ѕури (гл.) - во (предл.)

„Млади луѓе" — си правеше сметка — „поарно да не ѕурат во невестата Јовка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
5. Витолишкиот мудур Арсланбеј седеше еден поручек во својата одаја, два три дена пред Илинден, наднесен над едно писмо и ѕуреше во него преку очилата, очигледно замајан од неговата содржина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе туркат ѕид со глава, а оти ќе кршит лејката не му текнуват!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас, која треба да ги лекувам пациентите- не ја чувствувам сопствената душа -сè заборавив- што сум јас- извршителка на должности- должна сум наутро да ги облечам и да ги нахранам децата-должна сум во седум часот да се јавам на работа-должна сум да давам дијагнози-должна сум да лечам-должна сум да водам љубов со маж ми-моите деца моите пациенти мојот маж-зошто ги нарекувам мои-неподвижна седам пред телевизорот-се дава некој глупав историски спектакл-мажот и децата ѕурат во екранот-мракот ме одвојува од нив-мракот ме носи во големата сала-исчекувам ли нешто-редици од свеќи-свеќи танчери-запалени свеќи-прегорени свеќи-студено ми е-толку ми е студено-кој ќе ме стопли-кој ќе ме извлече од овој подрум-само да се помрднам-да побегнам-да исчезнам-јас тука се убивам-боли ме боли-телото ми е претешко-ми треба воздух-да се одлепам-само здив-не можам-не постојам-пропаѓам-помош-помош-помош_
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш, татко ми ме здогледува, како зад грбот на онаа чија податливост ме опиваше крај базенот, вџашено ѕурам во него.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
За течено ѕурев во, од небо падната, листа со обврски.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Чекај,“ прискокна одново тој, „ти сугурно ништо нема да разбереш колку и да ѕуриш во книгата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Седнат на скалите под камениот мост, ѕуреше во реката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Беше преслаб за да се насмее. Ѕурев во него и молчев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нина ѕури во сводот, решена, многу години по детството, одново да го следи тивкото палење на ѕвездите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Арслан клекна крај неа, и ја исправи главата и почна да и се ѕури во лицето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Навистина ја злоупотребуваше таа своја способност да се оддалечи од туѓите зборови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зошто ѕурат во тоа чудовиште кога веќе не веруваат во постоењето на таков човек?“, го прашувам јас твојот татко Козакот Семјон но тој не ме слуша, или се прави дека не чул.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)