сфаќа (гл.) - дека (сврз.)

Или, да бидеме појас- ни, тие како да не сфаќаат дека за луѓето е многу побитно како правото се раздава, отколку како тоа се создава.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во следната Хала, Херман и неговите другари завршиле со пакувањето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сфаќам дека ниеднаш директно не го прашав каков е неговиот личен став кон Екстази.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Одеднаш сфаќам дека е ова предел на некакви гасови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што стравот во мене расте така полека сфаќам дека ова е привид, дека јас се наоѓам врз вулкан кој туку што не почнал да блуе црвена, крвава лава и сакам да побегнам, што побрзо да побегнам оти веќе слушам подземјето татни.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И се смеам на сопствената глупост зошто дури сега јас сфаќам дека да се обидам да откријам колкумина се овие што ме тепаат е исто што и да погодам колку љубовници свеска ми имала во животот!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме избезумува. Како не сфаќа дека се работи за суштинска разлика.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа го донела во мојот гроб, си велам и при тоа сфаќам дека дембелот, каков што е вака крупен и снажен, може да ми стане па од сопствениот ковчег да излезам претепан.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сфаќав дека сѐ што наоѓам се само фрагменти. Како да се состави целото?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таму пишува дека човекот во песната за целото време се однесува како да е во состојба на искрена понизност, понизност како животен став, но патувајќи низ животот, тој сфаќа дека неговите намери се всушност плитки, безплодни и самозалажувачки.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека наоколу разлетуваат парчиња од метал, дожд од стакло, крв и човечки делови, со последниот бран на свеста рабинот сфаќа дека пред него, во автобусот експлодира човек-бомба.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа кон него низ целиот тек на емисијата се однесуваше како кон некој досаден давител од автобус - постојано му испраќаше непријателски погледи во стилот што-не-се-откачиш-од-мене-веќе-еднаш.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И тогаш Мерв почна полека да сфаќа дека Бригид и нема да биде толку пријатен гост и беше во право.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За да биде поубаво, таа во еден момент толку се изгуби што право во камерата упати еден вистински A-look.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Едните кукавици ги нарекуваме, другите пак херои, а всушност сите се исти: и едните и другите до бесмртност би да се доберат и во шупката на безвременоста сал да се мушнат, а не сфаќаат дека и претпазливоста и флертот јавен дело се на стравот нивен и дека не рајот туку пеколот со него се венча.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во прво време мислев, „Добро ова е само фаза низ која минуваат и, но добро ако ова сега го работат, што ќе работат за неколку години?” - не сфаќајќи дека тие беа во своите најдобри години.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Иако Анте Поповски ни досега не ја галеше песната, не ја заштитуваше речиси од ништо, оставајќи ја самата да се бори со состојбата што да ја снашла (Неа или Него), во “Две тишини“ се добива впечаток како нивниот заемен однос да е отиден уште потаму, па поетот почнува да го нишани светот токму со неа, зашто сфаќа дека друго оружје за каква и да е стрелба - нема.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Најнакрај, пред големата воздишка, грнчарот сфаќа дека додека го лепел грнето бил почесен гостин во времето во кое среќа е да имаш среќа и кога никој не те гушка од среќа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Многу уметници престануваат да бидат тоа во моментот кога сфаќаат дека согласно со овој пустински бумбар тркалаат парче измет (честопати примамливо декориран, што е уште потрагично).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Соочени со еден ваков пример, сфаќаме дека е апсолутно невозможно точно да се преведе некој текст.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Токму затоа Макс Рајтман е во право кога, во “Le Monde” (од 23 јуни 1994) сфаќа дека Симан повеќе го сака Бојс како уметник отколку како политичар.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Аргументите што ги изложив неодамна против идеите на Бојс (1) и од коишто денес многу малку би одзела, сами од себе се распаѓаат во мигот кога тие идеи се потиснати во втор план (како да се работи за грешки од младоста?) и кога во прв план испливува грижата за јасноста на делото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Несомнено, тој реално многу нешта отфрлил, не со цел да го скрие она што е двосмислено во егзалтацијата на страдањето или едноставно во заштитата на правата на дрвјата кај Бојс, ниту, пак, да го задуши влијанието што врз него го остварила антропозофијата на Рудолф Штајнер, а уште помалку да ја маскира наивноста на неговите теми и осиромашеноста на одредени псевдо-филозофски размислувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Инаку, самата приказна во „Бебето на Макон“ е едноставна и заличува на некаква апокрифна варијанта на Новиот завет: една грда, стара жена (под маска) раѓа особено продуховено дете; нејзината убава и интелигентна ќерка (маестрална улога на ....) го користи детето за сопствена промоција, но и за добробит на градот Макон; се покажува дека детето има многу помоќни способности отколку што претпоставувала итрата ќерка- девица; обидот таа да ја загуби својата невиност од страна на еден локален високодостојник завршува со смрт на младичот; девојката сфаќа дека детето е тоа кое ја предизвикало смртта и таа го убива детето; за казна, осудена е да биде силувана од цела чета војници; таа умира, а низ целиот филм присутната публика (измешана со актерите на театарската сцена) на крајот вели „Каква добра глумица!“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога сè ќе замолчи, нема зборови за разговори долги, а само очите говорат, очекувајќи секојдневно исти денови, времето тече бесповратно, а грижа воопшто немате што си оди, ниту пак знаете патот кај ве води, апослутно на ништо не се надевате, не сакате, ниту мразите, рамнодушно по земјата газите, ни мртов ни жив, е тоа е клето, нема ден бел, само црн, ниту сив, тогаш сфаќате дека, не сте сфаќале ништо.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ти на стрика Анѓела му ја отпеа песната на Алилово, рече тој, веќе сфаќајќи дека греши што го спомена стрика Анѓела, но оти од виното и од лутина не можеше да се додржи, се доизрече: Ама и тебе ти се пее песната.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Дамчета му стана криво за орелот, но јасно сфаќајќи дека со тоа што му го дале неговото име, Турците постојано помислуваат или посакуваат и него, Дамчета, да го видат таков, убиен, па предизвикувачки возрази: Убаво си го суредил, Арслан бег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И наеднаш сфаќам дека всушност јас сум творецот - обликувач на глупавите прашања, и дека со нив всушност настојував да ја омаловажам загриженоста од ситуацијата во која се наоѓав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А веднаш потоа онаа сугестивна, можеби и корисна но многу неодредена или недосеглива заповед: „Големината на човекот се мери според неговата способност да му го покажува патот на времето“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Доволно е само да ме поттурне нивната желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А дека тоа е така ме увери она додатно прашање што требаше да ги обезвредни сите размисли со кои заспивав и се будев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Она: „Дали ваквите дилеми не се бегства од суштественото?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш сфаќаат дека нема потреба тие да управуваат со моите постапки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ристе оди кај нозете на коњот, ги пипа коските, и, среќен констатира дека добичето не е повредено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А овој втасува самозадоволно да констатира дека умните животни, иако со мало задоцнување, сепак сфаќаат дека човекот е создаден не само да им командува туку и да им помага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тие веруваат дека владеат не само со моите помисли туку и со намерите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сакав тогаш на Луција да ѝ се спротивставувам па да ѝ објаснувам дека мошне често, наместо патриотизам луѓето се задоволуваат со еден вид културен примитивизам, и живеат како во полусон, убедени дека се патриоти; многу години подоцна сфаќаат дека примитивизмот на народните обичаи (во позитивната, културна смисла на зборот) не го определува нивниот патриотизам, туку дека е само еден вид културно алиби дека припаѓаат кон некое движење.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќерката најпосле ги проникнува и ги отфрла мистификациите на родителскиот договор, сфаќајќи дека мајчините отровни изјави на љубов дејствуваат само како стратегии за озаконување на бескрајната емоционална злоупотреба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Елтон Џон отиде дотаму што изјави дека ќе ни ја збрише ‘Ќе преживеам’ (I Will Survive) и од помнењето и од џубоксите и од парадите на гордоста“.133 Пред тоа, сфаќајќи дека меѓу поп-ѕвездите ја беа вивнале огромна маса геј-обожаватели, Гага заземаше сѐ поотворени и поексплицитни политички ставови во прилог на геј- и лезбејските права; во 2010 година држеше политички говори и си ги мобилизираше обожавателите за укинување на законот „Не прашувај, не кажувај“, законот со кој Конгресот им забрани на нехетеросексуалците отворено да служат во војската на САД.134 Овој политички ангажман кулминираше со нејзиниот нов сингл, „Ваква родена“, во кој се инсистира дека „Бог не греши“ и дека сите „животни хендикепи“ (меѓу кои Гага експлицитно ги става нестандардните сексуалности, и родови, прилично хомофобично, заедно со небелечките расни и етнички идентитети) затоа се природни и правилни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што започнува како адолесцентски бунт завршува со опојна морална победа кога родителот најпосле е обвинет, суден и осуден од сопствената уста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така, уште во почетокот кога ги правеле првите конкретни чекори, гемиџиите започнале да сфаќаат дека без помошта на Револуционерната организација, со која не сакале да имаат врска, не ќе можат лесно да ги реализираат своите цели.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Може по патот се задржале, - зборуваше тетка Рајна со несигурен растреперен глас и јас сфаќав дека и таа не е во состојба да ме успокои.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели, верував, не ги разбираше сосема сите тие работи, но бидејќи и таа беше нажалена сфаќав дека, сепак, и таа доживува заедно со нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Поседов малку и пак си отидов дома, сфаќајќи дека никој не може да ми ја намали болката, ни Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми се чинеше како и тие да сфаќаат дека оваа пролет треба да пеат некаде на друго место...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се плашев да го прашам, зашто сфаќав дека и тој се измачува поради тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Малку појасно опишувам во тој расказ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Проститутките не се при свест. Не се сеќаваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани почнува да сфаќа дека ако не успее да го замолчи бебето, Далтон ќе ја напушти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овде летото нема вечно да трае.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе дојде годишно време кога таа нема да може цел ден да шета или да седи во трговскиот центар или во фоајето на гранитното Градско собрание преправајќи се дека чита весник.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Една од клучните работи во таа приказна е кога тој дечко сфаќа дека неговата девојка работи во едно од тие места, за да си купи подобар пар вештачки очи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден човек, чувствувајќи ја таа отцепеност од постоењето, една вечер очајно си зборува самиот со себе: “Се чувствувам како да сум во шише.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но понекогаш самите тие сфаќаат дека и таа сигурност е привид, дека е само отцепување од постоењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А ако не трае овој ужас долго, тогаш зошто не заминеш само ти, онака на кратко, колку да ги смириш своите пријатели?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Затоа што и тие, како и вие, не сфаќаат дека оваа ситуација нема да трае долго,“ рече Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа не сфаќа дека вистинската таинственост е онаа за која всушност се шепоти.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Родителите однапред си ги тепаа едните, да не им текне, другите сами по себе, без ќотек се опаметуваа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И штом се опаметеа, почнуваа да сфаќаат дека може на различен начин да си ги искажуваат мислите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој малечок воопшто не сфаќаше дека она, што се случуваше надвор, беше само еден сон, само едно потсетување и само едно парење, кое допрва требаше да се носи низ утробата на шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Воопшто не сфаќаше дека тоа беше, всушност само уште еден од многуте порази, што ги доживувал човекот пред стихијата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ослушнуваше: звукот од чекорите се растураше напред и назад, во една линија, и тој сфаќаше дека се движат низ тунел.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо сфаќа дека не може наполно да владее со себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дали сфаќа дека со овој репертоар ќе биде локална, или во најдобар случај регионална ѕвезда, или едноставно се се случило спонтано, не знам.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Најпрвин на зачудениот Али-бег му го споменал своето пријателство со мулазимот на градот, потоа им се заканил на неговите слуги кога разбрал дека преку ноќ урнале недоградена воденица на селаните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отфрлен и потценет од угледните бегови, жолтолик, жолтоок и жолтобрад, под широката облека со повеќе коски отколку што му се нужни на еден мислител, не сфаќајќи дека попусто крева глас и дека дури и селаните бегаат од него, се решил да појде во Стамбол и да ја обвини грабежливоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Паѓа на коленици сфаќајќи дека сум противник на насилие. А знае дека морам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега треба да побарате една ваша обетка. Која било.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
3. Секако, следното утро штом сте се пробудиле, драга Асенета, сфаќате дека не сте успеале.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Панично ја влечеа даската, не сфаќајќи дека така се враќаме назад. Пробав да ги смирам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зар не сфаќа дека и него го повредува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Цело време се поистоветувам со нечиј туѓ живот, но сфаќам дека мојата приказна е само моја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сака да ја допре месечината, да посегне по неа, но сфаќа дека е сѐ уште рано.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тие се јаделе меѓу себе, како браќа што се караат за имот, а не сфаќаат дека ќе бидат посреќни кога би живееле заедно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На крајот, тоа паѓа. Се крши и дури тогаш сфаќаш дека си бил невнимателен.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сите три страни, според тоа, сфаќаат дека независно од тоа колку често Персија, Египет, Јава или Цејлон ќе го променат господарот, преку главните граници никогаш не смее да помине ништо друго, освен ракетна бомба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Толку е млада, си мислеше тој, сѐ уште очекува нешто од животот и сѐ уште не сфаќа дека туркањето на некоја несакана личност преку работ од провалијата не решава ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сестра му, сфаќајќи дека нешто ѝ е одземено, почна жално да цимоли.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сајм одгриза уште едно парче од темно-кафеавиот леб, брзо го проголта и продолжи: „Зарем не сфаќаш дека единствената цел на Новоговорот е да го стесни опсегот на мислата?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога одново ми се враќа вниманието, сфаќам дека стрелката не извртила толку колку што имам чувство дека траела мојата отсутност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас сфаќав дека тој сакал да ја гледа до себе во летните вечери облечена во тенко и онака миризлива и мека.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш не сфаќав дека кога тие велат дека сакаат тоа да изгледа вистинито, всушност мислеле на филмската стварност. На 28 јули излегов од болница. 230 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ние сфаќаме дека допирањето на човечкото суштество бара многу подлабоко продирање.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сфаќаше дека станува сè понемоќен во таа борба со родителите. Беспомошен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сфаќаше дека ќе мора, една по една, да ги совладува стегите. Да победува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој ја допре меко по рамото, сфаќајќи дека ја исплашил.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој сфаќаше дека во тој поглед, со кој ги бараше неговите очи, е целата нејзина надеж. Или нејзината пропаст.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија, сфаќајќи дека токму тука ќе биде оневозможена докрај да ја доведе својата замисла, го оттурна изненадениот службеник и истрча на терминалот, не испуштајќи го детето од раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога се сеќаваше на таа средба со Елена, Марија сфаќаше дека истиот тој ден ја донесе решавачката одлука: ќе замине со Хелвиг. Едноставно така.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Најпосле Друже Србине сфаќа дека старецот не ќе го закопуваат во длапката од другата страна на тумбата, туку на самото теме, на највисоката точка од сиот синор.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Момата на Роса си седнува во топлиот брлог, а Чана веќе сфаќа дека човекон кој по сѐ изгледа е железничар, ги враќа луѓето во вагоните.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана сфаќа дека нејзината пријателка заминува негде за што не сака ни да се знае.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Е, ако има але... да излезам и јаска! и станува со сѐ веленце, ама сфаќа дека не може така па го остава на брлогот во кое се враќа Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веќе се навикнати на брборењето на брестот, сфаќаат дека тој нема ништо против нив, неговата караница е со ветрот (кој знае, може токму поради нив).
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не сфаќа дека решението не треба да се бара во расположението на Конференцијата на амбасадорите кое го менува спрема приликите, ниту пак во Друштвото на народите и во незнам каков ти суд, туку на друга страна... - Каде? - го праша учителот. - Овде...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ќе му повтореше додека и Едо не почнеше да го повторува зборот, се разбира сфаќајќи дека така на англиски се вели за „панталони“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Не, вистина, на што ти личам?“ праша другиот; место да одговори, праша, сфаќајќи дека разговорот е до бесмисленост неповрзан: „Ја движи ли алкохолот раката што држи нож?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од болот што стисокот му го нанесе Србин почна да се созема, сфаќајќи дека тоа не е грмотевица како што прво помисли, туку дека топови рикаат отаде на фронтот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А не сфаќа дека за да го пронајде она што го бара првин треба да се пронајде себеси“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Несреќникот не сфаќа дека за зборовите што си ги упатуваме не постојат пречки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Подоцна, читајќи книги со шарени цртежи за прекуокеанските освојувања постепено почнав да сваќам дека најуспешен почетен чекор на освојувачите бил што ги збуниле домородците со необичните ситници (повторно, чудесното огледало).
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Наместо да продолжам со излагањето на своите американски впечатоци, сфаќам дека е попаметно да им ја возвратам насмевката на љубезните сопатнички и да го почекам оброкот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Каков автобус? Казна ли е ова? Дали згрешив што го избришав чевлите? – изнервирано се прашував, што беше забележано од младиот службеник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Застана, сфаќајќи дека започнал гласно да зборува. Кора јадеше забрзано.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И најсетне сфатив: седев во кафеаната „Зора”, а спроти мене седеше вистинската Дуда притоа со оној осет на неориентираност: како да почнува во овој момент да сфаќа дека пријателот од другата страна на масата всушност се враќа од некое долго патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и 14 Margina #21 [1995] | okno.mk противниците на Хичкок се согласуваат дека треба да му се додели титула за најдобар техничар на светот, но дали тие сфаќаат дека изборот на сценаријата, нивната изработка и сета нивна содржина се тесно поврзани со оваа техника и дека зависат од неа?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа рече: - Зарем не сфаќаш дека витештвото одамна не постои. – Но ова воопшто не е подвиг! – се побуни. – Само го следам повикот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- А на Васил нема да му го избришеш приборот? - се пошегува тетка Марија, наместо да се навреди, а потоа се сврте кон мене и ми рече, - Знаеш сине, тетка ти Олга мисли дека сум многу нечиста, а не сфаќа дека јас само не сум толку чиста како неа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат второто преплавување на шолјата врз теписонот беше проследено со неколку безгласни, панични восклици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сфаќаш дека немаш друго што да направиш и плачеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така и јас мислам и сфаќам дека таму, каде што триумфира нихилизмот и цинизмот - таму надвладува животинскиот инстинкт и од земјата прави пекол.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За разлика од Стариот Запад, со кој понекогаш се споредува, тој не се ограничува и смалува со текот на времето -туку постојано расте. „Сѐ додека постои технологија ќе постојат и отпадници кои ја користат. Луѓето изгледа не сфаќаат дека 14-годишни деца од улица знаат повеќе за телефонскиот систем отколку техничарите во телефонските компании”, вели Кид. „Тоа најмногу ми влева надеж.“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мајка ми не сфаќа дека немам ништо за облекување и дека мојата гардероба е нешто најкатастрофално на светот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, пак, да ми ги отвора фиоките и да ми зема пенкала и ливчиња, никако!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Панталоните што ги имам се одвратни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не сфаќа дека веќе не може да ме смета за мала и дека мојата соба е само моја и само со моја дозвола може да влезе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Свесна бев колку луѓето сакаат да ме провоцираат, не сфаќајќи дека јас самата тоа кај нив го предизвикувам, веројатно не сакајќи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Полека почнав да сфаќам дека нема да остане ни трошка од човекот што го засакав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)