вие (зам.) - нема (гл.)

Одеднаш, небаре дури сега ги разбра последните зборови од кметскиот, тој се надигна и срже: - Господине, ти не можеш... вие немате право да ме арестувате... господине...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој ја очекуваше мојата реакција: - Вие немате право да ми се заканувате, да ги загрозувате моите човечки права.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Вие нема да го колете, туку со пушка треба да му пресудам јас.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вие немате душа ни да прднете, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вие се надевате на нешто брутално. Вие немате ништо против небото да го видите од другата страна одблизу да го видите па заспивате.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Па вие немате новогодишна елка! Леле! А Билјана мирно им одговори: - Немаме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ах, каква мрскост! Но сепак, јас се радувам; вие нема да ми верувате Клиневичу, нема да поверувате какво отсуство на живот и остроумност имаме овде!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)