сум (гл.) - згреши (гл.)

„Па, тогаш изгледа сум згрешил“, рече генералот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако сум згрешил, кажете каде сум згрешил!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Никого не сум допрел!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Знам што ве мачи”, повтори .
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тогаш го премолчав ова откритие.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Останавме и двајцата со своите уверувања, но точно е дека во моето паметење беше врежано сомнението дека можеби сум згрешил, иако сè уште го слушав и тоа прилично јасно звукот на карактеристичната сирена на тие возила а идниот ден разбрав и за некаков пожар во соседството, иако противпожарната не беше спомната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дека сум згрешил - признавам - ама не сакајќи. Ќе ми простиш?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ако почнеше да грми силно, а бидејќи баба ми нѐ учеше дека дедо Господ кара некого кој греши, јас никогаш, до голема, не се плашев од гром, зашто мислев дека ништо не сум згрешила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Доаѓаше по дрвеното мовче (што веќе не постои), а кога успеа да ми се приближи ми префрли дека сум згрешил што не сум присуствувал на театарската претстава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби сум згрешил во спелувањето на вистинската мозочна хемикалија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислам дека се викаше „хемија на желбата“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Околу еден месец откако ја завршив книгата, излезе еден напис во Esquire.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)