трча (гл.) - кон (предл.)

Луѓето купуваа, носеа пакети, се буткаа, трчаа кон подземната железница...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека едни викаат, други трчаат кон отворените телепринтери, јавуваат, добиваат информации, се продава, се нуди, со еден збор - сето тоа на неупатениот му личи на некоја бркотница.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во тој момент Толе, гледајќи ги другарите дека трчаат кон него, се заврте да види да не станал Аќиф да го нападне, но јатаганот се спушти и ја отсече неговата лева веѓа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некогаш одамна, вели тој, имало еден пар сопрен во слика на простор-време, или како да беа стопирани во сликата, како што ти и јас би биле пак да летаме преку земјата, од исток на запад со брзина од 600 милји на час додека САД пролетуваат под нас од запад кон исток со брзина од 1000 милји, носејќи ги со себе Земјината атмосфера и нашиот DC-10 со нето брзина од минус 400, додека нашата планета збивта околу Сонцето со брзина од 66 илјади милји на час а нашата галактичка локална група заеднички трча кон Големиот атрактор отприлика milion und so Weiter, но за нас ефектот е како да седиме во темница со пластични чаши со шабли од Мендосин на 32 илјади стапки над Мисисипи, да речеме - што е точка којашто за нас во тој момент, како и било која друга точка, би можела да се смета за Stillpunkt во средиштетето на нашиот космос и сите други, од која релативно се сметаат нивните вртоглави движења и контра-движења. Маргина 34 79
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бавно тргна кон колибата. Момчето трчаше кон него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
КАТА: (се враќа липајќи од плачење и трча кон прозорецот, го отвора, вади шамиче и мрдајќи со него вика).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А можеби не е светлината, можеби нешто друго е во прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поединци од нас умеат да и се спротивстават на таа лудост избегнувајќи ја, а другите како заслепени трчаат кон неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како пеперугите што посегнуваат од мракот да ја дофатат светлината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како што ќе раснат, ќе почнат да го препознаваат Милан и ќе почнат да трчаат кон него во голем златест бран, бесно потскокнувајќи на своите жолти ножиња, нишајќи ги телата и мрдајќи ги главчињата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откога ќе созрее за оплодување, човекот природно трча кон својата реализација.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Затоа, тие цел живот трчаат кон прегратките на новородената надеж, знаејќи дека таа последна умира – објасни старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едни паѓаа, други стануваа и трчаа, трчаа, трчаа кон Пероо... тука беше спасот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гаснат убавите очи на светецот загледани во најубавото, разбеснето небо, гаснат очите додека првите секавици го шаркаат намуртеното, разбранувано езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш ја забележував и јас како, небаре сениште, истрчува од пештерата и трча кон прнарите во кои се вовлекуваше и исчезнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Божја казна е ако некого сопнеш додека трча кон среќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Си го прераскажувам така сонот, трчајќи кон село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Станувам и трчам кон трнот магарешки. Кон местото кај што стои Велика моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас трчам кон грнот, а гранатата трча над мене, ме прелетува и гровнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред моите очи се вртеше в круг жив пламен, тоа го видов, не зелен каков што можев да го сонувам, туку, ти велам, жив, од куп лелеави и жолтоцрвени знаменца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислев дека она што треба во мене да е страв станува дива болка од која ќе можам да се избавам далеку од ова чудно земјиште со многу жили во себе, негде на некое бачило запаметено од детството или од прикаските на тоа детство: во несоблазнет дом на недоразвиени јагненца до чии меки слабини топло се дише, бескрајно се сонува цутењето на праските и јаболкниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но врз мене сѐ уште лежеше парче темница во која Круме Арсов се преобрази во жив факел што со искинати писоци се врти во круг, паѓа на коленици и пак станува, и трча кон ветар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гореше човек и врескаше, паѓаше и стануваше. И пак трчаше кон ветерот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја сонуваше како таа пак го чека во полето облечена во истиот оној бел фустан што блескоти на сонцето и му мафта со раката, го вика; тој трча кон неа, прескокнува ендеци, меѓи, грмушки, се пробива низ високите жита, но никако да стаса до неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ах, проклет Наќо... - се возбуди и калуѓерот и почнаа обајцата да трчаат кон Наќо кој веќе влезе во просторијата која имаше излез и кон другиот двор накај шталите, но вратата беше заклучена.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еден од нив трча кон бунарот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Горе, луѓето трчаа кон ракетата. Смит трчаше. Резултат. Ова се нашите непријатели.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Другиот мачор навистина брзо избрка еден глушец од неговото скривалиште, но кога Мацко го виде како трча кон него, почна да бега.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Луѓето што трчаат кон него за да го фатат, уште повеќе го избезумуваат.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Инаку зошто толку ведро би трчал кон Зоки кога овој секое утро ќе ја подаде главата низ таванската врата?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И јас божем трчајќи кон среќата сум трчала кон она другоно, црнилото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам што плачење и пискање било во училиштето, но гледам сето одделение, сите деца трчаат кон мене, кон пештерата. Како ли ме виделе?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Околу него владее белиот молк. Избезумен, трча кон хотелот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ѕвони. Таа трча кон вратата, ја повлекува кваката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ноќва сум мансарда од триесет желби санаториумски што лежиме кон неа откриени Сѐ трча кон еден невин смев октомвриски.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Додека трчам кон твоите прегратки чукањето на моето срце се зголемува правопропорцијално со восхитот и воодушевеноста конечно да ѕирнам во деликатната и сензитивна тајна на твојата душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-„Кои работи во животот ве тераат да застанете и да живеете, а не да трчате кон крајот?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето повеќе не знаат што сакаат, полесно им е да кажат што не сакаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога би можела на еден суптилен начин да одговорам на феноменот на постоењето, тогаш моето постоење без тебе и без нас заедно би било сурово и измачувачко.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас си ја штитам главата покривајќи ја со рацете и трчам кон најблиската стреа да се засолнам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)