стане (гл.) - збор (имн.)

Илче Мушаланов од Битола (сега 28-годишен), во моментов, е вработен на работно место чувар преку Агенција за обезбедување имоти и лица2 – различна од споменатиот тужен субјект за кој ќе стане збор подолу.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Повлечената тужба се смета како да не била ни поднесена и може повторно да се поднесе 287 (чл. 183 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако, пак, тој [тужениот] – во рок од осум дена од денот на известувањето за повлекувањето на тужбата, не се изјасни за тоа, ќе се смета дека се согласил со повлекувањето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оттаму потекнува и одреден впечаток на садизам што ги рефлектираат некои популарни дела за коишто ќе стане збор, бидејќи садистичката компонента е пример на „целисходно мешање на нагоните“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 175 6 Со ова оди и усмерувањето на погледот кон оние нешта од кои погледот обично се свртува, некоја фројдовска „присила на повторување“, како на непријатните појави во општеството, коишто, инаку, се потиснуваат поради идеолошкиот конформизам (оттаму и социјално ангажира­ниот британски филм), така и непријатните телесни појави кои се потиснуваат заради естетскиот конформизам (оттаму реестетизацијата на органското како во филмовите на Питер Гринавеј).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
При тоа, тој нема цел да ја моделира уметничката пракса за таа да биде присутна во посточката медиска презаситеност со слики, туку да се покажат можностите за „протуркување“ на критичкото и „радикалното“ во наизглед занишканиот и успан контекст на популарното.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со тоа што треба да се подвлече дека задоволството не лежи во традиционалното естетско уживање туку во алертноста на пријатноста да се препознаваат значења што таа пријатност можат да ја потврдат, но и да ја подријат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Новата британска уметност за којашто овде ќе стане збор втемелена е во комбинацијата на обете „присили на повторување“ и затоа функционира и како критика и како субверзија на популарниот код во којшто се наоѓа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Праксата за која ќе стане збор тргнува од свеста за една организација на светот и на визуелните полиња во коишто тој свет постои, светот на тн. „богат поглед“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Она за што овде ќе стане збор нема за цел популарното да го препознае како прост ефект на задоволство, туку да ги вклучи во игра и различните ефекти од овој принцип кои настануваат поради константното појавување на потиснатото, она што, според Фројд, „работи отаде принципот на задоволство“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Средбата и односот на сексуалниот нагон и на нагонот на смртта во полето на уживање е јадро околу кое се формира значењето третирано во новата британска уметност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За големината другпат ќе стане збор, во посоодветни околности: - Јас сум маестро Михо, професор по керамика.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа е едното, а другото е што кога ќе стане збор за коњот што им го остави нив ајдутинот, а кој си го присвои Тахир бег Јаузоски, сосема се согласуваат, двајцата велат Добро направи Тахир бег што ни го одзеде, оти да останеше Мурад наш, досега ќе беше пцојсан за храна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На пример, кој можеше да се заколни дека тогаш кога стана збор да му се „пресретне“ патот на Хаџи Ташку, прв Боше Јанчески намниса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додека односите на гемиџиите со ЦК (за кои ќе стане збор понатаму) останале до крај затегнати и непријателски, односите со Сарафов останале до крај коректни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Фактот дека тие му припаѓале на Гемиџискиот кружок е доволен да не убеди дека и тие во однос на основните карактерни особини, и по она најважното - готовноста да се саможртвуваат за слободата на Македонија - не се разликувале од оние гемиџии за кои погоре стана збор.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Буквално преведено значење или Два расказа за пример Во последниве два расказа, за кои токму стана збор, примената е една постапка која е карактеристична за поголемиот дел од расказите на оној автор, и која јас овде и сега, за потребите на оваа анализа, а во недостиг на појасна формулација, ќе ја именувам како „буквално преведено значење“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не би требало да стане збор за укинување или неутрализирање на “екстремите” туку, на крајот на краиштата, за еден чин на “приближување” во смисла на симпатија, Љубов - како сила на осознавање во смисла на Макс Шелер.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Голема тема на уметноста е: “она апсолутното во реализацијата на својата игра на создавање свет”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа, стана збор за облекувањето. - Нема разголување, отворени деколтеа, тесно припиени фармерки и така сѐ до десеттата заповед.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не можеше да стане збор за реска граница, но забележливо беше дека во вечерните часови и во ноќите, собите ги користеа угледни господа кои, заради дискреција, ги пуштаа партнерките сами да влезат во зградата додека тие во колите извесно време пребаруваа нешто што никогаш не им беше потребно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако стане збор за секс и за тоа имам што да кажам. Поточно, да се пожалам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Истото го согледа и Даниел Бел (Bell), теоретичар на „постиндустриското општество”, и рече дека „во модерното општество неоспорно постојат диверсифицирани и плурални интереси, бидејќи во сите нас се кријат многукратни приврзаности и идентитети”. (D. Bell, Winding Passage, 1960) Бел зборува за „’crosscutting’ identities” и нагласува „дека никако не може да стане збор за какво и да е взаемно помирување на сите вредности”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Камилски во текот на целата година објавуваше статии во списанието со радикално лева тенденција, кај некои членови од редакцијата дури и со проруска, за друга и не можеше да стане збор, освен подоцна кога се појави едно помалку спротивставено на првото, отворено кон модерните, западни струења.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И најотворена негова декларација станаа зборовите од романот „Очај“: „Највисока мечта на писателот е да го претвори читателот во гледач“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За топол збор и насмевка, не можеше да стане збор.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
(Значи, имајте на ум: јас сум случаен учесник во настаните за кои подоцна ќе стане збор).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Речиси јас сум сигурен дека поголемиот и поодговорен дел на мојата личност беше само нем сведок на насатанот за кој ќе стане збор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Така нејзиното искуство со ЛСД беше кратко и делумно непријатно, иако доживеа некои перцептивни феномени за кои ќе стане збор.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)