Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кустосот на галеријата којашто ја беше поставила изложбата беше ослободен откако заклучиле дека споменатата фотографија сепак е уметничко дело бидејќи „може да се препознае класична форма“. 30 okno.mk Не е случајно што Ани Спринкл и Вероника Вера, главните претставнички на „пост-порн модернизмот“ стигнаа во „performance art“ директно од проституцијата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Субверзивноста и комплексноста на таков еден гест најдобро се покажа на изложбата на секогаш контро верзниот Mappelthorp при што фотографијата „Марти и Вероника“ којашто користи порнографска иконографија (Вероника Вера во типична порно-поза) стигна во средиштето на еден судски процес.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Стигнавме во дворот, пред куќата. Тој слезе и, нормално, не се фати веднаш за куферите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Водата стигна во најубавото време, кога беше жешко лето, кога устата бара да се олади, а снагата да се искапи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Веќе беше заминато полноќ кога стигнав во Истанбул.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога стигнав во дворот, Надежда, првата комшика, вознемирена, ми се вдаде. „За малку“, списка, „ќе ти ја запалеа куќата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Долго ми требаше да сфатам дека вујко ми никогаш повеќе нема да седне на него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Стигнав во Бутел. Во капелата. На одарот беше Вангел Скендеров. Вујко ми. Им се придружи на Димитар, Софија и Пане Скендерови.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но во јуни 1978-та стигнав во Портланд и на аеродромот ме чекаше David Zack.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Прва работа што требаше да ја направиме штом стигнавме во Лондон беше да ја платиме Ериковата сметка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Давид во повеќе интервјуа изјави дека Monty Cantsin стигнал во Портланд, додавајќи дека има повеќе Monty Cantsin и во Унгарија, Јапонија и во другите земји и дека сите изведуваат еден голем симултан концерт.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но тој впечаток брзо се брише, штом ќе се стигне во градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но една реченица на Лајбниц необично прилега за Фуко: „Верував дека стигнав во пристаништетето, а се најдов на отворено море”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, само по некој ден откако стигнав во Света Екатерина егуменот ми фрли анатема, анатема, извика: од исти краишта сме толку убаво пееш, ми рече, а песна наша не ми запеа... Mneme На Славко Нинов Момче, монах во излитено расо, со плетенки врз рамениците седнат на брегот на Егеј под Света гора и наизуст преповторува: душата ми е пустина по која чекори Исус.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Да беше бев тргнал според тоа како ме поучуваше душата јас одамна ќе стигнев во Големата земја и Големото време во кое е зајдена секаква историја, ќе стигнев во предели очистени од секојдневности, од географии, граници и бајраци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Јас, Aehmenia, од Битола, се капам во свети реки, се молам во свети храмови, цел живот излегувам од едно и влегувам во друго ходочастие, штрпкам по некое стракче по камењарите - и тоа е сѐ.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Со каква пустош во душата стигнав во градот на моите мечти?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но, измина уште еден час и уште еден, а никако да стигне во шаторот гласникот од Тозлун-бег и да јави дека е „чист патот...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Татковите сиџили стигнаа во вистинскиот момент.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со денови талавме низ песочиштата по степите на Азија И во ѕвездена ноќ стигнавме во грд Во кој ништо не можевме да распосзнаеме.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но таму, во дворот на анто, го затекнаа Хаџи Ташку со дружината и една тајфа Арнаути од Кичевијана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога стигнаа во дворот, на прагот на куќата нивна, ги најдоа мајка му Илинка, браќата и деда му Блажета, тихи и скукалени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веруваа, се надеваа дека Атанас, по исплакувањето на Молитвена Вода, ќе си дојде дома и ќе каже што го натерало толку силно и толку жалоито живи да ги оплакува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Минатата сабота, зараното (Максим и Костадин Дамчески од страв од незгоди не ги поведоа одвечер) главите на сојовите стигнаа во Прилеп, на ан кај Богатиновци: така си мислеа, расправијата помеѓу Хаџи Ташку и Лазора таму стана, па и измирувањето меѓу нив таму да стане.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога, на негова препорака, стигна во Света Гора, кај вујкото Антим, ја пушти на волја и таа сосема се изврте против бога.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Иако тезата тогаш беше необјавена (подоцна ќе биде објавена делумно во Париз), не знам како беше стигнал во Албанија еден примерок, за да биде прочитана и да биде утврден мојот нов „грев” кон татковината.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Шеесет дена и шеесет ноќи траеше тој пат, од тргнувањето до враќањето, и јас ослабев сосем, кожата ми се затегна врз коските од телото, стапалата ми распукаа како калинки и крвавеа кога стигнав во Дамаск, на пазарот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стигнавме во Велес околу девет часот; на Земанек му купив автобуска карта, го качив на првиот автобус и го замолив да ме остави сам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стигнавме во станот на Амбросели. Оливие не беше дома.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И така стигнавме во Одеса. Тука нѐ растоварија и нѐ товарија во вагони.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се пушти глас дека стигнавме во Полска.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Под сенките на густиот врбјак го поминавме денот и ноќта, по полна месечина ја преминавме границата и стигнавме во Медово каде ја преспавме ноќта.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Влечеме скапани и смрзнати нозе и не знам кое време стигнавме во едно село.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако оди по горниот пат, ќе стигне во Тирана, а ако оди по долниот пат, по рамно – така му рекоа тие од селото Шкумбин – ќе стигне во Дуреси, а таму како што знае нека се распраша каде имаат сместено многу деца.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- За Врбник? – прашува и мисли. – Аха, знам, ама сега не се вика Врбник туку Врник – вели човекот - Треба да се вратите во градот и кога ќе стигнете во центарот пред вас ќе ја видите банката и потоа ќе свртите лево и ќе возите пругоре до првиот свиок.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Најпрвин кај нас донесоа 29 цивили со ампутирани раце и нозе, а подоцна на 8 октомври повеќе од 150 партизани, заедно со околу 2,5 илјадниот транспорт што стигна во Швиноујшче со бродот „Кошчушко“.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И денот го паметам, беше попладне, 24 март и се до зајдисонце, во толпи и долги редици, истоштени и капнати од долгото патување, стигнаа во Лобаница многу деца. Имаше мали, големки и поголемки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кој може да ме стигне во брканицата, или да ме пронајде каде сум во криенката.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога стигнав во женева во 7.30 наутро на 15 јуни, ден по Борхесовата смрт, беше премногу рано за да отидам кај Марија Кодама.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го препешачив патот од железничката станица до хотелот Ларбалет со лесен чекор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Беше недела и градот беше пуст. Конечно најдов едно отворено кафѐ и појадував.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дури тогаш го минав едниот од седумтте мостови преку Рона и тргнав кон хотелот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Слушаа луѓето и во чудо се прашуваа: Како, низ кои далги, низ кои витли, низ какви крточини талкал и стигнал во далечната земја нивниот бик.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ќе стигнеа во некоја замрачена селска куќа и тој од себе ќе почнеше да ги отфрла слоевите на униформата, како зелка што се лупи од надворешните скапани лисја, секогаш се изненадуваше од белината и од топлината на телото што ќе се појавеше најздола.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Откако се разделив со Варнава, та земајќи го при себе Сила, стигнав во Листра преку Дерба, славејќи го името Божје.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Да стигнам во понеделник во Америка, денот на Колумбо Ќе се вратам полн со импресии И сѐ ќе ви пренесам, сѐ што ќе купам и оставам Ќе ви ја наслика Фелипа Перестело Мониз Женоо! прерано го напушти Педро Ското Синовите Диего и Фернандо...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Кога стигна во цареви дворје Слугите го пречекаа сите Им раскажа за целата тага Имало бог да куртулам од мачната сага.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Кога овие прехрамбени деривати ќе стигнеа во продавница, преку маалскиот там-там веста веднаш се ширеше.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Беше доцна во ноќта кога Томо и Рада стигнаа во Куманово.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По вечерата во доцните часови стигнаа во куќата на Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Двете другарки кокетно извивајќи ги своите тела, скокајќи од камен на камен по турската калдрма стигнаа во дворот на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со таа идеја искрено се согласи и самиот свети Ксавиер, кој претпостави дека овој член на неговата дружина сака да го воведе во Јапонија одгледувањето на западните лековити билки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бидејќи Ксавиер тукушто беше стигнал во Јапонија и бидејќи требаше долго да проповеда пред да успее некого да преобрати во христијанската вера, засега немаше ниеден верник што тој би можел да го искушува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во треска, одвај се држеше на коњот, стигна во градот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Истата пролет, некои деца од домот „Напредок“ од некој сличен дом, што успеале да избегаат, кога стигнаа во градот и кога чуле за нашиот дом, без премислување летнале да се вратат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И таа легенда ќе стигне во нашата свест до метафизички граници...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше пладне кога стигнав во Картагина. Животот бавно се враќаше кон нормалата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Стигнавме во тајната Арафатова резиденција, кога сонцето беше во залез и во небото поигруваа последните црвени жилки како небески крвоток.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И тој стигнал во градината без да разбере што се случува.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мораше по секоја цена што побрзо да се стигне во амбасадата која се наоѓаше во Тунис, на 22 километра од Картагина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Амбасадорите на поголемите земји како на САД, Франција, Германија... неврзаните Индија, Египет, неумоливо беа на наша страна, повеќе се интересираа за внатрешната ситуација во Југославија отколку за нашата улога во движењето на неврзаните, самоуправното искуство...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И ние живеевме со митот дека Арафат нема никогаш да умре.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Овде се служел само чај, еден од најдобро подготвените во чаршијата, со посебен ритуал и уметност на служење, во табли, тепсии или посебни послужавници подавалници...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој ќе стигне во Анкара спроти историската битка во Сакраја, која беше решавачка за независноста на новата турска држава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јаничарот, за разлика од језуитот, кој можел да стигне во католичката хиерархија до кардинал, но никогаш и до Папа, можел да се извиши до прв везир, војсководец, паша, но колку што повисоко се искачувал во хиерархијата, во душата чувствувал сѐ поголема празнина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И така, во тивок занес, во дијалог кој го надминуваше интелектуалното ниво на двајцата балкански автодидакти, посебно во доменот на лингвистиката, минувајќи крај последните дуќани и занаетчии, крај џамии и анови, стигнаа во срцето на старата чаршија и тука влегоа во една чајџилница спроти Мустафапашината џамија, од чиј шадрван во градината жубореше водата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му оделе зад петици цели два часа, право низ шумата, а потоа, кога стигнале во Ејмершам, и го предале на патролата“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе стигне во моите години, никогаш не е добро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше поминало дваесет и два часот кога стигна во станот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Смалената поворка од еден трактор и два џипа, успеа да стигне во Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Вечната клетва секогаш ќе те стигне Во секое време, низ животи многу Одлучи понизен да бидеш пред Свјатоме Богу И секогаш во предност пред другите ќе идеш Ќе бидеш признат, ќе бидеш свиден Ќе бидеш благословен и можеби некој иден Наш спасител, месија пратен Од народот свој по барање вратен Нови надежи да донесе во земјата ветена Неомеѓена, единствена, осветена! 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ја стега и не ја пушта ни на попатните станици каде што автобусот запира за одмор, а не ја пушти ни кога стигнаа во Скопје, ни кога врвеа по улиците, ни кога дојдоа во интернатот; ја држеше и во канцеларијата на управникот на интернатот каде што татко му го внесе да го пријави.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Очигледно ја сфаќа моќта на електронските информации, коишто го определуваат светот на иднината. u Што точно ќе сторите да стигнете во иднината?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мора до определен ден да стигне во Шведска.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И навистина, тој прв стигна во училиштето кога уште ниедно дете немаше дојдено.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си го зеде секој своето место и уште за ручек стигнаа во Битола.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Поради вошката стигнав во последната клупа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од оваа црна планина Кон сонцето раце ќе кренеме На погибел В сонце дур да се најдеме Ако не стигнеме Во црната трошка закопајте нѐ, Ако не стигнеме во воздухот угушени побарајте нѐ, Ако не стигнеме Рацете отсечете ни ги, На сонцето однесете му ги, Место нас.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Кога стигнавме во Рим, нѐ пречекаа со музика и со цвеќе. Ти некако стоеше настрана!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко, како непартиец, но и со сомневања за неговото минато кај надлежните партиски кадровски служби, кои одлучуваа за сѐ и сешто, брзо увиде дека нема никакви шанси да напредува во судската кариера, макар и само на стручен план, како експерт по шумските деликти, па откако ги откри отоманските сиџили, односно судски регистри и кадиски записи на битолскиот кадилак, кои не можеле да стигнат во централните архиви во Цариград, не се спаси само од новото заминување туку ја спасуваше и нашата иднина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сѐ ќе стапне во мирување кога ќе стигнеме во тој рационално организиран, совршен свет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Секаде ја имате истата перспектива, од Маркс до Вебер и Диркем, да не ги споменуваме политичките идеологии што настојуваат хаотичниот, несреден свет да го заменат со проѕирен реалитет.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Треба да стигнеме во Цариград пред со сила и понижувања да бидеме истерани.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Балканска мапа: на секоја ораница по една – граница (хаикуизиран афоризам на Иван Карадак). Минатиот август, точно пред една година, како порачани, ми стигнаа во Скопје двајца хаику пријатели – Димитар Анакиев и Џим Кацјан (американизирано – Кејшн).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мојата блискост со македонскиот менталитет доаѓаше од имиџот на Југот или едноставно, поради јужниот начин на гледање и чувствување на нештата, со кој се сретнував кога доаѓав тука со екскурзии или на летување...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Си спомнав за шофсрот и за двајцата милиционери.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Така стигнавме во Макронисос. Лесно е да се рече стигнавме. А како?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Е, се качив на воен камион и вечерката стигнав во Костур.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стигнавме во Берковица. Два дена останавме таму.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Според објаснувањата на татко ти, тие девојки од Градината на Иван Степанович биле многу чудни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пријателката на Сузи потоа рекла оти кога ќе стигнат во Рим веднаш ќе ѝ се јави со писменце, и со слика, и таа чудна девојка многу била радосна од ова ветување, на сите им ги раскажала ветувањата на Сузи па така и татко ти дознал за неостварените планови на Ролан.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога стигнав во Филаделфија, текстот беше готов.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Стигнавме во Чељабинско, во нов логор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стигнавме во село Ономлади и сега си правам сметки: од кога немам месечен период, колку време ми изостанува чистењето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но поради непристапноста на теренот не бевме во состојба да стигнеме во подножјето на браната.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кога го изгубив татко ми, јас не останав само без големиот родител, туку и без мојот голем читател, кој од читањата во затемнетата соба ми ги осветлуваше новите патишта на Балканот по кои не можеше повеќе да стигне во животот...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

По истиот пат пладнето стигнаа во Калевишта.