спомне (гл.) - дека (сврз.)

Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, по пат, изгледа, изумив да спомнам дека барајќи го проклетиот влез на зградата, каде придавката „проклет” има многу повеќе од само доопишувачка епитетна вредност, размислував за човекот кој беше толку музички талентиран што не можеше да го издржи притисокот и товарот на славата, па реши да се повлече во манастир и целата своја неродена музика, сиот талент што Бог толку дарежливо му го беше доделил, реши да му го врти нему.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Одамна не сум возела велосипед, не сум во многу добра кондиција, но ќе се обидам. (Порано инсистираше да спомне дека „некое утре“, низ паркот ќе ги шетаме нашите деца, а сега ниту спомнува, ниту помислува).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се разбира не спомнав дека ова што се случува со мене, дури и самото испитување, го сметам за моја сериозна заангажираност околу прашањата што најмногу ме интересираат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да не заборавам да спомнам дека воспоставениот ред е негов израз. На Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали е жив татко ми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов си замина по првата ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И каде се наоѓа?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам спомнав дека Иван изјави оти можеби ќе остане цела недела кај мене, во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Онаа вечер кога Иван зборуваше дека кај мене, покрај рекава, било попријатно, всушност веќе бевме сами.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков дека не познавам никого.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кој е тој?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира не и спомнав дека и Ѓурчин беше потписник на иницијативава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добро, никој од потписниците не изрази негодување ниту пак бараше некои додатни објаснувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го употреби вчера, како коментар на оној мој предлог, мајка ми да ја погребеме ние двајцата со две-три момчиња што ќе ни помогнат да ја качиме на ридон.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога му спомнав дека мајка ми ми нема зборувано за тој Боге од Бањи, Даскалов ме праша дали познавам некого од роднините на кои треба да им јавиме дека мајка ми починала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога дојдов во семејството само ми спомнаа дека таа била кај нив, но еден ден ги напуштила без дури и да им го најави тоа, само им напишала на едно парче хартија: Си одам. И толку.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Веќе спомнав дека големата , елементарна разлика која постои меѓу поезијата и прозата буди разбирливо сомнение.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еднаш, кога ни кажуваше како некое дете од домот за деца без родители, каде што таа повремено помагаше, ѝ рекло “мамо”, ми се пристори дека во нејзиниот глас почувствував нешто како разнежнување, некакво нејасно навестување на желба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Самата таа никогаш не спомна дека посакува да стане мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зар на Никодин да му спомне дека носи некое копиле.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Претседателот на задругата, командирот Борис ми спомна дека те видел како излегуваш од црква.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некој спомна дека некогаш пред илјада години за таква болест гореле живи кучиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Треба да се спомне дека значајното лице веќе не беше младо, беше добар сопруг, почитуван татко на семејство.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговата сопруга, сѐ уште млада жена и дури и доста убава, прво му ја подавала раката за бакнеж, а потем, откако ќе ја преобрнел на другата страна, таа му ја бакнувала неговата рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Посакав и за мене, за мојата природа, да најдам соодветно овошје, си спомнав дека наликувам на праска.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Суштеството без очи на другата маса го проголта, фанатично, страсно, со жестока желба да му влезе во трагата, да го пријави и да го испари секој што би се осмелил и да спомне дека минатата недела следувањето изнесувало триесет грама.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
9 Јавни работи Во врска со ангажирањето на невработените лица при изведувањето на јавни работи погоре веќе беше спомнато дека одбивањето работно ангажирање за вршење на јавни работи доведува до престанок на водењето евиденција за дотичното невработеното лице и негово бришење од евиденцијата на невработените лица, при што тоа може повторно да се пријави во Агенцијата за вработување по истекот на една година (чл. 9 и 10, ЗИДЗВОСН/04).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Би сакале уште да спомнеме дека не ја сметаме оваа студија за завршена целина која нема потреба од евентуални подобрувања.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Не би можел сега да објаснувам која беше причината што токму во тој дел од разговоров решив да спомнам дека посредно и јас имам учествувано во жалниот настан со Раде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа и оној додатен податок: Роза ми објасни дека се јавувала по телефон дури од Градска пошта, добро сум знаел дека Раде не држел дома телефон бидејќи гарсоњерата ја користел само за починка (се разбира Роза притоа не спомна дека таа гарсоњера Раде ја користеше всушност за неговите машки потреби).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури по многуте нејзини лелекања што ги избегнував тргајќи ја слушалката од увото, разговорот фати нормален тек, поточно Роза спомна дека денес би можела истовремено да плаче и да се смее бидејќи во овој момент ѝ се причинувало оти животот ѝ се движел на патерици!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А Господ додаде: - Нели ќотекот господ го измислил, така тврди народната мудрост а јас ја почитувам таа мудрост и не ја доведувам во никаква врска со религијата - а потоа најде за потребно да додаде дека и оваа наша власт, иако атеистичка, ја почитува традицијата на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, се разбира, корнењето нокти не беше само нивна специјалност, се согласи Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога тргнував за овде на другарот Ѓорѓи Смокот не заборавив да му спомнам дека кога ќе втасам во Виена на Благоја ќе му ги предадам и одличијата што му беа доделени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она утро, додека ги чекав симидите во бурекџилницата, Б.С. спомна дека вплеткувањето во животот и во неговите противречности не е секогаш предизвик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и ме охрабри да спомнам дека смртта на нашиот поет се поврзува со една негова голема љубов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Другар Ѓорѓи, му се обратив на Смокот, и одличјето што ти ми го предаде ќе му го однесам за да види дека не бил отфрлен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш повторно ми наиде смеата и тоа само затоа зашто си спомнав дека на доктор Пачев не му ја реков сета вистината кога дојде да ме праша кога последен пат сум ја видел Загорка Пеперугата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не спомнав дека со ова што го кажувам застапувам еден свој принцип, инаку да бев искрен ќе го речев уште веднаш она што навистина го мислам, дека не верувам оти тој, што ја одвел ќерка му, ќе се усреќи!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Прашањево се чини прилично коректно, се насмеа Грофот, но верувам дека ќе ве утешам ако спомнам дека во нашиве затвори се користат многу пософистицирани методи за да се осознае вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира во врска со спомнатите противречности ништо не ми појасни ни оној случај за циркускиот гимнастичар кој при една вежба во која учествувале сите делови на неговото еластично тело успејал толку добро да се заплетка што морале да побараат лекар за да го разврзе кутриот атлетичар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во кафеаната спомна дека се варени и дека „откако ќе им додаде малку кромид и лимон ќе послужат како добра поткрепа за розето или мастиката. За жал пиво не држеле“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател се смееше и веројатно не ја беше слушнал мојата претпоставка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова, за волшебната моќ на камшикот го бев рекол јас кога спомнав дека еден силен удар на камшик може да расплетка многу смотани раце и нозе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овде само ќе спомнам дека тоа галење на подлактиците на Пеперутката како и смеењето на нејзината крв се случуваше пред неколку денови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ви спомнав дека во близината на логорот има фабрика за преработка на кожи?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И кој знае што ќе направеа ако Пеце не си спомнеше дека еднаш кога добро беше најаден солца, испи неколку зглопци вода, а не десет вакви шишулиња.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И на крајот нели ме прашавте дали се сложувам со тоа што го тврдевте, и тоа таму, пред легнатиот на снегот Ролан Јаковлевич, а јас, дурак, климнав со главата, саглашајус, реков, иако знаев дека грешам!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ти си пред мене чист, а и јас пред тебе исто така! Зар не се тоа ваши зборови, Иван Степанович?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само ќе спомне дека има намера да го напушти скитањето а јас веќе верував дека се вратил дома.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А потоа ми спомнавте дека меѓу нас отпаѓаат сите земања и давања.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И затоа, почитувана Лејбовиц, кога во вашето прекрасно писмо спомнавте дека сте го читале делото на Јусуф Вриони Избришани светови, вие ги поттикнавте во мене спомените за него, кои сигурно не завршуваат само во ова писмо!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И си спомна дека тогаш уште рече: - Другари, владината војска се прилагодува на партизанската тактика на војување, а ние сакаме да се откажеме од неа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)