сме (гл.) - ја (зам.)

Но ние се сметавме за каури, христијани и рајати и помниме дека сме имале наша каурска и рајатска царштина, но сме ја загубиле на Косово Поле, кога им се налутил господ на нашите предедовци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таму, т.е. на Косово Поле рекол господ да си ја загубиме царштината за казна затоа што не сме ја чувале верата чиста.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со ум и чесност, со праведност и знаење сме се одржале и сме ја добиле довербата и на султанската власт, но и во овие времиња народот нѐ прифаќа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нашето заврши на Балканот, сојузниците однесоа победа на бојното поле, но не исчезнаа и нашето духовно присуство, поврзаноста со луѓето, тоа ќе остане секогаш живо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогашниот Врховен Патриарх несакал да го круниса, па го крунисал Папата Григор петти. –зборуваше запалено баба ми - потоа сме ја имале Охридската Патријаршија.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мајка уште ми кажуваше дека во ноќта кога сме ја минувале со стариот семеен чун невидливата граница на самото Езеро, таа толку силно и длабоко се молела во себе што Бог сигурно одговорил на нашите молитви и ние спасоносно сме стигнале на другиот брег.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кај сме ја утнале ние работата?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Бевме излезени од кобната одаја, од видението, и мене ништо не ми беше јасно; изгледаше како ништо да не сме сториле, како само да сме ја разгледале одајата, а на лицето на Филозофот сјаеше некакво чудно блаженство и спокојство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
ДЕПА: Не ами, никогаш не сме ја кревале додека не сме се вратиле од попратувачка.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- За турбо-фолк музиката, онаа новокомпонираната македонска што ја обожава Саше, за неа вели дека е кич, па така и за нас, бидејќи сме ја слушале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па, ти не слушаш таква музика! - Не слушам дома, ама во Влае слушам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сѐ уште не го пуштавме надвор и мора да се проврело незабележано кога сме ја отвориле вратата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— Дали ја познавате? — Сме ја виделе, и другпат идела, велат луѓето ѝ пуштаат по некој поглед кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дишеме, небаре да сме ја подгазиле душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Знам, душо. И нам ни е многу жал што одамна не сме ја виделе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не може да му прости што не нѐ прибрал кога сме ја поминале границата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Еј, па ние сме ја поминале Битола! А да не видиме ни еден конзул. Јазак!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе ги скинеме прангите на визуелни граници од црвената линија што сме ја поставиле...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Дури тогаш можеме да тврдиме дека и вистински го имаме почувствувано оној здив на мечката што не сме ја виделе иако нѐ делеле два чекора...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Прашува како сме ја поминале зимата, дали се отели кравата, прашува за нивите, за сѐ прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Буенос Аирес е друга улица, онаа низ која не сум поминал, тоа е тајно средиште на блокот и крајните дворови, тоа е она што го кријат лицата на куќите, тоа е мојот непријател, ако воопшто го имам, тоа е личност на која не ѝ се допаѓаат моите стихови (ни мене не ми се допаѓаат), тоа е скромна книжарница во која, можеби, сме влегле па сме ја заборавиле, тоа е отсвиркано делче од милонга*, што не го препознаваме а нѐ допира, тоа е она загубеното и она што ќе настане, тоа е она следното, друго, туѓо, странично, кварт кој не е ни твој ни мој, она што го знаеме и сакаме. * Милонга - аргентинска пучка мелодија. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 117
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јован Бошковски ЧОВЕК НА ПОКРИВОТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По таванските скали се искачи прво на терасата што служеше за сушење на алишта, а потоа на покривот од куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)