Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога ќе ја најдат онаа што точно одговара, знаат со што си имаат работа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тој момент, Херман и неговите колеги може да ви кажат што е тоа што ќе го земете: „ова е МDМА од 90 милиграми“, ќе ви речат, или „МDЕА 120“ или „МDА 120“ - и во тој случај, јасно, остро ќе ви советуваат да не ја земете.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Што ви реков на почетокот, ќе дојдеме до осознавање на самите себе, полека тивко: почнувајќи од Геа-супернитот...потоа, атомите наши... па, Земјата...потоа, свесноста...па, себството...сѐ до универзалниот дух- вакуум и повторно до Геа..

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Таму, ви рековме, и фашизмот го издржавме со козите, а во социјализмот, како што велите, би требало да биде полесно...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- А зошто нема?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тука имало комити па, право да ви речам ми е страв сам да одам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Кога велеше јаска, - рече командирот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но... како да ви речам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но, најпрво ќе морате да ми ветите дека цврсто ќе верувате во сè што ќе ви речам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Па ви реков дека не можам да ви раскажам онака веродостојно, ако цврсто, вистински и со целото срце не ми поверувате во она што ќе ви го кажам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ако ви речам дека Роланд, последната љубов на мојот живот, но секако не и првата (а сега се прашувате од каде, пак, сум сигурна дека е последна) беше едно толку благородно човечко суштество, што целата своја љубов ја даваше на други и ништо не остануваше за него, дури дотолку немаше разбирање за себе и за своите потреби што не можеше да види во што се претвори на крајот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сабетај Салтиел во неа, покрај тешкиот замолк на присутните од неговата делегација, го чувствува присуството на цели дваесет генерации покојници, нивни блиски и дамнешни предци.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ви реков минатиот пат, вашите гробишта. Тие имаат локација во градот важна за потребите на војската и тоа треба да се искористи”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ќе ви речам - затоа што во шест часот можам да стигнам дома на вечера”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Исто така, целото дејство го снимив и од далечина.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само толку сакав овој пат да ви речам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Ако кажете инаку, ќе ви речат зошчо не дојдоте вие, некој, да сторите абер" — им рече Илија горе на трупарите, та така со таа обмана, ем не го издаваат Толета, ни Илија, ем ќе бидат оправдани пред потерата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ногу убаво си а скроил — и му ја стисна подадената рака на Илија, кој го поведе и им го претстави на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кант своето време го одреди како критичко. Можеме ли ние да речеме дека живееме во деконструктивистичко време?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, како што ви реков, деконструкцијата постои, посебно деконструкциите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас пред малку ви преподадов дека првин Лествичник, а потем Сказник ме нарекоа, но не ви реков дека јас самиот си се нареков со име за мене најпригодно: Мозаичник.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Навистина е срамота ако така ви рекол... Знаете тој е ΝΤΟΠΙΟΣ...26

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А добичето, што да ви речам? Од убавина сроено, од стена изрежано, од најубава ума направено.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Можам искрено да Ви речам, пријателе драг, дека мноштво луѓе (познавачи, љубители, критичари, сликари и др.) со редици доаѓаа и се одушевуваа на она што сте го создале вие.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Искрено ќе ви речам, пишувајќи ја книгава имаше моменти кога пишував и се радував како дете, восхитен од играта со зборовите, од решенијата итн.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Право да ви речам, гулабите првин меѓу ребрата ми се изведуваат, потоа од крвта ми излегуваат, па во гулабарникот влегуваат, ме вдушуваат, на мене замирисуваат, најпосле по небеса летнуваат, во сонот ми се превртуваат, наутро со гугут ме разбудуваат...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Да ви речам право и искрено, тоа мало глувче некако ме возбуди, та и јас ја почувстував куќата поинаку.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

За атер на вистината, ќе ви речам дека и јас почнав убаво да се чувствувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Покажи ни како да се ослободиме од ова ропство!‘ А јас ви реков: ’Верувајте во Господ Исус Христос и ќе бидете спасени!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И уште ви кажав дека смртниот живот е само еден од трите неопоходни чекори кон спасението, оти прво во него мораме да добиеме прошка за своите гревови од минатото, та од духовна смрт да преминеме во духовен живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И ви реков дека намерите Божји се вон човечкото сфаќање и оти ние не можеме во ограниченоста на човечката природа своја да ја спознаеме големината на планот Божји и затоа треба единствено да ја прифатиме неможноста на нашите земски очи да го видат она што го гледа семоќното око Божје, та да живееме со љубовта кон него и со вербата во вечниот живот, кој не би имал смисла ако не сме се родиле како смртници, со гревот на нашите прародители, од кого ќе нè избави само смртта и покајанието...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Зошто постојам?‘ Затечен од прашањето негово, тогаш ви реков дека самиот Бог преку пророкот Исаија рекол дека Небото му е престол, а Земјата подножје на нозете негови.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А јас ви реков: „Вистина е, се гордееме со вас пред сите Божји цркви, кажувајќи неуморно за вашата непоколебливост и за опстојувањето на вашата вера низ сите прогони и маки низ кои минувате.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога ви кажував за животот свој, ви реков дека би сакал секој човек да биде самостоен како што сум јас.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И тогаш, сакајќи да ве утешам и да ве насочам, ви реков: ’Не сум само јас!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И уште ви реков дека верувам во Бога со сето мое битие и убеден сум дека Тој еден ден вистина ќе ги воскресне мртвите, и праведните и оние грешните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како да бидеме праведни?‘Тогаш ви реков дека во Светото писмо е запишано: ’Праведникот ќе живее преку вера!‘ И уште ви реков дека сите сме грешни и дека нема ниту еден единствен човек што сам по себе е праведен, оти грешни сме се родиле и грешни умираме, та само милоста Божја кон оние што поверувале ќе ги спаси.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Затоа тогаш ви реков никогаш да не барате награда за своите дела и да не очекувате тие што ги љубите вечно и безмерно да ве љубат за возврат, оти човек дејствува заради Него и единствено љубовта Негова е вечна и безмерна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Браќа мои, оној меѓу вас што ми го постави најтешкото прашање, добро ја сфати збунетоста моја.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога ќе го прашаа луѓето, ќе речеше: „Што да ви речам...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Потоа, кога веќе почнав да ви кажувам за таа страшна гарсониера во Карпош, да ви речам дека неа никогаш не ја проветрував од страв, се разбира, да не нешто ме видат соседите, некој вишок прашина и застаеност да не им сетат затруените носеви.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Право да ви речам, - вели, - другарке доктор, кошулата ја сменив, а другото, извинете, не го фаќав.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас само сакам да ви речам дека идеите на сите без исклучок филозофи се сирова маса налик на тесто.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не плашете се, јас сум ви пријател.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Болеста ми е очна, горна - воопшто не мислев.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А заклучокот е дека и во фармерките и тексас јакната сте исто толку убава како онаа вечер, за која ви реков дека ќе бидете избрана за кралица на убавината.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А сега да ви речам еден муабет за поврзаноста на југото со пропаѓањето на моралните и општествените вредности во земјо македонска.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Се спогодуваме како Онисифор Проказник веќе да загинал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој вам ви рекол дека ќе се вратите без камења? прашал Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ние не се враќаме без камења, ја разбранувал неочекуваната тишина околу себе Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас нешто ќе ви речам - ако сме умни и претпазливи, сите ќе стасаме до своите куќи, до своите жени и деца, здрави и живи. Ќе се обесам ако не биде така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прашајте во Оклахома кого сакате, сите ќе ви речат дека е така. Јес, мистер.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Госпоѓа Мариела ја затвори папката, погледна во возбудените лица на осамените срца, направи пауза од неколку мига, и рече: „Ве слушнав и можам со сигурност да ви речам, вие сте во право.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Секој од нас денес горд е сокол, не сме веќе во вулкански оков иднината ни е мир и спокој.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Како? - Ви реков. Ќе пловат туристички на своите чунови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Одговорот воопшто не беше важен, зашто таа и не заушила како треба, не оти ве чула, - можеше да се поставуваат уште поглупави прашања, - важно беше тоа нејзино поклонување доземи, тоа нејзино вратче кога ќе се издолжи и тие нејзини малечки устиња, поднапрчени, непознати, нови кога ќе ви рече со некој потпевен глас: - Молам, да, благодарам!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Одмавна со рака. „Не“, за`ржа. „Ви реков, ќе дојдам по вас. Сега морам да бидам малку сам.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Изгорел, сега е пепел“, докажуваа. Попот праша: „Кој ви рече дека изгорел?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ме оплакува Мајка Додека сите вие пред прагот Со свиено колено Чекате да излезам и да ви речам: Овој облак од истрошен камен сум Јас Со зачувано Јас-тво Во самица.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Сакам да ја преобразам Лудоста на природата Избликната како лава И да изградам куќа И да варосам одаја Во која ќе лудува мојот плач Пред да ви речам Ближни мои Пред да си речам: Тече зеленото Се разлева хлорофилот Низ жилите По месото Крај коските На моето Самување.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Уште кога Татко ви рече дека најсигурни ќе бидеме во подрумот, мене започна нешто да ме копка, првин во срцето, потем во душата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Немаше многу време да се размислува, па веднаш му реков на командантот: „Јас изумив да ви речам, пред вас се најави друга група ваши војници, офицери, рекоа дека ќе дојдат овде да се сместат!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но бидејќи одново го споменувате, ќе ви речам дека тоа што го викате ”игра” е релативна работа...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Ви реков: не треба да му туривате... - рече тихо Жино.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Светлост, ви реков? ја прашав. можеби не реков ништо, можеби тебе само така ти се сторило.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Игор Лозински, беше јасно дека запаѓаше во нова меланхолична тирада која требаше да го води уште еднаш до вистината кон која ги упатуваше и оддалечуваше своите собеседници, пријатели: - Насетувам, веќе ви реков пријатели мои, дека немам уште многу живот за да го следам текот на овие води, судбината на овие јагули на големиот пат кон океанот и да го дочекам нивното враќање, - рече тивко Игор Лозински.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ќе изумев да ви речам дека доколку се покаже прескапа работата врз изградбата на паралелните патеки за јагулите, Партијата ќе ја обврзе државата да се донесе закон Дирекцијата да најде средства за обезбедување на подмладокот со дотур на јагулчиња од водите на братските социјалистички земји.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Никоја доба е, госпоѓо, но морам да Ви речам дека судбината на Вашите соседи не ме остава рамнодушен, особено книгите за јагулите!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Како би можел да ви речам што сум кога ни самиот тоа не го знам. Не можам. Јас едноставно чекам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Што си сторил?“ запраша царот повторно, полека. „Тукушто Ви реков!“ извика летачот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Роман Гигов Грофот сосема неочекувано ја прекина и оваа визита.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јана ви кажа дека сум бил кај нив? – прашав. -Не ви рече дека таа ме покани?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако ме разбравте што ви реков, сакам да одите кај него и да се смирите со него оти не да сте повиновни, туку зашто сте посилни – треба да бидете подобри.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Несреќата можела да му однесе еден или два прста, и со тоа да се затвори случајот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Така ли ви реков тогаш? Ајде, сети се!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А може и ништо нема да ви рече.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само ќе ги поткрене рамињата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сум ви рекол дека најважната особина кај човекот е искреноста.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Јас сум ви рекол еднаш, вели, а вие да мислите илјадапати.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас сум ви рекол еднаш, а вие да мислите — илјадапати.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Ако поставиле хидрантна мрежа - како што ви рекол инженерот - би требало да пуштат прскалки.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Искрено да ви речам, и јас првпат го научив ова - и восхитена сум.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„И - потоа?“ „Нема - потоа: ви реков, ќе го поставиме како проект што вие ќе го извршите.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Веднаш да ви речеме дека ние сме беспомошни и засрамени, затоа што и во печатот сме наречени - најнечист град во земјата!!! Можеби сте прочитале?

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Е, па, ви реков дека точно не се знае кога била основана таа раноантичка населба.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Токму затоа инженерот ви рекол дека ревитализацијата ќе е долготрајна.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И уште нешто... Не, за тоа нешто ќе ви речам откако ќе ја извршиме задачата со приредбата, на седми септември навечер, во пресрет на Денот на независноста!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Веќе сум ви рекла што најмногу ме фрапира во Времето на козите: тоа е речиси тоталното отсуство на конкретни репери: нема дати, само со неколку мали исклучоци, не се спомнуваат места, ниту ликовите имаат свои имиња.