седи (гл.) - човек (имн.)

На дрвено миндерче седеше човек, со долга црна брада.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Зад нив седи човек и чита некаков стар весник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си седи човекот и со жонглира со своите реквизити–пиштолите, камите,пендреците, јамките, сандаците за извлекување од под нозе и сè друго што тој може да има.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Седи човеков, и само ги помазнува густите мустаќи. Голем, и физички, онака, здрав, сврзан.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И двајцата ги раширија рацете и се прегрнаа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се поздрави со Стоја и со Трајка, им ја честита новата снаа и, по обичајот, си го зеде пагурчето од камарчето над оганот. (Да му се најде нешто в раце: Невела е да седи човека празен на радост или жалост, „господ да чува!“)
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)