Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога виде дека неговите сопланинци ги тераат да слезат во градот со козите, да се фатат за тешкиот алат и да станат железна работничка класа, Чанга мислеше оти некој сака нарочно да го растури природниот поредок на земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нѐ прашуваа каде се кријат учителот и Мила. Нѐ тераа да одиме до местата каде што ја пасевме Мила со нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови неприродни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Присуството на мајка ми го тераше да размислува за козите не само филозофски туку и крајно конкретно, реално, каков што беше и самиот живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Науката е страшна работа, заклучив поради што скромноста ме тераше да се срамам од својот очигледен успех.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Човекот и низ населбата го пушти гласот и почнаа луѓето да доаѓаат кај сопственикот на кучето, да го тераат да се одмазди, ама сопственикот се колеба.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Имав среќа со инженерот кој добро ја контролираше работата и кој, и кога ќе се појавеше некој застој заради големо дрво, или карпа, ме тераше да не гледам на тоа како на голем проблем, дека машината и неговите луѓе тоа ќе го совладаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Утредента прочитавме прекрасна критика во новините од шер Боно. (...) Бил Грејем сѐ уште нѐ тераше да дојдеме во Сан Франциско кон крајот на месецот - дури дојде и во Л.А. да не убеди.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На првата вечер во публиката беа некои членови од Бирдси, а и Џим Морисон, кој беше прилично зантересиран, а тука беа и Рајан О Нил и Мама Кас.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таа намера го тераше да смислува најразлични начини како да ја оствари, но на сите патишта пак му се јавуваше потребата од посредник.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Многупати учителот на часовите по сметање нѐ тераше да пресметуваме колку пати ѕвончето во годината ни штракнува од еден час до друг, или од еден одмор до друг.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ете! Се глупирам, ја шармирам, ја терам да ме заборави.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Беше убеден дека волците не се во состојба да му нанесат зло, освен ако се решат со денови да го држат во опсада, во што не веруваше, и најпаметно решение би било да седи затворен во колибата и да чека да помине ноќта, но нешто во него се креваше и го тераше да се стави во активна борба со волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Зборот предавник веднаш нѐ тераше да го впериме оружјето со прстот на скрапецот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никој не беше сит и таа нејаска нѐ тераше да одиме по куќите и да просиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Местото се вика Превалот и нужно тера да застанеш и да погледнеш долу каде во прстенот на околните планини се легнати двете преспански езера.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По неколку години од возбудливиот настан со сестра Ангелина, почувствував некоја чудна сила која ме тераше да го пронајдам и извадам портретот, повторно да му се навратам, да го поправам, да си го окајам гревот. Големиот грев.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Станав, и влегов во станот за да донесам ќебе да ја покријам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заспа. Беше топол септемвриски ден, но јас знаев дека нејзе ѝ студи, знаев дека тој студ ја тера да сонува зима и мраз, сонува како е оставена некаде сама, и на неа паѓа снег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ја слушнав и караницата меѓу вас во оние денови кога ја натеравте тоа да го чини; таа ти се спротивставуваше, плачеше, паѓаше во несвест, но твојот бес и закана ја тераше да попушти.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А резервниот шофер, кој не заспал на воланот, нѐ влече од под седиште и, онака заспани, нѐ тера да скокаме низ шофершајбната зошто вратите се заглавиле!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Почнувајќи од сцената „Раждај жено, раждај“ од филмот „Македонскиот дел од пеколот“, па преку сите класици и помалку класици, каде жените умираат од болка што ги тера да се изобличат и што не се споредува со ниедно мачење на инквизицијата од 16 век.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Те тера да се возите по ескалатори, а ти веќе визуелизираш: невино го пружа ноџето нанапред, испотената рака се лизга, и тој паѓа во слоу моушн додека целиот трговски занемува.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Сега и не му беше толку тешко да ги слуша тие зборови. Го тераа да мисли на шегување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите тие селани вечерта добро го разбираа зборувањето на неговиот Брат, тоа ги тераше да се ломат во себе, но, како за несреќа, таа вечер ниеден не се призапиша во задругата; се разотидоа пак молчејќи по сокаците, а Змејко го зеде својот Брат кај себе, го одведе дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На тоа лице онаа насмевка скоро и како да не беше болна, таа само ги тераше да солзат суво неговите граорести очи. И штипкаше со погледот, пржеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И зеде да се смее. Смеата му ги цепеше градите и го тераше да вреска. Долго не можеше да престане.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од тоа понекогаш почнуваше да боли по лицето и под очите; беше некакво самосожалување и го тераше да солзи, онака гладен, онака заздишен, онака бессилен и онака сам пред тоа нагорно море од снег, крај тие скочанети стебла, од чијшто допир му мрзнеше преклонетото чело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Овдека, вели Јон, овдека нешто ме јаде, ме гризе, вели, ме тера да се чешам, да се дрпам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Те тераат да им помагаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа Доксим, мажот ми, ме тера да го навадам пиперот дури не стегнало сонцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тебе те тепаат, а те тераат да им помагаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само ти се суши устата и те тера да пиеш вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И дека татко знаел колку сакал многу да свири Јоше Свирачот, постојано го терал да му свири одозгора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа нѐ тера да го забрзуваме одењето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зад нас Чако прилајува и го завраќа телето, го тера да не заостане.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нешто ме тера да зборувам, да се отпуштам. Им кажувам на децата за комитите што ме бркаат од дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги терам да ги изведат кравата и магарето, да ги попасат по меѓите. И за нив ми е жал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам колкупати го терав да ми ја кажува оваа приказна татко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не сум ја терал да оди по мене, сакал да се одбрани. - Таа самата...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господ знае какво семе 'рти во нас и нѐ тера да ломотиме дека човек спие во пештера прегрнат со мечка како со жена.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се спуштаат на крилја ветрови, липал и ги терал да липаат, божествени коњи да ги здробат со огнени копита сите зла - нечесноста, богохулството, пакоста, соблазненијата, прељубата, за оние што се во срцата мајчински ќе изгрее едно поинакво сонце, но Адам Лесновец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го видел расонувајќи се невозможно изменетото лице на Ганка, на таа негова возбуда и казна и, без здив, со болка во некој 'рбетен дел под вкочанетиот тил, се склопчал, се намалил да ја сокрие возбудата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој знаеше. „Од прикаските за дедо му или дедото на тој дедо навистина се паѓа во гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бледи од набожност, жените го повлекле попот зад себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговите усни беа сиви и натечени кога му говорев за шумот на зрелата `рж и тој по секоја чаша ме тераше да те разголувам за него, сѐ додека со страшен удар не ќе му ја смачкав муцката.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Студот, како да го буткаше пред себе во неизвесност, го боцкаше со безброј ситни, невидливи игли, го тераше да чекори.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Му палам цигара и го терам да расправа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Што ли ме тера да внесувам симболика во моите ораториуми!? Ништо не е случајно, нели!?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ме примамува толку силно и несвесно ме тера да размислувам само за него.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Иако таа беше во години, изгледот нејзин ѝ беше младешки, очите полни со сјај и опчинувачки, лицето поднасмевнато и со дупчиња на образите; усните меки и сочни; само не му се допаѓаше што таа премногу го лепеше лицето со крем за да ги израмни неколкуте брчки на него, па некогаш му заличуваше на маска и ја тераше да го истрие со крпа или да го измие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И Марија, која секогаш кога ќе се вратеше од работа дома, ја тераше да се мие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Шумовите во собата го тераа да мисли на Јана и да ја сонува, не в парк, каква што ја знаеше, туку в кревет со тој црн лекар, одмерен и пресметан дури и во љубовта.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Студот, како да го буткаше пред себе во неизвесност, го боцкаше со безброј ситни, невидливи игли, го тераше да чекори.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш нешто ме тера да го свртам погледот надесно и, пак него го гледам, облечен во костум, со кравата, со измазнета коса, ме поздравува, малку расеано, пред излегување, додека лево, зад стаклената врата, сѐ уште се метка сенката од оној што дотогаш се обидуваше да се облече!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Нешто, длабоко во мојата подсвест како да ме тераше да патуваме, како да нема повеќе време, на есен можеби ќе биде доцна…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Уште една причина нѐ тера да не ја гледаме студијата како завршена целина.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Дури, уште повеќе, тој нивни однос ја тераше да поминува покрај нив со поисправена глава.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А сега главната работа го тера да оди кај него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Облечени во најпарталави бели кошули со исто такви волнени гаќи, неистрижени, неизбричени, ни измиени, изгледаа како диви луѓе кои ги фатил некој ловец на робови и сега ги тера да ги продава на пазариштето во овој град.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во прво време мракот ме тераше да се враќам во одајчето, потоа дојдоа ветровите и студот, ама додека не се стемнеше не се прибирав.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Имаше некаква мистична сила која ја тераше да си оди дома, во својот мртов дом, но таа иста сила и ја задржуваше да остане во куќата, со денови да не излегува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дури ноќта, несоницата со цвилежот на запалената кучка те тера да ги протеруваш нечесните демони од себе, да се тресеш од лазењето на инсектите по жилите, да завиваш под јорганот, додека на стотина метри од твојот кревет, гледачите пред провинцискиот театар, уредно наредени во семејни кругови, чекаат да ги подадат билетите за вечерашната премиера.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Попусто кметот одеше по неа и ја тераше да прифати.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ги убедуваа и другиот ден кога требаше да се земе невестата и да се обави погребот, ги тераа да се најде разбирање, но ниедниот ни другиот не попушташе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Го носеше на гробот од свети Наум и му ги покажуваше фреските да види какви сѐ болни светецот излечил и го тераше да го лепи ушето на плочата за да му го чуе срцето, да му помогне светецот, да му даде и нему спас.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа е она што ни ја стимулира амбицијата, ни ја храни суетата и не тера да бидеме уште поамбициозни.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нешто го тераше да брза и тој тргна да си оди дома...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Затоа дедо Геро ја сакаше добрината, децата ги тераше да не се мразат со Мартина.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој едноставно не можеше да ги репродуцира звуците што беа снимени на плочата, затоа што тие звуци го тераа да вибрира силно сѐ додека не се скрши.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А: Но тоа е чудно, нели ?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но мајка ѝ ја проверуваше: ја тераше да ѝ ухне со устата и по здивот што ѝ мирисаше на тутун, дознаваше дека пуши.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Можеби затоа – му проблесна другарот од детството кого родителите со сила го тераа да вежба пијано, пукаше по врапците на жиците.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Тие го имаат токму тој призвук на невистинитост, но всушност се многу вистинити и тоа е она што е најстрашно. К: Повремено помислувам пак да ги засукам ракавите и пак да станам оптимист и да се обидам да направам нешто, но ситуацијата постојано ме тера да се занимавам со музика.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Да се сетиме на најрадосниот момент во живот, кога доживеавме искрена, длабока среќа Во хистеријата на секојдневието, кога ќе се сопнете на најситното камче сте се запрашале ли: -„Која е вистината за вашиот живот?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

-„Кои работи во животот ве тераат да застанете и да живеете, а не да трчате кон крајот?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога ќе се сопнеме и паднеме во стапиците на животот да не го заборавиме она што нѐ тера да станеме и да продолжиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Луѓето повеќе не знаат што сакаат, полесно им е да кажат што не сакаат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Зборуваме за војната, а она што нѐ тера да се бараме, го оставаме понастрана.