова маса налик на тесто.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дури кога братучетка ми со едното ноџе само по чорапче скокна надвор и замавна со раката мачката троа се подисплаши и тромаво се симна по скалите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Всушност, пред извесно време, и тоа заради вас, јас настојував преку медиумите да се запознаам што подобро со издаваштвото и уште еднаш ви велам дека тоа што го откривам во тој свет ме исполнува со констернација.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И што мислеше Кети кога ѝ рече дека, што и да се случи, таа мора да запомни, секогаш да знае, дека таа ја сака како ќерка?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ја извади и ја стави на масата. „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”. Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата. „Какви се тие глупости, ќерко!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Го искарав... А тој ми рече дека униформата ваша го надразнила, го предизвикала...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Глобалната метафора за лавиринтите, во проектот на Татко, може да се рече дека беше најприсутна во балканската историја и таа ги содржеше и метафорите за границите и јазиците, така што заслужуваше посебен пристап.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

4Како би можело да гласи примереното историско означување за тој процес? 42 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Го спомнав и Ѓурчина. Реков дека не можам ни да си замислам а камоли да поврзувам некого од нив со приказната што го интересира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие собири се мошне добро посетени - иако манифестаци јата е од полузатворен тип, редовно има меѓу 5 000 и 7 000 посетители.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Та, нели ти реков дека одиме во авантура. Двата бунтовни духа го фатија патот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Никогаш не сум тврдел дека лудите луѓе се попросветлени или подобри од вас или од мене.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Обеси се“, му подвикнаа и му рекоа дека заради кобењето еднаш веќе самите ќе го обесат, и Сандре Самарија отиде со познатиот чекор на гусок да бара јаже и поздрава греда на некој таван.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури може да се рече дека во најновата историја на Македонија Србија изигра поголема улога од Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но место тоа, тој запеал олцкаво и без зборови, со невиност во срцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто никој не ѝ рекол дека пролетта ја отчепува сета радост и сета тага па тешко му на оној кој во лудоста ќе ги срете“.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Таа ми рече дека тебе ќе ти го подари кога ќе пораснеш, а јас ѝ објаснив дека, ако стори така, тоа ќе значи дека ние двајцата еден ден сигурно ќе се сретнеме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во тој миг како од мојот одговор да му зависеше спокојството.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А наеднаш го узнав она, најстрашното: дека е непријател, дека е злосторник, и дека не ја заслужува слободата за која и не можам да речам дека му ја донесовме ние бидејќи и тој самиот за неа се бореше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мислам дека и таа не го бараше тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Те замолив да ги соблечеш алиштата со кои беше на лов и да облечеш чисти, но ти се инаетеше и рече дека нема тоа да го направиш, во тој момент кога јас сакам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Пак ли сакате да речете дека марксизмот бил само обична религиска доктрина? – извика А.А.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се разбира, и тој ѝ рече дека ја сака, и навистина го мислеше тоа, оти тогаш секој сакаше секого и зборовите „те сакам“ се кажуваа лесно.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ми рекоа дека е во одредот на Јанулис, кого таму сите го знаат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога ме гледа човек би рекол дека имам изразито спуштени слепоочници.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иван рече дека можеби имам право.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И рекол дека и без плаќање ќе ѝ ја донесе на грб сета шума од ридиштата на Златица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Маријанти рече дека ги пратил генерал Маркос.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сѐ уште сте против идејата музиката да се употреби како преносник на идеи и... К: Не ми се допаѓа таквата употреба на музиката, како што не ми се допаѓа ниту употребата на уметноста во рекламните огласи... тоа е став за музиката кој потсеќа на Авенијата Медисон... Б: Можеби, но можеби може... да речеме дека музиката е нешто што ги интересира поголем број луѓе и таа може да влијае на нив.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Мила! - викна татко ѝ строго од дневната - слушна што ти рече мајка ти?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Па, јас му реков дека не си за него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Попрво би рекол дека побегнав.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Лажев, а лага не чинев, оти со сила лажев, под принуда, за да се спасам од него, од нечестивиот: му реков дека Граматикот не спие, туку дека бдение чини и молитви усрдни кон Бога, и дека невозможно е клучот да се украде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои рекоа дека од своја граната загинал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Тоа значи дека ние одново можеме да бидеме заедно,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неговиот расказ „Куќата на Астерион“ може да се чита, а да не се претера во толкувањето, како метафора за самиот Борхес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како да беше на трага на моиве размисли Грофот не пропушти да ми рече дека во нашите затвори насилствата се избегнуваат. – Верувам дека е така – реков додека го наслушнував во мислите гласот на Катерина, а креатурите по ѕидовите покрај кои предмалку поминував, и самите зачудени од гласот или од некоја друга чудесија што мене не ми паѓаше в очи ми мавтаа со рацете, ме предупредуваа или ме насрчуваа, не бев сигурен, и наеднаш до мене втаса и гласот на Грофот но исполнет со зборови што не ги разбирав. – Мислам дека не сум сигурен што рековте – замолив да ми објасни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Макс Ернст некаде околу 1950 год., зборувајќи во Арт клубот во осмата улица во Њујорк, рече дека значајни промени во уметноста некогаш се случуваа секои 300 години, додека сега се случуваат секои десет минути.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Попот се тетеравеше кон вратата, се спровираше меѓу деца и глуви баби, најмногу такви до кои стасуваат сите селски настани, и пребрзо, во исчекување на нешто ново, испаруваат од сеќавањето; во тишината само тие, како што рековме глуви, не го слушаа попот кога рече дека утре и тој ќе купи револвер, чешки колтови се продаваат под рака, па нека го чекаат пак подло и недостојно во заседа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таа се проѕевна и големите усни се отворија, изложувајќи ги белите плочки и месестиот јазик.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Такво е значењето на тој прстен и јас верувам дека ти некогаш ќе дојдеш, или во Гоа, каде што сме во текот на зимата и пролетта и ги продаваме кашмирските килими, или можеби во Кашмир, каде што твоите не биле, а рекоа дека толку сакаат еден ден да дојдат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе отиде кај Иванов и ќе му рече дека откажуваш...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Му реков дека и луѓето ќе појдат на лов и дека не ќе им избега.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На пример, зошто да не речеме дека во Качување и слегување има само четири степена (четири реда скали) наместо да тврдиме дека има четириесет и пет нивоа (скалила)?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сара тогаш имаше петнаесет, а јас четиринаесет години; таа не се ни обиде да се запише, а јас не успеав да го положам приемниот испит.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Значајно место одвоив и за заедничкото летување со родителите на Црното Море во Варна, за кое тие рекоа дека им е „прв, втор, десетти и последен пат во животот“, а јас воопшто не се согласував со нив, зашто ние со Бреза таму се чувствувавме како да сме деца на најбогатиот човек на светот: сè што ќе посакавме добивавме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Би требало, сепак, од тој период да го извлечеме низ ориентализмите тоа што останало во нив позитивно, а останува непознато за поширок круг луѓе, посебно од страна на новите генерации.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му реков дека многу би сакал тој да ми објасни што токму се случило помеѓу него и мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Подетално, би рекол дека шемите се програми кои ги задоволуваат следните критериуми: 1) тие служат и за репрезентација на перцептивните структури и како подсистеми за дистрибуирана моторна контрола; 2) шемите можат да бидат актуелизирани (instanti- ated).

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ме праша што стана со Фискултурецот; му реков дека беше казнет поради тоа што претепал ученик, и дека потем заглави и во затвор, затоа што ги беше претепал и својата некогашна жена и нејзиниот сопруг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

10. И малите деца знаат дека се сонува и на исток и на запад И дека тие соништа напати галежно се допираат И си шепотат нешто што нема никаква врска со јавето Оти во јавето нема источно-западни галежни допири Има купишта лажни насмевки на недоветни главатари Заскитани и којзнае како стасани на врвоите на власта Лебдечки главатари со прилично празни глави Кои служат како очевидна потврда Дека некој може да стаса на врвот без да се искачува Главатари тапкароши на евтини прирачници по светска демократија Главатари кои се најочигледен историски доказ Дека она што поминало не се враќа Зашто ако беше поинаку сетики ќе се најдеше некој Кој барем од далеку ќе заличеше на Рузвелт Черчил или Сталин А зошто не на Тито или Де Гол Море викајте вие што сакате Ама ќе да беше во право оној Маркс од пабот Спанниардс Инн во Лондон Кога еднаш рече дека историјата се повторувала како фарса И викајте вие што сакате Ама од секој руски и американски вселенски брод Со голо око може да се види дека источните сонови Некако поинаку лебдат од западните За кои на исток велат дека емпириски утврдиле Дека воопшто немаат никаква сонувачка специфична тежина Толку што биле сурови реалисти западните сонувачи Источните сонувачи многу сакаат да си ги фарбаат соновите во разни бои И секој знае дека на најстраствените сонови им личи црвената боја

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ама не пукна, зашто тој полскиот капидан на англискиот капидан му рече дека носи туристи...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ете, затоа и ти реков дека заедно ќе го пишуваме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дента кога ја оставивме во болница рече дека нема да се врати оттаму.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Пред да заминат им рекле дека таму ќе им биде подобро.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога се свртев, го здогледав девојчето како плаче, а кога го прашав зошто плаче, тоа ми рече дека од тоа брашно така не се месело, нивните соселани поинаку го меселе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога почнав да го распрашувам рече дека не сака да ми го покаже.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ѝ реков дека веројатно настинала.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Братот му рече дека тој, Змејко, и покрај сѐ друго, треба да се запише во задругата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Им реков дека среќно ве префрлив на другиот брег од Езерото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Парво и парво, другаро Захарјади рече дека во Грција пролетерцката ревољуцја сѐ ушче не почна...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ќе им речам дека сум ранет и дека не можам да излезам од куќата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Претседателот ни рече дека тоа е капитален објект (тоа значи многу, многу важен), зашто без чиста вода за пиење нема здраво население.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Реков дека бев невина. Но, ете, не сум. Невина.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

— Е, ех! Што трици изедоа тие Тренковци, Сарафовци, Гарвановци никогаш народот нема да им прости — длабоко се издиши Ѓорче и се замисли.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ками ќе рече дека не може во музеј да се најде смислата на надежта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа значи да не бидам во состојба да занемарам дека сум осуден на желбата да потонам во смртта а да не сум во состојба да потонам, и оттаму осуден да бидам и траам”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како да ме очекуваше иако сушност Утринава не ме беше поканил туку само беше рекол дека навечер можам да го најдам во таа кафеана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рака на срце, сè уште немав заборавено како да се насмеам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еден начин да се пишува музика: да се изучува Дишан.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа има обичај да рече дека нејзината работа како правник е од оние „од седум до три часот“ и дека, откако ќе ја заклучи фиоката од работната маса во нејзината канцеларија, го заклучува и мозокот, па дома си доаѓа мирна, што се однесува до службата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но уште ќе рече дека на тие што им недостига храброст ќе изнајдат цела филозофија за да се оправдаат. Каква храброст покажував во тие мигови?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој со особено задоволство нè прими и рече дека ние сме први млади екологисти кои дошле со него да разговараат за вакви сериозни проблеми - како што е здрава вода за пиење и чиста работна средина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Телефонот ли ѕвони? Да. Од другата страна ми рекоа дека си отиде Ј. Од 105 бригада. Му реков –ќе се видиме утре во дванаесет пред капелата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Колку што повеќе мислев на тоа, толку повеќе се потев - па се обидов да разговарам со тетка ми Олга додека мојата друга тетка се извини и рече дека ќе донесе нешто од другата соба "да се послужиме".

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Може рече дека ќе дојде за 30 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

7. Двајца монаси дојдоа до потокот. Едниот беше хинду, а другиот зен монах.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Најпосле ѝ рече дека пуштил корени во Буенос Аирес и дека дошол во стариот крај на одмор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои од другарите ми рекоа дека по пат ќе најдеме на вода, па ќе се напијам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во тој пасос бев рекла дека таквата десакрализација знае да настапи непредвидливо и молскавично и дека на следбениците на водачот дотогаш издигнат до степен на Божество, наеднаш ќе им потемни светлината на неговиот ореол и тие ќе останат бесни на себе што до вчера го обожувале.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кој рекол дека се раѓаме еднаш?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Рекол дека ќе заработи за голема куќа и дека ќе се врати. Но, не се вратил.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Доколку сакате врз мене да ги примените библиографско-биографските критериуми, можам да речам дека првата книга ја напишав доста рано, а потоа осум години не напишав ништо.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

— запраша Толе и некако се сневесели, дека, ете, такви војводи ќе решаваат, а сами не можат да се вардат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Му реков дека од него очекував да ми помогне да ѝ го допрам лицето на вистината во која верувам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Откако овој си заминал, Гоце му ги вратил парите на Балабанов и му рекол дека секогаш кога студентите заминувале на студии во големиот град, стопанот на кафеаната доаѓал и им ги пребарувал џебовите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Стариот професор од тоа беше и изненаден, но и одушевен - уште еднаш можеше да си рече дека добро направил што го прифатил кучето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога големците видоа болни и сакати, рекоа дека со такви борба не се прави и победа не се носи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа некој рече дека видел фрлени војници во дупка со вар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И рекол дека треба да се излезе на гласачкото место, а кога ќе го земеш гласачкото ливче и пред да го пуштиш во кутијата за гласање, преку него ќе напишеш: Возвишен во мајмунисувањето!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Марко седна на клупата зачуден од невозможно големата глава на коњаникот и си рече дека самиот господ го обележал, и дрвен, Зошто е од Кукулино, челото му беше јазливо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но се случи: некоја од жените рече дека не може секој што ќе дојде од преку море да им суди на оние на кои папокот им е врзан за штурата земја, за каменот на неа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ми рече дека би можела да побара петнаесет дена отсуство, да патува носејќи со себе книга за да може времето да биде помалку важно и непријателски настроено во долниот свет, да ги менува врските, да чита додека ме чека, да ги гледа рекламите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Може дури да се рече дека Кулик се обидува да ја отелотвори желбата на длабинските еколози за враќање во природна состојба.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Му реков: Јас не можам да отстапам по оваа нагорнина, ако имаш малку лепче дај ми, ќе одам и ќе јадам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Би рекол дека тие се најчисти, најубави желби, како што е чисто и детството.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тие двајцата седеа одзади во нашиот автомобил, еден момент ти ми рече дека ти е тешко да возиш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Немој да се лутиш, но им реков дека на едно далечно место живее една девојка што се вика Бреза и дека освен неа мене никоја друга за сега не ме интересира.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми рече дека нема доверба.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Учителот Коста ме повика, во својата соба и ми рече дека сме многу далеку од дома и да не правам такви глупости другпат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сакав да му речам дека не сум виновен и декасето ова е чудна несреќа и за мене но не можев да говорам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во себе девојката лефтерно одби да си замисли каква била орнаментиката на влезот на некогашната женска гимназија.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Гледав како гондолиерот ѝ помага на Ана да се качи, а потоа таа ни мафташе додека се оддалечуваше по каналот, и му довикна на татко си дека ќе му раскаже како поминало пловењето по каналите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тате ми рече дека ти понекогаш се однесуваш како да не го гледаш и како да не го слушаш“ ѝ реков.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ми рече дека ќе дојде за 45 минути и точка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Впрочем, таа ни сега не би им дала за право на своите родители кога би биле живи, иако кога е во прашање Борко, може да се рече дека стварноста ја удри од земја.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Ајде да почнеме!“ рече Дејко. „Теоријата е заплеткана. На практика ќе се види.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Татко ми се сомневаше во постоњето на реинкарнацијата, а мајка ми рече дека многу би сакала да верува дека е можно тоа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа скршнавме десно по една улица за која мајка ми рече дека порано била река и дека токму таму каде што чекориме течела вода кога била дете.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Дури ќе бев многу среќен да можев да ѝ поверувам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Исто така мислам дека публиката дава или може да му даде моќ на ритуалот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И уште му рече дека еден ден сигурно ќе сфати, како што таа веќе сфатила, дека вистинската љубов, како вистинската вера, може само да те ослободи, а не да те зароби.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

ТЕОДОС: (Доаѓа.) Го нема! Хм, хм! А Спиридон ми рече дека овде ме чека.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Првите мои чекори беа сврзани со основаното од нас списание “Сатирикон” и јас досега го сакам како сопствено дете, тоа прекрасно, весело списание. (Годишна претплата 6 рубли, полугодишна - 3 рубли.) Неговиот успех напола беше мој успех, јас сега со гордост можам да речам дека редок е културниот човек кој не го знае нашиот “Сатирикон” (годишно 6 рубли, полугодишно 3 рубли.) Но, на ова место јас � приоѓам на најдоцната, најблиска ера и нема да речам, но секој ќе сфати зашто јас на ова место смолкнувам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И сите рекоа дека тоа се случило случајно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Луѓето од фирмата ветија дека до доцната пролет, кога ќе може без пречки да се работи, ќе ги проучат уште еднаш детално нацртите и ќе додадат сѐ што би било потребно, за да не се направи некаков пропуст и уште дадоа гаранција оти ќе одделат доволно машини (се рече дека ќе се ангажираат три копачки машини „мерцедес“ марка: едната за теренот во планината, другата за делот од планината до селото, и третата за во самото село) и доволно луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Тажно е,“ започнав да ти кажувам, сакајќи да речам дека ми беше жал што стигнавме до оваа состојба кога заедно седиме во тишина, но пред да можам да продолжам, ти приговори.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Реков дека пишувам песни, одлично вежбам на разбој и дека свирам саксофон (младите во тие години мислат дека се сестрани) и дека од тие три нешта ќе изберам едно за моја професија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го зедов револверот и се доближив до вратата зад која се распознаваа гласовите на Катерина и Јана како и гласот на Непознатиот за кого сега веќе дефинитивно знаев дека му припаѓа на Мирко Бунде.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во право бил Ворхол кога рекол дека сексот на човекот треба да му се открие после 40-тата.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Строгиот центар на Букурешт, на плоштадот „Георги Георгиу - Деж“, не ќе се претера ако се рече дека е најубав најатрактивен , најдостоинствен дел на градот, каде што новото и старото се измешало, но, меѓу другото, и така се вклопило што претставува една неверојатно интересна и убава глетка, нешто што воодушевува, што збунува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А убав е, не е да речеш дека не е.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Сум чул, ви кажувам. Реков дека и самиот не верувам.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И тогаш сосема смирено рече дека болката, на која се жалеше пациентката, може да е резултат на некоја внатрешна инфекција.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бевме собрани во училишниот двор и чекавме да влеземе - да ги земеме свидетелствата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Да не сакаш дигитрон за олку проста работа!?“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Уште ми рече дека, за да летаме, ќе биде најважно да верувам дека со килим може да се лета и кога се увери оти воопшто не се сомневам, тргнавме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да, благодарам. Господине генерале, ако ми дозволите, сакам да речам дека ова што тука сега се случува, веќе не е борба, ами чисто убиство, да не речам злосторство.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Па, си земам за слобода да речам дека е најдобро да си ја тркалаш железната пара на бош и да се дружиш на пријателска база со двајцата, додека не му здодееш на младиот, кој секако има помалку трпение од возрасниот, кој, пак, знае да чека до бесконечност затоа што е каваљер, а ти си неодолива.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ми рече дека Едо си отишол.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Москва, Сиднеј, Пекинг, Далас ќе и станат само залак.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во исклучително занесно расположение, кога го допиваше по трет пат залиениот шампањ, му се обрати на домаќинот Сотир Паскали: Астрономе мој, морам да ти речам дека конечно утврдив дека ние имаме сродни души.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- И - продолжи Кузе - тие од горе рекоа дека со тоа се покажа дека е народен непријател и затоа народната власт го одведе Ѓорѓи во народниот затвор во Преспа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој ми пријде и ми рече дека сум најубава...“ мама се загледа некаде неопределено.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На врв на сѐ, католичкиот свештеник во својата беседа рече дека бил со Борхес ноќ пред овој да умре, го исповедил и му дал простување на гревовите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Албанскиот полиграф Фаик Коница, големиот пријател на Гијом Аполинер, во еден брилијантен есеј, за Природните и вештачките јазици, пишуван под псевдоним, (книгата која ја пишував за нив на француски јазик ја спомнувате во писмото), поттикнат од Маларме, ќе рече дека во секој јазик постојат темни, непреводливи зони и токму во нив се крие идентитетот на еден народ.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Пак молчење. Сакав да станам, да речам дека сѐ јас ќе работам, дека не треба и тетка Рајна да доаѓа ако не може, дека јас нема на училиште да одам ако затреба, само не, само тоа не... се тресев во постелата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Стојан се насмеа слатко кога стрина му Митра му рече дека неговиот другар Крсте се жени и дека треба и тој да бара чупе да се жени.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но, како еднаш не ми се пожали, како не ми рече дека ти е тешко.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Си реков дека за ова нема да му биде жал, затоа што јас сум виновна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Рече дека сигурно си знаела и ти! Зошто го премолча ова?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чакаларов продолжува: „Сарафов ме зема настрана и ми рече дека тие биле испратени од него во Солун и дека така си ја свршија мисијата;... повеќе од 300 лири им дадов додека се постигне тоа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Уште малку и ќе задоцневме: сите беа влезени и веќе ѕвонеше за наставниците.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А воедно кога почна да се чини дека може техниката со телевизијата и компјутерските мрежи да се погрижи сето знаење да дојде во секој дом, тогаш потрошувачката логика ја уништи културата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ручавме сами татко ми и јас. Мајка ми се јави од работа и рече дека ќе задоцни, имала голем текст за пишување и не ќе можела да дојде на ручек.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И една вечер, одејќи накај дома, вели: - Зошто не ми рече дека си сакал да учиш во Солун? - Не реков..

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Еднаш Методија застана кај нас, рече дека се враќал од Црноеч, и заседна така што Симон почна да станува нетрпелив.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А заклучокот е дека и во фармерките и тексас јакната сте исто толку убава како онаа вечер, за која ви реков дека ќе бидете избрана за кралица на убавината.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

В лице, пред членовите на Воениот суд, на Гарванов му рекол дека не го познава и него и другите професори.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Но, во миговите на видлива опасност, во него оживуваше храброста, решителноста, за кои тешко може да се рече дека беа под контролата на неговиот напрегнат ум.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Потоа, кога веќе почнав да ви кажувам за таа страшна гарсониера во Карпош, да ви речам дека неа никогаш не ја проветрував од страв, се разбира, да не нешто ме видат соседите, некој вишок прашина и застаеност да не им сетат затруените носеви.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше толку збунет што тоа му овозможи да си рече дека треба сè добро да се промисли, дека му треба време колку-толку да се смири за да може да размисли.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И помислив, како и кога многу години пред тоа за првпат влегов во собата за умирање во Гнездо, дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа му рече дека обично продаваат една до две лупи најмногу, но чуваат лупи од различна диоптрија во една кутија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ни рекоа дека ќе не одвезат до Зеница.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секогаш ќе ти рече дека коњот ѝ е вујко... Така и човекот...“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но не го примија. Рекоа дека сè уште не е за таму.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој рече дека ќе се обиде и дека ќе ми се јави.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Морам да ти речам дека помислив оти косата што тогаш ја имав во изобилство се обиде да ми ја напушти главата за да тргне по тоа огнено чудо.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој само ѝ рече дека веќе доцни.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

За Охрид јас би рекол дека тој не само што им одговори на моите соништа, туку и ги надмина...

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Си ја претстави првата вечер со тоа наметнато девојче, како го истепа и си рече дека не го сајдисува и како нема да го доводи до крај, но на силата од Адемага не можеше да не го земе и да не се венча со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Купила волница и ми плете син пуловер - според песната што ја пее Ѓорѓе Марјановиќ.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа е исковано во онаа библиотека од која никогаш, според негови зборови, не се осмелил да излезе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Војводите го целивале и му праќале од своите трпези дебели овновски опаши и густо вино но тој, кашлајќи тешко, изблул од уста бели парченца дроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој си арамија од дружината на Катар Ќаа го раниле други арамии по Мегленијата долу, го забркале вариите и накачил горе во Папради, та тука, во Маклата, се напил студена вода од изворчето, испуштил душа и го оставил тагарџикот со парите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не сум сигурна, но не верувам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми одговори дека нема такви паметници што го величат злото.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А ти, како рече дека те викаат дома? - Циљка...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пред да се разделиме, синко, би сакал да ти речам дека кој пат ќе го фатиш најмногу зависи од самиот тебе, што ти е на срце, што ти е скриено длабоко во твојата душа: да останеш и да ги завршиш правните студии или да се вратиш кај твоето семејство на Балканот?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога ги прашав на кого личи тие ми рекоа дека најмногу потсетува на дедо му.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ми рече дека со прави заби ќе бидам совршена.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Плачливо и инаетливо реков дека повеќе мојата нога нема да стапне дури и во училишниот двор.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А после само тие двајца можеа да речат дека оваа куќичка на планината е нивна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А.А. само што не ми рече дека се согласува со моето мислење, но тоа ќе беше пресилна доза.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Многу нешта треба да „минат“, не само во лектирата, за заедно со Дерида, филозоф за кого не може да се рече дека ја избегнува одговорноста, да може да се рече: „Не верувам дека сѐ уште знаеме да мислиме што е нацизмот. Таа задача останува пред нас...“

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Може дури да се рече дека експериментот го покажува постоењето на ништо друго туку на самиот Павлов, или како што вели Лакан: „во овој експеримент не постои друг субјект, освен субјектот на експериментаторот“. *****

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

За мажот рекоа дека бил бербер во рамната земја.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Уште паметам дека Катерина почна да се смее кога реков дека многу ме вознемирува блеењето на јагнињата и дека ќе го затворам прозорецот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Треба да се рече дека строгите мерки доведуваа до позитивни резултати, со текот на времето количеството на вакви момчиња, главно, се намалуваше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Околу девет месеци по операцијата, една вечер седевме дома, покрај телевизорот, ти јадеше киви, одеднаш ми рече дека не се чувствуваш добро и да те носам веднаш во болница.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Понекогаш во сонот ќе офнеше, како што офка болен човек, и јас се приближував до него, обидувајќи се да ги разберам зборовите кои ги шепотеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа жена ми рече дека тогаш почнало да ѝ се врти во главата и дека сакала да се онесвести.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Откако лекарите рекоа дека е некое силно труење и ја сместија Ели во еден кревет, цела ноќ преседовме со Вера крај неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Борхес и Марија и се преселија во тој извонреден стан, но само три дена пред неговата смрт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Отсекогаш се гледаше дека е многу интелигентен, уште кога бев кај вас од толку мал сите бројки ги знаеше!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога, еднаш, во паркот, му рече дека Иван е лекар, тој зеде шепа земја и ја наполни големата уста. „Зошто го стори тоа?“ се иплаши таа држејќи ги неговите раце. „Пијан си, немој...“ Ја погледна и се наведна. „Не, тоа, го сторив за да не прснам од смеа.“ А кога и рече за некој свој пријател лекар што некоја Марија го оставила, кога и рече дека тој бил највеличествената болка на светот, му ги пушти рацете.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Маријанти беше ги собрала во мензата сите мајки и бараше од нив да речат дека во оваа средина не сакаат да ги имаат мајка Евгенија и една мајка од Брештини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Освен тоа, некој, па дури и братучедот Герман, треба да си рече дека случајот бара влегување во куќата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потем, по една не лесна пауза, по еден благ премин изведен со молчење, сосема неочекувано се јави мојот посетител за кого веќе реков дека не би му го споменувал името.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Стерлинг го знае нејзиниот брат кој има појачало и тој ни рече дека може да го земеме тоа појачало само ако ја земеме неговата сестра да ни свири тапани”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Секако, сега ќе се однесуваат кон тебе многу подобро. – Но, веќе ти реков дека дојдов само за да телефонирам! – му рече Марија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потем замоли да му се даде слово сочинето со тие букви, и рече дека утрината ќе го прочита на глас, пред сите нас, и дека ќе каже за какво собитие говори словото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ана рече дека се уморила работејќи уште од утрото, и сака малку да здивне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вели: само ветуваш: Ќе се среди, ќе се среди.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како да бидеме праведни?‘Тогаш ви реков дека во Светото писмо е запишано: ’Праведникот ќе живее преку вера!‘ И уште ви реков дека сите сме грешни и дека нема ниту еден единствен човек што сам по себе е праведен, оти грешни сме се родиле и грешни умираме, та само милоста Божја кон оние што поверувале ќе ги спаси.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Матеј веднаш му телефонира на Гаврил во САД, а тој рече дека резервирал карта за првиот лет и дека ќе пристигне во Скопје следниот ден во четиринаесет часот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тие го чекаат доаѓањето на Менсфилд, кој носи писмо од генерал Михаиловиќ за претседателот Рузвелт и генералот Донован.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Би можел да речам дека го употребувам јазикот на науката на поетски начин.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Има обичај полушеговито да рече дека оној што ќе му се испречи на патот ќе „носи дупка на челото”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не ми рече дека не ти е добро, дека немаш сила, но не требаше да ми го кажеш тоа, сепак, доволно те познавав, знаев дека не можеш. 9.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Многу се зачудија кога им признав дека не сме се сретнале, но дека добро се познаваме и како често да сме заедно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но не можеше да се рече дека тој сосема беше луд.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Рече дека е грчка.) „Ис дис грик?“ „А-а-а..но, но Грик. Маседониан мастика.“

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

И едниот и другиот се налутија, рекоа дека таков човек само големо лошо и прави на грцката држава, дека со ендопјите треба кротко ама цврсто, ама не и така како шо прави даскалот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И рекол дека и Куно Бунгур ќе ја следи додека е таа жива.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира, не му реков дека по малку се плашам од тоа негово Маџир - маало. А, ако се загубиме двајцата?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Господин и госпоѓа Смит (Mr and Mrs.Smith), 1941г. •Хичкок: „Овој филм го снимив заради Керол Ломбард. Ме молеше да го снимам. okno.mk | Margina #22 [1995]

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Прво Танаско и Пена рекоа дека кога се тука не ќе е добро да не скокнат до кај Митра и Чана да виделе дали Дончето стигнал до небото.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Почнавме да врескаме, да свиркаме, да полудуваме; при секое качување на некое од девојчињата на разбојот да му го правевме на Земанек истото (викавме: „О-ооооооо-ооп“); девојчињата се вцрвуваа, нѐ молеа да престанеме така да се однесуваме, некоја од нив и нѐ опцу, рече дека сме кретени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го прашала бара ли да му плати заради тоа што го носел товарот од половината на поточето стрмоглаво упатено од лесковата гора кон неголемото село, на она патче по кое некогаш, според Доце Срменков, се спуштил светецот Гаврил и ја соѕидал од камен, земја и пот првата лесковска куќа, лесковска зашто некогаш заради лесковите шуми селото се викало Лесково.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Започнале „жешка врска“, но Калифија-Рајс во тоа време имала друга врска и раскинала со Мет; кога, по три години, биле одново заедно, „Мет веќе неколку години бил на тестостерон, имал операција на градите и брада...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знам, вие ќе речете дека љубопитствата од ваков вид во овие установи не се пожелни; Знам, знам, се согласувам; но треба да сфатите дека не сум јас тој што прашува туку прашува едно мало дете; Знаете, тој ваш шеф, Бунде, или не знам што точно ви се паѓа, нас, децата од нашата улица, нè качи во градската кула и тоа дури на третиот кат!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Павле рече дека ние сме денес на вестите. Александар климна со главата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но најмногу од сè, се уплаши кога Стефан рече дека ангелите им го пренеле Божјиот закон, а тие не го почитувале.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ниту пак да се отвораат туѓи писма, тоа никако не смее.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа некој под шупливото ехо на камбаната прашал што се случува и рекол дека во водата на бигорното корито видел пред мрак мртов поскок, отровен гниеж.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Денот се измолкна преку врвот на планинката за која рекоа дека се викала Водно, како да бегаше од темницата што се подаваше од бавчите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Години и години живеев во прелага дека добро ја познавам психологијата на нашиот човек, и по многу искушенија и самиот дојдов до сознание дека ни е судено да се остваруваме во јазикот: некој беше рекол дека врз јазикот сум прикован како разбојник на крст.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Таа рекла дека не сум рекол така, и дека сум рекол дека е простачка само точката што ја изведувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Чуја селаните и отидоа во началството каде што беше затворен Бандо да го молат и да го убедуваат Бандо да не биде толку инаетчија, да попушти, да рече дека има држава, но Бандо не попушташе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сепак и овој пат не пропушти да ми рече дека вратарот го обавестил оти преку ноќта не ја отворал портата, а и утринава, кога вршел проверка, вратата ја нашол заклучана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се ловеа тие целиот тој ден, никој од нив не можеше да рече дека не му се дадоа сите шанси, такви имаше и едниот и другиот од нив, а сепак, сето тоа мораше да заврши вака.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Борхесовиот одговор беше венчавањето со Марија Кодама, преку посредници, во Парагвај.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тогаш се јавив на мајка ми. Ми рече дека, секако, уште пред неколку месеци патот ме водеше кон дома, и ете сега дошло времето да се случи тоа навистина.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Даскалов беше отшетал до другата страна на креветот и изгледа и самиот се беше уверил дека мајка ми е подготвена за погребот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред малку рече дека не е болен веќе. Како сега да излаже?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Купија сукно, мошне квалитетно – и тоа не им беше тешко, зашто за тоа мислеле уште половина година пред тоа и ретко кога еднаш месечно да не излезат по дуќани и не ги испитаат цените; затоа, пак, Петрович рекол дека подбро сукно и не можело да се најде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Како да не се вознемирува, - ѝ се доверив, - кога пред некој ден Сузана ми рече дека нема намера да се вљубува пред да влезе во пубертет?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Еден од тие ревносници дури и рече дека за нашето бебе ќе било подобро да било мртвородено отколку да го одгледуваат луѓе што се ‘збунети околу својот род’“ (48). ‌Меѓутоа, она што е упадливо во ова сведоштво е неговото настојување на, буквално, „семејните вредности“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, право да ти кажам, рече дека поим нема која си ти.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Напротив, може дури и да се рече дека тие биле дури и рамнодушни.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

За домашните животни е битно да живеат во јазикот, бидејќи не можеме да речеме дека кучињата, на пример, на ист начин се однесуваат и во природата и дома.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Веднаш оној главурдест Никодим смекнал од голтка благословено вино и од некои свои сеќавања за секакви улави старци од селата под планинската црногорица и радосно рекол дека сепак започнува моторизирањето на неговата идна дивизија - мајор е, ќе стане полковник, ќе дотера и без да го читал Марксовиот Манифест до комунистички генерал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднаш на едни им реков дека ги мразам и им се смеев во лице, а тие се смееја неверувајќи им на моите зборови.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Повеќе би рекол дека таа напречно минува низ сите дисциплини.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Мирче се позамисли на предлогов, но кога Толе му рече дека и тој ќе има дел во парите што ќе се добијат за бравите, си помисли во себе: „Стопанка му.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Демек, ние со тебе не сме си душмани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го повикаа стариот главен лекар, беше тоа љубезен човек, рече дека ќерка му се разболела.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Всушност самиот случај со сенката, како што го бев нарекол пред Господ Саздов натрапникот од излогот, беше разјаснет уште вчера и тоа во оној момент кога Господ ми рече дека човекон на џамлакот е изгледа оној, одредениот од службите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Погледот на Отец Симеон прелета во лак од прореденото теме на докторот до мирното лице на Ивана. „Ми рекоа дека сум напаѓал луѓе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ТЛ: Бароуз и јас сме блиски пријатели. Сме поминале многу нешта заедно. Бев во Тангер 1961.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби и не е најомилениот, тој подоцна, откако беше во Прага, рече дека таа е негова прва љубов, но Лондон ептен го сака.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бевме вчудовидени сите три подеднакво!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Би можеле да речеме дека Дописникот од странство на некој начин го навестува филмот Озлогласена: во двата случаи либидиналната „вистина” на филмот е неразрешената напнатост во интерсубјективниот триаголник меѓу јунакот, неговата девојка и остарениот, немоќен и „виновен” татковски лик (колаборантскиот татко во Дописникот, остарениот Claude Rains, пронацистички богаташ во Озлогласена); во двата случаи случувањето го движи некаков изговор, што е самиот сосема безначаен, од каква и да е природа - не е важна природата на таа „тајна”, важно е само тоа дека од клучно значење за субјектите е што ја носи нивната желба, дека околу тоа се структурира случувањето (тајната клаузула на меѓународната спогодба во Дописникот, шишето со уранова руда во Озлогласена). okno.mk | Margina #22 [1995] 153

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога ја виде нејзината врамена фотографија при неговата прва посета на домот на дедо си, ја препозна и рече дека брат му му кажувал дека таа сега лежи в земја.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но Петре, наместо да си рече дека е среќлија што не е во таа тајфа, само мелеше со умот: дали ќе го види Бајазит, боженце!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Никој не ќе може да рече дека тие биле виновни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа е Елвира де Алвеар, која во грижливи тефтерчиња напиша еден долг роман, што во почетокот беше составен од зборови, а на крајот од нечитливи и неодгатливи знаци. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 116

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Каде се? - прашува старешината Раде. - Останаа долу, - вели некој. Рекоа дека ќе нѐ стигнат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Веднаш да ви речеме дека ние сме беспомошни и засрамени, затоа што и во печатот сме наречени - најнечист град во земјата!!! Можеби сте прочитале?

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сепак знаев дека на една икона на килавиот Јаков Иконописец светец со мртво лице забуцува во ребра на многузабо чудовиште дрвен тризабец; зад нив, зад светецот и чудовиштето, умираа на оган голи грешници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој рече дека од несолените јадења растеле оние отоци под гушата од децата. 175

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

" Мислам дека за тебе е најбитно да поверуваш во она што ќе ти го рече мајка ти", ме посоветува тој.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Би рекла дека овие мустри се со висока емотивна реколта и лесно продираат во туѓата психа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Брат ми сè уште ми води во градови и земји, ама ме теши тоа што е пет години постар од мене и што веројатно, како сум тргнала, наскоро ќе го стигнам и ќе се израмниме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не, не ми шета во главата! Погрешно разбра! Реков дека ми шета одоколу!“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ми рече дека кај нејзе ќе дојде девојката Диана којашто е од Виена и којашто исто работи ау паир и некои дечковци Французи што ги запознале со Дијана пред некој викенд на Монмартр.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Нели дури тогаш ќе можете да заклучите дека убавините секогаш ни се наоѓале при рака а останувале недофатливи. (Прекрасни светкави дреболии на нашите мечтаења?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Паметиш, ти рече дека мириса на грмушки и врескаше од радост додека го јадеше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Така со ракијата додека не сфатив дека и кога не ме нудат имам желба да префрлам чашка во себе - па си реков дека ако се откажувам од љубовта, тогаш треба и од неа да се тргнам.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дури почнал да се плаши дека го имаат заборавено.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Беди:Да речеме дека постојат некакви три фази во моето творештво, до сега.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Си рече дека е тоа поради широчината на бечвите и дебелината на искрпениот шајак.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Таа останала во селото и била убавица, а ти ми рече дека дедо ти бил женкар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ете јас ќе речам дека дојдов да те колам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Може да се рече дека оваа необична, шарена книга имаше најнеобична историја во Татковата библиотека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Се вратив од свадба па ми рекоа дека сте овде.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Имаше право татко ми кога рече дека времето лета. Речиси и не почувствувавме кога минаа деновите без нив.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Нема да ви зборувам како го минавме Широк Сокак, само ќе ви кажам дека тоа беше многу чудно одење, секој би рекол дека брат ми ме водеше баш како пес врзан за него со невидлив синџир.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да, па испратете ни неколку копии, кога ќе излезе“.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„И мајка ми еднаш ми рече дека не умеам да замесам вкусно кравајче дури ни за себе си.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Не реков дека не живееш убаво. Ти живуркаш, не го чувствуваш вистински животот – рече старецот. – Многумина од луѓето така го минуваат животот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тескобноста и интелектуализмот - сосема автентичната тескобност на опстојувањето но и разиграно-очајничка склоност или очајнички-разиграна склоност таа angos- cia (тескоба, мака, тага, јад, мора) некако да се надмине - двете склоности водат во опасност од расцепување на свеста. (...) Ако пак споредуваме со нашиот век, можеме да речеме дека во најуспешните криминалистички романи поезијата на бесмислата често изнедадува, тоа е “meravi- glia” за интелектот, средство за возбудување на сетилата, за фантазијата пејсаж со “монструми”, а за разумот “inganno” (мамка).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не ми кажа кој и рекол дека јас го правам ковчегот за Таша, ама знаеше кој го нарачал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едно утро, едно од оние утра во кои го молев Рајнер да ме пушти во својот дом за да можам да молам или да обвинувам, тој ми рече дека завршила љубовта помеѓу него и младата жена заради која ме беше напуштил.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сето мастило полека истече надолу и го преплави листот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го погледна секретарот Јаворов, го почувствува неговото одобрување, и гласно рече: - Товариш Ленин, на Осмиот конгрес на Советите на Русија, на 20 декември, 1920 година, рекол дека комунизмот се Советите плус електрична енергија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Утредента им кажав на командирот и на шефот Кузе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но сега. кога стрина и Митра рече дека попот ќе го венчал Крстета со Анѓа Жиовчева, Нешка како да го изгуби најмалиот дар што беше и го донесол чичко и Трајко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога рече дека планината се вика Бела Вода потскокнав од радост и извикав: - Па под неа е Герман?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој ги претставува дисидентските односи на еден геј-субјект кон главнотековното родово кодирање на стандардните културни вредности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Всушност само ѝ помагав за да може подоцна да рече дека и самата учествувала во потребните подготовки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

– Мислам дека ќе нема потреба да те потсетувам - ме предупреди тој.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рече дека му е драга бидејќи му е подарок од Словенецот Градник, роден во селата над Трст, кој пребегал во нашата војска уште пред капитулацијата на Италија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

2. Од друга гледна точка, Будистите би рекле дека јазикот го спречува нашиот пристап до реалноста.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Само реков дека шизофреничарите се исто така луѓе како и сите ние, обични луѓе што се распаѓаат поради оваа или онаа причина, можеби генетска, можеби конституциска, а можеби од некоја друга природа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Иако беше рекол дека "прилично се снаоѓаат", таа знаеше дека тоа прилично се снаоѓаат се однесува само за него.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога дојдов до сознание дека зборот стои повисоко од честа и откако погледнаа во моите свитоци рекоа дека тоа не се божји зборови и божја мисла, та на Собирот во Константинопол, 553, ме осудија и фрлија анатема и врз мене и врз моите свитоци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Двајцата рекоа дека никогаш не ручале поубаво.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Гледаш оти вистината мораше еднаш да пукне и да прошета пред нас, и тоа без насмевка на лицето!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа го потврди и отец Иларион кој рече дека тоа вино му служело и како лек: растворал од него и им давал по малку на болните, кои по напивањето се чувствувале подобро.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Третиот господин од публиката крај бунарот, Џорџ, Ѓорѓи Шумка, човек со грло и со глас што ги раскостуваше ридјата наоколу, рече дека се копа на погрешно место, дека тука вода не излегува, но дека местото е многу добро за гаража. „Јес, мистер“, ми рече мене, „добро е за гараж“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му реков дека сомневањата не ми се движат по трагата на неговите опинци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На пример, тој знаеше да направи такви работи што човек, ако добро размисли, ќе рече дека му недостасувало нешто, но не беше така!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тато ми рече дека мораме да ги имаме сите податоци пред да добиме дозвола за тоа што сме намериле да го сториме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Можеби Јован беше во право кога оној ден рече дека водата ќе се врати? Можеби.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А веднаш потоа праша дали сум сигурен дека Боге од Бањи ќе втаса на време.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Навистина ли поминале толку години?“ „Навистина,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И рекол дека не живееме во време на вампири!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Може да се рече дека Татко, конечно, го беше одболедувал фаталното прашање на нашата граница и беше начисто со тоа дека враќањето во родната земја, до крајот на неговиот живот, е исклучено.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И ви кажав - со едно воле камен не се носи. - А двоколките? прашал Герасим од Побожјане со некакво рунтавесто грло. - Што двоколките?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога сака мајка ми даме пофали, ќе рече дека јас најмногу сум ја заштедувал куќата во обување: не сум трошел пати за опинци и чевли.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Черчил ми рече дека сум фаца, ама тешко на тој кој ќе си фати работа со мене.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Всушност, не е мој обичај јасно да формулирам едно конструирано гледиште врз непостојани впечатоци како оние кои ми се наложуваат од читањето на вашите книги.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Барем нешто да рече, па дури и да ми рече дека не ме сака, дека не му требам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Преброј ги да не речеш дека сум ти дал помалку магариња“.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Како да имам мало отровно змиулче што шета низ моето срце и го грицка парче по парче.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Токму затоа инженерот ви рекол дека ревитализацијата ќе е долготрајна.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Само ѝ реков дека не се чувствувам добро и си се повлеков во мојата соба, оставајќи ја изненадена и тажна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Прашањата ми се сосема конкретни – најпосле Грофот ги крена очите од ноктите и ме погледна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во неговата отровна, клеветничка уста, во таа одаја во која ме измачуваше со укори, мојата кроткост стануваше – слабост, мојата благоразумност – плашливост, а мојата отвореност (како кога му реков дека му недостигаат букви во писмото) стануваше – нескромност и дрскост.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Па нели ти реков дека нема да разбереш?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ако поверуваме дека Истанбул има повеќе од стотина илјади коли, тогаш може да се рече дека тоа се главно американски коли: „Шевролети“, „Пакарди“, „Буици“, „Олдсмобили“...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И сега, кога Паско Бачо, возач во пензија, веќе облечен за излегување навечер кон продавничињата кај мостот, во кошула со цртежи од австралиската фауна што некој роднина му ја пратил од Волонгонг, сега кога Паско оптегнат со стомакот напред рече дека широко е почнато копањето, Жабе зина и само рече: „Многу широко“, и пак почна да џвака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Можеби ќе речете дека дефиницијата на “степен” е непрецизна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Зошто не рече дека таа одела накај Јужниот булевар.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Да, да! – си мрмореше под носот иследникот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, кога стигнаа до малото портиче од дворот на Дора, таа му го затвори пред нос и му рече дека не го пушта внатре.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ти тогаш имаше едвај една година.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сакаше да му рече дека сите негови жители од езерската колекција, добро се држат.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ја побара Велика и праша да ли слезе таа в кујна; Стана му рече дека не слегла кај нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа во тоа утро Отец Симеон им рече на браќата: „Над нас се збираат темни облаци.“ Тие погледнаа во белото небо и со неверување прашаа навистина ли спомена тој некакви облаци а Отец Симеон рече дека точно тоа споменал и дека коњот ќе му донесе несреќа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Повикав доктор; кога дојде, ја погледна и рече дека мајка тој ден ќе умре.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му реков дека тука никогаш немало никаков мозаик со пајак.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му реков дека мислам оти не сум упатениот кој ќе може да го поведе кон неговата цел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ќе ти речам дека и јас сум скот. И ќе ти речам дека бегам од сите.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

— Од каде е бре, Стојо, ној попче волку убаво шо прикажува? — праша Јован Дујов, којшто дојде подоцна та не слушна кога учителот Ацев рече дека „артистите" се „наши деца — ученици".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Треба да си надарен со скиснат ум па да не дојдеш до заклучок дека зад овој божем банален случај не се прикрива некоја подла намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во филмот е донесена морална пресуда, зарем не, бидејќи Котн страдаше на крајот од филмот, дури и во несреќен случај, заради својата внука.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не велам дека ме одбива да си разговараме, или дека нема да ми одговара на прашања, ама сакам да речам дека нема да „ја имам“. Тука е, а не е тука.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не знаеш кај ќе фати, што ќе забере, вели. - Кој рече дека идат луѓе, вели Доксим Тренчески, кај видовте луѓе?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Сигурно им е подобро,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Може да се рече дека тогаш започнува европското вавилонско проклетство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко ми исто така не ме сфаќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа ја одравме кожата на мечката, ја наполнивме торбата со парчиња месо од плешките, шепите и срцето, за кои дедо рече дека се многу вкусни, и тргнавме назад кон Бегова Чешма.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Негде, околу десет, свратив на едно пиво кај Ило Битолчанецот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Двајцата рекоа дека никогаш не ручале поубаво.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

А еден од другарите што го одведоа ни рече дека сите народни непријатели ќе ги снајде она што го снајде Симо Чардаклија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И како да го прашав за цената (ете, и тајните имаат цена на чинење!), трговецот ги протри со дланка влакнестите гради и ми рече дека ќе ми ја даде евтино.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Елена рече дека ќе намине веднаш другиот ден, од работа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Скоро нема да ни треба. Бебешка е.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зарем не е речено дека земјата вистински се открива кога ќе се загуби!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А сега умираше. Дали беше среќен?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кој би рекол дека ова ти е лице на некој Дедо Мраз!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ниедна досега не ми рекла дека сум трет, ниедна Марија на светот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Да речеме дека тоа не е (еден) Дишан. Превртете го и тој тоа е.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Реков дека не потпишувам. Но долги години потем јас размислував за она што ми го кажа Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Значи, ти си тука дојден на семинар по метеорологија? - ме потпраша тетка ми, погледнувајќи го тетин ми со поглед кој велеше „ти реков дека е многу умен“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но Кети рече дека тој не сака да слуша, а Кети го познаваше својот син, го познаваше неговиот татко и од какви луѓе потекнува.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Што се однесува на она што нѐ интересира, ќе речеме дека е битна споредбата меѓу овие две епохи, едно слично проблематизирање на статусот на уметникот во општеството, или, поточно, неговиот углед.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

А и не знам дали бегам или брзо треба да стасам кај некој кој ми рекол дека сум умрен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И рече дека денес, откако јас сум се опијанил, ѝ пришол Фискултурецот и ѝ рекол да појде со него до Велес, оти по пат треба да ѝ го соопшти решението на централниот комитет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така би рекол дека ќе дојде за половина час, значи не рече дека ќе дојде за 30 минути. Можеби рекол 25.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Утре одам на пазарче да си купам нови, ми рекоа дека имало за 200, 300 денари по тезгите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А згора на тоа јас бев вдовица со тапија а за тебе и не беше сосема јасно што си“, ломотеше бесрамно и божем налутено Огнена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А како ќе му одмазди Луман на Бошка за тоа што рекол дека ќе го предаде на комитите, се знаеше – со крв и никако инаку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ако величи нешто нејзината појава потсетувајќи на паметник, тогаш може да се рече дека ја величи само шегата, објасни тој.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го повика рабинот и му рече дека меѓу луѓето се говори дека син му во градот се сретнува со некаква жена, која згора на сè не е и правоверна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој ме праша дали се сеќавам на шампонот со кој сум ја миела косата додека сум била во училиштето; реков дека не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нели ти ми рече дека таму, отаде, имаш брат, значи војник на владината војска.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мене ми е сосем сеедно. И тој ми рече дека сум низок.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За атер на вистината, ќе ви речам дека и јас почнав убаво да се чувствувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во алхемискиот систем на спротивности, она што е горе, огнот/сонцето, има машка и активна конотација, додека она што е доле, месечината/водата, има женска и пасивна.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Или ќе ми речеш дека го заборавив зајакот, и оној краешник заечки леб што ти го донесе татко ти откако се врати од еден лов на зајаци?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да ми го објасните присуствоото на двете жени при Непознатиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сакав да речам дека не е потребно да одиме в село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Морнарот рече дека влеговме во Мраморно Море (шикли, кој од нас знаеше за мориња, освен за планини) и потоа рече дека влеговме во Црно Море и кога се раздени ни дозволија да излеземе надвор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Жеро Жерав го снема.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Би можело дури да се рече дека усмената литература по некои свои битни карактеристики е прахипертекст.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Би рекол дека е ова, белки првпат во историјата на светот, кога секој точно знае што ќе прави следната ноќ.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тато купи кола со боја на портокал. И сите рекоа дека тоа се случило случајно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И уште му рече дека тој, Петар, со својата лицемерна дружба само со „избраните“ Евреи ја омаловажува Божјата благонаклоност кон сите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Куќата му ја запалил некој што се исплашил дека вдовецот со две деца ќе ја земе како втора жена Фиданка Кукникова и ќе ги остави селските мажи без можност да се надеваат на своја среќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За лагата ќе речеме дека таа не го одразува вистинито сето она, што го гледа; некојпат истото не го одразува сосема вистинито, некојпат дури и сосема невистинито.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Некако и се стори пополезно да се помачи најпосле да разбере зошто (пак на времето!) некој беше бил рекол дека луѓето без маало и без роден крај, всушност се - слободни луѓе ЛЕБЕЦ И ВИНО Ако има дедовци ќе има и приказни.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Јана ви кажа дека сум бил кај нив? – прашав. -Не ви рече дека таа ме покани?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се врати по половина час и рече, пак преку дедото, дека во Комитетот рекле дека моите се таму и таму и дека ќе одат да ги земат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во селото Подгорје најдовме осумдесетгодишен маж кој ни рече дека пред шеесетина години поминаа по тука многу луѓе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа утринава ми рече дека животот и не е ништо друго туку само прошетка низ болките и радостите на ретките убавини што ни ги носи љубовта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И со моја помош, но главно благодарение на тоа што тој рече дека не само што нејзината врска со Германецот не ја одобрува туку него тоа, како брат и борец, уште и го боли.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И почнавме. Влатко беше прв: зеде три карти и потоа рече дека „лежи“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Оваа земја треба да ја минете надолж и попречно за да најдете некого што има шизофренија а да не е под медикаменти, или да има психијатриска нега, и да не е во бегство.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тогаш нешто скрцка на гредите и мајка рече дека тоа ангелот ја повел душата од татка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еднаш од балконот видов крвава дамка кај Полин де Ротшилд и Сесил Битон, а тогаш дотрча Ондин и рече дека го изгубил шприцот во ВЦ.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како што го голтав последното парче од крилцето, почувствував силна мала болка на палецот од ногата и сврескав, за малку да се удавам од месото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Да го поздрави и сега можеби да му рече дека нешто сфатил.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трубадурот пак си рече дека навистина налетал на мошне пријатно место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По некое време, виде и рече дека не било премногу, дека со лековите ќе запрел огнот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И уште му рече дека таа сè уште верува во неа, во единствената, во вистинската, во најсилната љубов, и дека ако таа постои, тој еден ден ќе ѝ се врати.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И додека кај Татко можеше да се рече дека, конечно, беше исчезнал митот за враќањето и за пресметката со границата, кај Мајка тој мит постојано се зацврстуваше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Замислете си: илјадници читатели застануваат зад делото на Меша Селимовиќ „Дервишот и смртта“ и ги плукаат илјадниците читатели кои стојат зад делата на Андриќ оти овој рекол дека на Селимовиќ едноставно му се случило прочуеното дело.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Рекоа дека дивите свињи сосема исчезнале, а останатите лисици, зајаци, верверички, откај јужната страна имало и срни, и еребици.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Му подреков дека животот многу ги цени скривалките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но мама поучена од минатогодишниот случај, рече дека не сака да се најде во глупа ситуација и повторно не го допушти кај себе.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Му реков дека ми се допаѓа тоа што го прави.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но, за волја на вистината, мора да се рече дека изненадувањата кои ги приредува животот се вон метафизичките сфери, тие се и во жестоката реалност на антагонизираниот свет, во судирот на протагонистите на непомирливите разлики.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Притоа од дланката му испадна клучето: истото она клуче што тогаш кога беше болен и бладаше, рече дека му го дала жена му за да го отклучи гробот и да појде кај неа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не можеше да се рече дека по волја ги здружил животот, очевидно голема борба, големи спомени беа во тоа пријателство на Аритон Јаковлески и песот. (Пес со човек лесно не се врзува).

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Едгар Морен, претставувајќи ги Козите во Сенатот на Франција рече дека беше извршен козоцид (алудирајќи на геноцид).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

По тренингот на подмладокот започнува натпреварот меѓу екипата од седмите и екипата од осмите одделенија.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А кога го крстивме, кога попот и другите луѓе се чудеа на неговата невообичаена големина, ти им објаснуваше дека и доктор ти рекол дека такво нешто може понекогаш да се случи кај некои мајки; тоа зависи од мајката, од исхраната, од движењето и времето во кое се раѓа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Својот расказ Грев Ренџов го полнува со следните зборови: „Не би рекол дека ова е вистински расказ, зашто, сè што е запишано во него, вистина е.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога го напуштив училиштето, моите учители по класични јазици ми рекоа дека имам пристојно познавање (MA-ниво) на грчкиот и латинскиот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во меѓувреме ми јавува од Загреб дека дефинитивно останува таму.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

(...) Во Тимбукту видов еден мал Арапин кој умееше со газот да свири на фрула, а педерите- бузеранти и пешкирите ми рекоа дека тој е вистинска личност во кревет.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не. ќе им речам дека немам коњ, ако разберат, ќе простат, мислеше и се изненади кога на прашањето, како ќе помогне, призна: - Имам коњ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога би требало да погаѓа, би рекол дека тоа е тело на човек од шеесет години, кој страда од некоја тешка болест.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одеднаш Луција почна да се смее. Се смееше хистерично; се потпре на моето рамо, и потем се смееше до бесвест; кога се созеде, рече дека никогаш не слушнала посмешно нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рече дека бил ополномоштен од амбасадата да постапи по одлуката на судот од Германија... Колата ја возеше Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Јас сакам да останам овде,“ рекла Добрата Душичка, стуткувајќи се во креветот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Катерина ми беше рекла дека нема ништо против ваквите манџурии, но требало да внимавам на имињата. Прескокни го она руски.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еден ден Шефот ме повика и ми рече дека време е да го свртам листот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Му рече дека ќе го однесе на едно посебно место.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тоа е ужасот на останување во човечко тело чиишто моќи слабеат, тоа е неколку децении долга несоница...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Попусто се џапал и попусто се пенел пијаниот Куно, тие двајца биле посилни и од млад бик, меѓутоа Онисифор Проказник го смирил некако - ќе се налутат домаќините и ќе ги остават без камења.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Што се однесува до водата, во прв ред онаа, за пиење и за потребите на домаќинствата, во Потковицата нависитна секогаш, и во најсушно лето, достатно ја има, но не и толку многу за да смее некој да ја растура, или да ја погани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дамче се врати кон своите, им рече дека прекршила ужина и дека треба да почнат да собираат полози и да врзуваат снопје.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Војниците им рекле дека сите нѐ убиле и им ги покажале чешелот, огледалото, шнолите, панделките мои.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Затоа се рекло дека секој умен во нешто е побудала од будалиот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се стресов и му реков дека о наградите имам многу горчливи искуства, сиреч со сите награди, па го замолив секретарот да притаи додека, конечно, не се објави Признанието.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

или (3) да речат дека прашањето за тоа дали нивните критики на маскулинистичките општествени практики се „научни“ или „философски добро засновани“, како и прашањето дали маскулинизмот ги „искривил“ нештата, е небитно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Всушност, сѐ си одеше по редоследот, но не баш по очекуваниот пат, ако внимателно се навратам на моите зборови и мисли, како на пример кога самата си реков дека сакам малку да се повлечам во Истокот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Рече дека денес, особено луѓето кои се членови на Партијата, се залагаат со сите сили за „организирана народна културна дејност“; говореше за неодложната потреба „да се соберат сите одбранбени против деструктивните сили, кои денес владеат на културното поле на татковината“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се сетив дека таа истото го кажа пред мене, ама немав како да ѝ докажам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И реков дека ѝ се одврзал скутникот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или тој Боге од Бањи измислува? Зар сѐ ова што го вели е лага?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А јас ти реков дека сечкам лозови прачки за потпалок.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Немаше време некому да му се пофалиме што имаме во визбата, зашто часот по англиски започна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И ние помисливме - зошто да не. (...) Помина полна година откако свиревме во Филмур со Велветите.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Всушност, му реков дека ќе му го одземам чаталот ако го стори тоа повторно“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Само што му реков дека планирам да престанам, тој веднаш се појави кај мене со две унци и ми рече: Ох, зарем не сакаш и ти?“

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Фоте се прекина токму навреме, кога се фати втората риба - иста како првата, како да беа близначки. („Имаат ли рибите близначки? ”, се праша Боге; но место да си одговори, претпостави: „Сега и за оваа ќе рече дека е за мезе, ама за вторите чашки”.) Но Фоте ништо не рече, можеби и не помисли.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еден ден Стево Трајчов во доверба ми рече дека Лилица заминала кај мајка си во Краљево. Засекогаш.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Рече дека е повикан од смртта... Требало да си замине токму вечерва.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Докторката ни рече дека не можеш повеќе да примаш хемотерапија „Носете си го дома“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ми рече дека тоа го направил само за мене, а ако немал деца можеби ќе заминел в логор без око да му трепне.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Го слушаа и не му веруваа кога им рече дека можат да отпатуваат со него некаде далеку и богато да живеат; и се чудеа на неговата сигурност кога им објасни со немирни очи: „Моите пари се затворени во една каса.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сандо од обезбедувањето ми рече дека обвинетиот двапати се обидел да ѝ се приближи на Јана, дури и да стапи со неа во контакт.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но ете, барем му реков дека тој е виновен за трагедијата на сестра ми...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Една од најпровокативните личности на светската интелектуална сцена, за почеток ја имате во Маргина (почнуваме со едно многу пикантно делче од “Прозирноста на злото” кое на многумина ќе им ја подигне температурата; потоа, во избор и во фин, мек превод на Деспина Ангеловска следува спуштање со Кул Меморис; третиот есеј е од трета книга, “Симулации и симулакруми”, и веќе, во скратена форма, пред неколку години, беше објавен во “Студентски збор”, со уредничка ограда дека тоа што таму го пишува не се однесува на нашиот универзитет; го објавуваме пак поради слатката можност да речеме дека токму се однесува на нашиот беден универзитет); во следниот број (можеби!) тематот за Бодријар продолжува, а доколку имаме среќа, наскоро ќе бидат и неговите први книги на македонски...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Веројтно и не помислуваше дека станува збор за неговиот револвер што овојпат го беше заборавил на ременот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Преминувавме преку еден мост за да одиме на риба и тој ужасно ме плашеше, помислата дека возот ќе пристигне секој момент. Имав ноќни мори поради тоа. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 175

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, поминаа неколку денови, не се јави, а јас собрав храброст и самата го побарав преку секретарката, која ми рече дека е зафатен.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Пред да излезам ѝ реков дека сум растревожен, дека ѝ сочувствувам, но дека вината не е во нас; а потоа мислам додадов нешто како понорницата не е виновна кога наеднаш ќе се најде во темница па ќе мора да се провлекува под земјата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас нејзе и реков дека писмена изјава не давам иако после дадов, по совет на правникот наш, другар Петре Бигата, кој ми рече дека тој ќе ми каже како треба да ја составиме.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Гледам кај го врти разговорот: сака да ми рече дека не е време или дека мене не ми е време.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Поп Танаско рече дека е еден патот, ама човек пак го бара поблискиот, полесниот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се распрашував кај сите мои пријатели дали знаат некој “уметнички клинец” кому му е потребна работа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еднаш навечер, Марина ми рече дека Синдерјушкин ме нарекол хулиган затоа што му стапнав на ногата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Таму Полјаците не седнаа на школска клупа и ни рекоа дека со учење ќе го совладаме светот... Тоа не се заборава.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Застанавме на еден рид, водичите рекоа дека веднаш долу под нас се наоѓало селото, па се вратија.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Рече дека божем не спал цела ноќ, мислејќи на копањето. Не верував, но немав друг избор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Розанов рекол дека болката што ја нанесува животот секогаш е појака од самото интересирање за животот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Што – и!? – прашувам јас. - Па, ти рече дека сакаш да се дружиме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Семјон честопати ќе ми речеше дека Борис Степанович сторил убава работа кога не му даде потврда на Ролан Јаковлевич дека бил генерал во Царската Руска Армија.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Мајка ти рече дека треба да вежбаш клавир - ја потсетив по некое време.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Вечерта на 25 ноември 1871 година, откако доживеал триумф во ,,Лициум“ Ирвинг се свртел кон својата сопруга Флоренс и и рекол дека успехот во театарот ќе им дозволи да имаат сопствена кочија и пар коњи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Денес учителката пак го пофали пред цело одделение и рече дека тој ѝ е најдобриот ученик.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ана рече дека ќе ми ги подава предметите кои треба да се фрлат, да ги ставам во кутијата со непотребностите, а таа ќе ги сложува избраните предмети во кутиите кои потоа ќе ги испратат по пошта за Лондон.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И уште ви реков дека верувам во Бога со сето мое битие и убеден сум дека Тој еден ден вистина ќе ги воскресне мртвите, и праведните и оние грешните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тие рекоа дека не биле, не признавајќи воопшто дека поим немаат за тие настани.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но, во последен момент службеничката на шалтерот ме повика и ми рече дека, сепак, има уште едно слободно место во авионот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

„О, да. Телефонирав во складиштето Мидвест и тие ми рекоа дека ќе натоварат четири дампери за да го прекријат теренов со таа материја веднаш штом Алек ќе заврши со рамнењето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рече дека не сум сакала да одам во училиште затоа што не сум можела да ги научам основните работи; рече дека не умеам ни да разговарам па затоа не одам да играм со девојчињата; рече дека сликањето не е за девојчиња.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога дојдов дома, Марина ми рече дека се јави по телефон Синдерјушкин и ме барал.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Како ништо? Нели ти ми рече дека романот ќе го напишеш и дека таа работа е средена во издавачката куќа?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа строго погледна таму од каде стигнаа овие зборови и без да праша кој е тој што ги изговори овие зборови, рече: - Другаро, срамота, рече дека новата власт ќе го истера Господ од срцата на људјето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа беше одушевена по повод таа преселба.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Заслужува успех. Ѝ посакав многу среќа во кариерата и ѝ реков дека сум сигурна оти наскоро ќе ја гледам на телевизија. Навистина, тоа и се случи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Татко ми од Мелбурн, додека беше уште жив, како што се бевме договориле, ми испрати една сума пари во бренчот на Сити банк во овој град (во нашите банки во тие години немавме доверба откога милионски суми на штедачите им пропаднаа) и јас, бидејќи веќе планирав да патувам во Измир, реков дека и така ќе поминам во Истанбул и ќе ги земам парите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога јас ти реков дека филмот е одличен, мислев на себе, а кога ти реков за твојот филм дека е добар, мислев на тебе и на твоите мерила за добро и лошо.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тогин Александар како дете немаше презето цар, татко му одговараше.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„Кај нас падна убав дожд и мислам со добра намера.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Каде е Луција“, прашував. „Луција замина; рече дека ќе оди кај тетка ѝ во Велес, и дека таму ќе преспие, оти тетка ѝ ја очекувала на гости.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаеш колку пати ми имаш ветено дека ќе се среди?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имено Мечев во хотелот “Вардар“, каде што отседнал Даме, отворено му рекол дека Гемиџискиот кружок бил против масовно востание, затоа што сметал дека тоа не можело добро да се организира при тие услови и затоа што резултатите од едно такво движење ќе бидат такви што населението горко ќе настрада.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Мајка еднаш ни рече дека додека е Татко со книгите, додека сме ние со нив, несреќите што ги носи балканската бегалска судбина полесно се совладуваат, избегнуваат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога му велев дека трката кај демократите ќе се бие помеѓу Обама и Хилари, рече дека нема шанси.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Во општината ми рекоа дека постојам во матичните книги со името и презимето што сега ми го барате, ама и не постојам зашто забрането им е да издаваат такви потврди...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Токму затоа, при последното телефонирање, кога ѝ рече дека има некои видливи знаци на подобрување, таа ќе го испуштеше телефонот од раце.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не можеше да изнајде ни една трунка глас, за да им рече дека е добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако треба во неколку зборови да срочам што мислам дека било, би рекол дека знаеле дека машката геј-желба не може да се сведе ниту на сексуална желба ниту на геј-идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Татко, во една пригода, ни рече дека во книгите се крие самата душа на тишината.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Да, уживавме, ама на почетокот, првите неколку дена.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сум ви рекол дека најважната особина кај човекот е искреноста.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Нѐ сметаа за педерски/лезбејски пар, а не за двајца геј-/би-мажи чија врска е тато/момче, како што гледавме на себе ние“ (48).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но мајка ѝ им рекла дека иако тој не лежи тука..., лежи неговата душа и дека нејзе ѝ палат...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дед Павел рече дека нему, за среќа, не му е сторена речиси никаква штета.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Поп Петко разбра од пазарџиите дека си дошле во Прилеп и дека си кинисале, од други разбра дека се вратиле во Дуње; од трети дека ја поминале Црна, а последните му рекоа дека се вратиле од манастирот да запалат по една свеќа и веќе се зададоа здола Сидорка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Не реков дека треба да ми го прочиташ, писмата се интимни работи и не е пристојно други да ги читаат без дозвола на тој кому му се наменети.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И Толе ја осети својата сила и големина. Почна јавно по Мариово да шета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И да не заборавам да ти речам дека навистина знам оти со еден обичен збор ниту можеме да го запреме ниту пак би можеле да го продолжиме текот на настаните".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Вчера помина, враќајќи се од училиште, се поздравивме и ѝ реков дека ќе дојдете.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Пела со восхит зборуваше за учителката, за неа таа била друга Богородица, сите дечиња за неа биле деца мои, исто како што ги нарекуваат нивните мајки, ја слуша и открива дека гласчето ѝ е милозвучно, лицето насмеано и мило, а тој само понекогаш ќе речеше дека не знае каква е неговата учителка, дека за тоа и тоа тие досега не зборувале, или дека нему подобро му е крај големата река отколку да оди на училиште.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Да речеме дека секој треба да си ја гледа работата, да си ги исполнува своите задолженија, да се почитуваме и да наоѓаме разбирање едни за други - па така ќе ни биде убаво на сите, и на децата и на родителите, и на возрасните и на младите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Вели: „Сиромавиот никаде нема роднини“ , велеше Лазор Ночески и стана што стана на бродот, а бродот не го пуштаат одоздола, од кај нас, имало војски, имало војни, а таму ни рекоа дека сѐ е ослободено, сега мораме да вртиме околнаокол, откај Црно Море, откај Бугарија, прпа, прпа, допаткавме до Бугарија,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја прашале потем дали сум рекол дека приредбата е простачка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

В село, за некој здрав, силен маж често ќе се речеше дека е „како Јурук“.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ѝ реков дека мора. Дека ми е преку глава да ја шетам по лекари.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Парацелзус го испрати до работ на скалата и му рече дека секогаш е добредојден во неговата куќа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа би рекло дека повеќе зборува и надалеку се слуша оној што е „празен“, оној што нема ништо содржински да ни каже).

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Пријателите и роднините навиваа да се врати, и Марија стана мета на клеветничките обвинувања.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ама ја сретнав пред некој ден во центарот, па ѝ реков дека ќе одиме за Скопје.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Можеби ќе речете дека постои еден начин на неповрзување што си личи; некогаш тоа се нарекуваше „стил“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сега рече дека сака да собира камења. Зошто би собирал камења?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ми рече дека е малку подобра, дека ѝ дале крв и инфузија и дека потпишала некаков документ за да можат да ѝ направат гастроскопија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ни рекоа дека треба да се поврати врвот Горница. И ние - на јуриш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само кога ѝ реков дека сака да ја земе Ели свика: - Таа има ли памет или нема.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во право беше Камилски кога во една пригода, додека буричкаа по историјата, рече дека тие не работеа за нивните предци, туку за нивните потомци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Неговите, пак, му рекле дека не мора да работи ништо, за да биде слободен да го заврши факултетот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ми рече дека ќе дојде за еден час и тоа е тоа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Бил многу болежлив, докторите испитувале но освен проблемите со крајниците ништо не откриле, и рекле дека сигурно не му одговара климата во Хамбург.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

ДЕПА: Ами ти сега не рече дека будалите викале Коте?! Демек, сега ние сите сме будали што ти викаме Коте?!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Единствено за Будимпешта може да се рече дека вистински е град на Дунав: тој ја разделува на два дела, а потоа, преку осумте монументални мостови, ја сврзува во една целина, во единствена градска, урбанизирана населба.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Или... „Сте и рекле дека бев затворен во онаа ваша визба за опити со питоми зајаци?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мене помошникот на директорот ми рече оти директорот Граматниковски рекол дека ако не се поправам ќе бидам истеран од работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Баба Анѓа рече дека имало насадено и струмичиња, ама тие ќе цутат подоцна, за Митровден - митровденско цвеќе.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Гратчето беше лирско и чудно, земјоделско местенце со необични ефекти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му реков дека тоа веќе не си, дека си бил тоа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се разбира, јас немам намера да го имитирам Делоски за кого тврдат дека своите говори ги вежба пред огледало.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас, од своја страна, откако го испитав ова средство во практиката, можам да засведочам дека сосема неодамна, деновиве, благодарение на истото, ги разоткрив неисправностите во службата на началникот на полицијата и заради тоа, го отстранив од должноста.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нели правевме муабет и менаџерот рече дека му требаат девојки за таму.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Татко верува дека виното подобро старее во визба изѕидана в земја“, рече Стефани, постарата ќерка, која многу личеше на Даниел, и можеше да се рече дека таа и Даниел се близнаци.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не сакам татковците ваши да речат дека сум ве настинал уште првиот ден.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Додека траеше мерењето и се ставаа белезите на чаирот, папуџијата Јосиф стана старец од сто години, се згрбаве и ја истегна напред шијата како да граби воздух што му недостасува, ама да рече дека оваа работа му прави голем задоволство, или пак дека на овој несреќен ден можел да го доведе само ваков будала како зет му, е мисла само на недугави: татко ѝ на Тодора остана нем до крај, со откорнат јазик, и така ја пречека завршната работа како варен ошав.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ретко го носеа кај Зигмунд. „Дедо можеби сака да го посетам,“ рече кога Матилда го доведе кај нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа е аголот на Улицата Перу, кадешто Хулио Цезар Дабове ни рече дека најголемиот злочин што човек може да го направи е да донесе на свет дете и да го осуди на овој страшен живот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Итака пукавме на смена, и ќе речам дека само мојата пукаше, — го 'ослободи Шаќир Ѓура и ја викна бабата Цвета, та и ја предаде Јовановата манлихера, а оваа ја смести во сурмето на малото вратниче, каде уште во ѕидањето имаше резерва место за една пушка зад сурме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Виновен е оној кој ѝ го одредил патот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе ми веруваа ли луѓето ако им речам дека Јаков Иконописец со улавост во очите создава живи икони?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Парацелзус се замисли. Најпосле изусти: – Кога би го сторил она што го бараш, ти би рекол дека се работи за чисто привидение предизвикано од магија фрлена врз твоите очи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Заборавајќи дека таа исполнуваше сѐ што ќе ветеше. Така се случи и овојпат. Рече дека ќе умре.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Нели, тоа утро сите овие мои умувања држеа вода?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа и може да се рече дека овој роман е дело на сите учесници во настаните што се опишани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Истото го согледа и Даниел Бел (Bell), теоретичар на „постиндустриското општество”, и рече дека „во модерното општество неоспорно постојат диверсифицирани и плурални интереси, бидејќи во сите нас се кријат многукратни приврзаности и идентитети”. (D. Bell, Winding Passage, 1960) Бел зборува за „’crosscutting’ identities” и нагласува „дека никако не може да стане збор за какво и да е взаемно помирување на сите вредности”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Јас и реков дека во реките има риби, а овде ги нема па затоа и не треба да ја викаме река.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не пропуштив да ѝ речам дека многу жалам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Валас Стивенс рече дека имагинацијата е умот кој & се опира на реалноста.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Прашаа дали некогаш сум држел пристапница од Партијата в рака, и дали сум ја исмејувал пристапницата, со тоа што секаде каде пишувало „народен дух“ сум напишал „Луција“. Реков дека е така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Каде е сега реката, ја исушиле? – се чудев. - Ја заробиле, тече под улицата – рече таа. Кутрата река Курделес!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во една пригода, таа дури и рече дека за трпеливост може да се смета самата душа, во неа се крие дури и клучот од рајските порти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Херој, рекоа е тој, ама не рекоа дека веднаш после борбата, во трапот си ги переше гаќите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Испитувајќи го начинот на којшто филозофијата се занимава со етиката, политиката, поимот на одговорност, не би рекол дека деконструкцијата се управува кон некое повисоко разбирање на одговорноста, поради причините на сопствената претпазливост, бидејќи исто така научивме да бидеме претпазливи во однос на вредностите какви што се височината и длабочината (altituda altusa), туку се движи поради потребата за којашто верувам дека многу помалку е подложна на одговори и одговорности.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Потоа слушнав на Македонски: - Свртувајте назадечки и преземете ги децата!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- На руски ти рече дека е добро.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сакав само да ти речам дека јас, по таа средба, повеќе нема да направам ниеден чекор потаму и да те прогонам.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бидејќи сите го сакаа и го сожалуваа Мирчета, рекоа дека тука бездруго ќе е виновен и Бошко.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, кој е учен, пријатели мои?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Му реков дека јас немам ништо против, дека може да ја викне неа и кој сака друг.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не фаќајте ме за збор, не сум сигурен колкав е бројот на изјавите што ги има напишано; (ете да речеме дека се неколку); но врз основа на нив како и врз основа на сознанијата со кои се здобив откако се запознав со материјаливе и со активностите, сфатив дека момчето е испратено со одредена намера, а таа намера требало директно да тропне на вратата на мојот авторитет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зошто тој странец му рече дека жена му одела накај бензинската пумпа?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Потполно ја избричил главата - ми рече дека влакната не растат однадвор туку одвнатре - и единствено што јаде е леб од рж или така нешто“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Помислил дека нема потреба на домашните да им каже за малиот хируршки зафат, сѐ требало да се заврши во едно попладне, и вечерта пак да биде во својот дом.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Инаку, преводот е извршен според еден темелен избор на “Собрани дела” на авторот во многу томови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога му се нафрлија луѓето да го тепаат, тој им рече дека тоа што го пече е зајак; луѓето не веруваа и почна да му ја претресуваат куќата; на таванот му ги најдоа сите кожинчиња од мачките што ги исклал и со кои ги имаше облепено дупките на куќата за да не му дува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Реков дека мислам дека секој кој верува во „татковинска“ уметност е идиот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Една вечер чувал некоја партизанка, а таа му рекла дека ќе го земе за маж ако ја пушти да избега.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Што се чудите? - се насмеав, - нели ви реков дека читам туѓи мисли?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Зборувам за една песна од Френк О’Хара, геј-поет кој одигра средишна улога во формирањето на таканаречената њујоршка школа на поети, сликари и музичари.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

4 Некој би рекол дека - во однос на одредена филозофска баштина во која секогаш била застапена некоја природна страна - вашата филозофска пракса помалку е обесхрабрувачка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мајка ми им рече дека спијам, но јас не спиев!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Жолтило од симултаност и симболи и некоја мистериозна прослава коишто таа само нејасно ги чувствува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А можеби можеше и да се рече дека луѓето со умеењето на Господ Саздов секогаш се наоѓаа таму каде што случајно ќе се појавеше наивноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дека сепак се повел по своите инстинкти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Но, сега пред малку, ми рече дека пресудуваш право, на што мислеше?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Може да се рече дека судбината, во вистинскиот миг, му го донесе Сокол Мечевски, блискиот советник на Водачот за прашања од историјата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не, воопшто не ја избегнувам темата, господин судија; јас само сакам да ви кажам дека дента, кога се јави (четврток беше), рече дека уште утредента ќе биде тука; рече дека многу го поздравува Земанек (воопшто не знаеше, или се преправаше дека не знае дека Земанек веќе не живее со мене и Здењичка); како да стоеше во времето, како за него сѐ уште да беше оној ден кога јас и Земанек го испративме во циркусот, со саксофонот на рамо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На брегот, двајца намерници собираа куќарки од морски полжави. Ни рекоа дека се од Волос.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во камионот имаше две партизанки, нè качија и ни рекоа дека одат за Прилеп и дека потоа ќе одат преку Охрид за Албанија.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ќе видиш Тото!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таксистот беше фер. Им рече дека со оглед на тоа дека гардата им е зад петици, ќе мора да ги слезе што е можно побрзо.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Колку такви тешки, непријатни злосторства ќе се затскријат негде, ги нема, ги нема, а потоа, наеднаш ќе се појават како од зад планина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тома ми рече дека некој предходно ја отепал змијата на самиот пат и тука децата ја нашле.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Затоа и не реков дека за разлика од неговите сфаќања за мене љубовта претставува обично интимно доживување и дека токму поради тоа не гинам пред таквите метафори, кои навистина звучеа восхитувачки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога Александар по кратко натегање со својата срамежливост ѝ го побара заемот, Бојана рече дека мора да извади пари од банкомат.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Напротив, тоа е попрво зашто конкретните стереотипи што мислел дека ги застапува мојот предмет, ете, случајно беа во споротивност со гордата и „позитивна“ слика на мажественост и достоинственост што тој ја имал за себе. ‌Ете на што мислел Џон кога рекол дека стереотипите даваат „искривен впечаток за геј-мажите во Америка“: тие не разграничуваат помеѓу сексуалноста и родот, не ја разграничуваат машката хомосексуалност од женственоста, не го признаваат постоењето на геј-мажи што се однесуваат и изгледаат стрејт, не ги издвојуваат тие мажи од нивните деградирани, женствени собраќа и не им ја овозможуваат општествената угледност на која полагаат право со својот многупофален родов дострел. ‌До такво признание, всушност, тешко се доаѓа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Шоферот рече дека за неколку сати не се правел и јас си помислив да навратам во селово да спијам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Колку да му беше сомнителен во прво време, сепак се реши да го одведе, да му ја пренесе наредбата од војводата, за која Јован рече дека му е речено лично на Крстета да му ја пренесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повеќе би рекла дека беше некако разлеана.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Лекарот кој едно двапати го прегледа рече дека нешто му ги јаде џигерите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немој само да ми речете дека C-3 свиреше друга песна?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Значи сакам да речам дека и привидите најчесто ги поттикнува присутноста на смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеше да се рече дека градот го стега синџир од заканувачки гласови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Следното утро Ема по телефон ѝ кажа на Илона дека сè е договорено. Ѝ рече дека Шефот ја одобри акцијата за која во Прифатниот центар никој не смее да знае.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сега кога мојот татко отворено ми рече дека има таква намера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога селаните го кутнаа, го искафтија и го изделкаа четворно, рекоа дека ќе го бричат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Не можам да речам дека не се израдував, ама исто така не можам да речам и дека не ме „касна” нешто во срцето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас реков дека сакам да направиме пауза.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Некому од нив секако ќе му застане коска во грлото и дури тогаш ќе си припомни дека некој беше рекол дека самоуништувањето секогаш започнува пред сезоната на драњето на кожите, во градот кому му мафтаме од прозорецот на возот кинисан кон еден друг град, дебелокожец и немиризлив

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Реков дека ќе ги раскренам садовите и дека треба да ги измијам за утре да го почнам денот со чист прибор. Тоа со садовите траеше кратко.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И реков дека има и други лажици, нив не треба да се мачиш да ги преполнуваш а кафето ќе излезе токму такво какво што го посакуваш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во ресторанот на „Евридика“ се појави една жена, на која ѝ рековме дека сме Југословени.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој рекол дека лично е заинтересиран на тие несреќни луѓе да им се даде не само формална помош, туку и срце.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И реков дека тој филм не се прикажува повеќе, но би можеле да организираме нешто друго.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Потоа дојде железничарот, се поздрави и рече дека ја видел уште на станица, седна на своето ниско столче до шпоретот и ја запали првата цигара со жарче на маша, а потоа другите една од друга.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со исклучок на нејзината уста, човек не можеше да рече дека е убава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А војводата рекоа дека загинал од својата граната. Ја испукал гранатата, рекоа и истрчал да ја стигне за да падне на него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш некој од политичарите рече дека тероризмот во земјата станал хронична болест, која е тешко да се излечи, и дека на него се лепат организираниот криминал, нетолеранцијата, ксенофобијата и многу други работи кои со години ќе ни ги трујат децата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во 1924-та или 25-та, џандарите од Алинци и Трбиќевците навлегле, ноќе, во куќата на Ордана Голушкоски, тогаш одново се имаа размрдано комитите, и ги тепале и мажот и жената до изнеможеност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе се сретнеме пак. И ќе ти речам дека и јас повредувам луѓе.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Што си сторил за да заслужиш таков дар?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татковиот брат тогаш му рекол дека никому лошо не му сторил, па нема зошто да ја напушти земјата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Попрво би се рекло дека неговите филмови се занимаваат со демистификација на еротиката.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ако можев да одберам секако би рекла дека сакав да бидам талентирана пејачка, со вонземски глас или практичен банкар со жена и швалерка.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Лани дојдоа Италијанци и рекоа дека местото е нивно и дека ние Албанците на украдено место градиме куќи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И не докажува, зашто јас секогаш ѝ свикувам: „Немој да си рекла дека и за тоа е виновен пубертетот!“

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А сега кога реков дека ќе дојдам во Западот по работите, тој следниот ден патуваше за Скопје.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Паулина остана да стои покрај ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мара неколку пати им влегуваше во собичката, таа повеќе пати се обиде да им рече дека е многу, премногу доцна и дека е време да си легнат, но ни едниот ни другиот не сакаа да чујат за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Навистина ја излажа (нејзе ја подлажа, а себеси се пофали) кога ѝ рече дека и самиот бил таков на нагови години, зашто татко му беше строг и секогаш бараше да му се кажува каде се движи, со кого се дружи и зошто задоцнува; а и режимот на животот по војната беше таков што градот рано потонуваше во мрак и немаше ноќни локали, освен одбивното бифе на железничката станица.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Само рече дека родителите требало и порано да се сретнат: децата се дружат, дури и некаква дружина организирале, а родителите не се познаваат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зошто постојам?‘ Затечен од прашањето негово, тогаш ви реков дека самиот Бог преку пророкот Исаија рекол дека Небото му е престол, а Земјата подножје на нозете негови.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Не реков дека му била љубовница туку дека беа блиски.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А кога ќе ја побараат, ќе речам дека јас сум ја суредил, тато на новото бебе да му купи нова количка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој уште рече дека по вечерата да се собереме во големата сала, но само тие кои се постари од четиринаесет години. Другите да одат на спиење.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во едно интервју од 1978 пак рече: “Кога би ми рекле дека вечерва ќе умрам, мислам дека би се чувствувал мошне среќно”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сабато рекол дека соништата и уметноста се многу слични, со тоа што овие првиве главно се тажни затоа што немаат излез.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ѝ рече дека ќе ѝ се јави во текот на следните денови.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Велиш, докторот рече? Мислиш дека му верувам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не бев воодушевен од понудата, па сепак му реков дека сакам да ја имам компилацијата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На вујко ти му се слоши... во болница сме... рекоа дека мора операција на срце... јавувај се... веднаш... не е добар...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Некој веќе ми беше рекол дека кој има многу, може да изгуби многу.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тогаш ноќниот чувар (децата стражареа само дење), Гркот од Епир, кој од старо време живееше во Албанија, ни рече дека Маријанти спиела со Албанецот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Ти реков дека сипаницата не е ништо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Од друга страна Паленѕовци рекоа дека слушнале оти Толета куршум не го фаќа, та ни суд го осудува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ондин и Дачис шњураа низ турканицата и го боцкаа секого кого го познаваа па макар и на „здраво”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Речиси во секое семејство ширум низ Османското Царство постоел различен начин на подготвување на овој плод.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секој што би направил и продавал таква таблета е идиот, но тие рекоа дека не можат да ја сопрат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ливчето, се разбира, го фрлив, макар што ми рекоа дека власта, таа, народната де, по победата ќе ми ги плати. Така сите овци и кози - под нож.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Му се вдена в лице на класниот раководител и отсечно му рече дека ќе ме казни со тоа што ќе ме отпише од гимназијата во нашиот град и ќе ме запише во некоја каде петли не пеат, каде зора не зазорува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мајка ми не ме напаѓаше, но и не ме бранеше. Беше неутрална.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Нас ни беше речено дека ќе видиме. Дека ќе биде јавно. Зошто се криете?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Но, ако баш сакаме, можеме да речеме дека dummy- змот е сведлив на сето постојано, дури и до создавањето на светот, па оттаму и милот господ можеме да го прогласиме за татко и за втемелувач на dummy-змот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За целокупната расправа погледнете (12). 8 Овој напис беше читан на конференцијата на Австралиското здружение за философија во Мелбурн, 1991.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Без многу претерување може да се рече дека повеќемина Французи веруваат дека знаат доста за Македонија поради единствениот факт што една од нивните салати го носи нејзиното име, и оваа, македонска салата, великодушно ја пренесуваат преку нивните граници за да се прошири нејзиното значење дури до Јадранското и Црното Море.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ништо за тоа, вели Костадин Дамчески. Ние ќе речеме дека стрико Анѓел си умрел од своја смрт, од што беше остарен и изнемоштен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Побарав да го видиме заедно со неколкумина од Маказар. Михајло рече дека и тој така мисли.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А и да се пофали некој меѓу вас дека бил на летување во тоа и тоа село, тоа „не пали“, не предизвикува таков восхит кај слушателот како ако се рече дека некој бил на Родос, Крф, Палма де Мајорка!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

И си рече, што си рече? - Си реков дека можеби ќе ми дозволиш.... - Што да ти дозволам?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Оние што ќе преостанат. Рековте дека ќе дадете нешто за нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слаб е, им рече. Не се сетија да му речат дека е ластарест и молчеа. И нема заби; им рече. Заби?...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А што се однесувало до шегата, за неа Пачев искажа посебни похвали.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не знам што сакаше да потврди а што да одрече со овие зборови нашиот дед Павел, но не му го земавме за грев; беше станал помалку снисходителен а многу попакосен во зборот откако му премрзнаа прачките во лозјето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас му реков дека мојата трговија и мојата работа е поврзана со сите, и со рајата и со Турци, спрема сите, сакал нејќел, сум погрешил, та на овој начин сакам да ми се простат гревовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И ќе ти речам дека и јас се плашев кога ќе ми се приближеше преблиску.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Се насмевна чудно, искривено. „Што се случи - некој гореше, а?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите рекоа дека тие се охрана на војводите во случај на опасност, а што ќе решаваат овие, ќе слушнат одутре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не само што му рекла дека го читала „Војцек“ многу порано од него, туку му кажала дека за цело време и ја криела пиесата од него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Запали цигара и рече дека треба да се сконцентрира пред да почне да ми измислува убава и долга приказна.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Го зграпчува диво за гуша.) Не е вистина. Не е вистина. Речете дека не е вистина.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кога имав седумнаесет години, нели ти реков дека никогаш не си ме бакнала или погалила како мајка.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таму го видов и Монти Рок 3, кој помина покрај мене облечен во некоја златна комбинација.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оригиналната верзија на теоремава е на германски и вие можеби ќе си речете дека исто толку ќе разберевте и да ја прочитавте во оригинал.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Нели ти реков дека мојот пилот ми имаше зборувано за таа прекоманда.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И тогаш синиот пајак со златна глава ми докажа дека е навистина волшебник со голема моќ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Но не може да се рече дека сите толку го сакаат колку што зборуваат за него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Луман пак, неколку пати прости и повеќе пати рече дека ќе почека, но кога виде дека Бошко зачестува со такви молби, еден ден го пресече: - Не чекам јас . . .

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И рече дека ако за два-три часа не го извадел ќе сум умрела, затоа што ќе ми отишол во мозокот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Цртежот „Куќата на дедо ми на село“ со доволно живост ја побудува атмосферата на селско пролетно утро и може да се рече дека наполно му одговара на своето име.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Чуварот засркнато и нерешително им рече дека работите што ги имаат в џеб веќе не им се потребни и подобро ќе биде да му ги остават нему.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И отец Панделиј; кревајќи прст како да покажува на невидлив сведок, рекол дека само тоа е вистината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ана рече дека самата ќе оди по каналите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Изгледа дека тоа го исплаши колку и нас - толку се збуни што му го даде пиштолот на Патрик - а овој, како и секое дете на цвеќето, рече: „Мене ова не ми треба, човеку”, и му го врати револверот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но што се однесува до случајов, барем во едно можеме да се сложиме: приказната за потрагата по таткото не ја смислило момчето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мама ми рече дека така решиле на состанокот...“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Секој јазик по дефиниција е и мајчин јазик? запраша повторно зачудено Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако ни биде дозволено да ја парафразираме Јунговата анализа, би можеле да речеме дека тогаш кога Duchamp “свесно” почнува да минува во потсвеста, нему му станува “врело долу”, бидејќи ја открива Невестата (т.е. она што се нарекува анима, потсвесниот женски принцип што постои кај секој маж).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Твојата секретарка ми рече дека си на пат.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Никоја доба е, госпоѓо, но морам да Ви речам дека судбината на Вашите соседи не ме остава рамнодушен, особено книгите за јагулите!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дед Павел, сега сум веќе сосема сигурна дека и тој беше присутен додека се водеше овој разговор, рече дека Аксја секогаш носела огледало во чантата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И, бидејќи Богданов рече дека Милан е од Велес, сите лица со име Милан во Велес и Солун ги доведоа пред суд.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А кога Ајша и рече дека ќе може да ги облече само ако се потурчи, Анѓа го зацврсти своето решение: да умре, но да не се потурчи, токму затоа да не ги облече тие смрдливи алишта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Сакам да речам дека и најневиниот пристап кон еден зафат во кој е вклучено милувањето, особено на таква девојка каква што е Пеперутката, ги поттикнува искрите од кои пламнува највистинскиот оган.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Куно Кон е грд. Куно Кон еднаш рече дека му гнијат коските.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Пред самиот излез таа се запира подолго како да посматра еден цртеж, а всушност ја задржува чувството на бојазан да не се рече дека избегала ако излезе веднаш.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Едните во бели, другите во сини дресови истрчаа на игралиштето, застанаа спроти и сложно се поздравија: - Здраво! Здраво! Здраво!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Момчаците како тебе не се раѓаат за да се виткаат пред нешто што е послабо од човечката волја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Уште тогаш рече дека нема да ја испие.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

“Вината треба да ја бараме кај нас, луѓето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еден висок, та ќелав, мавтајќи ми пред очи со големото рачиште ми рече дека...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зошто се смешка оваа? што е толку смешно?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Како така, мене воспитачот ми рече дека треба да добијам нови”, - се побуни тој.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во едно доцно интервју изјави: “Мојот живот може да се сосредоточи во две болести: слепило и долговечност”, а во една песна во проза од 1981-та објаснува: “што е долговечност?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тогаш дошол Доце Срменков во везена кошула и им рекол дека камењата им се готови, утре ќе можат да се вратат во Кукулино со благослов на благодушниот Панделиј Каламарис.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Што тој би можел да ни каже за променетото сфаќање на сегашноста и за патот во иднината? I ПОСТМОДЕРНА - ПРЕГЛЕД Жан Франсоа Лиотар, најпознатиот теоретичар на Постмодерната, еднаш рече дека Постмодерната помалку е епоха, а повеќе „расположение; но најмногу е состојба на духот”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Борхесовото дело е чудесна творба, јазик чиишто бои се прелеваат, облик кој самиот се содржи, соголен приказ на историска стварност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе изумев да ви речам дека доколку се покаже прескапа работата врз изградбата на паралелните патеки за јагулите, Партијата ќе ја обврзе државата да се донесе закон Дирекцијата да најде средства за обезбедување на подмладокот со дотур на јагулчиња од водите на братските социјалистички земји.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Еднаш едни ми рекоа дека тоа е тајна и никогаш да не прашувам. И не сум прашувал. - Така треба.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На прв поглед за Џорџ Смит, онака спружен, додека се печеше таму, би се рекло дека е само турист, што долетал свеж како смрзната салата во Европа и дека наскоро пак ќе биде одвезен дома.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бургиба не ги криеше ниту пред меѓународната јавност своите аспирации да заземе високо место во историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И Пискулиев, кога го крсти Ордета, беше детиште, а еве доживува да се рече дека скржето што го држел в раце над кршталникот, над кое тревливел невешто по попот „крешчаетсја раб божји Јордан”, - сега го привтасало, а можеби ќе го остави кумот и зад себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеа да попричекаат твоите страшни идеи!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не е правдина да речам дека наставничката по англиски јазик е премногу строга.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се плашев во одговор на нејзината фалба дека мајка и е учителка да не и речат дека Вера не и е вистинска мајка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Ти реков дека не можам, - се брани дедо Спасе. - Можеш, - вели Васко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Рече дека може татко му да забележи дека некој фаќал.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со половина уста прашав: - А, за што би разговарале? – иако од прв пат можев да погодам: само ден пред тоа се појави нејзиниот расказ „Прстен” во весникот, и таа од мојата реакција можела да погоди дека сум го прочитала, па сака да се објасниме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- И што му рековте? - Му рековме дека во Албанија одиме по невеста...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Сакаш да речеш дека и Генералот е твој!“ ѝ вратила бессрамно Рајна. „Па и мој е да видиш“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- А каде вечерате? Ѝ реков дека местото на вечерата било најчесто овде, под Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш Сандо и лично слушнал како обвинетиот и се обраќа по име.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги запираше домаќинот, Стојо Батанџијата, ама тие рекоа дека агата е уморен од патот и нејќат да му додеваат вечерва, та од утре натаму имаат време, ќе поседат и повеќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Други пак ќе речеа дека војводата е жив и дека некаде се крие. Не се крие од страв, туку од срам. Сите поразени се срамат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа ми рече дека воопшто не треба да се секирам зошто тој имал клуч и сега веќе се наоѓал во станот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Веројатно ќе ја видам Мира, со сестра ѝ Цветанка, а Костадин рече дека чул дека Вера со брачеда ѝ Живка од Белград ќе излезат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чучук-Андреј запелтечи дека и Онисифор Мечкојад е избришан од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ни рекоа дека таму, во државите, ќе останете само неколку денови, додека не биде истеран непријателот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога мислев дека ништо нема да биде од оваа работа, уредникот на "Цвет" сам ми се јави, ми рече дека само што почнал со читање и дека мојата книга му се допаднала, но ќе му требаат неколку денови да ја прочита целата.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Се вика нео-дада.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Орде рече дека тој ќе му ја отстапи својата кушетка, а за да не им биде тесно на двајцата, тој ќе оди да спие кај некои другари, има каде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мито Кривиот, ми рече дека го видел товарен со сандаци...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Некои тврдеа едно ќесе, други еден ѓум, трети понагодија — еден тагарџик, а четвртите веќе рекоа дека го товарил магарето — цел товар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Командантот на бригадата ни рече дека за три дена ќе завршиме и ќе ѝ дојде крајот на оваа проклета војна и дека тие, кои ќе се покажат храбри, ќе добијат една недела наградно отсуство.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Најстариот, оној што на пат носел остар наџак, рекол дека проказата ќе го изеде сето живо месо во селото. Не помагале ни молитви ни лекувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Денот беше многу студен, голем снег и магла, па ништо не се гледаше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Жид и порано: восхитеност, маѓепсаност, култ, фетишизам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За другиот можеше да се рече дека е само дебел и тромав.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се поврткаа некоја недела онаму по Мариово и овдека по Ливада наша и кога им се поткажа Бахтијарпаша, рекоа дека ќе ја фаќаат Бабуна на велешко, ако можат да се извлечкаат некако, може ќе ја фаќаат Бугарија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пак се јавивме на телефон, овојпат ни рекоа дека операцијата завршила и дека си однесен во собата каде што треба полека да се освестиш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Така што причината зошто филмот не успеал не мора да ја бараме во областа што лежи меѓу таа Гринова визија на шпионажата како најчист израз на валканата, осенчена битка за власт што ја негира целата темелна димензија на човечноста, ниту меѓу Хичкоковата визија за непомирливо спротиставениот универзум, уште повеќе што обете визии се христијански или поточно, католички обоени: малку поедноставено би рекле дека Гриновата визија има свои „песимистички” црти (битка за власт во валканиот свет), што за Хичкок е, сепак, премногу оптимистично зашто неа будно ја чува неизвалканиот идеал на чистата Човечност што е расипуван и користен од валканиот свет на власта.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се затворија вратите и рекоа дека ќе одиме во селото Мелас, кое порано се викаше Статица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дедо ми рече дека го има зачувано уште од времето кога бил полицаец.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Постелена како за на свадба, со повеќе ложници, здиплени во неколку ката, со осуммина мажи, кои одеа по неа, и со една жена, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, која ги водеше воловите, колата тргна од срецело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ми се отна смеа од градите. Ми стана смешно бидејќи си реков дека ќе мора да погледне зад штиците зашто мене таква ми е прикаската.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малку повеќе се нервирав додека тоа да се случи зошто Стомачето ми рече дека до крајот на месецот се иселува од таму. Тоа значеше итна постапка.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пандо седна и се загледа во лицето на Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Можам јас лозјето да го земам и негледано. Ќе му го дадам веднаш сенетов за борчот, на кадијата (Тргнува назад.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Затоа Кирил Сукаловски, Дане Долгманов и Самуил Пендуш со одобрување и со почит на малолетници пред прославен мислител гледале во неговата издолжена става на куси нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и имитирање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„И доктор Станеф рече исто?“ „Да, тој рече дека она носи дете.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За волја на вистината, треба да се рече дека Арафат, придавајќи им во животот големо, понекогаш и пресудно значење на симболите, на пример, при говорот пред Советот во Њујорк го остави својот револвер во гардеробата на светската организација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А тоа ќе рече дека пушката - сега веќе тој зборува погласно, подвлекувајќи го секој изречен збор _ значи пушката е рачно огнено оружје за уништување одделни живи цели, ова добро да го запамтите, за уништување живи цели, што ќе рече сѐ што ќе се појави пред ова што сега го држам в раце е цел, велам цел, којa ти, ти и ти и сите вие треба таа цел да ја ... да ја уништите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Зошто не е во собата во која помина години?,“ прашав, а доктор Гете само одмавна со раката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А јас кутриот, бев готов уште да им речам дека Сталин заврши како еден од најголемите диктатори во светот, носи милиони, милиони невини животи на душа, на времето дури и склучи пакт со Хитлер, установи концентрациони логори, познатите Гулази, размести народи, забрани вери, промени азбуки на народи употребувани со векови...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Насмеј се задоволно, но не речи дека ова е фамилијарност и протекција и дека ја навредува твојата пролетерска свест.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Лежеше склопчена како и секогаш кога спиеше, со свиткани нозе, со главата спуштена на градите, со рацете стиснати на стомакот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој ми рече дека за таквите идеи е потребен посебен авторитет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја тепал жената со стап од врбово дрво и тоа по дебелите меса.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Снеже се вцрви и рече дека нејзе такви нешта ѝ се здодевни, а Мишел дури сакаше да ни ги грабне „Вљубените срца“ и да ги искине.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Многу старци и старици се пренесоа во далечното минато и почнаа да тврдат дека овој ќе биде Крали Марко, кој преспал петстотини години во некоја пештера по Мариово, каде, кога влегол ја закачил сабјата во стената, која сега сама паднала, го разбудила и му рекла дека дојде времето кога треба да му одмазди на Турците за нивните зулуми.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпосле, само тој ли ќе јаде? Ѝ рекол дека очите му се покриени со пајажина на старост, дека не ќе види кај свршува кожата и кај почнува месото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На другата кривина нѐ осветлија, тогаш дојде курирот и рече дека четата е во опасност, но додека ние се извлекувавме, германската колона пристигна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Рече дека може ко орел да езди и лесно, ко круши да симнува ѕвезди...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Вчера вечер си дојде Димо Тушев и ми рече дека пратила здраво живо да појда пак.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа тие ѝ рекле дека е недостојно член на Партијата на здравиот народен дух да си дозволи да коленичи и да моли некаков недеклариран изрод, кловн од прв степен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека е мој. Тие се погледнаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Мама рече дека сте уживале вие двајцата сами.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Морате да одите!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Реков за што станува збор, дека не е голем проблем, дека за час може да се реши, но тие едноставно ме собраа, рекоа дека таму ќе објаснам, ме одведоа во квартниот оддел на полицијата, ме ставија во едно тесна просторија зад решетки и ме заборавија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Набргу Калифија-Рајс го започнала процесот на преминување од женско во машко. ‌Во меѓувреме, Мет Калифија-Рајс, кој сакал дете, а не верувал дека ќе му дозволат да посвои, неколку години не можел да прима тестостерон поради несаканите дејства, какви што му биле заслепувачките мигрени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Уште кога Татко ви рече дека најсигурни ќе бидеме во подрумот, мене започна нешто да ме копка, првин во срцето, потем во душата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Потоа таа ме прашуваше каде е мама. Јас ѝ реков дека е на пазар. А таа неколку пати силно извика Пазар! Пазар!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Всушност, и онаа што ја има - Искар, е толку мала за Софија, што би можело да се рече дека градот е без река.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Па нели ми рече дека примаат и едноноги?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Даскалов сепак се поврати за да ја остави торбата на масата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога тајфата, по некоја година, се вратила во Влашко, Коте Клунков беше рекол дека другпат секого ќе го земе со себе на печалба, само не Петрета Маљанов.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Секако: индивидуите не се лишени од осознавање; напротив: можеме да речеме дека првпат во историјата на Западот непосредно е на располагање целокупното духовно наследство на човештвото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа, ни рекоа дека не смееме да правиме никакви движења по сцената, а на крај имаа нешто и против костумите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тие ми даваа од јатките божем мислеле и за мене, но јас им реков дека никако не сакам да земам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таму душа му вадеа, го претепаа: го тераа да рече дека има држава, а тој пак своето го тераше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Рече дека во лабораториската работа постои одреден див фактор. Го нарекуваше моќ на Моќта.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се разврте кметот околу прозорецот, запуфка со лулето шумно и неспокојно, а потоа пак му пријде: - Добро, да речеме дека за тоа не знаеш ништо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ми рече дека тоа не е прашање за полицијата и ме посоветува да го побарам началникот на царинарницата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По долго време, шепна: - Дедо, ти еднаш рече дека си отишол во свет за да го запознаеш, за да знаеш кога ќе умреш: за што да го бациш, а за што да го плукнеш...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Го зедов писмото – во него објаснуваше зошто го сторила она што го сторила: се вљубила во оженет офицер, останала трудна од него, тој ѝ рекол дека нема да се венча со неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш тој му рекол дека сиџилите заслужуваат да се преведат и што побргу да се објават.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Нашата семејна конфигурација е неминовно контроверзна“, признава, „дури и за лезбејките и за геј-мажите, особено за оние што сметаат дека главнотековноста е најдобрата стратегија за обезбедување граѓански права“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Го викнаа главниот хирург од Призрен.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Уште во мигот кога го видовме, ни беше јасно дека нема да живее уште долго.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во неговата уметност, значи, се префрлувал напред- назад помеѓу улогата на овчар кој се грижи за стадото - извор на топлина - и на стадото на кое му е потребен овчар за да се стопли.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто, ако му кажам на татко ти дека за неговиот артритис е потребно движење, јас сум здодевна, ако тебе ти речам дека мораш побргу да го организираш својот самостоен живот, нервозно реагираш дека сум неподнослива.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Браната за контакти беше јасно ставена од денот кога им рекоа дека ќе се хранат одделно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Еднаш рече дека ноќе светлината ѝ е пресилна.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Еднаш, кога некој за шега му рече дека тие германските чизми што ги носи, му се многу криви, тој најсериозно одговори: - Баму мајте на Немците... од многу одење, марширање и тупање со нозе, ги искривиле чизмите, а кај се најде баш мене да ми паднат среќа?...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Би рекол дека сеќавањето има свои фикции.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тврдоглав, каков што е, отишол пак во истата продавница и купил нов грамофон, двојно поскап од првиот и овојпат трговецот му рекол дека ќе му врати двојно повеќе пари ако пронајде некој звук што не ќе може да се репродуцира.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Стопати на Зоки му е речено дека супата и не смее сосем да се излади, па потоа да се јаде. А Зоки сѐ ќе рече: - Смее!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не му реков дека не го лажам, не го разуверував, зашто немаше зошто да го правам тоа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А завардувам дали ќе видам некој, не да речеш дека не завардувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој сѐ уште на персиски раскажувал за своите идни деца и пак пеел, веќе со зборови на лирикот Мевлана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И самиот рече дека некој настојува да ја скрие од тебе вистината, или нешто слично – ме враќаше на поранешниот исказ Стариот писател – па и да е така мислам дека не треба да се злоупотребува едно вакво толкување на нештата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ваквиот релативно доцен настанок на системот на изразување на бројни вредности во грчкиот систем на писмо се покажува низ фактот на губење на грчкиот еквивалент за старосемитското садхе, кое во грчкиот систем на писмо е внесено на 27 место со бројна вредност 900.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мислам дека ја сфаќате разликата помеѓу она што го прави тој и она што мене ми се случува и тоа не по моја волја.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа, не е одвишно да се рече дека во пленувањето на женскиот пол, градоначалникот треба да ја бара осаменоста и воопшто да не ги пренесува своите дејности во гласност или во разговор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се чувствуваше на мигови како Мојсие, кој мораше со години да се подготвува во егзил, за да го осмисли реалното враќање во ветената земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Треба да му речам дека не е вообичаено да се шепоти в уво, да се прават кисели лица, да се разменуваат таинствени насмевки и тоа во присуство на својот шеф.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Стариот дедо Трајко му отвори, а муљазимот, како секој потереџија кој спие на штрек, се појави на прозорчето со револверот в раце.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Му реков дека никогаш повторно нема да дојдам, и уште додека одев кон дома сакав да се вратам кај него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сенарот, еден ден ѝ се исповедал на својата жена и рекол дека од инает не сака да му ги даде парите на јагленарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тие опстануваат во околина во која секоја западна личност кога би влегла би умрела за неколку дена.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Една жена во униформа ни рече дека прво ќе треба да се тушираме пред да нѐ сместат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Реков дека војската нема никаква врска со патриотизмот; се повикав на Ајнштајн, кој има речено дека човек кој може да маршира на воена музика, во строј, очигледно добил голем мозок по грешка, и дека за тоа му е сосема доволен малиот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никој не знае ништо за нив и за бебето, а комбето ќе издржи уште барем пет илјади милји.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако речам дека преку женскиот пол искусниот администратор може во секое време да ги дознае сите најтајни движења на потчинетите, веќе тоа ќе биде доволно да се докаже колку е битна оваа административна метода.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ќе им речам дека спиеш,“ рече, и излезе од собата, затворајќи ја вратата зад себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој се насмеа; рече дека не сака да има работа со улави луѓе и дека не му се живее во куќа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јунг повлекува мошне интересна паралела меѓу поимот на огнот и потсвеста, во својот коментар за мистичните патувања на алхемичарот Михаел Маер.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не ги ни засука ракавите кога ја нурна во водата и со долниот дел го поклопи падобранот од тоалетна хартија и којзнае уште што друго под него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Некои племиња во Сибир трампаат неколку овци за една печурка amanita muscaria и ја користат како оргијско средство.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Најнапред треба да се рече дека не е вистина тоа што го велат оти сега не му било времето да се подига прашањето за народноста на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Ние не се враќаме без камења, ја разбранувал неочекуваната тишина околу себе Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти тогаш ми рече дека ти се слошило и не си можел да нѐ следиш, а беше седнат на столицата на самиот крај од платформата до езерото.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Таа не го прави она што реков дека музиката треба да го прави: да ги зајакне луѓето и да ги промени. Б: Да, го прифаќам тоа, но не сум сосема сигурен.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Наизменичните внатрешни монолози, се само разнобојни каменчиња што го надополнуваат и градат мозаикот на приказната.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Константин З. му се пожали на силните главоболки што го мачат, а командантот му рече дека токму заради тоа и треба да дојде. „Кежовица - му повтори простосрдечниот офицер - само Кежовица е за Вас господин З.!“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Бев дури и на лекар: ми рекоа дека боледувам од Мениеров синдром, некакво трајно оштетување на внатрешното уво и центарот за рамнотежа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Самиот Duchamp во една прилика ми рече дека би избрал да биде саламандер кога повторно би можел да се роди во облик на животно.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Посакав да станам, сè да им речам: Бев на Вардар... а реков дека со Влатко игравме топка зад нашата зграда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ми се јави и рече дека во тестот има највисока... ммм... како се вика?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Па сепак, и во таква врвулица чаушите ги видоа токму нив, и рекоа дека за нив не е дозволен влез во бањата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Нина рече дека тоа биле хризантеми.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Малкупати го сретнав, но и од тие малку средби сфатив дека никогаш ништо не бара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го знам и тоа, ѝ реков, дека ти знаеш оти всушност јас сум оној несреќник кој не е сигурен во колкава мера ги пречекоруваш границите на верноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа се насмеа. Нозете и беа во потокот а таа седеше на брегот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таму ќе има цвеќе со опоен мирис, птици со блескави бои, луѓе кои ќе пливаат по брановите, а (сеобложувам во тоа) во текот на денот на небото ќе се појави виножито.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ми рекоа дека умрела во сон; лицето ѝ беше толку мирно, што на него не можеше да се види трага ниту од сонот, ниту од животот, ниту од умирањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му беше незгодно да ми каже не, рече дека пулсот ти е 40 и дека мозокот престанал да работи.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Другарката Блажена мене ми рече дека јас тоа не смеам да го направам, ама јас тоа го сторив.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Помисли да фрли камче, но си рече дека може да го исплаши така што во будењето да свика.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тогаш типот рече дека некој му должел 500 долари и му рекол да дојде во Фектори за тие пари да ги собере од нас.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој се насмеа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас се насмеав. Реков дека ќе одам по патот пеш.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му реков: „Носи си го и грлото! Не оставај го овде. Ние имаме уште да се бориме!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го побарав и Кочо Рацин. Цинично ми рече дека е исклучен од Партијата и ми порача да си ебам мајката.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кога самиот Сократ рекол дека ништо не знае, зарем не е подобро да се користиме со наследеното право од ова признание отколку да го стекнуваме со толкави напори, што веќе ги стори атинскиот покоен мудрец; кога веќе е невозможно да се биде паметен треба да прибегнеме кон утешниот начин - да изгледаме паметни.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А кога јас го прашував да не знае нешто за мојот стопан, тој вртеше глава, свртуваше грб...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ми рече дека мојот дечко пак пробал да се самоубие.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Откако го сторија тоа, младичот рече дека тоа добро ќе им дојде на сите работници, што имаат деца во своите семејства.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му реков дека Борис Калпак и уште неколцина се ловците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Песната излезе во неговата збирка Песни за ручек во 1964 година.369 Лана Тарнер паднала! поттрчнував и наеднаш ете заврна и заснежи а ти рече дека паѓал град но град те мава по глава силно, па затоа сепак снежеше и врнеше и толку ми се брзаше да се сретнеме, но сообраќајот беше баш ист ко небоно и одеднаш гледам наслов ЛАНА ТАРНЕР ПАДНАЛА! нема снег во Холивуд и нема дожд во Калифорнија на многу журови ме имало со поведение крајно срамно но не ми се случило да паднам о, Лана, те сакаме станувај.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа никогаш не рече дека нема да се омажи за мене.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега таа навлегува во некое жолтило кое ја прави и немирна и ободрена.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека Тејлор висеше на него, типот извади нож.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Јас реков дека не би можел да водам никаков кружок, оти не сум член на таа партија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ене, во дворот отспротива има одвратна кочина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Гледавме долго де во едната, де во другата слика, а потоа јас реков дека сите теолози и философи кои ги имав читано, а кои пишувале на таа тема, се сложуваат дека со појавата на христијанството, и идеите за спасот и воскресението, трагичното исчезнува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но таа, откако го избриша, пак продолжи: - Кога Хелвиг ве донесе вас, татко ми рече дека тоа воопшто нема да ѝ се допадне на госпоѓата. Па и на господинот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Наставникот по општотехничко ќе ни биде одделенски раководител.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

ФЕЗЛИЕВ: Таму каде што го испратија. Ќе појдеш ли или да појдам јас и да им речам дека не можеш?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Рече дека таму било мирно за живеење, раатиште.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Марија рече дека се скарала со неговите родители.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таа дошла со студенти најверојатно оти стои Ми се чини дојдоа за некакви предавања, ми рекла дека пак ќе се видиме оти стално ќе доаѓале на предавања во гимназијата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Додека ние да им дадеме знак да застанат, тие заминаа, но за среќа или за несреќа на последниот камион му се дупна гумата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ќе има бањање.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мајка му на Дино ја стисна тенката уста, така што ѝ се претвори само во една линија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но пред да ми го даде, тој рече дека треба да платам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мајка ти, ако не се лажам, купи неколку такви точки за тебе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И ви реков дека намерите Божји се вон човечкото сфаќање и оти ние не можеме во ограниченоста на човечката природа своја да ја спознаеме големината на планот Божји и затоа треба единствено да ја прифатиме неможноста на нашите земски очи да го видат она што го гледа семоќното око Божје, та да живееме со љубовта кон него и со вербата во вечниот живот, кој не би имал смисла ако не сме се родиле како смртници, со гревот на нашите прародители, од кого ќе нè избави само смртта и покајанието...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ти се изгуби негде со Аксја, и богами јас се вознемирив но дед Павал рече дека не треба да се грижиме; рече дека Аксја е голема и одговорна, дури и посовесна одошто на прв поглед се чини, а тоа се потврди набрзо зашто кога се вративте бевте фатени за рака; о, како ве замислив во тој момент вас двајцата!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

а) Со особена гордост, да речам - со кренато чело - ни рече дека две години по ред Кочани е прогласено за најчист град во Македонија и тоа од страна на здружението на комуналните препријатија во Македонија.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тој се согласи и со овие зборови и во душата почувствува горчина кога некој друг рече дека меѓународната заедница покажала максимална толеранција за Албанците и тоа им дало право да мислат дека можат да прават што сакаат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Со него управуваат - значи, го надминуваат - некои многу пообемни, понеодредени и помоќни процеси на дело меѓу земјата и светот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Утредента ме викна класниот, Фискултурецот и ми рече дека ако продолжам да говорам такви гадости за партијата, и тоа уште за партијата на која не ѝ припаѓам, ќе ме отстрани од училиштето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Можеби ќе речат дека е луда и ќе го пополнат нејзиното место преку оглас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со оглед на начинот на кој “Големото стакло” и “Etant donn�s...” биле реализирани за да бидат во меѓусебна концептуална врска - ова последново е визуелна манифестација на елементи што само апстрактно били дадени во претходното - може да се рече дека ваквото согледување е од пресудна важност за нашето разбирање на двете дела. 114 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа вечер му се јавив на Зигмунд. Рече дека има малку време во текот на следниот ден, и дека можеме да поразговараме додека ќе ја разгледува изложбата „Мајката и Синот Божји“, поставена во Кунстхисторишес Музеум, за која од цел свет беа донесени стотици слики кои ги претставуваа Дева Марија и Исус.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Би се рекло дека е потомок на дивјаци.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тоа ќе рече дека ниедна песна и никогаш исцело не е завршена и дека постојано има место во неа за понов и поинаков пристап.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Зошто си толку сигурен дека е тажно?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но добриот бог, е па не би рекол дека многу го интересираат работите што мене ме интересираат, навистина не, не, не.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Цело време ќе си мисли колку топли ќе му бидат нозете на тој, како ли рече дека се вика? Ташко ли? Нека му е и Ташко...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И затоа јас од него се плашев: се боев и двојно повеќе, оти не го сторив ни тоа дело; мастилото го истурив зад семинаријата, а нему му реков дека сум сторил како што ми заповедал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оној ден, кога неговите родители му рекоа дека не сакаат да седат на иста маса, да јадат со неа, тој сфати колку е сè безнадежно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ниту директорот Стево Трајчов!

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ибн Бајко, штом му ја покажаа, си рече дека таа грдосија е токму за него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Еднаш или двапати се обидов да му речам дека можеби ѕидот не е неопходен, дека нема од што да се пази, кога околу куќата и така нема никој.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сакав само да речам дека јас Silvia la casamantera la mui celebra de Dorcol i todo lo Bilugrado9, сум само орудие во Неговите раце, па ако е Неговата волја, и за син ти ќе се најде девојка спроти него”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Оттука па натаму престанав да ги прецедувам објаснувањата на Ѓурѓија бидејќи наеднаш ми наиде на ум зборот на Синесие кројачот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дик Хигинс рече дека изел парче muscaria и дека од тоа видел зајаци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој ја праша дали размислува да работи, бидејќи има завршено Радничка школа, на што таа рече дека нејзината фамилија очекува дека таа ќе се омажи во добра фамилија, па ќе нема потреба да работи.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но, како што ви реков, деконструкцијата постои, посебно деконструкциите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нормално е медиумите да ја пренесуваат ексрлозивната ситуација во регионот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Едно неделно утро доктор Брике ни рече дека нѐ научил сѐ што самиот знае за цртањето, и нѐ советуваше да се запишеме во Уметничкото училиште, каде можеме да ги продлабочиме цртачките вештини, и да започнеме да учиме сликање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поттураш малку во тестото, како за лек. Колку да се рече дека се осолило, дека поминало покрај солта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако за Видана Јанчески може да се рече дека беше рожба на една таква, несреќна љубовна историја, Ристана Голушкоска, пак, беше жртва на безумноста и свирепоста на завојувачите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сѐ поретко слетува на скопскиот аеродром.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Меѓу другото и рече дека актерите се многу чудни луѓе и дека тие немаат строго определени работни простории (канцеларии).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се разбира, не му реков дека за мене и не е битно ваквите податоци колку држат вода, и дека неговите информации стануваат интересни само во случаевите кога ќе дотечат од повеќе извори, или кога ќе откријам дека во таквите приказни е содржан и некој туѓ интерес или настан спротивен на нашите интереси.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас им реков дека само ти би можел да ја завршиш како што треба оваа работа!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Значи, зошто го лажеш Аристин? – Затоа што секоја голема љубов – си возвратив сам на себе - почнува со три мали лаги... II Речиси две години откако оваа приказна е напишана и објавена во еден дневен весник, телефонски ми се јави еден машки глас, ми рече дека не се познаваме, дека е мој читател и дека има нешто необично да ми соопшти во врска со приказната „Чај за двајца“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ме прашаа за театрите во Њујорк. Реков дека можеме да ги искористиме.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Прашајте во Оклахома кого сакате, сите ќе ви речат дека е така. Јес, мистер.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А отец Серафим задолжен за манастирската визба, наточи вино старо од повеќе години, со интересен мирис на бочвата во која лежело и им рече дека ова вино во манастирот се пие во ретки прилики, на ретки свечености, за ретки гости.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Брзо речи, речи дека овојпат ќе останеш дома засекогаш и дека никогаш веќе нема да си заминеш, речи го тоа!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како ти се очите?, ме прашува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Всушност може да се рече дека јас и мојот млад пријател во овој момент поминуваме низ светлини што одамна згаснале.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дури преку нив, преку мајките, преку мајките на мајките, преку мајките на мајките на мајките може да се рече дека припаѓаат на некој дамнешен корен, на корен од бескрајот до нас!.. до нас!... до нас!...влегувајќи во сон од илјадници бои!...

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не би им дошло да речат дека Свирач на кровот е „премногу еврејска“ или дека Виз е „премногу црнечка“ или дека Камелот е „предолга“ – или не, чекај; па така и велат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога тоа ѝ кажав на Луција, таа рече дека самата ќе му напише говор, ако е потребно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И не реков само дека сме се сретнале пред вашата врата, туку и дека разговарав со неа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Повлече од цигарата. - Кога сакаш бујрум кај мене крени си некоја гајба Афро – кола и однеси си ја дома и на Александра, ѝ реков дека може да се послужи со мојата залиха од сокови, мислам сериозно, ако ти се допаѓа пијалокот, нема проблем.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

БАРБОШИН: (на Мешаев.) Според некои надворешни знаци, што му се достапни само на опитното око, можам да речам дека вие сте служеле во флотата, дека немате деца, дека неодамна сте биле на лекар и дека ја сакате музиката.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Чудејќи се што да прават, ги втерале коњите во дворот на гробиштата, го викнале служителот и му рекле: “Ти пред малку ни рече дека си бил навреден што не си член на Организацијата кога сите работат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На многумина расказите им се допаднаа: нејзините пријателки рекоа дека ги трогнале, дури и расплакале, а еден познат локален издавач беше подготвен веднаш да ги објави, предвидувајќи ѝ блескава прозна кариера.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Борхес умре подеднакво мирејќи се со судбината како што живееше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Камилски гледајќи ја со својот благ поглед, кој бараше разбирање од својата сопруга кога беа во прашање книгите и кое секогаш безрезервно го добиваше, ѝ рече дека со Татко се на прав пат да ја состават листата на стоте најопасни турцизми, започнувајќи од денес со разгледување на десетте најопасни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сѐ е прилагодено тоа да биде така и тоа го нарекуваме култура.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

СВЕДОК Дојде еден актер кој, меѓу другото, добро е запознат со мојата почит кон музиката, поточно, правењето збирка од музички дискови и рече дека може да ми набави диск на кој ќе бидат наснимани сите песни со кои некогашна Југославија учествувала на Евросонгот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Инаку ти би лажел кога рече дека ќе го убиеш првиот што најлошо ќе одговори!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

На прв поглед би можеле да речеме дека “огнот доле” на збиен начин го изразува соединувањето на она што е горе (маж/оган/сонце) со она што е доле (жена/вода/месечина).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мони ме погледна пред да ги зарие забите во растопениот еурокрем размачкан врз лебот и како и секогаш, ми рече: - Сакаш? Нејќеш, - и почна мирно да си јаде.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ах, жени, жени! Ако не бев доволно фин веројатно ќе можев да речам дека богатството на вашите намери не се исцрпува со вашите постапки туку и со желбите што греат од вашите очи!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога во 1857 година мажот ѝ дошол во Маказар, таа му рекла дека сака да оди со него во Цариград.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некои велат дека дури и лично Ататурк му рекол дека неговата револуција барамлади луѓе, како него.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Од соседното село, каде влегле два или три дена порано, дојдоа и рекоа дека Италијанците нѐ бранат да се зборува македонски и дека секој може да си зборува како што сака.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Еден од сопатниците шеговито рече дека од нив може скришно да се пренесе атомска бомба, но не и килограм нецаринета ракија...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Му препуштив на Земанек да ѝ објасни; тој рече дека од раѓањето сум талентиран за еквилибристика, односно за акробации во кои најважно е одржувањето на рамнотежата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не може да се рече дека Камилски беше задоволен од одговорот, но додека неговата сопруга ги послужуваше парчињата од петаникот, пита којашто беше од фамилијата на тикушот, но со разбирливо и предвидливо име, Татко се обидуваше да ја доразвие својата мисла: Пред малку ја разгледувавме судбината на зборот модар патлиџан.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Значи да е добра и млада и од семејство и...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Му реков дека сме Балканци, луѓе поделени со граници и пак слични во многу нешта - во искушенијата, исчекувањата, стравот, фолклорот, слободарството.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сепак, кој би рекол дека на светов има нешто неостварливо.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таа молела да не бара такво нешто од неа. Тогаш тој рекол дека ќе бара нешто друго; пробал да ја прегрне, но тогаш некој лудак фрлил камен врз џипот, нешто се скршило и тие избегале. Ѝ реков дека тој лудак бев јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му реков дека не сакам и дека сакам да одам дома.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Немав намера да го објавам, но одреден број на луѓе рекоа дека пронашле егзегеза на Дерида во еден корисен напис, па затоа се решив со надеж дека има некаква смисла.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некој рече дека тука е границата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Што се однесува до твојата Партија дозволи да ти речам дека таа ги заборава дури и оние кои ја крепеа. Инаку, кога веќе сакаш да знаеш, јас ја почитувам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Некој рече дека ги донесоа од државите. Јас не разбрав што значеше тоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Токму во таа желба да ја изменам патеката на расприкажаноста на Огнена што го поттикнуваше грдото чувство во мене, реков дека сирењето е многу солено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не велам сите, но некои од нив ќе ја имаат среќата да се вратат во нормалноста.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не се насмеал; рекол дека ни мајка ни кобила не родила калуѓер или оџа што ќе му суди и пред сите ја завлекол раката в гаќи да се драпа кај што не го јаде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се рече дека од таа прашина и вошките и гнидите ќе пцовисаат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Можеби ти беше во право, кога еднаш за него ми рече дека не копа бесплатно оти е добар и хуман, туку бидејќи е лаком и бидејќи заради тоа има страв од казна, та копа гробови бесплатно за да си ја смири совеста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми рече дека ја бара Џоан Крафорд.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повеќе би рекол дека се работи за заробено минато, задржано во ориентализмите, чијашто енергија би требало да биде ослободена и насочена во позитивна насока за што подобро разбирање меѓу луѓето и пошироко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- За жал нема много да ве израдувам. Знам само дека пред една година се поздравивме и ми рече дека заминува.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Најотпосле ни ја резилеа машкоста кога ќе ни речеа дека сме полжави – ај што жените ни наденувале рогови, ај што сме ползеле понизно, ама и за куќата сме мислеле дека била наша.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Му реков дека и со други водам безгласни разговори и дека е тоа моја дарба, а не туѓо волшебништво.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Значи – реков – успеа да ми го обесиш на вратот!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Она, кога му рекол на несреќникот Васе Пегланиот: колку ќе донесеш толку и ќе носиш мој Васе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А. ПАВЛОВНА: Ти реков дека тој отиде да ги мие рацете.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потем го свртеа муабетот на жени Те вакви нозе имале и онакви газиња имале жените што одеа пред нив Тој што зборуваше за газењето лајна во сонот Сега рече дека жена ако ти дојди дома усмевната Болест ќе ти дојди ама светрум ќе ти помини

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Колку се рече дека сѐ е готово за венчање.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Помогни ми Молња, Абраш ме прати и рече дека ти сигурно ќе знаеш што треба да се стори.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Реков дека попусто чекаш. Волкот се обѕрна околу себе, како да не дочул, а после пак се загледа нагоре.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зигмунд ѝ рече дека ќе ја чекаме во точно определено време пред саат кулата на плоштадот Сан Марко.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стоеше и се поместуваше час лево, час десно, трепкаше со очињата како да сакаше да им рече дека ги чека.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој рече дека така секогаш правел, зашто не сакал да оди секој час угоре-удолу како оној Методија од Стрелеско.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Зборував, зборував и наеднаш сфатив дека Иван спие.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нивната лоша страна била дека за жал и тие создавале непотребни главоболки а и недоразбирања, особено кај оние поединци со нездрава шпекулативна умисла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си реков дека тој сепак е добар човек, ако ги тргнам настрана глупостите што ги правеше поради некаква си опсесија да биде доминантен или манипулативен.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Како тоа не би се препознале?“ се чудев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа ќе рече дека не постои тотален мајчин јазик?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ни даваат купони“, вели „а стока не носат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Војската Филип? - Рекоа дека е најбитно во моментот да се избегне крвопролевање.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Притоа, треба да се рече дека Ал Недим бил добро запознаен со неколку системи на писмо и течно говорел неколку јазици, така што секако би го препознал писмото, ако истото му било познато.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ми раскажуваше за улицата и музичкото училште што го носат името на брат му Јордан Михајловски - Оцка, селото Варош каде што живеат неговите братучеди, Могилата на непобедените, и уште за многу интересни нешта, за кои дедо ми рече дека е страмота да не ги запознаам и дека морам да бидам горд што носам потекло од таков град и од таква фамилија како таа, неговата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мислело момчето дека следењето од далеку и влегувањето во туѓ двор не е никаков престап.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да речеме дека тоа е нешто што потекнува од религијата. ÂÂ Политиката на телото секогаш се смета за вид на социјална политика.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јас сакав да му речам дека знам дека и во Париз веќе не ги лечат пациентите онака како што тој кажуваше, дека токму методите за кои децении пред тоа во Салптертијер ги вовел доктор Пинел сега тој самиот ги проповеда овде, ама сепак молчев и го слушав: “Кај нас ги лечиме пациентите низ разговор – со цел да дојдеме до тоа што ги измачува, разговараме со нив за она за што сакаат да зборуваат – тоа се, секако, будалаштини, ама на крајот од сите будалаштини ќе дојдат и до некои умни сознанија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тетка Рајна погледна во мене малку збунето и рече дека не е мажена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Му рече дека е тоа негов избор и дека таа тука не може ништо да стори.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го гледав со ококорени очи смешно фатен за држачот, не, не можев да поверувам на сопствените уши, но тој продолжи да зборува и ми рече дека човекот го направил од сé подолу, “мифка” како што рече, и тоа баш пред колегите што се насобрале околу него и слушале како невидени и уште многу потоа зборуваше, пени на уста му излегоа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Докторката ми рече дека мора да престанам да пушам цигари, затоа што од нив ми беше загрозена циркулацијата.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Поскоро би рекол дека ако не надвладуваше во тие случаи рамнодушноста тогаш барем беше присутна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дедо Иван беше целиот внесен во обработката на својата бавча, може да се рече дека тој со неа живееше и единствено таа му донесуваше тихи но незнајно слатки победи и задоволства.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И рекол дека секој мора да излезе на изборите, парламентарни или локални, затоа што партиските Богови гледаат се, можат да ја забележат твојата непослушност и потоа да теглиш маки.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Макар што озборуваа дека тој се оженил, но тоа е чиста лага.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Го маслоса Илија мулазимот и го доби пак оној војник, да го спроведе до дома, но Илија рече дека ќе преседе тука, кај Трајка, додека се раздени.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Другата ми рече дека сум најубавото, најсилното и најпаметното момче во одделението и праша дали ми се допаѓа, а третата, кога и да ѝ се обратам, се збунува, се смешка, се вцрвува во образите и погледот не го симнува од мене.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Му рекоа дека е време за вообичаената утринска прошетка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во моето сеќавање нема тропање на врата ноќе, па ни она дека татко ми рекол дека ќе оди да преспие во одајчето на Нанчо кое во мојата глава е втиснато како негатив фотографска плоча.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Прво Ѓорѓија рече дека многу му се допаднале колачињата, а таа задоволно додаде дека баба ѝ ја научила како да ги прави.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сакав да му речам дека тоа веројатно нема да се случи со оглед на моите обврски кон Катерина, но сепак премолчав; навистина бев збунет од неговото однесување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми рече дека морал да го прави тоа, светот на модата отсекогаш му била најголема желба во животот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Краварката ѝ рекла дека познавала еден Полјак кој избегал од германската војска за да ѝ се причипчи на една Србинка-вдовица; дека таму, кај нив, при крајот на војната се нашле секакви, не само Полјаци, ѝ објаснила краварката.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Станав и реков дека ќе дојдам пак идниот ден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборавањето не е лажење. Ќе речам дека не лажев. Заборавив, и тоа е вистината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Газдата беше воодушевен; ми рече дека такво нешто до сега не видел, дека имам извонредна способност за одржување на рамнотежата, и дека бездруго морам да почнам да тренирам мото-акробатика.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На пример, за она последното, за „Цацко“, не би рекол дека било баш така.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

За смртта всушност вчера тој дословно рече дека низ животот со неа често дружеле.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јован му пообјасни на Толета кој е тој Делчев и му рече дека ќе треба да го слушне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Трајко ги прибра ќемерите и ќесињата, а Толе рече: — Чорбаџи Јоване, седумнаесет лири ќе ми и борчиш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бендот ја најави својата најнова композиција, за која што рече дека фановите ќе имаат чест за прв пат да ја слушнат вечерва. „Мара ми се скара“.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И, ако се толкува сонот како потиснување на можното во потсвеста, како негова спротивност, да речеме дека Мирон Донски решил да го оддалечи Татко од сиџилите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тука имаше луѓе, поснаодливи, кога ќе одеа некаде за помала потреба, само ќе речеа дека ги праќа или така рекол Сврделот и работата ќе се најдеше свршена како сама од себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа рече дека тоа не била моја вина. Како што и беше. Жената исправно кажа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Но сакав да се сетам; мислам дека и тој така рече на телефонот: рече дека ќе дојде за да се сетиме на нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Па, ѝ реков дека ние двајцата сме момче и девојка без разлика на тоа што таа мисли за пубертетот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Борхесовиот агностицизам се покажа како уште една фикција?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Перса не ја послуша, само ѝ рече дека до идната недела сè ќе биде готово, дотогаш да најде превоз за да си ги донесе пљачките, за друго да не се грижи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И уште нешто се случи, што не можам да го заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Некои општествени теоретичари сугерираат дека треба да се зборува за „доцен модернитет”, додека јас му давам предност на терминот „постмодернитет” кој поттикнува поголема интелектуална одважност - ослободувајќи ве од врзаностите за одредени артикулации типични за модерните времиња.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ако некој ти речи дека ги браневме, ќе те излаже.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Аристотел рекол дека љубовта е една душа со две тела.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Можеш да ги пцуеш, помисли, да им речеш дека се страшливци, дека се арамии, а тие ќе продолжат само да ти се поднасмевнуваат будалесто вака спитомени и, во најлош случај, само ќе те надополнат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во кампот на „Сани-бич“ нѐ пресретна една млада и убава црномуреста Гркинка, која ни рече дека сѐ е распродадено за цело лето - на Германците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не обрнувајќи внимание на филмот кој повеќе или помалку се одвива на платното во авионот (и кој пригодно е стопиран среде една сцена на потера со специјални ефекти), се потчукнуваме со рабовите на чашите при придушената светлина на кабината и наздравуваме на Нашата Приказна До Сега, која можеби допрва почнува благодарејќи на тоа што обајцата забележавме дека нејзиниот/мојот привлечен сосед во списанието на авио-компанијата ја гледа истата илустрирана статија - „Островски засолништа”, да речеме дека се вика - и во еден забавен разговор откриваме дека обајцата во едно претходно животно поглавје еднаш сме престојувале во омиленото засолниште на оној другиот, речиси иако не баш во исто време, но заправо во ист хотелски комплекс, Кајо Олвидадо, и, освен тоа - пази сега - дека обајцата во текот на тие романтични ескапади (едниот тогашен пар бил венчан, но не на меден месец, другиот бил на меден месец, но не и венчан), нуркајќи долж коралниот гебен близу до плажата сме пронашле и земале по една страница искината, одлепена или на друг начин одвоена од некој роман во мек повез и ставена во шише како повик за помош; нејзината била сува како коска, на дното на морето, во добро затворено мало шише од рум поради необјасниви причини до пола наполнето со камчиња за да потоне, а неговата парадоксално плуташе во исто така добро затворено бардаче за вино полно со морска вода и поставено на суво место високо на коралниот гребен. Quelle coincedence! Quel симпатична средба, сега кога се сретнавме!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Џимовиот менаџер рече дека не може да го направи тоа, рече, но ова е добар Џимов пријател од Л.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На заминување му рече дека ќе дојде да го земе и однесе на денот на операцијата во очната клиника.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми се стемни пред очи кога ми рече дека пак е во болница.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Да се рече дека сето тоа е подложно на деконструкција не значи потценување, негирање, оспорување или превозмогнување, остварување на критика на критиката (како што пишуваа критиките за Кантовата критика веднаш по нејзиното објавување), туку размислување за нејзините можности на друг начин, тргнувајќи од генеалогијата на судот, волјата, свеста или дејноста, од бинарната структура итн.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Туку, Радо кој рече дека ќе е кавалерот што ќе те земе од дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Слегов од мотоциклот и реков дека не сакам, дека мотоциклите не ме привлекуваат, но дека можам да го научам Земанек да вози подеднакво добро колку и јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може да се рече дека, под влијание на Мајкината тивка моќ и на нејзиното присуство, Татко стануваше мистичен рационалист.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А вистината ќе ја наречеме вистина, или речиси вистина, или вистина во голема мера.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- После ќе гледаме, сине, - вели таа. - Да ги најдеме прво твоите цртежи. Кажи кои беа. - Учителот ми рече дека избрале два.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се сетив дека некогаш одамна Клара рече дека сите нормални луѓе се нормални на ист начин, а секој луд човек е луд на свој начин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој рече дека си нашол дружина, а на Башмајсторот ни за тоа не му спомнаа ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му укажав на Кожинката за можните компликации. Ги спомнав имињата на учесниците во можниов заговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш ѝ реков дека ќе почнам и јас да пушам и да се дрогирам ако не ме послуша, но ни тоа не помогна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И у кратко време татко му умира.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И онака ми рече дека ќе дојде за 45 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Да речеме дека редимејд-от се избира“, изјавуваше Дишан; „ако учествува твојот личен избор, тогаш се јавува вкусот, а вкусот е непријател на уметноста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Марија не сакаше да ја види уште од оној ден кога го донесоа во болницата и кога лекарите му рекоа дека има тумор и дека мора да се опериса.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зарем не се рекло дека родната земја и кога те убива, не ѝ посакувај зло.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Многупати сум рекол дека театарот има само едно време и идното не значи ништо друго освен сегашно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ви реков дека таа книга нема цена.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако во една реченица Томо рече дека со Рада немаат деца, сензибилноста на темата налагаше страницата од минатото да биде затворена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога станува збор за било каква “моја” филозофија, реков дека ја нема. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 45

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Лествичникот, како животно пред борба, напнат во душата како мускул затегнат пред да испрати стрела во пленот свој, изглаголи: „Зарем ти, Филозофе, не рече дека порано, во дамнини дамнешни, луѓето со гласови, а не со зборови се разбирале, и поарно уште одошто денес, кога се служат со зборови?“ „Реков“, рече Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога пред две години разговарав со Дишан, рече дека се наоѓа педесет години пред своето време.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Другарка со такво име не познава.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми рече дека за следниот ден закажал средба на универзитетот, пиење кафе во здружението на писателите и интервју за весникот „Милиет“ по повод подготовката за објавување во Истанбул на една од моите книги.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најнапред, со тоа што се затвори меѓу ѕидовите на Библиотеката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И Леополд Седар Сенгор, кому блискиот Бургиба му беше сопатник и ко-создавач на франкофонијата, а подоцна и на движењето на неврзаноста и кому никогаш нема да му прости што власта ја предал по мирен пат (така никогаш, според него, не постапувале умните владетели), во една пригода ќе рече дека малку убивал за да спаси милиони.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја споменав Херигеловата книга Зен во уметноста на гаѓање со лак; мелодрамски врв на оваа книга претставува моментот кога еден стрелец го погодува самото средиште на метата во потполн мрак.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Во селото рекоа дека ќе ве најдам, та кинисав низ планините.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но сепак го потупа по рамо синот на Тајко: „Нели ти реков дека хороскопот за годинава ти е одличен?“ се насмевна таинствено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но зашто и тој не рече дека навистина треба да му се „пресретне“ патот на Хаџи Ташку, и сам Боше и сите другите сфатија дека Боше лавна штогоде и повеќе никој не отвори уста.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој ми рече дека е многу, многу зафатен, па ќе размисли за нашата идеја и дека ќе ми се јави.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Салвемини немал ништо против регионалната федерација, но само ако „вториот чекор се преземе без одлагање“ и рекол дека регионалните федерации би требало да послужат само како прв чекор во реализирањето на таа идеја, а не како пречка против непосредното обединување.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во моментот, забавно хумористичната редакција падна под празен од, што ќе рече дека немаше на располагање суспендиран уредник, па мораше самиот кадровик, лично тој, да уредникува со нејзината забава и со нејзиниот хумор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

„Ве барав и дома. Ми рекоа дека сте на прошетка...“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ама, се рекло дека со гордоста си само поблиску до гробот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но другарот Чауле му рече дека му го одзема зборот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега би било најдобро да ѝ речам дека сум зафатена, да ме остави на мира, како што таа знае да ми каже кога ме „откачува”, ама не дека немав срце тоа да го сторам, туку единствено затоа што бев љубопитна што ќе ми каже, прифатив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мене очите ми светнаа, грлото ми се сушеше, дланките ми се потеа; слушав како ги чита имињата на оние кои ги беше одредила да прочитаат по една рецитација, но мене на тој список ме немаше; ја прашав дали би можел и јас да прочитам некоја своја песна, а таа рече дека не би можел; ја прашав зошто, а таа рече дека моите песни се убави, но несоодветни (токму така рече: несоодветни), и дека овојпат не се бараат љубовни, туку патриотски рецитации.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Учителот рече дека е вагабонт.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Рече дека бил со пет факултети, бил конструктор врвен на моќни ракети!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Беше незамисливо некој од нив да врати непрочитана книга, а да рече дека ја прочитал.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Им се придружил и Јордан Шоп и рекол дека е бесмислено да се говори за заменик како навистина челникот да е покриен со земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се прашувам дали би можеле да речеме дека вашата пишувачка работа се состои во тоа да воведувате нови начини на читање кои самите произведуваат смисла? 4Сигурно дека постои една нзгаслива жед за остварување на некое “заедништво”, но тоа истовремено мора да биде свесно за своите граници - и границите треба да му 40 Margina #11-12 [1994] | okno.mk бидат отвор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А таа ги рашири нејзините злобни очи и почна да вреска: „Не може, не може, јас реков дека не може порано да одиш дома“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тие рекоа дека ќе повикаат стручњаци, ќе се види...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му имав речено дека читам додека тој спие, а всушност минував часови загледана во неговиот лик.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја викнав стрина ми да се поздравиме, и таа ми рече: Синко, на домашните ќе им кажам откако ќе заминеш, но јас ѝ реков дека не смеат домашните да дознаат, зашто ако не се вратам сите ќе ѝ се налутат затоа што не ме спречила.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Даскалот ќе го тргнат. Утре ќе дојди нов. Рекоа дека е многу добар.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога отвори, Ѓорѓија беше толку збунет што само се насмевна и како папагал го изрецитира текстот што го беше вежбал претходно: ѝ рече дека тој е соседот отспротива, дека испекол колачи и дека сакал да ѝ ги даде да ги проба, ете, како на нова сосетка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Прошетавме низ градот и тргнавме кон Колежот на жан Калвин, кадешто Борхес одел на училиште помеѓу 1914 и 1919-та, додека семејството му живеело во женева.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Оди легни си – ми шепна мајка ми – а јас веднаш ќе дојдам да те заспијам. Ѝ бев благодарна за нејзината нежност, а најмногу од сè што ми рече дека ќе дојде “да ме заспие”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Таа го задржуваше да не оди, да остане овде да работи, но фирмата му рече дека градилиштето се сели во Брно и дека таму ќе остане додека заврши работата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Од што се уплаши мајката, си велам, дали си рече дека ќе го изгазам, или ме позна дека сум пијан, Бега преку нивјето, преку мртвицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не би рекол дека ова е вистински расказ, зашто, сè што е запишано во него, вистина е.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Додека ме водеше кон одделот, ми раскажуваше што може да стори една млада жена која ќе забремени, ако не е во брак, и ако оној од кого забременила не сака да се венча со неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знам дека се изморивме и се собравме во приземјето кај галантеријата малку да се одмориме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бргу изнаредив повеќе дрва за побргу да се испече лебот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Утот ми рече дека е грд и се крие од луѓето за да не му се смеат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Рече дека идната визита ќе треба да ја направам по три дена. Во понеделник. Во осумнаесет часот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Друг начин да се каже ова е да се рече дека геј-идентитетот се афирмира не само преку идентитет, преку искуство на истост со други геј-мажи како себеси туку и преку идентификација, преку чувството на блискост со, или афинитет кон, други луѓе – со сѐ и сешто што не си самиот ти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дека нему му било лесно да постапува според наредбите а јас не сум сакал да го потпишам пусулчето со кое се назначува за Директор на државната дрводелска задруга Голема починка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Божем жена му лично дошла кај секретарката во кадрово и си го кренала здолништето за да ја запознае лично секретарката Соња со кадровските умеења на нашиот кадровик Кире!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сакав веднаш да ѝ речам дека од неа не ми е ништо потребно, но, се разбира, премолчев.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ако ви речам дека Роланд, последната љубов на мојот живот, но секако не и првата (а сега се прашувате од каде, пак, сум сигурна дека е последна) беше едно толку благородно човечко суштество, што целата своја љубов ја даваше на други и ништо не остануваше за него, дури дотолку немаше разбирање за себе и за своите потреби што не можеше да види во што се претвори на крајот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Самата подоцна ми рече дека се сомнева оти јас му се допаѓам на Црниот а не таа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ми прилегаш на куче, Коста... - Доста! - викна Коста.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Откако Луција заврши, тој побара збор: рече дека му се допаѓа многу сценариото за приредбата, но дека би сакал и тој да испее народна песна, веднаш по блокот рецитации, а пред бабарскиот обред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакаше јасно и гласнода му рече дека сиџилите веќе се растолкувани, откриени се нивните различни клучеви, дури и дека се резимирани, речиси готови за објавување.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Доволно е само да ти речам дека во таквите моменти се чувствувам како оние бикови од арената, пред завршниот удар на тореадорот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ја прашав дали лажела кога рекла така. Рече дека лажела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Х.Х. ми рече дека сум поранил, пред другите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А тој нè гледа и не се лути дека му додеваме, веќе стопати ни рече дека видот е изгубен неповратно, ама нели надежта последна умира, па да го прегледа татко ми.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На состанокот им реков дека Цвета не треба да дознае, зошто ако слушнеше и таа веднаш ќе посакаше да ни се придружи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Некој рече дека отаде е Грција и многу од нас сфатија дека на некое место ќе не растоварат, ќе ни поделат оружје и ќе тргнеме во нови победи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

ДАГЛАС КАРТЕР БИН: Кога работев на Занаду, стана јасно дека зборот камп сѐ уште се употребува за да се отфрли нешто.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така што најпосле Акакиј Акакиевич еднаш во животот посака да покаже цврстина и одлучно рече дека неопходно му е лично да го види началникот, дека тие не смеат да не го пуштат, дека тој доаѓа од установа по државна работа и дека ако тој се пожали на нив, тогаш ќе видат тие.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се сеќавам дека еднаш рече дека неговата работа е многу повеќе „јапонска“ од скулптурите во јапонскиот оддел.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога го врзав крајот од ортомата за елата, ми пријде еден албански наредник и, помагајќи ми да ја врзам ортомата ми рече дека владините војници вчера слегле од Стените, го зазеле Крчишта и веќе копаат ровови на ридот Синадеврид. Ги знаеш тие места, нели?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во текот на предавањето минатата година на Универзитетот Колумбија, Сузуки рече дека постои разлика помеѓу источното и европското мислење, дека во европската мисла нештата се гледаат така да се условуваат едно од друго и да имаат последици, додека во источната мисла ова согледување на причините и последиците не е нагласено, туку човекот се идентификува со она што е овде и сега.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во меѓувреме чичко ми ме барал, но сите што отстапуваа му рекле дека не ме виделе, па тој си помислил дека сум загинала.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не смогнав сили да му речам дека токму јас многу научив и ми остана уште многу да научам од прекалените туниски дипломати ***

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Лекарите му рекле дека сѐ уште било „биолошки возможно“ да зачне и да роди бебе, па двојката нашла „тројца што нѐ сакаа, но не сакаа деца“ да донираат сперма.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Џонс го бира ова второто дури и кога му се нуди првото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По сѐ изгледа стануваше збор за црвец бидејќи старецот рече дека му се гади од суштества без опаш и без глава.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Никој не би рекол дека е помала од четиринаесет годиии, ако не знаеше кога е женет Илко и кога му се родени децата А и брат и Стојан не личеше на дете од осумдевет години, ами на единаесет дванаесет годишно момче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пенчо направи тажно лице и како просјак застенка без врска со прашањето: рече дека нема ни татко ни мајка. дека е гладен.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Григор Бакалот ми рече дека тоа се лекува и со коњски измет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој рече дека сигурно ја сакал и од стомакот, не само од срцето, па сакал сета своја љубов да ја сосече.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

По второто читање на вашата книга, си реков дека вие не сте можеле да ја измислите оваа историја, но сепак тешко можев да си замислам дека таа е вистинита.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На тоа му одговорив: - Никогаш не реков дека сум совршена.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Обете тие идеи содржани се во симболичкото значење на саламандерот, митолошкото бесмртно суштество.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Имало случаи и обратно: за оние што рекле дека ќе избувнат не избувнале, а создале само паника и несреќи при бегањето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тој рече дека уште еднаш ќе се сретнеме со тебе“ , се согласи една од сенките. „И не прати по ѓаволите“ , се огласи и другата сенка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Знам дека не може да се мери ужасот на срамот со ужасот на губитокот,“ пишуваше, „но срамот мене секако би ме убил, а и на детето кое би го родила не би можела да му овозможам вистински живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој лично ни јавува дека пристигнува утре”. Градоначалникот ги крена веѓите во знак на неверица. „Добра вест”, рече рабинот Корео, ги поздрави двајцата и замина за да не им го попречува разговорот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Имаше право кога рече дека сум неодговорна, - се прекоруваше и јас знаев дека е многу несреќна, но не ми беше ни малку жал за неа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Па затоа си реков дека можеби ако не ти пречи и ако не е дрско од моја страна....

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Капетанот задоволно пак се насмевна и рече дека распитот е готов.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Го најдов и го доведов. Ќе го нахраниме и ќе го облечеме. Ќе се моли за нашите души.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— На мајка си и рече дека и се смеат другачките, дека знае веќе убаво да пишува и смета, и дека сака повеќе да везе отколку да учи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Може да се рече дека со оваа своја единствена книга таа долги години ја одржуваше рамнотежата со сите други Таткови книги, од разни времиња, со различни писма.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На пример, се сеќавам дека еднаш го молев татко ми да ми купи една играчка-автомобил од излогот на една продавница; тој рече дека е прескапа, и дека нема толку пари.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лекарот, довршувајќи рече дека во палатата е затворена убавата ќерка на кралот, дека ја маѓосала некоја лоша вештерка и дека спие.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се насмевна, меланхолично скоро болно кога тааму рече дека попот не и бил никогаш мил.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Мислам дека тргнав со него бидејќи ми рече дека ја бара Моќта.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Баба му рече дека сака да меси кифлички и да ги однесе во Влае „за душа“ на дедо Баџак.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Некој од стрелците со свои стихови му рекол дека познава измирски крмнак со име Селџик-бег; на тој крмнак кучиња ќе му ги кинат дробовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МИШКО: Таткото Дима некогаш рекол дека никој не е толку во право како жената која ја љубиме па макар била и нашата родена мајка.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Ти тоа не ми го кажа со вистинскиот зборови, ми рече дека си имал некои сенки на белите дробови.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Пред крај на летото ми рече дека сакаш да одиме на одмор во Турција, но јас бев без работа и немавме пари.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

На изворот Свети Анастасија крај манастирот им рече дека со оваа вода свети Наум ги лечел луѓето што пателе од очни болести или биле слепи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ми рече дека за ова ќе добијам и службено известување и одлука на Оперативниот орган.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јас никогаш не сакав да помислам дека сте човек од таков сој, но сега можам со сигурност да речам дека вие, за жал, сте од редот на тие луѓе,” го прекина молкот Ема Ендековска.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И реков дека го скратувам престојот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

СВЕТЛЕ: Ти рече дека ме гледал.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Нели ти реков дека Рајна се пофали, кога дојде да ме замоли да ѝ помогнам да се сретне со Анатолиј, оти на серенадата што ѝ ја приредиле некоја вечер пред да ме посети, била испеана и познатата песна за Рајна Бурева но без прекарот на Бурева туку со името и презимето на наша Рајна Коцева!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Впрочем, и не би можело да се рече дека не му се посветувало ама баш никакво внимание.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ж: Ахиле... белким не верувате на сè што ќе ви кажат продавачите!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој Тефик, му дојде на Петрета и му рече дека не смее оската да ја мачка со сало зашто сè што било свинско ја поганело турската вера.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Татко беше свесен дека за реализирање на оваа идеја му беа потребни повеќе години отколку што претпоставуваше дека ќе живее, па на Климента му рече дека би бил среќен младите ориенталисти да работат на сиџилите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го прашав Земанек заедно да пишуваме; тој рече дека не сака; го замолив барем да ми прави друштво, оти имав намера цела ноќ да седам и да работам; рече дека не сака; по часовите позајмив една машина за пишување од еден пријател и се зафатив со работа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сега вие можете да речете дека луѓето во ова општество живеат подолго, но прашањето е „Каков е квалитетот на животот? А ова не е решено“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еднаш ѝ ја нафрлил и на жена му на главата, но кога таа спискала, тој ѝ рекол дека се шегува.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Оттаму, мојата врска доктор ме одведе кај професорот да ми се направи една гастроскопија по колоноскопијата, а кога по пат го молев да ми каже колку може да биде болно, тој низ насмевка ми рече дека оваа претстава што бесплатно ја изгледал долго ќе се раскажува по кабинетите и дека лично тој ги сокрил пешкирите со нормална големина и дека оној во костумот бил само колатерална штета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нели ти ми рече дека дедо ти од мала Азија се доселил во Буф, Костурско?“ „Не порекнувам“, рече Летка.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа е раката на Нора што го исцртува лицето на пријателката како лице на анѓел.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А кога ќе те прашаат за четата, Организацијата?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По години, веќе возрасен, по долгата, неколкугодишна разделба и средбата под туѓо поднебје, од мајка ми ќе слушнам: - Ни рекоа дека штом помини лошото децата ќе ни ги вратат и тоа по дваесетина денови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се разбира, едниот од иследниците, оној со повредена лева рака и црн заечки опаш под носот, рече дека прашањето што му го поставил не било поврзано со никакво писмо.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Запомнив дека, кога дозна каде ќе се копа, мајка ѝ на Надежда, старицата, рече дека имала слушано оти на тоа место и порано имало бунар, но многу, многу одамна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Впрочем токму тогаш се сетив на оној наш разговор за ситите и гладните; она кога ми рече дека навистина го сожалувала социјализмот особено наутро кога ќе забележала дека работниот човек воопшто не мисли на него туку само на својата утроба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во истиот миг почувствував како плачот одново ме совладува, и силно го притиснав лицето на перницата, загризувајќи ја за да не може да ми се слушне гласот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можат да речат дека први ние сме ја почнале тепачката.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Им рекоа дека има наредба да останат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

” Човекот зборуваше релативно фино за изгледот што го имаше, се разбира, се претстави кој е што е, многу учтив беше, сомнително учтив би рекол, ми рече дека сите мои проблеми можат многу лесно да се решат, дека само треба да размислам и да ја прифатам понудата за соработка.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Многу години подоцна, во својот “Автобиографски есеј” од 1970-та, тој повтори дека & останува верен на планетата Тлон, т.е. на светот на книгите: “Да ме прашате да го именувам главниот настан во својот живот, би рекол дека тоа е библиотеката на мојот татко.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Што има ти мене да ме чекаш? – грубо ми возврати.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Иако никој од нив тоа никогаш не го призна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Застуденуваше. Сепак еден од помладите, Куно Бунгар, отиде по дрвја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој вам ви рекол дека ќе се вратите без камења? прашал Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И Мајка, која ги допрати до капијата не знаејќи што се случува, се смири кога Татко кусо ѝ рече дека брзо ќе се врати.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми рекоа дека пред добротворниот казан во дворот на црквата Св.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И кога најпосле ќе прошетате со бавни чекори, подзастанувајќи пред секоја убавина за да можете да речете дека ја имате не само забележано и убаво разгледано туку го имате почувствувано и ефектот од сите тие откритија, дури тогаш ќе сфатите на кои убавини мислам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште му реков дека ќе средам тој и јас да дојдеме до тебе”.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Зар ќе се изразев така ако не бев фатен за тој Пребег, и тоа изгледа со двете раце.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По некое време не знаев што да правам, ми се пиеше вода.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И самиот Климент Камилски може да се рече дека имаше судбина на балкански Дон Кихот во однос на своите забранети книги кои вешто ги криеше во својата библиотека, уште во периодот кога му беше мил на повоениот период и кога беше високо вреднувано неговото доброволно учество во Граѓанската војна во Шпанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа ја јадеше и кожата од пилето, па затоа беше дебела, со огромна цврста гушка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И, од гнев кон предавството на Земанек, реков дека и сега можам да испеам, ако сакаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Може да се рече дека молкот беше вистинскиот Мајкин јазик.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не ќе може некој да рече дека бил во Амстердам ако не ја види неговата најголема знаменитост: цвеќарниците и берзата на цвеќето на Алсмер, гратче на дофат на Амстердам, кое може да се смета за негово подалечно градско подрачје.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Ти реков дека не сум спиела со него“, рече во паника.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога јас тогаш нејзе ѝ реков дека ако таа мене не ми го дава клучот, тогаш јас ќе ја сменам бравата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А таа, партијата, се откажа од нас. Главниот рече дека не постоиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Гледаш, таа граната нѐ прелета сите нас во дворот а неа, скриена, дури во мудбакот ја најде. Речи дека и смртта нѐ прави подобар!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа тој се качи и ми рече дека можам да јавам зад него.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ќе речеш дека на младиот секогаш му се спие, ама не било така.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Навистина, ако некој ги игнорира овие „длабоко“ втиснати социјални закони, склони сме да речеме дека тој е „неприроден“. 60 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Знам, досега никој не ти рекол дека така треба да биде: пред да ги подадеш рацете пред таква една мекост треба во нечии очи да откриеш пламенен повик.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Никогаш не сум рекол дека филозофијата е литературен жанр, како што ми потставаат одредени луѓе.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

— Добредошол, добредошол! — повикаа сите четници и се избакнаа со новиот другар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Рекол дека е во прашање мала одмазда на месното население во врска со неодговорното однесување на една група Белогардејци од претходниот брод која, речиси без причина направила некои штети во пристаништето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе ти речат дека е за ранетите во Елбасан.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но тоа беше преку денот и стариот судија им рече дека ќе ја разгледа тужбата кога ќе се стемни, зашто дење тој не гледа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Овој ги излажа, им сочувствува и рече дека не може ништо да направи за нивно олеснение, освен да им советува на затворените да се предадат па да молат за милост.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Јас реков дека ќе размислам зашто тоа се опасни работи и не се за секого.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

О’Хара тука ја присвојува амбиенталната мелодраматичност на конвенционалниот новинарски дискурс – со неговите изнасилени наслови што привлекуваат внимание, со запенетата фасцинираност од животите на јавните личности и на ѕвездите и со возбуденото чувство на драматика што го внесува во известувањето за тековните настани во вестите – за да го воспостави сопствениот дисидентски однос кон главнотековните жанрови, дискурси и културни облици што ја дефинираат конвенционалната хетеросексуална мажественост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еден стар професор еднаш ми рече дека во Китај има неколку стотици милиони тајни.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во една пригода и му рече дека, доколку не биде примен во Судот, за него, во Институтот, додека е тој директор, секогаш ќе има место.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А за двата внука ти рекле дека лани останале на Бел Камен и дека внуката ја виделе на Чарно легната врз автоматот?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа (сосема сериозно, оти не разбра дека се шегувам!) рече дека – не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никој досега не рекол дека се одвратни глувците во куќата до нас кои со години се хранат со букви.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- О Даскалов, Даскалов! Пак речи дека ми слабее видот! Сенката, само што ја здогледав како наближува откај Бабин свиок, веќе знаев дека е твојата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едно време рече дека нема среќа, дека можеби јас имам и ми направи место до себеси.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тврдеа дека во христијанството трагичното е поништено: оние кои страдаат или се виновни и казнети со страдања, или пак, ако страдаат без вина, тогаш ќе бидат наградени во задгробниот живот и нивно ќе биде царството небеско.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Девојчињата беа длабоко разочарани. Тие повеќе сакаа некоја наставничка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А, откако ќе им објаснам, најчесто заклучуваат дека моите образложенија не држат и дека морам да одам со нив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Одам кај свеска ми. Одам или би одел. Одам да не ја најдам сама или ми рекла дека е сама.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Главурдест сум и искокорен, рече. Се обидов да го поучам: Нема грди птици.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Агна би рекла дека многу од ова што правам е поврзано со моето Јас и дека понекогаш можеби е тоа претерано и дека е можеби пречка да се види светот со сите исенчености и во сите нијанси.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„А, тоа е MacGuffin.” „А што е тоа MacGuffin?“ „Направа за бркање лавови во Шкотските висорамнини.“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Некој рече дека се откина нечија среќа, нечија судбина... Нашата ли е?...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но ти, Никола, еднаш ми рече дека лавот не сакал од верност да му го прегризе гркланот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Погледни ме внимателно. Ако не ти личам на измамник слушај ме и понатака и немој да се смееш кога ќе ти речам дека тие луѓе имаа чудни лица; млечнобели, сиви, жолти, сини, зелени, секакви, само не какви што се нашите лица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Франц Фенон рече дека важна работа за национализмот на угнетениот народ е тоа што кога еднаш ќе ги утврди своите цели, би требало да развива социјална свест која е многу различна од националната свест.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Браќа мои, оној меѓу вас што ми го постави најтешкото прашање, добро ја сфати збунетоста моја.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Рече дека е мошне задоволен што има ваков мирен сосед - потоа испитувачки го гледаше со своите итро мижливи очи, очекувајќи што ќе му рече Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Не слушна што реков?“, го прашувам. „Рече дека татко ти се подготвувал за в црква“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- А ти, Радо... - го продолжи започнатиот разговор Саво, кој уште на почетокот ѝ рече дека нема потреба од персирање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Треба, исто така, да се рече дека дополнителните графеми во ерменскиот систем на писмо не се сместени веднаш по грчкиот основен дел, туку се расфрлани во неговите рамки по некој редослед, кој е одбран од страна на создавачот Месроп Маштоц.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секој ден која куќа даваше три, која девет дена, која четириесет дена, која три месеци...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Адам Лесновец го прашал зошто прстот на судбината му го покажувал патот само кон една куќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се собраа и други селани и чудно ни е што никој не не гледа в очи, туку гледаат в земја, некаде далеку, како да сакаат да ни речат дека треба што побрзо да збришеме од тука.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се сврте кон мене. „Доктор Гете ми рече дека оттогаш поминале тринаесет години,“ и со неверување одмавна со главата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој рече дека морам да ја слушнам таа музика; тие се всушност само бледа слика на вистинската, преподобна музика; рече и дека сега му е смешно што го бранел џезот пред народната музика, и дека сето она што го напишал во есејот била чиста глупост; рече дека постои само една музика, и дека задолжително морам да ја слушнам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Долго стоевме пред „Богородица и детето Исус“ и „Распетието“ од Џовани Белини, донесени од музејот Корер од Венеција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Асистент снимател, - почна Геро заземајќи посериозна поза, што ќе рече дека и запалката ја прибра в џеб, - тоа ти е првиот човек по снимателот во екипата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И рекла дека не се соодветно облечени.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Може да се рече дека тоа беа последните денови од есента кога таа ги набројуваше, ги трампече последните лири расфрлани по нејзината снага за белиот кожуф на зимата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Вие ваква обединувачка тишина откривате прикажана и во Татковите книги, Атеистички музеј...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Го пробаа полковниците, им се допадна и рекоа дека има мирис на чад.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од срам, дланката ми се препотуваше и лажицата неколку пати ми се лизна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога секретарот на организацијата побара објаснување во врска со изнесените обвиненија јас реков дека се извинувам поради истакнатите слабости.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На архивистката и писателка на мемоари Џоан Несл, другарките лезбејко-феминистки ѝ рекле дека е во ред да си ги слави машкуданско-женствените улоги во барската лезбејска култура од 1950-тите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Му реков дека си избран и за наш судија...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Како што го бранев него пред другите, сакав да го одбранам и другиот Онисифор пред него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До тогаш, општиот став за она што го работевме беше „уметнички”, или „шминка”, или „досадно”, но после Девојките од челзи термините како ненормално, или вознемирувачко, и хомосексуално, и наркоманско, и вистинито, почнаа сè почесто да се појавуваат.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Томаица рече дека мора да се врати на работа и Петар ја испрати.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сакам да речам дека тврдењата на Господ се извадени од контекстот на една поширока размена на мислења и не треба да се сведува на спомнатото мое реагирање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми рече дека ќе дојде за 40 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Чарлс ми рече дека познава некој Џерард Маланга, студент на Вагнер коле џот, и нѐ запозна на една книжевна вечер во New School.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ми кажаа дека немаат деца, рекоа дека живееле некое време во градов, и се подготвуваа да заминат дома. Сакаа да се вратат со дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа реков дека на одреден начин дури ѝ заблазнував и се восхитував од нејзината постапка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

НЕДА: Рече дека ќе се врати порано.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во крајпатната кафеана во Като Калиники (старото име му е Долно Клештени), ендопјите - така тука и во цела Северна Грција дојденците од Мала Азија, а и оние јужно од Олимп ги викаат староседелците - значи Македонците, ни рекоа дека патот за Костур преку Бигла е поубав и попријатен за возење.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Она на пример не беше в ред кога и реков дека среќата и се насмевнувала повеќепати само затоа зашто некој се потрудил таа среќа да и ја испраќа по темнина, кога жените се здобиваат со додатни убавини пред кои и најдоследните испосници и женомрсци паѓаат на колена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таму ќе биде мажена – таа, Ивлин. Таму ќе ја почитуваат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му реков дека Даскалов и другите другари ми имаа раскажувано оти некои од ранетите и болните токму од мајка му ја добиле потребната нега.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ЛУКОВ: (Изненаден и испитувачки.) Па... Вие, ако не се лажам, сношти рековте дека немате никој свој и близок во Софија?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Чаушите го прегледаа грозјето, особено под него, и рекоа дека ќе мораат да го прашаат санџак-бегот дали ќе ги прими.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кој би рекол дека во таква тишина се кријат илјадници звуци на бучава, создадена од ситните минувачи и нивните помошни моторни средства за возење.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Рече нешто Величковски? - прашав. - Рече дека треба да се биде стрплив.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Јас и со Целета малу имав работа, но знаев дека тој наоѓаше луѓе со роднини во Америка, ќе ги наговореше како да побараат стрептомицин од роднината, да му речат дека мајка му или син му се на умирање, така некако.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не се фати за глава и ги праша дали веруваат во се а тие, со некој потсмев во гласот, рекоа дека веруваат во се и во него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Андриќ сфатил дека ѓаволот го повикува на кавга, па му рекол дека во литературата, исто како и кај парите, има едри и ситни.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

До крајот на неделата ќе имаме доволно од сините.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сите со кои што досега зборував рекоа дека некако успеваат да надминат некои од поривите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога ѝ реков дека ќе го побарам и ќе говорам со него таа од радост ми подари и нова шамија за глава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Му реков дека не ми е добро и дека сакам да си одиме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Меѓутоа, многу рано следното утро на телефон го повика самиот старешина, за кого се покажа дека говори совршено англиски, и рече дека не само што Американецот може да ги добие параваните по одредена цена, туку и тоа дека манастирот поседува стара железна ограда која тој исто така би можел да ја купи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас не му реков ништо. Можеби му реков дека ќе дојдам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кант своето време го одреди како критичко. Можеме ли ние да речеме дека живееме во деконструктивистичко време?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Господ би знаел. Кога вчера се симнавме во другиот град Смит рече дека во изминатите десетина илјади години на Марс немало живот.“ „Замисли.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Таа зборуваше, а јас ни да трепнам. Ѝ реков, ама пак во себе: „светот” е составен од сувенири, а прстенот си е прстен и тој постои за да се носи на прст, како тоа не сакаш да го разбереш?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И јас, во тој миг решив да му го вратам она што беше негово, а што го бев ставила во џебот уште по телефонскиот разговор, кога Јан рече дека доаѓа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ако правиш пак гости, ќе те испратам кај господа, му вели војводата, да не речеш дека не ти кажав, му вели. Ама од лево уво влегло, од десно уво излегло кажаното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како прво, ми рековте дека контрадикцијата е феномен што се појавува во рамки на една реченица.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

На вечера со семејството, мајката ѝ дава оддушка на горчината, поради третманот што го добила од неврологот. решенија за После многу скапи испитувања кои покажале нормални резултати, тој ѝ рекол дека болките и оттрпнувањето што ја исплашиле се должат на стрес и дека “сето тоа е проблемите во нејзината глава”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Што, што рече? - Реков дека не треба да се мачиш да нѐ носиш в село. Добро ни е и тука.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ќе ви биде малку незгодно кога ќе речете дека мене ме оставивте тука сам, но вие воопшто не грижете се за тоа. Та јас самиот го сакав тоа, човече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ви кажував за животот свој, ви реков дека би сакал секој човек да биде самостоен како што сум јас.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И рече дека кај нив веќе сите гласно си зборуваат македонски и никој не се плаши дека поради тоа ќе биде казнет, како што казнува Грците.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Далтон рече дека очите се најдобриот дел и ⥊ даде едно и тоа беше бело како расцепена месечина и таа го изеде.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еднаш ми рекоа дека ќе ме крунисаат за цар на автономна Македонија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Уште поисплашена бев подоцна, кога ми рекоа дека нема господ.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па ви реков дека не можам да ви раскажам онака веродостојно, ако цврсто, вистински и со целото срце не ми поверувате во она што ќе ви го кажам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Да речеме дека не се сложува со другите; тој ја истражува ситуацијата и доаѓа до морална одлука.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Лажга една, те фатив јас, слушнав дека ти рече дека сто пати си ѝ го кажала тоа за паркот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Што рече!” „Реков дека сега видов твоја жена.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Преку преведувачот, Американецот ги изрази своите желби, но не доби никаков одговор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Едното беше за Хари; другото за татко ѝ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако не беше така немаше да те почитувам ни тебе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Многу знаеш, Спиро. А со Мечкојадовава кола ... А?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги работев тие работи во неколку филмови, сè додека еден ден Болкон не ми рече дека режисерот (цело време работев со истиот режисер) не сака повеќе да работи со мене.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сакам да речам дека сфатив оти она што му го реков на твој Раде за дрвцето и за сè она што е поврзано со неговото цветање и со плодовите всушност произлегло од вистината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но тоа го реков необично силно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

* Ако се суди според Уставот и Програмата, не би можело да се рече дека МТРК стоел на „класични" анархистички позиции.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Пушеше. Го прашав дали ми се лути. Рече дека ми се лути.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми рече да испржам компири.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Некој рече дека ја видел таа сенка на ѕвер или на арамија: бегала кон нагорнината на ридот зад урнатиот манастир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И ако прашаш во кое време , знаат и во одговор ќе речат дека тоа станало во времето на грчкиот цар Михаил, бугарскиот кнез Борис моравскиот кнез Коцељ - во годината од создавањето на светот 6363*.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Крсте не ја кажа вистината, ама рече дека му избегало, та дури овде над село го фатил.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не, не ако му се верува на Чез или на Честити, одвреме-навреме трансродовиот фризер од Хикори, Северна Каролина, кого во 2004 година го интервјуирал Е.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ја бараме уметноста на погрешни места. ñДа речеме дека ти давам карта за враќање во минатото.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Другар Мајка! – инсистираше Господ Саздов и кај командантот кој во моментот седнуваше на гајбата со пиво за да ја олабавел десната нога.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И немалку се изненади кога еден ден Јован му рече дека едно детиште го барало и сака да го види.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знам за што зборувате, знам!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Можете да речете дека со тоа е окончана Белата цивилизација.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Да не речат дека сме туѓи на честа и дека фалби се нашите цели.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Знам, човек ќе си рече дека се жалам на нешто што треба да ме радува, на едно пријателство.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Отецот кој ја прими ѝ рече дека на Балканот е тешко да се насочи младата душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Е, па така: растеш и се менуваш. Нели ти реков дека имав две долги плетенки, а сега, гледај, каква ми е куса косата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа е толку очигледно, особено во моментите на нашите прошетки низ сенките што смртта ги фрла околу нас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова секако води до идејата дека јазикот може да ја претставува „вистината“, кое води кон една понатамошна идеја дека може да се развие една наука за значењето гледајќи зад и под зборовите - приод обично нарекуван „структурализам“ (изложен од Фројд, Чомски и Селвини Палацоли помеѓу другите).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ми рече дека со него е готово, ќе се убиел. Ги искоцкал вечерта сите пари.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Како шофер, тој е безвреден, едвај способен да вози.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Знам, досега никој не ти рекол дека така треба да биде: пред да ги подадеш рацете пред таква една мекост треба во нечии очи да откриеш пламенен повик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше и моменти кога неочекуваните откритија и размислите за нив ме храбреа или развеселуваа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не бев сигурен дека сакам да го одбијам, но сепак реков дека информацијата за столарот не му е сосема точна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас реков дека можам и ќе одам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јас многу добро го знам Иван Никифорович и можам да речам дека тој немаше ниту намера да се жени.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го фрли ќесето и Данабаш и рече дека носи само осумнаесет лири, го фрли Тоше ќемерот и рече дека има во него токму сто; го фрли мудурот и рече дека има шеесет и пет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Откако ги собравме класјето, Маријанти ни рече дека мораме да им помогнеме на нашите партизани во болниците.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Коригираше и лекторираше километри ракопис...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Посакав да му речам дека многуте негови барања и ставови потсетуваат на стари изветвени алиштенца штотуку испрани и испружени по јажињата на размислите со надеж дека ќе можат да послужат за некоја нова употреба откако ќе се исцедат и исушат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Не беше стар, а ти ми рече дека само многу, многу старите умираат, - се изненади.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- И? - Па реков дека се занимавам, а таа ми побара визит-карта...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

НЕДА: Токму ја испратив по скалите. Отиде в град и рече дека нема да се врати сѐ до вечера.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Зошто, бре, не си му рекол дека ние се бориме за национална независност на Грција и против англоамериканскиот империјализам, а?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Филозофот вчера рече дека гласовите поважни се од зборот, и дека Господ од гласови, а не од зборови цели ги сотворил небото, земјата, светилата небесни, луѓето, билките и животните.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Утре ќе ми рече дека сама си го заслужувам белегот, затоа што сум можела и цела куќа да ја запалам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тука јас се насмеав, а тој рече дека знае за загадочноста на зборот, но не знае како подобро да го опише своето доживување.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Идниот ден не го најдов дома. Го немаше ниту деновите потоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги прислушкуваат сите разговори и потоа ти се смеат зад грб. Епа, нека се ебат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Немаше многу време да се размислува, па веднаш му реков на командантот: „Јас изумив да ви речам, пред вас се најави друга група ваши војници, офицери, рекоа дека ќе дојдат овде да се сместат!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка Евгенија се врати и рече дека утре ќе си одиме дома...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А покрај грдите зборови што ги расфрлала околу себе, на смртта слабост ѝ било да го отне и поројот на болките објавувајќи го со тој гест своето владеење.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се запознавме – се викаа Лина и Ева. Започнавме разговор, но Отла ми рече дека е време за бањање, и ние тргнавме кон нашата барака.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Две личности. Убиец - да речеме дека тоа е Џек Мевосек - искрснува зад девојката.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Му реков дека вистински го сакав.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Добро, да речеме дека повеќе се плашам одошто ги мразам, но тоа е така, и ќе остане така.“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Стручњаците пак дојдоа, проверија, испитаа, рекоа дека нема знаци на влошување.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога ѝ реков дека сакам да ја насликам, таа неволно, се согласи, но ме замоли да ја сочекам по молитвата, да го стави апостолникот, камилавката и новата пана, ко што е Редот, ко што вели Законот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Реков дека е убав и дека се радувам, велам јас. Рече, вели тој, ама не од срце.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Последниот пат, милицајците додека претураа по работите во килерот изгледа им дојде в раце онаа слика што ја сокрив и од себеси кога стана мој Иван илегалец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ме прашуваше со сомничав глас каде згрешил, а јас не му кажав што згрешил, само реков дека знам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Добро“ ја тргна раката од мене. „Тогаш ќе појдам сам и ќе го донесам на грб жив или мртов.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„А количката без тркала, сета расчукана?“ запраша Влатко. Пак опцув.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Рече дека народната уметност денес треба да биде „планина на народниот дух, папок на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот свој живот.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако си замина јас реков дека навистина не е во ред нешто со сестра ѝ на Бистра.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не можам дури да речам дека ја сакам литературата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ова не е измислица, или претпоставка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А кога станува збор за тоа што најмногу духовно ме раздвижило, јас би рекол дека тоа е Охрид и Државниот ансамбал...

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

САЗДО: Рековте дека сум ја усмртил вашата снаа.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Откога му го кажав името на татко ми многу се израдува. Рече дека се познавале со татета и дека работеле заедно во Белград.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ете, изгледа за тоа станува збор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не смеете да ја користите својата војска против својот народ, господине премиер“, со лажно тажен глас му рече Британецот, истиот оној што пред само неколку недели му рече дека е должност на Владата да ги употреби сите средства за да го врати владеењето на правото на целата територија на земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Би рекол дека тоа е сѐ што ние треба да бараме од политичарите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нека новата облека не биде толку елегантна како старата, но сепак, на кралот ќе му биде топло.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не може да се рече дека совеста воопшто не го гризеше, но откако сфати дека наутро може мирно да спие, да јаде каде сака, што сака, врз каков сака чаршаф и да носи каква било кошула, тежината во градите му исчезна и престана да слуша Бетовен кога одеше на работа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не е човек да рече дека брезничани баш зинаа за инвестментот на Брчалото, но откако ја испревртеа работата да ја извидат од сите страни од кои можеа да ја видат, заклучија дека оваа работа не ќе биде лоша кога веќе и така ништо не работат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Дедот поп го ислуша коџабашијата и рече дека и тој одамна размислува, а кога, ете сега, тие сами го поткреваат тоа прашање, тој реши веднаш да им ја исполни желбата и да им го покаже својот наследник, на кого мисли да му го остави своето духовно стадо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Катерина во еден момент рече дека за првиот впечаток е доволен и гласот на срцето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На Евангелидис му рекол дека “стоката“ е на Организацијата, дека Орце и неговите другари се луѓе на Организацијата и според тоа било потребно динамитот, штом ќе го извлече од царинарницата, да го предаде во Деде-Агач на лице посочено од него, од Гарванов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ете го мојов план накусо: ние треба да почнеме со копањето уште веднаш, та до пролет да ја свршиме оваа работа, ако сте согласни, — заврши иницијаторот на бегството Никола Каранџулов и застана да ги слушне своите другари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пилешки копани и крилца во ориз.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Карактерот на механизмот на часовникот, сам по себе го оддалечува фактот на изборот, проткајувајќи го со неутралност, но, во сраснувањето- судирот постои уште една компонента која го спречува секој структурен каприц и ја гарантира диференцијацијата, спецификацијата на редимејд-от, а тоа е индиферентноста. Се работи за авто-селекција.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Притоа младиот рече дека е студент и дека тие денови почнале предавањата на факултетите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И уште му рече дека децата се само природно продолжение на љубовта.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Не, сине Ѕвездане, не ѕвездо моја, му велам, кој ти рече дека ќе умреш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Трчаа мајките меѓу војниците и си ги бараа децата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Замолив за средба со директорот, но секретарката на која збунето ѝ кажав дека имам книга и дека сакам да им ја понудам, со потсмев ми рече дека директорот е зафатен.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Затоа и помислувам дека онаа вечер кога ја осатавив на цедило Дуда можев да сторам и таков чекор кој засаекогаш ќе ми ја изменеше судбината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Овие моите во штабот рекле дека имаат такво девојче и ме повикаа мене.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но сега, кога тој и рече дека ќе гледа да ја омажи, да ја теслими на „некого од вашите" наполно се смири од тој страв и почна да си ги реди во умот сите ергенчиња од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Би можело да се рече дека самиот избрал така да умре, но сепак тој избор претставуваше исход од едно бавно губење на светот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не, не го негирам големиот Фројд кој за сонот рече дека е пресликана секвенца од нашето јаве изразено преку нашите скриени желби.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Костадин Дамески, старешината на Потковицата, отворено го искара, отворено му рече дека зборува детиништини, дека тие работи не се прават така како што ќе му падне на умот нему или на некого нему сличен, туку така како тој, Костадин Дамчески, што поучува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Аха, рече дека е темјан... море, каков темјан, ами нешто полошо, многу полошо, бога ми, шо значи многу, многу лошо...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас ѝ реков дека нема, а таа се налути и ми рече дека може да е така, ама дека цицките на мајка ѝ се долги, а на мама не се.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И најпрвин го сочини потписот, и веднаш го растолмачи, го разбра, и рече дека сочинител на тоа писмо е некојси цар персиски, Дариј што се викал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сметал дека преземањето на првиот чекор а одложувањето на вториот за неодредено време е напуштање на вториот чекор, кој е попотребен од првиот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Отиде до трпезаријата да ги размрда нозете и да се напие вода.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Коларот рече дека таа вар ја носи кај Претседателот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Потоа живите рани го начнале месото и на другите од куќата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го прашав првиот што го сретнав што се случува во оваа улица, а еден од „придружбата на кралот“ рече дека тука се снима западногерманскиот филм „Барикада“, кој ги осветлува настаните од 1948 година во Берлин...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И, додека шлапкав со нозете, повторно го чув истиот звук од пред малку, ама пак ништо не забележав, па си реков дека ми се присторило.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Му рече дека не треба да се грижи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потем ќе требало да се изигра едно оро, за да се сочува здравиот народен дух; потем таа замислила самата да ѝ се обрати на публиката, и да говори за перспективите на народната уметност денес, за лажните и вистински вредности во уметноста; потем рече дека ќе се изведувале рецитации од наши ученици.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

— Шо има да велат: Бели пари за црни дни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но есента кон крајот на ноември, кога ни рекоа дека ќе заминеме за Романија, еден ден, попладнето, во големиот двор, што го викавме плоштад, некаде во средината, застана пајтонот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ете деновиве го пуштија на слобода и Готлиб, Хинко Готлиб, неговиот цимер-колега од затворската ќелија, еврејски новинар од Загреб и тој, подготвувајќи се за заминување, му рече дека се враќа дома. „А како е кај тебе дома?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Спремен сум да се сложам со неа иако ваквата дефиниција нѐ упатува кон интуицијата, кон женскиот осет на нештата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Едно време си реков дека не заспивам до раното кога ќе нè раскорнат да нè облекуваат за в црква, ама тогаш изгледа и заспав како камче.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Откако занаетчиското посредување на енциклопедистите го заменија Џебните книги, видео касетите и банките на податоци, нема веќе материјални пречки за ширење на Просветеноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од оваа раздалеченост можам да речам дека во нејзиниот случај стануваше збор за некој вид воздушеста збунетост!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Беше крајот на јули. Симон рече дека оди со Методија во Б., со тракторот, да донеселе нешто. Тој не доразјасни што.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- И сакам да знаете, а тоа значи добро да запамтите, дека со еден истрел, тоа е најдобро... со еден истрел да погодиш, зашто во спротивно ќе те погодат тебе од ова за кое рековме дека се вика пушка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ева разговарала со својот маж, му кажала за нејзината гоелема желба детето да се вика Тома, а овој пак и рекол дека нема ништо против и дека сите во семејствиото ќе бидат горди поради тоа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Кое вчера - она кога тие рекоа дека ќе станеш робијаш? праша.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стариот чичко доктор рече дека ќе мора да остане в постела, ако сака побрзо да оздрави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ние отстапувавме зашто бевме откриени од Германецот што ни помогна, тој што ни рече дека бил доктор.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Влатко зазбивтан ни раскажуваше дека во Белград имало ескалатори и нагоре и надолу, па не треба да трчаш наудолу, туку се спушташ со ескалатор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тогаш се обеси на вратот од Сатурн, врескајќи како навистина да е луда.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури и да си дозволи да рече дека е паметен. Освен ако не е будала.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

По некое време стоеја пред Претседателот. Претседателот им рече дека треба да дојдат ваму, во Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Новиот командир рече дека отсега ние сме резерва на ДАГ и дека ќе добиваме се што добиваат војниците...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И пред луѓето што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека Питу Гули го научил да пие вино или дека имале заеднички сон, ист и во исто време, коњот полека ја кренал главата од бочвата и додека од коњските усни му капело вино, се свртил и, пак со галоп како што дошол, и се предал на темницата, бил ноќ во ноќта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Така сега, кога мајка му му рече дека пеперутки ќе се собираат на него, се почувствува толку лесен што му се пристори дека тие можат да го кренат и да го понесат во убавините на нивните бои.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас... - Митко сакаше да рече дека е гладен и нека татко му му купи нешто и брзо му донесе, но гласот од слушалката не му даде да доврши. - Што? - Што?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Како некој воајер се приближив по ходникот до двете жени што пискаа, мајка и ќерка на човекот што го хоспитализирале пред некоја минута во приемната амбуланта, а дежурниот лекар само што им рекол дека починал.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Им реков дека ќерка му Маре ме водеше сè до Кошево, под врвот на Плачковица, каде што ме чекаше врската.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Немаме големи пориви, знаеме дека судбината нема некаков спирален тек, туку дека е едно неумитно преповторување на погибелни циклуси.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Најпрвин, таа се обидела да ме брани; тој уште пожестоко ја нападнал, и тоа на партискиот состанок пред сите таму; таа плачела, а тие, другарите од партијата ја прашале дали можеби плаче затоа што чувствува некаква блискост кон мене. Таа рекла дека не чувствува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Оние што ловат робови за Мортенија и самите робови без иднина.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Халуцинациите за кои слушам воопшто не ме интересираат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Па, никој не им рекол дека им завидува за најспоредната работа во институциите каде, пред сѐ, е важна креативната дејност.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа ќе рече дека фалењето никогаш не може да истакне некого како личност, дека со фалењето никој не може да се избори за некое вистинско признание, заслужено признание.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Некои рекоа дека тој дошол да си касне за душа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето сѐ уште велат дека претставата е премногу геј, иако ѝ се обраќа на широка публика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Дали за тие црни луѓе за кои зборувате може да се рече дека се во некаква служба?“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Ќе се бранам со секира. Зошто ви се вам нови мртовци со дупка на челото?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ДЕН ШЕСТИ КИЛИМЧЕТО НА ТРАЈЧЕ

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Синот на Патрик и на Мет се родил година и пол потоа (48). ‌Тешко е да се замисли понастрано семејство: двајца истополови родители од различни генерации, кои создаваат педерастична двојка; обајцата се мажи, но ни едниот ни другиот не се родиле како машки; еден од нив раѓа дете откако преминува од женско во машко, а син им има тројца можни биолошки татковци, од кои никој не може да се идентификува со сигурност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Баба ми чека да се јавам по пет минути, исто така.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И му рече дека стравува дека токму таа одмазда, во вид на слабоумност виси како сечило над нашиот род, над царството наше и нашето општество, па затоа и логотетот сакаше да знае: што се крие зад тајниот запис.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш Младотурците рекоа дека слобода носат за секого, комитите нека си се вратат по дома: да живееме сите братски и во слога.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Јасновитката ја пречека како сѐ да знае и ѝ рече дека син ѝ е здрав и прав и дека се наоѓа далеку, преку голема вода.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дека создаде три значајни уметнички збирки? Фонограф Театар „26 Statements Re Duchamp“, A Year from Monday, str. 70-72. превод и подготовка: Игор Ангелков Тини Дишан, Марсел Дишан и Џон Кејџ играат шах за време на еден музички префоманс на Кејџ 194 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Derek Jarman okno.mk | Margina #11-12 [1994] 195

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, затоа зема здив низ носот и рече дека сега читала некој роман од Сидни Шелдон на англиски.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Лекови немало, а лекарите рекле дека таа е млада и здрава жена и дека ќе ја победи болеста ако поминат 18 дена, (осумнаесеттиот ден бил пресвртница). За тоа време што сѐ се случува!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Дури и во случаите кога ќе се земат предвид сите околности, многу често не се постигнува посакуваната цел“ додадов, за да го намалам учинокот на она што можеше да се сфати како насрчување а ми се беше лизнало од јазикот онака, сосема случајно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа рекла дека е точно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми рекоа дека секој роб, пред да стапи во рудничката јама, должен е да се сретне со Мортенија и да се заколне на верност.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Одат на ризик, рече. Гадови, ни рекоа дека сакаат да го изолираат Хироши, да го задржат подалеку од главната истражувачка група.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Може да се рече дека системот за изразување на бројни вредности во архаичното грчко писмо го следел создавањето на конкретно грчкиот алфабет, но не бил истовремен со него.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во едно интервју во Лондон, во еден од моите ретки луцидни моменти, реков дека разликата меѓу она што Бароуз го прави и она што јас го правам е во тоа што Бароуз едноставно ги лепи работите на хартија додека јас сѐ распрснувам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа се налути поради таквата уцена и не сакаше ни збор околу тоа да чуе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Може да се рече дека тие беа по исклучок погребани во рисјанските гробишта, макар што некои тврдеа дека Алејата на великаните е излезена од верската линија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Би можело да се рече дека ја сакаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Или, да се обидам и да разјаснам: сакам да речам дека имам забележано разлики помеѓу она што само ќе се замисли и она што ќе се изрече.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Попрво би се рекло дека Томо беше лудиот кој во своето нервозно објаснување ги испревртуваше вистинските настани.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ина уредила вечерта да настапам со својата точка, во паузата на програмата; директорот ми рече дека настапувам без никаков хонорар и на своја одговорност; се согласив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ни рекоа дека наскоро ќе почнеме и да пишваме и дека на секј ќе ни дадат по половина молив и по една тетратка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во исто време беа истакнати сите знамиња и другите работи што одат со тоа и веќе можеше да се рече дека почнал испитот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Патрик Џонсон за една книга за геј-мажите Црнци од амерканскиот Југ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога во мракот пак удри градскиот саат, не разбраа колку е ама си рекоа дека е време за спиење па се одвалија на сламата и заспаа со дланките под главите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ти ќе кажуваш дека ништо не знаеш, а јас ќе тврдам дека ти си осуден од комитетот на смрт како шпиун и мене ми падна лотата да те убијам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таму на свиокот од патот кога ни рекоа дека само до тука можеме да одиме со вас, застанавме на угорнинката.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се обидов со нејзиниот час и да се пошегувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можела да рече дека тоа не е исто, но во мигот самата не била сигурна и се воздржала.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Всушност, понекогаш помислувам дека никогаш и не сум излегол од таа библиотека”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некои ненасито го разгоруваа својот страв со сладок очај.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој во животот никогаш не ѝ беше рекол дека ја љуби.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

— Почна да се мисли стражарот, но Илија му рече дека е важен и тој го предаде на својот другар за да не го напушта стражарското место.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакам да речам дека никогаш не се узна дали биле генерали или не.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Имаш ли свој бог, Јано? „Јано, едно дете ми рече дека еднаш бог седел во нивниот двор и сечел лубеница.“ Не можеше да се нурне во себе и да испитува, сега, кога беше сигурно дека двајцата нејзнини богови ќе се сретнат и ќе ја разголат нејзината тајна.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

ЃОРЃИ: Сега рече дека те гледал.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Искачувајќи се Христос им рекол дека уште истата ноќ сите поради Него ќе се соблазнат.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Па зарем продавачот не му рекол дека тоа бил Совршен грамофон!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Рече дека таа идеја ја дала Луција, како култ- координатор на целото училиште и на Партијата, и дека наградите (три: една прва, една втора и една трета, во парична вредност која не беше за потценување), ќе бидат доделени на денот на врачувањето на дипломите, на самиот крај од нашето четиригодишно школување.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го прашавме таксистот зошто има толку полицајци а тој одмавна со рацете и рече дека кај нив секогаш е така кога се подготвуваат демонстрации.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Некои ќе речат дека, кога сѐ ќе се земе предвид, тоа останува работа на индивидуалниот вкус или талент, дека сите повеќекратни значења остануваат достапни при кој било пристап.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Прашаа дали во една прилика сум изјавил дека имам намера да ја избегнам воената обврска, за да студирам џез-академија во Берн. Реков дека да.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

1. Оној кој ќе блеска во науката за писмото ќе блеска како Сонцето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тогаш тој рече дека не смеам да постапувам неодговорно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Симон ѝ рекол дека, природно, Борко имал многу непријатели меѓу Долненчани откога решил да го потопи Долнец и нив да ги истера долу на влезот на Б.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кога заврши, Сребрениот Џорџ ми рече дека навистина се воодушевени, бидејќи чуле дека никогаш не давам интервјуа, а еве сега сум им раскажал повеќе од било кому пред мене.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Еве, тебе те чекам – ми текна да го излажам во моментот, оти се сетив на неговата идеја за велосипедот и оти ми рече дека ќе ме земе со него да му го покажам местото во паркот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Вечеравме, го викна келнерот, Мане му плати и побара една соба за ноќевање.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Туку некој друг е виновен...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој ја разубедуваше... Ѝ рече дека нема да може да стапи во никаков контакт со неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако беше жива се ми се чини дека ќе се радуваше на секоја моја несреќа. Таква мајка ме роди“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Денес учителката пак го пофали пред цело одделение и рече дека тој ѝ е најдобриот ученик.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

(Господи, некој да се осмели в очи да му рече дека сметките се расчистени! А тој знае дека не се).

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Болниот од жолта јанѕа со ѕвечави заби раскажа дека некоја сенка со ѕверско тргање му го грабнала парчето месо во кое и не загризал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога се врати сличен на живо стебло со испреплетени ветки, го разгоре огнот и го помоли бедниот Герасим од Побожјане, домазет во нашето село, да раскажува за старите времиња: минал многу свет, го знае минатото. И рече дека нема веќе спиење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со маузер в рака прав чекори сега, јаребица итра, тој — Поповски Лаки, да не речат дека пред аскерот бега, да речат, што не го плашат маки

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Тој избра одреден број доброволци кои во психијатриските одделенија на одредени болници ќе речат дека имаат халуцинации, но дека во секоја друга смисла се однесуваат сосема нормално.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Или на пример да го испровоцирам, да му речам дека сум умешен во потрагите и дека можам да му помогнам да ја пронајде личноста што му е потребна?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Ајде“, и реков „штом толку знаеш кажи кој е?“ „Оној, смешниот Боге од Бањи“, вели.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сестрата во болницата во Елбасан ми рече дека мојата нога ја изнела во количка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тие се насмевнаа кога им реков дека нивните ќесички со лаванда ќе патуваат во Македонија и дека ќе бидат миризлива придружба на две дела од меѓународно право.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Да речеме дека е претставена електронската книга Хаклбери Фин.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но, кулминацијата (кај мене) настана кога ме прашаа дали е вистина дека сум сквернавел една стара народна песна, и дека кај еден пријател дома, сум пеел цела ноќ: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“. Реков дека сум пеел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

СЛУГАТА: Десетарите ни рекоа дека ноќеска тоа ќе се случи.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Зошто очекуваме филозофија таму кадешто ни е објаснето дека мора да станува збор за нешто друго што е во врска со филозофијата?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се сети: кога еднаш на еден свој пријател му рече дека науката не го занима, не знаеше - еднаш (во овој ден) тој ќе ја презира таа наука, еднаш (денес) стегнат во избледена кошула за опасни лудаци ќе почне да се плаши од затемнување на сонцето во својот мозок.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пред да се смести го дотуркав креветот дури под прозорецов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Добро, ами што ќе правиш ако ти рече дека не е од Македонија?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сакам да речам дека е големо зло ако некој уште од малечок почнува да лаже.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој рече дека сѐ е во ред; предложи да си одиме; јас прифатив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе речат дека излегле да се видат со селаните.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мајка му и татко му кога тргна тој, кога вјана којнот си рекоа дека дет(е)то загина.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Впечатокот му беше уште посилен кога Камилски рече дека во книжарницата последен пат влегол во 1936 година и му бил пријател на основачот Хрант Самуелиан.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас, Антонио На внук ми Анте Јас, Антонио, поет и отец, христијанин и Македонец од Александрија, ги изучував градбата и поредокот но бестелесното и сите болести ги одгатнував според болестите на словата и на зборовите.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Потем логотетот се созеде и почна со зборови најгнасни да фрла по сите нас, освен по Лествичникот; рече дека ќе нѐ распушти, дека ќе нѐ прогони од царството, дека имињата ќе ни одземе, прав и пепел дека ќе нѐ стори, дека за опашки од единаесет коњи ќе нѐ врзе и ќе нѐ влече сѐ додека трае животот на коњот, дека главите наши на кол ќе ги надене и на ѕидините од градот ќе ги истакне, како бајраци на срамот и лицемерието, на неверноста кон себеси, како пример за тоа што ќе ја снајде устата што говори она што не говори душата, и тоа пред тронот владетелски, царски!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бидејќи во мислите имаше слични мигови, си рече дека сигурно го фаќа треска и присилувајќи се да се смири, се сети дека вратата е заклучена.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ме праша дали со неа сум имал некакви поблиски контакти од вообичаените. Му реков дека сум немал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Може да се рече дека има само ваша, наложена порака, каква што сте сакале вие да наметнете.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Затоа реков дека деконструкцијата не може да се критикува.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Никој не се помести, сите беа премногу исплашени за да направат било што, освен, секако, Пол, кој веднаш почна да му зборува на типот дека полицијата ќе дојде веднаш бидејќи сигурно го чуле истрелот, но типот му одговори дека му е сеедно и дека нема да си оди додека не ги собере своите 500 долари - а тогаш погледна наоколу и рече дека ќе ја понесе филмската опрема и еден заложник.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

167 За време на својот престој тој забележал дека македонските села Грците ги именуваат како “бугарски“, дека под режимот на Метаксас македонскиот јазик бил целосно забранет, и според него, било “многу тешко да се процени односот меѓу македонското и грчкото население во областа северно од Солун, но судејќи според јазикот кој се зборува, јас би рекол дека доминираат Грците“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Марија, насмеј му се в очи секому кој ќе ти рече дека овие дланки умреле.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Иако за некого денеска не може да се рече дека е без душмани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога брат ми ќе рече дека не доаѓа со нив, не прават проблем, ама речам ли јас, веднаш ќе почнат со убедувања, па со прашања зошто не сакам да одам, па што е тоа толку важно што би ме задржало во Скопје...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Течеше втората година откако дозна за болеста, ти рече дека ќе бидат седум?

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

А таа без да погледнува кон мене продолжи со средувањето на ноктите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога зборував со нив за ова тие ми рекоа дека можат да го добијат поривот дури и 10 пати дневно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Претпоставувам дека наставникот ѝ рекол дека ја бива, дека е талентирана...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Знамиња во кои едната боја недостига или е заменета со друга: Полска (црвено- бело, недостига сината); Белорусија (црвено-бело-црвено, недостига сината); Украина (сино-жолто: жолтата боја е гранична вредност и на белата, и на црвената боја - затоа не може да се рече дека некоја боја недостига, напротив); Бугарија (бело-црвено-зелено: сината е заменета со зелената, која е повторно некаква си гранична вредност на сината: тоа е токму бојата на морето/плодноста).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И потем Луција излезе, рече дека нема „бис“, дека тоа била само пауза, и ја замоли публиката да се сконцентрира на најважното, на круната на целата приредба: бабарскиот обред. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Денеска можам да речам дека грешката на Круме Волнаровски беше во тоа што го ширеше кругот на соработниците над кои не можеше да ја има потребната контрола. Беше неселективен и нетактичен.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А кога истрча на улица, не знаејќи кај да оди, се усмери на дуќан кај Тимона; вчеравечер кога се разделуваа, Максим им рече дека ако им притреба за нешто во текот на утрешниот ден, то ест во саботата, таму да го побараат, на дуќан кај Тимона.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му реков дека луѓето од дружината веруваат оти тој ја запалил сламата на која спиел поднапиениот Круме Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак, не би можеле да речеме дека мејл-артот значи весело чекорење наоколу со извадена „уметничка“ утроба; тоа може да биде опасност - тнр. „естетска промискуитетност“ - но од неа ионака боледуваат голем број уметници, без разлика дали се мејл-уметници или не; штосот е токму да се демистифицира уметноста, да се направи полична, подиректна, но сепак притоа задржувајќи одредена барем иронична нота на официелност; тоа и секое писмо делумно го содржи, веројатно тоа сте го почувствувале, таа „званичност”, таа стегнатост и тој објавувачки тон (колку и да е писмото интимно!), и тоа е уште една од тајните моќи на мејл-артот, парадоксот на едновременото демистифицирање и мистифицирање на уметноста, но сепак со акцент на она првото, бидејќи тоа е трендот на овој век, почнувајќи од Дишан.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Со тоа, ерменскиот систем на писмо значително се разликува и од коптското, и од готското писмо од гледна точка на нивната паралела со појдовниот грчки прототип.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога се создаде пријатна весела атмосфера, Кметот фрли поглед кон учителот, го задржа на него, потоа ја зеде чашата, им наздрави на полковниците, се чукна и започна разговорот да го врти на проблемот со селото; им рече дека луѓето живеат во немир, во неспокојство, дека нестрпливо чекаат да видат што ќе биде со селото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Остави ми нешто“, му рече таа и тој почна да го вади синџирчето од вратот, кога таа се наведна и го бакна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И кога Толе му рече дека отепал Турчин, тој се насмеа и му рече на Толета кога ќе го извадат од ќелијата и кога ќе излева во дворот со другите затворници, да се накашлува трипати по три едно подруго за да можат да се запознаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој пак намигнувал и рекол дека не сонувал младоженство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отидовме кај дежурниот лекар, те прегледа, ти направи ехо и рече дека ќе ти стави дренови зошто белите дробови ти беа полни со вода.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Седев крај нејзината постела, ја држев за рака, ја слушав како кркори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Реков дека мислев оти нема да дозволам ниту една жена да ми се приближи. Па сепак, се случи и тоа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас му реков дека не верувам дека мене ќе ми се укаже такво нешто, оти тоа треба да се заслужи, со чиста душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еднаш зина да им рече дека би можеле да останат и тие двајца со него, уште некој ден и неколку ноќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако сега го погледнам Саботер, би рекол дека сценариото не е без мани.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

IX Може слободно да се рече дека историјата на животот на Мајка, откако нѐ роди, беше најмногу составена од идентични настани што подразбираа постојана заложба да ги спасува нашите животи на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Другиот ден рекоа дека по изведбата на обредот на Луција ѝ се слошило, дека паднала во силни грчеви и дека едвај ја спасиле да не си го одгризе јазикот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може да се рече дека раскажувањето, како и сонувањето, отсекогаш било и секогаш ќе биде составен дел на живеењето.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Не сум ти рекол дека втасавме само до првата раскрсница?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Значи, ова постоење на душата, би било недоволно да се рече дека вие имате потреба да верувате во неа зашто тоа што го изразувате во вашите текстови е повеќе од верување, тоа е повеќе убедување, произлезено од едно искуство, толку многу ви е близок дијалогот со еден духовен принцип кој преживува по принудното напуштање на една татковина, како и на еден духовен прекин со сушествата и предметите околу кои е конструиран вашиот живот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ти еднаш ми рече дека си ти малоазиската, турска варијатна во вашето семејство. На дедо ти.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Рече дека ставила две лажички кафе, преполнети, па затоа се исчудуваше како тоа кафето што го сваривме да се стрефи толку тенко.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа им го кажав тогаш и на твоите родители и им реков дека само кога би носела точка на челото, вие двете би биле како близначки.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На залезот од животот на Татко, најстариот брат, не без тага во душата, му беше рекол дека е време, според неговото сеќавање, според сеќавањето на Мајка, да ги состават семејните стебла.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка и ова го забележа и си рече дека можеби се има загледано во некое ергенче кое ќе го замени поповиот Крсте.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

(Луѓето бурно реагираа на тој филм. Една многу симпатична постара дама ми пријде на една журка во ОН и, откако малку позборувавме, ми рече дека многу би сакала да го види Девојките од челзи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Е, па, ви реков дека точно не се знае кога била основана таа раноантичка населба.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ни рече дека кога ќе дупне, кога ќе руши гнојот, болеста сама ќе ѝ се крене од увото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѓорѓија се вчудовиде. Ѝ рече дека е импресионист.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ако сретнат некого од селото, ќе речат дека за таа работа биле во коријата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Не е лесно да закопаш дел од својот живот особено тогаш кога твојата храброст ќе ја насрчи неправдата и злото кај оној кому некогаш му ја имаш доверено својата доверба.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А јас во нивните откровенија откривав аргументи за моето соочување со разликите кои ги зајакнува историјата...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чудно, овие три сестри, две од нив близначки, никој не би рекол дека се сестри ако заклучува по надворешниот изглед, дури ни за близначките, ама ако малку подобро ги загледаш ќе откриеш една светлинка во нивните очи, еден проблесок што ги врзува толку силно и од нив трите излегува едно стебло!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но сепак, нагласив, дека сите нешта од животот на мајка му ги имав само слушнато. Посредно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не ... не мислев дека едвај чекам да го видам нејзиниот погреб, туку сакав да речам дека малку ќе ви раскажувам и за нејзиниот живот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Им одржал говор, им рекол дека се добри луѓе, верни на туѓинците, ама едни на други понекогаш си се ѕверови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Им рекоа дека ќе има голем бој и од него ние ќе ве спасиме во Албанија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Додека лежев и гледав како крвта истекува низ мојата кошула, чув неколку истрели и викање. (Подоцна - многу подоцна - ми рекоа дека два куршуми поминале низ мојот желудник, црниот дроб, слезината, белите дробови).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Откаде тоа? Оттаму што Swatch е навистина уметност, производ на нашето време.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од тогаш до крајот на 1910 г. речиси секоја недела се појавуваа мои цртежи; може да се рече дека со графичките прилози исклучиво јас битно го одредував „Стурм” во неговата прва година на излегување, а делумно и следните две години.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Така, Ракот возбудено ми раскажа за неговиот нов модел и јас му ветив дека ќе поминам да го видам.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Најчесто тие не се во право.1 Прифаќам дека ова е вистинито за политичките, религиозните, научните и философските револуции.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никој не рекол дека ќе биде лесно, проклето тешко е!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога запре да земе здив се уфрлив во неговиот збор; реков дека Катерина и јас, кога го прифативме заедничкиот живот, не си поставувавме никакви условувања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ти и самата си ми рекла дека други мајки имаат кутии за скапоцен накит и ги чуваат заклучени, а дека наместо тоа јас си имам „свет” и, колку што знам, тебе мојот „свет” секогаш ти се допаѓал.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Отакако моите одговори не го задоволија, ми рече дека најголемата знаменитост на Келн се неговите три „К“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Еден ден во октомври рече дека ќе одиш со пријатели да ловите риба на Дојранско Езеро.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Подгледнуваше само на часовникот и бараше да побрзаме; рече дека треба да бидеме кај мостот и тунелот пред седум и триесет, затоа што тогаш минува експресот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Утрото, ги отворија капаците и ни рекоа дека можеме да излеземе надвор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Еднаш одамна и мајка ми ми рече дека таа лично животот го има ослободено од секаков вид вина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Татко беше свесен дека, за реализирањето на оваа идеја, му беа потребни многу, многу повеќе години одколку што претпоставуваше дека ќе живее, па на Климента, внимателно, му рече дека ќе биде среќен ако младите ориенталисти работат врз тој проект.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се нашле сродни души и еден ден кога отидов да ја посетам таа ми рече дека нашла нова љубов.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ти се случува ли понекогаш, драга моја Бреза, да леташ со мислите и да одлеташ многу далеку, дури до мене?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Откако се вратија од гробишта тој ден, на петте години од смртта на мајка ѝ, татко ѝ ѝ рече дека треба да зборуваат и ја седна на масата во кујната.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Влези ако можеш! - Росана ми рече дека јас сум имал срцка шеф. Токму со тие зборови се изрази.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мајка ни често знаеше да рече дека треба да гледаме на графчиња...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И додека немоќен, престрашен од себе, го пушташе тој грчевит звук да се излие од неговата ништожна, скршена сила, му прелета дека жената, единствената на која ѝ дозволи да ѕирне внатре, зад ѕидот, некогаш му рече дека неговата смеа е гласна воздишка.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Ја ведна главата покорно и уште попокорно ѝ нарача на снаата да им стави вечера, го нагости арамијата, поприкажува со него и кога стана овој, дедо Бошко си рече дека ќе здивне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Па нели рече дека и самата ретко доаѓа тука, тогаш, кој е тој што беспрекорно го чува овој имот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ме опомена: „Говори потивко, не сум глув.“ Потоа: „Се кријам, чекам и ловам, ако сакаш да знаеш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Онисифор Проказник рече дека тој ќе ја тера кон Лесново. Неговиот имењак ќе се врати.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Боге од Бањи ме погледна, ја остави цигарата во чинијата со вода, за да го забележам и јас чрчорењето кое нему веројатно нешто му значеше, а дури потоа ми рече дека одамна дошол до заклучок оти добрите шеги се најсигурни чувари на народното здравје.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Роман Гигов Грофот сосема неочекувано ја прекина и оваа визита.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сѐ му раскажав. И му реков дека не сум правдо и оти свој ум си имам...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сакав да ѝ речам дека не знам каде живее, но секако беше многу лесно да најдам каде живее, ќе ми каже тетка Рајна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Еврејката Нилика, во овој ист, за жал исчезнат во Земјотресот Пасаж пред да замине за Израел ми беше рекла дека долго избегнувала да шета по Пасажов за да не се среќава со спомените.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ми рече вака: „Доаѓам, брзо? Па, околу 45 минути, саат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Рамото му создаваше незгоди, но рече дека тоа не го загрижува.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

А.А. се обиде да го продолжи поангажирано разговорот: - Може да се рече дека еден вид атеизам се шири во Русија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Им реков дека ќе интервјуирам некој шизофрен ако можат да ми најдат некој што не бил под медикаменти.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сакаше да излезе, но си рече дека чиста вода во шољата некому може да му се види сомнителна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Еј ти, дивинке проклета, ти реков дека немаш што да чекаш тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ме повикаа в полиција и ме обвинија дека сум се поврзал со комунистичката партија. Реков дека не е вистина.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Секако, со сите што разговарав, меѓу кои беа и сестрите, другарките и родителите, ми рекоа дека воопшто не е паметно да го сторам тоа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Си реков дека ќе земам автобус.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Некој од командата им рекол дека партиите се разбрале и така како што се разбрале, така ќе биде.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во Прага ми рекоа дека први ќе ја признаат нашата привремена влада.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- И јас се плашев кога Хелвиг ми рече дека ќе живееме некое време кај нив. Дома. Но, тој така реши.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Писателот што ја поседуваше книгата му рече дека книжевните пикантерии не сака да ги дели со други.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Богданов уште рече дека од истиот Гарванов сме добиле 36 лири.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Го слушав Бак како одвреме- навреме „човечки воздивнува”и од што му бев лута, не сакав ни да го погледнам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Арафатовата легенда дека ќе живее вечно и дека еден ден сите бегалци ќе н врати во слободна Палестина во нашата свест ќе стаса до метафизички граници.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сакам да речам дека и таа е сместена на тајновито место.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По часот, ми пристапи Луција; рече дека би сакала да разговара нешто со мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Наоѓаше другарче од средно, комшија од маалата или братучед на баџанакот кој е високо поставен во партијата која има победено на изборите. – Алек, ич не се изненадив кога ми рече дека тој ќе биде директор на секретаријатот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Гете воопшто не се почувствувал навреден, дури му рекол дека, иако никој друг не му изрекол таква забелешка, бил согласен со истата и ја сметал за оправдана.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Беше грешка што се вселивме со мајка му на Дино.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога спомна за заминување, тогаш се свестив. Рече дека ќе се спреми и, штом ќе биде готова, сака да замине.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Нели ти рече дека сум жив, а?...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Харнад: Всушност, би рекол дека активноста на некој човек кој прави кулинарски формални пресметки со молив и хартија би можела да е поинакво имплементирање (иако краткотрајно) на истата програма како она изведено од калкулатор (ако ги употребува истите рецепти).

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И тогаш некои од мажите кои некогаш биле во пампур, рекоа дека пампурот тргна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓутоа, кога се вратил пред еден Бадник со торба лири и со загноена рана на левата рака од туѓа сабја, по селата со восхит се шепотело дека бил ајдутин и одмаздник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Глупости мислам. Ништо важно не беше, обичен муабет. Требаше да го запомнам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тие ми рекоа дека праска најмногу ми прилега.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На Ило ѝ беше симпатичен, па ѝ реков дека ми е итересно и може да седиме во неговото сепаре.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ја праша дали знае каде отишла колоната, а таа само спушти раменици и му рече дека не знае.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ако, пак, некој рече дека не ги донаправил добро, бидејќи и сега се доправаат, и на тоа ќе одговориме: „Исто така и грчките многу пати се поправани од Ахила и Симаха, а потоа и од мнозина други.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Некој ќе рече дека бев типичен амбасадор на балканизацијата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Што си наумила? - се обидов да ја премислам - Докторот рече дека не треба да се преморуваш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе речеш дека силата Луманова те натерала.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

-Најсетне и Иван самиот сфати дека згрешил. Ми рече дека непотребно избрзал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека песната за амфетаминот трештеше (“Watch that speed freak/ Watch that speed freak/ If your gonna blow him/ Make it every week”), Лу ми рече дека се обидува да се симне од амфетамин, но дека Ондин му отежнува во.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сте читале за него во делата на ценетата, но честопати нејасна Мајка Гуска.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Минал денот, па уште еден, и тој ѝ се заблагодарил кај вратата и рекол дека мора да замине, дека ѝ е длабоко благодарен за мелемите, негата и храната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И реков дека јас немам потчинети за да би требало за нив да одговарам, но што се однесува до мојата личност – ѝ објаснив на Росана - јас се трудев а и понатаму ќе се трудам да ги избегнам непотребните недоразбирања со животот...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ја прашав дали ме сака. Рече дека мисли дека да.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

При разговорот на Черчил со раководителот на СОЕ, Далтон, непосредно пред неговото заминување во Каиро, истиот му рекол дека негова задача е да ја „запали Европа“.6 Едно од прашањата кое претставувало посебен проблем за СОЕ било како да се регрутираат луѓе за работа во СОЕ од земјите на Балканот.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Лена не ја одби мојата молба за разговор, но рече дека можеби за мене ќе било подобро друг пат да разговараме.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа гласот наизменично редеше песни и ги галатеше сите Турци, а најмногу него, дури може да се рече дека само него, Арслан бег; го набедуваше дека тој, Арслан бег, со дружината ги исклал Акиноските и го повикуваше на мегдан - ако е јунак, како што се прикажувало за него, и ако му јади газот стодрам барут.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дедото Симон си ги разголи ушите и ми го завитка грлото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој потоа рече дека Татко со идеите на Фаик Коница за супериорноста на природните над вештачките јазици, за кои добил поддршка од авторитетните умови на времето како Гијом Аполинер, Реми де Гурмон и други, веќе проникнал во успешното толкување на релацијата вештачки јазици-јаничаризам во генералната тема која им беше од заеднички интерес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа беше лудост.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„В ред, в ред, да речеме дека имаш право.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Секогаш девет. Три по три се девет, разбираш? – ми има речено.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Е, е, е! Се разбра таа, џанум! Сакаат да му го наметнат на Толета пак јаремот од нивната организација, ама на! — изговори Толе подругливо и го удри кундакот од манлихерката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еден дури ми рече дека книгата може да продолжи и во втор, трет и така натаму дел.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Арафат, и при нашите средби многу години подоцна, ќе рече дека уште на почетоците верувал и постојано велел дека иднината на обединета Палестина, ќе биде демократска, а не конфесионална, гарантирајќи сигурност за сите нејзини граѓани: Евреи, христијани и муслимани.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За време на моето запознавање Сем Хант рече дека од сината колекција ќе преминеме на белата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакам да речам дека всушност зборувам за оној момент кога и во нашите размисли менливиот дел на вистината ја исмејува нашата лековерност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стариот ми рече дека за вашите луѓе да ја затекнеш сопругата како јаде со маж, што не ѝ е сопруг претставува сериозан проблем.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Или му дошло некако на ум дека тоа е најкраткиот пат до утехата, па побрза да ми ја соопшти оваа новина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги испратија сами, им рекоа дека треба да извидат и да јават колкумина се, каде се точно, какво оружје имаат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Џебов ми е ужас. жениве ќе ти се смеат зад грб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Половина час потоа, во просторијата која ни беше спална, група млади луѓе донесоа неколку големи празни корита и покрај нив - казани полни со вода.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лилица се повлече, ми рече дека нашите средби веќе немаат смисла.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Дента, веројатно за да добијат во време додека и самите да се снајдат, ни рекоа дека ноќта ќе ја минеме кај баба Санда, и дека дедо го однеле во болница зашто ми се слошило.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Едно попладне, додека го снимавме Imitation of Christ, во Фектори упадна еден тип со име Пол Соломон, кој рече дека е во лов на таленти за „The Merv Griffith Show”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Си се зачленил?“ „Се зачленив, тато, нели ми рече дека сум жител на оваа населба и треба да придонесувам за менување на состојбите, а не само да критикувам и да се муртам.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Мислиш ли дека ...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Како и во многу преземени мисии и потраги, и оваа прошетка по котите во стариот источен дел на градот на Татко и Климент Камилски остануваше незавршена.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се повратил за да ми рече дека секој човек претставува посебна и многу сериозна вистина и дека овој факт требало да се прифати без размислување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со шепот му рече дека треба да внимаваат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Стушено ја прашав: – Каде е Мајка ми? – Пациентот попладнево почина! – Каде е пациентот? – не сакав да разберам што ми вели. – Ви реков дека почина! – повтори сестрата и замина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јас, пак, имав една радост во душата зашто таа рече дека ќе оздрави.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тогаш татко ми му рече дека тој, а не Чанга, пропуштил цел еден живот, вистински живот, поради читањето книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Faleminderit - му велам на албански, но и пак не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, па затоа ставив десна рака на срце и одново му реков дека го бараме патот за Врбник.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Морам да се присетам што зборувавме. Ми рече дека надвор почнало да врне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ти реков дека тука ќе се измиеме.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А зиме одново ќе се нафатеше мраз на гредите, па луѓето и добитокот изѕемнуваа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Знам, добро се сеќавам: тоа било тогаш кога некој ти опцул мајка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се почувствував виновна, се зачудив од самата себеси и покрај тоа што бев толку навредена од жената што ме турна, сепак им забранив повеќе да кршат ореви.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ТРЕТАТА ЖЕНА: Кој ти рекол дека ќе се закалуѓерам?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не му реков дека и другиот може некого да донесе на грб жив или мртов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И рече дека дури и западните, капиталистички форми на уметност, кои вештачки се накалемуваат на нашето дрво на народната уметност, на нашата македонска черешна, се само обичен кич, како што се шлагерите, авангардата, постмодерната или џезот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му рекоа дека негова задача е да ја продолжи борбата против народниот непријател...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Стоев настрана и молчев, никој не ми даваше право да речам дека мојата страст се растенијата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со раката констатирав кога косата ми дојде над челото. Како стреа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А кога еден од постарите браќа му рече дека е кандидат за прием во партијата, татко ми не реагираше негативно, како што можеше да се очекува.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Рекоа дека брзо ќе помине, само еден месец ќе бидеме разделени, ќе мине додека да трепнеш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се обидов по нешто да кажам за таа апориска нужда во текстот De l’esprit (За духот) и во L’autre cap (Друг курс) во врска со Европа. 4Дали би можеле да речеме дека техниките со кои се служите при читањето и пишувањето ја претставуваат деконструкцијата? 4Повеќе би рекол дека станува збор за една од нејзините форми или очитувања.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да не требаше да ги испржам? 40" Ми рече дека доаѓа за 20 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се чинеше дека е прилично радосна од тоа што пред некое време татко ми и рекол дека многу личи на мене.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Министерот за идеологија вели: не, работата така okno.mk 197 нема да оди, ако ние на кралот му сошиеме нова нова облека, тогаш кога народот ќе го види, ќе рече дека старата нова облека не била облека, то-ест дека тоа било сосема ништо, то-ест, ќе речат, кралот бил сосема гол.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Што ако ми рече дека не сум способна?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го прашав каде ќе одиме; тој рече дека ќе ме води на едно место.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Какви змии - прашав? – Од каде овде змии?.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речи дека човекот си имал ангел, вели, оти ако не беше ангелот со него, кој знае дали јас ќе поминев оттука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во неа главен јунак е дедо Боже кој рекол дека никој не смее да се противи на неговата волја. што се однесува на целиот свет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога ќе излезе татко или мајка да види кој тропа, кажи се дека идеш од Америка, ама речи дека си од град и оти како на пат ти се расипал автомобилот та не можеш да си одиш до дома.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А малку потоа посака да рече дека само своите знаат да те суредат така што никогаш повеќе да не се разбудиш; но во тој момент вниманието му го привлече белутракот во калдрмата и веднаш оцени оти по десетото зрно, што веќе длабеше во него, ќе удри на белиот камен токму со челото. ___ * блуза **чета

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Понекогаш го охрабрувал стадото да создава сопствена топлина, како тогаш кога рекол дека “секој човек може да биде уметник”, а понекогаш го прекорувал поради тоа што не ја чувствувал неговата топлина врз себе - што е проекција на неговите чувства за родителската рамнодушност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ајде, речи отворено дека знаеш и за транзиција и приватизација, и за демократизација - и разни други - ија, може и КРИзација, речи дека не сакаш за тебе да има табу теми!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кире наведна глава, долго се загледа во тревата, си го подигна чорапот и, држејќи се за коленото, замолча.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И повеќе јас ништо не мислев. 1930 год. 58 Margina #3 [1994] | okno.mk „Златни срца” Еднаш Марина ми рече дека кај неа, во креветот и доаѓа Шарик.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Другиот ден кога требаше да ја примам четата, дојде еден другар од главниот штаб, барал талентирана жена, да знае да пее, да е убава, чесна и организирана.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Демократијата овозможи сите да имаат слободен пристап до културата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа доведе до загуба на родната земја.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ми рече дека токму треба да потпише уговор за изнајмување на еден стан во таа зграда. живееја во оној удобен хотел откако се дојдени во женева, речиси шест месеци порано, и брзаа да се преселат на некое место кое повеќе ќе личи на дом.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Реков дека не, и дека не разбирам за што треба да се покајам. „Дотолку полошо“, рече Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

МЛАДИЧОТ: Не. Ми рекоа дека овде ќе добијам нов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

За ваквата ситуација и сличните на неа, наведениот нобеловец ќе рече дека не постои ниту еден институционален аранжман кој ќе помогне прашањето да добие универзален одговор.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јас тогаш си реков дека, пред да си заминам, треба да направам нешто за него, да му биде удобно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сега разбрав каде целиш. Сакаш да речеш дека ние сме балкански Бувар и Пекуше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тета од болести ужасно се плаши, а татко ми има обичај да ѝ рече дека тој нејзин страв е „чиста патологија“.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не беше Први април но зар Даниел не рече дека на Френк секој ден му е Први април.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Замислуваше како ја крева раката за да ја реши задачата на табла и под мишката ѝ се наѕираат темните езера од пот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој рече дека ме паметел како дете, но потоа заминал, рано заминал, веднаш по Втората војна, штом се создале услови да може да се добие пасош.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се рекло дека, ако си го најдеш, најмногу од својот човек ќе си го најдеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На крај му беше чудно зошто му простив, мислеше дека е тоа од корист, а јас му реков дека моето срце е големо и затоа знае да љуби и да простува.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тие ѝ рекле дека, барем привремено, мораме.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога прашавме дали има некој друг лет каде што има повеќе слободни места, ни рекоа дека за еден час има лет кој оди за Солт лејк сити, а потоа за Сиетл, но има само едно место.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Што рече дека бил? - Неодговорен, неранимајко, бесен, невнимателен.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Рекоа дека Италијанците ќе го земеле и училиштево. Визбата ќе ја правеле затвор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога му реков дека Обама ќе ја тепа Хилари, баџото пак рече дека нема шанси.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Не може да се рече дека на другиот брег одеше подготвен.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Змејко му кажуваше за сите работи со Претседателот. Братот рече дека ниеден не може да биде вечен со тоа секогаш да остане претседател.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сочинета од маглив превез или нешто слично, превез кој наеднаш се растопува и исчезнува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со гневен шепот ми рече дека ќе ме убие поради тоа што го правам. Ги разбрав тие зборови.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Марина рече дека доаѓал Миша келнерот и ги однел јаболите за салата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Доктор Гете ни рече дека Клара е преместена во друга соба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Простено ти е, Луцијо!“, рече. И потем рече дека без разлика на сѐ, сѐ уште ме сака, и дека секогаш ќе ме сака; рече дека си оди засекогаш, затоа што му се гади од сѐ и дека сака да најде мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може да се рече дека се работи за обична формалност.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Остана во рововите на Плетвар што ги копале Германците.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ИВАН: Крстју просто ми рече дека Младичот не може да се качи на попладневниот воз и дека ќе тргнел со вечерниот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се наведнал и не можел да го голтне отровот на јадот што му се собирал лепливо и чемерно околу катниците. Молчел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и ако посветата на цртежот укажува на можноста Марија Мартинс да послужила како прв модел за “Etant donn�s...” што можеме да сфатиме од таа информација?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Докторите му рекле дека израстокот е реакција на неговиот организам на прекумерното пушење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поправо, најстариот од нив им рекол дека сега, кога сме ослободени од едните и од другите, треба да ги заборавиме сите поранешни пизми.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ми рече дека ќе оди да го побара отец Симеон. И поверував.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Мал Борче пред некој ден во доверба ми рече дека Кире од кадровското го викале врбов прат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Би рекол дека се занимавате со изучување на Новоговорот?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ти реков дека е маѓепсан од неа“, беше сигурна тетка им Роска во својата интуиција за намерите на негувателката и веќе правеше нови договори на адвокат за наследници.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И рече дека дури и бројот во потписот криел тајна, оти значел: еден сочинител (деветка една, тројство совршено, оти трипати тројството се повторува во бројот девет) од левата страна, и еден читател од десната страна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може да се рече дека без тој феномен на взаемни воздејства, на користење веќе постигнати искуства на наоѓање сродни литерарни светови, литературата би била невозможна.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Меѓутоа, тој рече дека сака системот да го усоврши со тоа што ќе постави војник на смена кој постојано ќе кружи од војник до војник.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Изгорел, сега е пепел“, докажуваа. Попот праша: „Кој ви рече дека изгорел?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Испуштив да речам дека со едната рака најнапред помина низ кадрите на Виктор, можеби за да му ја изрази и овојпат својата наклонетост, а потоа се сосредоточи на нашите чаши.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мислам дека Т. С. Елиот рече дека ако писателот има претен циозен литературен стил, тоа е така главно заради тоа што нема прочитано доволно книги. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 11

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

ЕВДОКИЈА: Ти реков дека не сакам да те видам.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Навистина може да се рече дека тоа беше една смешна ситуација но само до моментот кога лудиот поверува дека му припаѓам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но бидејќи одново го споменувате, ќе ви речам дека тоа што го викате ”игра” е релативна работа...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

ТИНА: А ти зошто ѝ рече дека ме избркале?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И може да се рече дека е нивна заслуга, на Мусли бег и на Дамческите, што, по нивниот пример тргнаа и другите спахии - меѓу своите раетини ги разделија своите земјишни поседи и својот добиток и ги задолжија сами да се грижат за приносите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потем рече дека ако не најде мир ни во циркусот, сигурно ќе се замонаши и ќе му се посвети на Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сосема е разбирливо што Патрик Калифија-Рајс, кој е болно свесен за непријателството и за нетрпеливоста што ги предизвикува едно такво нестандардно семејство, би сакал да ја ублажи настраноста на своето семејство и да ја промовира неговата обичност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Уметноста за него била средство за преправање на телото и сликата за себе која зависи од телото - и на тој начин да ја преправи уметноста, повторно да ја вкорени во телото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Пандо го погали по глава и рече: - Не, синко, ништо не си ни раскажал...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но, првин, би рекол дека ова не го подразбирам како групна работа, туку повеќе како соработка или помош.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И реков дека сакав таа да останеше во заднината.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Можеше да се рече дека Мајка, за многумина, остана светицата на нашата улица.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Без патерици или бастун не можеше да отиде до колата. Ѝ се јави на секретарката и рече дека ќе биде на пат неколку дена, можеби и цела седмица.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Свирнал. Ежот, затреперувајќи во својата претпазливост, плашливо ја спроврел од игличестото кожувче малата муцка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште при првата средба со господинот што раководеше со развојот од овој вид во државата, јас му реков дека треба, тоест дека мора да се направи овој водовод.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од ваквиот нејзин потег момчето побесне, па ѝ рече дека не сака да ја види неколку дена.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Впрочем, кој би рекол дека куклите и сите други играчки имаат каков било страв!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Остана еден крупен човек, темен, со густи мустаќи, седнат на трактор, Некој до мене рече дека било голема среќа што се нашол трактор.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не би рекол дека деконструкцијата генерално воопшто може да се предава, но таа може да допушти одредена настава и да произведе правила што можат понатаму да се посредуваат.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Затоа што ме прогонува мислата дека на некој начин јас ја убив!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Конструирана е така што долготрајно овозможува рамномерна температура на загревање, зашто одделни алхемиски процеси понекогаш траеле со денови, па и со недели.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

41. Иако Мисирков не може да се рече дека бил социјалист по воспитанието, сепак неговиот метод на третирањето на историјата и современата положба на Македонија не е далеку од социјалистичката.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ајша излезе, а кадијата пак се навали на миндерлакот и длабоко се замисли, па почна да си зборува за себе. – Реков дека ќе ги фатам и ќе ги погубам татко и, мајка и, брат ѝ.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Писмородецот рече дека такво нешто во текстот нема, дека не е запишано, а јас видов дека тој не ја гледа таа нишка од пајажината, и дека ја гледа само онаа најдебелата, и дека не дозволува некој друг да гледа нешто што тој не виѓава.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Веќе споменатиот нобеловец би рекол дека за да ја донесеме одлуката на кој од овие три побарувачи би требало да му припадне театарот, ни треба теорија која ќе не оспособи да заклучиме дали со некое наше дејствие сме поблиску до правдата или сме подалеку од неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Бев подготвена се да направам само за да се чувствува малку подобро.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Примерен, благороден татко, се колнам, би можело да се рече дека тој не беше толку штура природа, така скроена од своето раѓање.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Зад мене беше Камбо од нашето село (синот на Циганката што ја сакав) и не знаев колку време сум спиела така стоејќи, кога Камбо ми рече дека колоната стои.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Освен раскажувањата, макар и многу површни и колебливи, во моето семејство од колено на колено, за мојот предок, а исто така и меѓу жителите на селото, во овој случај имаше барем две совпаѓања: прво, човекот што го споменуваше Јохан Барт под името „Поцо“ беше од Маказар, од каде што потекнував и јас, а и парчето метал со написот „Поцо“ се најде во Маказар и второ, се потсетив и на тоа дека мајката на Надежда, старата, во една прилика пред да почнеме со копањето на бунарот, ми рече дека, според нејзиното сеќавање на раскажувањата на луѓе, на тоа место некогаш веќе постоел бунар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гитарата ја наследи од нејзиниот брат кој загинал и ја оставил за спомен.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А и Балканот, може да се рече дека, како голем полуостров, беше една голема граница помеѓу Европа и Азија, од сите страни опкружен со мориња, а од север, затворен.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А мој човек во истиот вод ми рече дека некои кога треба да одат на стража, се прават болни и тој, мојот човек ми го даде и ова писменце. Еве што пишува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Маријанти со некаков свечен глас рече дека ќе одиме на екскурзија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Триесетте раскази поместени во најновото прозно остварување на Прокопиев жанровски претставуваат своевидни интермедијални текстови или „нешто помеѓу“ есеј и расказ, драма и расказ, филм и расказ, песна и расказ...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ти реков дека најдов ливче за големото дете...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Организаторската работа е пак работа, но не може да се рече дека е од тешките.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сите ја знаат користа што произлегува од тоа, но со тоа, сижето не е воопшто исцрпено.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бригид веднаш се залепи за него, а тој се залепи за Вива и Нико.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Нели онаа вечер ми рече дека не е чесно автата да се нагрдуваат!?“ ме потсети Влатко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се обидуваше да резонира, да си рече дека не е срамота да бидеш болен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Му рекле дека заминале во некое далечно, планинско село.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

При евентуален спор за репрезентативноста одлучува надлежниот суд, во согласност со закон, и тоа во рок од осум дена – што, за наши услови, можеме да речеме дека е „експресно пресудување“ (чл. 215, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Му рече дека сакаш да го исечеш платното за шишињата да дојдат до самиот негов раб..

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Рече дека Хироши е чудак, тип кој разбива парадигми, извртува цели полиња на науката, носи насилно преиспитување цело тело на знаењето.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Млада жена, некои рекоа дека е од раководството на Антифашистичкиот фронт на жените, а други, пак, дека е комесарка, со сарак го спотнува огнот и вели: - Другари, борци, ајде, тргнете се, нека се стоплат и другите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Запрашан како реагирале мештанките кога ќе ја виделе Честити (женското алтерего на Чез) в црква или во трговскиот центар или кај лекар, Чез рекол дека знаеле дека не е баш она што изгледало дека е: „Ниедна природна жена... не обрнува толкаво внимание на детали“.352 Истата логика важи за некои од другите тука споменати машки геј-културни практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Му рекоа дека се во фаза на организационо зајакнување и исклучиво не се во состојба да ги исполнат барањата на еколошките друштва, а за училишните секции - младите екологисти - е тоаби било во некоја далечна иднина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Почнав да позајмувам книги и од некои ученици што учеа во градовите и ќе се чудите ако ви речам дека во тоа време, кога бев учениче од второ или трето одделение во нашето селско училиште, јас веќе знаев за Робинзон Крусо, знаев за Али Баба и четириесет разбојници, за Синдбад морепловецот, за Црнецот чичо Том и ред други наслови и јунаци од книги.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

И ќе речам дека навратив кај побратимов Јордана да се одморам, а ти дојде да ме бараш и да ме заколиш како шпиун.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој неверојатен Вацлав Хавел, дисидент и драматург, е вистински делкач на вештачки стварности; кога неодамна стана претседател на ЧСФР, изговори длабока мисла: рече дека повеќе го потресло убиството на Џон Ленон отколку убиството на Џон Кенеди.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Погребот бил настан што мора да се почитува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој молчеше, а јас му реков дека нашите сенки можат да се допрат, дури и ако нашите тела се оддалечени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да не сакате да речете дека постои поврзаност помеѓу јаничаризмот и балканските јазици? рече замислено Климент Камилски прелистувајќи ја книгата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ме повика да дојдам, меѓутоа му реков дека не сакам да му се мешам во работата.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Толку заумен и посрамен, што не му ни текна да се одбрани, да рече дека така морал, како што им велеше на другите луѓе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Да, жално е денес да се констатира, но во тој наш разговор Ѓурчин не беше спремен да ми помогне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Гуле му рече дека бил во Битола, го нашле луѓе од окружниот комитет, кои слушнале што прави он по Мариово и во писмото го советуваат да не го диви народот, ами да гледа да се смири и да работи како што работеше во востанието, да ги прибира и бодри луѓето оти пак ќе ни требаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во овој случај би рекле дека има две шеми, една за движење во правец на предметот и друга за поставувањето на раката сопоред неговата форма.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Математиката е најупорна и најтврдоглава наука, дарагој Семјон, и затоа треба да се почитува!“, вели Иван Степанович и го гледам како си ја полни чашката.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Можам да речам дека рафтовите никогаш не биле попразни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се извардувам наоколу, да не има некој да ме гледа, да не рече дека сум се померила од умот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

В сабота ќе му отидеме таму, во Прилеп, и ќе го извикаме јали кај Мустафа ефенди, јали на дуќан кај Тимона, јали во некој ан и ќе му речеме дека било што било, сега сакаме да се измириме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На Катерина ѝ реков дека во слаткарницата дознав за смртта на еден мој познајник. (Забележувате: не го употребив зборот пријател).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Тогаш дедо Ангеле им раскажа сѐ и им рече дека вечер треба да го чекаат Лумана на патот преку река.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Подобро е да речам дека не разбирам...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се возбудив кога се потсетив како моите посетители рекоа дека личи на клатно од наопаку поставен ѕиден часовник.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Братучедите на тоа се погледнаа под веѓи и рекоа дека ќе земат сува храна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Постара жена рече дека куќата е урната.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ќе речат дека дека сум знаел некои работи!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Па сепак, откако истече поројот на таа страсна ноќ, ѝ реков дека знам оти кога е во прашање љубовта дружам со наивноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со сета острина на својот ум, со сите свои инстинкти, за кои дури и Мина му рече дека се слични на нејзините, беше немоќен на својот народ да му понуди нешто друго освен срам.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За вашата лотарија тој рече дека сте сакале да скриете некои предмети од полните билети.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не плашете се, јас сум ви пријател.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ти реков дека ќе те откачи откако ќе те изгустира...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во Кажани, тукуречи од фурнаџиска лопата, Живко ни купи по еден питар, мек како памук, да си имаме занимација додека тој се домислуваше: - Предо, како рече дека си се запознал со директорот на Охридско лето?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во еден момент, додека патувавме кон манастирот Свети Наум на брегот на Охридското Езеро, на самата граница помеѓу Македонија и Албанија, Едгар Морен, рече дека ајде и јаваш се главните балкански противречни сили, како што се јинg и јанg во источната цивилизација, при што тука постојано е присутна готовноста за компромис, кога ниту афирмацијата да не е докрај да, како што негацијата не не е докрај не!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Речи дека ќе се потурчиш и ќе дојдеш на конакот мој, сега ќе пуштам него да одит дома.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Неколку луѓе ми рекоа дека тој расказ од каталогот ги допрел повеќе од твоите слики.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Татко се насмеа, а Камилски му рече дека тоа е неговиот таен дел на библиотеката, во која некогаш криеше книги поради кои можеше лесно да настрада, па наместо во библиотека да се минат неколку години во затвор.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И притоа тие постојано ѝ се џареа в очи, случајно да не им избега некоја од желбите и намерите на таа наивност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеби заради тоа што му рече дека треба да се разведе од претходната жена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Еднаш Земанек ми рече дека не може да дојде на кино со мене, иако јас имав извадено карти, и сакав да го изненадам, оти токму се даваше Големиот Гетсби, филм според неговата омилена книга.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Можеби некој подрзок наскоро ќе рече дека најдобрите уметнички дела кон крајот на дваесетиов век се производи каде што е видлив спојот меѓу убавината, имагинацијата и врвната технологија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој во разговорот со шармантната новинарка рече дека писател може да биде само тој што не може да живее без пишување.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се состои ли интересот во тоа, да се отворат системите и поредоците?  Кога би требало да одговорам на едноставен и класичен начин, би можел да речам дека тоа е интерес за вистината.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Пристапив кон другарска критика и му реков дека кај да е, се ќе си дојде на свое место.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Навистина не можев да се движам и навистина горев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си рековме дека ако одиме по железничката линија, ќе стасаме во Битола, а таму ќе се распрашаме кој пат води за Преспа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

— Евет, муљазим ефенди (Разбирам, господине потпоручниче.) — одговори војникот и излезе низ порта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го прашав да ми објасни како се прави тоа, но тој ми рече дека е навистина опасно и дека ќе ми каже само еден дел од сето тоа, бидејќи ако згрешам, ќе завршам како него“. „Па, кој дел ти го кажа?“

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Колку и да сум претпазлив, низ буквите и редовите се исцртуваат патиштата и станиците, и јас потоа одам по нив и запирам, го чекам автобусот во кој е веќе речено дека ќе се качам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Само женственото лице и обетката на десното уво можеа да предизвикаат во прво време малку сомнение, но четникот рече дека му се амајлија од баба му та ништо чудно не се предизвика со тоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Имате нешто... тука, - покажа Французинката со прст накај нејзината уста и концентрирано го погледна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Му реков дека не сум во никаква врска.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас би рекла дека секогаш беше сурово чесен и ненаметлив.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Инаку, што се однесува до нејзините желби и моите обврски при нивното изведување, веднаш ќе речам дека и покрај сета почит кон неа не се чувствував задолжен доследно да ги исполнувам нејзините пораки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се качија дури до куќата и рекоа дека требало да изметам.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Одненадеж, Тејлор скокна врз него. („Имав впечаток дека скокам на челична статуа. Толку беше јак“, ми рече подоцна Тејлор).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога запревме, војводата рече дека сега е најблиску до бога тоа божјо копиле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На жената, која ни рече дека е учителка во пензија, и рековме дека пред шеесет години една ноќ поминавме во една ливада меѓу Трстеник и Лобаница.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

-Ти реков дека е ветрот, - ѝ одговорив божем мирно, а во себе страхував: - Леле, ако некој се префрлил преку шпаизот, и ако сега ми се појави на вратата, и ако нè убие...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

„Сношти ти реков дека лажев. не ми беше роденден.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Обично, додека раскажуваше бавно и рамномерно, без нагласување на одделни зборови за кои можеше да се рече дека се судбински во настанот, ја стискаше запалената цигара со тврди прсти - жарчето му доаѓа до пожолтените нокти на палецот и показалецот; тој се средува за нова реченица, бавна, на исто гласовно ниво со другите зборови, пали од премалиот отпушок следна цигара.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Го прашав дали се шегуваше кога по телефонот ми рече дека сака да се замонаши.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Зарем не рече дека следниот пат ќе се здоми?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога ќе кажеа дека разголувањето е “и неодоливо и неволно”, јас тогаш ги запрашував за тоа како наоѓаат време за разголување 10 пати дневно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тетка ми овие денови ни рече дека тоа зависело од мене.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега лежел на десетина чекори од нив, без свој човек над глава, вдовец но со три снаи и десетина внучиња, сам, под дрипава гуња, мудро насмевнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И така, наша Весна е дежурна. А тоа ќе рече дека станува рано, дека убаво се мие, се облекува, си ги чисти чевлите, јаде брзо и уредно и трча в училиште.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Што зборуваш? Кој рече дека сум против сите кучиња.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Војводите пак го целивале и му рекле дека мајсторите можат веќе без него, тој нека собере сѐ што може да застане на нога, старо и младо, машко и женско, на незаштитените места на гратчето да се постават камени појаси за одбрана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Буквално мо равте да ги прескокнувавте дупките на подот, додека кровот полека но упорно прокиснуваше; ние тоа многу не го ни забележувавме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не дека тоа го сметаше за примитивно, колко што му доаѓаше некако природно, зашто брзаше да прикасне што и да е, само да го смири гладот во желудникот: конзерва риба, сирење со леб, вчерашна манџа, а еднаш најде во едно тенџере нешто како пудинг, па му додаде шеќ ер колку да го пролапа, а после жена му вџашена му рече дека ѝ го изел колото за белите алишта.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За себе, многу подоцна, кога повторно ќе ја мине границата, само во спротивна насока, ќе рече дека таа самата била граница чии клучеви ги носела со себе!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но кога ги пречекорив границите на трошење кредит, му реков дека не можам повеќе да си дозволам да трошам за телефон.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Некој рече дека козјото млеко било лековито и ние почнавме да ги фаќаме заделените кози.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ами ако а имаат земено со ниј? Дури тука ќе а расипиме калимерата“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се рече дека остана за навек на Стените.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога оздраве Богуле и се врати во интернатот, го викнаа и внимателно, полека му кажаа дека татко му е умрен, му ја подаде телеграмата и му изрази сочувство жулнувајќи го со рака по главата нежно, татковски и молејќи го да најде сили во себе да ја издржи оваа болка, оваа тага; му рече дека знае колку е тешко и жално да ти умре родител и колку мачно се доживува тоа, но што може да се прави кога е тоа веќе факт, кога не може ништо да поврати, ништо да стори; со плачење и со тагување може само да си го довлоши и онака слабото здравје.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На вечерата во ресторанот Бисер преку Камениот мост, кој чинам веќе не постои, Александар ми рече дека сум пораснала.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Како мислиш, зошто сум толку сигурен“ прашав, збунет од твоето прашање и изненаден дека можеме да се караме за сенешто и покрај тоа што ти не ни знаеше за што точно зборував.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сам рече дека толку години поминавме како господ што рекол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И уште ви кажав дека смртниот живот е само еден од трите неопоходни чекори кон спасението, оти прво во него мораме да добиеме прошка за своите гревови од минатото, та од духовна смрт да преминеме во духовен живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А ти, еве, велиш дека кога си била последниот пат, ти рекла дека знае за Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Го натерав да стане и да се подготви дури откако му реков дека мора да е со нас, не поради себеси и својот Бог туку поради мене и поради тебе, неговиот син.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Рече дека така поубаво ќе ги слуша песнопојците Блаже Задгорец и Богдан Преслапец. Никој не пееше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Синот продолжи: - Професорот, којшто денес темелно го прегледа Татко, ми рече дека тој, до крајот на својот живот, ќе биде со инсулински третман.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А потоа запали луле, шмукаше од него, дуваше, па ме зафати со крстени и исплеткани прашања: „Татко ти, Калчо, ми рече дека летоците што ги најдовме кај вас, не биле негови, туку - твои точно ли е тоа?“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Таша и лично ја познавав но недоволно. Јас дури сега дознав дека таа имала и син.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нема да речам дека ќе предадам и нема да предадам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не, драга Љуба, погрешно сфативте. Сакав да речам дека тоа е минато.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тие велат дека разголувањето е неволен чин.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога ќе застанам пред таблата, ќе стојам право пред Ирена и таа пак ќе си рече дека смрдам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И ме вратија од мртви - буквално, ми рекоа дека во еден момент веќе сум бил готов.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Беа мртви ладни во хотелската соба во Лос Ангелес. Рекоа дека мораат да размислат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Големиот руски режисер и модернист, Андреј Тарковски, за уметноста ќе рече дека е нераскинливо поврзана со прашањето за значењето на егзистенцијата на човекот во вечната потрага по апсолутната вистина.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мене ми рече дека филмот е добар, а на читателите им порачува дека е од оние најлошите.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Белиот конец на бел материјал може да те ослепи, затоа не заборавај често да трепкаш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе присоберевме некоја корпа колку да се рече дека нешто сме направиле.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Јас не би сакала да ве разочарам или да ве растажам, бидејќи се чини дека вие многу го почитувате, но за да бидам искрена, јас морам да ви речам дека читајќи ја книгата Видал и своите, јас уште подобро разбрав зошто вашите книги толку силно ме троgнуваат.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Јас пак ќе одам понатаму и ќе речам дека Деридиниот најоригинален и најважен придонес за философијата е неговото проткајување на Фројд со Хајдегер, неговото поврзување на “онтолошката разлика” со разликата во полот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

"Повеќемина ми рекоа дека во последниве дваесетина години Таша воопшто не се изменила", и објаснив на Огнена Гулева за да не се јадосува прекумерно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ништо не прашав. Реков дека нема веќе ракија. Да се простиме.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Утрово, татко ми ми рече дека ќе биде многу некултурно ако таму се појавам сама или со него, едноставно не сум повеќе дете.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

- Значи, секој продолжува да верува во своите светци, нели? - Па, повеќе би рекле дека тоа се мислења, ставови...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тој му рече дека, ако некој, не дај боже, еден ден, посегне по реката и изгради хидроцентрали, со што ќе се наруши засекогаш и неповратно вечниот пат на јагулите, тогаш на земјата на Балканот лошо ѝ се пишува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

рече (гл.) - дека (сврз.)