сеќава (гл.) - дека (сврз.)

Ај, пичка им мајчина нивна, си велам, и се сеќавам дека поради ваквите зборови не можам да влезам во училишната лектира, а Достоевски ми вели: -Како да е тоа важно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дури сега се сеќавам дека само за едно би се повратил таму: да им солам памет на соседите околу, да им се жалам да им правам незгоди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се сеќавам дека деновите пред да замине за Маказар, со работата бев стасала до проблемот на сакрализација и десакрализација на политичките водачи, тоа добро го паметам оти долго потоа тапкав во место, целосно бев дезорганизирана, како и секогаш кога го испраќав на пат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не се сеќавам дека некогаш ги удрил!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Халата за чекање е огромна, во неа секогаш се наоѓаат десетици илјади патници, но не се сеќава дека се присутни толку луѓе, ниту пак постои некаква врева на какво што сме научиле во станичните перони.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во вакви моменти сеќаваш дека те опфаќа некаков страв за она што се случувало и за она што можело да се случи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Корилче сеќава дека баба му сака да го лапне тој јајцето, како и секоја година, и му го остава да виси мирно пред неговата уста, но нему нешто не му дава да го стори тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој сеќава дека нервозата го подбира.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гронинг: Се сеќавам дека уште пред да знам да читам, ползев по дневната соба и постојано ги вадев книгите со слики.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Постои голема грижа за негативното влијание што разни слики и идеи го имаат врз детето, но се сеќавам дека како клинец бев фасциниран од крајностите на човечките напори и тоа посебно од негативните крајности - смртта и насилството и слични морбидни нешта - бидејќи тоа е она што најмногу ги растројува луѓето... 116 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Иако, како и другите од тајфата, немаше ни еден добар збор за Аргира, сеќаваше дека нешто посилно од него го сврзува со тој секогаш наежен, стар човек, за кого што сите говореа: - Намќор, ни на живо се смее, ни на мртво плаче!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Сум видел многу мажи кои така се обиделе да заборават, но, синко, колку повеќе пиеш, толку повеќе се сеќаваш дека се обидуваш да заборавиш.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се сеќавам дека еднаш рече дека неговата работа е многу повеќе „јапонска“ од скулптурите во јапонскиот оддел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се обидува да напише писма до Фјодоровиот пријател писател и Фјодоровиот пријател доктор за да ги праша дали знаат нешто за оваа болест на лебдеење за која тешко се осмелува да го испише зборот “болест” но сепак го испишува - повеќе од страв отколку од потреба.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се сеќава дека во едно од поглавјата за Толоси неговиот пријател писател пишуваше нешто за овие феномени, но тоа беше така одамна што едвај и да се сеќава на тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Силна шлаканица ме освести од фантазијата; како сега се сеќавам дека во првите мигови не можев да сфатам што се случува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се сеќавам дека, пред да почнам да свирам саксофон, се воодушевував на извесни прочуени мајстори: Чарли Паркер и Вејн Шортер, на пример.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но секогаш ќе се сеќава дека постои еден мал поробен народ што бара слобода!’ Четвртиот атентатор е во мошне тешка здравствена положба.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И сега се сеќавам дека инстинктивно ги избегнував приказните во кои се раскажуваше за лошите маќеи, за волшебното огледало, за Ивица и Марица, за Црното кравајче и Пепелашка...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така брат ми беше и Каин, и на него се однесуваа Божјите зборови: “Што направи? Чуј!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На таа вина, која, велеше, му е присушта на секое човечко суштество, себеси си додаваше уште една – тврдеше дека се сеќава дека уште како едно и пол годишен ја посакал смртта на тукушто родениот брат Јулиус, кој умрел шест месеци подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ФЕЗЛИЕВ: (Го трие челото. Сеќава дека го избива студена пот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А сеќаваше дека се поти од нив по челото и по грбот. - Ноќеска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тогаш имаше едно од оние приближувања, иако Змејко не се сеќаваше дека некој од нив рекол нешто за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сеќаваше дека е тука повеќе од здивот, знаеше дека беше дојдено по тие рубинени сртови најмногу со својата кожа, врз која она беше некаков игрив допир, а за сето време продолжуваше да скита со погледот по сиот рубинен свет крај себе, не испуштајќи ниеден миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А веќе се смрачува пред него и се меша во замагленост и небото и земјата, и сеќава дека главата му се урива и во устата му крцкаат песочинки. И тоа е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А, се сеќавам дека престиж беше да имаш ноже специјално за правење форми од дуњата на Џорџе Балашевиќ, од „строубери“ од „Д Битлс“, од тиква од една за мене грда македонска песна, па да ги свариш во компот и задолжително да поделиш по комшиките зашто која е финтата ако теглите ги наредиш во визба во која само ти влегуваш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За кај се спремаш, Здравко, здравец мој попарен, викам и сеќавам дека неговата рака се лади во мојата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И лежам крај неа, вели, целиот глибав, омрлушен и смекнат. Ко перница со плева, вели, ко раскиснат снег. Дури и коските ги сеќавам дека ми се празни и меки, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сеќавам дека колената ми се нишаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И наеднаш се сеќава дека внук ѝ не рече многу.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Роза Регас се сеќава дека ја видела во трговскиот центар Ел Корте Инглес пред дванаесет години, со избричена глава, во портокалов свештенички фустан, приклучена кон некоја источна секта и во поодмината бременост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Април 1978 Превод: Катерина Јосифоска _______________ 22 Изворник: García Màrquez, Gabriel. Doce cuentos peregrinos. Buenos Aires:Sudamericana. 33–40.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сè што се сеќавам од вчерашната вечер се само бледи слики, иако се сеќавам дека се обидов да влезам во погрешен стан, вознемирувајќи ги станарите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цимерот ме нашол како спијам со лицето на подот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Семејната заднина укажува дека неговиот новооткриен талент и не е изненадување; двајцата родители се во рекламниот бизнис. Frere-Jones (името му е комбинација од презимињата на двајцата родители) се сеќава дека графички алатки секогаш имало „низ целата куќа”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Обично судбината на малите земји во светот, преку нивните основачи, е да се сеќаваат дека некогаш биле големи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко, како и секогаш, занесен во читањето, само се сеќаваше дека купоните за цел месец ги беше оставил во една книга, но не се сеќаваше во која.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мачно му е дури и да се сеќава дека го мразел другиот што за него немал ни лице, ни положба, ни определен број години туку бил само глас на омраза слична на неговата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Јас се сеќавам дека сѐ до една недела пред да бидам уапсен, ние воопшто не војувавме со Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но истовремено е неопходно и да се сеќаваш дека настаните се случиле на пожелен начин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќавам дека таа дилема ме мачеше уште како мал, кога на училиште се делевме на оние што не читаат и оние што читаат „Алан Форд“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка се сеќаваше дека еднаш Татко, во времето на рациите по куќите за кои се сомневаше дека се чува сталинска литература, не само што ги скри книгите за Сталин туку, меѓу светите книги, постави книги на Маркс, Енгелс и Тито.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќаваше дека во сите педесетина куќи имаше повеќе луѓе одошто кози.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
DD ПТ: Бевте во Ватикан? DD ЕВ: Секој ден поминувавме оттаму. DD ПТ: Се сеќавам дека имавте и фотографија од папата. DD ЕВ: Да. DD ПТ: Дали го сликавте во крупен план? DD ЕВ: Да.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Пелагија не се сеќава дека ја носела Пеличка до преку река, дека таму, на плоштатката ги чекал Мурџо, не се сеќава ни како ја изминале улицата Ѓуро Ѓоновиќ и како се нашле во дворот на мајка Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)