спушти (гл.) - тежок (прид.)

Високо, од небото, сонцето печеше како усвитен вршник. Над градот Скопје се беше спуштила тешка жешка омарнина.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На мостот, на стражарската смена, стоеја двајца турски војници и еден муљазим46).
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кузман ми ја спушти тешката рака на рамо и шепна: - А ти знаеш ли? - Не. Што? - Колат рисјанчиња.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Едниот од нив трипати чукна на вратата со зглобот на средниот прст и, чекајќи одговор, ја спушти тешката шепа врз кваката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако сонцето умре, нели на земјата ќе се спушти тежок, вечен мрак, - ќе умрат и дрвјата и убавите треви и, сигурно, не ќе се видува кога птиците ќе летаат, кога бистрите води ќе течат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)