сме (гл.) - веќе (прил.)

Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И тука сме веќе кај ликовниот уметник Jean Tinguely како кај најзначајниот уметник на неоавангардистичката уметност, и кој во поново време го доби својот наследник во Jim Whiting (мислам на неговите објекти и инсталации на неприродни тела).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Секако дека ги нема повеќе, бидејќи MacGuffin толку добро делува!“ - тука сме веќе кај логиката на несвесната забрана, бидејќи „MacGuffin“ брка/забранува нешто што е и онака невозможно, „лавови во Шкотските висорамнини“...)
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната” етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Како што можете да видите, MacGuffin е всушност баш ништо.” MacGuffin значи одговара точно на она што во Лакановата теорија настапува како objet petit a, објект - причина за желбата, што само претставува „позитивизација на ништожноста”: чисто причинување, чијашто „реалност” е само во интерсубјективноста, во тоа што го поттикнува случувањето меѓу субјектите, празно место што делува како причина за желбата и е како такво ретроактивно воспоставено од желбата. (Кога сме веќе кај тоа, таа темелна логика на MacGuffin доаѓа уште појасно до израз во друга верзија на истата приказна: „Што има во пакетот на полицата?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да се зборува кај овие два филма за happy end затоа значи потполна заслепеност: како е возможно да не се види безобѕирната крутост, со којашто Девлин и Алиција на крајот на Озлогласената го препуштаат скршениот Себастијан на неговите нацистички компањони (коишто секако ќе го ликвидираат) и летнуваат кон заедничката „среќа”? okno.mk | Margina #22 [1995]
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој дури ни разрешувањето не би го чепкал, кога сме веќе кај тоа - „И дојдоа до тоа.” - тој само би го одложил, колку и да е неизрекливо тоа.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Кога сме веќе дојдени да прашаме и за ќерката.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Па ни јас не можев, кога сме веќе тука.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тука сме веќе на тлото на најтемната и најзаобиколна топологија, заталкани поради неизвесноста на одредиштето: ми се причини прикладно тоа да го наречам заблуденост (destinerrance) или притајување (clandestination).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можноста за апсолутниот настан, безосновната основа на иницијативата секогаш му преостанува, секогаш мора да му се надоградува. 4Води ли тоа кон воспоставување на некоја група? 4Поточно, кон некаква “таканаречена” заедница отворена за луѓе кои “сакајќи го тоа”, пристанувајќи на пристапување, заминуваат читајќи и пишувајќи сосема различно од дотогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Или, кога сме веќе тука, култот кон бродвејските мјузикли.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изродот на тоталитарниот фанатизам демне штом мислењето на еден од многуте и меѓу себе различните го направиме обврзувачка Вистина, што е ослободена од дијалогот со “лажното”; ако нетрпеливоста кон бранителите на невистината прерасне во неподносливост на оние што ја толерираат, сме веќе во канџите на фанатизмот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Што има добро во толерирањето на лошото, доброто или дури Злото?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од гледиште на морален апсолутизам можеби најзначајната причина за толерирање е злата оцена дека тоа зло е неизбежно без оглед на нашето однесување или дека прифаќањето на некои облици на негово изразување е помало зло.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми се чини оти они не се прави и ете зошто: Во новата книга се зборува, вистина, и за отцепување и за соединување, но за отцепување од тие што сме веќе отцепени и со кои никојпат не ќе ни дозволат да се соединиме, а за соединување со тие со кои сме морално задолжени да се соединиме и со кои соединувањето е возможно.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога сме веќе кај таксито одговорно тврдам дека најголем дел од таксистите во Сараево, Босна и Херцеговина, служеле војска во Македонија.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Во Скопје сме веќе повеќе од една година.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Би сакала кога сме веќе таму, да ги видам и катакомбите под Тврдината, - му се обрати Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, кога сме веќе кај креветот, те молам тоа да биде француско легло, сѐ уште ја чувствувам пружината на оној твој кревет во Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
20.00 Постои тенденција на чести ерекции за време на почетната фаза од пушењето, што ме потсеќа, кога сме веќе кај оваа тема: за сексот во однос на хероинот можам да кажам две работи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Замислете серија од сѐ на сѐ дваесеттина вежби за длабоко дишење, како кога вежбате јога, претпоставувам, кулминација која ќе биде комплетно збогување со сиот бол, со сите стравови, неврози, желби, и сензација што сѐ повеќе те обзема и која носи чувство на севкупност и сигурност. Вдишувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Секој од нас денес горд е сокол, не сме веќе во вулкански оков иднината ни е мир и спокој.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Влеговме во кулата пред која немаше стражар со кацига на глава и со копје пред себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Биди човек, малечок Леме, - ми рече, - биди човек здржи се, не сме веќе сами, - покажуваше кон Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нека не сме веќе браќа - близнаци и нека не ни е името Мануш и Јанкуло ако уште еднаш навиваме за тебе и ако ти ги влечкаме на секаде молерските канти, наслути тој дека се колнат во себе кога навредено му свртеа грб потпирајќи се еден на друг во чекорењето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Стопански, правно и културно ние сме веќе во еден ајдучко-ускочки тип на општество коешто не сака и не може да се узвиси до некаква општествена слобода.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Круме никогаш не ги коментираше овие работи, но една дождлива вечер, кога се враќавме од Прифатниот центар со папка материјали што ни ја подготви Илона, застана со волвото на една лединка крај патот, го изгасна моторот, ја стави главата на воланот, и за себе, едвај чујно изусти: “Ние не сме веќе иследители.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А тогаш еден друг, сосем различен глас, еден тенок, култивиран глас, за кој Винстон помисли дека го слушнал веќе порано, упадна: „И, патем речено, кога сме веќе кај тоа 'Еве една свеќа, да ти го осветли патот, еве еден џелат да ти го скине вратот'.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие не можат да ти ги променат чувствата: кога сме веќе кај тоа, ни самиот не можеш да ги промениш, дури и да сакаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како беше да беше, ги пренесоа преку море и тие се најдоа на азискиот брег на Босфорот. – Е, сега сме веќе навистина во вит-виделија, преку сино море – и почнаа жените да се жалат. – Враќање оттука – здравје да имаме! – изусти Сирма и умот отиде во петгодишното синче Ангелета што и го остави на бабата Велика.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не ни знаевме дека сме веќе пијани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не сме веќе во наш крај!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш си помислив дека, ете, и ние сме веќе големи штом тргнавме по непознат пат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ветар како нè запишува врз ѕидот на времето та сите заедно сме веќе една грозна тишина.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Секој ѕид и секој камен го престориле во молитва и писмо и сега коленичат пред нивниот најмлад Бог Молоховски пеејќи му: О, милостив боже за извесно време избери си друг народ зашто ние сме веќе изморени од смрти и трупови и немаме веќе молитви наш милостив боже за извесно време избери си друг народ!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Да – свикав и потскокнав од радост, се занишав малку, се уплашив кога видов дека сме веќе високо над градот и дека можам да паднам, па се сетив оти Игбал ми кажа дека од летачки килим не може да се падне и си дозволив уште еднаш да скокнам од радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)