таи (гл.) - во (предл.)

Се таи во најбуното на гората, во еден густеж од дренови дрвја и диви рози заплеткани во бршлен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тие овдека не се најдуваат на некое бележито место, под осамена оскруша, под осамен глог, или под осамен џбун од диви рози, туку се таат во некој густиж во шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дедо ми и баба ми, чинам, се разбудуваа и пред мајка ми или татко ми, ама се таеја во постелата сè додека мајка ми не го свареше планинскиот чај зимно време, и кафето измешано со повеќе печен и мелен уров летно време.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Полека темното слегува кон долината и го потиснува здивот што се таи во млаките.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кокошките, веќе одврзани, се таеја во ќошот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Секој каде што имаше квакнато таму и молчи, се таи во себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Големите, тешките мисли ги таеја во себе. Што понатаму? Каде? Како?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ноќта добар дел од патот го има поминато, утре треба рано да се станува, веќе не е малтерџијка, скелињата по кои со една друга жена го качуваа тезгерето со малтер се расковани, зградата веќе има друго, бело лице наспроти црнината што бегалците ја таат во градите, и, за среќа, веќе има работа не во стопанството, туку еве сосема блиско, во фабриката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Денеска, како што гледа, поголема радост се таи во лицето на мајката Роса, а веројатно е во врска со блеснатото лице на Деспина!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Потоа, секогаш кога ќе си спомнев точно на овие денови, сфатив, има толку многу нешта што брзо не се разбираат, не се даваат со голо око, толку прекрасни нешта скриени се таат во предметите околу нас, чекаат на нас, а ние слепо газиме на нив, ги ништиме тие мали, незаблежливи и неповторливи нешта, бездушно ги сакатиме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)