сум (гл.) - во (предл.)

- За себе можам да пресудувам, дали јас сум во право или не, но за другите, не смеам да судам.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас сум во средето на таа толпа, не гледам до каде се простира, но извесно е дека е тоа море од народ.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Светлината во која се наоѓам веќе не е сина туку бела до безбојност така што се чуствувам како да сум во некој беспределен предел од изворска вода.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дека сум во состојба кога сè ми е јасно, кога ништо не може да ме изненади, кога на секое прашање одговорот можам да му го најдам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пак или пак како да сум во некоја филозовска метафора.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пту, си присторив кога сфатив дека сум во Македонија.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Целиот сум во црвена боја.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Згора на тоа сум во некоја просторија од која не смеам да излезам од страв од оние грди луѓе кои пред вратата ме чекаат да ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа значи дека сум во добро здравје.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Поради возбудата што целиот ме соборува, не сум во состојба да седнам да дојдам до здив и да починам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не би го ни поминал да не сум во состојба да се преместувам како во просторот така и во времето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме обзема восхит што сум во рајот и имам чувство на гордост што овој цветен цуцлест брег е ништо друго туку Балканскиот Полуостров.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Некој празен простор и јас сум во сиот тој простор, но и мене ме нема во него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Е ќе докажам дека сум во право!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Одамна не сум возела велосипед, не сум во многу добра кондиција, но ќе се обидам. (Порано инсистираше да спомне дека „некое утре“, низ паркот ќе ги шетаме нашите деца, а сега ниту спомнува, ниту помислува).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Таа граѓанска војна што изби во Грција, по моја проценка (можеби не сум во право) беше лудост.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никогаш.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Полунасмеана. По малку лута. Ама жива. Парализирана. Ама жива.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ги почитував нивните правила, иако сум во позиција да ги прескокнам безобзирно!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Родена сум во село Бесвина (Свика) Преспа, Леринско на 25 декември 1938 година.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Непрекинато сум во движење и ќе го правам тоа сè додека не се појават сите петнаесет знаци на големиот суд. ...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Однапред признавам дека не сум во состојба тоа рационално да го образложам.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ах, нема час а да не сум во мислите со своите, со луѓето од своето село. Но што да се прави?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На плоштатката Тертр на Монмартр ШТОМ сум во Париз, наоѓам време за Монмартр, за онаа плоштатка, кај што се собираат сликари од цел свет - за свои доживувања и за парче леб.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Заљубен сум во тебе од малечко, во очите твои назаситни што тераат на арчење.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Дојди ми мило и насмевни се, денес сум во одлична форма.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Во една ваква светлина, јас сè повеќе се уверувам дека сум во право кога тврдам дека централна поетема на книгава што ви ја предлагам е - стравот!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Уште на вториот ден по Сефединовото излегување, Толе се преметна од запад на исток од Витолиште, и од Жиово му прати порака на мудурот: —' Еве сум во Жиово со сите мои арамии, и ако сакам вечер ќе ве испечам во конакот и кашлата, бидејќи Сефедин со аскерот не в тука.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами, разбери се еднаш и не праќај го аскерот да лупа за бадијала.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Фино лизгање.“ „Благодарам. Мислам дека сум во ред.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Поинтересно ми е да сум во улога на коментатор отколку да бидам дел од целата таа игра во која постојано се губи или добива.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Не ја носам во прегратка, облечен сум во неа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ја сум уверен во тоа, дека ако сум во состојба да го сметам и компјутирам светот, тогаш можам да произведувам и алтернативни светови.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Каде сте родени?  Роден сум во Курбвоа (Сена), на 27 мај 1894-та.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Роден сум во мај. Јас сум пролетта.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Роден сум во планинско село...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Барем сега, додека сум во собата сам, можам слободно да заклучам дека сѐ повеќе наликувам на оној наш Кочко, партизанскиот песнопоец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да, да...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или и за ваквите појави вината треба да се бара токму во вистината што не сме во состојба да ја совладаме?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали да се оправдам и да го тргнам од себеси чувството на вина, или да заборавам на празнината за која не сум сигурен дека постои иако чувствувам дека бавно и речиси неосетно тонам во неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утрото, додека заедно со Иван слегуваме кон Бањи дружев со тоа смешно и по малку чудно чувство, дека уште сум во расправа со љубовните згоди што минатата ноќ сосема непотребно ме одалечуваа од сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или, можеби и не сум во прашање јас?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби се труди да открие каква ролја нему најмногу му прилега?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Верувај ми, честопати не сум во состојба да ги престигнам“, шепотев, а не бев сигурен што сакам да постигнам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби и затоа му реков на Иван, божем со намера да му помогнам при неговото навлегување во светот на возрасните, дека непромисленоста не е секогаш најдобар сопатник, дека таа обично нѐ доведува во непланирани ситуации.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Верувам дека таа го носеше споменот за својата љубов како поарчено минато од кое и останало најскапото, синот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби се подготвува да се претстави како утешител? Исповедник?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го советував него а всушност себеси се прекорував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не верувам, но сепак се присутни, а мене кој ми е виновен поради оние безброј прашања што си ги поставувам додека сум во потрага по вистината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мајка ми, не знам колку сум во право, уште помалку ја измачуваше отсуството на татко ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не сум во прашање јас - го потсетив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си го прочистувал грлото, така ги подучувале в Белград, на Конзерваториумот, а мене морници ме полазуваа од можните последици поради ваквата недисциплина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Каде и да појдам, секогаш сум во вода.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Сигурен сум во тоа”, одговори Милан, „исто колку што сум сигурен дека сонцето не грее во овој миг.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој најверојатно го употребил со многу пошироко значење. (Патем, пред да западнеме во некоја непотребна тешкотија, јас не сум во состојба да тврдам дека терапијата е “научна”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сите факти му припаѓаат само на проблемот, не на неговото решение Лудвиг Витгенштајн (Tractatus 6.4321) На прв поглед јас сум во искушение да кажам дека би сакал попрво себе овде да се цитирам отколку Ајнштајн или Витгенштајн.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Де јуре, јас сум во право, еднаш и засекогаш.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не можете да го решите проблемот со истиот начин на мислење кој го создал проблемот. Алберт Анштајн okno.mk | Margina #4-5 [1994] 29
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не можеме да знаеме сигурно што Кондијак подразбирал под “наука”, но тој сигурно го немал ограниченото значење што ние сега го имаме за тој термин.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Потоа одмавнаа со рацете.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му реков дека не сум во никаква врска.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И, не претпоставував дека веќе со едната нога сум во циркусот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Иако имам да кажам понекој неблагонаклонет збор за нивниот обид, можам само да сочувствувам со тоа нивно чувство на некадарност, со посраменоста зашто не успеале да ги исполнат очекувањата што си задале да ги подгреваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да беше навистина толку небитно, што има да мораш постојано да го кажуваш тоа?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се обиделе да си ја надоместат невозможноста да му дораснат на предизвикот што си го зацртале со тоа што направиле класичен одбранбен потег, комбинирајќи понизност со пркос: „Свесни сме дека ги немаме сите одговори“, признаваат, „но знаеме и дека вистински битни се самите прашања“ (16).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Не ми е гордост што сум во геј-заедницата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За разлика од нив, јас не сум во положба да бидам пркосен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не сакам да ме знаат како геј-женската.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Страшна работа е да имаш идеја што е поголема од тебе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Јас, на пример, можам да кажам дека навистина не ми е гордост тоа што сум геј,“ гордо пишува Бре Дегрант на Salon.com кога го срочила написот со задолжителното одрекување од гејството за годишното издание по повод Геј-гордоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Вљубен сум во армијата,“ рече Ливајн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Искуството на вистината е мошне опасно искуство кое нема осигурување, нема огради внатре кои би можело да се рече: овде сум во науката а таму вон неа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сега сум во ред. Ти ми помогна да ја надминам болката на душата со која бев затруен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не бев категорична даси признаам сама на себе” Го сакам овој човек и заљубена сум во него”.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не знам што си помисли кога ме виде така збунета, но јас тоа што го помислив беше дека не заборавил ништо, но како да правеше некаква проверка дали сум во станот, дали не повикав веднаш некој да дојде...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но кога се сретнав со нејзиниот поглед веднаш сфатив дека не сум во право.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кој може да ме стигне во брканицата, или да ме пронајде каде сум во криенката.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Наспроти неуморното повикување на смртта, поголемиот дел од Борхесовите читатели се навикнаа на неговата долговечност и на претпоставката дека, ако имал мајка која живеела 99 години и тетка која имала 100 години кога умрела, и тој ќе тргне по нивниот пат и ќе биде стогодишник.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едно интервју од 1978 пак рече: “Кога би ми рекле дека вечерва ќе умрам, мислам дека би се чувствувал мошне среќно”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сега умираше. Дали беше среќен?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа значи да не бидам во состојба да занемарам дека сум осуден на желбата да потонам во смртта а да не сум во состојба да потонам, и оттаму осуден да бидам и траам”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се чувствувам како сѐ да е надвор од мене и не може да ме допре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден човек, чувствувајќи ја таа отцепеност од постоењето, една вечер очајно си зборува самиот со себе: “Се чувствувам како да сум во шише.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи јас сум во средината, ко што реков, меѓу Адот и Рајот, кај мене тие си постојат, ама видливо.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По начесто сум во Адот, зашто во него ми е како и во животот на земјата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Планината се вика Кара Даг. Сенката моја е во иднината, јас сум во минатото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Повторно сум во летната, утринска вода на морето, прочистена од валканите отпадоци на надворешниот свет.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Понекогаш се прашувам дали таа воопшто помислува кој сум во борбата меѓу страста и одбивноста кон моето тело?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас, која треба да ги лекувам пациентите- не ја чувствувам сопствената душа -сè заборавив- што сум јас- извршителка на должности- должна сум наутро да ги облечам и да ги нахранам децата-должна сум во седум часот да се јавам на работа-должна сум да давам дијагнози-должна сум да лечам-должна сум да водам љубов со маж ми-моите деца моите пациенти мојот маж-зошто ги нарекувам мои-неподвижна седам пред телевизорот-се дава некој глупав историски спектакл-мажот и децата ѕурат во екранот-мракот ме одвојува од нив-мракот ме носи во големата сала-исчекувам ли нешто-редици од свеќи-свеќи танчери-запалени свеќи-прегорени свеќи-студено ми е-толку ми е студено-кој ќе ме стопли-кој ќе ме извлече од овој подрум-само да се помрднам-да побегнам-да исчезнам-јас тука се убивам-боли ме боли-телото ми е претешко-ми треба воздух-да се одлепам-само здив-не можам-не постојам-пропаѓам-помош-помош-помош_
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Хорацио со испробан гест лежарно ја крева десницата и нацртувајќи две-три елипси во воздухот, ми се обраќа како да сум во првиот ред во партерот: - Тоа веќе стана локална бајка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Името? - Теодора. Освен тоа, вљубена сум во бајките и во рицерските поеми.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас сум во игра со децата од улицата кога доаѓа мојата сестричка и на сет глас, сите да разберат, ми ја пренесува наредбата на татко.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Иако не сум во позицијата во која бев некогаш.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Роден сум во Тарс, во племето на Венјамин, и по раѓање сум слободен граѓанин на Рим“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овде тој подзастана и се поднасмевна на изразот на целосна збунетост и неверување кај дојденецот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
НЕДА: Таа доаѓа сама и јас не сум во состојба и без причини да ѝ ја затворам вратата и да ја терам...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во една буколичка театарска драма Ди Роер (1624) пишува: “Не знам кој сум во овој мрачен лавиринт од страдања и бесмисла”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како епилогот на тогашниот маниризам да се сосредоточува во Лудата Грета на Бројгел Постариот, како таа - среде пејсаж на лудило - да станала последната и највисока муза на доцниот маниризам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дали ќе видите некој сон оти јас сум во една пуста земја кај што петел не пеит!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќешке со пушка да бев убиен, мајче, и тамо да бев умрен, во нашите гробишта да бев закопан за ти, мајко, да ми палиш свеќа и да ми раздаиш задужбина.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Роден сум во пеколот“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Те сум во напад, те во одбрана.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој ме прашува каква сум во живо и сака да ме запознае.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Клаена сум во чудо. Некоја осојница ми застанала овдека, вака, ми се препречила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се бришам, а пот само врне од мене, утоп сум во снагата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И земјата е болна кога синовите ќе ја заборават.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го совладав тресењето и со рапав глас ја прашав дали сум во Лесново и како тоа никој од дружината да не доаѓа да ме види.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Болен си“, бездруго рече домаќинката. „Зошто стануваш?“ Прашав дали сум во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се движев, дури мислев дека и не дишам. Сега девојката отиде до прозорецот да гледа во некој свет на селото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И како да разбрав што ми е речено, мрморев нешто не знаејќи ни самиот што.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но потоа, не знаејќи ја изедов ли попарата, останав сам во полутемнина, без зачуденост што сум во куќа, чија и во кое село - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби не живеам веќе во денес, можеби сум чекорел, ни сам не знаејјќи дека сум во некоја бесвесна состојба, со денови, со месеци, со години.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Изгубена сум во просторот и времето, а тоа толку безмилосно ита, како јамка ми го затега вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Прости ми до небо што не сум во можност да те испратам. Имам еден сериозен случај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не! Родена сум во Македонија, но долги години бев надвор од неа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Новинарка сум во Белградската телевизија која живее за својата и од својата работа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Па службеник сум во кадровското одделение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас сум во Америка. Тој е толку далеку и не може да знае.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А сега еве пак сум во градината, но, не е можно, неа веќе пред куќата ја нема...
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Синчето не се предава: го повторува прашањето илјадапати, не дозволува поука, се дрзнува да допраша.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Отпосле ќе прашаат кој е на потег, ама јас веќе сум подзаборавил на играта, сум ја нарамил пушката, излезен сум во дворот и тргам на чкрапецот кон секаде: дум дум дум!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чувствувам како целиот да сум во модрици.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Жедните волци се уште душкаа по него барајќи нешто изгубено во минатиот живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, млекото Воскресна! ... и Ромул и Рем ја надраснуваа Мајката, газејќи преку Неа со интелигентни чекори... 103 Беатриче Кинеска градина јас сум во неа зелени чувства кос поглед ја сакам Самовилата што ја сече водата со проѕирни раце.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вториот ден 14.30 После четиринаесет часа спиење се будам сè уште сонлив.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Заради нешто цело време ми се чинеше дека сум во Москва.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А тоа што не сме го откриле не е доказ дека не постои, секогаш има нешто зад нештото. * * * Најмала сум во моето петчлено семејство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега сум во овој град, живеам со овие луѓе, во овој стан.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Странец сум во мојата кожа. Туѓо ми е сѐ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега сум во минатото, утре ќе бидам во иднината и, тоа е тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кое е моето место, видов што сум во туѓите очи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кој знае, можеби сум во грешка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега сум во стадиум на ларва, обична гасеница во кожурец.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А знаеше дека сум во криза и дека ќе нема со што да платам ќирија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Заљубена сум во неговиот кармички флуктоитет. Знам што е добро.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Родена сум во оваа земја, лоцирана точно во центарот на светот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога сум во негово присуство, посакувам да го однесам на пуст остров и да останеме таму.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас сум во најбесчувстителниот досег од мојот досегашен живот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали сум во психички лавиринт од кој треба да го најдам излезот?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но еднаш ќе ти свртам грб и ќе те оставам - Среќен ти пат кон Нил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Веќе сум во пеколот, штом сум со тебе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Јас сум Водомар, - ми се претстави. – Најстар сум во овој крај.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Имаше цврст чекор, војнички. (Проклет да бидам војната човека го менува во сè, во сè.) И сега како да го гледам, еве, срцето длабоко го чувствува, о боже, како сè уште да сум во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не сум во вселената и не ми е името ѕвезда недопирлива. Чекај, сите права.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ве разбирам”, рече Пламенче, „но не сум во состојба да ви помогнам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мојот ден е формула на невозможното што за иднината ќе е можен аксиоматичен чин: мртов јазик сум во стисната муцка од чамово стебло, едно од оние крај кое, бездруго не зебележувајќи го, сум минал на планина од чиј густак пред карабинка сум очекувал вепар, самјак, каков што сум, спред некои, сѐ повеќе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Болката која преминува во сладост ќе ме потсети дека јас сум во реалноста, но дека и јас имам право на свој сон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Најдов храброст и му реков на мојот началник дека не сум во состојба да изделам време за видување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема строго се придржуваше на она што и било речено (не можам да претпоставам кој го барал тоа од неа, но најмала е веројатноста дека тоа е Круме Волнаровски, сигурен сум во тоа) дека не смее да се зближува со мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Азра се фати, сигурен сум во тоа, на јадицата на Андон Клековски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Знаеш што ми рече: Од петнаесетта година сум во армијата и не знам за поинаков живот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Мислиш дека јас зборувам за власт и моќ, а дека не сум во состојба да го спречам распаѓањето ни на моето сопствено тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само тоа, синот и нејзе да не ѝ каже за својата намера да се замонаши, плашејќи се, сигурна сум во тоа, не дека таа нема да ја разбере неговата обземеност со верата, уште помалку дека ќе го негира неговото право на избор на свој светоглед и начин на живот, туку дека ќе моли да го поштеди татка си...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и мене ми беше мило да седнам, да ја гледам, онака мила во лицето и во обноската, чиста како пена од сапун, мислам, да седнам, да поразговарам, да видам во што сум во право, во што не сум.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас сум во средината на салонот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си велев во себе: "Да не сум во неговата кожа, низ што сè не поминува овие неколку години, а и самата помисла дека има рак, да живее со тоа оптоварен, згора на сè доктор и јасни му се работите".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сакам да сум во иднината за да го видам овој сензибилитет што го открив во Африканската култура, да го видам ослободен од катастрофалната ситуација во која се наоѓа Африка во моментов.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На пример, држам предавања за медии во рамките на некои Уметнички академии, вклучен сум во некои проекти на Соросовите центри, и сега токму се враќам од Скопје кадешто имав предавање во Музејот на современа уметност.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тие оттаму даваат пари. Потплатуваат... За да бидам тука... Затворена... Јас сум во логор... Ти гледаш!...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веќе не сум преокупиран со гладот или вошките, носам испрани и чисти алишта, повеќето сум во костумот што ми падна на лотарија во Гаково, косата измиена и со патец настрана, снагата капена во бањата кај градската болница, а не сум ни гладен, бонлук леб и мрсно, па кога се враќам од часови, сечам голема фелка леб, ја мачкам со сало и врз неа ставам леени колбаси, едно или две куси коматчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Прогонет сум во себе Од себе Од пепелта на огништето Што цел век го носам во грст Надежи, о, надежи Во самица Додека сум сам Во зора заѕидан од четири страни.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
13. Кога сонувам јас не сум во кома И сепак дослушнувам нешто од она што се зборува околу мене А зборуваат луѓето сѐ и сешто И понекогаш дури ми е непријатно
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Како помлад бев екстремно живчан, а пак денес малце работи можат да ме извадат од такт: не ме дрма ниту светската криза, ниту тоа што сум во долгови, ниту што цркна трансмишнот на мојот "форд", ниту кофимејкерот што експлодира и ни ја полеа цела кујна со ситно мелено колумбиско кафе... ама оваа глупава опаска од такт ме извади!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кога ја слушаше професорката, Мајка сета се собра како клопче во столчето, мислејќи дека и јас сум во безнадежните две третини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ако умеете да чувате тајни би ви открила нешто: јас сум во потрага по совршениот пехар, пехар што нема никакви дефекти од било каков тип во својата форма.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сега јас сум во педесетите и имам син кој е млад.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Заплеткан сум во завоите, двете раце ми се зафатени. Влечам. Стегам. Гровта сѐ уште... Прета...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И таа ме фасцинира тогаш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зарем е можно токму овој пехар - да го наречеме пехарот „G” - да биде вистинскиот?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го испуштам стариот... Во еден скок... се џиткам врз Хортансиштето!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се чувствувам разнишан од бранови стари стотици години.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Јана! Како имам зеано во неа, но дете бев, не знаев дека сум во неа заљубен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Добар господе Боже!“ извикна Летка. „Треба да се срамам од дедо ми ако не сум во твојата прикаска за тој Едо од Монастири!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Инаку, колку да знаете – јас не сум во состојба да се расфрлам со пари, но убавото што го добивам, со задоволство добро и го плаќам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бол сум во црвен мрак и носам отров во волчите очници.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас сум во ваша служба” реков возбудено. ,,Вие сте определен од Партијата да учествувате во изградбата на Беломорскиот канал” ми рече претседателот во заповеден тон.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дали ќе видите некој сон оти јас сум во една пуста земја кај што петел не пее!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Напати не сум во состојба да сфатам за што точно зборува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Навистина не сум во состојба да сфатам - реков - каков непријатен проблем открива или може да создаде појавата на една девојка в бело во претсобјето на еден старец кој веќе го фатил патот на заминувањето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но наеднаш, откако откри дека сум во собата, и тоа можеби само на поминување како што умееше иронично да забележи, го крена својот треперлив показалец кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми дојде дури онака, да вреснам, за да му објавам дека и јас сум во собата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Значи јас сум подбрканиот и секогаш сум во очекување на тој непознат настан кога и вистински нема да ме одмине многу спомнуваната горчлива чаша од Новиот завет и тоа само затоа зашто негде сум го спомнал мојот необичен сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Конечно сам: издишувам, сонувам се испитувам Колку сум во себе сам, обземан Од самоста, од тихоста, од Едноста, Без сомнежот, стравот од самотноста?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
И тогаш? Пак Хорацио доаѓа на помош: како да ги употребам зборовите – и тие што откриваат, и тие што затскриваат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се расприкажал Хорацио, мрда со дебелите очи, а таксистот намерно во четврта, менува во втора: Доведен сум во голема заблуда, машко, и не знам кој пат да го фатам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Господи, колку е студено. Би сакал сега да сум во дворецот.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но како да му помогнам додека чувствувам како ме измачува помислата дека не сум во состојба да го запрам времето и дека веќе наближува некој друг ден, некоја друга ноќ, а тогаш Јана ќе биде сосема друга жена, поинаква од онаа што тој ја познава, и дека тогаш ќе му припаѓа на некој друг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А јас бев со впечатокот дека вие мислите оти сè уште сум во ходникот; дека не сум пристигнат – реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да сум во опачината од просториите на ноќта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но ќе ве упатам на искуството на билките во оваа смисла и ќе напоменам дека и тие веројатно на сличен начин постапуваат не само при ‘ртењето и при расцутувањето или во добата на плодовите, туку , за жал, и во појавата на неминовноста што ја означуваат нивните жолти украси на смртта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ваквите настојувања беа толку присутни, и беа толку грдо поттикнувани токму од луѓето од кои Јана зависеше!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оттаму и онаа одлука што веројатно ја имам донесено: да почнам да ги бројам деновите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам колку сум во право но јас верувам дека уште во кафеаната "Изгрев", на Илинденска, открив дека Самоников живее со страдањата и разочарувањата што претстојат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Велејќи му го ова се надевав дека всушност моите размислувања за она што се случуваше по коридорите му ги испраќам нему.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Страв украсен со коридори на безизлезот, заклучив и седнав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакам да речам дека всушност зборувам за оној момент кога и во нашите размисли менливиот дел на вистината ја исмејува нашата лековерност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми беше сосема прифатлива помислата дека не сум во состојба којзнае што да преземам, па затоа и одлучив сè да заборавам и веднаш да се зафатам со воспоставувањето ред во минувањето на времето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам, тоа беше првпат да се најдам во ситуација во која знаев дека сум во право а ете, моите аргументи, колку и да беа разумни, колку и да беа исполнети со сите оние додавки што го осмислуваат животот, како што се моралноста, правдољубивоста, коректноста, дружељубието, и многу други, во случајот кога ја играв партијава шах со пријателот Господ Саздов звучеа шупливо, како да се изговорени од исушени лисја паднати одамна на земјата, и тоа изговорени од нив додека биле во состојба на умирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Спремен сум само да признаам дека сезоните и нивните закони не сум во состојба да ги одбегнам за да се ослободам од нивните доаѓања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги водам на најразлични месата бидејќи постојано сум во разговори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А вистина е дека во тие моменти се чувствувам како да сум во Лондон особено во моментите кога двокатниот автобус го прави оној свечен круг по Градскиот плоштад.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но во секој случај тој настан, дека го слушам шумниот говор на закланите животни, јас не сум во состојба да го одделам од вселувањето во спомнатата соба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ајде, остани ми со здравје...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Чекај, бре Јоване. Јас често сум во Прењес и како да не го препознам?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се чинеше дека сум во некој круг од кој нема излез.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А потоа ќе те оставам да ми раскажеш колку сум во право“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иако еднаш ми рече: „Сѐ едно дали сум таму, со нив, или овде стојам, јас сум во играта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Глаголот сум во прастар вид: Бити-е.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сиот горам, сиот сум во пламен.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Легнуваме во тревата, меѓу ноќните бубалки – Ти си мојата божица во невернички раце. Се насмевнуваш: - Сега сум во твоите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Второ, зашто и самиот сум во поезија на фрустриран бегалец, прогонет од вистинските и вообразени страшила од стварноста.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не го сметам Западниот свет за рај, но ова мало парче од светот што го претставува светот на Западната уметност невистина е рај.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да, се чувствувам како да сум во вселената, слободен сум, но чувствувам морска болест.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бидејќи тоа е така, нема потреба да се настапува во дуалистичките одредби за успешно или промашено, за убаво или “грдо”, за добро или зло, туку едноставно треба да се продолжи “не прашувајќи се”, да го наведам Мајстер Екарт, “дали сум во право или правам нешто погрешно”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ф. Б.: Вас ве сметаат за прв вистински современ уметник во Русија, пресвртница за современата уметност во вашата земја.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас сум во постојана состојба на очај. Сѐ боли подеднакво.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не сум во состојба да одговорам на прашањето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Исцеди низ меденото муце: - Родена сум во татковината на играчките, земјата Дардаванија.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сигурен сум во сите вас дека ќе му помогнете на Влатко да се вклопи во наставата и според сопствените желби во воннаставните активности.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Ученичка сум во ОУ „Кирил и Методиј“ што се наоѓа во близина на една од црните точки во градот, раскрсницата кај Народна и универзитетска библиотека „Св.Климент Охридски“. Молам да објасните што значи три степени на вонредни мерки?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мама : Пријавена сум во бирото, ги следам сите конкурси, одам, се распрашувам - ништо... за жени за во хортикултура - со лопата да ги ринеш...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А јас сум во искушение да помислам дека ако вашите родители не ви дале верско образование, тие ви дале, особено вашиот татко, нешто далеку позначајно: едно восритание, просто речено, без да биде потребно да се одреди со една придавка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, од друга страна, јас сум во вистинско искушение да ве запрашам дали случката е вистинита?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога првпат ми ја спомна таинствената госпоѓа Лејбовиц, раскажувајќи ми (попатно) за необичноста на вашата двегодишна епистоларна врска, во текот на која разменивте повеќе од стотина писма (за жал, не си ги собрал сите; некои од нејзините очигледно недостасуваат, што е голема штета!), помислив: си имал среќа каква што ја имале и редица големи автори во историјата на уметностите, кои, по сплет на разни околности, налетале на некои умни и внимателни жени, кои се посветувале на нивното дело.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еден пријател од Израел го зел вашето писмо од моето поштенско сандаче, знаејќи дека јас сум во Швајцарија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дека сум во право потврдува веќе нејзиното второ писмо од 10 мај 2000 година, во кое таа се повикува на романот на германскиот филозоф-прозаист Макс Пикар (Max Picard) Светот на тишината (објавен во 1952).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Фиксиран во твоите книги, тој свет не е само оска околу која се сложуваат и се развиваат Твоите фамилијарни приказни (целава Твоја сага што продолжува), туку е оска за самото твое пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас не сум во состојба, а да не ви пишувам, да ви ја изнесам целата вистина, која вие ја загатнувате и ја насетувате во моите книги, во мојот живот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тука Едгар Морен ми се довери: Јас сум во мојата земја, во земјата на далечните предци.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога тој се искажуваше, неговата душа зрачеше од дното на својот син поглед, таа се појавуваше во секој негов збор до самата тишина, таа ги оживуваше неговите мисли.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мене нема да ме гибаат зашто, како што знаеш јас сум во селскиот народен одбор...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама ќе процениме ние во штабот дали јас сум во право... продолжувам да читам и немојте да ме прекинувате. Срамота... Молк!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
БОРИС: Не се разбираме. МАТЕЈ: Не. (Пауза) БОРИС: Алал вера. (Пауза) Мене цел живот ми помина како да сум во хор што пее некоја важна хорска песна.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас сум во години но меѓу мене и вас нема разлика. Вие тоа сега не можете да го разберете.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Само ми даваш нови докази дека сум во право: МАТЕЈ: Удави ме и мене. (Пауза) Како него.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Родена сум во село Крњево во околината на Кавадарци, на 29.12.1924 година.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едноставно, хендикепирана сум во тој поглед.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еве, и сватов Пајко нека каже дали не сум во право!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Туку сега, оче, јас сум во твои раце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш можеби нема толку многу да сакам да сум во Дизниленд, а ќе бидам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека сум во самото срце на вселената и дека бестелесно низ неа патувам, во бесконечниот простор и бесконечното време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè би дала да не сум во Маврово, туку да сум повторно во Париз, и повеќе од сè на светот би сакала да можам да се вратам две години наназад и да го доживувам тоа што тогаш го доживував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Добив писмо. Драга Бреза, голема, мала моја, Размислувам на почетокот од моево писмо дали да ти се извинувам за големото доцнење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вака беше: Откако прилично одамна го добив она писмо од Ивана, во кое таа во детали ми имаше раскажано за нејзините доживувања во Дизниленд, немав мира ни дење ни ноќе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Таму е – ѝ покажав со рака, ама не бев сигурна дали сум во право.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И што ми вреди? Нема ништо да ми значи. Сега би ми значело, разбираш?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби сето тоа и натаму ќе продолжеше, или ќе морав, впрочем како што и решив, да измислувам и да се преправам дека и јас сум во некого „зацапана”, но во некого кого и тие го познаваат, ама се случи нешто што сосема ме растрои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е таму, наваму е – рече Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мавтав со нозете низ темниот воздух и не ја чувствував нивната тежина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Веќе беа поминале три месеци како сум во мојот роден град.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За да проверам дали сум во право со сомнежите, веднаш се јавив на мајка му. Ѝ кажав дека син ѝ нема клуч и дека јас сум замината, па затоа тој во секој момент треба да пристигне во куќата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но, ете, не сум во можност да одберам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми се јави и рече: - Еве, јас сум во возот, патувам за Скопје!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Каде и да појдам, секогаш сум во вода.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)