ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.

Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.

Кога ќе им здодее камената тишина, врвовите ги начучулуваат ушите и ги наслушуваат во долината брзаците на Урубамба - баш кога една снегулка од Андите се топи во сеќавањата на една избраздена бабичка која на железничката станица продава шарени плетени капи и ракавици.

Жените по колјата, пред крајбрежните куќи, денес некако полесно и повесело ги топеа во водата и ги белеа своите платна.

Да седиш надвор пред шаторот, на платнено столче како на глуждест триножник, да го држиш в скут врелиот филџан со кафето мирисно што чади, да ги гледаш пред себе на плажата првите капачи како срамежливо се соблекуваат и зиморливо влегуваат во водата, додека на синото небо некое бело облаче полека се топи во сончевината како грутче кравјо масло во тава на оган, додека зад тебе по патот збивтаат шлеперите со ладилници кон границата и од границата, а по врвовите на дрвјата пролетуваат гаврани во засипнато грачење - тоа ти е како да си влегол во разгледница.

Во еден од секавичните проблесоци на свеста, му помина само една ластовичка од мисла што му избега во истиот миг: дека облаците над него го носат времето во неповрат, како што се топат во небото и како што тој самиот себеси ќе си се спржи во пепел.

Вкусот на колачињата кога ќе ги ставев в уста и ќе почнеа да се топат во неа, нивниот мирис на ванила, сето тоа ме потсетуваше на мојот дом, на далечината, на моето драго семејство.

Стално сенката е коса над зраците што ја носат се открива низ златна коса таинство од најчист воздив просто движење на ноздри везден секаде што ползи.

Од тогаш, од тоа доба се тутули така трогнат кајшто сенките се топат во последна рамна пропаст. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 132

А сите што по темно одат невидливи, без цврста нога ги обзема радост кога зад грбот на овој подан јасна алка брзо молска слаби сенките се веднат на сјајот од една свеќа гајтан парички во роса тајната на Здивот Сронат ја трепетат и ја вестат; таа тајна не е лесна- опседнати овде седат Вртисенка со светнат образ во милост на пресвет обрач низ сенките што ги снема отчитува јасна пошта: сам на себе кој се предал, нему мракот сегде простран- никаде од никој возврат. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 133

По црниот ќилим пребргу се тркалаа белите часови – бисери: десет, единаесет, пладне... задоцнети снегулки што се топат во лет.

Дури и сега јасно се сеќаваше на мирисот на градот – мирис на топли вафли со сладок сируп, кои му се топеа во устата додека низ толпите купувачи се пробиваше накај пристаништето.

„Сум одел само до Кратово. И по друг пат, маскарски, над Џгури кај што се топи во жижници олово и сребро. “ ...

„Гаврил Лесновски, нели?“ Спиро Првославец знаеше повеќе од сите; не знаеше сѐ.

Ѕвездите се топат во твоите валкани раце...

Снегот најпрвин се топи во тенки млазови а потоа во крупни парчиња, кои како огромен птичји измет, паѓа од гранките и тендите.

Не само што секој може да биде сопствен двојник, не само што сè може да се споредува со сешто: и најелементарните форми што сè уште ги разликувавме се топат во суштества налик на “брадавица, каша и октопод” од маниристичките украси.

Светот на содржини и светот на форми сега веќе нема никакво значење.

И тврдата упорност на каменот се топи во напорот на човекот.

Се топам во твоите прегратки, не можеш да ми побегнеш од овие сништа слатки.

Во некоја вечер пред тоа, обиколен крај огнот со ѕвездесто распрснати сенки, им објаснуваше: „Некогаш вештерките ги топеле во смола и ги палеле со помамни славопејки за крстот.“ Смоларите не му веруваа; се подбуцнуваа кришум со лакти и се клештеа кон месечината.

„Почнуваш да се топиш во мојава прегратка. А секогаш изигруваше незаинтересирана, студена, недопирлива.

- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.

Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?

Тој ја сврте кон себе така што сега стоеја гради до гради; нејзиното тело изгледаше како да се топи во неговото.

Ноќта сенката си ја бара додека крикот на птицата се топи во тишината на летото.

Во кошницата секогаш имаше свежи, вкусни бомбони и додека ни се топеа во устите, тетка ти и јас секојпат ќе помислевме во себе: кои бомбони биле први во кошничката, кога играчката била купена и на кои им се восхитува ѓаволчето, и како биле по вкус?

Раната преку неговиот нос скоро да беше зацелена, и додека ја држеше Брунила за рака, тој почувствува како Европа станува нејасна и како се топи во далечините.

Се гледа јасно како едното се распарува, чуден распар и полутката е далечен сон пред него па табу па таен копнеж па опседнатост па нова причина за преселби пуста желба, утопија се топи во свеста како грутка шербет слатка смрт !

Гледам како иконата со Божицата, светата мајка, се топи во пламените јазици, заедно со нимфите и шеговитите сатири, како нејзиното прекрасно тело исчезнува во правот на Атлантида, Вавилон, Александрија или на некој друг безимен Град.

Ѓоа не забележуваме дека ѕвездите ни се топат во очите.

Дај ми само уште еден гриз од убавите, вкусните и неодоливите моменти, во сочните и зрели делишес плодови на разиграните секојдневија ќе уживаме заедно.

Оваа питома и кротка душа се топеше во твоите нежни и топли допири во долгите и студени зими.

Цревото ја дави метлата, месото чека кеса ќумур од блиската бензиска пумпа, мразот се топи во сѐ што е потопло од него.

Тој ќе дојдеше ќе ја кренеше в раце, ќе ѝ дадеше бомбонче, од оние што се топат в уста и со црвени шари преку средината.

Спротивно на него, манастирскиот измеќар, кој не беше ни толку умен како Петрета, целата ноќ ја помина во фантазии во кои немаше пречки, а мислите му се надоврзуваа бујно една на друга и се мешаа, додека тој беше секогаш најумниот и најснаодливиот, та душата му се топеше во чисто блаженство.

Веќе беше седум ипол, а јас се топев во сопствената агонија.