Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Чекавме да живне реката со своите бујни води, од стопените снегови на планинските врвови и падини, да разлистат врбјаците на бреговите на реката, да ги водиме козите на пасење.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ноќта око не склопивме. Чекавме да дојдат по татко ми и постарите браќа. Но никој не дојде.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш пак ги превртев гениталиите во дланката овде на смртната постела додека свеската, сѐ уште со раката на мојата нога над коленото, чека да може да ја шмугне својата топла дланка нагоре каде што јас ја чекам со гениталиите в рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Драги Славејко, дали стана богат и славен, прашував сега јас, потпрен на перницата во одајчето, дали се насити душата твоја со разните бои што таму чекаше да ги има во изобилство, дали твојот мекам за шарење одаи го засакаа тамошните луѓе?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Ама, Хана, овие очи се некои очи што сакаат да те видат, очи што ти се радуваат, очи што едвај чекаат да ги пресретнеш Хана ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таткото на Ева, како едвај да чекаше да ја исече јаболкницата, особено по испраќањето на нејзиниот брат во странство, од каде никогаш не прати писмо и веќе го сметаа за исчезнат, бидејќи, и покрај сите обиди, не можеа да му најдат трага.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Така, наскоро дојде до капитулацијата на Италија, до настапот на сојузниците во Сицилија, сѐ почестите англо-американски бомбардирања на окупираниот европски континент, додека на Закинтос се случи примопредавање на власта од солдатеската на Мусолини, на веќе поразуваната, но и раздразнетата Хитлерова војска.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сосила го натоварија на брод и го испратија за Атина во февруари од претходната зима на истата таа 1943 година во која, ете, митрополитот го чекаат да се врати дома по овој сив и ветровит ноемвриски ден.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

II Денеска со нетрпение чекавме да влеземе в училница. Радоста нѐ скокотка и сите како пчели брмчиме и врескаме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ми шепоти: доаѓам од кај морето а Хелен уште чека на брегот шета во залезот и копнее: на секоја самогласка од песната што ја пее светка по една ѕвезда а на нејзината коса еден славеј чека да изгрее месечината. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Бевме собрани во училишниот двор и чекавме да влеземе - да ги земеме свидетелствата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога излезе од орманот пците се враќаа на неговото мамење, но така накострешени, што одвај чекаа да им рече „тут Шарко, Мрчо — де бре!“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Старата чекаше да слушне од него какво варилце да зготви за ручек, а можеше патем да пропере некое алиште или да ја фати метлата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Наеднаш доби впечаток дека мракот околу колибата е полн со ѕверови кои чекаат да догори онаа слама, да згасне светлината, па да натрчаат од сите страни.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Аргир замолче. Наежен, гледаше откосо, како сардисан волк, чекајќи да види од каде ќе почне нападот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

По навик што сѐ повеќе губеше смисла или по инерција што сѐ повеќе губеше сила, уште ја ставаше искапаната врска околу вратот како износен и широк огламник, при сѐ што од вратот му беа останале само брчки од кожата и безгласниот грклан; а косата на главата му опадна пред да побели - па во очите на ненаситните колеги сѐ повеќе прилегаше на белоглав орел со одрана шија, кој уште со ноктите се држи на карпата чекајќи да се срони заедно со неа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа чекаше да докапе и последната капка од шишенцето, па да му ги даде сиџилите, лимоните и лупата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бојс сакал да ги обвитка со постојана топлина, да ги лулка како бебиња, како што и самиот се обидувал со топлина да се заштити од внатрешната и надворешната болка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За него, текстурата веројатно укажувала на состојбата на топлина која е латентна во материјалот и која чека да биде ослободена со вајарскиот процес, па според тоа на животот му се нуди на располагање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова чувство на премин - да се биде помеѓу состојби и оттука во самиот процес - посебно е очигледно за Бојсовото исклучително чувство за површина или текстура, различните „допири“ што ги поседува материјалот -мек или тврд, флуидно мазен или рапаво груб.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не знам дали потоа спие со неа или излегуваат На прошетка Тоа се толку тајновити нешта, За нив никој ништо не раскажува Само знам дека во едно од идните утра мечката ме разбудува Од зимскиот сон и грубо бара да играме нова партија шах Фигурите се убаво подредени а Кралицата, Кралицата со некој Нов нескриен пламен во очите нестрпливо чека Да го повлечам првиот потег И да ја упатам кон нов пораз. на Прочка 2001

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Прво застана момокот Потоа дотрчаа двете калуѓерки А кога удри камбаната и се покажаа ѕвездите Од ѕидовите на пештерите во манастирот Еден по еден се симнаа и светците Застанати на брегот на езерото и са ноќ чекаа Да се покаже во водите одразот на девојката Што мина тука денес на пладне Во бела облека и жолта лилја во косите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

ПАНДЕ: Зашто не е Влашко... Од Америка враќаат!... (Продолжува да лапа). (Останатите, со лајците в раце, чекаат да им објасни).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Внимателно ќе гледаш во водата додека се возиме крај реката и ќе чекаш да почувствуваш кое е тоа место на кое треба да застанеме.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со притаен здив чека да види дали ќе се отвори портата и кој ќе излезе од неа, а кога таа се отвора и на Градишки Пат излегуваат Васил Митрески, Недан Бозоски, Цветан Ендоски, Стеван Ѕвездакоски и заедно со нив и Максим (тој во едната рака носи долга тутурка од книга а во другата дрвено троножно столче, исто такво какво што донесе Јосиф) и кога и тие се завкачуваат пругоре по Зедница, зазорот се претвори во треска.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Досега на тој начин има известено седум лица и чекаме да видиме уште колкумина ќе извести.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека се чека да зоврие водата, се замесува тесто од царевно брашно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но тие ништо не знаеле да ѝ кажат; ја посоветувале да се врати дома си и да чека да види на што ќе излезе сето тоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим ја отвора вратата, Влези му вели на Васила и додека држејќи ја вратата отворена чека да ги избрише Васил опинците првин од штиците на чардакот потоа и од чергичето пред прагот на одајата, пред него пред Васила во одајата, прерипнувајќи го прагот, влегува Караман.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Украдени минути без збор, кои пак, не те чекаат да завршиш. Тишината гребе.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Чекав да видам што ќе стори - ќе го спобрка ли зајакот со шапка на главата и дали тој зајак ќе почне да бега.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Луција стоеше во стројот и чекаше да ѝ дојде редот; јас со поглед го барав Земанек, го молев, го проколнував да му се случи нешто, да го удри инфаркт, да падне, гром да му отепа мува на челото, што и да му се случи, во краен случај да му се оди по надвор, само да замине и да ме постави мене на неговото место, како заменик, оти стројот брзо се движеше и Луција сѐ поблиску доаѓаше до него, до Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одвај чекаа да ја завршат куќата, последната од групата, зашто тие, односно Компанијата за изградба на Идн Парк, имаше потпишано договор да изградат еден отворен паркинг за илјада коли, само на неколку милји од Идн Парк, општината во која живееја тие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Чекав да удри гром, да плисне порој, да дојде глутница седништа, за да ја покажам својата гусарска нарав, зол секогаш, сегде, кон секого.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

(7) Прашањето за тоа дали овие разлики биле таму (заедно на куп длабоко внатре ентитетот, чекајќи да бидат изнесени на светлина од страна на ископувачите деконструктивци), или се во ентитетот откако феминистките го завршија преобликувањето на ентитетот во социјална градба, поблиску до нивната срдечна желба, ми изгледа воопшто неважно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Се навикнавме во грч да го чекаме да наслушнуваме кога ќе се приближи, и благо да издишеме кога ќе нѐ одмине.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Чекаа да видат како смртта ќе дојде да го однесе лично „ѕвезданиот бик“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Имателите на туѓите станови молчеа како сомови под стреи и чекаа да дојде новото време, да дојде новата власт. И дојде.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги отвараа прозорците да се изветреат одаите, ги тресеа постелите миризбата да им излезе, а кога ќе врвеа крај казаните, скршнуваа од патот не можејќи да ја трпат миризбата; одвај чекаа да фати посилен ветер да го изветрее сето село и да донесе нов, посвеж воздух.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тоа време кога Бандо и жена му ги сонуваа овие соништа, војската крстосуваше низ селото: одеа на фронт, се враќаа, пренесуваа раненици, довлечуваа оружје; се слушаше далечно пукање на топови; луѓето се качуваа на планината, одеа со чунови по езерото да чујат што подобро, се будеа ноќе кога пукотите на топовите ќе се огласеа поблиску, и со нетрпение чекаа да се пробие веќе еднаш фронтот, да дојдат сојузничките војски од Грција, да им дојде крај на овие исчекувања и маки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ранетите чекаат да се заврти сестрата, а потоа да се испразнат во кофата; поздравите со нож дупат дупки на вагонот да гледаат кај се оди и низ нив чишкаат; милосрдната сестра чека да се стемни во вагонот за да се олесни и таа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Знам дека по оваа книга ќе следат уште многу нови текстови, уште многу нови шарени и светкави, крцкави бонбони, кои уште од сега нестрпливо чекам да ги вкусам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За Велигден ги галев белите хулахопки и одвај чекав да ги покажам. Скокав, скокав, и паднав. И веќе не беа ни бели, ни нови.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие, всушност, едвај чекаат да се ослободат од тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Пали цигара и молчи. Го занемуваш од љубов поради убавината твоја и чекаш да почнат да паѓаат комплименти.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во летната кујна пет фамилии готват на еден шпорет, кој на волшебен начин ја има смалено моќта и брзината, па со часови чекаш да дојдеш на ред.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, додека се групираа во поворка во неколку реда чекајќи да свирне кларинетот, се подместуваа и погледнуваа во бовчите кои ги носеа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе сменам: „Одвај чекаме да падне ноќта и да го преземеме Крушево, та заедно со сиот народ да го викнеме нашето Македонско УРА!“, и линк од Google Earth.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Кога ќе се појавите на прагот на куќата на некој англиски благородник мошне веројатно е дека слугата ќе ви каже, Почитуваната Госпоѓа се извинува, таа не е дома и ќе морате да чекате да добиете една убава картичка Г-дин и Г-ѓа John Miller дома во Сабота, 5-ти Ноември од 16 часот - не сте повикани лично - кажано ви е дека г-дин и г-ѓа Милер ќе бидат дома и дека ќе очекуваат (можеби со задоволство) да ве видат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ја држи, стисната меѓу колената, книгата што му ја даде Павле и чекаше да заврши часот за да истрча во дното на бавчата и таму да чита.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И чекам да се стемни, со душа чекам да се стемни, да си одат сватовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога сум пред нив, забрзувам, а кога се враќам куцам побавно, чекам да задамни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ами, што ќе правиш: прифатен човек, не знаеш ни што мисли, ни што прави. И така чекам да се стемни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа долго време го чекавме да се врати, да нѐ причести. Ама не се врати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мораш да чекаш да заспијат луѓето, да почнат да грчат, да се уталожат, па дури тогаш обично не заспиваат лесно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И душата ми бара вода. Ама од каде вода в гроб? Ништо, Ќе чекам да заврне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Никој, вели Дуковица, чекаме да разбереме. - Што да разберете, велам, ништо не одбирам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Патлиџаните тогаш ги јадевме така, зелени. Не чекавме да се зацрвенат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Умре тоа, велат, и го чекаат да тргне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со комитите одев и не одев. Одиш, колиш и чекаш да те заколат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не чекаат да им кажеш ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ловецот само чека, чека да се умориме, да се истребиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А навечер ќе чекам да излезе месечината и ќе се потпирам на пенџерето: ќе собирам, ќе одземам. Чкртај, приѕирај...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам ни лозинка, ни знак, ни ишарет. Ќе нѐ изрешетат. Мораме да чекаме да се раздени.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чекам да ми се сврти оној што е поинаку облечен од мене, од нас: чекам да ми се намести со тилот. 67

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И пак ќе се крие во шумките, во заветното и ќе чека да се појават мечката и крмакот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги чекаме да продадат и се врткаме, така, на пазариштето, се разгледуваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Легнувам убаво и се починувам. Чекам да подзапре чукањето на срцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чекав да видам друго, сонував зрелост на 'рж во плетенки, два златни блиска преку ленена кошула, и сонував очи што беа пред тоа над мене додека лежев под дебелата, покривка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Многу помалку од половина во дружината имаа по две волиња, некои од нив немаа со што да ги заситат. Но не мислеа на тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веројатно од удар, од кундак или од тупаница, во собата падна од скок познатото голо старче, сега многу покрваво отколку пред тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лут мирис на мочка и на плесниво сено му удрил в лице. Се олабавил и го повикал најстариот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Симон Наконтик, в темница уште повретенест, стоел над него, веќе чекал да биде повикан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад него стоеја двајца со побелени фесови, веројатно слуги на првиот, и со волча глад чекаа да се фрлат на нас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дождалци, Salamandra maculosa! Ене ги, се влечат мешечки околу куќава и чекаат да паднам неподвижен и со пена на уста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Седиме тројцата згрчени над разгореното мангалче и чекаме да зашушкаат над нас крилја на диви пајки, да шлапне водата од нивното паѓање.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тука лежела таа, гола и жедна нива, и чекала да ја оплоди, да ја осмисли во нејзиното постоење, а тој, чувствувајќи го нејзиниот мирис повеќе од свест отколку со сетила, ги одморувал своите дланки на сомотски врелиот стомак.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Како јурија Ружа го слушна негодувањето и готова како пушка која чекаше да ѝ биде фатено чкрапалото, рафално „спука“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Затоа, чекаше да се создаде вистински момент.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не ни чекаше да се изгаси догорчето, таа веднаш од истата запали друга.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја дочека зората и за помалку од час повторно беше во претсобјето на Пулмолошкото одделение и чекаше да помине визитата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Додека нејзините соученици ги полнеа батериите, Рада отсутно одвај чекаше да се врати дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Си се рашетував под пенџерињава, чекав да излезеш да почистиш и...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Дождалци, Salamandra maculosa! Ене ги, се влечат мешечки околу куќава и чекаат да паднам неподвижен и со пена на уста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Чекаш некого“? Знаеше уште пред да одговори таа: слушнала дека е в село и го чекала да дојде, да донесе машка немуртеност и подивена душа од секакви неволји.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Чекам да клекнеш и да молиш да те оставам уште трошка жив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја разгледувам својата истегната нога како објект вреден за почит, не мислам на ништо, слушам музика, одбрана, stress busters, new age, нарачав и brain supeerchanger, чекам да пристигне овие денови...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Понекогаш се чувствувам како безнадежна старица која останала сама и секој миг чека да умре.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како ли го засакав момчето? Посакав три желби и сега чекам да ми се исполнат. Изгубена сум... ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Стрпливо чекав да дознаам повеќе за аскетизмот, но тоа не уследи.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Лево исток, десно запад, центар им е кула сива, ѕидина од камен рапав, вардена од стража дива.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Шумшул- град чека да му бидеш спасител.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Понекогаш кога ќе беше сам, кога ќе ги чекаше другарите да излезат од училиштето, од здодевност не знаеше што да прави, та често скокаше да си ја прескокне сенката; кога ќе влезеше сонцето во облак, чекаше да излези за пак да продолжи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А и го сфати тоа како љубомора од Пипиле, кој порано ѝ фрлил око, но таа не му вртела глава, та едвај чекал да дојде Богдан за да му ја предаде пудлицата нему за која тој порано се грижел.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И со денови чекаше да се врати птицата, да го побара. Да снесе нови јајциња, да испили пород. Чекаше, но таа не се врати.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Потем, притаен како вепар во мракот, чекаше да се згусне во него малтерот на отпорот, да ја соѕида арматурата на неговиот костур во тврд непробоен оклоп.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И се насмевна со темна пакост на усните: „Додека чекав да ме пријавите на уважениот началник прочитав неколку решенија на оваа маса. Дивни податоци и дивни бројки.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Чекаше да се увериш дека под челнава коска не ми е сѐ како што треба.“ Полека го притеснуваше кон ѕидот на долгиот ходник и шуштеше несовладиво со силина на зовриена вода.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Всушност, неговата незавршена книга можеше да се смета и за еден вид дискретен и ненаметлив апел до идните генерации дека Балканот треба да почне да ја пишува својата историја низ бројните документи и сведоштва, наместо да чека да ја пишуваат новите победници! Новите јаничари...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секогаш се наоѓаа нови будали што чекаа да бидат заведени од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И така, заклучи Камилски, откако ја исцрпи својата потрага во речниците и енциклопедиите, чини (ini) значи кинески, кинески порцелан, порцелан воопшто (шолји, чинии и сл.), додека денеска значи керамичка плочка (за обложување) фајанс, порцелан, од керамички плочки, поплочен, порцуланисан итн.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски го пронајде податокот, кој со нетрпение чекаше да му го пренесе на Татко, дека според бројот на кинеските експонати (10700), Топкапи Сарај се наоѓа на трето место во светот (по пекиншкиот и дрезденскиот музеј).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Оф, леле, не е на арно - офна мајка Јаглика, невеста Трајаница - Не е на арно, Ѕвездо мила, ама ќе чекаме да се искачат дедо и баба... - Двете гушнати молчешкум се загледаа прудолу.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Што овој Свет чека да го спаси Краси се само со својте пердуви Не биди фарисеј лесноверен Не гледаш?

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

И Дукле најпосле се реши: ја зеде. Помина некоја година и Дукле чекаше да роди Кала но попусто.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Најлакома, најалчна, беше пингуикулата која секој ден испушташе по еден нов лист; за да ја нахрани, учителот во нејзините свиткани лисја ѝ фрлаше секаква храна, секакви отпадоци; лисјата постојано ѝ беа подзинати како усти од полиња кои чекаат да се нахранат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ти го имаш мојот телефон, ќе чекам да ми се јавиш.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Затоа, ете, го чекаат да удри оној „високион" седум и да им ги фукнат клучевите на мазите, а Мамут и компанија да им фукнат на клинците и плочите, да прошерпаат по стотина двесте денеска, оти утре е сабота, та треба да ги задоволат муштериите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега дедот Петко чека да макне нешто со „вртиборави“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По оној чуден сон таа донесе конечно решение: „Ќе чекам да вида шо ќе биде со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јован Ѓуров како орел на мрша се прибра до над село и чекаше да се истави волкот за да долета да колвне некој сокол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чекаше да биде готов вујко му и гореше од желба што побргу да се јави на Слива и да ги види витолишките планини, покриени со вечно зеленило, а под нив селото, покриено со редок дим од двесте огништа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И не само што ќе речат еснавките, ами таа се плаши да не се сетат Доста и Илко оти го нејќе таа малото и оти го чека да умре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста ја вложуваше сета сила и умеење што поарно да ги „исправи на нозе“ и со голема нетрпеливост чекаше да дојде и оној ден кога нејзините мечтаења ќе се збиднат, кога ќе ја види Нешка мома, Толето ерген и уште понатаму — Нешка невеста, а Толето зет крај млада невеста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Престанаа да си одат, да си идат на гости, престанаа да се женат и мажат со „Грци" и „Бугари" и од вчерашни браќа, братучеди, стриковци, вујковци, кумови и светијовани, станаа смртни непријатели и каде се сретнуваа по пазариштата Прилеп, Битола, Лерин, — секаде ги остреа забите едни на други и се чекаа да се исколат со острите ками, што обично ги криеја во самарите од маските или магарињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По ѕидот на долни крај наколкани се колје, со куки и без куки, на кои се обесуваат секирите; направени се по две три камари во кои кокошките несат јајца, а на гредите во овој дел на куќата се фрлени разни алати: рала, јареми, косила, дршки за мотики, лопати, казми и ред други дрвени остени, ластагарки, стапови, кои чекаат да ги заменат тие што се во употреба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Та Илко носеше само ново откако умре Стојанка, и штом едни ќе се прокинеа, Митра ги оставаше настрана и вадеше од ковчегот други нови, што га беше донесла Стојанка, та одвај чекаше да се прибере некоја сиромашка и да ѝ го даде мажот и сета беља со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А неговата глава одамна и скапо беше уценета од Грците за пет-шестгодишната негова борба со нив, та Чочо, којшто се префрли како Цица, одвај го чекаше да му излезе пред очи и да го предаде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа сите со душа го чекаа да тропне со барабанот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се тресеа кога стражарот се накашлуваше пред вратата и чекаа да се отвори оваа за да ги изведат или тука да ги исколат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Затоа и сите чифчии денеска стоички го поднесуваа припекот на сонцето и чекаа да се стемни за да се вратат во своите кошарки по чифлизите и да го продолжат ропскиот живот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Потпрени врз стаповите, повеќе мижеа отколку што гледаа и чекаа да фрли дедо господ некое облаче пред жешкото сонце, да им ја облажи жештината и да ја олесни положбата во која се наоѓаат на припекот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не му се чекаше да потпораснат за да ги продаде некаде по пазариштата за робови, а да ги истепа или исколе сепак имаше душа во него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тие две мисли ги мачеа цела зима. – Било што било, нели сме до него испратени, ќе го чекаме да се врати – беше заклучокот од овие размислувања. Инаку и не можеше да биде.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ме оплакува Мајка Додека сите вие пред прагот Со свиено колено Чекате да излезам и да ви речам: Овој облак од истрошен камен сум Јас Со зачувано Јас-тво Во самица.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Кого го удриле, кого за гуша го фатиле овие бели рачиња, та да тргаш мака за татко ти во туѓина?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Само печалбарката чека да ги остават своите сиви гнезда, чека дали ќе го види уште еднаш милото лице... А тоа е далеку, далеку!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Мајка ниту потврдуваше ниту одрекуваше. А ние чекавме, бескрајно чекавме да се исполни Мајкиното ветување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Помолча пак отец Иларион, и кога виде дека сите гледаат во него чекајќи да продолжи, рече: - Душата човекова се разликува од животните и по тоа што таа прави дела; што управува со сопственото тело; што знае дека телото ѝ е привремено боравиште; што е разумна и знае дека е од бога и во бога ќе се врати; што знае дека ако биде грешна - ќе замине мрачна и темна, а ако биде безгрешна - ќе замине чиста и светла; што знае (како што вели свети Андреј Јуродив) дека сразмерно на делата што ги направила, така и ќе свети: некоја како сонце, некоја како месечина, некоја како пламен, некоја како молња, некоја како камен скапоцен, некоја како килибар, некоја како цвет, некоја како волна, некоја како сребро, некоја како чисто злато.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога се создаде пријатна весела атмосфера, Кметот фрли поглед кон учителот, го задржа на него, потоа ја зеде чашата, им наздрави на полковниците, се чукна и започна разговорот да го врти на проблемот со селото; им рече дека луѓето живеат во немир, во неспокојство, дека нестрпливо чекаат да видат што ќе биде со селото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мислам дека е ова мое последно писмо, бидејќи раната ми заздраве и чекам да ме пуштат. Чекајте ме мили мои... Ваш син Наќо“.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сепак ќе пиеме добро бело вино, мезетиме грчка салата со потпечени лепчиња и чекаме да ја добиеме работата ципура на жар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зар по цел ден со очите ќе шарам по небото и со денови ќе чекам да се вратиш? Да плачеш и да не запираш!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Е, а сега, од Загреб, пилотот ѝ напишал долго писмо, со безброј чуденки и други знаци, со многу грди самообвинувања но и со дефинитивна одлука дека не треба да чувствува никаква обврска кон него, како што и тој себе си сега се сметал за слободен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Од сеништата бегам кон сеништата стасав претворен во оној долап што беспрекин се врти и чека да заросат води и браздата да вјаса и скелетот на тркалото повторно да сее пее и 'рти.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

А тие двајцата, Шишман и Србин, како сеништа стоеја пред неа и чекаа да ги види.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе чекаме да ни текне што ќе правиме та децава да си одат дома.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Братучедите чекаа некое време. Шишман гледаше во Србина како да чека да види дали нешто е крив или не.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Колку мачно ли се чека една тешка ноќ една темна ноќ што застрашува Сега се смеам и знам дека сеедно не е како ќе дојде таа штом престрашено чекам да биде црна црна

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Сега напразно чекаме да викне „Мадонца, фантје да запееме, еј.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Затоа селаните стрпливо чекаа да видат што ќе направи дедо Геро.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Само седеше стуткан, неспособен ни за едно најмало движење и чекаше да биде што ќе даде господ.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Чекаме да видиме како е таа работа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Чувствувајќи го само стравот што ги правеше малечки, малечки до загинување, чекаа да биде што ќе биде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мислеше: да ја фатам планината, па да видиме кој кому ќе плати, стар сум, а и окото веќе не ми нишани; да побегнам некаде – нема каде, а и ако побегнам, тој ќе ми плати со крвта на некое од децата; да седне да чека да биде што ќе биде – ни тоа не му се сакаше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Бошко чекаше да чуе што ќе му рече ајде, а овој мислеше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тие како возрасни чекаа да видат што ќе биде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Да легнам и да го чекам да ме заколе, не ми се легнува!...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Децата сите го гледаа под око и, како некои судии, го чекаа да им дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Чекав двеста века“, продолжи, „ги чекав да се вратат синовите на синовите од синовите.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Никој друг, туку Чана ја рашири веста со својата гласна и широка уста, па така, додека се чекаше да дојде Новата година сите Егејци дојдени од Војводина мислеа на Димостен и на неговите страдања воопшто.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Соништата ги продавам за повеќе да не се разбудам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Туѓа ми е љубовта небесна, ја чувствувам како своја тагата и омразата што ме опила и на дното од чашата како последна капка најпрефинето вино чека да се стопи на усните на некој безначаен лик.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ги чекаат вагоните со пченка од Војводина, чекаат да се најадат.