фрла (гл.) - во (предл.)

Виенските акционисти беа меѓу првите што ги злоупотребуваа телата за да го пречекорат јазикот и да ја интензивираат пораката. 1962 г. Hermann Nitsch се врзува за ѕид како да е распнат, а врз него е фрлена крв од јагне. Otto Muhl и неговите соработници ги обесчестуваат своите тела во една хаотична, оргијастична инсценација, со цел да ослободат одредени табуа и да го ослободат поединецот од репресијата на буржуаското општество. Rudolf Schwarckogler создава серии ин­сце­нирани фотографии на коишто телата на различни начини се рануваат, бандажираат и уништуваат со струјни удари.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Врз него влијаела работата на Ив Клајн (Yves Klein), посебно Уметникот на просторот се фрла во празнина Маргина 37 19 (1960) - една „фикшн“ фотографија на Хари Шунк (Shunk) на која Клајн се фрла во празно кон улицата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Веќе не можеме да ѝ помогнеме!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета се подига и му се фрла в прегратка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тие села што се покрај Езеро, се фрлаат во езеро, од страв, да не бидат живи фатени.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа одвишок коса, веднаш ја фрлам во оган да изгори, да не може никој да дојде до неа!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ми го вади срцето па го става во шамија – во зајак го претвора, го става во цилиндар па го фрла во височина – жолт балон се сторува.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Можеби ќе се сеќаваат така како што и јас се сеќавам: Љиља помала, а Гоца поголема од мене - трчаме фатени за раце кон езерото, се фрламе во бистрата вода...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секоја одвика создава нова навика.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
По навика се пишуваат и тестаменти и се фрлаат в море во затворено шише.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Иако зад себе го имаа големиот хит “Кажи ми”, иако дури и следниот сингл им беше хит, тие за Американците суште не беа супер-група. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 169
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Актерите се сѐ повиртуозни, камерата е постојано под агол, дречливите бои се спојуваат и судираат создавајќи визија на усвитена Америка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во текот на педесетите постоеше голем проблем околу Лолита, па потоа околу издавањето на Љубовникот на Леди Четерли, а подоцна и поради Хенри Милер- овиот “Tropic of Cancer”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Започна со сценариото на Квентин Тарантино (Reservoar Dogs), потоа вретеното почна да се врти: На Тарантино му беше доверена приказната, Стоун и неговите соработници Дејвид Вилоз и Ричард Рутовски се занимаваа со екранизацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Освен што, нормално, Стоун не ви допушта да останете назад. NBK го “дрпнува” секој можен визуелен трик на авангардното и меинстрим кино - морфинг, проекција наназад, успорени снимки, анимации и пиксилации - и во два делирични часа ви ги фрла в лице како лушпи од портокал.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Политиката на цензурата во оваа замја отсекогаш ме фрлала во несвест - мислам, во секое време можеше да отидеш на 42. улица и да видиш кур и пичка и цицки и газ колку ти душа сака, а тогаш одеднаш, некој популарен филм беше, заради неколку разголени сцени, етикетиран како неморален.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Однадвор се слуша врева, викаат мали и големи, фрлаат во водата со сè што ќе стасаат...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вака не ми е лезет чикнфрајд пиле зашто можам да згрешам некоја коска да фрлам во јардот и смокот да ми се задави и на самото место дед мртов да остане...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Лут на бувот зашто го штрекна среде размислувањето и цврсто решен еден ден лично тој, Максим Акиноски, да го убие, скокнува од столот, оди кај масата, го зграпчува цртежот, го тутка и го фрла во огнот во оџакот, почнува нов.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Па и кој ли ветар вее и ме фрла в силен студ: дали сенка на див силен ели страден мајкин лик?
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
МАРА: (фрла во ѓумчето шеќер). Не плашете се, не ве терам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ги фрлавме во купови што растеа покрај машината за вршење.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
4. Секое излегување колата ја полниме со ќеси ѓубре, да не го фрламе во селската река.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
„Кај си бе Гоцеее..“ – му се фрла во прегратка на мојот соговорник, мене не ме ни погледнува.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Не им стигаше ли на востаниците да ги атакуваат Турците, впрочем нивни угнетувачи, туку отидоа да фрлаат во воздух пароброди, установи и друго, при што речиси исклучиво настрадаа не Турци, туку други невини лица?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Турците со штикови на пушките, а Грците и Евреите (бог да ги убие!) со дрвја и камења го претепуваат човека и умрен-неумрен го фрлаат во кола при другите...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Се сеќаваш како си игравме со сенките на нашите прсти кога бевме деца?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа е потрага по суштинското кое не е сочинето само од материјалното; а таа потрага носи ослободување од очајот кога се наоѓа смисла на сопствениот живот, а и, затоа што смислата е поврзана со сѐ што егзистира, на смислата на општочовечката суштина, и на суштината на сѐ она што е, што го има, а кое законите на физичкиот свет, ако не постои ништо отаде материјата, на крајот го фрлаат во пропаст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И таа потрага по суштината, тоа соочување со трагичното на постоењето, не е нешто што се прави по сопствен избор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа покажав на сенката која едно дрво на кејот ја фрлаше во водата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И иако се фрлаа во „инката“ така и не се враќаа. Исчезнуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Стравот го фрла во дилема: како да го реши проблемот: дали како другарот Тито кога се вратил од средбата со Сталин или како Американците со ураганот Густав?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Животот на земјата е понижување, душите бараат слобода во сините височини на ѕвездите; ќе појдат по неа, ќе ги проколнуваат и ќе ги плукаат туѓинците а тие ќе ги сечат со јатагани и ќе ги ослободуваат од печал и патила; сите што ќе останат ќе се растураат по селата и ќе собираат нови литии за предизвикување на смртта - оние што не ќе изгинат од оган и од железо, ќе се фрлаат во длабоки речни вирови, ќе се запалуваат по плевни, ќе се бесат во гроздови на свои јамки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
НЕДА: Иване, не оставај ме. (Му се фрла во прегратката на Ивана.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Му приоѓа на Фезлиев, го растресува за јаката од палтото и го фрла во најблиската фотелја.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Иване, мили. (Му се фрла во прегратка, сета се впива во него.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со тебе подоцна ќе разговараме. (Го фрла во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Потоа нескладниот вриеж на мислите го фрла во бездна, полна со експлозиви и паника.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И едно по едно ги фрлаат во огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ѝ ги подринувам лепешките, скубнувам слама од кошот и ѝ фрлам во јаслите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после почнаа и други кучиња да фрлаат во огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Свилената марама ме натера да можам да се погледнам во огледало без однапред познатата аверзија, фрлајќи во дефокус секаков натпис од девијантна природа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не сакаше да признае додека го слушаше брчењето на комарците: Јана не беше како сите други, дури како и онаа Марија, неговата последна љубов, нејзината младост сѐ повеќе го жежеше и го фрлаше во очаена осаменост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го сочекаа кога излезе од станот и со вештина на рибари кога ја фрлаат во вода својата мрежа го сплеткаа во долг платнен оклоп, а тој, пред да се почувствува како мумија, сфати сѐ што може да сфати здрав човек и крикна, се разбесни, пожали што не му се рацете слободни со громови да ги милува ниските чела и полните бели усни, сфати дека му е наместена игра и дека е волк в стапица.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пред мене, кај шолјичката со црн талог и со отпушоци слични на мали надгробни споменици во котлина од која нема излез, лежи хартија на која сум запишал меѓу другото: Темната возбуда, носи неспокој, нѐ фрла во тивок очај или некорисен гнев ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, со движење што беше речиси сосем несвесно, ја туткаше оригиналната порака и секоја белешка што тој самиот ја направил и ги фрлаше во дупката за сеќавањето, за да бидат уништени од пламенот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џинот беше тој што секоја вечер го фрлаше во зашеметеност и џинот беше тој што секое утро го оживуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вадеше црвена земја од ридот над куќата, фрлаше во неа малку плева останата од некогаш во шталата, тураше вода, и мешаше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Пак Оруш збесна, им свика на мајсторите да слезат од чатијата, да запрат; зеде неколку пакетчиња динамит што ги имаше за кршење камења за варницата, и почна да ги пали и да ги фрла во куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Чуствував како ми буричкаат во свеста и сакав да променам премногу нешта телето веќе притисок ми крена ми дојде даљинско да фрлам во екран Во главата уште ми се моташе ботокс и верглав рефрен од дебилна песна од срањето среќа во несреќа стигна ми заврши запекот се олеснив сместа Сеуште чкрапав ко луд махинално се покајав воопшто што сум се родил слегов до гранап по пиво на рецка од радијација да ублажам бол
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Нихилизмот е во секоја пора нѐ фрлаат во апатичното буниште ѓаволот е ебано восхитен постепено од совеста ни колве
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Таков цвет Арслан не фрла во катран.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Многумина што намислуваа од разни причини, да си ја менуваат верата и да се потурчуваат, си ги спомнуваа горните зборови од нивните попови, па Анѓа се држеше за нив: Снагата нека ја јадат пците, барем душата да не ја фрлам во калта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Разликата меѓу трите набележани етапи можеме полесно да ја развиеме врз основа на особеноста на поединечните заплети, што јунаците ги фрлаат во низа од настани: во „39 скалила” јунакот е без вина осуден за убиство, нему жртвите пред смрт му ја пренесуваат сокриената достава, а исто така, оставена му е таинственоста; јунакот станува носител на прераскажаното знаење; во „Саботер” се трага по банално поттикнуваната вина, јунакот едноставно е неправедно обвинет за саботерскиот пожар во фабриката за авиони; во „Север-Северозапад” како што веќе видовме, станува збор за замена на идентитетот, јунакот од страна на злосторниците е идентификуван како личност која во вистинскиот живот не постои.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Луѓето гледајќи го клисарот Нестор, како, по наредба на власта, ги фрла умрените во варницата со жешка вар, си правеа крстови, си го запишуваа името на нив и молеа, оставаа аманет - ако умрат да не се фрлаат во варницата како во пекол, како животни, туку да се закопуваат в земи како што е ред и да им ставаат крстови на гробот да се знае кај лежат, да има трага од нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жените, своите умрени дечиња, не ги даваа да ги фрла во варницата, туку кришум ноќе ги закопуваа во гробиштата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од џебот го вади ножето. Го остава крај оградата. Се фрла во океанот. Пауза.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Како што го фрли така изрипа од ровот како да се фрла во безсознание.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тие прецизно одредени и забележани обврски поетот ги фрла во кошничката за ѓубре што се наоѓа под неговото биро.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Какви мириси, какви убавини доаѓаа оттаму?! Те фрлаат во занес!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Му се фрла во прегратка, сè уште возбудена, топла од милувањето на љубовникот и прашува: Ми донесе ли нешто убаво?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Суровост на Господа, во чија чест девиците опиени од дрогата и звукот на тапаните рамнодушно се фрлаа во бездната, тој, синот негов, ја наследуваше во генот, па неговите поданици ја примаа како боженски дар.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
БОГДАН Добро велиш ... још ќе нат веќу беду нанесе ... (Ја кини сликата и ја фрла во оган.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Мита фрла во него грст планински чај и кога во целата земјанка се чувствува сладуњаво - горчлив мирис, таа го разлева миризливиот врелец во алуминиумските таски.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби не нè сакаат в село зашто татко ми уште по некоја по грчки фрла во пеењето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Која нѐ фрла во искушение да ја заведеме ќерката на нашиот шеф.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Покрај тоа, Duchamp прецизира: „Секое обично тродимензионално 20 Margina #3 [1994] | okno.mk тело, мастилница, куќа, балон на јаже, е онаа перспектива која бројните четиридимензионални тела ја фрлаат во тродимензионална средина.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)