случи (гл.) - да (сврз.)

А таа кутрата, со непогрешивиот инстинкт да ја одржи рожбата, јасно и природно му рече дека може да се случи да изумрат децата додека дојде денот „Д”!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Вината ќе биде твоја ако ти се случи да паднеш дури и во бездна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Непробојните огради помеѓу животи се нужност зашто, боже пази, да ми се случи да ги живеам сите животи со паметење.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Денес се случи да појадувам дури во 13:00 часот, па имам чувство како допрва да почнува работниот ден, додека во изминатите утра доручкував со самото пристигнување на работа, не затоа што чувствував неодложна потреба, туку ете така, доручекот си го имав сфатено како обврска, како една од работните задачи која мора да биде итно завршена и ако не биде систематски завршена во предвиденото време, ќе ми ги помести останатите обврски во денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И покрај тоа што два пати се случи да ја заобиколам зградата, не наидов на никаков влез.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Им носат муштерии, а пак сликарите некогаш можат да пијат и на вересија, кога ќе се случи да останат без пари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На трупот се напишани зборовите: Моето име е Ozymandias, Крал над Кралевите: Погледни ги моите дела, ти Моќнику, И очајувај! што очигледно имале сосема поинакво значење во нивниот првобитен контекст. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 59
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа што кога еден збор или подолг лингвистички низ (string) - што можеме да го наречеме текст - е напишан, тој продолжува да постои независно од неговото изрекување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И може да се случи да ги прифати сите видови на различни значења благодарение на новите контексти. (Дерида го нарекува ова итерабилност на текстот.)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исус Христос е со црвени чорапи и бледо лице И сега самик шета по небото и размислува Како се случи да остане бездетен Кога веќе знае дека Не умира само оној што ќе роди И проклет нека е оној Што цел век нешто прета А ништо за иднина не ќе запрета.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Некој, којшто работеа по патиштата, по планините, се случи да најдоа и парчиња злато.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Од деконструктивна перспектива може да ми се случи да кажам глупост или бесмисленост за оваа или онаа научна парадигма или за оваа или онаа поврзаност на некој филозофски систем. За тоа може да се дискутира.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И кога се случуваше да застанеме за да се создаде колоната, тогаш го галев, му велев браво, стари, издржа и продолжи да издржуваш, немој да откажеш на нерамниот пат, фаќај ја кривината, лапни ја угорнината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ајде, стари, му велев, поаѓаме, одиме и чувај се да не излезеш од патот, да не се превртиш, да не ти се случи да ти згасне душата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се случуваше да плаче, зашто не сакаше да ја измијам, или да ми го преврти чинијчето со јадењето, поради кое јас и ќе ја потчукнев по рацете, но, за тоа никој не смееше да разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ДОМИНАНТЕН КУЛТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во колку се случи да надвладее тој остер ветер, не ќе може ни да се помисли барем малку да се поработи со бичкијата, а тоа беше она најважното, за кое што тој и беше дојден овде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понатаму, во животот често се случуваше да бидам отфрлувана од друштвото и игнорирана на најбеден начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Невидливо за останатите, не ретко се случуваше да помине покрај лешот на растргнат мајмун и пред забите на разџвакан тигар да собере мирно највкусен желад.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но сега тука и таму можеше да се случи да минува низ салите и, вон правилата, да нѐ потпраша никого за нешто, за зачестеноста на кашлањето, на пример, или за температурата на цревото.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Само кога ќе се случеше да ја стави дланката на ќелавото теме, изгледаше како да се сеќава на уништеното лице што го гледаше од огледалото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еднаш кога се случи да ја спомене, во некаков контекст, војната против Евразија, таа го изненади изјавувајќи незаинтересирано дека, според нејзино мислење, таа војна воопшто не се води.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас сум, Стефан, слушнав потоа. Сетив како викам само да, да, да, колку да не се случи да затвори. И вистина, беше син ми Стефан.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се случуваше да ми каже дека не требало да земам ова од некоја од полиците, а да го ставам таму она.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако се случеше да снема струја, а тој да може да го отстрани дефектот, го отстрануваше. Ако не, се јавуваше во Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа ја почувствува нашата возбуда и веднаш рече: – Бомба, бомба падна во нашата куќа! – Како се случи да куртулиме од бомбата!?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја чувавме сликата на Сталин, крај онаа на Тито, над детските глави, за да ги штити нашите животи, а сега се случуваше да страдаме од еден од тие портрети!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пак во главата му светна мислата да не му се случи да го убие.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега, допишувајќи го ракописов во утринските часови на средата во таа недела, тој се плашеше дека може да му се случи да го развлечува раскажувањето само и само да навлезе во последната страница од зелениот блок и така да го подмири својот предрасудок на штета на ракописот, да не му направи услуга на своето дело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Може да им се случи да се излажат не сакајќи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Додека му помагав на Шукри да го симне орманот низ скалите, помислив – не е нималку чудно што ми се случи да ја сонувам Мајка.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
А и тој некако ѝ признал како му се случило да се најде во шумата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А во врска со последиците само ќе додадам дека човекот е такво суштество: со негодување ги дочекува настаните за кои знаел дека наскоро може да се случат, но ете, тие се поиграле со неговите предвидувања: пристигнале порано, иако можело да се случи да пристигнат и некој ден подоцна од планираното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И многупати ќе се случеше да ни напишат некоја порака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не бев многу палаво дете, но се случи да скршам едно стомне.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А ако се случеше да фати риба, ќе ја откачеше од јадицата, ќе ја погалеше по блескавите мазни крлушки и ќе ја пуштеше зборувајќи ѝ: - Пливај си слободно, рипке!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)