смрди (гл.) - здив (имн.)

Но сал мечката ли, во сказната, човекот го кори: "Тепај ме, но не кажувај дека ми смрди здивот!"...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
ТВ ЛИЦЕТО: Зошто има крпа во уста? КУРТА: Болен е, па му смрди здивот.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Оди до него. Шушу пушу… Бурубуру…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И траело тоа пријателство, и сѐ било добро, се помагале, се почитувале сѐ до тој ден, кога човекот не ѝ забележал на мечката дека ѝ смрди здивот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)