спушта (гл.) - надолу (прил.)

Дворот се спушташе надолу до самото рекче, заграден само над куќи од една страна со пармаци.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Улицата во која скршна се спушташе надолу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Низ удолницата водеа двете остри врвови на веѓите кои се спушта надолу нагло, како стрели, но пред да се спуштат се искривува, горе на својот друг крај, набирајки се задолжително, на купче, една до друга, за да ги создадат двете црти на празниот простор помеѓу нив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Стомакот почна да се спушта надолу. Во грбот чувствуваше неподносливи болки, како ’рбетниот столб во секој момент да треба да и се одвои од телото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Најпосле стоеја. Сега, исто така внимателно, почнаа полека да го спуштаат надолу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никој не ќе може да го искаже сето она, што се случуваше со тоа ситно, прерано старечко тело, припиено во тие спичави штици со сите четири, додека се спушташе надолу, нити она, што беше во неговите очи, полни со некаква потпечена, лудечка смеа, кога беше долу, исто како да го надмудрил некого и еве успеал пак повторно да се роди, паднат во калта, уште долго време не испуштајќи ја тврдата земја од своите крвави раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Извишена сама крај езерото, чиниш, цапната во него; над првиот кат е кренат уште еден кат, но поголем и поширок од него, наддаден од сите четири страни како да си ставил поголема коцка врз помала; покривот четириводен собран во една точка, во еден врв на кој има дрвено дирече останато уште откога е градена куќата за врзување макара и за кревање материјал за покривот; на диречето е вкрстена штичка, но недоволно е прикована, така што, при посилен ветер, се исправа и со диречето на кое стои - прави крст; кога запира ветерот, штичката пак се спушта надолу.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ги осети рамењата надвор, го фати слободниот крај од појасот во рацете и итро како мачка почна да се спушта надолу по ѕидот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Одвреме-навреме одел и дома ѝ, и гледајќи ја каде што се движи низ куќата, не му изгледала толку дебела, сѐ додека не седнела, при што сите облини се спојувале: нозете ѝ станувале како една, колковите се ширеле, а горниот дел од телото се спуштал надолу, се скусувал и раширувал.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)