јаде (гл.) - ќотек (имн.)

Крчо Попов го расипа адетот. Ја пободиња малку одутрина кобилата на новиот нунко Димитрија од Бешиште, дојде дватрипати до Рожденкината порта — проти сите адети — и за малку што не јаде ќотек од Трајка Малов, кога рече ота сака да ја види невестата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако дојде до колење подобро нека го заколат четниците, отколку да се влечка улугав без нога, без рака, слеп без око или со искршени ребра од Расимчауш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш што печали што јаде ќотек?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој го јаде ќотекот и Ристос го видел на јаве?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас сум тој што го јаде ќотекот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луѓето тежат кон ропство, кон сивило, кон смрт. Луѓето бараат само леб и сол и по можност да не јадат ќотек.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Рече да си одите, да не јадите ќотек. – За ќотек сме дојдени ние, агачко, за ќотек.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го прашаме каде е Бренското Чешмиче да ни го покаже, а тој запна, не знам па не знам. Ете затоа јаде ќотек.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А следниот ден пак истото се случуваше, што и да смислев, што и да направев, беше погрешно и јас јадев ќотек.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се тепаат за Трајка, се тепаат преку Трајка и Трајко најмногу си го јаде ќотекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)